Η Παιδεία ας γίνει το θεμέλιο αναγέννησης της χώρας

Θεμελιακό στοιχείο μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι ο άνθρωπος. Ο έντιμος άνθρωπος, ο ηθικός άνθρωπος, ο πληροφορημένος άνθρωπος.

Δεν είναι τυχαίο που σήμερα που η χώρα μας έχει φτάσει σε τόσο χαμηλό επίπεδο σε τόσους τομείς, από πολύ μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας λείπει ένα από αυτά τα στοιχεία, από αρκετούς τα δυο και από κάποιους και τα τρία.
Θα έλθει στιγμή - που ελπίζω να μην αργήσει - που για τη χώρα μας θα σημάνει το σήμαντρο της ανόρθωσης. Προκειμένου να στηριχθεί η νέα πολιτεία σε όσο το δυνατόν πιο γερά θεμέλια, είναι απαραίτητο να πρωτοστατήσει ο Άνθρωπος. Κι επειδή τον σωστό πολίτη τον χτίζει η παιδεία, αυτή θα πρέπει να αποτελέσει το θεμέλιο που θα οδηγήσει στη νέα ευνομούμενη Ελλάδα.
Όταν λοιπόν έλθει αυτή η ώρα, καλό θα είναι να τεθεί επικεφαλής της αναγεννημένης παιδείας κάποιος που οπωσδήποτε δεν θα προέρχεται από τον πολιτικό χώρο. Αφού το επίπεδο των πολιτικών το έχουμε ζήσει και η εμπλοκή τους με την παιδεία τις τελευταίες δεκαετίες κάθε άλλο παρά ανέβασαν το μορφωτικό επίπεδο των γενεών που σπούδασαν με βάση τις ιδέες των δήθεν "αναμορφωτών" της.

Μόνο έναντι ανταλλαγμάτων παρέχεται η ..."ευρωπαϊκή αλληλεγγύη"

Λόγω μιας συζήτησης που συμμετείχα, θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει στο πολύ ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό βιβλίο του κ.Μιχ.Ιγνατίου "Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή".
Είναι ένα σημείο, στο οποίο αναφέρεται στις επαφές που είχε ο τότε πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου, στις αρχές Φεβρουαρίου 2010, λίγες μέρες πριν από εκείνη την αποφράδα του Καστελόριζου. Σε εκείνη την περίοδο αφορά και το απόσπασμα που αντιγράφω από το εν λόγω βιβλίο.  

Από τα αναγραφόμενα από τον έγκυρο δημοσιογράφο σχετικά με εκείνη την περίοδο, μπορεί κάποιος να βγάλει το συμπέρασμα ότι η συμπεριφορά του Έλληνα πρωθυπουργού ήταν ιδιαίτερα αφελής, μην έχοντας καταλάβει ότι είχε μπλέξει με αδηφάγους λύκους. Και ότι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι ένα παραμύθι για (πολύ) μικρά παιδιά!

Άραγε - για να θυμηθούμε και τα πιο πρόσφατα -  ποιο σκοπό είχε η επίσκεψη του Ολάντ στη χώρα μας πριν από κάποιους μήνες; 

 

…Η σύνοδος κορυφής ήταν ένα «Βατερλώ» για τον Έλληνα πρωθυπουργό, αφού η κα Μέρκελ σε συνεργασία με τον κ. Σαρκοζί, τον κ. Τρισέ και τους «δοτούς» των Βρυξελλών Ρομπάι και Μπαρόζο, τον είχαν στήσει στο απόσπασμα. Ο κ. Παπανδρέου ελέγχεται διότι ενώ είδε με τα ίδια του τα μάτια τη «συνωμοσία κορυφής» και ενώ είχε ενδείξεις πριν αναχωρήσει για το Παρίσι, συνέχισε να παίζει τον... Κινέζο και να ελπίζει στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, που ήταν ανύπαρκτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν άκουσε έναν καλό λόγο μέσα στη σύνοδο -εκτός του προέδρου της Κύπρου- και βρέθηκε ενώπιον μιας δυσάρεστης κατάστασης, να επιστρέψει στην Ελλάδα και να ανακοινώσει νέα μέτρα.
Για την αθέτηση της υπόσχεσης του Σαρκοζί να βοηθήσει, ο Γιώργος Παπαχρήστος έγραψε στα Νέα μια φοβερή κατηγορία:
«Δηλώθηκε για πρώτη φορά μετά τη συνάντηση του κ. Παπανδρέου με το Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, την Τετάρτη το μεσημέρι, όταν στη διάρκεια των συνομιλιών στα Ηλύσια Πεδία από γαλλικής πλευράς ζητήθηκαν ευθέως ανταλλάγματα για τη στήριξη: ξεμπλοκάρισμα των εξοπλιστικών προγραμμάτων του ελληνικού Πολεμι­κού Ναυτικού, γαλλικές επενδύσεις στην Ελλάδα στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, επενδύσεις στον τομέα της πληροφορικής».
Και πρόσθεσε ένα ακόμη κατηγορώ για την κα Μέρκελ:

