Πολιτική ανασκόπηση του 2015 και εξελίξεις το 2016 (του Σταύρου Λυγερού)

Ας δούμε μια σύντομη ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε και προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις της χρονιάς που έρχεται από την αναλυτική ματιά του κ.Σταύρου Λυγερού.

Πριν ένα χρόνο τέτοιες ημέρες, η Ελλάδα χόρευε στον ρυθμό της επικείμενης τρίτης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Όλα έδειχναν ότι η τότε κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα κατάφερνε να συγκεντρώσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτικών ψήφων με αποτέλεσμα την άμεση προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Έτσι και έγινε.
Από τότε οι εξελίξεις άρχισαν να τρέχουν με φρενήρη ρυθμό. Όπως αναμενόταν, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου και ο Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου. Μπορεί αυτή η σύμπραξη να εξέπληξε πολλούς και να κρίθηκε παράδοξη, αλλά δεν ήταν. Οι δύο εταίροι είχαν πολύ διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, αλλά είχαν και πολλούς κοινούς πολιτικούς παρονομαστές (πρωτίστως την αντιμνημονιακή θέση) και συγκλίνοντα συμφέροντα.

Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά: Ο γεμάτος αυταπάτες πρώτος κύκλος των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές που κατέληξε στη μεταβατική συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου. Ακολούθησε ο δεύτερος και αδιέξοδος κύκλος, το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων, η προκήρυξη του δημοψηφίσματος και το εντυπωσιακό «όχι» στις ασφυκτικές συνθήκες των capital controls. Ο κύκλος έκλεισε στη σύνοδο κορυφής της 12^ης-13^ης Ιουλίου με τη δραματική συνθηκολόγηση του Τσίπρα.
Από εκείνη την ημέρα και μετά το κυβερνητικό σκάφος αλλάζει πορεία. Την υπογραφή του 3^ου Μνημονίου ακολουθεί η ψήφισή του από τη Βουλή με τη σύμπραξη κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι). Το καλοκαίρι του 2015 θα μείνει στην ιστορία ως το καλοκαίρι της μεγάλης στροφής.
Η συνεπακόλουθη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στέρησε από την κυβέρνηση την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αρνούμενος το σενάριο ενός κυβερνητικού συνασπισμού με τα άλλα μνημονιακά κόμματα, ο Τσίπρας ξανάστησε κάλπες στις 20 Σεπτεμβρίου. Παρά την κραυγαλέα πολιτική κωλοτούμπα του κέρδισε με αμελητέες απώλειες και επανήλθε στο μέγαρο Μαξίμου με τον ίδιο εταίρο. Είχε την ικανοποίηση, μάλιστα, να δει τους εσωκομματικούς αντιπάλους του να μένουν εκτός Βουλής.

Η άσκηση πολιτικής εξουσίας από ενάρετους, κατά τον Πλάτωνα

Ένα θέμα που συζητιέται, όσον αφορά το πολιτικό προσωπικό, είναι το χαμηλό επίπεδό του. Στη χώρα που υπερηφανεύεται ότι γέννησε τη Δημοκρατία, αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Ποιος είναι ο λόγος που δεν ασχολούνται αξιόλογα άτομα στην εποχή μας με την πολιτική. Η δική μου εξήγηση (και από προσωπική πληροφόρηση) είναι ότι η πολιτική εξουσία ασκείται από ένα κλειστό κύκλωμα, που το απαρτίζουν μέλη με συγκεκριμένους στόχους και το οποίο αποβάλλει κάθε άτομο που έχει τη φιλοδοξία να προσφέρει θετικές υπηρεσίες στην πατρίδα μας και που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα.

Ακόμα και ο έλεγχος του Πόθεν Έσχες για τους εκλεγμένους πολιτικούς - που θεωρητικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως θετικό μέτρο - χρησιμοποιείται με τρόπο που στερείται νοήματος. Σωστότερο θα ήταν να καταγραφόταν η περιουσία τού για πρώτη φορά εκλεγόμενου πολιτικού και κατόπιν, να γινόταν κατ'έτος σύγκριση των περιουσιακών του στοιχείων με εκείνα που διέθετε πριν εισέλθει στη Βουλή. Έτσι θα διαπιστωνόταν αν η περιουσία του ήταν αποτέλεσμα της άσκησης πολιτικής εξουσίας. Αλλά για τέτοια θέματα απαιτείται πολιτική βούληση, που φυσικά δεν υπάρχει.
Ως γνωστόν η καταγραφή της περιουσίας αυτών που αναλάμβαναν πολιτική εξουσία είναι μέτρο που ίσχυε στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, την οποία τόσο επικαλούμαστε, όταν μας συμφέρει.
Στην άσκηση πολιτικής εξουσίας από ηθικά άτομα αναφέρεται και το σύντομο κείμενο από την Πολιτεία του Πλάτωνα ( 347 a-d) που παραθέτω στη συνέχεια (μεταφράζοντάς το με προσπάθεια χρήσης κατά το δυνατόν σύγχρονου λόγου).  Σε αυτό τονίζεται η ανάγκη ανάληψης πολιτικών ευθυνών από ενάρετους με μοναδικό σκοπό να αποτρέψουν τους φαύλους από την άσκησή της. 



...Άρα δεν εννοείς ότι όταν οι πιο ενάρετοι δέχονται να ασκήσουν πολιτική εξουσία, το κάνουν προκειμένου να λαμβάνουν αντιμισθία. Ή δεν γνωρίζεις ότι χαρακτηρίζεται και είναι ντροπή το να είναι κάποιος φιλόδοξος και φιλάργυρος;

Γι’ αυτό, λοιπόν, οι άνθρωποι με ηθικό φρόνημα ούτε για χρήματα ούτε για τιμές πρέπει να επιδιώκουν να ασκήσουν πολιτική εξουσία, επειδή δεν θέλουν ούτε φανερά να εισπράττουν μισθό για το πολιτικό τους αξίωμα, ώστε να αποκαλούνται μισθοδοτούμενοι, ούτε κρυφά να παίρνουν οι ίδιοι χρήματα λόγω άσκησης πολιτικής εξουσίας, ώστε να χαρακτηρίζονται κλέφτες, ούτε για να απολαύσουν τιμές λόγω φιλοδοξίας. 

Τα ΜΜΕ και όχι τα τανκς χρησιμοποιούνται σήμερα για πραξικοπήματα

Οι πόλεμοι στο σύγχρονο δυτικό κόσμο έχουν αλλάξει μορφή, άρα έχουν αλλάξει και τα όπλα που χρησιμοποιούνται. Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στη χρήση του κοινού νομίσματος που χρησιμοποιήθηκε από αυτούς που ελέγχουν την κυκλοφορία του ως πολιορκητικός κριός για να παραδοθεί η χώρα μας σε ξένα συμφέροντα. Αν όμως δεν είχαν παίξει τα ΜΜΕ το δικό τους ρόλο, δεν θα δέχονταν οι Έλληνες να υποταχθούν τόσο εύκολα. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα του σημερινού σημειώματος. Απλά θα θυμίσω το σλόγκαν που επαναλαμβανόμενο έχει εντυπωθεί στο μυαλό της πλειοψηφίας των Ελλήνων: "το ευρώ και τα μνημόνια είναι μονόδρομος!". Όσοι από εσάς ψάχνετε πλατύτερη ενημέρωση ξέρετε αν περιέχει αλήθεια αυτή η πρόταση. Αυτός όμως είναι ο ρόλος που διαδραματίζουν τα ΜΜΕ στα χέρια της κρατικής εξουσίας. 
Τις σκέψεις αυτές τις χρησιμοποίησα ως εισαγωγή για την αναδημοσίευση - πιο κάτω - ενός κειμένου γραμμένου από τον Umberto Eco που περιέχεται στο βιβλίο του "Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή".

