30 Ιουνίου 2013

Τί κρύβεται πίσω από το κλείσιμο της ΕΡΤ;

Ο Γιώργος Πλειός, καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, έδωσε συνέντευξη στον Παύλο Κλαυδιανό και τη Χρυσούλα Πατσού για το θέμα της ΕΡΤ.
Είναι διαφωτιστικά όσα λέει και αυτό είναι φυσικό, αφού πρόκειται για ένα γνώστη του αντικειμένου. Μετά τα τόσα αλλοπρόσαλλα μας έχουν σερβίρει τα κατευθυνόμενα από την υπόδουλη στην τρόικα κυβέρνηση κανάλια, ας ακούσουμε και μια ψύχραιμη και λογική άποψη για το ρόλο της δημόσιας και της ιδιωτικής τηλεόρασης, καθώς και πώς εμπλέκονται σ'αυτό το παιχνίδι κράτος και καναλάρχες.


Γιατί κατά τη γνώμη σου η κυβέρνηση πήρε την απόφαση να κλείσει την ΕΡΤ σε αυτή τη χρονική στιγμή; Ποιοι ήταν οι λόγοι;
Αφορμή αποτέλεσε, μάλλον, η απεργία των εργαζομένων της ΠΟΣΠΕΡΤ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Σαμαρά στην Κίνα. Ματαίωσε την προβολή του «success story». Στο μνημόνιο αναφέρεται, όντως, η απόλυση των υπαλλήλων της δημόσιας τηλεόρασης, αλλά αυτό το πρόσθεσε η ελληνική κυβέρνηση. Η τρόικα ενδιαφέρεται για τον συνολικό αριθμό που θα απολυθούν. Οι λόγοι, γι’ αυτό, δεν είναι οικονομικοί. Πρώτον, γιατί η ΕΡΤ είχε κατορθώσει πριν λίγο καιρό να είναι κερδοφόρα. Δεύτερον, το κράτος παρακρατεί το 25% των εσόδων της ΕΡΤ και το κατευθύνει προς τον κρατικό προϋπολογισμό. Τρίτον, η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν εκείνη που διόρισε από το παράθυρο 28 ανθρώπους με μισθό μέχρι και 4.000 ευρώ. Για παράδειγμα, απλοί γραμματείς έπαιρναν 2.000 ευρώ το μήνα. Τα άτομα αυτά διορίστηκαν ως σύμβουλοι ειδικών θεμάτων και κόστιζαν 1.000.000 ευρώ το χρόνο. Η ίδια κυβέρνηση τώρα ισχυρίζεται ότι υπάρχει σπατάλη και διαφθορά. Οι λόγοι του κλεισίματος, λοιπόν, είναι καθαρά πολιτικοί και ιδεολογικοί. Φαίνεται παράδοξο αυτό διότι κατά το παρελθόν ασκήθηκε πολλή κριτική – και εγώ μαζί – στην ΕΡΤ για το γεγονός ότι αποτελούσε ένα εργαλείο προπαγάνδας στην εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτό είναι αληθές, όμως η σύγκριση είναι υπέρ της, όταν γίνεται με την ιδιωτική τηλεόραση.

28 Ιουνίου 2013

Χωρίς πολιτικοεκλογικές εφεδρείες η νέα κυβέρνηση (του Σταύρου Λυγερού)

Τα σχόλιά του και τα συμπεράσματά του μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης - και μετασχηματισμό της από τρικομματική σε δικομματική - εκθέτει ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του αυτής της εβδομάδας στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
Εν αναμονή νέων κινήσεων του κυβερνητικού ντουέτου, με πρώτη και καλύτερη σίγουρα μια "δημοσκόπηση" που θα μας πείθει ότι - όπως πάντα - οι ιθαγενείς εντολοδόχοι των ξένων κερδοσκόπων "όλα καλά τα κάνουν", ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα με τη διεξοδική ματιά του καλού αρθρογράφου.


Χωρίς πολιτικοεκλογικές εφεδρείες η νέα κυβέρνηση του μνημονίου
Εάν κάτι σηματοδο­τεί το νέο κυβερ­νητικό σχήμα είναι η αποφασιστικότητα των δύο πολιτικών αρχηγών να εφαρμόσουν απαρέ­γκλιτα τις εντολές της τρόικας. Στο παζάρι, άλ­λωστε, δεν συμμετείχαν μόνο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Παρόν ήταν και το πνεύμα της τρόικας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στουρνάρας και ο Χατζηδάκης όχι μόνο διατήρησαν τα κρίσιμα χαρτοφυ­λάκιά τους (Οικονομικών και Ανάπτυξης), αλλά και έμειναν εκτός διαπραγμάτευσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι επικεφαλής των υπό­λοιπων κρίσιμων υπουργείων βρίσκονται πιστοί «στρατιώτες» του Μνημονίου. Στο Εργασίας παρέμεινε ο Βρούτσης, που έχει δώσει τις εξετάσεις του στην τρόικα. Στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης -πιο σωστά, υπουργείο Απολύσεων- πάει ο δεδηλωμένος νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, ενώ στο ευαίσθητο υπουργείο Υ­γείας πάει η γραφική τηλεπερσόνα Γεωργιάδης, που όμως έχει αποδείξει ότι υπη­ρετεί χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό.
Στην πραγματικότητα το Μνημόνιο δεν έχει πια εφεδρείες. Στην παρούσα Βουλή μπορεί να υπολογίζει στην υποστήριξη μερικών ανεξάρτητων βουλευτών, αλλά το πρόβλημα της δικομματικής κυβέρνη­σης δεν είναι αριθμητικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό. Κι αυτό θα φανεί από το Σεπτέμ­βριο. Όπως αποδεικνύουν οι δημοσκο­πήσεις, η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας συρρικνώνει πολιτικοεκλογικά την «παράταξη του Μνημονίου». Η συρ­ρίκνωση προκαλεί μια τάση συσπείρωσης γύρω από τον Σαμαρά και τη ΝΔ που απο­τελεί τον κορμό της συμπολίτευσης. Αυτός είναι ο λόγος που οι «γαλάζιοι» δείχνουν να διατηρούν το ποσοστό τους ενώ το ΠΑΣΟΚ αποδεκατίζεται και η ΔΗΜΑΡ χάνει έδαφος.

26 Ιουνίου 2013

Η επίθεση του Ευρώ (του Πάνου Παναγιώτου)

Όλο και περισσότερο ακούγεται ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι οικονομικός, ...και ίσως δεν θα έπρεπε να αναφερόμαστε σε μέλλοντα χρόνο. Για να το συγκεκριμενοποιήσουμε, μήπως πρέπει να πούμε ότι ο πόλεμος στον οποίον αναφερόμαστε είναι νομισματικός και αναφερόμαστε στη διαμάχη επικράτησης ανάμεσα στο δολάριο και το ευρώ;
Το παρακάτω άρθρο του Πάνου Παναγιώτου είναι το πρώτο από μια σειρά άρθρων πάνω σε αυτό το θέμα που σκοπεύω να αναρτήσω.