Ουσιαστικά, Κατοχή

Μου αρέσει να διαβάζω, συχνά, άρθρα που έχουν γραφεί πριν από καιρό (μήνες ή και χρόνια) ώστε να διαπιστώσω κατά πόσον ο αρθρογράφος έχει κάνει σωστές επισημάνσεις ή σχόλια, αφού μόνο όταν έχει περάσει αρκετός καιρός, είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε την εγκυρότητα των άρθρων που έχουμε διαβάσει.

Έτσι, σήμερα διάβασα αυτό το άρθρο του οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου, που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 29 Νοεμβρίου του 2014. Δεν θα προκαταλάβω την άποψή σας. Σας αφήνω να το διαβάσετε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. 

Όταν μία μικρή χώρα βρεθεί σε δύσκολη οικονομική θέση, αδυνατώντας να εξοφλήσει τις οφειλές της, έχει δύο μόνο δυνατότητες στη διάθεση της: (α)  να ζητήσει τη βοήθεια των δολοφόνων των λαών, του ΔΝΤ δηλαδή ή (β) να χρεοκοπήσει επίσημα, διαπραγματευόμενη αμέσως μετά με τους οφειλέτες της.

Στην περίπτωση που επιλέγει την πρώτη λύση, η οποία είναι μάλλον μονόδρομος όταν έχει υπερχρεωθεί ο ιδιωτικός της τομέας, όπως συνέβη με την Ιρλανδία, τότε δεν πρέπει μόνο να εφαρμόσει απαρέγκλιτα τα μνημόνια που υπογράφει, αλλά να κάνει πολύ περισσότερα από αυτά που της ζητούνται – όπως ακριβώς η Πορτογαλία, από την οποία απαιτήθηκαν αποκρατικοποιήσεις 5,5 δις € και τις αύξησε στα 9 δις €.
Κάτι ανάλογο έκανε και η Ιρλανδία, οι πολίτες της οποίας ανέλαβαν, εκβιαζόμενοι βέβαια, τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών τους – σε πλήρη αντίθεση με την Ισλανδία, η οποία προτίμησε να τις αφήσει να χρεοκοπήσουν, αναλαμβάνοντας το ρίσκο (Σημ.Π.Σ.: Στέλνοντας αργότερα και 26 τραπεζίτες στη φυλακή).

Καταρρέουν οικονομία και κυβέρνηση

Δεν είναι έκπληξη για όποιον γνωρίζει στοιχειώδη οικονομικά το γεγονός ότι παρά την αύξηση των επιβαλλόμενων φόρων μειώθηκαν τα έσοδα του κράτους.
Είναι αναμενόμενη η καθοδική πορεία μιας οικονομίας στην οποία εφαρμόζεται υφεσιακή πολιτική, με συνεχείς νέους φόρους και συνεχιζόμενες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Αρέσει δεν αρέσει, (και) η ελληνική οικονομία στηρίζεται στην κατανάλωση. Όσο αυτή μειώνεται δραστικά, επόμενο είναι να συμπαρασύρει και την οικονομία μαζί της.
Το άρθρο που αναδημοσιεύω σήμερα κάνει ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις και προβλέψεις, που ακόμα κι αν δεν συμφωνώ-ούμε 100% με αυτές, θεωρώ ότι αξίζει να το προσέξουμε, πολύ περισσότερο εφόσον αναφέρει συγκεκριμένα στοιχεία από την πορεία του φετινού προϋπολογισμού.
 

Τα στοιχεία για τον προϋπολογισμό που ανακοίνωσε σήμερα η κυβέρνηση επιβεβαιώνουν όλα όσα γράφαμε για εκτροχιασμό της οικονομίας. Η μαύρη τρύπα 755 εκατ. ευρώ στα έσοδα του Ιουλίου, του πρώτου ουσιαστικά μήνα όπου γίνονται οι… καλές εισπράξεις του Δημοσίου, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Κι ότι είναι πιο κοντά οι εκλογές απ’ ότι πιστεύαμε.

