Ένας όρος που ακούγεται πολύ συχνά σε σχέση με τους φανατικούς ισλαμιστές είναι το τζιχάντ. Ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα που επέβαλε ο Προφήτης στους μουσουλμάνους ήταν το τζιχάντ που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει «προσπάθεια προς ένα συγκεκριμένο στόχο». Συνήθως το τζιχάντ με βάση το Κοράνι ερμηνεύεται ως «ζήλος στο δρόμο του Θεού», όπου άλλοτε έχει την έννοια του ηθικού αγώνα και άλλοτε του ένοπλου. Οι μωαμεθανοί έχουν καθήκον να υπερασπίζονται το χώρο τους από τις επιθέσεις των απίστων και συγχρόνως να καθυποτάξουν τον κόσμο των απίστων ώσπου στο τέλος το Ισλάμ να ηγεμονεύσει σε όλη την υφήλιο. Ο αγώνας του Ισλάμ θα τερματιστεί μόνο όταν όλοι οι άνθρωποι ασπαστούν την ισλαμική πίστη ή υποκύψουν στην ηγεμονία του. Τα όρια του Ισλάμ είναι τα όρια του κόσμου. Το τζιχάντ είχε κατά κύριο λόγο επιθετική, πολεμική σημασία ήδη από τον καιρό του Μωάμεθ. Το πρώτο Τζιχάντ διεξήχθη από τον ίδιο τον Προφήτη εναντίον των ηγεμόνων της γενέτειράς του και κατέληξε στην άλωση της Μέκκας. Ο επόμενος κατακτητικός στόχος για τους πιστούς ήταν η επέκταση του Ισλάμ στην υπόλοιπη Αραβική Χερσόνησο και εν συνεχεία, με οδηγούς τους χαλίφηδες, τους διαδόχους του Μωάμεθ, στον υπόλοιπο κόσμο. Στους πρώτους αιώνες της ισλαμικής επέκτασης ο τελευταίος αυτός στόχος φαινόταν καθ’ όλα εφικτός. Το 1685 οι Τούρκοι πολιόρκησαν για δεύτερη φορά τη Βιέννη. Η αποτυχία τους να κατακτήσουν αυτή την πύλη προς τη Δύση σηματοδότησε την αντίστροφη πορεία και στο εξής το τζιχάντ είχε σχεδόν αποκλειστικά αμυντικό χαρακτήρα. Με τη λήξη του Α' παγκοσμίου πολέμου οι δυτικές δυνάμεις κατέλαβαν τα τελευταία προπύργια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκτός από τα καθαυτό τουρκικά εδάφη, στην υπόλοιπη πρώην Αυτοκρατορία επιβλήθηκε άμεσα ή έμμεσα η δυτική ηγεμονία.
Το 1920 οι μόνες χώρες που είχαν μείνει με μουσουλμανική διακυβέρνηση ήταν η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Ιράν και το Αφγανιστάν.
Στη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου οι δυτικές δυνάμεις επέφεραν δυο σοβαρά πλήγματα στην αυτοϋπόληψη των μουσουλμάνων. Ενώ Βρετανοί και Γάλλοι είχαν υποσχεθεί στους συμμάχους τους Άραβες να τους παραχωρήσουν τις προσαρτημένες περιοχές της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τελικά αποφάσισαν να τις μοιραστούν μεταξύ τους. Η Αγγλία κράτησε το Ιράκ και την Παλαιστίνη, η δε Γαλλία τη Συρία και το Λίβανο. Συν τοις άλλοις, το 1917 ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών λόρδος Μπάλφουρ δήλωσε την πρόθεση της κυβέρνησής του «να προωθήσει την ίδρυση μίας πατρίδας για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη». Την εποχή εκείνη όμως ο ιθαγενής πληθυσμός συνίστατο κατά 90% από μωαμεθανούς και χριστιανούς που συνυπήρχαν ειρηνικά. Παρά την αντίθεση των Αράβων, η γενική συνέλευση του ΟΗΕ τριάντα χρόνια αργότερα διαίρεσε την Παλαιστίνη σε ένα εβραϊκό και σε ένα αραβικό κράτος. Έκτοτε, το Ισραήλ, ως ξένο εμφύτευμα στην καρδιά της αραβικής γης, για τους περισσότερους μουσουλμάνους αποτελεί σύμβολο της πανίσχυρης Δύσης που τους πρόδωσε και τους ταπείνωσε.
Έπειτα ακολούθησαν οι επονείδιστες ήττες των Αράβων από το Ισραήλ και ιδίως ο πόλεμος των έξι ημερών το 1967. Από τότε το Ισραήλ θυμίζει στους μουσουλμάνους καθημερινά την αποτυχία τους. Εύλογα λοιπόν πολλοί φονταμενταλιστές ονειρεύονται έναν «ιερό πόλεμο» εναντίον του ισραηλινού κράτους και της προστάτιδάς του δύναμης, των ΗΠΑ.
