Ένας Ρώσος ειδικός μιλάει για τα γεωπολιτικά παιχνίδια

Πολλές απορίες γεννάει η πολιτική της Ρωσίας σε διάφορες περιπτώσεις: πριν λίγο καιρό στο θέμα της Κύπρου, μόλις χθες στο θέμα της ΔΕΠΑ, για να αναφερθούμε σε θέματα άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος, αλλά και στο θέμα της Συρίας, των αγωγών κλπ.
Η άποψη ενός ρώσου ειδικού σε γεωπολιτικά θέματα, μόνο χρήσιμη θα ήταν. Γι'αυτό παραθέτω πιο κάτω αποσπάσματα από (μακροσκελή) συνέντευξη που έδωσε ο Αλεξάντρ Ντούγκιν (ρώσος πολιτικός φιλόσοφος, κορυφαίος στα γεωπολιτικά και συγγραφέας του βιβλίου "Η τέταρτη πολιτική", που κυκλοφορεί ήδη και στα ελληνικά) στον Δημ.Κωνσταντακόπουλο.
Οι σκέψεις του παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αφού αναφέρεται στο γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται, όχι μόνο στην περιοχή μας, της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και παγκοσμίως.

Η γεωπολιτική σήμερα δεν είναι γραμμικό, αλλά πολυεπίπεδο σύνθετο παιχνίδι. Υπάρχουν παράγοντες που ανήκουν στην ίδια πολιτική οντότητα, αλλά συμπεριφέρονται με πολύ διαφορετικό τρόπο και ακολουθούν αρκετά διαφορετικούς τρόπους.

Υπάρχουν οι ΗΠΑ ως εθνικό κράτος, ο μονοπολισμός, η ει­κόνα της Αμερικής που υπερασπίζονται οι πολύ διάσημοι έως πρόσφατα, αλλά τώρα κάπως ξεχασμένοι νεοσυντηρητικοί. Εί­ναι ο ανοιχτός, απερίφραστος ατλαντισμός. Ό,τι είναι καλό για τις ΗΠΑ είναι καλό για τους υπόλοιπους. Αυτό είναι ένα επί­πεδο παγκόσμιας δράσης και δεν θα’πρεπε να το ξεγράφουμε πρόωρα. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη. είναι σε παρακμή, αλλά μια τέτοια παρακμή μπορεί να διαρκέσει αρκετό χρόνο. Πριν από την οριστική τους εξαφάνιση, οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά.

Υπάρχει και η παγκόσμια ολιγαρχία που αντιπροσωπεύεται από τους Ρότσιλντ, τους Σόρος και άλλες ισχυρές, παγκόσμιες χρηματιστικές ομάδες. Η Goldman Sachs είναι μάλλον στο πλευρό τους. Αυτοί οι κύκλοι είναι πλήρως διεθνείς, προτι­μούν για ορισμένες επιχειρήσεις τους την Ευρώπη, αλλά ταυ­τόχρονα το αρχηγείο τους είναι στην άλλη πλευρά του Ατλα­ντικού, πέραν των στηλών του Γιβραλτάρ, στο βασίλειο των δαι­μόνων της ύλης, κατά τον Πρόκλο.

Είναι πιθανό ότι αυτές οι δύο ομάδες έχουν κάποιες διαφο­ρές ως προς το μέλλον της παγκόσμιας τάξης και τους τρόπους επιβολής της. Αλλά μοιράζονται το ίδιο σύστημα αξιών και την εμμονή στη φιλελεύθερη, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Οι διαφορές τους αφορούν το timing και τις μεθόδους.

Σε ό,τι αφορά την ΕΕ, από τη μια μεριά είναι ατλαντικό δη­μιούργημα, μια φιλελεύθερη-καπιταλιστική ζώνη του ΝΑΤΟ και κοινωνία ελεύθερης αγοράς, που βασίζεται στην ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι ένα είδος επέκτασης των δύο ηγετικών ομάδων των ΗΠΑ. Οι αμερικανικές χρηματιστικές ομάδες ελέγχουν το ευρωπαϊκό χρηματιστικό σύστημα, οι αμερικανοί στρατιωτικοί στρατηγικοί κυβερνούν το ΝΑΤΟ.

