Διαβάζοντας το παρακάτω σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τέταρτον" τον Αύγουστο του 1985, θα νόμιζε κανείς ότι κατέβηκε στη γη αυτές τις μέρες, για να σχολιάσει για μια ακόμα φορά αυτά που συμβαίνουν στην ταλαίπωρη χώρα μας, πριν γυρίσει πίσω στην ησυχία του.
Και μας γεμίζει απογοήτευση, αφενός το γεγονός ότι τέτοια κριτικά πνεύματα δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, αφετέρου αντιλαμβανόμενοι ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει, όσο είναι υποχρεωμένη να ανέχεται να κυβερνιέται από πολιτικούς τού ήθους και του επιπέδου, που περιγράφει στο κείμενό του ο Μεγάλος (σε πολλούς τομείς) Μάνος Χατζιδάκις.
Σαν εισαγωγή μεταφέρω τις 2-3 πρώτες παραγράφους του άρθρου και μετά αναρτώ φωτοτυπημένη τη σελίδα από το περιοδικό, ώστε να χαρείτε τη γραφή του και σε πολυτονικό που ο ίδιος το προτιμούσε θεωρώντας ότι με αυτό μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο ή φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούριος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα τελευταία χρόνια.
Και μας γεμίζει απογοήτευση, αφενός το γεγονός ότι τέτοια κριτικά πνεύματα δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, αφετέρου αντιλαμβανόμενοι ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει, όσο είναι υποχρεωμένη να ανέχεται να κυβερνιέται από πολιτικούς τού ήθους και του επιπέδου, που περιγράφει στο κείμενό του ο Μεγάλος (σε πολλούς τομείς) Μάνος Χατζιδάκις.
Σαν εισαγωγή μεταφέρω τις 2-3 πρώτες παραγράφους του άρθρου και μετά αναρτώ φωτοτυπημένη τη σελίδα από το περιοδικό, ώστε να χαρείτε τη γραφή του και σε πολυτονικό που ο ίδιος το προτιμούσε θεωρώντας ότι με αυτό μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα.
Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ
Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση. Και όσο ασκεί την εξουσία, εξουσιαστής, γίνεται αυτός η λαϊκή θέληση, έτσι που μέσω των κομματικών εντύπων και των δημοσίων σχέσεων - έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου - των – πολλών - η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με τη δική τους.Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο ή φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούριος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα τελευταία χρόνια.