Πριν αρκετά χρόνια, όποιος ήθελε να πάρει την πολιτική εξουσία σε μία χώρα δεν είχε παρά να αποκτήσει τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας. Σήμερα, μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες οι φασίστες στρατηγοί, για να κάνουνε πραξικόπημα, χρησιμοποιούν ακόμη τα τανκς. Αρκεί να φτάσει μια χώρα ένα σημαντικό επίπεδο εκβιομηχάνισης για ν' αλλάξει τελείως η κατάσταση: Σήμερα, μια χώρα ανήκει σ' αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης.
Δε σας λέω καινούρια πράγματα: τώρα πια, όχι μόνο οι ειδικοί, αλλά ακόμη και το πλατύ κοινό άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι ζει στην εποχή των επικοινωνιών. Η ενημέρωση δεν είναι πια ένα όργανο για την παραγωγή οικονομικών αγαθών, αλλά έγινε η ίδια το κυριότερο από τα αγαθά. Η ενημέρωση έγινε βαριά βιομηχανία. Όταν η οικονομική δύναμη μετατοπίζεται από αυτόν που έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής σε αυτόν που έχει στα χέρια του τα μέσα ενημέρωσης, που είναι καθοριστικά για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, το πρόβλημα της αλλοτρίωσης αλλάζει νόημα. Μπρος στη σκιά ενός δικτύου πού απλώνεται και καλύπτει την υδρόγειο, κάθε πολίτης γίνεται μέλος ενός νέου προλεταριάτου. Αλλά μέσα σ’ αυτό το προλεταριάτο κανένα επαναστατικό κίνημα δε θα μπορούσε να διακηρύξει "Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!" Γιατί, ακόμη κι αν τα μέσα επικοινωνίας, με την ιδιότητα των μέσων παραγωγής, άλλαζαν αφεντικό, η κατάσταση υποταγής δε θα άλλαζε. Τελικά, είναι σωστό να φοβόμαστε ότι τα μέσα επικοινωνίας θα αλλοτριώνουν τον άνθρωπο ακόμα κι αν διευθύνονται από το λαό.

Η Ήπια Ισχύς της Ελληνικής Γλώσσας στην άσκηση Εξωτερικής Πολιτικής

Πολλά από αυτά που έχουμε οι Έλληνες δεν τα εκτιμούμε, τουλάχιστον όσο θα έπρεπε. Ένα από αυτά είναι η γλώσσα μας. Μια γλώσσα πολυδιάστατη με τεράστιες δυνατότητες, τις οποίες δεν έχουμε εκμεταλλευτεί εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν όμως ξένοι σε αρκετές άλλες χώρες που προσπαθούν να ξεκλειδώσουν τις αρετές της. Που την διδάσκουν και την διδάσκονται γνωρίζοντας ότι μόνο όφελος θα έχουν από την εκμάθησή της.
Το παρακάτω σχετικά σύντομο άρθρο μάς ενημερώνει για μερικά από τα προτερήματά της, αλλά κυρίως για την εκτίμηση που της τρέφουν πολίτες άλλων χωρών που δεν είχαν την τύχη να έχουν την ελληνική ως μητρική τους γλώσσα. 

 

 

Η Ελληνική γλώσσα η οποία ομιλείται και γράφεται επί τρεις χιλιάδες συναπτά έτη είναι το αφετηριακό συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα στην άσκηση πολιτιστικής διπλωματίας.
H σπουδαιότητά της δεν έγκειται μοναχά στους αμέτρητους διαφορετικούς ελληνικούς λεκτικούς τύπους τους οποίους συναντά κανείς σε κάποιο ξενόγλωσσο ακαδημαϊκό βιβλίο αλλά στο γεγονός πως λέξεις όπως «Δημοκρατία», «Ποίηση», «Λόγος» ή «Σύστημα», εξηγούν την αιτία για την οποία συμβαίνουν ορισμένα πράγματα. Αυτό καθιστά την ελληνική γλώσσα εννοιολογική και την ξεχωρίζει από τις σημειολογικές γλώσσες.

Όταν για παράδειγμα ομιλούμε για τους ολυμπιακούς αγώνες το αγγλικό game ή το γαλλικό jeu δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον ελληνικό όρο αγών η ρίζα του οποίου είναι από το άγω και το ηγούμαι, συγγενής λέξη με την λέξη αγωγή - αγωγός - παιδαγωγός. Επομένως η κύρια διαφορά παιχνιδιού και αγώνα είναι ότι ο τελευταίος δεν περιορίζεται στον σωματικό ανταγωνισμό αλλά στην ηθική εκγύμναση. Για τον λόγο αυτό αντί για κάποιο χρηματικό έπαθλο ή κάποια υλική ανταμοιβή οι αθλητές που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες λάμβαναν ένα στεφάνι ελιάς.

Ποιοι αποφασίζουν αν μια χώρα θα χρηματοδοτηθεί από τις αγορές

Πριν έξι χρόνια άκουσαν όλοι οι Έλληνες πολίτες, ακόμα και οι μη ειδικοί, για την ύπαρξη των Credit Default Swaps, γνωστών ως CDS, δηλαδή των ασφαλίστρων έναντι πιστωτικού κινδύνου χρεογράφων που χρησιμοποιούν οι δανειστές για να προστατεύσουν κάποια επένδυσή τους από τυχόν αστοχία ή αδυναμία του εκάστοτε δανειζόμενου να τηρήσει τις δεσμεύσεις και το χρονοδιάγραμμα πληρωμών του. Μάθαμε και για το πώς μέσω αυτών σηματοδοτείται η χρεοκοπία μιας χώρας.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που αποφασίζουν πότε έχει χρεοκοπήσει μια χώρα;

Είναι ορισμένοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, τράπεζες και επενδυτικές εταιρείες που επηρεάζουν με τις κινήσεις και τις αποφάσεις τους τα τελευταία χρόνια την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Και είναι οι ίδιοι που αποκομίζουν κέρδη από την έκδοση των cds, αφού αυτές είναι που θα κρίνουν το τελικό ποσό που θα πρέπει να πληρωθεί στα ασφάλιστρα κινδύνου που οι ίδιες εκδίδουν!
Αυτό δημιουργεί υποψίες - όχι αβάσιμες - ότι οι αποφάσεις τους έχουν σχέση με την ευχέρεια αποκόμισης δικού τους οφέλους. Σοβαρότερη είναι η δυνατότητα ή μη που δίνουν σε κάποιο κράτος να έχει πρόσβαση στις αγορές.

Ο Βαρουφάκης κι ο Σόιμπλε το ξέρουν! Εσείς;

Για μια χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα μέσα στους επόμενους έξι μήνες, εξαιτίας των όρων που επέβαλαν στη χώρα οι πιστωτές υπό τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, "ο οποίος γνωρίζει ότι αυτό το πρόγραμμα είναι καταδικασμένο να αποτύχει", προειδοποίησε ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης μιλώντας στη Βιέννη σε Αυστριακούς δημοσιογράφους. 
Μόνο ο Σόιμπλε το ξέρει; Κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών καταλαβαίνει ότι το μνημόνιο δεν έχει φτιαχτεί για να βοηθήσει τη χώρα να ξεπεράσει την ύφεση. Το αντίθετο! Άλλωστε αποτελεί συνέχεια - και μάλλον ολοκλήρωση - της καταστροφής που προκάλεσαν οι μνημονιακές πολιτικές που μας επιβλήθηκαν - από τους γερμανούς βασικά - με τιμωρητική διάθεση, όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι αρκετές φορές, παρόλο που στη χώρα μας ξεχνάμε τέτοιες δηλώσεις γρήγορα. 

