Πολλά άρθρα και αναλύσεις έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες σχετικά με τον ισλαμισμό και όσα θέματα σχετίζονται με αυτόν. Κάτι τέτοιο επιχειρήθηκε και με το προηγούμενο σημείωμα σε αυτό το blog, εστιάζοντας στον ισλαμικό φονταμενταλισμό.
Υπάρχουν βέβαια πολλές οπτικές γωνίες για να δει κάποιος όλα τα θέματα και το ισλαμικό θέμα δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση - από τη γνωστή μαρξιστική θέση του πάντα - κάνει ο Ν.Μπογιόπουλος στο προχθεσινό του σημείωμα στο enikos.gr χρησιμοποιώντας - ως συνήθως - ιδιαίτερα αιχμηρή γλώσσα, αλλά και παραθέτοντας στοιχεία τα οποία δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος. Έτσι, προκειμένου να έχουν οι αναγνώστες αυτού του blog όσο πιο σφαιρική ενημέρωση είναι δυνατόν, αναδημοσιεύω στη συνέχεια το εν λόγω άρθρο.
«Φταίει το Ισλάμ», τονίζουν, χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν το ύφος χιλίων πιθήκων που ταιριάζει σε «φωστήρες» που έχουν πάρει τα ντοκτορά τους από τα ιδεολογικά καταγώγια που διακινούν ανά τον πλανήτη το φασιστικό δόγμα: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
Κατά τη συλλογιστική των εν λόγω «διανοουμένων», των ενσωματωμένων πάνω στις δυτικές βόμβες που έχουν σμπαραλιάσει μισή ντουζίνα χώρες στην Μέση Ανατολή, περίπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη είναι τρομοκράτες ή εν δυνάμει τρομοκράτες. Γιατί; Μα διότι είναι μουσουλμάνοι!
Αλήθεια, και αν η εξήγηση είναι το «κακό Ισλάμ», τότε γιατί το ΝΑΤΟ κάνει πλάτες στην Τουρκία μετά και τα προχθεσινά με τη Ρωσία, παρότι η Τουρκία μουσουλμανική και η Ρωσία χριστιανική;…
Φυσικά, σύμφωνα με τους «διανοούμενούς μας», οι ιθύνουσες ελίτ της Δύσης δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που αποκαλείται «θρησκευτικός φανατισμός» στο μουσουλμανικό κόσμο.
Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους η σκέψη μήπως η αναγωγή του θρησκευτικού συναισθήματος σε «γραφείο στρατολόγησης» των τζιχαντιστών είναι δημιούργημα των Ομπάμα, των Ολάντ, των Μπους και πιο πριν των Ρήγκαν.
Γι’ αυτούς δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία από τη σκέψη ότι για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στο Παρίσι, όπως πριν σε Λονδίνο, Μαδρίτη και Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» που καλείται να πληρώσει η Δύση, στην προσπάθειά της να ξεστρατίσει πολιτικά σε ανώδυνα γι' αυτήν μονοπάτια την οργή του μουσουλμανικού κόσμου, η οποία προκαλείται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό που γεννά τέρατα τύπου ISIS στα δυτικά εργαστήρια των Φρανκενστάιν.
Οι «διανοούμενοί μας», κατ’ εξοχήν υπέρμαχοι της «δυτικής ανεκτικότητας» δεν μπορούν, φυσικά, να αποφύγουν τις υποκριτικές αντιφάσεις όσον αφορά τη στάση της Δύσης απέναντι στο «διαφορετικό».
Για παράδειγμα, στη Γαλλία του διαφωτισμού το 70% του πληθυσμού υποστήριζε προ ετών τον Σαρκοζί και την πολιτική των γκέτο για τους μετανάστες... Στην «ανεκτική» Δύση καίγονται ζωντανοί μετανάστες από εμπρησμούς στα καταλύματά τους...
«Μεμονωμένες αντιδράσεις», μας έλεγαν κάποιοι πριν μερικά χρόνια. Μετά, όμως, ήρθε η αναβίωση του φασισμού και το βρικολάκιασμα του νεοναζισμού. Ήρθαν και τα κουφάρια των πνιγμένων παιδιών στο Αιγαίο ως αποτέλεσμα των βομβαρδισμών με τους οποίους οι κυβερνήτες της «ανεκτικής» κοινωνίας… απελευθερώνουν τους πρόσφυγες.
