Τα ψέματα τελειώνουν για την κυβέρνηση Σαμαρά (του Σταύρου Λυγερού)

Η μια κοινωνική ομάδα μετά την άλλη ξεσηκώνεται για να διαμαρτυρηθεί μόνο - προς το παρόν - για την λαίλαπα που σαρώνει την ελληνική κοινωνία, λόγω της πολιτικής που εφαρμόζει η υπάκουη κυβέρνηση, κάτω από τις σοφές εντολές της αλάνθαστης τρόικας.
Με την αλλαγή πρωθυπουργού που έγινε πέρσι μετά τις εκλογές δεν άλλαξε τίποτα. Τα ίδια θύματα, οι ίδιοι θύτες. Μόνο υποσχέσεις για καλυτέρευση της ζωής μας στο μέλλον ακούσαμε, ένα μέλλον που μοιάζει συνεχώς να απομακρύνεται.
Η πίεση λοιπόν από την κοινωνία εντείνεται, η κυβέρνηση άραγε θα αντέξει; Ας δούμε την απάντηση που δίνει σ'αυτό το ερώτημα ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του στα σημερινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ. 

Τα ψέματα τελειώνουν για την κυβέρνηση Σαμαρά

Οι πρώτες ενδείξεις καταδεικνύουν ότι το εν εξελίξει απεργιακό κύμα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχει βά­θος και δυναμική. Αυτό, ωστόσο, δεν προεξο­φλεί τη γενίκευση και κλιμάκωση των λαϊκών κινητοποιήσεων. Στο Μέγαρο Μαξίμου ελπίζουν ότι και αυτή τη φορά θα καταφέ­ρουν, με την αμέριστη βοήθεια των κατε­στημένων ΜΜΕ, να τις τεμαχίσουν και να τις εξουδετερώσουν. Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, αλλά είναι σαφές ότι η περίοδος της νηνεμίας έχει τελειώσει.

Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγορεύει η τρόικα και εφαρμόζει η κυβέρνηση προσκρούει πλέον σε σο­βαρές κοινωνικές αντιδράσεις. Με αυτή την έννοια, η τακτική του οδοστρωτήρα χάνει ολοένα και περισσότερο την αποτελεσματικότητά της. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κι αλλιώς. Η ανάγκη επιβίωσης υποχρεώνει τα μικρομεσαία στρώματα να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Επει­δή, μάλιστα, αυτή η διαδικασία δεν είναι συντεταγμένη, το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης καθίσταται ολοένα και πιο πιθα­νό. Η κυβέρνηση, άλλωστε, δεν πλήττει μόνο έναν επαγγελματικό κλάδο. Πλήττει σχεδόν τους πάντες.

Η «παράταξη του Μνημονίου» έχει καταφύγει και αυτή τη φορά στα γνωστά προ­παγανδιστικά τεχνάσματα. Προσπαθεί να φοβίσει την κοινή γνώμη προβάλλοντας την ασκούμενη πολιτική σαν μονόδρομο. Είναι σαφές, ωστόσο, ότι τα εκβιαστικά διλήμματα έχουν χάσει μεγάλο μέρος από την εμβέλειά τους. Το ίδιο ισχύει και για την επιχείρηση ενοχοποίησης των μικρομεσαίων στρωμάτων με την υπερπροβολή υπαρκτών παθογενειών.

Αυτός είναι ο λόγος που η επίθεση εναντί­ον των απεργιών έχει στηριχθεί κυρίως στο γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις διασαλεύουν την κοινωνική και οικονομική ζωή. Με άλλα λόγια, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός εκ­μεταλλεύεται τον κατακερματισμό της κοι­νωνίας για να «σαλαμοποιήσει» τις αντιδρά­σεις, στρέφοντας την κοινή γνώμη εναντίον των εκάστοτε απεργών. Το γεγονός, ωστό­σο, ότι οι κινητοποιήσεις δυσκολεύουν την καθημερινότητα των υπόλοιπων πολιτών δεν σημαίνει ότι είναι αντικοινωνικές ενέρ­γειες, όπως προσπαθεί συστηματικά να τις εμφανίσει η «παράταξη του Μνημονίου».