Η ψυχρή αλήθεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας

Όσο και να προσπαθούμε να αποφύγουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, αυτή είναι εκεί και μας δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο μέσα από τα δελτία ειδήσεων.

Η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη, αφού δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε το αναπόφευκτο, στο οποίο μας οδήγησε η επιβολή καταστροφικών μνημονίων από τους δανειστές με όργανα τους ιθαγενείς άβουλους και δειλούς πολιτικούς. Μετά την αποδοχή και του τρίτου μνημονίου έχει χαθεί και η δυνατότητα χρήσης του μοναδικού όπλου που είχε απομείνει, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.  Ίσως μάλιστα να πρέπει να διερευνηθεί ο ρόλος που έπαιξαν τα συστημικά ΜΜΕ στην επίμονη προπαγανδιστική τακτική τους, επιβάλλοντας στους μη ενημερωμένους πολίτες την άποψη, ότι θα ήταν καταστροφή η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (όταν αυτό ήταν ακόμα εφικτό), αντίθετα από τις παραινέσεις προς τις κυβερνήσεις μας ξένων επιφανών οικονομολόγων, τους οποίους όμως - φυσικώ τω λόγω - φρόντιζαν τα εν λόγω ΜΜΕ να αποδομούν. Μια καταστροφή που δεν απεφεύχθη.

Τώρα πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να κοιτάμε ανήμποροι τη χώρα να κατηφορίζει τρέχοντας προς τον γκρεμό μετά την τελική ώθηση που της έδωσε η "αριστερή" κυβέρνηση, αυτή που αποτελούσε την τελευταία - αλλά φρούδα, όπως αποδείχτηκε - ελπίδα για τους κυνηγημένους και πτωχοποιημένους πολίτες της όμορφης πατρίδας μας, μιας πατρίδας που σε πολύ λίγο καιρό δεν θα μας ανήκει.

Το άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια περιγράφει με στοιχεία την κατάσταση που βρισκόταν η Ελλάδα πριν από την επιβολή των μνημονίων και αυτή που έχει βρεθεί μετά από αυτά τα έξι χρόνια υφεσιακών πολιτικών που εφάρμοσαν τα υπάκουα όργανα των ..."εταίρων" μας.   

Το παιχνίδι τελείωσε οριστικά. Δεν υπάρχουν πλέον ούτε σοβαρές προτάσεις, ούτε βιώσιμες, ρεαλιστικές λύσεις. Πόσο μάλλον αφού οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας δεν κατανοούν πως πρέπει να καθίσουν όλες μαζί σε ένα τραπέζι, αμέσως, χωρίς ούτε λεπτό καθυστέρηση – αναζητώντας κάποια πιθανή διέξοδο στα γιγαντιαία προβλήματα μας, έστω στο χείλος της αβύσσου. 

Επιγραμματικά, όσον αφορά τη ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής μας κατάστασης, σημειώνουμε τα εξής:

(α)  Το 2010 ο Ισολογισμός της Ελλάδας ήταν σχετικά ισοσκελισμένος, αφού απέναντι σε δημόσιο χρέος της τάξης των 300 δις € ευρίσκονταν κρατικά περιουσιακά στοιχεία αξίας επίσης 300 δις €, σύμφωνα τότε με το ΔΝΤ (χωρίς τα ενεργειακά μας αποθέματα).

Η Ελλάδα χρωστούσε σε ιδιώτες επενδυτές, ενώ είχε έναν σημαντικό διαπραγματευτικό μοχλό πίεσης στα χέρια της, έτσι ώστε να μπορέσει να διαγράψει μέρος του χρέους: τη δυνατότητα μετατροπής των ξένων δανείων της σε δραχμές, με επακόλουθο την πληθωριστική μείωση τους εις βάρος των πιστωτών, αφού το 90% ήταν σε Εθνικό Δίκαιο.

Την ίδια εποχή, ο ιδιωτικός της τομέας ήταν ο λιγότερο χρεωμένος στην Ευρώπη, με ελάχιστα μη εξυπηρετούμενα χρέη – καθώς επίσης διέθετε περιουσιακά στοιχεία, μόνο η μεσαία τάξη, περί το 1,1 τρις €. Άρα ο Ισολογισμός των ιδιωτών ήταν αρκετά πλεονασματικός, ενώ δεν υπήρχαν τα υπόλοιπα προβλήματα (χαμηλοί μισθοί, ανεργία, χρεοκοπίες κοκ.).

Τέλος, οι τράπεζες της ήταν από τις υγιέστερες της Ευρωζώνης, μη εκτεθειμένες στα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης – με επαρκή κεφάλαια, με μηδαμινές επισφάλειες, καθώς επίσης με αρκετά υψηλές καταθέσεις.

Η αλαζονεία ως αίτιο εκτροχιασμού των ηγετών

Χαρακτηριστικό στοιχείο του σημερινού πολιτικού προσωπικού στη χώρα μας (και όχι μόνο) είναι το χαμηλό επίπεδό του. Δεν είναι τυχαίο φαινόμενο η συνεχής διόγκωση προβλημάτων και η αδυναμία επίλυσής τους. Έκπληξη προκαλεί η υπεροψία την οποία επιδεικνύουν οι πολιτικοί σε όλες τις εμφανίσεις τους. Δυστυχώς όμως, οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να επιλέγουν ανάμεσα σε αυτού του επιπέδου άτομα, εκείνους που θα κυβερνήσουν, αφού το πολιτικό σύστημα έχει οικοδομηθεί στη χώρα μας με τέτοιο τρόπο (ειδικά τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες), ώστε να είναι αδύνατον να ανελιχθούν στα κόμματα αξιόλογες προσωπικότητες.
Φυσικό επακόλουθο είναι η επίδειξη αλαζονείας εκ μέρους των πολιτικών, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχε πει ο Βίας ο Πριηνεύς "Αλαζονεία εμπόδιον σοφίας"!
Στη συνέχεια παραθέτω ένα κείμενο του καθηγητού (και παρολίγον πολιτικού) Δημ.Μπουραντά* με θέμα την αλαζονεία των ηγετών.