Η προπαγάνδα για την «ευρυχωρία» της Δύσης έναντι του μουσουλμανικού κόσμου, εν μέσω του σοκ και του αποτροπιασμού που προκαλούν οι εικόνες από το Παρίσι, έχει πολλαπλές στοχεύσεις. Ανάμεσά τους και τούτη: Κρύβει την προσπάθεια να εμφανιστεί σαν «ελευθερία» ένα ανελεύθερο καθεστώς (με άλλους όρους και άλλους τρόπους απ' ό,τι στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά επίσης ανελεύθερο) που επιβάλλει η «νέα τάξη» από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.
Κρύβει, παραπέρα, την προσπάθεια των ιθυνόντων της «νέας τάξης» να επιβάλει στο υποσυνείδητο των λαών της Δύσης τη συλλογιστική του «πολιτιστικού χάσματος», που εξυπηρετεί ιδεολογικά όσους προβαίνουν σε «σταυροφορίες».
Επ’ αυτού ας ρίξουμε μια ματιά να δούμε τι συμβαίνει δεκαετίες τώρα που οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ «εξάγουν την δημοκρατία» τους στον κόσμο:
➤ Η ιστορία λέει ότι στο Ιράκ του πρώην φίλου των ΗΠΑ, του Σαντάμ, στο αντιδραστικό πλην πιο κοσμικό κράτος στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έφερε την Αλ Κάιντα.
➤ Στη Λιβύη βασιλεύει η θεοκρατία και οι φύλαρχοι.
➤ Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.
➤ Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες - μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.
➤ Στη Σαουδική Αραβία και στο Κατάρ είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη τροφοδοτεί μουτζαχεντίν, ταλιμπάν και τζιχαντιστές.
➤ Στη Σομαλία η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ αντί για καταλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ .
➤ Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Οι παραπάνω επισημάνσεις δεν κλείνουν το θέμα. Θέτουν έναν προβληματισμό: Οι Δυτικοί, αφού πέρασαν από φωτιά και σίδερο ό,τι θα μπορούσε να αμφισβητήσει την ταξική κυριαρχία τους, είδαν στο Ισλάμ την ανέξοδη γι' αυτούς εκδήλωση της οργής του μουσουλμανικού κόσμου. Οργή που και δίκαιη είναι και τροφοδοτούμενη από την πολιτική της Δύσης, η οποία έχει κάθε όφελος να την ξεστρατίζει στη μορφή του θρησκευτικού «φονταμενταλισμού».
Ο κόσμος της κυρίας Σώτης Τριανταφύλλου ή του κυρίου Ανδρέα Ανδριανόπουλου, αυτός που θα γινόταν καλύτερος μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» ισοδυναμεί με μια γενικευμένη Γκουέρνικα που τη συναντά κανείς από τη Δαμασκό μέχρι τη Βαγδάτη και από την Λωρίδα της Γάζας μέχρι την ναζιστοκρατούμενη Ουκρανία. Ο κόσμος τους που θα γινόταν καλύτερος έχει γεμίσει Νταχάου, από τα Γουαντάναμο μέχρι το Αμπού Γκράιμπ.
