Κυβέρνηση-Έρμαιο των Γερμανών (του Σπ.Γκουτζάνη)

Βρισκόμαστε πια στις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, στις πρώτες μέρες ενός φθινοπώρου που από τους περισσότερους αναλυτές θεωρείται κρίσιμο, όχι τόσο για την επιβίωση της κυβέρνησης (αυτό ενδιαφέρει μόνο τους βολεμένους οπαδούς των δύο κομμάτων που την απαρτίζουν), όσο για την επιβίωση της χώρας (και όταν εμείς λέμε "χώρα" εννοούμε τους Έλληνες πολίτες).
Το παρακάτω άρθρο, που αναδημοσιεύω σήμερα, δίνει την εικόνα που βρισκόμαστε αυτές τις μέρες, έτοιμοι για την εκκίνηση μιας δύσκολης πορείας με άγνωστο τερματισμό! 

Κυβέρνηση-Έρμαιο των Γερμανών

  Ήταν αρκετό ένα φύσημα από την πλευ­ρά του Βερολίνου για να καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα πριν καλά καλά στηθεί το νέο προπαγανδιστικό οικοδό­μημα της κυβέρνησης περί «απαλλαγής από τα Μνημόνια και τους δανειστές το 2014».

Η κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως ένα «αφήγημα» σαν επικοινωνιακό αντίβαρο στα νέα και παλαιά μέτρα που θα συνεχίσει να επιβάλλει το επόμενο εξάμηνο. Η αδυνα­μία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί, υποστηρίζει το κυβερνητικό επιτελείο· χρειάζεται και ένα θετικό πρόταγμα στην κοινωνία. Αυτό βασί­ζεται στο τρίπτυχο: πρωτογενές πλεόνασμα - έξοδος στις αγορές με αμερικανική βοήθεια - απαλλαγή από την τρόικα. Παράλληλα, μια ρύθμιση που θα κάνει βιώσιμο το δημόσιο χρέος μακροπρόθεσμα, ώστε ο πρωθυπουρ­γός πριν από τις εκλογές, οψέποτε γίνουν -κανείς όμως δεν προβλέπει ότι θα αργή­σουν και πολύ-, να έχει τη δυνατότητα να επικαλεστεί ότι «μπορεί να μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις, μπορεί το ένα τρίτο του ενερ­γού πληθυσμού να είναι άνεργοι, μπορεί τα νοσοκομεία να μην έχουν κλινοσκεπάσμα­τα και τα σχολεία να μην έχουν δασκάλους, όμως οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες, απαλλά­ξαμε τη χώρα από την τρόικα και κάναμε βι­ώσιμο το μέλλον για τις επόμενες γενιές».

Κάτι τέτοια όμως δεν τα στέργουν ο Σόιμπλε και η όλη πολιτική τάξη του Βερολίνου, που με τη γνωστή γερμανική κομψότητα των πάντσερ φρόντισαν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους: «Η Ελλάδα θα χρειαστεί και νέο δάνειο, που θα αποφασιστεί την άνοιξη του 2014». Άρον άρον βγήκε ο κ. Στουρνάρας την περασμένη Κυριακή για να δηλώσει ότι «μπορεί να χρειαστεί νέο δάνειο, αλλά αυτό δεν θα συνοδεύεται από νέο Μνημόνιο». Κι ας έβγαινε την ίδια ημέρα η πληροφορία ότι Βερολίνο και Βρυξέλλες απεργάζονται μυ­στικό σχέδιο προκειμένου να περάσει η δια­χείριση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ σε δύο ευρωπαϊκούς φορείς που θα συσταθούν προς τούτο χωρίς κανέναν έλεγχο της ελληνικής κυβέρνησης.

Δεν υπάρχει πολιτικός στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη που να πιστεύει ότι θα γίνει «κούρε­μα» του ελληνικού χρέους που φτάνει τα 320 δις ευρώ ώστε να καταστεί βιώσιμο ή ότι θα γίνει επιμήκυνση σε βάθος πεντηκονταετίας με μείωση επιτοκίου -πρόκειται για «κού­ρεμα» με άλλο τίτλο- χωρίς να συνοδευτεί από μέτρα, και μάλιστα δομικού χαρακτήρα, όπως, για παράδειγμα, η παράλληλη δια­χείριση από τους δανειστές της δημόσιας περιουσίας της χώρας και, βεβαίως, των μελ­λοντικών ενεργειακών της πόρων.

