Το άρθρο που αναδημοσιεύω σήμερα το έχει γράψει ο κ.Στ.Λυγερός στις αρχές της εβδομάδας, μετά, εννοείται, από τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων των εθνικών εκλογών. Όμως, σήμερα, και μετά τις επισκέψεις των Σουλτς και Ντάισελμπλουμ δεν αλλοιώνονται τα συμπεράσματά του.
Αρχικά, ομολογώ ότι με ξένισε ο τίτλος που αναφερόταν στην επιλογή του συμβιβασμού, νομίζοντας ότι εννοούσε συμβιβασμό της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης. Όμως έκανα λάθος. Ο συμβιβασμός αναφέρεται στην πλευρά των δανειστών. Ακόμα με ξένισαν ένα δυο σημεία στα οποία θεωρεί πιθανή την υποχώρηση της νέας κυβέρνησης σε θέματα ελέγχου. Όμως αυτά ίσως τα σημεία είναι που κάνουν την ανάλυση του έγκριτου σχολιαστή περισσότερο ρεαλιστική και αυτός άλλωστε είναι ένας λόγος που τον φιλοξενώ τόσο συχνά.
Κερδίζει έδαφος η επιλογή του συμβιβασμού...
...αλλά το παιχνίδι μόλις τώρα αρχίζει
(του Στ.Λυγερού)
Διαθέτοντας μια άνετη πλειοψηφία στη Βουλή, η νέα κυβέρνηση καλείται από τα πρώτα βήματά της να διαχειριστεί τη δύσκολη σχέση με τα αφεντικά της Ευρωζώνης. Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν η χειρότερη εξέλιξη για το Βερολίνο και τα υπόλοιπα μέλη της. Το κόμμα του Καμμένου έχει άλλες ιδεολογικές αφετηρίες από το κόμμα του Τσίπρα και διαφορετικές θέσεις κυρίως για θέματα εξωτερικής πολιτικής και παράνομης μετανάστευσης. Από την άλλη πλευρά όμως είναι κατηγορηματικά αντιμνημονιακό, γεγονός που το καθιστά σταθερό κυβερνητικό εταίρο ενόψει της διαπραγμάτευσης - αντιπαράθεσης με τους δανειστές.
Από τη στιγμή που κατέστη σαφές πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναπόφευκτη, είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον σχηματισμό κυβέρνησης με το Ποτάμι, ώστε ο Τσίπρας να είναι ουσιαστικά όμηρος στη διαπραγμάτευση - αντιπαράθεση με το ευρωιερατείο. Ήταν από πριν προφανές ότι θα αντιμετώπιζαν με διαφορετικό τρόπο τη νέα κυβέρνηση εάν πατούσε σε σταθερό αντιμνημονιακό έδαφος και διαφορετικά εάν εξαρτιόταν από την υποστήριξη φιλομνημονιακού κόμματος. Είναι ενδεικτικό ότι οι πρώτες αντιδράσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων προϊδεάζουν ότι το ευρωιερατείο τελικώς θα επιλέξει την οδό των εποικοδομητικών διαπραγματεύσεων και του συμβιβασμού.
