Η Ανώμαλη Προσγείωση των Κυβερνητικών Ψευδαισθήσεων (του Σταύρου Λυγερού)

Κάθε λίγο και λιγάκι η κυβέρνηση μας ξεφουρνίζει κι ένα καινούριο παραμύθι. Τη μια είναι το success story, την άλλη το μοίρασμα του πρωτογενούς πλεονάσματος, μετά η ξαφνική ανακάλυψη του "ναζιστικού μορφώματος"... Επειδή εκείνη πετάει στα σύννεφα (αν δεν πρόκειται απλά για προπαγανδιστικά κόλπα που μετέρχεται μετά από προτροπή του "Γραφείου της Αλήθειας" που την καθοδηγεί), νομίζει πως και το σύνολο των πολιτών πετάει στα σύννεφα.
Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η ώρα της σκληρής αλήθειας. Και η προσγείωση της κυβέρνησης στην πραγματικότητα καθίσταται αναπόφευκτη. Σε αυτή την προσγείωση αναφέρεται και ο κ.Στ.Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω σήμερα από τα χθεσινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Η Ανώμαλη Προσγείωση των Κυβερνητικών Ψευδαισθήσεων

Έχοντας βάλει όλα τα αυγά του στο γερμανικό καλάθι, ο Σαμαράς προσδοκού­σε ότι μετά τις γερμανι­κές εκλογές η Μέρκελ θα άναβε το «πράσινο φως» για την αναδιάρ­θρωση του ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των χω­ρών-μελών της Ευρωζώνης και της Ευρω­παϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Τώρα που το οικοδόμημα των αβάσιμων προσδοκιών δοκιμάζεται από την πραγματικότητα καταρρέει σαν πύργος από τραπουλό­χαρτα.

Η κυβέρνηση ισχυριζόταν μέχρι τώρα ότι η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσμα­τος δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά είναι και ικανή συνθήκη για την αναδιάρθρω­ση του ελληνικού χρέους. Γι' αυτό και έκανε τα πάντα για να το επιτύχει, έστω και πλασματικά. Μπορεί για τους δικούς της λόγους η τρόικα να αναγνωρίζει ότι το 2013 θα κλείσει με ένα ελάχιστο πρωτογενές πλεόνασμα αλλά η στάση της αποδεικνύει πως η προσδοκία των Σαμαρά - Βενιζέλου είναι ψευδαίσθηση.
Πριν από ένα χρόνο είναι αλήθεια ότι το Eurogroup είχε θέσει την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ως προϋ­πόθεση για την αναδιάρθρωση. Δεν είχε, όμως δεσμευτεί σαφώς ότι θα τη δρομο­λογούσε αμέσως. Για μια ακόμα φορά οι κυβερνώντες υποτίμησαν την υποκρισία του ευρωιερατείου. Μπορεί το ΔΝΤ να πιέζει την Ευρωζώνη για την αναδιάρθρωση, αλλά οι δυο τους συμφωνούν απολύτως ότι η Ελλάδα χρειάζεται πρόσθετα μέτρα, με­ταξύ των οποίων και νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις επιδόματα κλπ. Ο λόγος είναι ότι διαψεύδεται από τα γεγο­νότα ο ισχυρισμός πως η ελληνική οικονο­μία εισέρχεται σε φάση σταθεροποίησης.

Εάν το ΑΕΠ αναμένεται να μειωθεί σύμ­φωνα με την πρόβλεψη ή ίσως και λίγο λιγότερο, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην ένεση από τον τουρισμό. Κι αυτή με τη σειρά της οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν εξουδετερωθεί σε μικρότερο ή με­γαλύτερο βαθμό ανταγωνιστικές τουριστι­κές αγορές όπως η Τυνησία, η Αίγυπτος η Συρία και η Τουρκία.