  Η αλαζονεία αποτελεί μία χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δύναμη και δόξα, ταυτόχρονα με υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Η έννοια της αλαζονείας συνδέεται αρκετά άμεσα με την έννοια του αρνητικού ναρκισσισμού, που συνίσταται σε μια κατάσταση “εγωπάθειας” με σημαντικές αρνητικές συνέπειες στη συμπεριφορά και στις επιδόσεις του ηγέτη. Η αλαζονεία ως ψυχολογικό χαρακτηριστικό και αρνητική συμπεριφορά ενισχύεται μέσω των επιτυχιών, της αναγνώρισης και της δύναμης που αποκτούν οι ηγέτες στα τελευταία στάδια της καριέρας τους. Η μεγάλη επιτυχία κάνει πολλούς να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι και να πιστεύουν ότι έχουν γίνει “μικροί θεοί”. Οι αρνητικές συμπεριφορές της αλαζονείας είναι τόσο πολλές και σημαντικές, που οδηγούν και επιτυχημένους ηγέτες σε πλήρη εκτροχιασμό και αποτυχία. Μεταξύ αυτών, μερικές συνήθεις και επικίνδυνες συμπεριφορές είναι οι παρακάτω:

Η αναλγησία των Ελλήνων πολιτικών δεν έχει προηγούμενο

   Βιώνοντας τις επιπτώσεις του 3ου συνεχόμενου μνημονίου, το οποίο έρχεται να γκρεμίσει ό,τι γλύτωσε από τα δυο προηγούμενα, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε ποιος είναι ο λόγος που οι Έλληνες πολιτικοί επιμένουν να ισοπεδώσουν τη χώρα, υπακούοντας τις εντολές των "δανειστών" που αποδεδειγμένα πλέον - όπως έχει καταγραφεί από τις πένες των κορυφαίων οικονομολόγων διεθνώς - στόχο έχουν να καταστρέψουν κάθε τομέα της οικονομίας μας που θα μπορούσε να γίνει στυλοβάτης μιας ενδεχόμενης ανάκαμψης της χώρας (τραπεζικό σύστημα, φαρμακοβιομηχανίες, τουρισμός κ.ά.).
   Εκτός αυτού έχουν επιτεθεί στην κοινωνία με βασικά όπλα την υψηλή - και συνεχώς αυξανόμενη - φορολογία, αλλά και τις περικοπές όχι μόνο των μισθών, αλλά με μεγαλύτερη ένταση των συντάξεων, στοχοποιώντας μια τάξη Ελλήνων που - λόγω ηλικίας, αλλά και με δεδομένο ότι δεν εργάζονται πλέον - δεν μπορεί να αντιδράσει τουλάχιστον απεργώντας.
Αυτή η θρασύδειλη επίθεση μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη: αναλγησία. Ίσως μάλιστα αυτός ο χαρακτηρισμός να είναι και ο πλέον ήπιος που μπορεί να τους αποδοθεί.
   Στην πολιτική αναλγησία αναφέρεται και το άρθρο του Γιάννη Μάρκοβιτς* που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.  

Πολιτική αναλγησία: Η κατάρα

Αναλγησία είναι η απουσία αίσθησης του πόνου, ενόσω ο άνθρωπος διατηρεί τις αισθήσεις του. Είναι η απονιά, η έλλειψη συμπόνιας, η επίδειξη σκληρότητας. Η απανθρωπιά είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανάλγητου. Δεν αντιλαμβάνεται τον άλλον, ούτε μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες του, αλλά εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια. Η δική του ασπλαχνία, ο εκβαρβαρισμός του είναι κριτήρια αντιμετώπισης των ανθρώπων. Ο ανάλγητος αντιμετωπίζει τους άλλους ως υπανθρώπους, ως όντα χωρίς δικαιώματα και υπόσταση, τους θεωρεί κατώτερούς του. Είναι μισάνθρωπος και υπερφίαλος. Αλλά αυτός δεν είναι ανώτερος, γιατί ο ανώτερος είναι σκληρός με τον εαυτό του, ενώ ο κατώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τους άλλους (Κομφούκιος). 

Τι είναι το τζιχάντ

Ένας όρος που ακούγεται πολύ συχνά σε σχέση με τους φανατικούς ισλαμιστές είναι το τζιχάντ. Ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα που επέβαλε ο Προφήτης στους μουσουλμάνους ήταν το τζιχάντ που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει «προσπάθεια προς ένα συγκεκριμένο στόχο». Συνήθως το τζιχάντ με βάση το Κοράνι ερμηνεύεται ως «ζήλος στο δρόμο του Θεού», όπου άλλοτε έχει την έννοια του ηθικού αγώνα και άλλοτε του ένοπλου. Οι μωαμεθανοί έχουν καθήκον να υπερασπίζονται το χώρο τους από τις επιθέσεις των απίστων και συγχρόνως να καθυποτάξουν τον κόσμο των απίστων ώσπου στο τέλος το Ισλάμ να ηγεμονεύσει σε όλη την υφήλιο. Ο αγώνας του Ισλάμ θα τερματιστεί μόνο όταν όλοι οι άνθρωποι ασπαστούν την ισλαμική πίστη ή υποκύψουν στην ηγεμονία του. Τα όρια του Ισλάμ είναι τα όρια του κόσμου.

Το τζιχάντ είχε κατά κύριο λόγο επιθετική, πολεμική σημασία ήδη από τον καιρό του Μωάμεθ. Το πρώτο Τζιχάντ διεξήχθη από τον ίδιο τον Προφήτη εναντίον των ηγεμόνων της γενέτειράς του και κατέληξε στην άλωση της Μέκκας. Ο επόμενος κατακτητικός στόχος για τους πιστούς ήταν η επέκταση του Ισλάμ στην υπόλοιπη Αραβική Χερσόνησο και εν συνεχεία, με οδηγούς τους χαλίφηδες, τους διαδόχους του Μωάμεθ, στον υπόλοιπο κόσμο. Στους πρώτους αιώνες της ισλαμικής επέκτασης ο τελευταίος αυτός στόχος φαινόταν καθ’ όλα εφικτός. Το 1685 οι Τούρκοι πολιόρκησαν για δεύτερη φορά τη Βιέννη. Η αποτυχία τους να κατακτήσουν αυτή την πύλη προς τη Δύση σηματοδότησε την αντίστροφη πορεία και στο εξής το τζιχάντ είχε σχεδόν αποκλειστικά αμυντικό χαρακτήρα. Με τη λήξη του Α' παγκοσμίου πολέμου οι δυτικές δυνάμεις κατέλαβαν τα τελευταία προπύργια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκτός από τα καθαυτό τουρκικά εδάφη, στην υπόλοιπη πρώην Αυτοκρατορία επιβλήθηκε άμεσα ή έμμεσα η δυτική ηγεμονία.
Το 1920 οι μόνες χώρες που είχαν μείνει με μουσουλμανική διακυβέρνηση ήταν η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Ιράν και το Αφγανιστάν.

“Φταίει μόνο το Ισλάμ”;;; (του Ν.Μπογιόπουλου)

Πολλά άρθρα και αναλύσεις έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες σχετικά με τον ισλαμισμό και όσα θέματα σχετίζονται με αυτόν. Κάτι τέτοιο επιχειρήθηκε και με το προηγούμενο σημείωμα σε αυτό το blog, εστιάζοντας στον ισλαμικό φονταμενταλισμό.
Υπάρχουν βέβαια πολλές οπτικές γωνίες για να δει κάποιος όλα τα θέματα και το ισλαμικό θέμα δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση - από τη γνωστή μαρξιστική θέση του πάντα - κάνει ο Ν.Μπογιόπουλος στο προχθεσινό του σημείωμα στο enikos.gr χρησιμοποιώντας - ως συνήθως - ιδιαίτερα αιχμηρή γλώσσα, αλλά και παραθέτοντας στοιχεία τα οποία δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος. Έτσι, προκειμένου να έχουν οι αναγνώστες αυτού του blog όσο πιο σφαιρική ενημέρωση είναι δυνατόν, αναδημοσιεύω στη συνέχεια το εν λόγω άρθρο.