Το προηγούμενο διάστημα η καθεστωτική προπαγάνδα παρουσίαζε τους κάθε είδους απεργούς σαν προνομιούχους που αντι­δρούν επειδή χάνουν τα προνόμιά τους. Σήμερα, όμως, είναι εξόφθαλμο ότι οι ερ­γαζόμενοι αγωνίζονται να προασπίσουν τα πιο ζωτικά δικαιώματά τους, συχνά τη θέση εργασίας τους. Με άλλα λόγια, οι απεργίες είναι καθαρά αμυντικές και καθόλου κατα­χρηστικές. Στην πραγματικότητα, η κυβέρ­νηση απαιτεί από τα θύματα της πολιτικής της να συμπεριφερθούν σαν πρόβατα επί σφαγή. Ενώ στα λόγια δεν αμφισβητεί το δι­καίωμα της απεργίας, στην πράξη προσπα­θεί να το ακυρώσει, στρέφοντας την κοινή γνώμη εναντίον των εκάστοτε απεργών.

Το πρόβλημα για την «παράταξη του Μνημονίου» είναι ότι η προπαγάνδα περί επικείμενης ανάκαμψης αποδεικνύεται μα­γική εικόνα. Τους προηγούμενους μήνες η κοινή γνώμη την είχε σε μεγάλο βαθμό «αγοράσει». Τώρα πια συνεχίζουν να την «αγοράζουν» μόνο εύπορα στρώματα που δεν απειλείται ακόμα η επιβίωσή τους. Η εντύπωση, άλλωστε, ότι η οικονομία στα­θεροποιείται δεν επιβεβαιώνεται από την εξέλιξη των βασικών δεικτών.

Πριν από ένα χρόνο, ο Σαμαράς είχε θέσει στόχο να φτάσει χωρίς απώλειες στις γερμα­νικές εκλογές. Με βάση την επιλογή του να συμπεριφέρεται σαν το «υπάκουο παιδί» της τρόικας, ήλπιζε σε «κούρεμα» του ελ­ληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των χωρών-μελών της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ. Κατ'αυτόν τον τρόπο ευελπιστούσε να ανοίξει ο δρόμος για την επιστροφή στις αγορές.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο πρωθυ­πουργός υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο. Αν κρίνουμε από τις επίσημες δηλώσεις, το ευρωιερατείο δεν είναι διατεθειμένο να προχωρήσει σε τέτοιο «κούρεμα». Και όλα δείχνουν ότι το πρόσφατο ταξίδι του δεν πρόκειται να του αποφέρει τίποτα πε­ρισσότερο από καλές κουβέντες. Τα μηνύ­ματα, άλλωστε, είναι ότι ετοιμάζεται τρίτο Μνημόνιο, που θα συνοδεύεται από νέα επώδυνα μέτρα κι ότι ο έλεγχος της τρόι­κας θα είναι αυτή τη φορά εξοντωτικός.

Κι όλ' αυτά, όταν η οικονομία παραμένει εγκλωβισμένη στο φαύλο κύκλο της ύφε­σης. Όταν το ΑΕΠ έχει μειωθεί πάνω από 25%, με αποτέλεσμα να συνεχίζονται η καταστροφή υγιούς παραγωγικού ιστού και η συσσώρευση κοινωνικών ερειπίων. Τα προβαλλόμενα δημοσιονομικά επι­τεύγματα είναι σαθρά. Το πολυδιαφημι­σμένο πρωτογενές πλεόνασμα προκύπτει αποκλειστικά και μόνο επειδή το Δημόσιο εφαρμόζει σιωπηρά μερική στάση πληρω­μών. Και, βεβαίως, προκύπτει ως αποτέ­λεσμα της οριζόντιας υπερφορολόγησης κυρίως αυτών που κινούν την οικονομία, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσμα­τα για τον υγιή παραγωγικό ιστό. Με τον τρόπο αυτό, όμως, γονατίζουν την πραγ­ματική οικονομία, προκαλούν αποκλίσεις από τους στόχους και ανακυκλώνουν το αδιέξοδο. Με άλλα λόγια, η πραγματική κατάσταση της οικονομίας και της κοινω­νίας αντιφάσκει εξόφθαλμα με το καλλιερ­γούμενο κλίμα θετικών προσδοκιών.