Το τελευταίο δεκαήμερο είχαμε στη χώρα μας τις επισκέψεις των υπουργών οικονομικών των δύο αντιμαχόμενων οικονομικών δυνάμεων του πλανήτη.
Δύο επισκέψεις και η μετατόπιση του κέντρου βάρους της εξάρτησης
(του Σταύρου Λυγερού)
Πριν ακόμα εξατμιστούν οι εντυπώσεις από την ηχηρή επίσκεψη του Σόιμπλε, στην Αθήνα βρέθηκε για συνομιλίες με δική του πρωτοβουλία και ο Αμερικανός ομόλογός του, Λιου. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για σύμπτωση. Η επίσημη δικαιολογία ήταν η προετοιμασία της επικείμενης συνάντησης του Σαμαρά με τον Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Είναι σαφές, όμως, ότι γι' αυτή τη δουλειά δεν είναι ο πιο αρμόδιος ο υπουργός Οικονομικών. Και εν πάση περιπτώσει δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος που ο Λιου ήρθε στην Αθήνα. Ο κύριος λόγος ήταν μια έμμεση πλην σαφής αντιδιαστολή προς τη γερμανική πολιτική.
Οι ΗΠΑ του Ομπάμα έχουν ξεκάθαρα τοποθετηθεί εναντίον της μονοδιάστατης λιτότητας που επιβάλλει το ευρωιερατείο (με επικεφαλής το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε) στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Υπενθυμίζουμε ότι τόσο ο προηγούμενος Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Γκάιτνερ, όσο και ο σημερινός, Λιου, έχουν δημοσίως παρέμβει προς αυτή την κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι η μονοδιάστατη λιτότητα πνίγει την ανάπτυξη και τροφοδοτεί τη διεθνή κρίση. Υπενθυμίζουμε ακόμα ότι στις διαδοχικές εκείνες παρεμβάσεις ο Σόιμπλε είχε αντιδράσει σχεδόν σκαιά, συστήνοντας στους Αμερικανούς να κοιτάζουν τα του οίκου τους και να μην ανακατεύονται στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.Ο υποδόριος αμερικανογερμανικός ανταγωνισμός, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στο πεδίο της οικονομίας. Υπάρχει και μια έντονη γεωπολιτική διάσταση. Η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί, βεβαίως, τη μετατροπή της ΕΕ σε «γερμανική Ευρώπη». Από την άλλη πλευρά, δεν θέλει να έρθει σε μετωπική αντίθεση με το Βερολίνο.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν θέλει να το ωθήσει να συσφίξει τους ήδη σημαντικούς δεσμούς (κυρίως οικονομικούς και ενεργειακούς) με τη Μόσχα. Ο κυριότερος λόγος, όμως, είναι άλλος. Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι η μονοδιάστατη λιτότητα είναι προϊόν της «γερμανικής Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, είναι η προσπάθεια της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος να μετακυλήσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις. Η Γερμανία λειτουργεί σαν στυλοβάτης και προωθητής αυτής της πολιτικής, επειδή εξυπηρετεί και τα δικά της ιδιοτελή συμφέροντα, έτσι τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονται οι άρχουσες ελίτ της.
Εάν η πολιτική αυτή ήταν αποκλειστικά γερμανική ατζέντα, θα είχε προ πολλού προσκρούσει στην αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών αρχουσών ελίτ. Αντ' αυτού, ακόμα και σε χώρες όπου η μονοδιάστατη λιτότητα συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, ο κορμός των αρχουσών ελίτ τείνει να ταυτίζεται μ'αυτή την πολιτική. Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον δεν έχει απέναντι της μόνο το Βερολίνο. Έχει ένα ευρύτερο σύμπλεγμα ευρωπαϊκών συμφερόντων. Γι' αυτό και είναι προσεκτική στις κινήσεις της.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η στροφή του αμερικανικού ενδιαφέροντος προς τον Ειρηνικό έχει ατονήσει το αντίστοιχο ενδιαφέρον για τη Γηραιά Ήπειρο. Αυτό δεν είναι αληθές. Θεμέλιο και αφετηρία της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ είναι η διατήρηση της οργανικής συμμαχικής διατλαντικής σχέσης. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Ομπάμα παρακολουθεί με ανησυχία τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη. Θα παρέμβει όταν θεωρήσει ότι είναι ώριμες οι συνθήκες, όταν το Βερολίνο στραβοπατήσει, όταν η γερμανική πολιτική θα έχει προκαλέσει κύμα αντιδράσεων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, οπότε και η αμερικανική παρέμβαση θα μπορεί να αυτοπροβληθεί σαν σταθεροποιητική. Προς το παρόν, η Ουάσιγκτον στέλνει μηνύματα και επιδίδεται σε έμμεσες πλαγιοκοπήσεις.
