Είναι γεγονός ότι τον μήνα που πέρασε - όπως και κάθε μήνα άλλωστε -
δεν έλειψαν τα γεγονότα στη χώρα μας.
Ο Ιούνιος σίγουρα σημαδεύτηκε από το κλείσιμο της ΕΡΤ. Βέβαια όχι τόσο
από το γεγονός καθαυτό, όσο από τον τρόπο που έγινε. Έναν τρόπο που χαρακτηρίζει
άλλου τύπου καθεστώτα, που ελάχιστη σχέση έχουν με τη δημοκρατία. ‘Έναν τρόπο
που δεν είχαν τολμήσει να ακολουθήσουν στο παρελθόν στη χώρα μας ούτε
δικτατορικά καθεστώτα!
Για το λόγο που η κυβέρνηση – για την ακρίβεια ο πρωθυπουργός –
προχώρησε σ’αυτή την ενέργεια έχουν γραφεί διάφορα. Πάντως,
· είτε φταίνε οι απεργίες
των εργαζομένων σε ημερομηνίες που η κυβέρνηση θα ήθελε την ΕΡΤ σε λειτουργεία,
· είτε φάνηκε η εύκολη λύση
προκειμένου να μειωθούν οι υπάλληλοι του δημοσίου (είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι
της ΕΡΤ;) κατά έναν αριθμό που είχε απαιτηθεί από την τρόικα (πέσαμε όλοι στην
παγίδα να μην βλέπουμε πια τους εργαζόμενους ή τους άνεργους σαν ανθρώπινες
ψυχές, αλλά σαν αριθμούς),
· είτε επειδή η κυβέρνηση
δεν χρειάζεται κρατικό κανάλι για να προπαγανδίζει το – ανύπαρκτο - έργο της,
εφόσον υπάρχουν 3-4 κανάλια που κάνουν πολύ καλά αυτή τη δουλειά,
· είτε για κάποιους
πολιτικούς λόγους, αφού οικονομικοί λόγοι έχει αποδειχθεί ότι δεν υπήρχαν,
εφόσον η ΕΡΤ ήταν πλεονασματική,
η κίνηση αυτή περισσότερο από τις οθόνες στα σπίτια μας αμαύρωσε την
εικόνα του πρωθυπουργού.
Το επακόλουθο αυτής της ενέργειας, η αποχώρηση δηλαδή της ΔΗΜΑΡ που
μετασχημάτισε την κυβέρνηση σε δικομματική, δεν είναι σίγουρο ότι θα την βλάψει
τόσο όσο θεωρούν οι περισσότεροι αναλυτές.
Η διανδρία που κυβερνάει πλέον τη χώρα (κυβερνάει, τρόπος του λέγειν,
αφού δεν έχει τη δυνατότητα της παραμικρής ευελιξίας, χωρίς την έγκριση της
τρόικας) έχει τον τρόπο να απαλύνει τα όποια δυσμενή αποτελέσματα
χρησιμοποιώντας είτε τα ελεγχόμενα από αυτήν ΜΜΕ, είτε τις γνωστές
«δημοσκοπήσεις».
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, η ομιλία του Βορίδη στο συνέδριο της Νέας
Δημοκρατίας έγινε θέμα συζήτησης μετά την αναφορά στις ευθύνες του Ανδρέα
Παπανδρέου για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα. Είναι φανερό πλέον
ότι, πέραν της πιθανής δυσαρέσκειάς του από την μη υπουργοποίησή του κατά τον
πρόσφατο ανασχηματισμό, η αποστροφή αυτή της ομιλίας του δείχνει ότι έχει
ξεκινήσει τον αγώνα του για τη διαδοχή του Σαμαρά στη θέση του αρχηγού του
κόμματος που θα εκφράζει τη δεξιά μερίδα των πολιτών, όπως κι αν λέγεται αυτό
το κόμμα τότε. Και σκοπός του είναι να προσελκύσει όποιους από τους συναδέλφους
του βουλευτές και όσους πολίτες-οπαδούς της παράταξης έχουν δυσαρεστηθεί από τη
σύμπραξη της ΝΔ με τον μισητό εχθρό των τελευταίων μεταπολιτευτικών δεκαετιών,
το ΠΑΣΟΚ. Ίσως η μη τοποθέτηση του βουλευτή σε υπουργείο ήταν απόρροια της
υποψίας του πρωθυπουργού γι’αυτές τις βλέψεις του. Το σενάριο αυτό, πάντως,
βρίσκεται στην αρχή του και θα έχει πολλά επεισόδια.
Οριστικοποιήθηκε και ο ερχομός του Σόιμπλε στη χώρα μας. Θα ήθελα να δω
σαν ερώτηση σε γκάλοπ, πόσοι έλληνες πολίτες πιστεύουν ότι μπορεί να προκύψει
κάτι καλό για τη δική μας χώρα από την επίσκεψη αυτού του ατόμου.
Δόθηκε και η αναμενόμενη παράταση για την κατάθεση των φορολογικών
δηλώσεων. Πολλοί τη θεωρούν άστοχη, αφού θα μετακινηθεί προς το τέλος του έτους
η είσπραξη των όποιων φορολογικών εσόδων. Για ποια είσπραξη ακριβώς μιλάνε και
για ποια φορολογικά έσοδα; Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα γεγονός που έχει
υποπέσει στην αντίληψή μου, ως αρνητικό αποτέλεσμα της βάρβαρης φορολογικής
πολιτικής τρόικας-κυβέρνησης, κι αυτό είναι ότι συμπολίτες μας που είχαν
ενστερνιστεί την απαιτούμενη σε μια πολιτισμένη χώρα φορολογική συνείδηση,
ψάχνουν πλέον τρόπους να αποφύγουν τη δήλωση εισοδημάτων και αντικειμενικών
κριτηρίων που θα τους οδηγήσουν στην πληρωμή περισσότερων φόρων. Είναι μια
εξέλιξη που δείχνει ότι αυτή η πολιτική, αντί να οδηγεί στη μείωση των
φοροφυγάδων, οδηγεί στην αύξησή τους!
Κάθε εξέλιξη, κάθε διαπίστωση αποδεικνύει όλο και πιο εμφατικά ότι η
πολιτική των μνημονίων οδηγεί τη χώρα σε μια καταστροφική πορεία, που θα μας
κάνει να πιστεύουμε ότι τα χρόνια προ του 2009 ζούσαμε στον Παράδεισο. Και
δυστυχώς αυτοί που αισιοδοξούν ότι μπορεί να αποφευχθεί αυτή η πορεία, συνεχώς
λιγοστεύουν.
Κι όσο για τα επιχειρήματα των κυβερνητικών παπαγάλων, ότι ζούσαμε με
δανεικά, αυτό θα είναι το θέμα ενός άλλου άρθρου που θα ξεκινάει με το ερώτημα:
Υπάρχει κάποια χώρα που δεν δανείζεται;