Το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνι­κού χρέους που με επιμονή θέτει το ΔΝΤ, είναι διαβατήριο για τη σταδιακή επιστρο­φή της Ελλάδας όχι μόνο στις Αγορές αλλά και στην ανάπτυξη. Εάν δεν λυθεί αυτό το πρόβλημα, η ελληνική οικονομία είναι κα­ταδικασμένη να παραμένει εγκλωβισμένη στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Με το χρέος σε τέτοια ύψη, ακόμα κι αν κάποιοι βρε­θούν να μας δανείσουν, θα ζητήσουν απα­γορευτικά επιτόκια, της τάξεως του 7%.

Μέχρι προσφάτως ο Σαμαράς πορευ­όταν με βάρκα την ελπίδα ότι η αναδιάρ­θρωση θα πραγματοποιηθεί σύντομα και ότι αυτή θα άνοιγε το δρόμο για μεγάλες άμεσες ξένες επενδύσεις και για επιστρο­φή στις Αγορές. Αντί γι' αυτό, το ευρωιερατείο τού σερβίρει νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα. Αυξάνοντας όμως τη δόση της μονοδιάστατης λιτότητας θα ενταθεί η ασφυξία στην αγορά, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων. Ας σημειωθεί ότι το 2012 σημειώθηκε αποεπένδυση της τά­ξεως του 20%, ενώ οι προβλέψεις για το 2013 δεν είναι καθόλου αισιόδοξες. Σε αυτό το περιβάλλον η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, εξωθώντας το πιο μορφωμένο κομμάτι των νέων επιστημό­νων σε μετανάστευση.

Με τις ψευδαισθήσεις της να διαλύονται, η κυβέρνηση Σαμαρά έχει περιέλθει σε νευρική κρίση. Δηλώνει ότι δεν πρόκει­ται να αποδεχτεί την επιβολή πρόσθετων οριζόντιων μέτρων, όπως απαιτεί η τρό­ικα. Τις προηγούμενες ημέρες μάλιστα, το Μέγαρο Μαξίμου διοχέτευε την πρό­θεσή του ακόμα και να προσφύγει στις κάλπες εάν οι δανειστές επέμεναν στην απαίτησή τους. Περιττό να αναφέρουμε ότι πριν αλέκτορα φωνήσαι κατάπιε την απειλή του.

Από την πλευρά τους το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ εμφανίζονται ανελαστικοί στο ζήτημα της λήψης πρόσθετων μέτρων. Οι δραματικές προειδοποιήσεις του Σαμαρά ότι δεν υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περάσουν από τη Βουλή και ότι η κυβέρνησή του θα αποσταθερο­ποιηθεί δεν φαίνεται να συγκινούν τους δανειστές. Προφανώς θεωρούν ότι η κυ­βέρνηση δεν έχει περιθώρια να προβάλει πραγματική αντίσταση κι ότι και αυτή τη φορά θα εκτελέσει τις εντολές τους. Κι αποδεικνύεται πως εκτιμούν σωστά.

Έχοντας δηλώσει ότι δεν θα λάβουν νέα οριζόντια μέτρα, αλλά χωρίς να είναι δια­τεθειμένοι, και κυρίως προετοιμασμένοι, να συγκρουστούν με την τρόικα, οι Σα­μαράς και Βενιζέλος θα δρέψουν μόνο αρνητικούς καρπούς. Κι αυτό όχι μόνο στη σχέση τους με τους δανειστές αλλά και στο επίπεδο των ευαίσθητων εσωτε­ρικών πολιτικών ισορροπιών. Πατώντας στις διαβεβαιώσεις των αρχηγών τους βουλευτές της συμπολίτευσης έχουν εκτεθεί σ' αυτή τη γραμμή, γεγονός που τους δυσκολεύει πολύ να ψηφίσουν νέες περικοπές. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση παρακάμψει το Κοινοβούλιο, η διάχυτη δυ­σαρέσκεια των βουλευτών συνιστά από μόνη της έναν παράγοντα αστάθειας. Πολύ περισσότερο όταν είναι κοινός τό­πος ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβιώσει μετά τις ευρωεκλογές.