Σε αυτή τη σύνθετη γεωπολιτική και γεωοικονομική συνάρτηση για μια ακόμα φορά στην Ιστορία της η Ελλάδα παίζει έναν πολύ πιο κρίσιμο ρόλο απ' όσο αντιστοιχεί στο μέγεθος της. Ως ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας, έχει από τις αρχές του 2010 μετατραπεί σε πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται μια πολιτική η οποία ήδη εφαρμόζεται και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια και προορίζεται να εφαρμοστεί και στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Αυτό έχει μετατρέψει τη χώρα σε αντικείμενο του υποδόριου αμερικανογερμανικού ανταγωνισμού.
Προ ημερών ο Στουρνάρας δήλωσε ότι ο σημαντικότερος εταίρος της Ελλάδας είναι η Γερμανία. Αν και δεν της δόθηκε σημασία, η δήλωση αυτή αντανακλά τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της εξάρτησης των ελληνικών αρχουσών ελίτ από την Ουάσιγκτον προς το Βερολίνο, μέσω του πλέγματος των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων και διαδικασιών. Μια σύγκριση της δημοσιότητας αλλά και των μέτρων που λήφθηκαν για τις επισκέψεις Σόιμπλε και Λιου αποτυπώνει σημειολογικά αυτή τη μετατόπιση. Πριν από μερικά χρόνια η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών δεν θα ήταν ούτε μεσαίου μεγέθους είδηση.
Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι χρειάστηκε να περάσει πάνω από ένας χρόνος πρωθυπουργίας και να προηγηθούν αρνήσεις με πολιτικό μήνυμα για να εξασφαλίσει τελικώς ο Σαμαράς πρόσκληση στην Ουάσιγκτον. Οι Αμερικανοί έδειξαν εμμέσως πλην σαφώς τη δυσαρέσκειά τους για την επιλογή του να βάλει όλα τα αυγά του στο γερμανικό καλάθι. Και όταν θα τον υποδεχθούν στις 8 Αυγούστου θα φροντίσουν να του περάσουν το μήνυμα.
Ευκαιρία να σπάσουν τα δεσμά
(του Μιχάλη Ιγνατίου)
Η επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζακ Λιου, στην Ελλάδα είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Και υποστηρίζω τη θέση αυτή παρά το γεγονός ότι μέσα στο σκοτάδι που κυριαρχεί, λόγω της κρίσης και των αβάστακτων, άδικων μέτρων που επέβαλαν οι δανειστές και οι κατά καιρούς ελληνικές κυβερνήσεις, δεν έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε το φως, διότι είναι ακόμα αμυδρό και τις πλείστες φορές αδιευκρίνιστο.
Οι απόψεις που υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι σκληρές και ξεκάθαρες για το στόχο τους και τις εκφράζει με ωμό τρόπο, που προκαλεί και φοβίζει. Δυστυχώς, η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός δεν μπορούν να αναμένουν την παραμικρή βοήθεια από τους εταίρους της Ευρώπης και θα έπρεπε ήδη να έχει ξεκινήσει η εσωτερική συζήτηση για αναθεώρηση της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι πολιτική απάτη και τεράστιο ψέμα ότι θα εξέλθουμε της κρίσης γαντζωμένοι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Με τα σημερινά δεδομένα, η χώρα είναι εγκλωβισμένη και δεμένη χειροπόδαρα από τους Γερμανούς και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και, εάν δεν απουσίαζε η στρατιωτική παρουσία, θα υποστήριζα ότι η χώρα μας βρίσκεται και υπό κατοχή. Είναι γεγονός πως οι αποφάσεις για το μέλλον του τόπου δεν λαμβάνονται στην Αθήνα.