Σισύφειο μαρτύριο

Η κυβέρνηση ήθελε όμως να έχει την ευχέ­ρεια του επικοινωνιακού χειρισμού στο εσω­τερικό της χώρας. Αλλά ούτε αυτό δεν της αφήνει πια το Βερολίνο. Κάθε φορά που το κυβερνητικό επιτελείο καταστρώνει ένα σχέ­διο, είτε για την ανάταξη της πραγματικής οικονομίας είτε για την πολιτική διαχείριση της εσωτερικής κατάστασης, η γερμανική ηγεσία το καταστρέφει δείχνοντας διαρκώς ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό. Από πέρσι τον Αύγουστο ξεκίνησε το σισύφειο μαρτύ­ριο, όταν ο κ. Σαμαράς υποχρεώθηκε στο Βερολίνο να πει «ουδείς αναμάρτητος». Ακο­λούθως, το δάνειο των 50 δις ευρώ, αντί να εγκριθεί τον Οκτώβριο για να δώσει περιθώ­ρια οικονομικής ανάκαμψης -«απογείωση» έλεγε ο κ. Στουρνάρας-, εγκρίθηκε τελικά το Δεκέμβριο και αφού είχε χαθεί όλη η χρονιά. Την άνοιξη του 2013 η τρόικα προσγείωσε και πάλι τις προσδοκίες της κυβέρνησης για ελάφρυνση του προγράμματος και μείωση της φορολογίας, που θα απελευθέρωναν πόρους για αναπτυξιακούς σκοπούς, παράλ­ληλα με την ισοπέδωση της κυπριακής οικονομίας που εξανέμισε τις όποιες αμυδρές προοπτικές ανάκαμψης στην Ελλάδα και ανέσχεσε την επιστροφή των καταθέσεων και την ενίσχυση των τραπεζών. Τον Ιούνιο διέψευσε την κυβέρνηση με τη ρύθμιση των υπόλοιπων δόσεων στη βάση της εκπλήρω­σης των προαπαιτούμενων, ενώ τον Ιούλιο απείλησε με μη καταβολή της δόσης για 30 υπό απόλυση δημοσίους υπαλλήλους.

Είναι σαφές ότι το Βερολίνο έχει το δικό του σχέδιο για την Ελλάδα και αδιαφορεί για το μαρασμό της ελληνικής οικονομίας και για τις αντοχές της κυβέρνησης. Είναι δε τέτοια η ευθυγράμμιση της ελληνικής κυβέρνησης -παρότι βλέπει τα σχέδιά της να καταστρέφονται διαδοχικά-, που έχει βγάλει ακόμη και από τη ρητορική της την προοπτική της ανάπτυξης και της μείωσης της ανεργίας.

Προσδοκά τον από μηχανής θεό το Μέγαρο Μαξίμου. Στην αρχή ήταν η συμμαχία του Νό­του, ο Μόντι και ο Ολάντ που θα υποχρέωναν το Βερολίνο να αλλάξει οικονομική πολιτική για την Ευρωζώνη και κατ' επέκταση για την Ελλάδα. Τώρα είναι οι γερμανικές εκλογές, η συγκυβέρνηση της Μέρκελ με τους Σοσιαλ­δημοκράτες και η αμερικανική παρέμβαση. Μόνο που οι Φιλελεύθεροι δείχνουν να αντέ­χουν -άλλωστε, κι οι Σοσιαλδημοκράτες δεν απέχουν και πολύ από την πολιτική για το συμφέρον του γερμανικού κράτους-, ενώ η ψήφος των Γερμανών θα δεσμεύσει την ηγεσία στην ίδια πολιτική. Όσο για τις ΗΠΑ, δύσκολα θα διακινδυνεύσουν την πολιτική διάσπαση της Δύσης από τη σύγκρουση με τη Γερμανία, που έχει μαζί της τον ευρωπαϊ­κό Βορρά, όταν μάλιστα έχει ανοιχτά μέτωπα όπως η Συρία και ο αραβικός κόσμος.

Κάπως έτσι, η ελληνική κυβέρνηση θα δει και πάλι τις προσδοκίες της να διαψεύδονται, τις ελπίδες της να αποδεικνύονται φρούδες και τα σχέδιά της πλάνες και θα επισείει ξανά στον ταλαίπωρο πληθυσμό της τους ίδιους κινδύνους για να παρατείνει τη μικροεξουσία της, διαιωνίζοντας την ουσιαστικά γερ­μανική κυριαρχία στη χώρα.