«Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον µ...»

Ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις κομμουνιστών που μιλούν την πραγματική γλώσσα, αυτή που μιλάει ο μέσος έλληνας και όχι την ξύλινη που έχουν μάθει και μιλούν σχεδόν όλοι οι ομοϊδεάτες του, μια γλώσσα που αποθαρρύνει τους πολίτες να ακολουθήσουν το ΚΚΕ.
Και το σπουδαιότερο, όταν γράφει κάτι, το υποστηρίζει με συγκεκριμένα και αδιάψευστα στοιχεία, αυτό που εκτιμάει αυτό το blog και προσπαθεί να προβάλλει.
Το παρακάτω άρθρο του - που αφορά το ύψος των φόρων που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός (όχι όλος) κατά την τελευταία δεκαετία - απαντάει και στο ερώτημα "που θα βρείτε τα λεφτά;" που υποβάλλουν οι κατευθυνόμενοι τηλεπαπαγάλοι στους καλεσμένους τους, όταν αυτοί προσπαθούν να προτείνουν ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια.
Δείτε λοιπόν πού μπορούν να βρεθούν τα λεφτά... 

«Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον µαλάκα» (*)…

(του Ν.Μπογιόπουλου) 

(*) Θα φανεί στη συνέχεια του κειμένου, αλλά το διευκρινίζουμε και εξ’ αρχής: Η δήλωση αυτή ανήκει σε χρηματιστή. Αντιθέτως, ο κ.Σαμαράς απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, του είπε το εξής: Ο προϋπολογισμός – δήλωσε – είναι ένας «προϋπολογισμός ανάκαμψης, προοπτικής και ελπίδας».

Και τώρα στο θέμα μας:  

   Μέσα στο 2014 έρχονται να προστεθούν φόροι ύψους 45,7 δισ. ευρώ που ως συνήθως στη συντριπτική τους πλειοψηφία βαραίνουν τα λαϊκά στρώματα. Από το σύνολο των φορολογικών εσόδων της επόμενης χρονιάς, τα 42 δισ. ευρώ θα προέλθουν από μισθωτούς, από συνταξιούχους, από μικρομεσαία στρώματα και από την έμμεση φορολογία. Από τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή από τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και από τις μεγάλες επιχειρήσεις που λειτουργούν στη χώρα, το ποσό που έχει προϋπολογιστεί να εισπραχτεί με τη μορφή φόρων δεν ξεπερνά τα 3,7 δισ. ευρώ… Αυτό στη γλώσσα του κ.Στουρνάρα και όλων των προκατόχων του λέγεται «φορολογική δικαιοσύνη» απέναντι σε ένα λαό που «υποφορολογείται»!

 

  
Στον πίνακα 3.6 του κρατικού προϋπολογισμού 2014  (σελ. 82) που από το Σάββατο το βράδυ αποτελεί νόμο του κράτους προκύπτει επίσης ότι: Από το 2004 και μετά, οι φόροι που έχει κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός ξεπερνούν σωρευτικά το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ! Για την ακρίβεια ανέρχονται στα 513,243 δισ. ευρώ.

Το αστρονομικό αυτό ποσό, που τα μόνιμα φοροδοτικά υποζύγια έχουν καταβάλει με το αίμα της ψυχής τους, είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας!

Είναι σχεδόν δυο φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας!

 Το ερώτημα τίθεται και ξανατίθεται: Πού έχουν πάει αυτά τα λεφτά;

 Μη μας πουν ότι πήγαν σε «δωρεάν Υγεία». Τα ράντζα στα νοσοκομεία είναι το μόνιμο ντεκόρ της «δημόσιας Υγείας» πολύ πριν αναλάβει ο κ.(...). Επομένως ούτε στην Υγεία πήγαν. Μη μας πουν ότι πήγαν σε μισθούς και συντάξεις. Η αγοραστική δύναμη των μισθών και των συντάξεων του ελληνικού λαού ήδη πριν από την κρίση είχε πέσει στα επίπεδα του 1984. Επομένως κάπως αλλιώς γίνεται η αναδιανομή των φορολογικών εσόδων και όχι προς όφελος της εισοδηματικής ενίσχυσης μισθωτών και συνταξιούχων.

 Μη μας πουν ότι πήγαν στην Παιδεία. Η «δημόσια Παιδεία» τους σημαίνει, εδώ και δεκαετίες, ότι οι ελληνικές οικογένειες καταβάλουν την μεγαλύτερη ιδιωτική δαπάνη για την μόρφωση των παιδιών τους από όλες της χώρες του ΟΟΣΑ. Επομένως ούτε στην Παιδεία πήγαν.