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού βρίσκεται η Αμερική, η οποία κυβερνάται από έναν Πρόεδρο ο οποίος ΔΕΝ πιστεύει στη «λύση» της λιτότητας. Είναι κάθετα αντίθετος, άρα εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται σε σύμμαχο της Ελλάδας και του λαού της. Και είναι μια θέση που εκφράζεται από έναν άνθρωπο που δεν φημίζεται για τις φιλοαμερικανικές του απόψεις. Βεβαίως και υπάρχουν κίνδυνοι, και αυτοί αφορούν στα εθνικά θέματα, όπου η αμερικανική γραφειοκρατία παραδοσιακά είναι ταγμένη υπέρ της Τουρκίας. Οι λεγόμενοι «ευρωπαϊστές» θέτουν το δίλημμα -είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λένε- για να συνεχίσουν να εκφοβίζουν με τον εκβιασμό ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρωπαϊκό μαντρί. Όμως δεν είναι πειστικοί, διότι οι Ευρωπαίοι δεν συμπεριφέρθηκαν ως σύμμαχοι, φίλοι και εταίροι. Αντίθετα, δείχνουν τάσεις κατακτητών και τιμωρών. Και αυτό τους καθιστά απαράδεκτους και τους κατατάσσει στους εχθρούς. Οι Ευρωπαίοι είναι απλώς σκληροί και χωρίς αισθήματα δανειστές. Και συμπεριφέρονται όπως οι κλασικοί τραπεζίτες όταν απαιτούν τα χρήματα που δάνεισαν.
Τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών συναντώνται στην οικονομία, όχι ακόμα στην πολιτική, αν και το φυσικό αέριο της Κύπρου και η στρατηγική συνεργασία της Μεγαλονήσου με το Ισραήλ έχουν αναγκάσει μερικούς σοβαρούς διπλωμάτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να κοιτάξουν τα ελληνικά και τα κυπριακά πολιτικά πράγματα υπό διαφορετική οπτική γωνία. Άλλωστε, στη δύσκολη εποχή που ζούμε έχουν μεγαλύτερη σημασία τα οικονομικά παρά τα πολιτικά συμφέροντα. Στην Αμερική προκαλούν περισσότερο πανικό τα κανάλια των οικονομικών ειδήσεων, παρά των πολιτικών. Μοιραία, η δύναμη της οικονομίας θα παρασύρει και τους γραφειοκράτες της πολιτικής.
Η Γερμανία είναι αντίπαλο δέος για την Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα. Στα πέντε (σχεδόν) χρόνια της προεδρικής του θητείας είχε περισσότερες συγκρούσεις με την κυρία Μέρκελ παρά με τον Πρόεδρο Πούτιν ή τους δικτάτορες της Κίνας. Και όλες αφορούσαν στην οικονομία. Στην Ουάσιγκτον προκαλεί μεγάλη ενόχληση η γερμανική συμπεριφορά έναντι του ευρωπαϊκού Νότου. Είναι μια συμπεριφορά που θυμίζει τη Γερμανία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς τα όπλα του Χίτλερ. Η χώρα της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι επιθετική, υποτιμά τους υπόλοιπους λαούς και τους υποτάσσει με τη δύναμη των δανεικών. Οι συμβάσεις που υπογράφονται εξαναγκάζουν τα δανειζόμενα κράτη να παραχωρούν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, με αποτέλεσμα ο δανειστής να έχει δικαίωμα να επιβάλει και τις πολιτικές του. Και είναι γεγονός ότι η Αμερική, αν και υπερδύναμη, δείχνει μεγαλύτερη ευαισθησία.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να αντιμετωπίσει την επίσκεψη στην Ουάσιγκτον ως ευκαιρία για να επιτύχει ανάμειξη της Αμερικής στις οικονομικές υποθέσεις της Ευρώπης. Αυτό εννοούσε ο κ. Τζακ Λιου όταν δήλωνε δημόσια ότι «η σύμπλευση με την Ευρώπη εξακολουθεί να είναι στην κορυφή της ατζέντας μου, καθώς η απασχόληση και η ανάπτυξη στις ΗΠΑ είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την επίτευξη ανάπτυξης και ευημερίας στην Ευρώπη». Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν πιστεύει στη λιτότητα και ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτή τη διακηρυγμένη θέση του Αμερικανού ηγέτη. Η ανάπτυξη στην Ευρώπη και στην Ασία είναι κρίσιμη για την παγκόσμια οικονομία, είπε ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών. Και η λιτότητα είναι εχθρός της ανάπτυξης.
Οι επισκέψεις αυτές δεν έγιναν φυσικά προς όφελος της χώρας μας. Το πρόβλημα είναι όμως ότι θα πρέπει κάποια στιγμή (και όχι πολύ αργά) να επιλέξουμε αν θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο ή αν μας συμφέρει να αλλάξουμε.
