Η κοινωνία ως υποζύγιο της κομματοκρατίας

Δεν θα αναφέρω κάτι πρωτότυπο αν επαναλάβω αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι έλληνες πολίτες, ότι η κυβέρνηση της "αριστεράς" που ασκεί εξουσία σήμερα δεν μοιάζει καθόλου σε αυτό που θεωρούσαν πως είναι αριστερά, όχι μόνο όσοι ανήκουν στο χώρο αυτό, αλλά και οι περισσότεροι πολίτες που δήλωναν φιλελεύθεροι, δεξιοί κλπ.
Πρέπει να ψάξει κάποιος πολύ για να βρεί ψήγματα αριστερής πολιτικής στην εξουσία που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ...και άν θα βρει!
Τι είναι αυτό που μεταλλάσσει τα "αριστερά" κόμματα όταν πάρουν την εξουσία στα χέρια τους; Το άρθρο του Γιώργου Κοντογιώργη -που αναδημοσιεύω στη συνέχεια- δίνει αρκετές εξηγήσεις.

Η κοινωνία ως υποζύγιο της κομματοκρατίας για την κατάκτηση πολιτικής ηγεμονίας και τη νομιμοποίηση της κατοχής της χώρας

Μεσούσης της κρίσης, οι μηχανισμοί του κράτους κατοχής και οι ολιγαρχικές συμμορίες που το νέμονται παραμένουν ανέγγιχτα, όχι τυχαία και προφανώς δυνάμει του στόχου που είναι η διαιώνιση της κομματοκρατίας. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις αυτές προσέρχονται με προθυμία να «διαχειρισθούν» τις «δόσεις» του κάθε νέου δανείου, κατά τον «τρόπο» τους και το συμφέρον των σιτιζομένων στο πρυτανείο. Η εναλλαγή του κομματικού κατεστημένου στην εξουσία είναι απολύτως αδιέξοδη, αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν στο ουσιώδες της διατήρησης των δομών του βαθέος κράτους.

Από την πλευρά της η ίδια η «Αριστερά», αγκυλωμένη στο παρελθόν της, διατηρεί μια άκρως προβληματική σχέση με την εθνική/ταυτοτική συλλογικότητα, επειδή προσεγγίζει, κατά παράδοση, τον φορέα της, την κοινωνία των πολιτών, ως υποκείμενο προς «καθοδήγηση», δηλαδή ως υποζύγιο για την κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας και εξουσίας. Εξού και εξακολουθεί να διακηρύσσει το σωτηριακό «ιστορικό της πεπρωμένο», που είναι η καθοδήγηση και η διαμεσολάβηση, όχι η αντιπροσώπευση της κοινωνίας.

Έτσι εξηγείται ότι όχι μόνο δεν εγείρει, συνακόλουθα και με τη Δεξιά, την προοπτική μιας θεσμικής ενσωμάτωσης της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτεία, αλλά και την αντιμετωπίζει με απέχθεια. Ισχυρίζεται ότι αρκεί να ανέβει η ίδια στην εξουσία για να βρει ο «λαός» τη θέση που του ταιριάζει σ’ αυτήν. Η διατύπωση «ο λαός στην εξουσία» υπονοεί την άνοδο της κομματικής νομενκλατούρας στην πολιτική εξουσία. Γνωρίζουμε όμως ότι όπου η Αριστερά ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες πολιτεύθηκε ως «Δεξιά» ή, ορθότερα, με τον ίδιο τρόπο και τον ίδιο στόχο με τη Δεξιά.

Ώστε δεν αρκεί η διακήρυξη μιας ιδεολογίας που αναφέρεται στην οπτική μιας ορισμένης οργάνωσης του κοινωνικού υποκειμένου, στο συμφέρον της κοινωνίας ή που προβάλλει την ηθική ανωτερότητα και την ικανότητα των συντελεστών της. Και σε κάθε περίπτωση, το πρόταγμα των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς, δεν απαντά στο ερώτημα γιατί να κυβερνούν αυτά, και μάλιστα χωρίς αντιπροσωπευτική θεμελίωση της σχέσης τους με την κοινωνία, και όχι η ίδια η κοινωνία των πολιτών.

