Με το πρόσχημα της διόγκωσης της επιρροής της Χρυσής Αυγής,
η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να κάνει επίδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας. Πρόκειται
για την ίδια κυβέρνηση που δείχνει τη γνωστή ευαισθησία όταν αυτοκτονούν
σχεδόν καθημερινά συμπολίτες μας, όταν τα ΜΑΤ ρίχνουν δακρυγόνα και ξυλοκοπούν
τα γεροντάκια στο Σύνταγμα, που δεν μπόρεσε να συλλάβει τους δολοφόνους των
τριών υπαλλήλων της MARFIN,
που δεν μπορεί να συλλάβει τους μπαχαλάκηδες που διαλύουν με τα μολότωφ τους κάθε
αξιόλογη απεργιακή κινητοποίηση, που κυβερνάει με αλλεπάλληλα νομοθετικά
διατάγματα, που… που.. Ναι! Αυτή η κυβέρνηση έχει πραγματικά δημοκρατική
ευαισθησία!
Για το θέμα της διόγκωσης της Χρυσής Αυγής έχω αναφέρει την
άποψή μου, που δεν είναι μόνο άποψη, είναι θέμα παρατήρησης. Είναι φανερό πως προέκυψε από την εφαρμογή/επιβολή του "Δουβλίνο ΙΙ" και θέριεψε ως
αποτέλεσμα της πολιτικής της λιτότητας. Όσοι μιλάμε με κόσμο και δεν ακούμε μόνο τα
κανάλια, ξέρουμε περιπτώσεις ατόμων που την ψήφισαν χωρίς να έχουν φασιστικές
αντιλήψεις. Απλά (απλά;) ήταν μια –λανθασμένη οπωσδήποτε- ανάγκη εκδήλωσης της διαμαρτυρίας
τους για την πολιτική που στρέφονταν αποκλειστικά εις βάρος τους, εις βάρος των
μικρομεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Πρόθεσή τους ήταν να εκδικηθούν το πολιτικό σύστημα που, ενώ χρέωσε τη χώρα με τεράστια ποσά, τα οποία σε μεγάλο βαθμό καρπώθηκε το ίδιο, και που, όταν δεν πήγαινε άλλο, έβαλε τους πολίτες να εξοφλήσουν τα δανεικά. Αυτοί οι πολίτες που -σχεδόν όλοι- είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι ή άνεργοι (τα γνωστά μόνιμα υποζύγια που τροφοδοτούν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα δημόσια ταμεία με τους φόρους που πληρώνουν), αλλά και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που η "κρίση" τούς στέρησε την πελατεία, βυθισμένοι στην εξαθλίωση, χωρίς να αντιλαμβάνονται
ότι μαχαίρωναν τη - δεχόμενη πολλαπλά κτυπήματα κι από πολλές ακόμα πλευρές - ταλαίπωρη
Δημοκρατία μας, προχώρησαν για λόγους εκδίκησης στη χειρότερη δυνατή επιλογή. Εναλλακτικές επιλογές υπήρχαν; Ναι, υπήρχαν! Αλλά με αυτές θα
ασχοληθούμε σε προσεχές σημείωμά μας. Προς το παρόν θα ήθελα να ασχοληθώ με
αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες.
Για τη δολοφονία του Π.Φύσσα από τον οπαδό της Χρυσής Αυγής
δεν θα πω κάτι, επειδή - στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον - υπάρχουν μερικά
σκοτεινά σημεία, γι’αυτό θα περιμένω να διευκρινιστούν από την ανάκριση, αν και
δεν είμαι πολύ αισιόδοξος.
Θέλω να αναφερθώ σε δυο σημεία που με ανησυχούν: στο θέμα
των εκλογών και στον τρόπο σύλληψης των επικεφαλής κόμματος (επικίνδυνου
οπωσδήποτε για την κοινωνία, αλλά που εισήλθε στη Βουλή με νόμιμο τρόπο).
