Ελλάδα Και Ευρωπαϊκή Ένωση στην κόψη του ξυραφιού (του Π.Ηφαίστου)

Σε ποιες αιτίες οφείλονται τα υπαρξιακά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στις απαραίτητες ενέργειες για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων αναφέρεται το παρακάτω άρθρο του Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων- Στρατηγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά κ.Παναγιώτη Ηφαίστου.
Σε μια περίοδο διαρκώς αυξανόμενου ευρωσκεπτικισμού, δεν υπάρχει χρόνος για ολιγωρία, αν επιθυμούμε να σωθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες, κυρίως από τα κράτη του νότου, ώστε να αντιμετωπιστούν οι διαλυτικές τάσεις που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του γερμανικού ηγεμονισμού. Υπάρχει όμως ένα βασικό πραγματικό πρόβλημα: το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού σε όλα τα κράτη της γηραιάς ηπείρου, που δεν αφήνει κανένα ίχνος αισιοδοξίας! 

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΕ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ
(του Παναγιώτη Ηφαίστου)
 

Τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν ως αφε­τηρία το 1991-1992 και ίσως να είναι πλέ­ον και ανίατα. Εάν δεν μεταρρυθμιστεί και προσαρμοστεί στην εθνοκρατοκεντρική της φύση, η ΕΕ δεν επιβιώνει, τουλάχιστον στην παρούσα της μορφή.

Ήδη από τη δεκαετία του 1960 έγινε σα­φές άτι η ελεύθερη διακίνηση ατόμων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου, οι κοινές πολιτικές και η λειτουργική διαχείρισή τους δεν ενοποιεί έθνη. Το 1966 ο Πρόεδρος Ντε Γκολ επέβαλε το διακυβερνητισμό. Έκτοτε, κατά βάση, τα κράτη και τα διακυβερνητι­κά όργανα είναι ή πρέπει να είναι εντολείς του συστήματος.

Η κοσμοθεωρία της ολοκλήρωσης και η δικαιολογητική της βάση ήταν η εμπέδωση της ισότητας - ισοτιμίας των εθνοκρατών με συναινετικές αποφάσεις. Αυτή η κρατο­κεντρική κοσμοθεωρία ροκανίστηκε καίρια από τα νομισματικά δεσμά, την αυτόνομη από κοινωνικούς ελέγχους γιγάντωση των εντολοδόχων υπερεθνικών θεσμών, το συ­νεπαγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα και την κρίση των τελευταίων ετών.

Βασικά, το 1992 αντί το εγχείρημα της ολοκλήρωσης να εξορθολογιστεί σύμφω­να με την εθνοκρατοκεντρική του φύση, πάρθηκε μια θανατηφόρα απόφαση: Πάνω από ένα κοινωνικά - εθνοκρατικά διαφοροποιημένο τοπίο διορίστηκε μια τεχνόσφαιρα διαχείρισης μακροοικονομι­κών αποφάσεων βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων. Χωρίς την παραμικρή δημο­κρατική νομιμοποίηση επηρεάζει δραστι­κά τις πολιτικοοικονομικές αποφάσεις των εθνοκρατών μελών, τα εθνικά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης και τις κοινωνι­κές ισορροπίες. Η ανισορροπία συναλλα­γών, η άνιση ανάπτυξη και ο άνισος αντα­γωνισμός κατέστησαν τη συντρέχουσα κρίση αναπόδραστη.

Η θεραπεία των παθολογιών στην ΕΕ περνά μέσα από μια συντεταγμένη -δια­φορετικά θα είναι άναρχη και καταστροφι­κή- αποσυναρμολόγηση του τερατώδους νομισματικού συστήματος που δημιουργήθηκε το 1992. Το πολιτικό σκεπτικό είναι το εξής:

α) Εξουσία μπορεί να ασκείται μόνο όταν επικυρώνεται από τη λαϊκή κυριαρχία.