Τίποτα, ωστόσο, δεν έχει κριθεί. Οι πραγματικές προθέσεις θα φανούν το επόμενο διάστημα, όταν θα έχει καταλαγιάσει το κλίμα από το εκλογικό αποτέλεσμα και θα έρθει η ώρα οι δύο πλευρές να ανοίξουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι. Τα αφεντικά της Ευρωζώνης, άλλωστε, δεν θέλουν να εμφανιστούν ότι από την πρώτη στιγμή επιχειρούν να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια μιας φρεσκοεκλεγμένης κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αντιδράσεις όχι μόνο εκ μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και εκ μέρους σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Πρόθεση της κυβέρνησης Τσίπρα είναι να ενταφιάσει το προηγούμενο μνημονιακό πρόγραμμα και να το αντικαταστήσει από μια νέα συμφωνία-πακέτο, η οποία θα προκύψει από εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις. Προφανώς, η νέα συμφωνία-πακέτο θα περιλαμβάνει μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα, αλλά αυτά θα είναι πιο χαλαρά από τα αντίστοιχα του Μνημονίου. Θα περιλαμβάνει ακόμα και δεσμεύσεις για διαρθρωτικές αλλαγές κυρίως θεσμικού χαρακτήρα. Θα περιλαμβάνει όμως και την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, καθώς και τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι έτοιμη να αποδεχτεί ακόμα και έναν ενισχυμένο ευρωπαϊκό έλεγχο, αλλά όχι το καθεστώς των ελέγχων που διενεργούσε η τρόικα. Επιδιώκει να αρχίσει αμέσως τις διαπραγματεύσεις ώστε αυτές να έχουν καταλήξει σε αποτέλεσμα όσο το δυνατόν πιο σύντομα και, πάντως πριν μπει το καλοκαίρι.
Είναι ξεκάθαρο ότι η χρηματοδότηση δεν πρόκειται να συνεχιστεί πριν προκύψει συμφωνία. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για να πληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις του Μαρτίου. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση όμως να πληρώσει τις πολύ μεγαλύτερες υποχρεώσεις του καλοκαιριού. Εάν μέχρι τότε δεν έχει υπάρξει συμφωνία για ένα νέο πρόγραμμα, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί σε στάση πληρωμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το ευρωιερατείο θα επιλέξει τελικώς να διαπραγματευτεί με τη νέα ελληνική κυβέρνηση ένα νέο πακέτο ή, αντιθέτως, θα επιμείνει στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την τρόικα που εκκρεμεί;
Ομαλότητα ή ρήξη;
Εάν τα αφεντικά της Ευρωζώνης επιλέξουν την οδό της εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης, πιθανότατα θα βρεθεί ένας συμβιβασμός. Θα αποσπάσουν κάποιες δεσμεύσεις αφενός στο επίπεδο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, αφετέρου στο επίπεδο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Κοινοί τόποι ήδη υπάρχουν και μπορούν με αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρεθούν πρόσθετοι.
Η σύγκριση με την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά θα είναι καταλυτική. Οι νέοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, κατά κανόνα προσδοκούν μάλλον έναν τέτοιο συμβιβασμό, που εξασφαλίζει ομαλότητα, παρά μια ρήξη με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις. Δεν είναι, ωστόσο, σίγουρο ότι τελικώς το ευρωιερατείο θα επιλέξει την οδό του συμβιβασμού και όχι της ρήξης. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή, τα μηνύματα που έστελνε το ευρωιερατείο ήταν ότι θα συνεργαστεί με τη νέα ελληνική κυβέρνηση, αλλά αυτή πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η προηγούμενη. Από τη Δευτέρα, τα μηνύματα διαφοροποιήθηκαν, γεγονός που είναι μια ένδειξη, αλλά όχι απόδειξη, ότι κερδίζει έδαφος η επιλογή των διαπραγματεύσεων και του συμβιβασμού.
Τα αφεντικά της Ευρωζώνης θα ζυγίσουν πολλούς παράγοντες για να αποφασίσουν την τελική στάση τους έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα. Φοβούνται ότι ένας συμβιβασμός θα οδηγήσει στο ξήλωμα του πουλόβερ της λιτότητας που επιβάλει το Βερολίνο σ' όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Φοβούνται, επίσης ότι θα φουσκώσει τα πανιά όλων των αντισυστημικών κομμάτων που τροφοδοτεί η κρίση σ’ όλη σχεδόν την ΕΕ.
Από την άλλη πλευρά, μία σύγκρουση με τη νέα ελληνική κυβέρνηση ενδέχεται να οδηγήσει σε ρήξη, η οποία πιθανόν να καταλήξει σε έξοδο από την Ευρωζώνη. Μία τέτοια εξέλιξη θα έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις για την Ελλάδα, αλλά και θα αποσταθεροποιήσει την εύθραυστη Ευρωζώνη. Με άλλα λόγια, το δίλημμα για το ευρωιερατείο είναι όχι μόνο υπαρκτό, αλλά και επώδυνο. Αυτός είναι ο λόγος που διστάζει να προτάξει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και να εμμείνει σ’ αυτή τη θέση.