Η άλλη πλευρά της Ευρώπης είναι η αδύνατη πλευρά της ηπειρωτικής, καθαρά ευρωπαϊκής ταυτότητας, περισσότερο προς την αριστερά ή προς το γκωλικό όραμα μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης Ευρώπης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια. Είναι η ευρωπαϊκή Ευρώπη, παράλληλη Ευρώπη, δυστυχώς περισσότερο εικονική παρά πραγματική.

Πού τοποθετούμε, λοιπόν, τη Γερμανία σε αυτό το πολυεπίπεδο τοπίο: Πολιτικά και στρατιωτικά δεν είναι ελεύθερη, εξαρτάται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Οικονομικά είναι πολύ περισσότερο ανεξάρτητη, αλλά κι αυτό μέχρις ενός σημείου. Έτσι, σε όλα τα παιχνίδια, η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί πολύ περισσότερο από τη Γαλλία ατλαντικές ντιρε­κτίβες. Στη γερμανική Οικονομία υπάρχει κάποιος τομέας με ορατά χαρακτηριστικά χερσαίας δύναμης.

Η Γερμανία έχει την τάση να αναπτύσσει οικονομική συνερ­γασία με τη Ρωσία, προσπαθεί να σώσει το ευρώ, καταλαβαί­νει τον εαυτό της ως πόλο της ενωμένης Ευρώπης, ως εικονι­κής πιθανότητας μέλλουσας γεωπολιτικής αναγέννησης. Αλλά το Βερολίνο εξαρτάται σε πολλούς κύριους τομείς από τις ΗΠΑ,  όπως και όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ. Στην Ελλάδα η Γερμανία παίζει το παιχνίδι που αντανακλά τη διπλή της ιδιότητα. Άλλοτε ακολουθεί αμερικανικές εντολές των δυο κέντρων αποφάσεων, άλλοτε προσπαθεί να σώσει την ευρωπαϊκή ενότητα από την κατάρρευση του ευρώ, που η Ουάσιγκτον θεωρεί ως ένα από τα πιθανά σενάρια στο εγγύς μέλλον.

. . . . . . . . .

Στον κόσμο μας, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ο πυ­ρήνας της Οικονομίας, η βάση της περιβόητης μεταβιομηχα­νικής κοινωνίας, η πηγή της εξουσίας, περιλαμβανόμενης της πολιτικής εξουσίας. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς ανα­τροπή της όλης παγκόσμιας εξουσίας της χρηματιστικής ολι­γαρχίας και της πλανητικής, φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης. Η λογική τους είναι η διαρκής εκθετική ανάπτυξη της οικονο­μίας της αγοράς που καταστρέφει κάθε άλλο στοιχείο οικονο­μίας, κάτι που ισοδυναμεί στην πράξη με την εξαγορά της Πα­γκόσμιας Οικονομίας και Βιομηχανίας σε πολύ χαμηλές τιμές. Το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο είναι διεθνές από τη φύση του και μπορεί πάντα να παρουσιάζει τις αξιώσεις του σε οποι­αδήποτε εθνικά οργανωμένη Οικονομία.

Η περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύει σαφώς τον εξαιρετικά τρωτό χαρακτήρα της κυριαρχίας στη μεταμοντέρνα εποχή της παγκοσμιοποίησης και θέτει όχι τοπικά, αλλά παγκόσμια προβλήματα. Μπορούμε να διατηρήσουμε την ίδια την αρχή του εθνικού Κράτους ή έφτασε πράγματι ο καιρός της παγκόσμιας κυβέρνησης, και περάσαμε ήδη το σημείο μη επιστροφής;

Από τη δική μου άποψη, το εθνικό Κράτος δεν μπορεί να στα­θεί πια - ή μπορεί, αλλά όχι για πολύ. 