“Φταίει το Ισλάμ”…

Διάφορα βαποράκια του «πολέμου των πολιτισμών» επανήλθαν και στην ημετέρα δημοσιολογία για να προσφέρουν τα φώτα τους ως προς τα αίτια των όσων συνέβησαν στο Παρίσι.
«Φταίει το Ισλάμ», τονίζουν, χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν το ύφος χιλίων πιθήκων που ταιριάζει σε «φωστήρες» που έχουν πάρει τα ντοκτορά τους από τα ιδεολογικά καταγώγια που διακινούν ανά τον πλανήτη το φασιστικό δόγμα: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
Κατά τη συλλογιστική των εν λόγω «διανοουμένων», των ενσωματωμένων πάνω στις δυτικές βόμβες που έχουν σμπαραλιάσει μισή ντουζίνα χώρες στην Μέση Ανατολή, περίπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη είναι τρομοκράτες ή εν δυνάμει τρομοκράτες. Γιατί; Μα διότι είναι μουσουλμάνοι!
Αλήθεια, και αν η εξήγηση είναι το «κακό Ισλάμ», τότε γιατί το ΝΑΤΟ κάνει πλάτες στην Τουρκία μετά και τα προχθεσινά με τη Ρωσία, παρότι η Τουρκία μουσουλμανική και η Ρωσία χριστιανική;…

Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός

Ο ισλαμισμός είναι θρησκεία, δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο. Ούτε και οι θρησκευτικές αντιθέσεις ανάμεσα σε μουσουλμάνους και χριστιανούς εμφανίστηκαν σήμερα. Γνωστό είναι ότι διαμάχες υπάρχουν ακόμα και μεταξύ ομόθρησκων. Φυσικά και ο φανατισμός δεν είναι αποκλειστικό "προνόμιο" των ισλαμιστών. Ας προσπαθήσουμε όμως να εμβαθύνουμε στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, καθώς ήλθε στην επιφάνεια αυτές τις μέρες, μετά τα πρόσφατα γεγονότα στο Παρίσι και αλλού.

Μουσουλμανικά κινήματα με σκοπό την ανασύνδεση με τις πρωταρχικές πηγές του Ισλάμ έκαναν την εμφάνισή τους στις αραβικές χώρες, αλλά κυρίως στην Αίγυπτο, σχεδόν ταυτόχρονα με την αναβίωση φονταμενταλιστικών ρευμάτων στο χριστιανικό κόσμο. Τέτοια κινήματα γεννήθηκαν ως αντίδραση στις κοσμικές και αποικιοκρατικές τάσεις εκείνων των χρόνων με την ελπίδα να γίνει πάλι το Ισλάμ αυτόνομη δύναμη. Όπως είναι γνωστό, οι φονταμενταλισμοί γεννιούνται πάντοτε, όταν καταλύεται μία τάξη πραγμάτων που έχει σταθεροποιητικό χαρακτήρα καθώς προσφέρει ασφάλεια μαζί με εμπιστοσύνη ή όταν καταρρέουν αξίες που παλιότερα ήταν αναμφισβήτητες.

Έχει παρατηρηθεί ότι φονταμενταλιστικές αντιδράσεις προκύπτουν όπου διαλύονται οι οικείες συνθήκες ζωής λόγω πολέμων, οικονομικής εξαθλίωσης ή άλλων καταστροφικών γεγονότων. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι τείνουν να κρατηθούν με τη βία από οτιδήποτε τους υπόσχεται μια σιγουριά. Γι’αυτό το λόγο προσκολλώνται στις παραδοσιακές αξίες και ταμπουρώνονται πίσω από τα θρησκευτικά τους πιστεύω που τους φαίνονται αλάθητα. Καθώς τα πάντα κλονίζονται γύρω τους, αυτοί οπισθοχωρούν σε θέσεις που τις θεωρούν ακλόνητες.

Θέλει να μείνει στην εξουσία πάση θυσία (του Στ.Λυγερού)

Και να που φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε τις προσπάθειες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κρατηθούν στην εξουσία, ώστε να εφαρμόσουν το 3ο μνημόνιο, το δικό τους μνημόνιο, που είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο για να αποτελέσει την ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας. Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποτελέσει την τελευταία ελπίδα των απελπισμένων ανέργων, συνταξιούχων και φτωχοποιημένων εργαζομένων για να σταματήσει το κυνήγι που είχε εξαπολυθεί εναντίον τους με εντολή των δανειστών.
Μεγάλο τμήμα των πολιτών που τον ψήφισε τον Ιανουάριο, τον ξαναψήφισε το Σεπτέμβριο ελπίζοντας σε μια προσπάθειά του να μετριαστούν οι επιθέσεις εναντίον τους. Αλλά αντί γι'αυτό παρακολουθούν εξουθενωμένοι της προσπάθειες της "αριστερής" κυβέρνησης, όχι να υπερασπιστεί τα δίκαια των αδυνάτων, αλλά να αγκιστρώνεται στην εξουσία προκειμένου να εφαρμόσει τις επιταγές των δανειστών, όπως, δηλαδή, έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις.
Στο παρακάτω άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού περιγράφονται γλαφυρά οι ανησυχίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μήπως χάσουν την εξουσία ή έστω μήπως υποχρεωθούν να τη μοιραστούν με άλλους.


Plan B "για να μην πέσουμε"

Τα γεγονότα έχουν αποδείξει ότι το μνημόνιο τρώει τους υπηρέτες του. Η παραίτηση του Σακελλαρίδη και η μείωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στους 153 είναι μία πρώτη ένδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. δεν θα αποτελέσουν εξαίρεση στον κανόνα. Το βαρύ κλίμα που επικρατεί στους κόλπους και των δύο Κοινοβουλευτικών Ομάδων της συμπολίτευσης είναι μία πρόσθετη ένδειξη.
Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι επίκεινται και άλλα ρήγματα. Η αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να εισέλθει στη Βουλή λειτουργεί αποτρεπτικά ακόμα και για βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που εάν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί αλλιώς θα το σκεφτόντουσαν. Η περίπτωση του Παναγούλη, άλλωστε, είναι ειδική.

Η τρομοκρατία στην ψυχανάλυση

Κύριο θέμα της ειδησεογραφίας των τελευταίων ημερών είναι η τρομοκρατία σε παγκόσμια κλίμακα. Το πολύνεκρο κτύπημα στο Παρίσι ταρακούνησε τον δυτικό κόσμο και τον έθεσε αντιμέτωπο με την αναζήτηση ενός πολύ σοβαρού προβλήματος, στη δημιουργία του οποίου κάθε άλλο παρά αμέτοχος υπήρξε κι ο ίδιος.
Το θέμα είναι αρκετά περίπλοκο και ξεφεύγει από τους συνηθισμένους αφορισμούς στους οποίους επιδίδονται οι εκπρόσωποι του πολιτικού και του δημοσιογραφικού κόσμου, αλλά και οι απλοί πολίτες. 
Στο παρακάτω κείμενο προστρέχω στις γνώσεις του Γάλλου καθηγητή και ψυχαναλυτή Roger Dadoun, προκειμένου να έχουμε μια εξειδικευμένη ανάλυση του φαινομένου της τρομοκρατίας από ψυχολογικής - αλλά όχι μόνο - πλευράς.