Το 1998, έτος δημι­ουργίας του νομί­σματος της Ευρωπαϊ­κής Ένωσης, του ευρώ, το 69,3% των διεθνών συναλλαγματικών αποθεματικών βρισκό­ταν σε αμερικανικό δολάριο και μόλις το 13,8% στο κύριο ανταγωνιστικό του νόμι­σμα, το γερμανικό μάρκο. Το δολάριο ήταν μακράν το βασικότερο μέσο αποθήκευσης πλούτου και το κατεξοχήν νόμισμα του διεθνούς εμπορίου, των οικονομικών και χρηματοοικονομικών συναλλαγών και της αγοράς ομολόγων / χρέους.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1999, το νέο ευρωπαϊκό νόμισμα βρέθηκε να συμμετέχει στα διεθνή συναλλαγματικά αποθεματικά με 17,9%, εξαιτίας της υιοθέτησής του από χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, αλλά τα ποσοστά των διεθνών συναλλαγματικών αποθεματικών σε δολάριο αυξήθηκαν σε 71 %, αποτυπώνοντας έλλειψη εμπιστοσύνης στο ευρωπαϊκό νόμισμα σε ό,τι αφορούσε στην προοπτική του να αποτελέσει εναλλα­κτικό αποθεματικό νόμισμα του δολαρίου.
Στα επόμενα χρόνια όμως και ιδιαίτερα μετά το σκάσιμο της φούσκας τεχνολογίας στις ΗΠΑ, το 2001, και τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ, το 2003, εγκαθιδρύθηκε μια πρω­τοφανής τάση μείωσης των διεθνών συ­ναλλαγματικών σε δολάριο με ταυτόχρονη στροφή προς το ευρώ. Η τάση ενισχύθηκε περισσότερο μετά την κρίση στην αμερικα­νική αγορά κατοικίας, το 2006, και πήρε δια­στάσεις λαίλαπας από το τραπεζικό κραχ που ακολούθησε. Μέχρι το 2009 τα διεθνή συναλ­λαγματικά σε ευρώ είχαν αυξηθεί στο 27,6%, καταγράφοντας άνοδο μεγαλύτερη του 50% από το 1999, ενώ αυτά σε δολάριο είχαν μειωθεί στο 62,1%, ποσοστό που αποτελούσε αρνητικό ρεκόρ. Για πρώτη φορά από τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος και είχε οδηγή­σει στην κατάρρευση του νομισματικού συστήματος με επίκεντρο τον χρυσό, ο κόσμος είχε χάσει την εμπιστοσύνη του απέναντι στο δολάριο και διεκδικούσε την αποκαθήλωσή του και τη συμμετοχή του με πολύ μικρότερο βάρος σ'ένα νέο νομισματικό σύστημα όπου το ευρώ θα είχε τον πρώτο λόγο.

25 Ιουνίου 2013

Success story; Το πιο χοντροκομμένο αστείο της κρίσης!

Ο διάσημος aμερικανός οικονομολόγος James Kenneth Galbraith, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Texas, στο Austin, ανώτερος ερευνητής στο Levy Economics Institute της Νέας Υόρκης και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της World Economics Association, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα πριν από λίγες ημέρες για μια ομιλία στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς στη Θεσσαλονίκη, παραχώρησε συνέντευξη στον Χ.Ι.Πολυχρονίου που δημοσιεύτηκε προχθές στην "Κ.Ε.".
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, αν και ουσιαστικά επιβεβαιώνει πολλά από αυτά που λένε τα τρία τελευταία χρόνια όσοι έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι δεν εκφράζουν συμφέροντα των δανειστών. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ με το 100% των λεγομένων τού διακεκριμένου καθηγητού, θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να διαβάσουν τη συνέντευξη όσο το δυνατόν περισσότεροι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

* Έχετε επισκεφθεί αρκετές φορές την Ελλάδα το τελευταίο διάστημα, μιλώντας για την κρίση σε διάφορα συνέδρια και φόρα. Πώς βλέπετε την κατάσταση σήμερα, τρία χρόνια μετά την εφαρμογή ενός συνεχιζόμενου βίαιου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής; Εξελίσσεται η Ελλάδα σε ένα «success story», όπως ισχυρίζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός;
- Αυτό πρέπει να είναι το πιο χοντροκομμένο αστείο καθ' όλη την περίοδο της κρίσης που διανύει η Ελλάδα. Ύστερα από έξι χρόνια συνεχούς ύφεσης, και με την οικονομία σε ελεύθερη πτώση από την εποχή των Μνημονίων, αυτό που βιώνει η Ελλάδα είναι μια πραγματική οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Ακόμη και την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ, η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει έπειτα από τέσσερα χρόνια. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά κανένα σημάδι ότι η ανάκαμψη βρίσκεται προ των πυλών. Η ύφεση θα συνεχιστεί όσο συνεχίζονται να εφαρμόζονται οι πολιτικές των Μνημονίων. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να πιστέψει ότι η Ελλάδα έχει πραγματικά στρίψει στη γωνία. Για να γίνει αυτό, πρέπει να ενεργοποιηθούν μεθοδευμένες πολιτικές ανάπτυξης, όχι ευχολόγια για δήθεν ιδιωτικές επενδύσεις και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
* Πολλές χώρες έχουν βρεθεί στο πρόσφατο παρελθόν σε κρίση χρέους, αλλά καμία δεν υποχρεώθηκε σε οικονομική κατοχή ούτε παρέμειναν εγκλωβισμένες σε ένα σπιράλ ύφεσης-χρέους όπως βρίσκεται η Ελλάδα εδώ και χρόνια και χωρίς μάλιστα να διαφαίνεται κανένα φως στο τούνελ. Θεωρείτε ότι αυτό που έχει διαμορφωθεί, τελικά, στην Ελλάδα είναι μια περίπτωση αποικίας χρέους;

- Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 είναι μάλλον μοναδικές όσον αφορά τη σκληρότητά τους. Ένας λόγος γι' αυτό έχει να κάνει με την υποκείμενη ευθραυστότητα των θεσμών που ανέλαβαν τη «διάσωση» της Ελλάδας. Η Ε.Ε. σίγουρα δεν ήταν προετοιμασμένη για ένα τέτοιο εγχείρημα, ενώ και οι πολιτικές του ΔΝΤ βασίζονται κυρίως στη νομισματική υποτίμηση. Από την άλλη μεριά, τα συμφέροντα των πιστωτών ήταν ιδιαίτερα έντονα λόγω της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να δώσουν ούτε χώρο ανάσας στην Ελλάδα. Με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν και εξακολουθούν να εφαρμόζονται, η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη σε ένα πραγματικό σπιράλ ύφεσης-χρέους· και το αν διαθέτει ανεξαρτησία ως κράτος, πλέον είναι αμφισβητούμενο.

24 Ιουνίου 2013

Πώς έχουν αλλάξει οι καιροί; (του Paul Krugman)

Για να ξεφύγουμε λίγο από τα στενά δικά μας, θα αναδημοσιεύσω σήμερα ένα σχόλιο του γνωστού μας Paul Krugman.
Ξεκινώντας από το γεγονός ότι με το πέρασμα των χρόνων είναι απαραίτητο να αλλάξει και η χρήση πόρων για τις σύγχρονες επιχειρήσεις, προσπαθεί να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα, για την οικονομική πολιτική που πρέπει πλέον να ακολουθήσουν αυτές.
Χρησιμοποιεί μάλιστα και παράδειγμα από το γνωστό cartoon Dilbert, με το οποίο ξεκινάω αυτή την αναδημοσίευση.


How Are These Times Different?
Ah, Paris! You walk for miles and miles — it’s still, after all these years, a spectacularly beautiful city. Then you have as traditional a meal as possible at an old-fashioned bistro, washed down with lots of wine.
And you feel like hell the next morning. Blogging may be a bit limited.
But I’m still thinking about the conference I was just at, and my own reactions. It was a business-y affair, and like all the economics/business conferences I’ve attended, it was full of speakers declaring that everything is different, nothing you learned from the past is relevant, and so on. Hey, I understand — people attend such conferences in large part to get shaken out of their routines, and don’t want curmudgeons telling them that there’s nothing new under the sun.

So I’m kind of an outlier, since when it comes to macro issues I am pretty much a curmudgeon, someone who thinks that the similarities between our time and the 90s in Japan or the 30s everywhere are a lot more important than the differences. But obviously things do change over the decades. And this morning I find myself wondering, how are these times different?

