Από την ενοχή στην κήρυξη πολέμου (του Σταύρου Λυγερού)

Τις τελευταίες ημέρες, μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα, την ειδησεογραφία μονοπωλεί το θέμα της Χρυσής Αυγής και οι παράνομες ενέργειές της.
Η ΝΔ, όπως είναι φυσικό, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός, στην προσπάθειά της να πάρει πίσω τις ψήφους του ακροδεξιού/φασιστικού κόμματος, οι οποίες, θεωρεί, ότι αφαιρέθηκαν κυρίως από εκείνη, άρα της ανήκουν.
Έχουμε ακούσει κι έχουμε διαβάσει αμέτρητα σχόλια επί του θέματος, εμείς όμως τώρα επιλέγουμε το σχετικό άρθρο/σχόλιο του κ.Σταύρου Λυγερού, που εξετάζει το θέμα με τη δική του ψύχραιμη ματιά.
Ας μου επιτραπεί μόνο να διατυπώσω τις αμφιβολίες μου, για το κατά πόσον το εν λόγω "κόμμα" θα κατόρθωνε να μπει στη Βουλή, αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια.

(H φωτογραφία από μια ταινία, που πρέπει να τη δει, όποιος δεν την έχει δει ακόμα) 

Από την ενοχή στην κήρυξη πολέμου

Όσοι είχαν μάτια να δουν έβλεπαν και πριν από το 2010 ότι η Χρυσή Αυγή έβγαινε σταδιακά από το πο­λιτικό περιθώριο, στο οποίο φυτοζωούσε για δεκαετίες. Οι δημοτικές εκλογές του φθινοπώ­ρου του 2010 το επιβεβαίωσαν. Στο Δήμο Αθηναίων είχε αποσπάσει 5,3%, ενώ οι γειτονιές που έχουν κατακλυστεί από πα­ράνομους μετανάστες τής είχαν δώσει ποσοστά γύρω στο 20%!

Η πρωταρχική εκλογική συσσώρευ­ση της Χρυσής Αυγής προέκυψε από τα προβλήματα που προκάλεσε η μαζική παράνομη μετανάστευση. Αυτά της έδω­σαν την πρώτη ισχυρή πολιτικοεκλογική ώθηση. Ο στρουθοκαμηλισμός της ευ­ρύτερης Αριστεράς και η αδιαφορία των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων άφη­σαν ελεύθερο το έδαφος στο βίαιο και απεχθή ακτιβισμό των χρυσαυγιτών.

Τη δυναμική του νεοναζιστικού κόμ­ματος τροφοδότησε και η πρωτοφανής κρίση. Η πολιτική του Μνημονίου απονομιμοποίησε τους πυλώνες του πολιτι­κού συστήματος, γεγονός που φούσκω­σε τα εκλογικά πανιά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και έστειλε πολλούς ψηφοφόρους στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Η αιτία είναι ότι αυτοπροβάλλεται ως το κατεξοχήν αντισυστημικό κόμμα, επειδή βρίσκεται στον αντίποδα του αριστερόστροφου ιδεολογικού κλίματος της μεταπολιτευ­τικής περιόδου και δεν είχε ούτε έμμεση ευθύνη για την οικονομική κατάρρευση.

Πολλοί θεωρούσαν ότι ψηφίζοντας τη Χρυσή Αυγή εκδικούνται πιο αποτελε­σματικά το κατεστημένο πολιτικό σύστη­μα. Θεωρούσαν ότι το πολιτικό σύστημα, το οποίο ταυτίζουν με τη Δημοκρατία, πρόδωσε την κοινωνία και γι' αυτό στρέ­φουν την πλάτη τους στη Δημοκρατία. Το αποτέλεσμα των εκλογών του 2012 επιβε­βαίωσε την πολιτικοεκλογική επέλαση του νεοναζιστικού κόμματος. Η θριαμβευτική είσοδός του, μάλιστα, στη Βουλή επέτρεψε στα στελέχη-βουλευτές να επιδοθούν, συ­χνά ενώπιον της τηλεοπτικής κάμερας, σε τραμπουκισμούς και άλλες αυθαιρεσίες.