Εξαιτίας των πολυάριθμων ενσαρκώσεων της τρομοκρατίας, τόσο ιστορικών όσο και πολιτικών και ιδεολογικών, είναι δύσκολο να δώσουμε έναν αυστηρό ορισμό της. Γνωρίζουμε όμως πως την διαπερνά από άκρου εις άκρο, στα διαφορετικά της επίπεδα και στις πολύμορφες προβολές της, η βία, της οποίας μάλιστα συνιστά θεμελιώδες στοιχείο σύμφωνα με τους τρόπους που της προσιδιάζουν. Την χαρακτηρίζει μια διπλή δυναμική βίας: η πρώτη, στραμμένη προς το εσωτερικό τής τρομοκρατικής ομάδας, ορίζει την εσωτερική βία που συγκροτεί την ομάδα και την τυλίγει γύρω από τον εαυτό της. Πρόκειται για μια βία πυκνή, οζώδη, την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε συγκεραστική και βρίσκει το σκοπό της, την αιτιολόγηση και το λόγο ύπαρξής της στην εκθαμβωτική λάμψη της πράξης. Η άλλη βίαιη δυναμική στρέφεται προς το εξωτερικό της ομάδας και ξεκινά από τη συντελεσμένη πράξη, απλώνοντας τα κύματά της σε όλη την κοινωνία, ακτινοβολώντας τον «πληθυσμό», το «κοινό», με δόσεις μιας νεφελώδους, βουβής και διάχυτης βίας.

O πόλεμος κατά της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και η Ελλάδα

Η συμμετοχή της χώρας μας τόσο στις πολιτικο-οικονομικές ενώσεις (Ε.Ε. και ευρωζώνη), όσο και στο ΝΑΤΟ ενδέχεται να μας αναγκάσουν να συνδράμουμε τις δυνάμεις που θα αναλάβουν το έργο εκκαθάρισης του κράτους των τρομοκρατών που έσπειρε τρόμο και θάνατο στο Παρίσι. Την πιθανή εμπλοκή της χώρας μας στις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του ισλαμικού κράτους που έχει εξαγγείλει ο γάλλος πρόεδρος διερευνά ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος* στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Όχι μόνο η Γαλλία αλλά όλη η Ευρώπη, όλη η Δύση θα λέγαμε ξύπνησε το Σάββατο το πρωί σε ένα νέο περιβάλλον ασφαλείας. Από το διάγγελμα του Γάλλου Προέδρου κ. Ολάντ κρατάμε δύο πολύ κρίσιμες αναφορές, ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις συνιστούν πράξη πολέμου και ότι αυτές προήλθαν από το εξωτερικό. Πιστεύουμε αυτά ότι θα είναι τα βασικά επιχειρήματα για την «νομιμοποίηση» της μάχης τιμωρίας και εξάλειψης που θα δοθεί εναντίον της ισλαμιστικής τρομοκρατίας που όπως πλέον φαίνεται, ξεπηδάει από το λεγόμενο χαλιφάτο του ISIS.
Ο «στρατηγικός αιφνιδιασμός» που δυστυχώς επιτεύχθηκε από τους ισλαμιστές τρομοκράτες, αν και αναμένονταν τρομοκρατικές δράσεις, λόγω του χρόνου και του τρόπου (πολλαπλές συγχρονισμένες επιθέσεις) αλλά και του σημαντικού αριθμό απωλειών, προκάλεσε μία διάχυτη αμηχανία τόσο σε κυβερνήσεις όσο και στους πληθυσμούς των Χωρών μας.

O Τσίπρας στην Τουρκία με φόντο το προσφυγικό (του Στ.Λυγερού)

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι "εταίροι" μας το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα και η μεγαλύτερη "προσοχή" που δείχνουν στις επιθυμίες της Τουρκίας από εκείνες της χώρας μας διαψεύδει αυτούς που θεωρούν ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη - ίσως και στην Ε.Ε. - μας προσφέρει πλεονεκτήματα. Τα οποία όμως δεν βλέπουμε σε καμιά περίπτωση. Ούτε στις διαπραγματεύσεις, όπου είναι πλέον φανερό ότι μοναδικός στόχος τους είναι η εξαφάνιση της ελληνικής οικονομίας μέσω της συνεχούς ύφεσης που είναι αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων καταστροφικών μνημονίων, ούτε στο άλλο θέμα που μας καίει, την πολυπληθή εισροή προσφύγων και μεταναστών, για το οποίο ασκούν πίεση μόνο στη χώρα μας, ενώ χαϊδεύουν την Τουρκία.  
Το αντεπιχείρημα βέβαια των υποστηρικτών της ευρωφιλίας θα είναι ότι αφού μας φέρονται έτσι, ενώ είμαστε"εταίροι", σκέψου πώς θα μας φέρονταν εάν δεν ήμασταν. Πόσο χειρότερα αλήθεια;
Ο κ.Σταύρος Λυγερός στο παρακάτω άρθρο του αναλύει εμπεριστατωμένα τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και στέκονται απέναντί μας τόσο οι "εταίροι" μας όσο και οι γείτονές μας.

Επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία με φόντο το προσφυγικό

Με στόχο να καταστήσει την Αθήνα κεντρικό παίκτη στις διαπραγματεύσεις της ΕΕ με την Άγκυρα για το προσφυγικό/μεταναστευτικό πάει ο Τσίπρας στην Τουρκία στις 17-18 Νοεμβρίου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιδιώκει το ευρωιερατείο να μην διαπραγματεύεται με τον Ερντογάν πάνω από το κεφάλι της Ελλάδας για ζητήματα που άπτονται κρίσιμων εθνικών συμφερόντων. Γι’ αυτό και στη σύνοδο της Μάλτας απαίτησε από τον Γιούνκερ όχι μόνο να ενημερώνεται η Αθήνα για τις διαπραγματεύσεις της Κομισιόν με τους Τούρκους, αλλά και οι κοινοτικές θέσεις να διαμορφώνονται με την ενεργή συμμετοχή της ελληνικής πλευράς.
Όπως φάνηκε και στη σύνοδο της Μάλτας, οι Ευρωπαίοι ομολογούν ξεκάθαρα ότι η Τουρκία είναι η χώρα-κλειδί για την ανάσχεση των προσφυγικών/μεταναστευτικών ροών.
Γι’ αυτό και είναι διατεθειμένοι να της δώσουν σημαντικά ανταλλάγματα, προκειμένου να την πείσουν να συνεργασθεί. Το τελικό παζάρι θα πραγματοποιηθεί στη σύνοδο ΕΕ-Τουρκίας στο τέλος Νοεμβρίου στο πλαίσιο που έχει ήδη χαραχθεί. Για να συγκρατήσει όμως το προσφυγικό/μεταναστευτικό κύμα, ο Ερντογάν ζητάει σοβαρά ανταλλάγματα.

Συνακόλουθα αποτελέσματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι

Μια πρώτη αποτίμηση της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι, καθώς και ποιες είναι οι συνέπειες αλλά και οι αλλαγές που πιθανόν θα προκύψουν για τις ζωές όλων μας, παραθέτει στο παρακάτω άρθρο του ο διεθνολόγος Κων.Φίλης*.

Ευρωπαϊκές και περιφερειακές προκλήσεις στον απόηχο της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι

Τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι εύλογα θα επιφέρουν ανακατατάξεις στον ευρωπαϊκό χάρτη. Σε ένα σύνθετο πρόβλημα, όπως αυτό της ασύμμετρης τρομοκρατίας, υπάρχουν πολλές αναγνώσεις, εντούτοις, θα επιχειρήσουμε να το αξιολογήσουμε σε τρία επίπεδα.   

Το πρώτο σχετίζεται με τις δυναμικές που θα αναπτυχθούν εντός των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Το δεύτερο είναι πώς αυτές θα επηρεάσουν τις αποφάσεις που θα ληφθούν από τις πολιτικές ηγεσίες και το τρίτο, τι απάντηση θα δοθεί απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος.