22 Ιουνίου 2013

Οι γερμανικές πολεμικές οφειλές και το ελληνικό χρέος

Όσο και αν προσπαθεί η γερμανική πλευρά να υποβαθμίσει το ελληνικό αίτημα για την - επιτέλους - καταβολή στη χώρα μας των πολεμικών αποζημιώσεων και την εξόφληση του κατοχικού δανείου, φαίνεται ότι - επειδή αντιλαμβάνονται πως δεν θα καταφέρουν να αποφύγουν τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις τους μέχρι τέλους - ψάχνουν να βρουν τον πλέον ανώδυνο γι'αυτούς τρόπο να ξεμπερδεύουν οριστικά με το συγκεκριμένο αγκάθι. Και, μάλλον, θα προσπαθήσουν να το κάνουν αυτό σύντομα, όσο βρίσκονται στην ελληνική κυβέρνηση άτομα, τα οποία αισθάνονται/ξέρουν ότι είναι του χεριού τους.
Στο παρακάτω άρθρο του ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης κάνει μια ιστορική αναδρομή στις διευθετήσεις των πολεμικών χρεών των γερμανών, που βρέθηκαν να οφείλουν όσες φορές αυτοί στον 20ό αιώνα αιματοκύλησαν τον πλανήτη, αιχμάλωτοι του υπερφίαλου κι επεκτατικού DNA τους, και προτείνει διαπραγματευτικά όπλα που μπορεί να προβάλλει η ελληνική πλευρά, προκειμένου να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Τα γερμανικά πολεμικά χρέη και το νέο "κούρεμα" του ελληνικού χρέους
(του Παναγιώτη Ρουμελιώτη)
Πρόσφατα (7/6/2013) πραγματοποιήθηκε στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Βερολίνο μια πολύ εν­διαφέρουσα συζήτηση μεταξύ Γερμανών ευ­ρωβουλευτών, ακαδημαϊκών και πολιτικών επιστημόνων σχετικά με τις γερμανικές πολε­μικές αποζημιώσεις και το «κούρεμα» του ελ­ληνικού χρέους. Σύμφωνα με σχετικό άρθρο της Deutsche Welle, το βασικό συμπέρασμα από τη συζήτηση αυτή ήταν ότι το σενάριο άμεσης πληρωμής από τη Γερμανία στην Ελλάδα πολεμικών αποζημιώσεων πρέπει ν' αποκλειστεί. Αλλά υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι διευθέτησης του θέματος. Συγκεκρι­μένα, θα πρέπει να διερευνηθεί η δυνατότητα ενός είδους σιωπηρής αναγνώρισης των γερ­μανικών οφειλών (στις οποίες θα περιλαμβά­νονται τόσο οι πολεμικές επανορθώσεις όσο και οι γερμανικές οφειλές από το κατοχικό δάνειο), σε συνδυασμό με μια απομείωση του ελληνικού χρέους. Επίσης η Γερμανία οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα, ενδεχομένως μέσα από ένα Ταμείο Επενδύσεων, και χρήματα.
Η λύση αυτή φαίνεται αναγκαία και εφικτή, παρά τα προβλήματα που θα προκύψουν στην πορεία των διαπραγματεύσεων - κυ­ρίως όσον αφορά στο ύψος των αποζημιώ­σεων και του έντοκου κατοχικού δανείου.
Πριν αναπτύξω τα επιχειρήματα που θα μπορούσαν θα χρησιμοποιηθούν σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, είναι σκόπιμο ν' αναφέρω το ιστορικό των ρυθμίσεων και διαγραφών των γερμανικών χρεών που σχε­τίζονται με τις πολεμικές επανορθώσεις.

20 Ιουνίου 2013

Ο Wilhelm Reich μας κουνάει το δάκτυλο

Μερικά βιβλία παραμένουν επίκαιρα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ένα από αυτά είναι σίγουρα το "Άκου Ανθρωπάκο" του Wilhelm Reich. Περιέχει σκέψεις που έγραψε αρχικά για να κρατήσει σε εγρήγορση τον εαυτό του, αλλά αποφάσισε τελικά να εκδώσει για να ταρακουνήσει και όποιον το διαβάσει. 
Αναδημοσιεύω 3-4 αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο για να "σπρώξω" όσους το έχουν διαβάσει να το ξαναπάρουν στα χέρια τους, αλλά και όσους δεν το έχουν διαβάσει να το αγοράσουν τώρα. Επειδή -επαναλαμβάνω- πιστεύω πως πρόκειται για ένα βιβλίο αιώνια επίκαιρο.

Άκου Ανθρωπάκο (του Wilhelm Reich)

Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, Κοινό Άνθρωπο. Λένε πως χάραξε η εποχή σου, η «Εποχή του Κοινού Ανθρώ­που».
Μα δεν είσαι συ που το λες, ανθρωπάκο. Το λένε εκείνοι, οι αντιπρόεδροι των μεγάλων εθνών, οι εργα­τοπατέρες, οι μετανιωμένοι γιοι των αστών, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι. Σου προσφέρουν το μέλλον, μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου.
Κι όμως, είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθό­ντος. Τούτη η κληρονομιά καίει στη χούφτα σου σα δια­μάντι φλεγόμενο. Εγώ αυτό έχω να σου πω.
Ο γιατρός, ο τσαγκάρης, ο μηχανικός ή ο εκπαιδευ­τικός, για να προκόψουν στη δουλειά τους και να κερ­δίσουν το ψωμί τους, πρέπει να γνωρίζουν τις ελλείψεις τους. Εδώ και κάμποσες δεκαετίες παίρνεις παγκοσμίως τα ηνία στα χέρια σου. Το μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τις σκέψεις και τις πράξεις σου. Όμως, οι δάσκαλοι κι οι αφέντες σου δε σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε σου λένε ποιος είσαι στα αλήθεια. Κανένας δεν τολμά να σε φέρει αντι­μέτωπο με τη μοναδική πραγματικότητα που έχει τη δύναμη να σε καταστήσει κύριο του πεπρωμένου σου. Εί­σαι «ελεύθερος» από μια άποψη μονάχα: ελεύθερος από την αυτοκριτική, που μπορεί να σε βοηθήσει να κουμαντάρεις τη ζωή σου.
Δε σ’ άκουσα να παραπονιέσαι ποτέ: «Με εκθειάζετε σαν το μελλοντικό αφέντη του εαυτού μου και του κό­σμου μου. Αλλά δε μου λέτε πώς γίνεται κανείς αφέντης του εαυτού του. Δε μου λέτε ποια είναι τα λάθη και τα ελαττώματά μου, πού σφάλλω στον τρόπο που σκέφτομαι και πράττω».
Επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι «του ανθρωπάκου». Όμως, εσύ ο ίδιος παραμέ­νεις βουβός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύνα­μους και κακοήθεις. Τελικά διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ’ έπιασαν κορόιδο.

19 Ιουνίου 2013

Ο Αυταρχισμός της Πολιτικής Ορθότητας (του Μάνου Ηλιάδη)

Με την έννοια του πολιτικά ορθού έχουμε ασχοληθεί και άλλη φορά από αυτό το blog. 
Παίρνοντας αφορμή από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ο Μ.Ηλιάδης επεκτείνει τις σκέψεις του με τη βοήθεια σχετικής εργασίας του Lind, κυρίως, και καταγράφει μια άλλη πτυχή της πολιτικής ορθότητας σε ένα κείμενο που κάποιοι θα χαρακτηρίσουν αιρετικό. Επειδή όμως θεωρώ ότι δίνει έναυσμα για διαφορετικές σκέψεις, αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω.

Ο Αυταρχισμός της Πολιτικής Ορθότητας
Ο εκβιασμός των κοινωνιών από μια ξεπερασμένη ιδεολογία

(του Μάνου Ηλιάδη) 
Η προσπάθεια του εξωκοινοβου­λευτικού υπουργού Δικαιοσύνης να περάσει το περιττό -όπως εμμέσως παραδέχτηκε αργότερα και ο ίδιος- νομο­σχέδιο περί αντιρατσισμού και ξενοφο­βίας είναι το αποτέλεσμα μιας ιδιόμορφης κουλτούρας μερίδας του πολιτικού κόσμου που φαίνεται να διέπεται από απόψεις και ιδεολογήματα που δεν έχουν ακόμη κωδικοποιηθεί πλήρως.
Άλλες εκδηλώσεις αυτών των απόψεων είναι η στάση ορισμένων γενικώς για τη λαθρομετανάστευση και την εισαγόμενη εγκληματικότητα, για την αναθεώρηση της Ιστορίας, το Σκοπιανό, για το φεμινιστικό κίνημα, το δικαίωμα των γκέι στο γάμο και αρκετά άλλα, στα οποία η κοινή γνώμη έχει πλέον εθιστεί, αν όχι και κουραστεί, από τον έντονο ακτιβισμό των υποστηρικτών τους.
Η ελληνική κοινωνία δεν είναι η μόνη που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα. Στην Αμερική, για παράδειγμα, το θέμα της γυναίκας-θύμα, των μαύρων και των ισπανόφωνων, της επανασυγγραφής της Ιστορίας, των ψεύτικων στατιστικών, το κίνημα για τα δικαιώματα των γκέι και μια σειρά από άλλα παρόμοια θέματα έχουν αποκτήσει τέτοια δυναμική, που άρχισαν ήδη να παρουσιά­ζονται οι πρώτες θεωρητικές εργασίες από πανεπιστημιακούς, όπως οι εξαιρετικές ερ­γασίες του Bill Lind και της Linda Kimble, περί της περίφημης πολιτικής ορθότητας, από την οποία θεωρούν ότι πηγάζουν όλα τα παραπάνω.