Αν υπάρχει ήδη τρύπα 755 εκατ. μόνο σε ένα μήνα, τότε τι θα γίνει τους επόμενους όπου έρχονται μαζεμένοι φόροι εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ αλλά και περικοπές σε συντάξεις;
Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό: Τα στοιχεία αυτά υπολογίζονται με βάση τους επιπλέον φόρους που επιβλήθηκαν με βάση το μνημόνιο της αριστεράς. Κανονικά δηλαδή θα έπρεπε να έχουμε περισσότερα έσοδα αφού οι φόροι αυξήθηκαν. Κι αν η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί λέει ότι τα έσοδα του 7μήνου είναι αυξημένα κατά 422 εκατ. ευρώ αυτό οφείλεται αφενός στο ότι δεν είχαμε τους περισσότερους φόρους στο εξάμηνο αυτό και αφετέρου στη συγκράτηση δαπανών και επιστροφών φόρου.

Σύμφωνα με τα βασικά στοιχεία:

Η σχέση της γλώσσας με τη σκέψη

Για να ξεφύγω λίγο από τα τρέχοντα θέματα της ζοφερής πραγματικότητας, τις τελευταίες μέρες ξεφυλλίζω διάφορα βιβλία που τα είχα αφήσει στην άκρη, παραπονεμένα.
Σε ένα από αυτά* στάθηκα στο κεφάλαιο που ασχολείται με την αλληλοεπίδραση της σκέψης με τη γλώσσα. Το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, και σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω ένα μεγάλο μέρος από αυτό το κεφάλαιο, περιλαμβάνοντας και τις επικρατέστερες θεωρίες πάνω στο θέμα.

Στο εν λόγω χωρίο, από το Σοφιστή του Πλάτωνα, προσδιορίζεται η σχέση αλληλεξάρτησης του “εσωτερικού λόγου” ως διάνοιας και του “εξωτερικού λόγου” ως ομιλίας. Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι η σκέψη είναι ο εσωτερικός διάλογος που διεξάγει η ψυχή με τον εαυτό της, ενώ ο λόγος, η ομιλία, είναι η σκέψη που “διαρρέει” από την ψυχή προς το εξωτερικό με τη μορφή του φωνητικού ρεύματος. Χαρακτηριστικό που αποδεικνύει την σχέση αλληλεξάρτησης της γλώσσας και της σκέψης είναι το γεγονός ότι, στην αρχαία Ελληνική γλώσσα, η λογική διανόηση όσο και η γλωσσική εκφορά δηλώνονται με έναν κοινό όρο, τη λέξη “λόγος”, σε αντίθεση με άλλες γλώσσες, όπως π.χ τη Λατινική, όπου γίνεται διάκριση μεταξύ ratio (reor) και oratio (oro).

Θεωρία του μπιχεβιορισμού

Την άποψη του Πλάτωνα υιοθετούν τον 20ο αιώνα οι συμπεριφοριστές, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Watson, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η σκέψη είναι υποφωνηματικός λόγος, με την έννοια ότι όταν οι άνθρωποι σκέφτονται δεν επιτελούν τίποτα άλλο από τη λειτουργία του εσωτερικού διαλόγου. Η υποφωνούμενη γλώσσα θεωρείται δομικό στοιχείο, αν όχι ταυτόσημο, της σκέψης, άρα η σκέψη υπάγεται στη γλώσσα ως μία από τις ποικίλες εκφάνσεις του εκτεταμένου ρεπερτορίου της. Οι πρώτες αμφισβητήσεις αυτής της άποψης ξεκινούν από τους Smith, Brown, Thomas, Goodman (1947), μετά από πειραματικές έρευνες που διεξήγαγαν σε άτομα με μυϊκή παράλυση. Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων, το άτομο που βρισκόταν σε κατάσταση μυϊκής παράλυσης και δεν ήταν σε θέση να εκτελέσει καμιά απολύτως μυϊκή κίνηση (ούτε και αρθρωτικές κινήσεις), μπορούσε να κατανοεί τι συνέβαινε γύρω του, να θυμάται και να σκέφτεται. Η σκέψη, σε αυτή την περίπτωση, αποδείχθηκε ως μια εσωτερική λειτουργία, η οποία δεν σχετίζεται με άλλες κινητικές λειτουργίες (φωνητικές πραγματώσεις), αλλά υφίσταται ανεξάρτητα από αυτές (Cohen, 1983, Anderson, 1985). Ακόμη, σύμφωνα με τη θεωρία ανάλυσης της γνωστικής αναπαράστασης, οι μνημονικές αναπαραστάσεις που αποθηκεύονται στη μνήμη δεν είναι οι λέξεις καθεαυτές, αλλά η αφηρημένη αναπαράσταση του σημασιολογικού περιεχομένου των γλωσσικών πληροφοριών (Anderson, 1985).