Ένας τέτοιος κόσμος, προφανώς, δημιουργεί αντιστάσεις απέναντι στους καταπιεστές που τον κατασκευάζουν. Τι θα ήταν λοιπόν βολικότερο για τον καταπιεστή και τον υπαίτιο της κοινωνικής απόγνωσης; Ένας αντίπαλος που η απόγνωση τον σπρώχνει στη θρησκεία και που το αφιόνι όσο κι αν τον «τρελαίνει» ποτέ δεν θα τον οδηγήσει να αμφισβητήσει τις δομές της καταπίεσης ή ένας αντίπαλος που αρνείται τη μεταφυσική και ορθώνεται απέναντί του με τρόπο που αμφισβητεί την υλική, την οικονομική, την κοινωνική και πολιτική κυριαρχία του καταπιεστή;
Η απάντηση είναι προφανής από την εποχή που οι Σταυροφόροι καλούνταν να αποκεφαλίσουν τους «άπιστους» αφήνοντας στον Θεό το καθήκον της διαλογής για το ποιος ήταν ή δεν ήταν αμαρτωλός από τα θύματα…
Το Ισλάμ, είναι ένα χρήσιμο «εργαλείο» στα χέρια των «Σταυροφόρων» όπως και όλες οι θρησκείες, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαπερνώνται από το εξής σχήμα: Ακόμα κι αν ο επίγειος βίος δεν είναι τόσο φιλικός με τον άνθρωπο, η δικαιοσύνη θα αποκατασταθεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, σε μια ...άλλη ζωή. Μια ζωή, που η «επαλήθευση» της ύπαρξής της ανάγεται στη σφαίρα των ιδεών και του «πίστευε και μη ερεύνα».
Με λίγα λόγια, αυτό το στοιχείο της μεταθανάτιας ανταμοιβής, που προβάλλεται από όλα τα θρησκευτικά δόγματα, γίνεται πολύ χρήσιμη και αξιοποιήσιμη δύναμη για την αποτροπή μιας ουσιαστικής αντίδρασης των καταπιεζόμενων εναντίον των καταπιεστών τους σε τούτον τον ...μάταιο κόσμο.
Κατ' αυτό τον τρόπο η θρησκεία λειτουργεί αντικειμενικά ως ο «δεξιός βραχίονας» της κάθε καταπιεστικής εξουσίας, η οποία μόνο οφέλη έχει από ένα «εργαλείο» όπως η θρησκεία, που καλλιεργεί στον στερημένο και εκμεταλλευόμενο αυτού του κόσμου την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα ή τον «μαρτυρικό του θάνατο» για όσα υφίσταται επί της Γης.
Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την συμβουλή του Ναζιανζηνού προς τον Άγιο Ιερώνυμο:
«Έχουμε ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερους μύθους – έλεγε - για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος τόσο πιο ενθουσιώδης γίνεται»...
Ένα κοινωνικό σύστημα που επικαλύπτει την εκμεταλλευτική του φύση με ένα πέπλο φετιχισμού (οι κοινωνικές σχέσεις στον καπιταλισμό παίρνουν τη φαντασμαγορική μορφή της σχέσης των ανθρώπων απέναντι στα πράγματα), χρειάζεται θρησκείες που να εξηγούν τα επίγεια δεινά με ανάλογο φετιχιστικό τρόπο.
Γιατί τη θρησκεία; Μα διότι η θρησκεία, κάθε θρησκεία, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο εκλεπτυσμένα, αξιοποιεί το φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο, δαιμονολογεί τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα, «θεοποιεί» τις συμφορές του πολέμου, της ανεργίας, της φτώχειας, της αρρώστιας κλπ., και όπως χρησιμοποιεί την άγνοια και την απόγνωση του ανθρώπου για να γεννήσει στη συνείδησή του το Θεό έτσι χρησιμοποιεί την απόγνωσή του για να τον κρατήσει ακίνδυνο είτε μέσα από την «καρτερικότητα» είτε μέσα από την θυσία του και την μετατροπή του σε τέρας, στο όνομα του Θεού.
Όπως ο χριστιανισμός αποτελεί μια θρησκεία «βολική», που διακονεί την πίστη σε μια καλύτερη ζωή (αλλά μετά θάνατον), η οποία θα κατακτηθεί μέσω της εξατομικευμένης «νηστείας και προσευχής», με το άτομο να καλείται να απορρίψει την επίγεια συλλογική δράση και ακίνδυνο ον να «γυρνά και το άλλο μάγουλο», έτσι και το Ισλάμ στα χέρια των «εργαστηρίων» αξιοποιείται όπως ακριβώς περιγράφει ο Πάβελ Γκούρεβιτς στο βιβλίο του «Οι θεοί ξαναζούν»:
Η επίθεση των αντιδραστικών δυνάμεων και η νίκη τους στην παρούσα ιστορική φάση, οδήγησαν σε προσπάθειες εκ μέρους της άρχουσας τάξης να αναβιώσει τη θρησκεία, να αυξήσει την απαίτηση για θρησκεία, να ανακαλύψει θρησκεία, να μπολιάσει τους ανθρώπους με θρησκεία, ή να δυναμώσει την επιρροή της θρησκείας με νέες μορφές, ώστε ό,τι το επίγεια απάνθρωπο να γίνεται διαχειρίσιμο από τους υπαίτιους της απανθρωπιάς δια της μεταφοράς του στη σφαίρα του θρησκευτικού ανορθολογισμού.