Τα γεράκια του ευρωιερατείου θεωρούσαν ότι εάν τηρούσαν σκληρή στάση, η κυβέρνηση Τσίπρα θα υποχρεωνόταν να κάνει κωλοτούμπα και να αποδεχθεί τις απαιτήσεις του μνημονιακού προγράμματος. Διαπιστώνουν ότι αυτό το σενάριο δεν παίζει. Τους έχει απομείνει η προσδοκία ότι με την υιοθέτηση αδιάλλακτης στάσης, θα υπονομεύσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση και θα προκαλέσουν την πτώση της. Είναι το σενάριο της αριστερής παρένθεσης, στο οποίο έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του και ο Σαμαράς.
Η επιλογή της σύγκρουσης και της ρήξης, όμως είναι ολισθηρός δρόμος με την έννοια ότι μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητες παρενέργειες, για την ακρίβεια την αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης. Οι Αμερικανοί έχουν ήδη στείλει τα μηνύματά τους. Μπορεί να μην συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουν δύο σοβαρούς λόγους να μην θέλουν την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας.
Η πτώχευση της Lehman Brothers τους έχει διδάξει να είναι πολύ πιο επιφυλακτικοί κι ανήσυχοι από όσο δείχνει να είναι το Βερολίνο. Φοβούνται ότι η αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης θα συμπαρασύρει και τη δική τους εύθραυστη ανάπτυξη. Φοβούνται, επίσης ότι μία ασύντακτη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα την αποσταθεροποιήσει πολιτικά, γεγονός που θα έχει και γεωπολιτικές επιπτώσεις στην περιοχή. Οι Αμερικανοί θέλουν να αποτρέψουν μία τέτοια εξέλιξη, μεταξύ άλλων και επειδή η αυτονόμηση της Τουρκίας του Ερντογάν αναβαθμίζει εκ των πραγμάτων τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας για το δυτικό σύστημα ασφαλείας.
Αρχικά, ομολογώ ότι με ξένισε ο τίτλος που αναφερόταν στην επιλογή του συμβιβασμού, νομίζοντας ότι εννοούσε συμβιβασμό της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης. Όμως έκανα λάθος. Ο συμβιβασμός αναφέρεται στην πλευρά των δανειστών. Ακόμα με ξένισαν ένα δυο σημεία στα οποία θεωρεί πιθανή την υποχώρηση της νέας κυβέρνησης σε θέματα ελέγχου. Όμως αυτά ίσως τα σημεία είναι που κάνουν την ανάλυση του έγκριτου σχολιαστή περισσότερο ρεαλιστική και αυτός άλλωστε είναι ένας λόγος που τον φιλοξενώ τόσο συχνά.
...αλλά το παιχνίδι μόλις τώρα αρχίζει
(του Στ.Λυγερού)
Διαθέτοντας μια άνετη πλειοψηφία στη Βουλή, η νέα κυβέρνηση καλείται από τα πρώτα βήματά της να διαχειριστεί τη δύσκολη σχέση με τα αφεντικά της Ευρωζώνης. Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν η χειρότερη εξέλιξη για το Βερολίνο και τα υπόλοιπα μέλη της. Το κόμμα του Καμμένου έχει άλλες ιδεολογικές αφετηρίες από το κόμμα του Τσίπρα και διαφορετικές θέσεις κυρίως για θέματα εξωτερικής πολιτικής και παράνομης μετανάστευσης. Από την άλλη πλευρά όμως είναι κατηγορηματικά αντιμνημονιακό, γεγονός που το καθιστά σταθερό κυβερνητικό εταίρο ενόψει της διαπραγμάτευσης - αντιπαράθεσης με τους δανειστές.
