Πύρρειες νίκες που οδηγούν σε στρατηγική ήττα (του Σταύρου Λυγερού)

Ακόμα μια ρεαλιστική εικόνα της παρούσας ελληνικής πραγματικότητας μάς παρουσιάζει ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας.
Αντί άλλου σχολίου θα ήθελα να τονίσω δυο από τις φράσεις του κειμένου του, που νομίζω ότι χρήζουν δεύτερης και τρίτης σκέψης:
"Η ητ­τοπαθής αυτή συμπεριφορά διευκολύνεται και από το ότι στα χρόνια της σχετικής ευ­ημερίας ο ατομικισμός είχε εδραιωθεί σε βάρος της συλλογικότητας με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό των κοινωνικών υπο­κειμένων."
(οι μικρομεσαίοι ανεξαρτήτως ιδεολο­γικοπολιτικής τοποθέτησης...) "Σταδιακά συνειδητοποιούν ότι η εξάρτηση των Σαμαρά - Βενιζέλου από το ευρωιερατείο τούς καθιστά ανίκανους να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από το φαύλο κύκλο."

ΠΥΡΡΕΙΕΣ ΝΙΚΕΣ που οδηγούν σε ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ

Έστω και με κοι­νοβουλευτικές α­πώλειες η κυβέρνηση πέρασε και τα δύο επί­μαχα νομοθετήματα, τον ενιαίο φόρο ακινήτων και τους πλειστηριασμούς. Το γεγονός τής εξασφαλίζει κάποιο πολιτικό χρόνο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν της λύνει το πολιτικό πρόβλημα. Αντιθέ­τως τη φέρνει σε μετωπική σύγκρουση με την κοινωνία. Κι αυτό επειδή οι νέοι νόμοι δεν συνιστούν μόνο περαιτέρω επιδείνωση της ήδη δραματικής κατάστασηςž πλήττουν καίρια τα θεμέλια και τις σταθερές του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων.

Αυτός είναι ο λόγος που, παρά τις φι­λότιμες προσπάθειες των καθεστωτικών ΜΜΕ να διαμορφώσουν την ατζέντα της δημοσιότητας κατά τρόπο που να ευνοεί την «παράταξη του Μνημονίου» ή τουλά­χιστον να πλήττει τον ΣΥΡΙΖΑ, η εκλογική ζυγαριά έχει αρχίσει να γέρνει. Η εικόνα του εκλογικού ντέρμπι, που έστω και διαφο­ροποιημένη συνεχίζουν να εμφανίζουν οι περισσότερες δημοσιευμένες δημοσκοπή­σεις, αντανακλά το χθες και όχι το σήμερα. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να μην πείθει, η ανάγκη να δοθεί τέλος στην καταστροφική πολιτική του Μνημονίου ωθεί πλέον τους ψηφοφόρους προς το κόμμα του Τσίπρα και προς τη Χρυσή Αυγή.

Η πείρα έχει αποδείξει ότι εάν η ζυγαριά γείρει, η τάση δεν αντιστρέφεται. Αντιθέτως διαμορφώνεται εκλογικό ρεύμα υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα αυτό που καθορί­ζει τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων δεν είναι τόσο η αξιολόγηση της εναλλακτικής λύσης όσο η ανάγκη να απομακρυνθεί η κυβέρνηση.

Η εκτίμηση αυτή δείχνει να έρχεται σε αντίφαση με τις επιτυχίες που έχει σημειώ­σει η κυβέρνηση στην εξουδετέρωση των εκάστοτε κοινωνικών αντιδράσεων. Είναι αληθές ότι, εφαρμόζοντας πρωτόκολλα επικοινωνιακής διαχείρισης που έρχονται ντελίβερι από το εξωτερικό, η «παράταξη του Μνημονίου» κατάφερε να σαλαμοποιήσει τη μικρομεσαία θάλασσα, η οποία εκβιάζεται να πληρώσει το λογαριασμό με κόστος τη μαζική εξαθλίωσή της. Ο «κοι­νωνικός αυτοματισμός» (να στρέφεις την κοινή γνώμη εναντίον των εκάστοτε απερ­γών) είναι δοκιμασμένη μέθοδος των αρχουσών ελίτ.