Η υπέρβαση της δοξασίας που την είδαμε στο Παρίσι να παίρνει αλλόφρονα μορφή, θα έρθει μέσα από την ανατροπή εκείνης της πραγματικότητας, που για τη διαιώνισή της οι άνθρωποι πρέπει να μένουν καθηλωμένοι σε ρόλο θεατή της ιστορίας, σε ρόλο θεατή των άλλων που ορίζουν τη ζωή τους, ή σε ρόλο δολοφονικού πιονιού που δρα στο όνομα μιας «ανώτερης δύναμης».
Οι άνθρωποι παύουν να έχουν την ανάγκη του Θεού, όταν πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ζωής τους, αρνούμενοι το ρόλο των υπάκουων προβάτων ή των στυγερών εγκληματιών, ως ζωντανοί πρωταγωνιστές μιας πλατιάς, συλλογικής και απελευθερωτικής προοπτικής που δεν έχει για έμβλημα το θάνατο αλλά τη ζωή.
Και για να την πάρουν πρέπει να μάθουν ότι μπορούν και πρέπει να το κάνουν. Η διατύπωση του Μαρξ παραμένει για μας αξεπέραστη:
«Η θρησκευτική αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μπορεί γενικά να εξαφανιστεί μόνο από τη στιγμή που οι σχέσεις της καθημερινής πρακτικής ζωής θα εκφράζουν για τους ανθρώπους καθημερινά καταφανείς λογικές σχέσεις μεταξύ τους και προς τη φύση... Οι πηγές της θρησκείας - τόνιζε - δε θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».
Υπάρχουν βέβαια πολλές οπτικές γωνίες για να δει κάποιος όλα τα θέματα και το ισλαμικό θέμα δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση - από τη γνωστή μαρξιστική θέση του πάντα - κάνει ο Ν.Μπογιόπουλος στο προχθεσινό του σημείωμα στο enikos.gr χρησιμοποιώντας - ως συνήθως - ιδιαίτερα αιχμηρή γλώσσα, αλλά και παραθέτοντας στοιχεία τα οποία δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος. Έτσι, προκειμένου να έχουν οι αναγνώστες αυτού του blog όσο πιο σφαιρική ενημέρωση είναι δυνατόν, αναδημοσιεύω στη συνέχεια το εν λόγω άρθρο.
“Φταίει το Ισλάμ”…
Διάφορα βαποράκια του «πολέμου των πολιτισμών» επανήλθαν και στην ημετέρα δημοσιολογία για να προσφέρουν τα φώτα τους ως προς τα αίτια των όσων συνέβησαν στο Παρίσι.«Φταίει το Ισλάμ», τονίζουν, χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν το ύφος χιλίων πιθήκων που ταιριάζει σε «φωστήρες» που έχουν πάρει τα ντοκτορά τους από τα ιδεολογικά καταγώγια που διακινούν ανά τον πλανήτη το φασιστικό δόγμα: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
Κατά τη συλλογιστική των εν λόγω «διανοουμένων», των ενσωματωμένων πάνω στις δυτικές βόμβες που έχουν σμπαραλιάσει μισή ντουζίνα χώρες στην Μέση Ανατολή, περίπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη είναι τρομοκράτες ή εν δυνάμει τρομοκράτες. Γιατί; Μα διότι είναι μουσουλμάνοι!
Αλήθεια, και αν η εξήγηση είναι το «κακό Ισλάμ», τότε γιατί το ΝΑΤΟ κάνει πλάτες στην Τουρκία μετά και τα προχθεσινά με τη Ρωσία, παρότι η Τουρκία μουσουλμανική και η Ρωσία χριστιανική;…
Φυσικά, σύμφωνα με τους «διανοούμενούς μας», οι ιθύνουσες ελίτ της Δύσης δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που αποκαλείται «θρησκευτικός φανατισμός» στο μουσουλμανικό κόσμο.
Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους η σκέψη μήπως η αναγωγή του θρησκευτικού συναισθήματος σε «γραφείο στρατολόγησης» των τζιχαντιστών είναι δημιούργημα των Ομπάμα, των Ολάντ, των Μπους και πιο πριν των Ρήγκαν.
Γι’ αυτούς δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία από τη σκέψη ότι για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στο Παρίσι, όπως πριν σε Λονδίνο, Μαδρίτη και Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» που καλείται να πληρώσει η Δύση, στην προσπάθειά της να ξεστρατίσει πολιτικά σε ανώδυνα γι' αυτήν μονοπάτια την οργή του μουσουλμανικού κόσμου, η οποία προκαλείται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό που γεννά τέρατα τύπου ISIS στα δυτικά εργαστήρια των Φρανκενστάιν.
Οι «διανοούμενοί μας», κατ’ εξοχήν υπέρμαχοι της «δυτικής ανεκτικότητας» δεν μπορούν, φυσικά, να αποφύγουν τις υποκριτικές αντιφάσεις όσον αφορά τη στάση της Δύσης απέναντι στο «διαφορετικό».
Για παράδειγμα, στη Γαλλία του διαφωτισμού το 70% του πληθυσμού υποστήριζε προ ετών τον Σαρκοζί και την πολιτική των γκέτο για τους μετανάστες... Στην «ανεκτική» Δύση καίγονται ζωντανοί μετανάστες από εμπρησμούς στα καταλύματά τους...
«Μεμονωμένες αντιδράσεις», μας έλεγαν κάποιοι πριν μερικά χρόνια. Μετά, όμως, ήρθε η αναβίωση του φασισμού και το βρικολάκιασμα του νεοναζισμού. Ήρθαν και τα κουφάρια των πνιγμένων παιδιών στο Αιγαίο ως αποτέλεσμα των βομβαρδισμών με τους οποίους οι κυβερνήτες της «ανεκτικής» κοινωνίας… απελευθερώνουν τους πρόσφυγες.
Η προπαγάνδα για την «ευρυχωρία» της Δύσης έναντι του μουσουλμανικού κόσμου, εν μέσω του σοκ και του αποτροπιασμού που προκαλούν οι εικόνες από το Παρίσι, έχει πολλαπλές στοχεύσεις. Ανάμεσά τους και τούτη: Κρύβει την προσπάθεια να εμφανιστεί σαν «ελευθερία» ένα ανελεύθερο καθεστώς (με άλλους όρους και άλλους τρόπους απ' ό,τι στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά επίσης ανελεύθερο) που επιβάλλει η «νέα τάξη» από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.
Κρύβει, παραπέρα, την προσπάθεια των ιθυνόντων της «νέας τάξης» να επιβάλει στο υποσυνείδητο των λαών της Δύσης τη συλλογιστική του «πολιτιστικού χάσματος», που εξυπηρετεί ιδεολογικά όσους προβαίνουν σε «σταυροφορίες».
Επ’ αυτού ας ρίξουμε μια ματιά να δούμε τι συμβαίνει δεκαετίες τώρα που οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ «εξάγουν την δημοκρατία» τους στον κόσμο:
➤ Η ιστορία λέει ότι στο Ιράκ του πρώην φίλου των ΗΠΑ, του Σαντάμ, στο αντιδραστικό πλην πιο κοσμικό κράτος στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έφερε την Αλ Κάιντα.
➤ Στη Λιβύη βασιλεύει η θεοκρατία και οι φύλαρχοι.
➤ Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.
➤ Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες - μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.
➤ Στη Σαουδική Αραβία και στο Κατάρ είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη τροφοδοτεί μουτζαχεντίν, ταλιμπάν και τζιχαντιστές.
➤ Στη Σομαλία η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ αντί για καταλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ .
➤ Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Οι παραπάνω επισημάνσεις δεν κλείνουν το θέμα. Θέτουν έναν προβληματισμό: Οι Δυτικοί, αφού πέρασαν από φωτιά και σίδερο ό,τι θα μπορούσε να αμφισβητήσει την ταξική κυριαρχία τους, είδαν στο Ισλάμ την ανέξοδη γι' αυτούς εκδήλωση της οργής του μουσουλμανικού κόσμου. Οργή που και δίκαιη είναι και τροφοδοτούμενη από την πολιτική της Δύσης, η οποία έχει κάθε όφελος να την ξεστρατίζει στη μορφή του θρησκευτικού «φονταμενταλισμού».
Ο κόσμος της κυρίας Σώτης Τριανταφύλλου ή του κυρίου Ανδρέα Ανδριανόπουλου, αυτός που θα γινόταν καλύτερος μετά την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» ισοδυναμεί με μια γενικευμένη Γκουέρνικα που τη συναντά κανείς από τη Δαμασκό μέχρι τη Βαγδάτη και από την Λωρίδα της Γάζας μέχρι την ναζιστοκρατούμενη Ουκρανία. Ο κόσμος τους που θα γινόταν καλύτερος έχει γεμίσει Νταχάου, από τα Γουαντάναμο μέχρι το Αμπού Γκράιμπ.
Ένας τέτοιος κόσμος, προφανώς, δημιουργεί αντιστάσεις απέναντι στους καταπιεστές που τον κατασκευάζουν. Τι θα ήταν λοιπόν βολικότερο για τον καταπιεστή και τον υπαίτιο της κοινωνικής απόγνωσης; Ένας αντίπαλος που η απόγνωση τον σπρώχνει στη θρησκεία και που το αφιόνι όσο κι αν τον «τρελαίνει» ποτέ δεν θα τον οδηγήσει να αμφισβητήσει τις δομές της καταπίεσης ή ένας αντίπαλος που αρνείται τη μεταφυσική και ορθώνεται απέναντί του με τρόπο που αμφισβητεί την υλική, την οικονομική, την κοινωνική και πολιτική κυριαρχία του καταπιεστή;
Η απάντηση είναι προφανής από την εποχή που οι Σταυροφόροι καλούνταν να αποκεφαλίσουν τους «άπιστους» αφήνοντας στον Θεό το καθήκον της διαλογής για το ποιος ήταν ή δεν ήταν αμαρτωλός από τα θύματα…
Το Ισλάμ, είναι ένα χρήσιμο «εργαλείο» στα χέρια των «Σταυροφόρων» όπως και όλες οι θρησκείες, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαπερνώνται από το εξής σχήμα: Ακόμα κι αν ο επίγειος βίος δεν είναι τόσο φιλικός με τον άνθρωπο, η δικαιοσύνη θα αποκατασταθεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, σε μια ...άλλη ζωή. Μια ζωή, που η «επαλήθευση» της ύπαρξής της ανάγεται στη σφαίρα των ιδεών και του «πίστευε και μη ερεύνα».
Με λίγα λόγια, αυτό το στοιχείο της μεταθανάτιας ανταμοιβής, που προβάλλεται από όλα τα θρησκευτικά δόγματα, γίνεται πολύ χρήσιμη και αξιοποιήσιμη δύναμη για την αποτροπή μιας ουσιαστικής αντίδρασης των καταπιεζόμενων εναντίον των καταπιεστών τους σε τούτον τον ...μάταιο κόσμο.
Κατ' αυτό τον τρόπο η θρησκεία λειτουργεί αντικειμενικά ως ο «δεξιός βραχίονας» της κάθε καταπιεστικής εξουσίας, η οποία μόνο οφέλη έχει από ένα «εργαλείο» όπως η θρησκεία, που καλλιεργεί στον στερημένο και εκμεταλλευόμενο αυτού του κόσμου την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα ή τον «μαρτυρικό του θάνατο» για όσα υφίσταται επί της Γης.
Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την συμβουλή του Ναζιανζηνού προς τον Άγιο Ιερώνυμο:
«Έχουμε ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερους μύθους – έλεγε - για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος τόσο πιο ενθουσιώδης γίνεται»...