Ως προς το πρώτο, αυτό που αναμένεται -ευελπιστώ προσωρινά- είναι μία ενίσχυση των συντηρητικών αντανακλαστικών ενός μέρους της ευρωπαϊκής κοινωνίας, κάτι που συνδυαστικά με την, έτσι και αλλιώς, παρατηρούμενη, ενδυνάμωση ξενοφοβικών, ρατσιστικών και εθνικιστικών σχηματισμών στους κόλπους της Ευρώπης, μπορεί να οδηγήσει την Γηραιά Ήπειρο σε μία κατεύθυνση αντίθετη προς τα κεκτημένα δεκαετιών. Ειδικότερα στα ζητήματα που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένα, αν όχι λυμένα για εμάς. Προφανώς, το θέμα της ασφάλειας αναδεικνύεται, τουλάχιστον για το αμέσως επόμενο διάστημα, σε μία μείζονα πρόκληση για την Ευρώπη και τους πολίτες της και οι κατακτήσεις γύρω από την ελεύθερη μετακίνηση πολιτών αλλά και την ανάπτυξη των δημοκρατικών ελευθεριών μπορεί να τεθούν εν αμφιβόλω.

Αιτίες και υπεύθυνοι του μεταναστευτικού προβλήματος

Οι χθεσινές επιθέσεις στο κέντρο του Παρισιού έχουν τρομοκρατήσει όχι μόνο τους Γάλλους, αλλά και τους άλλους ευρωπαίους πολίτες. Υπάρχει, δυστυχώς, κίνδυνος να αντιμετωπιστούν από κάποιους οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες και μετανάστες ως συνυπεύθυνοι αυτού του μακελειού. 
Το πρόβλημα της εγκληματικότητας των τζιχαντιστών όμως δεν πρέπει να συσχετίζεται με το μεταναστευτικό, έστω και αν κάποιοι το χρησιμοποιήσουν ως πρόφαση για δικές τους ενέργειες. Εξάλλου τέτοιου είδους δολοφονικές επιθέσεις δεν είναι δυνατόν να καλύπτονται με οποιονδήποτε μανδύα πολιτικών επιχειρημάτων, πολλώ δε μάλλον όταν τα μόνα θύματα είναι απλοί αθώοι πολίτες.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει παρέλθει ούτε ένα 24ωρο από τις επιθέσεις στο Παρίσι, οπότε η εικόνα που υπάρχει δεν είναι πλήρης, έτσι θα επανέλθουμε τις προσεχείς μέρες. Προς το παρόν θα ασχοληθώ με το άλλο πρόβλημα, το μεταναστευτικό, αναδημοσιεύοντας ένα άρθρο που γράφτηκε μεν πριν έξι χρόνια, αλλά δίνει μια εικόνα τόσο των αιτίων όσο και των υπευθύνων για την (εντεινόμενη στις μέρες μας) μετακίνηση πληθυσμών από τις ισλαμικές προς τις ευρωπαϊκές χώρες.  

Οι πραγματικοί υπεύθυνοι του προβλήματος και η ανάγκη για άμεση αντιμετώπιση

Εξετάζοντας την υπόθεση του μεταναστευτικού προβλήματος -και βέβαια και της ισλαμικής του συνιστώσας- μέσα από τη στατική εικόνα της σημερινής ελληνικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν πρώτου μεγέθους κίνδυνο.
Ωστόσο, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι πραγματικές αιτίες και οι άδηλες στρατηγικές ισχυρών κέντρων εξουσίας που συνειδητά έχουν προκαλέσει αυτή τη μεταναστευτική έκρηξη. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να αναπτύξει μια ψύχραιμη και συνειδητή δράση σχετικά με το όλο θέμα, αποκαλύπτοντας και πιέζοντας τους αληθινά υπεύθυνους για κοινωνικά δίκαιες και ανθρώπινες λύσεις, αποφεύγοντας την παγίδα του ρατσισμού που ελλοχεύει πάντα υπό συνθήκες οξυμένης οικονομικής κρίσης.
Οφείλουμε, λοιπόν, να αναγνωρίσουμε πρώτιστα ότι οι μετανάστες -φυσικά και οι μουσουλμάνοι- είναι στην πλειοψηφία τους ειρηνικοί, φτωχοί και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, οι οποίοι εγκατέλειψαν τη χώρα τους από απόγνωση και απελπισία. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συνεχείς πόλεμοι που μαστίζουν τις χώρες τους, η φτώχεια και η διαρκής καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών προέλευσής τους ήταν και είναι σχεδόν αποκλειστικά Δυτικής έμπνευσης και δράσης. Είναι, λοιπόν, το αδηφάγο διεθνές κεφάλαιο βασικός υπεύθυνος για τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων από τον τόπο τους...

Ένα βήμα προς τα μπρος για το δημόσιο χρέος

Κάθε προηγμένη χώρα διαθέτει πτωχευτικό δίκαιο, αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχο πλαίσιο για τα κράτη δανειολήπτες, επισημαίνουν ο γνωστός νομπελίστας οικονομολόγος Τζόσεφ Στίγκλιτζ και ο συνεργαζόμενος ερευνητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Μάρτιν Γκούζμαν. Το νομικό αυτό κενό, τονίζουν, έχει σημασία, γιατί, όπως πλέον βλέπουμε στην Ελλάδα και το Πουέρτο Ρίκο, μπορεί να ξεζουμίσει ολόκληρες οικονομίες.

Τον Σεπτέμβριο, τα Ηνωμένα Έθνη έκαναν ένα μεγάλο βήμα προς την πλήρωση του κενού, εγκρίνοντας ένα σύνολο αρχών για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Οι εννέα αρχές – ήτοι, το δικαίωμα μιας χώρας να ξεκινήσει μια αναδιάρθρωση χρέους, η ετεροδικία, η ισότιμη μεταχείριση πιστωτών, η (υπερ)πλειοψηφική αναδιάρθρωση, η διαφάνεια, η αμεροληψία, η νομιμότητα, η βιωσιμότητα, και η καλή πίστη στις διαπραγματεύσεις – αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός αποτελεσματικού διεθνούς κράτους δικαίου.
Η συντριπτική υποστήριξη προς τις αρχές αυτές, με 136 μέλη του ΟΗΕ να ψηφίζουν υπέρ και μόλις έξι κατά (με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες) καταδεικνύουν την έκταση της παγκόσμιας συναίνεσης επί της ανάγκης έγκαιρης επίλυσης των κρίσεων χρέους. Αλλά το επόμενο βήμα – μια διεθνής συνθήκη που θα θεσπίζει ένα παγκόσμιο σύστημα πτώχευσης στο οποίο θα δεσμεύονται όλες οι χώρες- ενδέχεται να αποδειχθεί πιο δύσκολο, γράφουν οι Στίγκλιτζ και Γκούζμαν.

Άλλο Ευρώπη και άλλο ευρώ

Ξαφνιάστηκα όταν διάβασα αυτό το άρθρο του Θ.Μαυρίδη. Κι αυτό επειδή από τα άρθρα του και τις εμφανίσεις του στο παρελθόν τον είχα κατατάξει στους οπαδούς του "ευρώ πάση θυσία". Από το συγκεκριμένο άρθρο του όμως βγαίνει η αίσθηση ότι έχει καταλάβει πως όσο μένουμε δέσμιοι του μονόδρομου της ευρωζώνης, δεν έχουμε μέλλον ως χώρα. Βέβαια, όπως συμβαίνει σε όλα τα συστημικά μέσα, ξορκίζει το εθνικό νόμισμα. Όμως ίσως είναι καιρός να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για το θέμα της πορείας της χώρας εξαρτώμενης από τις αποφάσεις των "εταίρων" όσον αφορά την παροχή ρευστότητας και μιας εναλλακτικής λύσης χωρίς προκαταλήψεις. 
Όταν αρθρογράφοι σαν τον Θ.Μαυρίδη* αμφιβάλλουν για την μακροημέρευση του ευρώ, είναι καιρός να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση.