Σήμερα αναδημοσιεύω από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας τα σχόλια δυο έγκριτων δημοσιογράφων, του Σταύρου Λυγερού και του Μιχάλη Ιγνατίου, που αναφέρονται σ'αυτές τις δύο επισκέψεις.
Δύο επισκέψεις και η μετατόπιση του κέντρου βάρους της εξάρτησης
(του Σταύρου Λυγερού)
Πριν ακόμα εξατμιστούν οι εντυπώσεις από την ηχηρή επίσκεψη του Σόιμπλε, στην Αθήνα βρέθηκε για συνομιλίες με δική του πρωτοβουλία και ο Αμερικανός ομόλογός του, Λιου. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για σύμπτωση. Η επίσημη δικαιολογία ήταν η προετοιμασία της επικείμενης συνάντησης του Σαμαρά με τον Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Είναι σαφές, όμως, ότι γι' αυτή τη δουλειά δεν είναι ο πιο αρμόδιος ο υπουργός Οικονομικών. Και εν πάση περιπτώσει δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος που ο Λιου ήρθε στην Αθήνα. Ο κύριος λόγος ήταν μια έμμεση πλην σαφής αντιδιαστολή προς τη γερμανική πολιτική.
Οι ΗΠΑ του Ομπάμα έχουν ξεκάθαρα τοποθετηθεί εναντίον της μονοδιάστατης λιτότητας που επιβάλλει το ευρωιερατείο (με επικεφαλής το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε) στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Υπενθυμίζουμε ότι τόσο ο προηγούμενος Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Γκάιτνερ, όσο και ο σημερινός, Λιου, έχουν δημοσίως παρέμβει προς αυτή την κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι η μονοδιάστατη λιτότητα πνίγει την ανάπτυξη και τροφοδοτεί τη διεθνή κρίση. Υπενθυμίζουμε ακόμα ότι στις διαδοχικές εκείνες παρεμβάσεις ο Σόιμπλε είχε αντιδράσει σχεδόν σκαιά, συστήνοντας στους Αμερικανούς να κοιτάζουν τα του οίκου τους και να μην ανακατεύονται στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.Ο υποδόριος αμερικανογερμανικός ανταγωνισμός, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στο πεδίο της οικονομίας. Υπάρχει και μια έντονη γεωπολιτική διάσταση. Η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί, βεβαίως, τη μετατροπή της ΕΕ σε «γερμανική Ευρώπη». Από την άλλη πλευρά, δεν θέλει να έρθει σε μετωπική αντίθεση με το Βερολίνο.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν θέλει να το ωθήσει να συσφίξει τους ήδη σημαντικούς δεσμούς (κυρίως οικονομικούς και ενεργειακούς) με τη Μόσχα. Ο κυριότερος λόγος, όμως, είναι άλλος. Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι η μονοδιάστατη λιτότητα είναι προϊόν της «γερμανικής Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, είναι η προσπάθεια της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος να μετακυλήσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις. Η Γερμανία λειτουργεί σαν στυλοβάτης και προωθητής αυτής της πολιτικής, επειδή εξυπηρετεί και τα δικά της ιδιοτελή συμφέροντα, έτσι τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονται οι άρχουσες ελίτ της.
Εάν η πολιτική αυτή ήταν αποκλειστικά γερμανική ατζέντα, θα είχε προ πολλού προσκρούσει στην αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών αρχουσών ελίτ. Αντ' αυτού, ακόμα και σε χώρες όπου η μονοδιάστατη λιτότητα συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, ο κορμός των αρχουσών ελίτ τείνει να ταυτίζεται μ'αυτή την πολιτική. Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον δεν έχει απέναντι της μόνο το Βερολίνο. Έχει ένα ευρύτερο σύμπλεγμα ευρωπαϊκών συμφερόντων. Γι' αυτό και είναι προσεκτική στις κινήσεις της.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η στροφή του αμερικανικού ενδιαφέροντος προς τον Ειρηνικό έχει ατονήσει το αντίστοιχο ενδιαφέρον για τη Γηραιά Ήπειρο. Αυτό δεν είναι αληθές. Θεμέλιο και αφετηρία της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ είναι η διατήρηση της οργανικής συμμαχικής διατλαντικής σχέσης. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Ομπάμα παρακολουθεί με ανησυχία τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη. Θα παρέμβει όταν θεωρήσει ότι είναι ώριμες οι συνθήκες, όταν το Βερολίνο στραβοπατήσει, όταν η γερμανική πολιτική θα έχει προκαλέσει κύμα αντιδράσεων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, οπότε και η αμερικανική παρέμβαση θα μπορεί να αυτοπροβληθεί σαν σταθεροποιητική. Προς το παρόν, η Ουάσιγκτον στέλνει μηνύματα και επιδίδεται σε έμμεσες πλαγιοκοπήσεις.