Αυτή η σύντομη αναδρομή στην ιστορία ήταν αναγκαία για να καταλάβουμε το γιατί στους νεώτερους χρόνους διάφορες πράξεις ή αποφάσεις των Δυτικών έχουν εξοργίσει τους λαούς της Μέσης Ανατολής και τους εξωθούν να πολεμήσουν εναντίον τους. Είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν είτε για να κατακτήσουν την ελευθερία τους είτε για να προασπίσουν τους εθνικούς τους πόρους και ιδιαίτερα το πετρέλαιο από τις ξένες επιβουλές, είτε για να ανατρέψουν καθεστώτα που τα θεωρούν πειθήνια ανδρείκελα ή πράκτορες των Δυτικών.
Η σιωπηρή πλειοψηφία στις ισλαμικές χώρες που δεν είναι φανατική, για πολύ καιρό θαύμαζε Ευρώπη και Αμερική για την ευημερία, την τεχνολογική πρόοδο και τις δυνατότητες ατομικής εξέλιξης. Όμως το κλίμα αυτό έχει αναστραφεί εξαιτίας του φόβου ότι υπό την ισχυρή επιρροή της δυτικής κουλτούρας θα χαθούν οι πατροπαράδοτες ισλαμικές αξίες. Περίπου από το 1980 και μετά η γενική τάση είναι σε αύξοντα βαθμό αντιδυτική.
Ένας γνωστός μουσουλμάνος διανοούμενος ινδικής καταγωγής, ο Μ. Ακμπάρ, προέβλεψε το 1992 ότι η επόμενη σύγκρουση της Δύσης θα είναι με το μουσουλμανικό κόσμο. Κατά τον Ακμπάρ η πάλη για μία νέα παγκόσμια τάξη θα αρχίσει μέσα από το χώρο των ισλαμικών κρατών που εκτείνονται από τη βόρειο Αφρική ως το Πακιστάν.
Ένας άλλος επιφανής Αιγύπτιος δημοσιογράφος διαπίστωνε την ίδια εποχή μία προϊούσα σύγκρουση ανάμεσα στην ιουδαϊκοχριστιανική ηθική της Δύσης και το ισλαμικό αφυπνιστικό κίνημα που απλώνεται δυτικά από τον Ατλαντικό ως την Κίνα ανατολικά.
Η διαφορά ανάμεσα στη δυτική κουλτούρα - και παρακμή - από τη μία και τον ισλαμικό πολιτισμό από την άλλη, γίνεται κάθε μέρα πιο κραυγαλέα στη συνείδηση του ισλαμικού κόσμου που θέλει να προφυλάξει την καθαρότητα του πολιτισμού του από τις φθαρμένες δυτικές αξίες. Όντως οι μουσουλμανικές κοινωνίες θεωρούν το δυτικό πολιτισμό υλιστικό, διεφθαρμένο, παρακμιακό. και χωρίς ηθικά ερείσματα. Ταυτόχρονα έχουν επίγνωση της έλξης και της εκμαυλιστικής δύναμής του, γι' αυτό τονίζουν ακόμη περισσότερο την ανάγκη να αντισταθούν στην επιρροή του και να διατηρήσουν τον μουσουλμανικό τρόπο ζωής.
Η εικόνα της υλιστικής, αλαζονικής, ιμπεριαλιστικής και διεφθαρμένης Δύσης συναντάται όχι μόνο στους φονταμενταλιστές, αλλά και σε μετριοπαθή άτομα, τα οποία οι Δυτικοί θα τα κατέτασσαν μεταξύ των συμμάχων και οπαδών τους.
Μία κλασική αξία του δυτικού πολιτισμού, ο ατομικισμός, θεωρείται ως η πηγή κάθε κακού. Η δύναμη της Δύσης προκαλεί ανησυχία και φόβο. Λένε: «Είναι μία δύναμη που μας κάνει να ασφυκτιούμε, πολιορκεί τις αγορές μας και έχει υπό τον έλεγχό της τους τελευταίους μας πόρους, τις πρωτοβουλίες και το δυναμικό μας. Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς τη θέση μας».
...«Έχουν στα χέρια τους το διεθνές τραπεζικό σύστημα, κυριαρχούν στις παγκόσμιες κεφαλαιαγορές, έχουν το δυναμικό για πολεμικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας, έχουν τη βιομηχανία όπλων υψηλής τεχνολογίας, διαθέτουν τη βιομηχανία εξερεύνησης του διαστήματος, κυριαρχούν στα διεθνή μέσα επικοινωνίας, έχουν υπό τον έλεγχό τους την έρευνα και τις εξελίξεις στο χώρο της τεχνολογίας, ελέγχουν τις θαλάσσιες οδούς και την πρόσβαση στο διάστημα».
Η εντεινόμενη αντίδραση κατά της Δύσης είναι έκδηλη όχι μόνο από τη γενική αντίληψη που επικρατεί στη διανόηση ή στον απλό λαό, αλλά και από την αλλαγή στάσης των ισλαμικών κυβερνήσεων που δεν εξαρτώνται από τη Δύση είτε στρατιωτικά, είτε οικονομικά, επιδιώκοντας ολοένα και περισσότερο τη χειραφέτησή τους από τις ΗΠΑ.
Πηγή: Τα Σημεία Των Καιρών (Συλλογικό)
