Ακούμε πάλι να
γίνεται κουβέντα για εκλογές (όχι ότι σταματάει ποτέ αυτή η συζήτηση...). Αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να ενδιαφέρει τους μη
ενταγμένους κομματικά πολίτες αυτό το θέμα, με τις διαμορφωμένες από την ξένη επιτήρηση συνθήκες, πέραν του ότι είναι ένα happening που δίνει μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί ο
ψηφοφόρος να αποφασίσει για τη ζωή του.
Στην
πραγματικότητα όμως, οι εκλογές - ειδικά αυτά τα μνημονιακά χρόνια - απλά
εναλλάσσουν στις υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες τα πρόσωπα τα οποία θα
καρπωθούν οφέλη που έχουν νομοθετηθεί κατά καιρούς υπέρ τους.
Αν σκεφτούμε ότι
τα συμφέροντα εκείνων που βρίσκονται στις θέσεις της εξουσίας (αν και αυτά τα
χρόνια δεν ασκούν καμία εξουσία, εφόσον εφαρμόζουν εντολές που τους έρχονται
έξωθεν) διαφέρουν από τα συμφέροντα αυτών που τους ψηφίζουν, τότε οι όποιες
νομοθετικές ρυθμίσεις ψηφίζονται από τη Βουλή ποιους θα ωφελούν;
Για να το δούμε
και ιστορικά. Υπάρχει παράδειγμα καθεστώτος που να μην καταπίεζε η άρχουσα
μειοψηφία την εργαζόμενη πλειοψηφία. Από τα φεουδαρχικά κράτη, όπου οι γαιοκτήμονες
ξεζούμιζαν τους υποτελείς τους, στα δικτατορικά καθεστώτα, όπου μια μειοψηφία
που είχε καταλάβει με βία την εξουσία καταπίεζε του πολίτες, μετά στα
κομμουνιστικά κράτη όπου υπήρχε στέρηση ελευθεριών ώστε να μπορεί η κυβερνώσα
νομενκλατούρα να επωφελείται από την εργασία των υπηκόων, μέχρι τα
καπιταλιστικά καθεστώτα, όπου ευημερεί η οικονομική ελίτ διατηρώντας τη μεγάλη
μάζα στη φτώχεια και εν πολλοίς στην εξαθλίωση.
Και όπως έχει
ευφυώς λεχθεί "αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα είχαν κηρυχθεί
παράνομες".
Οι κυρίαρχες
ομάδες όμως έχουν τη σημερινή εποχή στα χέρια τους ένα μεγάλο όπλο: τα μέσα
πληροφόρησης. Όσο και αν η πληροφόρηση από το διαδίκτυο κερδίζει όλο και
περισσότερους πόντους, δεν παύει η μεγάλη μάζα να επηρεάζεται από τα ΜΜΕ του
συστήματος και άρα είναι δύσκολο να ξεφύγουν από την διαμορφούμενη από αυτά
άποψη και κατεύθυνση.
Ειδικά το
παραμύθι για τον "κυρίαρχο λαό" έχει εμπεδωθεί στη συνείδηση του
μέσου πολίτη και νομίζει ότι με την ψήφο του μπορεί να αλλάξει κάτι. Μπορεί όμως;
Αφού και η ψήφος είναι τόσο καθοδηγούμενη, ώστε σε όλες τις εκλογικές
αναμετρήσεις που μπορώ να θυμηθώ, ο νικητής των εκλογών ήταν γνωστός πριν από
τη μέρα των εκλογών (με μια επιφύλαξη για τις εκλογές του 2000, επειδή
ακούγεται ότι κάτι περίεργο συνέβη με τις ψήφους, το οποίο φυσικά δεν είμαι σε
θέση να γνωρίζω).
Αφού λοιπόν με
τις εκλογές δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, πώς είναι δυνατόν να μπορέσει ο απλός
πολίτης να βελτιώσει τη μοίρα του; Κάποιοι λένε με την επανάσταση. Πιστεύει
κανείς στα σοβαρά κοιτάζοντας γύρω του, ότι οι καλοζωισμένοι - μέχρι πρότινος
τουλάχιστον - πολίτες είναι ικανοί να επαναστατήσουν;
Τότε πώς μπορούν
να αλλάξουν τα πράγματα; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αλλά εφόσον αυτή τη
στιγμή το μόνο όπλο που διαθέτουμε είναι η ψήφος μας, θα πρέπει να αποφύγουμε
να τη δώσουμε στα ίδια τετριμμένα κόμματα και πρόσωπα και να αναζητήσουμε
άφθαρτα και συνεπή άτομα. Δεν είναι εύκολη δουλειά αυτή. Κυρίως επειδή το
σύστημα θα φροντίσει να δυσφημίσει τέτοια άτομα, ώστε να μην τα εμπιστευτεί ο
καθοδηγούμενος από την προπαγάνδα πολίτης.
Άρα αυτό που έγραφα παραπάνω, ότι δηλαδή οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα, δεν ισχύει τελικά; Ισχύει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απεμπολήσουμε το μοναδικό όπλο που διαθέτουμε και που μπορεί να μας δίνει ελπίδα.
Εξάλλου, άλλος
ρεαλιστικός τρόπος να βελτιώσουμε οι πολίτες τη μοίρα μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί
η κατ’ευφημισμόν ονομαζόμενη δημοκρατία μας, δεν βλέπω να υπάρχει.
Οπότε δεν μένει
παρά να κλείσουμε τα αυτιά στην συστημική προπαγάνδα και να ψάξουμε για κάποιον
άλλον δρόμο. Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό;
