Οι πηγές που τροφοδοτούν το ρεύμα της χρυσής Αυγής - του Στ.Λυγερού

Για μια ακόμα φορά ο κ.Σταύρος Λυγερός με "αναγκάζει" να σκανάρω για να δημοσιεύσω σε αυτό το blog άρθρο του από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού παραθέτει τις απόψεις του για το συνεχές φούσκωμα των ποσοστών της Χρυσής Αυγής, αποφεύγοντας να κάνει αυτό που κάνουν όσοι αναφέρονται στο συγκεκριμένο κόμμα, δηλαδή επίδειξη δημοκρατικότητας, κάτι που δεν έχει ανάγκη, άλλωστε.

Στο περιεκτικό, αν και μικρό στο μέγεθος άρθρο του -λόγω διαθέσιμου χώρου στο περιοδικό προφανώς- περιγράφει, χωρίς να χαϊδεύει δεξιά ή αριστερά αυτιά, αυτό που διαπιστώνουμε όσοι -αντίθετα από τους παπαγάλους των τηλεοπτικών κυρίως μέσων- κυκλοφορούμε ανάμεσα σε απλούς πολίτες, ότι δηλαδή, αυτοί που ακολουθούν τη Χρυσή Αυγή δεν το κάνουν επειδή είναι συγγενείς ιδεολογικά, αλλά για να εκδικηθούν το υπάρχον πολιτικό σύστημα που τους έχει προδώσει.

Και τολμώ να προσθέσω, ότι αν συνεχιστεί η κυβερνητική επίθεση εναντίον των ανυπεράσπιστων πολιτών, στις επόμενες εκλογές μπορεί να δούμε και το απευκτέο φαινόμενο να διεκδικεί τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από τη ΝΔ.

Ας διαβάσουμε όμως το άρθρο του κ.Λυγερού, που, οπωσδήποτε, τα λέει καλύτερα.

Οι πηγές που τροφοδοτούν το ρεύμα της χρυσής Αυγής 

Είναι κατανοητό το άγχος του Βενιζέλου να επιδείξει πολιτική κινητικότητα για να ανασχέσει την πολιτικοεκλογική κατο­λίσθηση του κόμματός του. Ακατανόητο, όμως είναι ότι επέλεξε να προβάλει σαν ρηξικέλευθη πρωτοβουλία το αυτονόητο. Οι συνεργάτες του είχαν προαναγγείλει ότι θα ζητούσε να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Αντ'αυτού, ζήτησε να απο­μονωθεί πολιτικά και να διώκονται τα στελέχη της που προβαίνουν σε αξιόποινες πράξεις. Αυτό, όμως, δεν είναι πολιτική πρωτοβουλία. Η πολιτι­κή απομόνωση είναι περισσότερο ρητορική, ενώ τα υπόλοιπα εφαρμογή του Ποινικού Κώδικα.

Το γεγονός ότι η πρωτοβουλία αποδείχτηκε τελικώς πολιτική φούσκα δεν είναι λόγος να παρακάμψουμε την πραγματική πολιτική πρό­κληση που αντιπροσωπεύει η πολιτικοεκλογική επέλαση της Χρυσής Αυγής. Οι Έλληνες δεν έχουν, βεβαίως, προσβληθεί από κάποιο μυστηριώδη ακροδεξιό ιό. Υπάρχουν αιτίες που μια μέχρι πρότινος περιθωριακή οργάνω­ση βρίσκει τέτοια απήχηση. Το ποσοστό που απέσπασε το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές (φθινόπωρο 2010), είχε αποσπάσει στο Δήμο Αθηναίων 5,3%, ενώ οι περιοχές που έχουν κατακλυστεί από παράνομους μετανά­στες τού είχαν δώσει ποσοστά μέχρι και 20%!

Πλανώνται όσοι νομίζουν ότι με τέτοιες κα­ταγγελίες περί νεοναζισμού θα ανασχέσουν το λαϊκό ρεύμα υπέρ της Χρυσής Αυγής. Το γεγονός, μάλιστα, ότι ορισμένοι στη ΔΗΜΑΡ και στο ΠΑΣΟΚ ερωτοτροπούν με την ιδέα να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή καταδεικνύει ότι έχουν πάψει να λειτουργούν πολιτικά, αφού επιχειρούν να λύσουν ένα κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα με διοικητικό τρόπο.