18 Ιουνίου 2013

Το αδιέξοδο δεν είναι μόνο τακτικό (του Νίκου Ξυδάκη)

Ο γνωστός δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης σχολιάζει με το ψύχραιμο "βλέμμα" του την πολιτική κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί μετά την άστοχη κίνηση του πρωθυπουργού να καταργήσει τη δημόσια τηλεόραση.
Το πλαίσιο κινήσεων του αρχηγού της ΝΔ είναι περιορισμένο πλέον και οι σχέσεις του με τους δύο πολιτικούς αρχηγούς που στηρίζουν τη δεξιά πολιτική του τεταμένες, όσο κι αν του δίνει μια κάποια διέξοδο η χθεσινή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ας δούμε όμως τι λέει για όλα αυτά ο έγκριτος δημοσιογράφος.

Το αδιέξοδο δεν είναι μόνο τακτικό
Η χθεσινή πολύωρη σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών επαναβεβαίωσε τις φυγόκεντρες τάσεις εντός της κυβέρνησης, οι οποίες ελάνθαναν και φανερώθηκαν με το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ. Η ρήξη απεφεύχθη προσώρας, τουλάχιστον έως την Τετάρτη που θα ξανασυναντηθούν.
Η δελφική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας βοηθά σε αυτή τη φάση να μην αναδειχθεί κανείς νικητής και κανείς ηττημένος, εκτός ίσως της ΕΡΤ όπως την ξέραμε. Ο μεν πρωθυπουργός μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δικαστική απόφαση για να διαμορφώσει μια ενδιάμεση πρόταση για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, έτσι ώστε να μην ταπεινωθεί δια της πλήρους αναδιπλώσεως, αλλά και να αφήσει περιθώρια επαναπροσέγγισης στους κυβερνητικούς εταίρους. Οι δε κ. Βενιζέλος και Κουβέλης μπορούν να συνεχίσουν να εμφανίζονται σταθεροί στις θέσεις τους, τόσο για την ΕΡΤ όσο και για τη γενικότερη λειτουργία της συγκυβέρνησης. Άρα χθες έκλεισε τον ενιαύσιο κύκλο της η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας, που συγκροτήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, και την Τετάρτη θα γνωρίζουμε είτε το νέο κυβερνητικό σχήμα είτε τη νέα εκλογική περιπέτεια.

17 Ιουνίου 2013

Άρθρο του Γιάννη Τριάντη για την απεργία στα ΜΜΕ

Υπήρξαν κι άλλες φορές, που ενώ συνέβαιναν γεγονότα που ο κόσμος είχε ανάγκη από ενημέρωση, η ΕΣΗΕΑ προκήρυσσε απεργία των μέσων ενημέρωσης. Το ίδιο συνέβη και τις προηγούμενες μέρες, που υπήρχε ο αναβρασμός της κοινωνίας, λόγω του αυταρχικού τρόπου κατάργησης της δημόσιας (και μοναδικής νόμιμης) τηλεόρασης.
Στη σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δημοσιεύεται άρθρο/σχόλιο του Γιάννη Τριάντη για το θέμα αυτό κι επειδή το βρίσκω άκτως ενδιαφέρον το αναδημοσιεύω πιο κάτω:

Μα τί κάνετε επιτέλους;
Η γελοιότης κορυφώθηκε: περινούστατοι συνδικαλιστές του κλάδου έδωσαν… τιμητικά τo πράσινο φως να κυκλοφορή­σουν σήμερα οι εφημερίδες που σεβάστηκαν την απεργία και δεν εκδόθηκαν to Σαββατοκύριακο. Ιλαρότης, υποκρισία και τραγέλαφος! Διότι ούτως ή άλλως σή­μερα θα εκδοθούν κανονικά και οι υπόλοιπες καθημερινές εφημερίδες, οι οποίες κυκλοφόρησαν το Σάββατο! Κι έτσι «θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μά­να».
Θλιβεροί οι ολετήρες. Και καταγέλα­στοι. Υπεύθυνοι για ένα μεγάλο έγκλημα: απεργία στα Μέσα, την ώρα που κόχλαζε η κοινωνία μετά την ολοκληρωτικού χα­ρακτήρα απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, άρα εξ αντικειμένου ευνοϊκή απερ­γία για την κυβέρνηση! Υπεύθυνοι για ένα πρωτοφανές κομφούζιο: οι περισσότερες εφημερίδες είχαν προτυπωθεί ή κυκλο­φόρησαν με ανυπόγραφα κείμενα που γράφτηκαν από... απεργούs! Υπεύθυνοι για το ρωγμώδες κάταγμα που επιφέρουν στο δεινά δοκιμαζόμενο σώμα του Τύ­που. Ας δούμε κατά σειράν τα εγκλήματα:

14 Ιουνίου 2013

Εξαέρωση του Success Story (του Σταύρου Λυγερού)

Τα συμπεράσματά του - μετά την αποκάλυψη της ομολογίας του ΔΝΤ για άλλο ένα λάθος της τρόικας στην εφαρμοζόμενη πολιτική για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης - παραθέτει ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω πιο κάτω από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας.
Το δικό μου σχόλιο είναι ότι, αυτό που προκύπτει ξεκάθαρα από τα αναγραφόμενα είναι η απραξία της κυβερνητικής πλευράς. Το μόνο που κάνει είναι δηλώσεις και να περιμένει εντολές από τα ξένα κέντρα. Καμιά πρωτοβουλία, καμιά ενέργεια να εκμεταλλευτεί τις απανωτές ομολογίες των εντολέων της για τα λάθη που έχει διαπράξει εις βάρος των ελλήνων πολιτών.



Μπορεί η αποκά­λυψη της έκθε­σης του ΔΝΤ και οι δηλώσεις Γιούνκερ να μην πρόσθεσαν τίποτα στην εικόνα, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντι­κές επειδή δικαίωσαν με επίσημο τρόπο την κριτική που ασκήθηκε εξαρχής στην πο­λιτική της τρόικας. Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται όχι μόνο ότι το Μνημόνιο είναι λάθος συνταγή, αλλά και ότι η Ελλά­δα χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο.
Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Όλες οι προβλέψεις της τρόικας από το 2010 μέ­χρι τώρα έχουν πέσει παταγωδώς έξω. Το ΑΕΠ έχει μειωθεί αθροιστικά σχεδόν 25%, επιχειρήσεις καταστρέφονται μαζικά, η ανεργία τρέχει ολοταχώς προς το εφιαλτικό 30% (στους νέους έχει ξεπεράσει το αδια­νόητο 60%), τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια πολλαπλασιάζονται συνεχώς με δύο λόγια η ελληνική οικονομία έχει εγκλω­βιστεί σ'ένα καθοδικό «σπιράλ θανάτου».
Θα περίμενε κανείς ότι μετά το σπάσιμο της ένοχης σιωπής και την αναγνώριση της αποτυχίας η τρόικα θα αναζητούσε τρό­πους για να διορθώσει τη λάθος συνταγή που καταστρέφει την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αντ'αυτού, συνέχισε να πιέζει για την πιστή εφαρμογή της! Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να μην εκ­μεταλλεύεται τις αποκαλύψεις και την αντι­παράθεση του ΔΝΤ με την Ευρωζώνη για να θέσει θέμα αλλαγής του Μνημονίου.