Οι μνημονιακοί ισχυρίζονται ότι λόγω του διεθνούς οικονομικού ελέγχου δεν έχουμε περιθώρια αντίδρασης. Καλλιεργούν την εντύπωση ότι οι κινητοποιήσεις είναι ατε­λέσφορες και κάθε αντίσταση μάταιη. Η ητ­τοπαθής αυτή συμπεριφορά διευκολύνεται και από το ότι στα χρόνια της σχετικής ευ­ημερίας ο ατομικισμός είχε εδραιωθεί σε βάρος της συλλογικότητας με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό των κοινωνικών υπο­κειμένων. Το γεγονός όμως πως η τακτική του σοκ έχει μέχρι τώρα επιτύχει να τεμα­χίσει και να εξουδετερώσει τις λαϊκές αντι­δράσεις δεν προεξοφλεί το μέλλον.

Το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» φοβίζει ολοένα και λιγότερους, αφού πολλοί έχουν ήδη πέσει στον γκρεμό και ακόμα περισσότεροι βρίσκονται στο χείλος του. Επίσης δεν περνά πλέον στον ίδιο βαθμό η ενοχοποίηση της κοινωνίας. Ο πολλαπλασιασμός των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων διαλύει σταδιακά τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και τις αντί­στοιχες συμπεριφορές που συστηματικά καλλιεργήθηκαν τις προηγούμενες δεκα­ετίες. Η κυβέρνηση, άλλωστε, δεν πλήττει μόνο ορισμένες κατηγορίες εργαζομένωνž πλήττει τη συντριπτική πλειονότητα.

Εάν κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, η ασκούμενη πολιτική καταλύει το μικροϊδιοκτητικό χαρακτήρα της ελ­ληνικής οικονομίας. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές σε έκταση και ένταση πεί­ραμα «κοινωνικής μηχανικής», το οποίο αλλοιώνει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Μπορεί η κυβέρνηση να λειτουργεί ως εφαρμοστής των έξωθεν εντολών, αλλά οι τροϊκανοί έχουν σχέδιο. Επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα φθη­νών ευκαιριών για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο σ' όλα τα επίπεδα. Γι' αυτό και επιβάλλουν μέτρα που κατακρημνίζουν τις τιμές των ακινήτων και οδηγούν στη μαζική εκποίησή τους. Γι' αυτό και περι­κόπτουν δραστικά μισθούς και συντάξεις. Γι' αυτό και καταργούν το νομικό πλέγμα προστασίας της εργασίας. Γι'αυτό και κα­ταλύουν τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Γι' αυτό και καταδικάζουν σε ασφυξία μικρομεσαίες αλλά και μεγαλύ­τερες επιχειρήσεις.

Η ανάγκη επιβίωσης υποχρεώνει κυρίως τους μικρομεσαίους ανεξαρτήτως ιδεολο­γικοπολιτικής τοποθέτησης να αναθεω­ρήσουν τη θέασή τους για την κοινωνία και κατ' επέκταση να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους. Σταδιακά συνειδητοποιούν ότι η εξάρτηση των Σαμαρά - Βενιζέλου από το ευρωιερατείο τούς καθιστά ανίκανους να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από το φαύλο κύκλο.

Αυτή είναι η αιτία που καθιστά πύρρειες τις αλλεπάλληλες νίκες της κυβέρνησης επί των εκάστοτε αντιδρώντων κοινωνικών ομάδων. Αυτή είναι η αιτία που, αντί αυτές οι νίκες να σταθεροποιήσουν την κυβέρνη­ση, ροκάνισαν την κοινωνική ανοχή απέναντί της. Αυτή είναι η αιτία που η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών στρέφεται ολο­ένα και περισσότερο προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή. Εάν, μάλιστα, η οδός των εκλογών δεν λύσει το πρόβλημα, τότε το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης θα κατα­στεί πιθανότερο.