Ένα κοινωνικό σύστημα που επικαλύπτει την εκμεταλλευτική του φύση με ένα πέπλο φετιχισμού (οι κοινωνικές σχέσεις στον καπιταλισμό παίρνουν τη φαντασμαγορική μορφή της σχέσης των ανθρώπων απέναντι στα πράγματα), χρειάζεται θρησκείες που να εξηγούν τα επίγεια δεινά με ανάλογο φετιχιστικό τρόπο.
Γιατί τη θρησκεία; Μα διότι η θρησκεία, κάθε θρησκεία, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο εκλεπτυσμένα, αξιοποιεί το φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο, δαιμονολογεί τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα, «θεοποιεί» τις συμφορές του πολέμου, της ανεργίας, της φτώχειας, της αρρώστιας κλπ., και όπως χρησιμοποιεί την άγνοια και την απόγνωση του ανθρώπου για να γεννήσει στη συνείδησή του το Θεό έτσι χρησιμοποιεί την απόγνωσή του για να τον κρατήσει ακίνδυνο είτε μέσα από την «καρτερικότητα» είτε μέσα από την θυσία του και την μετατροπή του σε τέρας, στο όνομα του Θεού.
Όπως ο χριστιανισμός αποτελεί μια θρησκεία «βολική», που διακονεί την πίστη σε μια καλύτερη ζωή (αλλά μετά θάνατον), η οποία θα κατακτηθεί μέσω της εξατομικευμένης «νηστείας και προσευχής», με το άτομο να καλείται να απορρίψει την επίγεια συλλογική δράση και ακίνδυνο ον να «γυρνά και το άλλο μάγουλο», έτσι και το Ισλάμ στα χέρια των «εργαστηρίων» αξιοποιείται όπως ακριβώς περιγράφει ο Πάβελ Γκούρεβιτς στο βιβλίο του «Οι θεοί ξαναζούν»:
Η επίθεση των αντιδραστικών δυνάμεων και η νίκη τους στην παρούσα ιστορική φάση, οδήγησαν σε προσπάθειες εκ μέρους της άρχουσας τάξης να αναβιώσει τη θρησκεία, να αυξήσει την απαίτηση για θρησκεία, να ανακαλύψει θρησκεία, να μπολιάσει τους ανθρώπους με θρησκεία, ή να δυναμώσει την επιρροή της θρησκείας με νέες μορφές, ώστε ό,τι το επίγεια απάνθρωπο να γίνεται διαχειρίσιμο από τους υπαίτιους της απανθρωπιάς δια της μεταφοράς του στη σφαίρα του θρησκευτικού ανορθολογισμού.
Η υπέρβαση της δοξασίας που την είδαμε στο Παρίσι να παίρνει αλλόφρονα μορφή, θα έρθει μέσα από την ανατροπή εκείνης της πραγματικότητας, που για τη διαιώνισή της οι άνθρωποι πρέπει να μένουν καθηλωμένοι σε ρόλο θεατή της ιστορίας, σε ρόλο θεατή των άλλων που ορίζουν τη ζωή τους, ή σε ρόλο δολοφονικού πιονιού που δρα στο όνομα μιας «ανώτερης δύναμης».
Οι άνθρωποι παύουν να έχουν την ανάγκη του Θεού, όταν πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ζωής τους, αρνούμενοι το ρόλο των υπάκουων προβάτων ή των στυγερών εγκληματιών, ως ζωντανοί πρωταγωνιστές μιας πλατιάς, συλλογικής και απελευθερωτικής προοπτικής που δεν έχει για έμβλημα το θάνατο αλλά τη ζωή.
Και για να την πάρουν πρέπει να μάθουν ότι μπορούν και πρέπει να το κάνουν. Η διατύπωση του Μαρξ παραμένει για μας αξεπέραστη:
«Η θρησκευτική αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μπορεί γενικά να εξαφανιστεί μόνο από τη στιγμή που οι σχέσεις της καθημερινής πρακτικής ζωής θα εκφράζουν για τους ανθρώπους καθημερινά καταφανείς λογικές σχέσεις μεταξύ τους και προς τη φύση... Οι πηγές της θρησκείας - τόνιζε - δε θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».