12 Ιουνίου 2013

Δεν θα επαναστατήσουν αν δεν αποκτήσουν συνείδηση (Τζωρτζ Όργουελ)

To 1984, το βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ, λογικά, οι περισσότεροι θα το έχετε διαβάσει σε κάποια στιγμή της ζωής σας.
Αυτές τις μέρες - γιατί άραγε; - μου ήλθε πάλι στο νου αυτό το βιβλίο, το τράβηξα από τη βιβλιοθήκη μου και βάλθηκα να το ξεφυλλίζω. Στάθηκα σε κάποιο σημείο, λίγο μετά τη σελίδα 80, διάβαζα κι έκανα συνειρμούς. Είναι οι γραμμές που παραθέτω παρακάτω. Ας τις θυμηθούν όσοι το έχουν διαβάσει και όσοι δεν το έχουν διαβάσει μπορεί να παρακινηθούν να το βρουν και να δουν γιατί αυτό το βιβλίο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα έργα των τελευταίων 60-70 χρόνων. 
" ...έγραψε:
Δεν θα επαναστατήσουν αν δεν αποκτήσουν συνείδηση, και δε θ’ αποκτήσουν συνείδηση αν δεν επαναστατήσουν.
Αυτό, σκέφτηκε, θα μπορούσε να ’vαι σχεδόν αντιγραφή από κάποιο βιβλίο του Κόμματος. Το Κόμμα, βέβαια, ισχυριζόταν πως είχε απελευθερώσει τους προλετάριους από τη σκλαβιά. Πριν από την Επανάσταση, είχαν γνωρίσει φοβερή καταπίεση από τους καπιταλιστές. Τους άφηναν να πεθαίνουν από την πείνα, τους μαστίγωναν, έστελναν τις γυναίκες να δουλεύουν στα ανθρακωρυχεία (στην πραγματικότητα, ακόμα και τώρα οι γυναίκες δούλευαν στα ανθρακωρυχεία), πουλούσαν τα παιδιά τους στις φάμπρικες από έξι χρονών. Παράλληλα όμως μ' αυτά, πιστό στις αρχές της διπλής σκέψης, το Κόμμα δίδασκε ότι οι προλετάριοι ήταν από τη φύση τους κατώτερα όντα και ότι έπρεπε να κρατιούνται σε υποταγή σαν τα ζώα. Για να συμβαίνει αυτό, έπρεπε να εφαρμόζονται μερικοί απλοί κανόνες. Ήταν γεγονός ότι πολύ λίγα πράγματα ήταν γνωστά για τους προλετάριους. Δεν χρειαζόταν να ξέρει κανείς πολλά γι’ αυτούς. Όσο συνέχιζαν να δουλεύουν και να γεννοβολούν, όλες οι άλλες δραστηριότητές τους δεν είχαν σημασία. Αφημένοι στην τύχη τους, σαν τα αμολημένα κοπάδια στις πεδιάδες της Αργεντινής, είχαν ξαναγυρίσει σ’ έναν τρόπο ζωής που τους φαινόταν φυσικός, πάνω στα πρότυπα των προγόνων τους. Γεννιούνταν, μεγάλωναν στους δρόμους, πήγαιναν στη δουλειά από τα δώδεκα τους χρόνια, περνούσαν μια σύντομη περίοδο ανθηρής ομορφιάς και σεξουαλικού πόθου, παντρεύονταν στα είκοσι, ήταν κιόλας μεσόκοποι στα τριάντα, και πέθαιναν συνήθως γύρω στα εξήντα τους. Η βαριά δουλειά, η φροντίδα για το σπίτι και τα παιδιά, οι μικροπρεπείς καβγάδες με τους γείτονες, κινηματογράφος, ποδόσφαιρο, μπίρα και προπάντων ο τζόγος, ήταν όλος κι όλος ο πνευματικός τους ορίζοντας. Δεν ήταν δύσκολο να τους ελέγχει το Κόμμα. Ανάμεσά τους κυκλοφορούσαν διαρκώς πράκτορες της Αστυνομίας της Σκέψης, διαδίδοντας ψεύτικες φήμες. Και σημείωναν και εξοστράκιζαν τα λίγα άτομα που έκριναν ότι μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνα. Δεν έκαναν όμως καμιά προσπάθεια να τους μυήσουν στην ιδεολογία του Κόμματος. Το Κόμμα δεν ήθελε να έχουν οι προλετάριοι πολιτική συνείδηση.

11 Ιουνίου 2013

Ένας Ρώσος ειδικός μιλάει για τα γεωπολιτικά παιχνίδια

Πολλές απορίες γεννάει η πολιτική της Ρωσίας σε διάφορες περιπτώσεις: πριν λίγο καιρό στο θέμα της Κύπρου, μόλις χθες στο θέμα της ΔΕΠΑ, για να αναφερθούμε σε θέματα άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος, αλλά και στο θέμα της Συρίας, των αγωγών κλπ.
Η άποψη ενός ρώσου ειδικού σε γεωπολιτικά θέματα, μόνο χρήσιμη θα ήταν. Γι'αυτό παραθέτω πιο κάτω αποσπάσματα από (μακροσκελή) συνέντευξη που έδωσε ο Αλεξάντρ Ντούγκιν (ρώσος πολιτικός φιλόσοφος, κορυφαίος στα γεωπολιτικά και συγγραφέας του βιβλίου "Η τέταρτη πολιτική", που κυκλοφορεί ήδη και στα ελληνικά) στον Δημ.Κωνσταντακόπουλο.
Οι σκέψεις του παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αφού αναφέρεται στο γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται, όχι μόνο στην περιοχή μας, της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και παγκοσμίως.


Η γεωπολιτική σήμερα δεν είναι γραμμικό, αλλά πολυεπίπεδο σύνθετο παιχνίδι. Υπάρχουν παράγοντες που ανήκουν στην ίδια πολιτική οντότητα, αλλά συμπεριφέρονται με πολύ διαφορετικό τρόπο και ακολουθούν αρκετά διαφορετικούς τρόπους.
Υπάρχουν οι ΗΠΑ ως εθνικό κράτος, ο μονοπολισμός, η ει­κόνα της Αμερικής που υπερασπίζονται οι πολύ διάσημοι έως πρόσφατα, αλλά τώρα κάπως ξεχασμένοι νεοσυντηρητικοί. Εί­ναι ο ανοιχτός, απερίφραστος ατλαντισμός. Ό,τι είναι καλό για τις ΗΠΑ είναι καλό για τους υπόλοιπους. Αυτό είναι ένα επί­πεδο παγκόσμιας δράσης και δεν θα’πρεπε να το ξεγράφουμε πρόωρα. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη. είναι σε παρακμή, αλλά μια τέτοια παρακμή μπορεί να διαρκέσει αρκετό χρόνο. Πριν από την οριστική τους εξαφάνιση, οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά.
Υπάρχει και η παγκόσμια ολιγαρχία που αντιπροσωπεύεται από τους Ρότσιλντ, τους Σόρος και άλλες ισχυρές, παγκόσμιες χρηματιστικές ομάδες. Η Goldman Sachs είναι μάλλον στο πλευρό τους. Αυτοί οι κύκλοι είναι πλήρως διεθνείς, προτι­μούν για ορισμένες επιχειρήσεις τους την Ευρώπη, αλλά ταυ­τόχρονα το αρχηγείο τους είναι στην άλλη πλευρά του Ατλα­ντικού, πέραν των στηλών του Γιβραλτάρ, στο βασίλειο των δαι­μόνων της ύλης, κατά τον Πρόκλο.
Είναι πιθανό ότι αυτές οι δύο ομάδες έχουν κάποιες διαφο­ρές ως προς το μέλλον της παγκόσμιας τάξης και τους τρόπους επιβολής της. Αλλά μοιράζονται το ίδιο σύστημα αξιών και την εμμονή στη φιλελεύθερη, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Οι διαφορές τους αφορούν το timing και τις μεθόδους.
Σε ό,τι αφορά την ΕΕ, από τη μια μεριά είναι ατλαντικό δη­μιούργημα, μια φιλελεύθερη-καπιταλιστική ζώνη του ΝΑΤΟ και κοινωνία ελεύθερης αγοράς, που βασίζεται στην ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι ένα είδος επέκτασης των δύο ηγετικών ομάδων των ΗΠΑ. Οι αμερικανικές χρηματιστικές ομάδες ελέγχουν το ευρωπαϊκό χρηματιστικό σύστημα, οι αμερικανοί στρατιωτικοί στρατηγικοί κυβερνούν το ΝΑΤΟ.