β) Στο πανευρωπαϊκό επίπεδο: i) η υπε­ρεθνική πολιτική ανθρωπολογία είναι μη­δέν, ii) η άσκηση λαϊκής κυριαρχίας είναι ανέφικτη και ανύπαρκτη, iii) κατά συνέπεια οι ανεξάρτητες δικαιοδοσίες των υπερε­θνικών θεσμών επιβάλλεται να είναι μηδέν (όριο ο ουρανός, εάν λειτουργούν αυστη­ρά ως εντολοδόχοι των κρατών που απο­φασίζουν ομόφωνα). Οτιδήποτε άλλο είναι πολιτικοοικονομικά φρικτά ανορθολογικό και μη βιώσιμο.

γ) Κοινή νομιμοποιητική κοσμοθεωρία των εθνοκρατών-μελών, όπως είπαμε, μπο­ρεί να είναι μόνο η εμπέδωση της διακρα­τικής ισοτιμίας - ισότητας. Όλα θα πρέπει να συντείνουν και υπακούουν σε αυτή την κοσμοθεωρία.

Τα πάθη της Ελλάδας έχουν αίτια και η αντιμετώπισή τους είναι μονόδρομος.

α) Άγνοια, απροσεξία, επιπολαιότητα και ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό οδήγησαν στο γιγαντιαίο πολιτικό έγκλημα της απρο­ετοίμαστης, άσκοπης και θανατηφόρας ένταξης στην ONE (http:/www.ifestosedu.gr/111ONEGreece Warning.htm). Πέραν της κυριαρχίας κλεφτών και αεριτζήδων και της τριακονταετούς απουσίας ορθολογιστικών αναπτυξιακών πολιτικών, απωλέσαμε το προνόμιο νομισματικής - δημοσιονομικής ευελιξίας. Η οικονομική συντριβή ήταν βέ­βαια.

β) Εάν οικονομικά αδύναμα κράτη-μέλη καταστραφούν, αναιρούνται οι λόγοι ύπαρξης της ΕΕ και υπερισχύουν γνωστές λογικές, όπως «ας πρόσεχες», «η αρχή της αυτοβοήθειας» και «ο θάνατός σου η ζωή μου».

γ) Μετά το 1992 δεν υπήρξαν καν στοι­χειώδεις διορθωτικές αποφάσεις. Τα κράτη του Νότου πλήγηκαν από τον άνισο αντα­γωνισμό, το έλλειμμα πανευρωπαϊκών ορ­θολογιστικών οικονομικών αποφάσεων και το έλλειμμα αποτελεσματικής διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής δια­κυβέρνησης. Η ευθύνη για όλα αυτά είναι συλλογική. Όχι μόνο των κρατών που πλή­γηκαν.

δ) Όσον αφορά την Ελλάδα, το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό. Μετά το 2009, αντί μιας ορθολογιστικής οικονομικής πολιτικής και επιδίωξης επαναδιαπραγμάτευσης των όρων της ΟΝΕ, υποκύψαμε σε θηριώδεις και ανορθολογικές τεχνοκρατικές λογικές. «Δολοφονήθηκαν» ή «δολοφονούνται» το τραπεζικό σύστημα και η οικονομία και εκποιούνται ο ιδιωτικός και ο δημόσιος πλούτος. Πλούτος τον οποίο αποκτήσαμε τους δύο τελευταίους αιώνες με μόχθο και κόπο.

ε) Μετά το 2009 αλλά και σήμερα ως Προ­εδρία, θα μπορούσαμε να γίνουμε σημαιο­φόροι μιας μεγάλης διαπραγμάτευσης για θεμελιακή μεταρρύθμιση της ΕΕ. Αντί αυ­τού, δεχόμαστε να συνεχίσουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες μιας σαδιστικής και θη­ριώδους επιβολής τεχνοκρατικών αποφά­σεων. Εάν αυτό δεν τερματιστεί, η Ελλάδα θα συντριβεί αλλά και η ΕΕ χάνει το λόγο ύπαρξής της. Λογικά κανείς δεν θέλει μια δυναστική υπερκρατική τεχνόσφαιρα.

Σχετικά άρθρα του αρθρογράφου μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του http://www.ifestosedu.gr/