Το αληθινό πρόβλημα είναι αλλού: η μέλλουσα παγκόσμια τάξη θα είναι μονοπολική (ή παγκόσμια στα χέρια της παγκόσμιας -κυρίως Δυτικής- χρηματιστικής ολιγαρχίας) ή πολυπολική (τα BRICS είναι ένα είδος Προπλάσματος γι’ αυτό που μπορεί να γίνει). Υπάρχουν χώρες με περιορισμένη ελευθερία επιλογών, σταθερά ενσωματωμένες στην παγκόσμια Δύση ή άλλες καταδικασμένες να πάνε στην πολυπολική λέσχη. Υπάρχουν άλλες που μπορούν να διαλέξουν.

Πιστεύω ότι η Κύπρος και η Ελλάδα ανήκουν σε αυτή την κα­τηγορία. Η περίληψή τους στο παγκόσμιο, αμερικανο-κεντρικό ατλαντικό σύστημα συνιστά μια ορισμένη βία, ένα είδος γεωπο­λιτικού «βιασμού». Η Ευρασία προτείνει μια αξιοπρεπή και ελεύθερη συμμαχία. Αλλά συμφωνώ, όπως είπα και προηγου­μένως, ότι η Ρωσία πρέπει να φερθεί και εκείνη με την Κύπρο και την Ελλάδα κατά πολύ έξυπνο και αξιόπιστο τρόπο...

. . . . . . . . 

Η δική μου εκτίμηση είναι ότι υπάρχει στρατηγική των ΗΠΑ και των παγκοσμιοποιητικών κύκλων για την πρόκληση χάους στην Ελλάδα και την Κύπρο, να εκραγεί η κοινωνική και οι­κονομική κατάσταση και να οδηγηθούν και τα δύο αυτά κράτη με ισχυρές ορθόδοξες χριστιανικές ταυτότητες υπό τον άμεσο έλεγχο των Αμερικανών στρατηγικών και της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Αυτό προϋποθέτει την εξασθένιση και το σπάσιμο όλων των υπαρχόντων δεσμών με την ηπειρωτική Ρωσία, μια «χερσαία δύναμη». Αυτό επηρεάζει κατ’ αρχήν όλα τα κοινά σχέδια στον τομέα ενεργειακού εφοδιασμού. Τα περισσότερα σχετικά σχέδια σαμποταρίστηκαν από την ελληνική πλευρά εναντίον των ελληνικών συμφερόντων, με την άμεση παρέμ­βαση των ατλαντιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ.

. . . . . . . .

Η Τουρκία, επεμβαίνοντας στη Συρία και την αραβική πε­ριοχή, προετοιμάζει την ίδια τη δική της διάσπαση. Το Ισραήλ θα διαλυθεί από τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Φοβάμαι ότι η ίδια μοίρα αιματηρής καταστροφής περιμένει όλα τα άλλο κράτη της ανατολικής Μεσογείου. Η Λιβύη, μετά το τέλος του Καντάφι, δεν είναι πιo δημοκρατική και ειρηνική, ούτε και το Ιράκ. Οι φίλοι των HΠΑ χάνουν όσο χάνουν και οι περιφερει­ακοί τους αντίπαλοι. Στην αμερικανική στρατηγική αιματηρής αναταραχής δεν είναι εύκολο να αντιπαραθέσεις κάτι. Η παλιά στρατηγική της ισορροπίας των δυνάμεων δεν μπορεί να σταθεί αιώνια, η εντροπία διαβρώνει καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν σε άλλες εποχές και υπό διαφορετικές συνθήκες.

