Βιώνοντας τις επιπτώσεις του 3ου συνεχόμενου μνημονίου, το οποίο έρχεται να γκρεμίσει ό,τι γλύτωσε από τα δυο προηγούμενα, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε ποιος είναι ο λόγος που οι Έλληνες πολιτικοί επιμένουν να ισοπεδώσουν τη χώρα, υπακούοντας τις εντολές των "δανειστών" που αποδεδειγμένα πλέον - όπως έχει καταγραφεί από τις πένες των κορυφαίων οικονομολόγων διεθνώς - στόχο έχουν να καταστρέψουν κάθε τομέα της οικονομίας μας που θα μπορούσε να γίνει στυλοβάτης μιας ενδεχόμενης ανάκαμψης της χώρας (τραπεζικό σύστημα, φαρμακοβιομηχανίες, τουρισμός κ.ά.).
Εκτός αυτού έχουν επιτεθεί στην κοινωνία με βασικά όπλα την υψηλή - και συνεχώς αυξανόμενη - φορολογία, αλλά και τις περικοπές όχι μόνο των μισθών, αλλά με μεγαλύτερη ένταση των συντάξεων, στοχοποιώντας μια τάξη Ελλήνων που - λόγω ηλικίας, αλλά και με δεδομένο ότι δεν εργάζονται πλέον - δεν μπορεί να αντιδράσει τουλάχιστον απεργώντας.
Αυτή η θρασύδειλη επίθεση μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη: αναλγησία. Ίσως μάλιστα αυτός ο χαρακτηρισμός να είναι και ο πλέον ήπιος που μπορεί να τους αποδοθεί.
Στην πολιτική αναλγησία αναφέρεται και το άρθρο του Γιάννη Μάρκοβιτς* που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Ενώ η αναλγησία είναι κατακριτέα στις ανθρώπινες σχέσεις, φαίνεται να μην ενοχλεί ιδιαίτερα στην πολιτική, στην εκφορά του πολιτικού λόγου και στην εφαρμογή της πολιτικής πρακτικής. Ως δια μαγείας ο ανάλγητος πολιτικός ξεχνάει τις πράξεις του, αρνείται το παρελθόν του και εκστομίζει θέσεις και απόψεις που έρχονται σε ευθεία αναντιστοιχία με ότι έχει κάνει ή επιβάλει στους άλλους. Ο ανάλγητος πολιτικός είναι δειλός, φοβάται να αντιμετωπίσει τα πεπραγμένα του και δείχνει αδυναμία στη διαχείριση των εξελίξεων.
Με απαράμιλλη ξεδιαντροπιά καταγγέλλει ό,τι έχει πράξει, ασύστολα συκοφαντεί και εκστομίζει κινδυνολογικό λόγο, αδιαφορώντας για τις πραγματικές επιπτώσεις των λεγομένων του. Ο πολιτικός του λόγος είναι τρομολαγνικός και επικίνδυνος, μόνο εκείνοι που ακούν δεν έχουν πάντα τη δυνατότητα να διακρίνουν τη συκοφαντία και το ψέμα, από την κριτική και τον ορθό λόγο. Ο ανάλγητος πολιτικός -ως εχθρός του ανθρώπου- απευθύνει τα σιχαμερά κηρύγματά του σε όλους εκείνους που κατ’ ιδίαν απεχθάνεται και δημόσια τους ασπάζεται. Ο ανάλγητος είναι υποκριτής. Υποκρίνεται για τις σχέσεις, τις συμπάθειες και αντιπάθειες, τα θέλω και τα πρέπει.
Η πολιτική αναλγησία οδηγεί σε εκτροπές καθώς με την εμφάνισή της εξαφανίζονται οι ενδοιασμοί, οι δεύτερες έλλογες σκέψεις, η αξιολόγηση των υπέρ και κατά. Ο ανάλγητος πολιτικός δεν κάνει πίσω, δεν υπαναχωρεί, ούτε ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις των πράξεων και λόγων του. Αυτό που τον νοιάζει είναι να κερδίσει ό,τι θεωρεί του ανήκει και να αποτρέψει οτιδήποτε θεωρεί απειλή ή τον ζημιώνει. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η πολιτική αναλγησία είναι ιδιοτελής συμπεριφορά, που δεν σχετίζεται με το κοινό καλό, την κοινωνία των ανθρώπων, τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Ο ανάλγητος πολιτικός δε νοιάζεται ποιοι, πόσοι και σε ποιο βαθμό μπορεί να βρεθούν σε χειρότερη θέση από αυτή που είναι σήμερα, αρκεί αυτός να ωφεληθεί και να αποκτήσει εξουσία και δύναμη. Έτσι κι αλλιώς, γι’ αυτήν έχει εμπλακεί στην πολιτική. Δεν πολιτεύεται για το κοινό καλό, αλλά για το προσωπικό όφελος.