Από την άλλη, ενόσω χρόνο η κοινωνία των πολιτών έστελνε την «Αριστερά» στο εκλογικό περιθώριο, η τελευταία επιχειρούσε να στρέψει εναντίον της πρώτης τους οικονομικούς μετανάστες, επικαλούμενη την ανωτερότητα των «δικαιωμάτων» έναντι της «ελευθερίας», της ολιγαρχικής ετερότητας έναντι της δημοκρατικής αυτονομίας. Η ίδια αυτή «Αριστερά» προτάσσει μια εκδοχή του περιβάλλοντος αποφλοιωμένη από το κοινωνικό της διακύβευμα, η οποία εάν εφαρμοζόταν θα απέβαλλε τους κατοίκους από τη χώρα, καθώς και μια αντίληψη του οικονομικού συστήματος που αναπέμπει την κοινωνία στην εποχή των σπηλαίων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ρόλο της διανόησης της Αριστεράς στη δαιμονοποίηση της ελληνικής οικουμενικής αστικής τάξης, στηρίζοντας την επιλογή της κομματοκρατίας για μια εξαρτημένη και παρασιτική έναντι του κράτους παραφυάδα της.

Η εξάντληση του ιδεολογικού οπλοστασίου της Αριστεράς, το οποίο ως διακύβευμα περιήλθε στο παρελθόν, και μάλιστα η απομάκρυνσή της από το διακύβευμα της προόδου την οδήγησε να οικοδομήσει την πολιτική της ρητορική για την κρίση αφενός στην άρνηση της ελληνικής ιδιαιτερότητας -της προφανούς αναντιστοιχίας του τριτοκοσμικού νεοτερικού τύπου κράτους προς το ανθρωποκεντρικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας- και, συνακόλουθα, στη μετάθεση της ευθύνης για την κρίση στην Ευρώπη. Και, αφετέρου, στην επένδυση της αξίωσής της να κυβερνήσει στον ισχυρισμό της «ηθικής» της ανωτερότητας έναντι του αντιπάλου. Ωστόσο, όπως προείπα, αρκεί να αναλογισθεί κανείς ποιοι μας κυβερνούν στην κυβέρνηση της «Αριστεράς» για να περιενδυθεί με άκρατη μελαγχολία και τρόμο. Η ολιγαρχική κατάνυξη της Αριστεράς αναδεικνύεται όταν διαπιστώνει κανείς πώς ξαφνικά η «πατρίδα», η «δημοκρατία» και η «κοινωνία» έγιναν πολιτικό επιχείρημα. Όταν, όμως, η «γλώσσα» είναι μακρά, ο πολιτικός λόγος είναι «βραχύς» και «μαστιγοφόρος».

Υπονοώ με τον αφορισμό αυτόν ότι αντί να επιδεικνύουν οι φορείς της πολιτικής τον δάκτυλο στην κοινωνία ή να επιμένουν να την καθοδηγούν, τον 21ο αιώνα, για να την κρατούν μαντρωμένη στην επιρροή τους, θα ήταν προς το συμφέρον τους να την εμπιστευθούν και να της επιστρέφουν αυτό που δικαιούται. Την κατά το Σύνταγμα «πολιτική κυριαρχία» ή, με διαφορετική διατύπωση, τη θεσμική της χειραφέτηση. Ό,τι έγινε στο παρελθόν με την ατομική ελευθερία/χειραφέτηση να γίνει τώρα και με την κοινωνική και την πολιτική της χειραφέτηση.

Μόνον έτσι θα ανακτήσει η χώρα ισχύ και σεβασμό, θα ξαναγίνει η πολιτική τάξη συνομιλητής με την «τρόικα», γιατί μόνο στο πλαίσιο αυτό θα στραφεί προς την άρση των αιτίων της ελληνικής κρίσης, δηλαδή στην εκ βάθρων ανασυγκρότηση των πυλώνων της ιδιοποίησης του πολιτικού συστήματος, της δημόσιας διοίκησης και στην ανάκληση της νομοθεσίας που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Για να γίνει εν ολίγοις αυτό, απαιτείται η δημιουργία μιας θεσμικά δομημένης νέας πολιτειακής σχέσης μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και της πολιτικής εξουσίας, που θα εξαναγκάζει την πολιτική τάξη να πολιτεύεται εθνικά ή, με διαφορετική διατύπωση, κατά το κοινό συμφέρον, δηλαδή κατά τη συνισταμένη της κοινωνικής βούλησης.