Η Ρωσία πρέπει να προσπαθήσει να σκεφτεί κάτι εντελώς νέο, το ευρασιατικό ανάλογο του σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση. Μας λείπει τώρα αυτό και χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να ποντάρουμε στην αντι-αμερικανοτελλουροκρατική αντιφιλελεύθερη επανάσταση - κάτι σαν μια τέταρτη πολιτική θεωρία εναντίον της πρώτης, του φιλελευθερισμού και πέρα από τη δεύτερη, τον κομμουνισμό, και την τρίτη, τον εθνικισμό. Μόνο προς αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να προτείνουμε μια αληθινή εναλλακτική λύση. Αλλά αυτό απαιτεί επανάσταση, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, ευρασιατική επανάσταση.

Το Ισραήλ και η Τουρκία είναι δυνάμεις Rimland. Έτσι θεωρητικά, και οι δύο γεωπολιτικοί προσανατολισμοί, θαλασσοκρατία και τελλουροκρατία, είναι δυνατοί. Αλλά τώρα η κύρια τάση και στις δύο χώρες είναι ατλαντική. Αυτό δεν άλ­λαξε κατά τη λεγόμενη «ψυχρή» περίοδο των σχέσεών τους, μετά την ιστορία με το Μαβί Μαρμαρά. Η Τουρκία τη χρησι­μοποίησε για να ενισχύσει, στην κατεύθυνση που υπέδειξαν οι ΗΠΑ, την επιρροή της στον Αραβικό Κόσμο, προετοιμάζοντας την επέμβαση στη Συρία. Το Ισραήλ, χρησιμοποίησε την ίδια ευ­καιρία για να έρθει πιo κοντά στην Ελλάδα και την Κύπρο, επί­σης προς κύριο συμφέρον του ατλαντικού οράματος. Η συμ­φιλίωσή τους είναι λογική, γιατί ήδη, και οι δύο χώρες πέτυχαν στο μεσοδιάστημα της υποτιθέμενης «διαμάχης» τις τακτι­κές, αλλά στην πραγματικότητα αμερικανικές επιδιώξεις τους.

Στην Τουρκία υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα ευρασιατιστών, αλλά ο Ερντογάν κατάφερε σε αυτόν τον κύκλο, που κυρίως περιστρεφόταν γύρω από τo στρατιωτικό Επιτελείο, ένα θανάσιμο πλήγμα με την υπόθεση Εργκενεκόν. Έτσι το Ισραήλ και η Τουρκία ακολουθούν τον οδικό χάρτη μιας τρίτης πλευράς. Όλα αυτά, προφανώς, είναι βήματα προετοιμασίας της εισβο­λής στο Ιράν. Μετά την πτώση του καθεστώτος Άσσαντ θα έρθει η ώρα του Ιράν.

. . . . . . . .

Το Χρήμα είναι η ύλη, η αρχή της διαίρεσης. Η ψηφιοποίηση του Χρήματος είναι ένα βήμα ακόμα προς την πραγματική του φύση. Ο Πλωτίνος ονόμασε την ύλη το «ον του μη όντος» ή, αλλού, το «φάντασμα της μάζας».

Η τάξη του Χρήματος είναι μια ακραία μορφή παρακμής, απο-ανθρωποίησης και παγκόσμιας παραίσθησης. Είναι η πιο άδικη και διεφθαρμένη μορφή ύπαρξης. Το Χρήμα είναι το όριο της παρακμής και αποσύνθεσης. Δεν είναι απλό εργαλείο, είναι το ίδιο το μεταφυσικό κακό. Ο πολιτισμός που θέτει τον εαυτό του υπό τη δύναμη του Χρήματος θα χαθεί, όπως χά­θηκε η Ατλαντίδα. Αλλά παραμένω πεπεισμένος ότι οι αγώνες του Ανθρώπου εναντίον του Χρήματος, του αυθεντικού Dascin εναντίον του Gestell, της τέχνης, της αθηναϊκής τάξης πραγ­μάτων εναντίον της ατλαντικής γοητείας, δεν τερματίστηκε. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε αλλού στον κόσμο.