Η πολιτική αναλγησία είναι η κατάρα της επαγγελματοποίησης της πολιτικής. Παρόλα αυτά, υπάρχει γιατί ο ανάλγητος πολιτικός επιβιώνει και αναπτύσσεται στο πεταμένο και ταλαιπωρημένο κουφάρι της κοινωνίας. Η πολιτική αναλγησία θρέφει το αυγό του φιδιού, τον κοινωνικό αυτοματισμό, την απανθρωπιά και τη λογική του όχλου. Είναι σύμφυτη με την ιδιοτέλεια, την υποταγή και την αποκτήνωση των ανθρώπινων σχέσεων. Όσο την αναγνωρίζουμε, τόσο περισσότερο μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Όσο την εντοπίζουμε, τόσο ευκολότερα την απομονώνουμε. Όσο τους ξεχωρίζουμε, τόσο τους φοβίζουμε. Γιατί οι ανάλγητοι πολιτικοί είναι θρασύδειλοι. Παίρνουν δύναμη από τους πολίτες που αφήνουν σε αυτούς να ορίζουν το μέλλον τους. Η ιδιώτευση των πολιτών είναι η ευκαιρία για την ανάδειξη της πολιτικής αναλγησίας. Η εγρήγορση των πολιτών είναι η απειλή της. Όσο γρηγορότερα αντιδράσουν οι πολίτες, τόσο η κοινωνία στέκεται στα πόδια της.
Πηγή: tvxs
Εκτός αυτού έχουν επιτεθεί στην κοινωνία με βασικά όπλα την υψηλή - και συνεχώς αυξανόμενη - φορολογία, αλλά και τις περικοπές όχι μόνο των μισθών, αλλά με μεγαλύτερη ένταση των συντάξεων, στοχοποιώντας μια τάξη Ελλήνων που - λόγω ηλικίας, αλλά και με δεδομένο ότι δεν εργάζονται πλέον - δεν μπορεί να αντιδράσει τουλάχιστον απεργώντας.
Αυτή η θρασύδειλη επίθεση μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη: αναλγησία. Ίσως μάλιστα αυτός ο χαρακτηρισμός να είναι και ο πλέον ήπιος που μπορεί να τους αποδοθεί.
Στην πολιτική αναλγησία αναφέρεται και το άρθρο του Γιάννη Μάρκοβιτς* που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Πολιτική αναλγησία: Η κατάρα
Αναλγησία είναι η απουσία αίσθησης του πόνου, ενόσω ο άνθρωπος διατηρεί τις αισθήσεις του. Είναι η απονιά, η έλλειψη συμπόνιας, η επίδειξη σκληρότητας. Η απανθρωπιά είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανάλγητου. Δεν αντιλαμβάνεται τον άλλον, ούτε μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες του, αλλά εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια. Η δική του ασπλαχνία, ο εκβαρβαρισμός του είναι κριτήρια αντιμετώπισης των ανθρώπων. Ο ανάλγητος αντιμετωπίζει τους άλλους ως υπανθρώπους, ως όντα χωρίς δικαιώματα και υπόσταση, τους θεωρεί κατώτερούς του. Είναι μισάνθρωπος και υπερφίαλος. Αλλά αυτός δεν είναι ανώτερος, γιατί ο ανώτερος είναι σκληρός με τον εαυτό του, ενώ ο κατώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τους άλλους (Κομφούκιος).Ενώ η αναλγησία είναι κατακριτέα στις ανθρώπινες σχέσεις, φαίνεται να μην ενοχλεί ιδιαίτερα στην πολιτική, στην εκφορά του πολιτικού λόγου και στην εφαρμογή της πολιτικής πρακτικής. Ως δια μαγείας ο ανάλγητος πολιτικός ξεχνάει τις πράξεις του, αρνείται το παρελθόν του και εκστομίζει θέσεις και απόψεις που έρχονται σε ευθεία αναντιστοιχία με ότι έχει κάνει ή επιβάλει στους άλλους. Ο ανάλγητος πολιτικός είναι δειλός, φοβάται να αντιμετωπίσει τα πεπραγμένα του και δείχνει αδυναμία στη διαχείριση των εξελίξεων.
