Οι αντιφάσεις που καθηλώνουν πολιτικοεκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ (του Σταύρου Λυγερού)

Η στασιμότητα που παρουσιάζουν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις (όσο και αν αυτές αντιμετωπίζονται με δυσπιστία από τον πολύ κόσμο) προκαλούν συζητήσεις και ερωτήματα, λαμβανομένου υπόψη ότι εξαιτίας της δυσαρέκειας των πολιτών από τα εφαρμοζόμενα μνημονιακά μέτρα, θα έπρεπε το κόμμα αυτό να έχει πάρει κεφάλι με διαφορά από το δεύτερο κόμμα.
Ο κ.Σταύρος Λυγερός δίνει τις δικές του απαντήσεις στο άρθρο του στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας που αναδημοσιεύω παρακάτω.
Συνήθως συμφωνώ 100% με τα γραφόμενά του. Σε αυτή την περίπτωση, οι απόψεις μου έχουν και κάποιες διαφοροποιήσεις σε ένα δυο σημεία, τις οποίες, μη θέλοντας να προβάλλω σε αυτό το σημείο εκμεταλλευόμενος τη δημοτικότητα των απόψεων του καλού αρθρογράφου, τις παραθέτω στο επόμενο post αυτού του blog.

Οι αντιφάσεις που καθηλώνουν πολιτικοεκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ  

 Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνα­τεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικοεκλογικά τη διάχυτη κοινωνική οργή για να διαμορ­φώσει καθαρό πλειο­ψηφικό ρεύμα. Το γεγονός ότι δέχεται συστηματικές επιθέσεις από τις εκφάν­σεις των αρχουσών ελίτ δεν είναι επαρ­κής εξήγηση της αδυναμίας του. Στην πραγματικότητα, η Κουμουνδούρου δεν έχει παρουσιάσει ένα αξιόπιστο εθνικό σχέδιο για την υπέρβαση της κρίσης, με αποτέλεσμα να μην πείθει ότι μπορεί να οδηγήσει ασφαλώς την οικονομία και την κοινωνία εκτός Μνημονίου.

Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ από το 3% του 2009 (εάν αφαιρέσουμε το ποσοστό της αποσχισθείσας ΔΗΜΑΡ) στο 27% του πε­ρασμένου Ιουνίου οφείλεται στην κρίση και στην κατάρρευση του προηγούμε­νου δικομματικού συστήματος. Κεντρο­αριστεροί που δεν τους εξέφραζε πια το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου κατέφυγαν μαζι­κά στον ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογικοί πρόσφυγες και όχι επειδή ασπάστηκαν τις ιδεολογι­κές αντιλήψεις του.

Η θεμελιώδης αντίφαση και ταυτοχρόνως το στρατηγικό δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι το εξής: Θα παραμείνει κόμμα διαμαρτυρίας ή θα μετεξελιχθεί σε κόμμα εξουσίας, με αξιόπιστο σχέ­διο εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας; Ο Τσίπρας δείχνει να κινείται προς την κατεύθυνση της μετεξέλιξης, αλλά κατά τρόπο δειλό, έμμεσο και αντιφατικό. Βα­σική αιτία είναι ότι οι συσχετισμοί στην κομματική μικρογραφειοκρατία αντα­νακλούν την εκλογική βάση του 3%-5% και όχι του 27%. Ορισμένα τμήματά της, μάλιστα, δεν θέλουν την εξουσία. Άλλοι επειδή θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος για να την ασκήσει με επιτυχία κι άλλοι επειδή με μια αριστερίστικη λογι­κή θεωρούν ιδανικό το ρόλο του μεγάλου κόμματος διαμαρτυρίας!

Αναμφίβολα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να μετεξελιχθεί σε κόμμα εξουσίας σε ελάχιστο χρόνο και στο εξαιρετικά δυσμενές περι­βάλλον μιας πρωτοφανούς κρίσης. Μια τέτοια μετεξέλιξη απαιτεί μεγάλες ιδεολο­γικοπολιτικές υπερβάσεις από τον ίδιο τον Τσίπρα. Προς το παρόν, αυτός πατάει σε δύο βάρκες. Οι αντιφάσεις που παρατη­ρούνται στον πολιτικό λόγο των ηγετικών στελεχών οφείλονται ακριβώς στο γεγο­νός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται ταυτοχρόνως και ως το κόμμα του 3%-5% και ως κόμμα του 27%.

Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας μετατοπίζει το κέντρο βάρους της ρητορικής του για να μπορέσει να εκφράσει πολιτικά τους εκλογικούς πρόσφυγες από την Κεντροα­ριστερά και να διαμορφώσει πλειοψηφικό ρεύμα. Το κάνει, όμως, εμμέσως και με πα­λινδρομήσεις, γεγονός που επιτρέπει σε άλλα στελέχη να εμμένουν στην παραδο­σιακή ρητορική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πολιτικές αντιθέσεις να συντηρούνται και να κακοφορμίζουν, προκαλώντας κλυδωνισμούς και ενδεχομένως μελλοντικές ρήξεις στον πολύχρωμο κομματικό μικρόκοσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιέλθει σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας, την οποία, βεβαίως, εκμεταλλεύονται προπα­γανδιστικά στο έπακρο οι αντίπαλοί του. Το γεγονός ότι επιδιώκει να βρεθεί στην εξουσία είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να επιτύχει το στόχο του και κυρίως για να απεγκλωβίσει την ελληνική οικονομία από το σπιράλ θανάτου και να την ξαναστήσει στα πόδια της.

Η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι επαγγέλλεται την κατάργηση του Μνημονίου, χωρίς να δίνει πειστική απάντηση στο ερώτημα τι θα συμβεί μετά. Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι, επειδή η Ελλάδα παραμένει συστημικός κίνδυνος, το ευρωιερατείο θα υποχρεωθεί να δια­πραγματευτεί ένα βιώσιμο πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Η Ελλάδα πράγ­ματι παραμένει συστημικός κίνδυνος, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά ότι το ευρωιερατείο θα υποχωρήσει εάν βρεθεί απέναντι σε μια αποφασισμένη ελληνική κυβέρνηση.

Δεδομένου ότι από τις εδώ εξελίξεις θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό και οι εξελίξεις στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια, δεν αποκλείεται καθόλου το ευρωιερατείο να εμμείνει στη θέση ότι παραμονή στην Ευρωζώνη μπορεί να υπάρξει μόνο εάν εφαρμοστεί απαρέγκλιτα το Μνημό­νιο. Με άλλα λόγια, εάν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταργήσει το Μνημόνιο, δεν αποκλείεται καθόλου να εξωθήσουν την Ελλάδα σε χρεοκοπία και σε έξοδο από την Ευρωζώνη, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα προκύψουν σοβαρές αρνητικές συνέπειες και για τον ευρωπαϊκό πυ­ρήνα.

Επειδή η Ευρωζώνη είναι αυτή που εί­ναι και τις αποφάσεις τις παίρνει το Βε­ρολίνο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δώσει σαφή απάντηση στο ερώτημα: Θα απεμπλακεί από το Μνημόνιο, έστω κι αν αυτό οδη­γήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Οι παλαιότερες δηλώσεις του ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ αντανακλούσαν τέτοιους προβληματισμούς. Η κυπριακή κρίση τούς επανέφερε. Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, όμως, τα μισόλογα και οι θολές θέσεις μετατρέπονται σε μπούμερανγκ. Ειδικά όταν προέρχονται από την αδύναμη πλευρά.