Άλμα προς το κενό οι εκλογές για το Σαμαρά (του Στ.Λυγερού)

Πολύς κόσμος έχει μεγάλη περιέργεια για τις συμμαχίες που θα διαμορφωθούν μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές εάν και όποτε μας επιτρέψουν οι επικυρίαρχοι να τις κάνουμε. Το πολιτικό τοπίο, βέβαια, είναι τόσο ρευστό που μόνο η καταγραφή των σημερινών δεδομένων είναι δυνατή. 
Στους συσχετισμούς που διαμορφώνονται σήμερα, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και ορισμένες αξιοπρόσεκτες δηλώσεις, αναφέρεται ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του αυτής της εβδομάδας στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ. 

Η δήλωση-πρόταση του Β. Πολύδωρα για κυβερνητική συνερ­γασία με τη Χρυσή Αυγή μπορεί να προκάλεσε την αντίδραση της ΝΔ, αλλά είναι κοινό μυστι­κό ότι ορισμένοι «γαλά­ζιοι» κύκλοι ερωτοτρο­πούν με αυτή την ιδέα. Στην πραγματικότη­τα, αυτό το ενδεχόμενο υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού όσων υποστηρίζουν ότι ο Α. Σαμαράς δεν φοβάται τις εκλογές.

Εμπόδιο για την προσφυγή στις κάλπες δεν είναι μόνο η κατηγορηματική αντίθε­ση της τρόικας. Είναι και το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν έναν εκλο­γικό συσχετισμό δυνάμεων που δεν αφή­νει πολλές επιλογές. Στην καλύτερη περίπτωση γι' αυτή, η ΝΔ θα κερδίσει την πρώ­τη θέση. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, όμως, να προσεγγίσει την αυτοδυναμία.

Στο Μέγαρο Μαξίμου φαντασιώνονται ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα γίνουν κινή­σεις που θα μεταστρέψουν το κλίμα στην οικονομία και κατ'επέκταση θα ενισχύσουν πολιτικοεκλογικά τον Α. Σαμαρά. Εάν, όμως, ο σημερινός συσχετισμός αλλάξει, θα γίνει πιο δυσμενής για τους «γαλάζιους». Κι αυτό επειδή το Μνημόνιο όχι μόνο δεν ξαναστήνει την οικονομία στα πόδια της, αλλά τη βυθίζει στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Είναι κοινό μυστικό ότι το φθινόπωρο οι ανα­πόφευκτες αποκλίσεις και το χρηματοδο­τικό κενό θα οδηγήσουν σε νέο Μνημό­νιο και στη λήψη πρόσθετων επώδυνων μέτρων.

Με τα οικονομικά ερείπια να συσσωρεύο­νται και με τις αντοχές της κοινωνίας να εξαντλούνται, η ΝΔ διατηρεί το ποσοστό της επειδή ο συρρικνούμενος χώρος του Μνημονίου συσπειρώνεται γύρω της. Με άλλα λόγια, συντηρεί το ποσοστό της, απο­μυζώντας εκλογικά το ΠΑΣΟΚ και τη μνημο­νιακή πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ.

Ο βασικός λόγος που διατηρείται η αστα­θής ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κεφαλαιοποιεί πολιτικοεκλογικά την καταγραφόμενη στις δημοσκοπήσεις αρνητική στά­ση της μεγάλης πλειονότητας των ψηφοφό­ρων έναντι της ασκούμενης πολιτικής. Και δεν την κεφαλαιοποιεί λόγω της αδυναμίας του να πείσει ότι διαθέτει ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Σε αυτό το κοινωνικοοικονομικό τοπίο και με αυτό τον πολιτικοεκλογικά συσχετισμό δυνάμεων, οι εκλογές δεν είναι λύση για τον Α. Σαμαρά, ακόμα κι αν ηγηθεί μιας παρά­ταξης που θα έχει διευρυνθεί με μεταγρα­φές από την «εκσυγχρονιστική», σημιτικής προέλευσης Κεντροαριστερά. Απέχοντας από την αυτοδυναμία, έχει ανάγκη ενός ή και δύο εταίρων για να διαμορφώσει κοινο­βουλευτική πλειοψηφία η οποία να επιτρέ­ψει το σχηματισμό κυβέρνησης.

Μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, ο μόνος σίγουρος εταίρος του Σαμαρά είναι το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου. Ακόμα κι αν οι προβλέψεις ότι ο «πράσινος ήλιος» βαίνει προς τη δύση του αποδειχθούν υπερβολικές, είναι δεδομέ­νο ότι το άλλοτε κραταιό Κίνημα θα εξέλθει από τις επόμενες εκλογές ακρωτηριασμένο. Είναι πιθανόν να μην επαρκεί για τη διαμόρ­φωση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Η συνεχιζόμενη πολιτική απαξίωση και εκλογική αιμορραγία του ΠΑΣΟΚ αναπόφευ­κτα παροξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις του και τροφοδοτεί τις διαλυτικές τάσεις του. Ο ετεροβαρής κυβερνητικός συνεταιρισμός με τη ΝΔ, μάλιστα, βιώνεται τραυματικά από το σκληρό πυρήνα της «πράσινης φυλής». Η ώρα της κρίσης θα έρθει το φθινόπωρο, όταν οι βουλευτές της συμπολίτευσης κατά πάσα πιθανότητα θα κληθούν να ψηφίσουν νέα μέτρα. Αυτό ισχύει και για τους «γαλά­ζιους», αλλά πολύ περισσότερο για τους «πράσινους». Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ είναι ο αδύναμος κρίκος του κυβερνητικού συνα­σπισμού. Το πολιτικό πρόβλημα της «παρά­ταξης του Μνημονίου» είναι ότι δεν διαθέτει πια εφεδρείες και ως εκ τούτου ο Α. Σαμα­ράς δεν έχει εναλλακτικές. Από εκεί προέκυψε το σενάριο σχηματισμού κυβέρνησης μειοψηφίας της ΝΔ που θα στηρίζεται κοι­νοβουλευτικά από τη Χρυσή Αυγή. Δεν έχει, όμως, καμία προϋπόθεση υλοποίησης:

•   Πρώτον, μια τέτοια συνεργασία θα απο­μόνωνε τη ΝΔ στο εσωτερικό και επιπροσθέτως θα προκαλούσε κύμα αντιδρά­σεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνώς.

•   Δεύτερον, η Χρυσή Αυγή, όπως φάνη­κε και από την απάντησή της στο άνοιγμα του Β. Πολύδωρα, δεν είναι διατεθειμένη να μετατραπεί σε δεκανίκι του Σαμαρά. Οι δημοσκοπήσεις, άλλωστε, δείχνουν ότι είναι το κόμμα με τη μεγαλύτερη πολιτικοεκλογική δυναμική. Κι αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στην αντισυστημική ρητο­ρική της. Η κοινοβουλευτική στήριξη μιας μνημονιακής κυβέρνησης θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία. Και ο Ν. Μιχαλολιάκος δεν δείχνει να έχει τέτοιες τάσεις.

Συμπερασματικά, παρά τις παραδοσια­κές κομματικές προκαταλήψεις και τη δύ­σκολη μεταξύ τους συνεργασία, Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν κοινό συμφέρον να κρατήσουν την παρούσα κυβέρνηση όσο το δυνατόν περισσότερο στη ζωή. Στην κα­λύτερη γι'αυτούς περίπτωση, όμως, θα επι­βιώσει μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014.