Σε αυτή τη σύνθετη γεωπολιτική και γεωοικονομική συνάρτηση για μια ακόμα φορά στην Ιστορία της η Ελλάδα παίζει έναν πολύ πιο κρίσιμο ρόλο απ' όσο αντιστοιχεί στο μέγεθος της. Ως ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας, έχει από τις αρχές του 2010 μετατραπεί σε πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται μια πολιτική η οποία ήδη εφαρμόζεται και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια και προορίζεται να εφαρμοστεί και στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Αυτό έχει μετατρέψει τη χώρα σε αντικείμενο του υποδόριου αμερικανογερμανικού ανταγωνισμού.
Προ ημερών ο Στουρνάρας δήλωσε ότι ο σημαντικότερος εταίρος της Ελλάδας είναι η Γερμανία. Αν και δεν της δόθηκε σημασία, η δήλωση αυτή αντανακλά τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της εξάρτησης των ελληνικών αρχουσών ελίτ από την Ουάσιγκτον προς το Βερολίνο, μέσω του πλέγματος των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων και διαδικασιών. Μια σύγκριση της δημοσιότητας αλλά και των μέτρων που λήφθηκαν για τις επισκέψεις Σόιμπλε και Λιου αποτυπώνει σημειολογικά αυτή τη μετατόπιση. Πριν από μερικά χρόνια η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών δεν θα ήταν ούτε μεσαίου μεγέθους είδηση.
Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι χρειάστηκε να περάσει πάνω από ένας χρόνος πρωθυπουργίας και να προηγηθούν αρνήσεις με πολιτικό μήνυμα για να εξασφαλίσει τελικώς ο Σαμαράς πρόσκληση στην Ουάσιγκτον. Οι Αμερικανοί έδειξαν εμμέσως πλην σαφώς τη δυσαρέσκειά τους για την επιλογή του να βάλει όλα τα αυγά του στο γερμανικό καλάθι. Και όταν θα τον υποδεχθούν στις 8 Αυγούστου θα φροντίσουν να του περάσουν το μήνυμα.
Ευκαιρία να σπάσουν τα δεσμά
(του Μιχάλη Ιγνατίου)
Η επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζακ Λιου, στην Ελλάδα είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Και υποστηρίζω τη θέση αυτή παρά το γεγονός ότι μέσα στο σκοτάδι που κυριαρχεί, λόγω της κρίσης και των αβάστακτων, άδικων μέτρων που επέβαλαν οι δανειστές και οι κατά καιρούς ελληνικές κυβερνήσεις, δεν έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε το φως, διότι είναι ακόμα αμυδρό και τις πλείστες φορές αδιευκρίνιστο.
Οι απόψεις που υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι σκληρές και ξεκάθαρες για το στόχο τους και τις εκφράζει με ωμό τρόπο, που προκαλεί και φοβίζει. Δυστυχώς, η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός δεν μπορούν να αναμένουν την παραμικρή βοήθεια από τους εταίρους της Ευρώπης και θα έπρεπε ήδη να έχει ξεκινήσει η εσωτερική συζήτηση για αναθεώρηση της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι πολιτική απάτη και τεράστιο ψέμα ότι θα εξέλθουμε της κρίσης γαντζωμένοι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Με τα σημερινά δεδομένα, η χώρα είναι εγκλωβισμένη και δεμένη χειροπόδαρα από τους Γερμανούς και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και, εάν δεν απουσίαζε η στρατιωτική παρουσία, θα υποστήριζα ότι η χώρα μας βρίσκεται και υπό κατοχή. Είναι γεγονός πως οι αποφάσεις για το μέλλον του τόπου δεν λαμβάνονται στην Αθήνα.
Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού βρίσκεται η Αμερική, η οποία κυβερνάται από έναν Πρόεδρο ο οποίος ΔΕΝ πιστεύει στη «λύση» της λιτότητας. Είναι κάθετα αντίθετος, άρα εκ των πραγμάτων αναδεικνύεται σε σύμμαχο της Ελλάδας και του λαού της. Και είναι μια θέση που εκφράζεται από έναν άνθρωπο που δεν φημίζεται για τις φιλοαμερικανικές του απόψεις. Βεβαίως και υπάρχουν κίνδυνοι, και αυτοί αφορούν στα εθνικά θέματα, όπου η αμερικανική γραφειοκρατία παραδοσιακά είναι ταγμένη υπέρ της Τουρκίας. Οι λεγόμενοι «ευρωπαϊστές» θέτουν το δίλημμα -είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, λένε- για να συνεχίσουν να εκφοβίζουν με τον εκβιασμό ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρωπαϊκό μαντρί. Όμως δεν είναι πειστικοί, διότι οι Ευρωπαίοι δεν συμπεριφέρθηκαν ως σύμμαχοι, φίλοι και εταίροι. Αντίθετα, δείχνουν τάσεις κατακτητών και τιμωρών. Και αυτό τους καθιστά απαράδεκτους και τους κατατάσσει στους εχθρούς. Οι Ευρωπαίοι είναι απλώς σκληροί και χωρίς αισθήματα δανειστές. Και συμπεριφέρονται όπως οι κλασικοί τραπεζίτες όταν απαιτούν τα χρήματα που δάνεισαν.
Τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών συναντώνται στην οικονομία, όχι ακόμα στην πολιτική, αν και το φυσικό αέριο της Κύπρου και η στρατηγική συνεργασία της Μεγαλονήσου με το Ισραήλ έχουν αναγκάσει μερικούς σοβαρούς διπλωμάτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να κοιτάξουν τα ελληνικά και τα κυπριακά πολιτικά πράγματα υπό διαφορετική οπτική γωνία. Άλλωστε, στη δύσκολη εποχή που ζούμε έχουν μεγαλύτερη σημασία τα οικονομικά παρά τα πολιτικά συμφέροντα. Στην Αμερική προκαλούν περισσότερο πανικό τα κανάλια των οικονομικών ειδήσεων, παρά των πολιτικών. Μοιραία, η δύναμη της οικονομίας θα παρασύρει και τους γραφειοκράτες της πολιτικής.
Η Γερμανία είναι αντίπαλο δέος για την Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα. Στα πέντε (σχεδόν) χρόνια της προεδρικής του θητείας είχε περισσότερες συγκρούσεις με την κυρία Μέρκελ παρά με τον Πρόεδρο Πούτιν ή τους δικτάτορες της Κίνας. Και όλες αφορούσαν στην οικονομία. Στην Ουάσιγκτον προκαλεί μεγάλη ενόχληση η γερμανική συμπεριφορά έναντι του ευρωπαϊκού Νότου. Είναι μια συμπεριφορά που θυμίζει τη Γερμανία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς τα όπλα του Χίτλερ. Η χώρα της Μέρκελ και του Σόιμπλε είναι επιθετική, υποτιμά τους υπόλοιπους λαούς και τους υποτάσσει με τη δύναμη των δανεικών. Οι συμβάσεις που υπογράφονται εξαναγκάζουν τα δανειζόμενα κράτη να παραχωρούν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, με αποτέλεσμα ο δανειστής να έχει δικαίωμα να επιβάλει και τις πολιτικές του. Και είναι γεγονός ότι η Αμερική, αν και υπερδύναμη, δείχνει μεγαλύτερη ευαισθησία.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός πρέπει να αντιμετωπίσει την επίσκεψη στην Ουάσιγκτον ως ευκαιρία για να επιτύχει ανάμειξη της Αμερικής στις οικονομικές υποθέσεις της Ευρώπης. Αυτό εννοούσε ο κ. Τζακ Λιου όταν δήλωνε δημόσια ότι «η σύμπλευση με την Ευρώπη εξακολουθεί να είναι στην κορυφή της ατζέντας μου, καθώς η απασχόληση και η ανάπτυξη στις ΗΠΑ είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την επίτευξη ανάπτυξης και ευημερίας στην Ευρώπη». Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν πιστεύει στη λιτότητα και ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτή τη διακηρυγμένη θέση του Αμερικανού ηγέτη. Η ανάπτυξη στην Ευρώπη και στην Ασία είναι κρίσιμη για την παγκόσμια οικονομία, είπε ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών. Και η λιτότητα είναι εχθρός της ανάπτυξης.