Την πρώτη ισχυρή πολιτικοεκλογική ώθηση στη Χρυσή Αυγή την έδωσαν τα προβλήματα που προκάλεσε η μαζική παράνομη μετανά­στευση. Εδώ και χρόνια οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας, και όχι μόνο, απηύθυναν δραματι­κές εκκλήσεις στην Πολιτεία και στα κόμματα, χωρίς να βρίσκουν την παραμικρή ανταπόκριση. Για να αποτρέψει την ανάπτυξη του ρατσισμού, η Αριστερά παραβλέπει τις επιπτώσεις της παρά­νομης μετανάστευσης. Ο στρουθοκαμηλισμός της απωθεί τα λαϊκά στρώματα που βιώνουν μια δύσκολη πραγματικότητα και λόγω της διάχυτης εγκληματικότητας και λόγω του αθέμιτου αντα­γωνισμού που δέχονται από τη «μαύρη» εργασία. Στην πράξη, λοιπόν, η αντιρατσιστική ρητορική τροφοδοτεί παρά καταπολεμά το ρατσισμό. Με άλλα λόγια, η Πολιτεία και το πολιτικό σύστημα αφήνουν επικίνδυνα κενά. Η φύση και η ζωή, όμως, απεχθάνονται τα κενά. Η Χρυσή Αυγή δεν κερδίζει έδαφος στην κοινωνία με ιδεολογικούς όρους. Το κερδίζει επειδή καλύπτει με το δικό της βίαιο και απεχθή ακτιβισμό αυτά τα κενά.

Το ραγδαία αναπτυσσόμενο πολιτικοεκλογικό ρεύμα της, βεβαίως, δεν τροφοδοτείται απο­κλειστικά από την παράνομη μετανάστευση, έστω κι αν αυτός ο παράγοντας έπαιξε καθορι­στικό ρόλο για τη μετατροπή μιας οργάνωσης λίγων εκατοντάδων σε ανερχόμενη πολιτική δύναμη. Η πρωτοφανής κρίση απονομιμοποίησε το πολιτικό σύστημα και συρρίκνωσε την πολιτικοεκλογική εμβέλεια των «μνημονιακών» κομμάτων. Η εξέλιξη αυτή φούσκωσε τα εκλογικά πανιά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προσέδωσε και πρόσθετη δυναμική στο ακροδεξιό ρεύμα.

Η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται ως το κατεξοχήν αντισυστημικό. κόμμα, ως το κόμμα που βρί­σκεται στον αντίποδα του αριστερόστροφου ιδεολογικού κλίματος της μεταπολιτευτικής περιόδου, ως το κόμμα που δεν είχε ούτε έμμε­ση ανάμειξη στις πολιτικές αποφάσεις. Η βίαιη ρητορική και συχνά η βίαιη πρακτική της Χρυ­σής Αυγής βρίσκουν απήχηση σε μικρομεσαία στρώματα που υφίστανται με δραματικό τρόπο τις επιπτώσεις της κρίσης. Πληθαίνουν όσοι θε­ωρούν ότι η ψήφος στο κόμμα του Νίκου Μι­χαλολιάκου είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκδικηθούν το κατεστημένο πολιτικό σύστημα.

Κάθε κοινωνία σε κρίση έχει την τάση να πια­στεί από τις σταθερές τη ύπαρξής της, κυρίως από την εθνική ταυτότητα. Σε αντίθεση με τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις που την είχαν υποβαθμίσει ως ιδεολογικό παράγοντα, η Χρυ­σή Αυγή έκανε σημαία της μια απεχθή εκδοχή της εθνικής ταυτότητας. Με αυτές τις σημαίες προσελκύει μαζικά όχι μόνο κατεστραμμένους και υπό καταστροφή μικρομεσαίους, αλλά και οργισμένους νέους. Νέους, οι οποίοι εισπράτ­τουν τον ακραίο εθνικισμό σαν ιδεολογικό στή­ριγμα, την ένταξή τους στον παραστρατιωτικό τρόπο οργάνωσης σαν ισχύ και τον αντισυστημικό χαρακτήρα σαν ευκαιρία εκδίκησης. Όλοι αυτοί θεωρούν ότι η Δημοκρατία -την ταυτί­ζουν με το πολιτικό σύστημα- πρόδωσε την κοινωνία και γι' αυτό της στρέφουν την πλάτη. Το αποτελεσματικότερο αντίδοτο στη Χρυσή Αυγή είναι το αξιόπιστο και αποτελεσματικό Κράτος Δικαίου. Όσο η Πολιτεία θα αφήνει κενά και όσο η κρίση θα απαξιώνει το κατεστημένο πολιτικό και μιντιακό σύστημα, τόσο το ακροα­τήριο της Χρυσής Αυγής θα μεγαλώνει.