Από τη στιγμή που κατέστη σαφές πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναπόφευκτη, είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον σχηματισμό κυβέρνησης με το Ποτάμι, ώστε ο Τσίπρας να είναι ουσιαστικά όμηρος στη διαπραγμάτευση - αντιπαράθεση με το ευρωιερατείο. Ήταν από πριν προφανές ότι θα αντιμετώπιζαν με διαφορετικό τρόπο τη νέα κυβέρνηση εάν πατούσε σε σταθερό αντιμνημονιακό έδαφος και διαφορετικά εάν εξαρτιόταν από την υποστήριξη φιλομνημονιακού κόμματος. Είναι ενδεικτικό ότι οι πρώτες αντιδράσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων προϊδεάζουν ότι το ευρωιερατείο τελικώς θα επιλέξει την οδό των εποικοδομητικών διαπραγματεύσεων και του συμβιβασμού.
Τίποτα, ωστόσο, δεν έχει κριθεί. Οι πραγματικές προθέσεις θα φανούν το επόμενο διάστημα, όταν θα έχει καταλαγιάσει το κλίμα από το εκλογικό αποτέλεσμα και θα έρθει η ώρα οι δύο πλευρές να ανοίξουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι. Τα αφεντικά της Ευρωζώνης, άλλωστε, δεν θέλουν να εμφανιστούν ότι από την πρώτη στιγμή επιχειρούν να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια μιας φρεσκοεκλεγμένης κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αντιδράσεις όχι μόνο εκ μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και εκ μέρους σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Πρόθεση της κυβέρνησης Τσίπρα είναι να ενταφιάσει το προηγούμενο μνημονιακό πρόγραμμα και να το αντικαταστήσει από μια νέα συμφωνία-πακέτο, η οποία θα προκύψει από εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις. Προφανώς, η νέα συμφωνία-πακέτο θα περιλαμβάνει μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα, αλλά αυτά θα είναι πιο χαλαρά από τα αντίστοιχα του Μνημονίου. Θα περιλαμβάνει ακόμα και δεσμεύσεις για διαρθρωτικές αλλαγές κυρίως θεσμικού χαρακτήρα. Θα περιλαμβάνει όμως και την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, καθώς και τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι έτοιμη να αποδεχτεί ακόμα και έναν ενισχυμένο ευρωπαϊκό έλεγχο, αλλά όχι το καθεστώς των ελέγχων που διενεργούσε η τρόικα. Επιδιώκει να αρχίσει αμέσως τις διαπραγματεύσεις ώστε αυτές να έχουν καταλήξει σε αποτέλεσμα όσο το δυνατόν πιο σύντομα και, πάντως πριν μπει το καλοκαίρι.
Είναι ξεκάθαρο ότι η χρηματοδότηση δεν πρόκειται να συνεχιστεί πριν προκύψει συμφωνία. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για να πληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις του Μαρτίου. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση όμως να πληρώσει τις πολύ μεγαλύτερες υποχρεώσεις του καλοκαιριού. Εάν μέχρι τότε δεν έχει υπάρξει συμφωνία για ένα νέο πρόγραμμα, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί σε στάση πληρωμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το ευρωιερατείο θα επιλέξει τελικώς να διαπραγματευτεί με τη νέα ελληνική κυβέρνηση ένα νέο πακέτο ή, αντιθέτως, θα επιμείνει στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την τρόικα που εκκρεμεί;
Ομαλότητα ή ρήξη;
Εάν τα αφεντικά της Ευρωζώνης επιλέξουν την οδό της εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης, πιθανότατα θα βρεθεί ένας συμβιβασμός. Θα αποσπάσουν κάποιες δεσμεύσεις αφενός στο επίπεδο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, αφετέρου στο επίπεδο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Κοινοί τόποι ήδη υπάρχουν και μπορούν με αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρεθούν πρόσθετοι.