Πρώτα για τις εκλογές. Μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα, η
κυβέρνηση «ανακάλυψε» ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Το ακροδεξιό
κόμμα απείλησε με παραιτήσεις των βουλευτών του (και των αναπληρωματικών), γεγονός
που θα οδηγούσε σε τοπικές εκλογές σε 15 περιφέρειες. Όταν ακούνε τη λέξη
εκλογές, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι εντολοδότες της τρομάζουν με τη σκέψη ότι
μπορεί να προκύψει κάποιο αποτέλεσμα που θα τους στερήσει την εξουσία και τα εξ αυτής οφέλη. Έτσι
αποφάσισε να δράσει, όπως έδρασε. Μόνη της; Με την εντολή κάποιων ξένων
δυνάμεων που φοβόνταν ότι θα χάσουν την κότα με τα χρυσά αυγά; Αυτό μόνο να το
φαντάζεται μπορεί κανείς, αφού δεν ξέρω αν θα το μάθουμε. Τέλος πάντων, αυτά ας
ελπίσουμε ότι θα έχουν και κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Αυτό που με ανησυχεί είναι
η παντελής απαξίωση της διαδικασίας των εκλογών, η συνεχής αναφορά από τα
μνημονιακά κανάλια ότι οι εκλογές είναι κάτι κακό και δεν πρέπει να τις θέλει
κανείς. Και τώρα, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, φοβάμαι ότι θα συνδέουν όποιον
μιλάει για εκλογές με τη Χρυσή Αυγή. Φτάσαμε να θεωρούμε το βασικό κορμό μιας
δημοκρατίας, τις εκλογές, ως κάτι απευκταίο. Μια κυβέρνηση που, όποτε δέχεται κριτική, φέρνει ως επιχείρημα το γεγονός ότι ο (εξαπατημένος από τις προεκλογικές εξαγγελίες) λαός την εξέλεξε, αρνείται το ενδεχόμενο να τεθεί πάλι υπό την κρίση αυτού του λαού.
Το δεύτερο που με ανησυχεί είναι μήπως ο τρόπος
αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής δημιουργήσει προηγούμενο. Ας υποθέσουμε ότι
έρχεται στην εξουσία κάποιο κόμμα, που δεν έχει αγαθές προθέσεις. Και πιο
συγκεκριμένα, να αγαπήσει τόσο την εξουσία, που δεν θα θέλει να την αφήσει.
Τότε, μπορεί να βρει κάποιο ευάλωτο στέλεχος του αντίπαλου κόμματος, να το βάλει
να κάνει κάποια παράνομη πράξη χρηματίζοντάς το (όχι απαραίτητα δολοφονία) και με αφορμή αυτή την πράξη να στραφεί
εναντίον του κόμματος, του οποίου μέλος ήταν ο εν λόγω. Κατόπιν, κάνοντας έλεγχο στα
αρχεία τού κόμματος δεν θα είναι δύσκολο να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία, που μπορεί να οδηγήσουν στη σύλληψη κορυφαίων στελεχών του και στη διάλυσή του. Σας φαίνεται επιστημονική
φαντασία; Μπορεί να έχετε δίκιο. Γιατί, ως γνωστόν, τα ελληνικά κόμματα
κινούνται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Είναι αδύνατον να βρει κάποιος ο,τιδήποτε εις βάρος τους, αφού ούτε φορολογικές, ούτε
χρηματοδοτικές, ούτε οποιουδήποτε άλλου είδους ατασθαλίες έχουν κάνει ποτέ.
Μακάρι οι ανησυχίες μου να είναι αβάσιμες. Αλλά όταν βλέπεις
τόσα να γίνονται γύρω σου, δεν εμπιστεύεσαι ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό, πόσω μάλλον τους απαξιωμένους -με δική τους ευθύνη- έλληνες πολιτικούς.