10 Ιουνίου 2013

Ερμηνεύοντας τον Ερντογάν (της Μαρίας Καρχιλάκη)

Πολλά γράφονται αυτές τις μέρες για το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του Ερντογάν απέναντι στους εξεγερμένους πολίτες της χώρας του.
Η Μαρία Καρχιλάκη, μια από τις λίγες σοβαρές δημοσιογράφους που βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση, έχει πάρει δύο φορές συνέντευξη από τον Τούρκο πρωθυπουργό. Στο κείμενό της που αναδημοσιεύω πιο κάτω γράφει κάποιες εντυπώσεις της από αυτές τις συναντήσεις μαζί του. Και στο τέλος αυτού του post υπάρχει ένα video, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τμήματα από τη συνέντευξη που της είχε δώσει την παραμονή της εκλογικής του νίκης το 2002.


Ερμηνεύοντας τον Ερντογάν

Είμαι πολύ περίεργη γι αυτά που θάλεγε, αν ζούσε, ο Μεμέτ Αλί Μπιράντ. Είμαι σίγουρη πως η διεισδυτική ματιά κι η δυνατή του πένα θα βοηθούσαν πολύ στην κατανόηση όσων γίνονται αυτές τις μέρες στην Τουρκία. Κυρίως, όμως, θα βοηθούσαν στην κατανόηση του ίδιου του Ερντογάν.Έχω συναντήσει κι έχω πάρει συνέντευξη από τον Ερντογάν δύο φορές. Η τελευταία ήταν στο Κάιρο, στην κηδεία του Αραφάτ. Η πρώτη ήταν την παραμονή της ανάδειξης του κόμματός του στην εξουσία το 2002. Μου έδωσε τη συνέντευξη στο σαλονάκι του καπετάνιου, μέσα στο φέρι μποτ που μας μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, αμέσως μετά την τελευταία του προεκλογική ομιλία στη Γιάλοβα.Έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να λέει αυτά που θέλει να πει ο Ερντογάν. Σε κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια αλλά νοιώθεις πως δεν μιλά σ' εσένα. Πως το ακροατήριο του είναι άλλο.

Την ίδια αίσθηση έχω και όλες αυτές τις τελευταίες μέρες που ακούω και βλέπω ανελλιπώς τις δηλώσεις του. Διαβάζω στις αναλύσεις για τον "αλαζόνα", "αυταρχικό", "σουλτάνο", "δικτάτορα" Ερντογάν. Δικτάτορας εγώ; Εγώ είμαι υπηρέτης του λαού, λέει ο ίδιος. Καταλαβαίνω, όμως, ότι δεν απαντά σ' όσους τον στολίζουν. Μιλά στοχευμένα. Απευθύνεται στο δικό του κοινό. Σ΄αυτό το 50% που έλεγε τις προάλλες ότι με δυσκολία κρατά στα σπίτια του για να μη βγει στους δρόμους και αντιπαρατεθεί με τους διαδηλωτές του κινήματος Γκεζί.

9 Ιουνίου 2013

Το νέο λάθος του ΔΝΤ και η άποψη του Γ.Βαρουφάκη

Μετά την προ μηνών ομολογία του ΔΝΤ για λάθος πολλαπλασιαστή, έρχεται η νέα ομολογία του για τη λάθος ακολουθούμενη στρατηγική στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Μέχρι την επόμενη (τρίτη) ομολογία του ΔΝΤ για κάποιο άλλο λάθος από τα τόσα που έχουν κάνει (κι έχουν εφαρμοστεί από τα ιθαγενή όργανά τους) έχοντας οδηγήσει στη δυστυχία τους έλληνες πολίτες - και που όσοι ασχολούμαστε με τα οικονομικά (αλλά και ο σημερινός πρωθυπουργός) έχουμε επισημάνει από την αρχή - ας ασχοληθούμε λίγο με την τωρινή ομολογία. 
Πιο κάτω παραθέτω (1) άρθρο της Guardian που αναφέρει τα βασικά σημεία της παραδοχής του ΔΝΤ για τη ζημιά που έχει προκαλέσει στην ελληνική οικονομία η εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας και (2) την άποψη του γνωστού καθηγητού και οικονομικού αναλυτή Γιάννη Βαρουφάκη γι'αυτό το θέμα με απαντήσεις που έδωσε σε σχετικά ερωτήματα του Βασ.Κωστούλα (να σημειώσω, ότι δεν συμφωνώ σε ένα-δυο σημεία από αυτά που αναφέρει ο καθηγητής - τα σημειώνω με αστερίσκους - αλλά εδώ ενδιαφέρει η δική του άποψη - τη δική μου επιφυλάσσομαι να τη γράψω σε μελλοντικό post).

IMF admits: we failed to realise the damage austerity would do to Greece
The International Monetary Fund admitted it had failed to realize the damage austerity would do to Greece as the Washington-based organisation catalogued mistakes made during the bailout of the stricken euro-zone country.
In an assessment of the rescue conducted jointly with the European Central Bank (ECB) and the European commission, the IMF said it had been forced to override its normal rules for providing financial assistance in order to put money into Greece.
Fund officials had severe doubts about whether Greece's debt would be sustainable even after the first bailout was provided in May 2010 and only agreed to the plan because of fears of contagion.
While it succeeded in keeping Greece in the eurozone, the report admitted the bailout included notable failures.
"Market confidence was not restored, the banking system lost 30% of its deposits and the economy encountered a much deeper than expected recession with exceptionally high unemployment."
In Athens, officials reacted with barely disguised glee to the report, saying it confirmed that the price exacted for the €110bn emergency package was too high for a country beset by massive debts, tax evasion and a large black economy."

7 Ιουνίου 2013

Οι «ΛΕΥΚΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» εναντίον της «βαθιάς Τουρκίας» (του Σταύρου Λυγερού)

Στην Τουρκία συνεχίζονται οι εξεγέρσεις, ο Ερντογάν κάνει επίδειξη πυγμής και όλος ο κόσμος περιμένει να δει την κατάληξη αυτής της αντιπαράθεσης. Για το τί συμβαίνει, πώς προέκυψε και που μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η κατάσταση, νομίζω δεν υπάρχει κάποιος αρμοδιότερος να μας τα εξηγήσει από τον κ.Στ.Λυγερό, που συγκυρία έφερε να συμβαίνουν όλα αυτά, λίγες μόνο βδομάδες μετά την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου "Μετά τον Ερντογάν τί" (σε συνεργασία με τον Κ.Μελά), το οποίο έτσι έχει καταστεί άκρως επίκαιρο.
Με ξεχωριστό λοιπόν ενδιαφέρον διαβάζουμε το άρθρο του στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας, που αναφέρεται σε αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Τουρκία. 

