Διαβάζοντας κάποιος το παρακάτω κείμενο, αν δεν ήξερε ποιος το ειχε γράψει, θα νόμιζε ότι είχε γραφτεί μετά την ελληνική εμπειρία της διαφημιζόμενης ως αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, αυτό γράφτηκε στις 9 Ιουνίου του 2009 από τον José Saramago (1922-2010) και πρόκειται για το μεγαλύτερο τμήμα από το post εκείνης της ημέρας στο blog που διατηρούσε.
Και αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα εκείνου που έχω υποστηρίξει και άλλες φορές από αυτή εδώ τη γωνιά: ότι αυτά που έχουν πει ή έχουν γράψει τα μεγάλα μυαλά, έχουν διαχρονική αξία και είναι εν πολλοίς προφητικά έχοντας εφαρμογή σε πολλές περιπτώσεις, μη γνωρίζοντας τοπικά ή χρονικά όρια.
Πού είναι η αριστερά;
Κι άλλες φορές αναρωτήθηκα πού πάει η αριστερά, αλλά σήμερα έχω την απάντηση: κάπου εδώ τριγύρω, ταπεινωμένη, να μετρά τις μίζερες ψήφους που περισυνέλεξε. Αυτή που υπήρξε στο παρελθόν μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας, ικανή να κινητοποιεί τη βούληση με μια απλή έκκληση σε ό,τι καλύτερο χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος, και που δημιούργησε τελικά, με το πέρασμα του χρόνου, κοινωνικές αλλαγές αλλά και λάθη, τις δικές της εσωτερικές διαστροφές, κάθε μέρα και πιο μακριά από τις αρχικές υποσχέσεις, προσομοιάζοντας όλο και περισσότερο στους αντιπάλους και στους εχθρούς, σαν να'ταν αυτός ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αποδεκτή, ξέπεσε σε μια απλή προσομοίωση, όπου έννοιες άλλων εποχών χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν πράξεις που οι ίδιες αυτές έννοιες είχαν πολεμήσει.
Κι άλλες φορές αναρωτήθηκα πού πάει η αριστερά, αλλά σήμερα έχω την απάντηση: κάπου εδώ τριγύρω, ταπεινωμένη, να μετρά τις μίζερες ψήφους που περισυνέλεξε. Αυτή που υπήρξε στο παρελθόν μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας, ικανή να κινητοποιεί τη βούληση με μια απλή έκκληση σε ό,τι καλύτερο χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος, και που δημιούργησε τελικά, με το πέρασμα του χρόνου, κοινωνικές αλλαγές αλλά και λάθη, τις δικές της εσωτερικές διαστροφές, κάθε μέρα και πιο μακριά από τις αρχικές υποσχέσεις, προσομοιάζοντας όλο και περισσότερο στους αντιπάλους και στους εχθρούς, σαν να'ταν αυτός ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αποδεκτή, ξέπεσε σε μια απλή προσομοίωση, όπου έννοιες άλλων εποχών χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν πράξεις που οι ίδιες αυτές έννοιες είχαν πολεμήσει.
Ολισθαίνοντας προοδευτικά προς το κέντρο, κίνηση που ανακηρύχθηκε από αυτούς που την προωθούν ως επίδειξη τακτικής ιδιοφυίας και ασύγκριτης επικαιρότητας, η αριστερά μοιάζει να μην έχει αντιληφθεί πως πλησίαζε τη δεξιά.
Αν, παρ’ όλα αυτά, είναι ακόμα σε θέση να διδαχθεί, δέχτηκε μόλις ένα μάθημα βλέποντας τη δεξιά να περνά μπροστά σε όλη την Ευρώπη, και θα πρέπει να αναρωτηθεί για τις βαθύτερες αιτίες της αδιάφορης απομάκρυνσής της από τις φυσικές πηγές επιρροής της, τους φτωχούς, όσους είναι σε ανάγκη, αλλά και τους ονειροπόλους, σε σχέση με ό,τι έχει απομείνει από τις προτάσεις της. Δεν είναι δυνατό να ψηφίσει κανείς αριστερά όταν η αριστερά δεν υπάρχει.