Μη μας πουν ότι πήγαν σε υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας. Η βασική «κοινωνική πρόνοια» που υπάρχει στην Ελλάδα, προ και μετά κρίσης, είναι η στήριξη από την οικογένεια και το «έμβασμα» από το χωριό - πριν ακόμα το ξεκληρίσουν κι αυτό.

Μη μας πουν επίσης ότι πήγαν σε «έργα ανάπτυξης». Στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε πολύ καλά ότι οι Έλληνες πληρώνουν τα διόδια στους «ιδιωτικούς» (!) δρόμους πριν  αυτοί γίνουν και χωρίς ποτέ να γίνονται! 

Πού πήγαν και που πάνε λοιπόν τα λεφτά από τους φόρους του ελληνικού λαού;  Τα λεφτά αυτά φαγώθηκαν και τρώγονται με δυο τρόπους:

α) Ρίχνονται στον ωκεανό των φοροαπαλλαγών, των φοροελαφρύνσεων, των ενισχύσεων, των «πακέτων», των χαριστικών πράξεων, των θαλασσοδανείων προς τις μεγάλες και πολύ μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τη μελέτη που είχε κάνει ο καθηγητής Ν.Τάτσος για τα διαπραχθέντα μέχρι το 1995, οι διατάξεις που καθιέρωσαν πλήθος φορολογικές απαλλαγές προς τους έχοντες και κατέχοντες μόνο μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν διάσπαρτες σε περισσότερους από 100 νόμους. Οι αιτιολογικές εκθέσεις των περισσότερων από αυτούς τους νόμους σημείωναν ότι η επιβάρυνση του δημόσιου ταμείου από τις χαριστικές αυτές πράξεις ήταν «ακαθόριστη»! Ποτέ βέβαια το κράτος μας δεν μπήκε στον κόπο να υπολογίσει το μέγεθος του δημόσιου χρήματος που με αυτό τον τρόπο έχει κατευθυνθεί στους «αναξιοπαθούντες»  τραπεζίτες, βιομηχάνους, μεγαλοεργολάβους κλπ. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον…

β) Η Ελλάδα προς δόξα του ΠΑΣΟΚ και της Ν∆ μετατράπηκε πολύ πριν από το Μνημόνιο σε µια χώρα που ο λαός της ζει και αναπνέει για να πληρώνει δάνεια και τοκοχρεολύσια. Απόδειξη: Από το 2004 και μετά ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για την εξόφληση τόκων και χρεολυσίων πάνω από 540 δισ. ευρώ! Όλοι δηλαδή οι φόροι που πληρώνουν οι Έλληνες πηγαίνουν για την αποπληρωμή δανείων που άλλοι τα παίρνουν και άλλοι τα ξεκοκαλίζουν. Αλλά στο λαό μένουν οι τόκοι και τα νέα χρέη που προστίθενται στα προηγούμενα και στα οποία έρχονται να προστεθούν και τα χρέη που σωρεύονται από τις χαριστικές πράξεις προς τους « επενδυτές».

Εκεί πάνε οι φόροι του «υποφορολογημένου» ελληνικού λαού. Αλλά το θράσος που έχουν οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι είναι τέτοιο, ώστε εµφανίστηκαν διά της κυβέρνησης ενώπιον του ελληνικού λαού στα τέλη του 2009 και τι του λένε έκτοτε; Ότι αυτός ο λαός, εκτός του μισού τρις που ήδη τους πλήρωσε σε τόκους, τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα! Κάποιοι, µάλιστα, φρόντισαν να στείλουν στον ελληνικό λαό το µμήνυμα σε µια γλώσσα βαθύτατα... «επικοινωνιακή»: το Φλεβάρη του 2010, όταν τα επιτόκια του ελληνικού δανεισμού είχαν εκτοξευτεί στη στρατόσφαιρα, ο Άµιτ Σαρκάρ, επικεφαλής µεγάλου αµερικανικού επενδυτικού ομίλου, έκανε µια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου µε τον οποίο αντιµετωπίζουν οι περίφηµες αγορές τον ελληνικό λαό, σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις: «Η δουλειά µας», είχε πει ο κύριος, «είναι να βγάζουµε λεφτά, όχι να σκεφτόµαστε τι θα συμβεί στους Έλληνες πολίτες. ∆εν υπάρχει εξάλλου νόµος που να απαγορεύει να εκµεταλλευτείς τον µαλάκα» (περιοδικό «Marianne», 20.2.2010).

Τι επαρκέστερο λόγο χρειάζεται επομένως να επικαλεστεί ο ελληνικός λαός από τον προφανή: Ότι δηλαδή αποφάσισε πως τελικά δεν τον συμφέρει να είναι «μαλάκας» και ότι από τούδε και στο εξής παύει να είναι;…

Πηγή: www.enikos.gr