Το ζητούμενο δεν ήταν η ψήφιση αντιρατσιστικού νόμου, αλλά η εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας. Να υπάρξει ποινικός κολασμός για κάθε είδους παράνομη πράξη και δραστηριότητα. Η κυβέρνηση Σαμαρά, όμως αντιμετώπισε τις αυθαιρεσίες της Χρυ­σής Αυγής με σχετική ανοχή. Ο λόγος δεν είναι μόνο η πολιτική αμηχανία. Είναι και οι ανομολόγητες σκέψεις στους κόλπους των αρχουσών ελίτ. Όταν το κόμμα του Μιχαλολιάκου προσέλαβε διαστάσεις κινήματος ορισμένοι κύκλοι θεώρησαν ότι θα μπορού­σε να χρησιμοποιηθεί σαν αποτελεσματικό πολιτικό εργαλείο για την ανάσχεση της πολιτικοεκλογικής επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η θεωρία «των δύο άκρων» που με συνέ­πεια πρόβαλε όχι μόνο ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Λαζαρίδης αλλά επανειλημμένως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν εί­ναι, βεβαίως, άσχετη με αυτές τις σκέψεις. Η προέκταση της εν λόγω θεωρίας, αυτό που εκπέμπεται, έστω και εάν δεν λέγεται ρητά, είναι ότι την Ελλάδα μπορεί να την κυβερνήσει υπεύθυνα μόνο το «μνημονιακό τόξο», που για προπαγανδιστικούς λό­γους βαφτίζεται «συνταγματικό τόξο». Γιατί εάν ο λαός ψηφίσει «τα δύο άκρα», δεν θα προκύψει μόνο οικονομικό χάος αλλά και διολίσθηση στον εμφύλιο πόλεμο.

Εάν η δολοφονία Φύσσα προέκυπτε στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης θα τροφοδο­τούσε αυτό το φόβο και θα προσέδιδε υπόσταση στη θεωρία «των δύο άκρων». Ήταν, όμως, μια εγκληματική ενέργεια με ξεκάθαρους τους ρόλους του θύτη και του θύματος. Κατέδειξε ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα απλό αντισυστημικό κόμμα με εμπρηστική ρητορική. Η κουλτούρα της παραστρατιωτικής βίας είναι οργα­νική συνιστώσα της ιδεολογίας και της πρακτικής της. Ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή κάποιο μέλος της θα έκανε το πα­ραπάνω βήμα και οι συνήθεις ξυλοδαρμοί θα μετατρέπονταν σε δολοφονία.

Το σοκ που προκάλεσε στην κοινή γνώ­μη η δολοφονία Φύσσα υποχρέωσε τη ΝΔ να κάνει στροφή. Όχι μόνο εγκατέλειψε τη στάση σχετικής ανοχής αλλά και επιχειρεί να αναδειχθεί πρωταθλήτρια στον πόλεμο εναντίον της Χρυσής Αυγής στο όνομα της υπεράσπισης της Δημοκρατίας. Δεν δίνει, όμως πειστική απάντηση για τη μέχρι τώρα στάση μερικής ανοχής και σε κάθε περίπτωση η στροφή της υποκρύπτει και ιδιοτελείς πολιτικές σκοπιμότητες. Πρώτον, ο πόλεμος αυτός εκ των πραγ­μάτων μετατοπίζει την προσοχή της κοινής γνώμης από την πολιτική του Μνημονίου, όπου η κυβέρνηση έχει απέναντί της τη με­γάλη πλειονότητα των πολιτών, σ' ένα ζή­τημα όπου την έχει μαζί της. Και μόνο αυτό το γεγονός αποσυμπιέζει πολιτικά το κλίμα και διευρύνει τα περιθώρια ελιγμών της. Δεύτερον, ο Σαμαράς εκτιμά βασίμως ότι οι δικαστικές διώξεις εναντίον της Χρυ­σής Αυγής και η ηθική καταρράκωσή της θα συρρικνώσουν την εκλογική επιρροή της. Προσδοκά, λοιπόν, ότι μία σημαντική μερίδα δεξιάς προέλευσης ψηφοφόρων της θα επιστρέψει στο «μαντρί» της ΝΔ. Ο χρόνος θα δείξει εάν στους ψηφοφόρους που τελικώς θα εγκαταλείψουν τη Χρυσή Αυγή θα επικρατήσει η δεξιά ταυτότητα και θα επανακάμψουν στη ΝΔ ή, αντιθέτως, θα επικρατήσει η αντιμνημονιακή στάση και θα στραφούν σε αντιμνημονιακά κόμματα.