Με απαράμιλλη ξεδιαντροπιά καταγγέλλει ό,τι έχει πράξει, ασύστολα συκοφαντεί και εκστομίζει κινδυνολογικό λόγο, αδιαφορώντας για τις πραγματικές επιπτώσεις των λεγομένων του. Ο πολιτικός του λόγος είναι τρομολαγνικός και επικίνδυνος, μόνο εκείνοι που ακούν δεν έχουν πάντα τη δυνατότητα να διακρίνουν τη συκοφαντία και το ψέμα, από την κριτική και τον ορθό λόγο. Ο ανάλγητος πολιτικός -ως εχθρός του ανθρώπου- απευθύνει τα σιχαμερά κηρύγματά του σε όλους εκείνους που κατ’ ιδίαν απεχθάνεται και δημόσια τους ασπάζεται. Ο ανάλγητος είναι υποκριτής. Υποκρίνεται για τις σχέσεις, τις συμπάθειες και αντιπάθειες, τα θέλω και τα πρέπει.
Η πολιτική αναλγησία οδηγεί σε εκτροπές καθώς με την εμφάνισή της εξαφανίζονται οι ενδοιασμοί, οι δεύτερες έλλογες σκέψεις, η αξιολόγηση των υπέρ και κατά. Ο ανάλγητος πολιτικός δεν κάνει πίσω, δεν υπαναχωρεί, ούτε ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις των πράξεων και λόγων του. Αυτό που τον νοιάζει είναι να κερδίσει ό,τι θεωρεί του ανήκει και να αποτρέψει οτιδήποτε θεωρεί απειλή ή τον ζημιώνει. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η πολιτική αναλγησία είναι ιδιοτελής συμπεριφορά, που δεν σχετίζεται με το κοινό καλό, την κοινωνία των ανθρώπων, τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Ο ανάλγητος πολιτικός δε νοιάζεται ποιοι, πόσοι και σε ποιο βαθμό μπορεί να βρεθούν σε χειρότερη θέση από αυτή που είναι σήμερα, αρκεί αυτός να ωφεληθεί και να αποκτήσει εξουσία και δύναμη. Έτσι κι αλλιώς, γι’ αυτήν έχει εμπλακεί στην πολιτική. Δεν πολιτεύεται για το κοινό καλό, αλλά για το προσωπικό όφελος.
Η πολιτική αναλγησία είναι η κατάρα της επαγγελματοποίησης της πολιτικής. Παρόλα αυτά, υπάρχει γιατί ο ανάλγητος πολιτικός επιβιώνει και αναπτύσσεται στο πεταμένο και ταλαιπωρημένο κουφάρι της κοινωνίας. Η πολιτική αναλγησία θρέφει το αυγό του φιδιού, τον κοινωνικό αυτοματισμό, την απανθρωπιά και τη λογική του όχλου. Είναι σύμφυτη με την ιδιοτέλεια, την υποταγή και την αποκτήνωση των ανθρώπινων σχέσεων. Όσο την αναγνωρίζουμε, τόσο περισσότερο μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Όσο την εντοπίζουμε, τόσο ευκολότερα την απομονώνουμε. Όσο τους ξεχωρίζουμε, τόσο τους φοβίζουμε. Γιατί οι ανάλγητοι πολιτικοί είναι θρασύδειλοι. Παίρνουν δύναμη από τους πολίτες που αφήνουν σε αυτούς να ορίζουν το μέλλον τους. Η ιδιώτευση των πολιτών είναι η ευκαιρία για την ανάδειξη της πολιτικής αναλγησίας. Η εγρήγορση των πολιτών είναι η απειλή της. Όσο γρηγορότερα αντιδράσουν οι πολίτες, τόσο η κοινωνία στέκεται στα πόδια της.
Πηγή: tvxs