 
Οι ευρωπαϊστές ταυτίζουν την Ευρώπη με το ευρώ. Δηλαδή, αν συμβεί κάτι κακό στο ενιαίο νόμισμα θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε και την Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν είναι η ΕΚΤ. Λατρεύω την ευρωπαϊκή ιδέα αλλά δεν καταλαβαίνω πόσο “φιλελεύθερο” είναι να ταυτίζεται κανείς με μονοπώλια και ολιγοπώλια. Το ευρώ δεν έχει ανοίξει τα σύνορα, δεν είναι φάρμακο για πάσα νόσο...
Για να μην τα βάζουμε όλα σε ένα τσουβάλι! Η Ευρώπη δεν έχει plan B σε περίπτωση αποτυχίας του ευρώ. Η Ευρώπη είναι στην πραγματικότητα ανίσχυρη να αντιμετωπίσει μία νέα οικονομική κρίση, καθώς δεν έχει ακόμη κλείσει τις πληγές από την προηγούμενη. Η Ελλάδα είναι απλά ο ασθενέστερος κρίκος στην αλυσίδα και όχι ο ιός που δήθεν απειλεί την συνοχή της. Είναι πολύ βολικό να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι το πρόβλημα και η αδυναμία της να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις. Αυτό είναι πρόβλημα για την ίδια την Ελλάδα. Στην πράξη, όμως, κι η Ευρώπη έχει γυρίσει εδώ και χρόνια την πλάτη στην μεταρρύθμιση και στην καινοτομία.

Τι κρύβεται πίσω από τον πόλεμο της μπύρας;

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής που επιβάλλουν οι "δανειστές" στις πρόθυμες και αδύναμες ελληνικές κυβερνήσεις προκειμένου να ισοπεδωθεί κάθε εναπομείνασα στη χώρα μας παραγωγική εστία, είναι και η εντολή αύξησης της φορολόγησης των ανεξάρτητων μικρών ζυθοποιών που γνώριζαν ιδιαίτερη άνθιση τα τελευταία χρόνια. Έτσι οι ..."σωτήρες" της ελληνικής οικονομίας, αφού εκμηδένισαν την αγροτική παραγωγή - αρχικά με τις ποσοστώσεις και τις επιδοτήσεις και πρόσφατα με νέα μέτρα κατά των αγροτών - στοχοποίησαν την ανθούσα ελληνική φαρμακοβιομηχανία, πολεμούν τον τουρισμό μας με την διαταγή επιβολής υψηλού ΦΠΑ στα νησιά μας, που αποτελούν την βιτρίνα της ελληνικής ομορφιάς... (και άλλα πολλά που μπορεί να απαριθμήσει κανείς διαβάζοντας τα μνημόνια που μας επιβάλλουν) ήλθε η σειρά και αυτού του μικρού οχυρού που έδειξε να αντιστέκεται στην κυριαρχία δυο πολυεθνικών κολοσσών παραγωγής μπύρας στην ελληνική αγορά.
Ένα γενικότερο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από την παρακολούθηση των περιλαμβανομένων στο 3ο μνημόνιο και τις απαιτήσεις των "δανειστών" κατά τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις είναι ότι μάλλον δεν θα χρειαστεί 4ο μνημόνιο αφού το 3ο θα ολοκληρώσει την ισοπέδωση της οικονομίας της χώρας μας. Ίσως βιάζονται οι "εταίροι" μας να τελειώνουν με μας για να ασχοληθούν στη συνέχεια και με κάποια άλλη χώρα του ευρωπαϊκού νότου, εφαρμόζοντας τα ...χρήσιμα συμπεράσματα που θα έχουν εξάγει από την επιδρομή στην ελληνική οικονομία.
Μια συνοπτική περιγραφή των λόγων που οι "σωτήρες" μας επιτίθενται στην ελληνική παραγωγή μπύρας περιέχει το παρακάτω άρθρο*.      

Μονομαχία Δαυίδ και Γολιάθ στην ελληνική αγορά μπύρας
 

Με δύο παγκόσμιους πολυεθνικούς κολοσσούς να κυριαρχούν στην ελληνική αγορά μπύρας, η δειλή αλλά σταθερή άνοδος των ανεξάρτητων ελλήνων παραγωγών στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων ήταν εύλογο να φέρει και τον πόλεμο: Είναι ο πόλεμος που πυροδοτήθηκε από το «μπες-βγες» στο πολυνομοσχέδιο των προαπαιτούμενων της διάταξης για αύξηση της φορολόγησης των ανεξάρτητων μικρών ζυθοποιών της Ελλάδας - μιας διάταξης με προσδοκώμενο έσοδο μόλις 3,4 εκατ. ευρώ για το 2016.
Στην ουσία, όμως, είναι ένας πόλεμος με μακρύ παρελθόν και μέλλον, που αφορά μια βιομηχανία με ετήσια κατανάλωση 3.900.000 εκατόλιτρων ετησίως και με τζίρους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Και που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τον ρόλο του lobbying στη διαμόρφωση των Μνημονίων, για τις σχέσεις και την επιρροή των πολυεθνικών στις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και εντολές, καθώς και για τα πραγματικά περιθώρια ύπαρξης των ανεξάρτητων παραγωγών και επιχειρήσεων στην ελεύθερη, ενιαία αγορά.

Υπάρχει κάπου η αριστερά; ( του José Saramago)

Διαβάζοντας κάποιος το παρακάτω κείμενο, αν δεν ήξερε ποιος το ειχε γράψει, θα νόμιζε ότι είχε γραφτεί μετά την ελληνική εμπειρία της διαφημιζόμενης ως αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. 

Όμως, αυτό γράφτηκε στις 9 Ιουνίου του 2009 από τον José Saramago (1922-2010) και πρόκειται για το μεγαλύτερο τμήμα από το post εκείνης της ημέρας στο blog που διατηρούσε.

Και αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα εκείνου που έχω υποστηρίξει και άλλες φορές από αυτή εδώ τη γωνιά: ότι αυτά που έχουν πει ή έχουν γράψει τα μεγάλα μυαλά, έχουν διαχρονική αξία και είναι εν πολλοίς προφητικά έχοντας εφαρμογή σε πολλές περιπτώσεις, μη γνωρίζοντας τοπικά ή χρονικά όρια.

Πού είναι η αριστερά;

Κι άλλες φορές αναρωτήθηκα πού πάει η αριστερά, αλλά σήμερα έχω την απάντηση: κάπου εδώ τριγύρω, ταπεινωμένη, να μετρά τις μίζερες ψήφους που περισυνέλεξε. Αυτή που υπήρξε στο παρελθόν μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας, ικανή να κινητοποιεί τη βούληση με μια απλή έκκληση σε ό,τι καλύτερο χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος, και που δημιούργησε τελικά, με το πέρασμα του χρόνου, κοινωνικές αλλαγές αλλά και λάθη, τις δικές της εσωτερικές διαστροφές, κάθε μέρα και πιο μακριά από τις αρχικές υποσχέσεις, προσομοιάζοντας όλο και περισσότερο στους αντιπάλους και στους εχθρούς, σαν να'ταν αυτός ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αποδεκτή, ξέπεσε σε μια απλή προσομοίωση, όπου έννοιες άλλων εποχών χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν πράξεις που οι ίδιες αυτές έννοιες είχαν πολεμήσει.