Η σύγκριση με την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά θα είναι καταλυτική. Οι νέοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, κατά κανόνα προσδοκούν μάλλον έναν τέτοιο συμβιβασμό, που εξασφαλίζει ομαλότητα, παρά μια ρήξη με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις. Δεν είναι, ωστόσο, σίγουρο ότι τελικώς το ευρωιερατείο θα επιλέξει την οδό του συμβιβασμού και όχι της ρήξης. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή, τα μηνύματα που έστελνε το ευρωιερατείο ήταν ότι θα συνεργαστεί με τη νέα ελληνική κυβέρνηση, αλλά αυτή πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η προηγούμενη. Από τη Δευτέρα, τα μηνύματα διαφοροποιήθηκαν, γεγονός που είναι μια ένδειξη, αλλά όχι απόδειξη, ότι κερδίζει έδαφος η επιλογή των διαπραγματεύσεων και του συμβιβασμού.
Τα αφεντικά της Ευρωζώνης θα ζυγίσουν πολλούς παράγοντες για να αποφασίσουν την τελική στάση τους έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα. Φοβούνται ότι ένας συμβιβασμός θα οδηγήσει στο ξήλωμα του πουλόβερ της λιτότητας που επιβάλει το Βερολίνο σ' όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Φοβούνται, επίσης ότι θα φουσκώσει τα πανιά όλων των αντισυστημικών κομμάτων που τροφοδοτεί η κρίση σ’ όλη σχεδόν την ΕΕ.
Από την άλλη πλευρά, μία σύγκρουση με τη νέα ελληνική κυβέρνηση ενδέχεται να οδηγήσει σε ρήξη, η οποία πιθανόν να καταλήξει σε έξοδο από την Ευρωζώνη. Μία τέτοια εξέλιξη θα έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις για την Ελλάδα, αλλά και θα αποσταθεροποιήσει την εύθραυστη Ευρωζώνη. Με άλλα λόγια, το δίλημμα για το ευρωιερατείο είναι όχι μόνο υπαρκτό, αλλά και επώδυνο. Αυτός είναι ο λόγος που διστάζει να προτάξει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και να εμμείνει σ’ αυτή τη θέση.
Τα γεράκια του ευρωιερατείου θεωρούσαν ότι εάν τηρούσαν σκληρή στάση, η κυβέρνηση Τσίπρα θα υποχρεωνόταν να κάνει κωλοτούμπα και να αποδεχθεί τις απαιτήσεις του μνημονιακού προγράμματος. Διαπιστώνουν ότι αυτό το σενάριο δεν παίζει. Τους έχει απομείνει η προσδοκία ότι με την υιοθέτηση αδιάλλακτης στάσης, θα υπονομεύσουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση και θα προκαλέσουν την πτώση της. Είναι το σενάριο της αριστερής παρένθεσης, στο οποίο έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του και ο Σαμαράς.
Η επιλογή της σύγκρουσης και της ρήξης, όμως είναι ολισθηρός δρόμος με την έννοια ότι μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητες παρενέργειες, για την ακρίβεια την αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης. Οι Αμερικανοί έχουν ήδη στείλει τα μηνύματά τους. Μπορεί να μην συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουν δύο σοβαρούς λόγους να μην θέλουν την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας.
Η πτώχευση της Lehman Brothers τους έχει διδάξει να είναι πολύ πιο επιφυλακτικοί κι ανήσυχοι από όσο δείχνει να είναι το Βερολίνο. Φοβούνται ότι η αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης θα συμπαρασύρει και τη δική τους εύθραυστη ανάπτυξη. Φοβούνται, επίσης ότι μία ασύντακτη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα την αποσταθεροποιήσει πολιτικά, γεγονός που θα έχει και γεωπολιτικές επιπτώσεις στην περιοχή. Οι Αμερικανοί θέλουν να αποτρέψουν μία τέτοια εξέλιξη, μεταξύ άλλων και επειδή η αυτονόμηση της Τουρκίας του Ερντογάν αναβαθμίζει εκ των πραγμάτων τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας για το δυτικό σύστημα ασφαλείας.