Οι «ΛΕΥΚΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» εναντίον της «βαθιάς Τουρκίας»
Η εξέγερση που σαρώνει την Τουρκία μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Μπορεί ο Ερντογάν να εμφανιζόταν κυρίαρχος και αναμφισβήτητος, αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Δεν πρόκειται για εκ των υστέρων δια­πίστωση. Στο πρόσφατο βιβλίο μου (με τη συνεργασία του Κ. Μελά) Μετά τον Ερντογάν τι; αναφέρεται στη σελ. 102: «Εάν το 2011 ήταν η κορύφωση της πολιτικής ηγεμονίας των νεοοθωμανών, το 2012 φαίνεται να είναι το έτος κατά τη διάρκεια του οποίου άρχισε η αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής ηγεμονίας».
Αναμφίβολα, τα τελευταία δέκα χρόνια στην Τουρκία έχει συντελεστεί μια μετα­πολίτευση. Πατώντας στις τρεις διαδοχι­κές εκλογικές νίκες του, ο Ερντογάν στα­διακά αλλά αποφασιστικά αποδυνάμωσε την ισχύ του Γενικού Επιτελείου. Σήμερα, το τουρκικό κράτος δεν είναι υπό τον έλεγχο των κεμαλιστών, όπως συνέβαινε μέχρι το 2002. Οι νεοοθωμανοί έχουν καταφέρει να ελέγξουν σε μεγάλο βαθμό κρίσιμους μηχανισμούς, όπως η αστυνο­μία, η μυστική υπηρεσία ΜΙΤ και το δικα­στικό σώμα. Ακόμα και στις Ένοπλες Δυ­νάμεις έχουν βάλει το πόδι τους.
Στην πραγματικότητα, οι νεοοθωμανοί οικοδομούν το δικό τους καθεστώς και αρχίζουν να προωθούν τη δική τους ήπια ισλαμική ατζέντα. Παραλλήλως η αίσθηση παντοδυναμίας παρόξυνε τον αυταρχισμό και την αλαζονεία του Ερντογάν. Το αποτέ­λεσμα ήταν να προκληθεί μια αντίδραση που, λόγω και της υπέρμετρης αστυνομι­κής καταστολής των αρχικών διαδηλώ­σεων, μετεξελίχθηκε σε εξεγερσιακό κύμα. Με άλλα λόγια, τα γεγονότα διέλυσαν την εντύπωση διεθνώς ότι η νεοοθωμανική κυβέρνηση είναι αναμφισβήτητη.

6 Ιουνίου 2013

Δικαίωση α λα... τούρκα για τη Ναόμι Κλάιν

'Οπως είχαμε αναφέρει στην εισαγωγή του προηγούμενου post, η Naomi Klein είχε έλθει στη χώρα μας για τα γυρίσματα ντοκυμαντέρ με θέμα τη σχέση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου με την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Τις μέρες αυτές Τούρκοι πολίτες έχουν ξεσηκωθεί στην Κωνσταντινούπολη με αρχική αφορμή την καταστροφή ενός πνεύμονα πρασίνου της μεγαλούπολης (με τον ξεσηκωμό να επεκτείνεται και σε πολλές άλλες πόλεις με διευρυμένα αιτήματα) .
Στο άρθρο που αναδημοσιεύω από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ ο Χάρης Σαββίδης συσχετίζει τη δραστηριότητα της Καναδής συγγραφέως/δημοσιογράφου με τα συμβαίνοντα στην Τουρκία και με κοινό παρονομαστή ό,τι δεν έχει συμβεί ακόμα στη χώρα μας. 

Δικαίωση α λα... τούρκα για τη Ναόμι Κλάιν (του Χάρη Σαββίδη)


Οταν προ δεκαημέρου η Καναδή δημοσιογράφος, Ναόμι Κλάιν, ξεκίνησε την ομιλία στην Πανεπιστημιούπολη, δήλωσε εντυπωσιασμένη από το πλήθος του κοινού (πάνω από 2.000), αλλά ζήτησε συγνώμη που θα το απογοητεύσει διπλά: Που δεν ήταν η Ναόμι Κάμπελ και που δεν θα μιλούσε για την οικονομική κρίση.
Η συγγραφέας του «Νo Logo» και του «Δόγματος του Σοκ» αφιέρωσε την ομιλία της στην οικολογική κρίση, αιφνιδιάζοντας μεγάλο μέρος του κοινού. Υποστήριξε ότι ακόμα και στην Ελλάδα, υπό αυτές τις συνθήκες κρίσης, το περιβάλλον πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα και η Αριστερά να το έχει στην κορυφή της ατζέντας της. Η ίδια επισκέφθηκε, μάλιστα, την Ελλάδα για να μελετήσει από κοντά τα γεγονότα στις Σκουριές και να τα περιλάβει στο νέο της βιβλίο.
Λίγες μόλις ημέρες χρειάστηκαν και δικαιώθηκε από τα γεγονότα! Η εξέγερση του τούρκικου λαού τις τελευταίες ημέρες, πυροδοτήθηκε από την προσπάθεια υπεράσπισης ενός χώρου πρασίνου (του τελευταίου μεγάλου) στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, κάτι σαν την υπόθεση του Βοτανικού στην Ελλάδα. Αυτοί που αρχικά αντιδρούσαν ήταν βέβαια λίγοι και οι υπόλοιποι τους συνάντησαν στους δρόμους για να προστατεύσουν όχι το πάρκο, αλλά τη δημοκρατία.

4 Ιουνίου 2013

Naomi Klein: Η Ελλάδα κλασσικό παράδειγμα του Δόγματος του Σοκ!

Όπως είναι γνωστό, τις τελευταίες μέρες βρέθηκε στη χώρα μας η συγγραφέας του βιβλίου "Το Δόγμα του Σοκ" Naomi Klein, προκειμένου να γυρίσει ντοκυμαντέρ με θέμα τη σχέση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Σκηνοθέτης του ντοκυμαντέρ είναι ο σύζυγός της, που τη συνόδευσε στην Ελλάδα. 
Ευνόητο είναι ότι η συγγραφέας θα έδινε και μερικές συνεντεύξεις. Μια από αυτές τις συνεντεύξεις αναδημοσιεύω πιο κάτω.*



Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα έχει ομοιότητες με αυτό που έχετε περιγράφει στο βιβλίο σας Το Δόγμα του Σοκ;
Πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι κλασικό παράδειγμα αυτού που περιέγραψα στο Δόγμα του Σοκ. Το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως μέσο επιβολής «μεταρρυθμίσεων» οι οποίες δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το χρέος. Έχουν να κάνουν με άλλη ατζέντα.
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν βγάζουν την Ελλάδα από την κρίση- αντιθέτως τη βα­θαίνουν και δημιουργούν άλλου είδους κρίσεις. Αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που περιγράφω στο Δόγμα του Σοκ. Η Ελλάδα δεν ήταν αρκετά «νεοφιλελευθεροποιημένη» πριν από αυτό και κάτι τέτοιο δεν είναι ανεκτό από συγκεκριμένες οικονομικές δυνάμεις που πιστεύουν ότι όλες οι χώρες πρέπει να είναι πανομοιότυπες. Το γεγονός ότι υπήρχε ακόμα μεγάλος δημόσιος το­μέας (στις στρατηγικές υποδομές και στον έλεγχο των πόρων) και κοινωνικό κράτος σήμαινε ότι χρειαζόταν «δουλειά». Αυτό εί­ναι που έγινε με την (τεχνητή) κρίση.
Πού στοχεύουν λοιπόν; Στη δημό­σια περιουσία, στους ενεργειακούς πόρους της χώρας; Δημιούργησαν την κρίση ώστε να μπορέσουν να τα αποκτήσουν, να τα «κατάσχουν»;
Πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετοί ταυτόχρο­νοι στόχοι. Ένας από αυτούς είναι η ιδιωτι­κοποίηση της ελληνικής δημόσιας περιου­σίας, η διεκδίκηση των φυσικών πόρων. Ενέργεια, χρυσός χαλκός πετρέλαιο, φυ­σικό αέριο, ιδιωτικοποίηση του νερού, όλα αυτά. Αλλά πιστεύω ότι εξίσου σημαντικό είναι να παρουσιάσουν την Ελλάδα ως πα­ράδειγμα ώστε να στείλουν μήνυμα στις άλλες χώρες που είναι εν μέσω κρίσης ότι ακόμα και η Ελλάδα μπορεί να λυγίσει. Κα­ταλάβαιναν ότι εάν η αντίσταση ήταν επι­τυχής στο να μπλοκάρει τη λιτότητα, τότε αυτό θα ενέπνεε και άλλα κράτη να κάνουν το ίδιο. Οπότε το ρίσκο ήταν πολύ υψηλό και γι' αυτό επιστράτευσαν απίστευτα αντιδημοκρατικά μέτρα, ώστε να επιβάλουν τη λιτότητα με οποιοδήποτε κόστος.
Πώς πιστεύετε ότι θα τελειώσει όλο αυτό; θα επιτύχουν;
Αυτό εξαρτάται από τον ορισμό που δίνε­τε στην επιτυχία.

3 Ιουνίου 2013

BRICS: Έρχεται το αντίπαλον δέος για ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα! (του Λεωνίδα Βατικιώτη)

Η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα φαίνεται ότι μέλλει να αλλάξει πολλά στους συσχετισμούς δυνάμεων που είχαν διαμορφωθεί μέχρι πρόσφατα.
Μια νέα υπερδύναμη δείχνει να αναδύεται, αυτή των BRICS, και το πρώτο βήμα για την εδραίωσή τους ως ισότιμων αντιπάλων των ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ιαπωνίας είναι η ανακοίνωση για τη δημιουργία εκ μέρους τους μιας αναπτυξιακής Τράπεζας.
Αυτή τη φορά το ΔΝΤ - που τόσα δεινά έχει προκαλέσει στις χώρες που έχει προσφέρει τη "βοήθειά" του - φαίνεται να βρίσκει έναν υπολογίσιμο αντίπαλο. Και όχι μόνο το ΔΝΤ, αλλά και η Παγκόσμια Τράπεζα, οπωσδήποτε.
Το σίγουρο είναι ότι η εικόνα που θα παρουσιάζει η παγκόσμια οικονομία στο τέλος της δεκαετίας που διανύουμε δεν θα έχει πολλές ομοιότητες με την εικόνα της στην αρχή της δεκαετίας.
Το παρακάτω άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη μας παρουσιάζει με εμπεριστατωμένο τρόπο την αύξηση επιρροής των BRICS, καθώς και τα σχέδιά τους για το μέλλον. 



BRICS εναντίον... όλων
Έρχεται το αντίπαλον δέος ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας!
(του Λεωνίδα Βατικιώτη)  
Το μονοπώλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εμφανίζει τριγμούς! Η ανακοίνωση των ηγετών της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και της Νότιας Αφρικής, στις 26 Μαρτίου 2013, από την πόλη Ντέρμπαν της χώρας του Νέλσον Μαντέλα για τη δημιουργία μιας αναπτυξιακής τράπεζας τάραξε τα νερά. Κι αυτό διότι για πρώτη φορά τα «δίδυμα του Μπρέττον Γουντς» (όπως αποκαλούνται το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα που δημιουργήθηκαν στις ΗΠΑ το 1944, για να εγγυηθούν την παγκόσμια χρηματοοικονομική σταθερότητα) δέχονται μια τόσο σοβαρή πρόκληση από πέντε χώρες, οι οποίες διαθέτουν άπειρη ρευστότητα, που μπορεί να ανταγωνιστεί τις πηγές πλούτου της Δύσης και της λεγόμενης «Αγίας Τριάδας»: ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνίας.
Σημαντικές λεπτομέρειες δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα για τη δράση ή τη δομή της. Αυτό που ανακοινώθηκε είναι ότι η νέα αναπτυξιακή τράπεζα θα αναλάβει δράση το 2015 και θα ξεκινήσει με ένα κεφάλαιο ύψους 100 δισ. δολαρίων, με τη συνδρομή της Κίνας να ανέρχεται στα 41 δισ. δολάρια, τη Ρωσία, τη Βραζιλία και την Ινδία να συνεισφέρουν από 18 δισ., και τη Νότια Αφρική που εντάχθηκε στο «κλαμπ» μόλις το 2011, δύο χρόνια δηλαδή μετά τη συγκρότησή του, να συμβάλλει με 5 δισ. δολάρια.


Νέα αναπτυξιακή τράπεζα
Δεν είναι η πρώτη φορά με την αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS που αμφισβητείται ειδικά η παντοκρατορία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Κι άλλες φορές στο παρελθόν, στο πλαίσιο περιφερειακών ολοκληρώσεων, έχει επιχειρηθεί η δημιουργία χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με αρμοδιότητες που σχετίζονται με εκείνες των «διδύμων του Μπρέττον Γουντς». Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι δύο - η μία στην Ασία και η άλλη στη Λατινική Αμερική.
Η πρώτη, μάλιστα, με την επωνυμία Πολυμερής Πρωτοβουλία Τσιανγκ Μάι (CMIM), στο πλαίσιο του ASEAN+3, συμφώνησε τον Μάιο του 2012 να διπλασιάσει το ενεργητικό της, κάνοντας έτσι σαφή την πρόθεση επέκτασης της ακτίνας δράσης της. Στην αμερικανική υπο-ήπειρο, η Τράπεζα του Νότου (Banco del Sur) έχει ως στόχο να αποτελέσει τον χρηματοδοτικό βραχίονα των προσπαθειών ολοκλήρωσης της Λατινικής Αμερικής, δίνοντας έτσι υλική υπόσταση στο όραμα του Σιμόν Μπολιβάρ. Η ίδρυσή της ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το 2007, ενώ επίσημα συμφωνήθηκε το 2009 μεταξύ τεσσάρων κρατών: της Βενεζουέλας, της Αργεντινής, του Ισημερινού και της Βολιβίας. Έκτοτε προστέθηκε η Ουρουγουάη, που εντάχθηκε επίσημα τον Μάρτιο του 2012, ενώ η συμμετοχή της Βραζιλίας έχει «κολλήσει» στη Βουλή. Η δε κατ’ αρχήν συμφωνία της Παραγουάης να πάρει μέρος έμεινε μετέωρη μετά την απομάκρυνση του προέδρου Φερνάρντο Λούγκο, τον Ιούνιο του 2012.

1 Ιουνίου 2013

Η μεταμοντέρνα ιδεολογική δικτατορία του «πολιτικά ορθού» (του Σταύρου Λυγερού)

Με ένα θέμα που έχει απασχολήσει και άλλη φορά αυτό το blog - την υποκειμενική θεώρηση του πολιτικά ορθού - ασχολείται αυτή την εβδομάδα στο άρθρο του στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ ο κ. Σταύρος Λυγερός.
Με αφορμή τη διαμόρφωση του "αντιρατσιστικού νομοσχεδίου" και τις διαφωνίες μεταξύ στελεχών και των τριών δεξιών κομμάτων που συγκυβερνούν, ο αρθρογράφος επισημαίνει τον κίνδυνο να λειτουργήσει το εν λόγω νομοσχέδιο αντίθετα από τον θεωρητικά επιδιωκόμενο σκοπό. Επίσης να δώσει "πάτημα" για ακόμα περισσότερο αντιδημοκρατικές ενέργειες από αυτές που ήδη εφαρμόζονται (νομοθετικά διατάγματα, επιστρατεύσεις απεργών κλπ).
(Κάποια σημεία του άρθρου που θεωρώ βασικά, τα τονίζω με bold).  


Η μεταμοντέρνα ιδεολογική δικτατορία του «πολιτικά ορθού»
Μπορεί ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να συνυπέγραψαν επώδυνα για την κοινωνία μέτρα -αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, επιβολή υπέρμετρων πρόσθε­των φόρων, κατάρ­γηση των εργασιακών δικαιωμάτων και αποδόμηση του Κοινωνικού Κράτους-, αλλά στο ζήτημα του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου εμφανίζονται ανυποχώ­ρητοι. Η στάση τους είναι ευεξήγητη. Σε μια προσπάθεια να ανασχέσουν την ταχύρρυθμη συρρίκνωση της πολιτικοεκλογικής τους απήχησης, αναζητούν τρόπο να διαφοροποιηθούν από τη ΝΔ και να αποκτήσουν προοδευτικά ένσημα.
Ο Βενιζέλος έχει εδώ και καιρό δείξει την πρόθεσή του να πρωτοστατήσει στη λήψη δικαστικών μέτρων εναντίον της Χρυσής Αυγής. Σε παλαιότερη σύσκεψη των τριών αρχηγών, για να δώσει ένα αντάλλαγμα στους εταίρους του, ο Σαμα­ράς είχε συναινέσει στη σύνταξη «αντιρατσιστικού». Όταν, όμως, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ρουπακιώτης εμφάνισε το νομοσχέδιο, προκλήθηκαν έντονες αντι­δράσεις όχι μόνο στη ΝΔ, αλλά διάσπαρ­τα σε ολόκληρο το ιδεολογικοπολιτικό φάσμα.
GreekBloggers.com