O λόγος που αναδημοσιεύω αυτό το άρθρο του Στέλιου Κούλογλου είναι επειδή περιγράφει τόσο χαρακτηριστικά (και αναλυτικά θα έλεγα, παρά το σχετικά συνοπτικό περιεχόμενό του) το χαρακτήρα και τη νοοτροπία της κυρίαρχης πολιτικής φυσιογνωμίας της Ευρώπης, την πολιτικό που μέσω των υπάκουων Σαμαρά και Βενιζέλου (και των άβουλων βουλευτών των κομμάτων τους φυσικά) καθορίζει τις τύχες της χώρας μας.
Θλίψη θα γεμίσει τον αναγνώστη που θα κάνει σύγκριση του σημερινού αφεντικού της Ευρώπης με σημαντικές προσωπικότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής κατά το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν.
Θλίψη θα γεμίσει τον αναγνώστη που θα κάνει σύγκριση του σημερινού αφεντικού της Ευρώπης με σημαντικές προσωπικότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής κατά το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν.
Η Γερμανία γιόρτασε πανηγυρικά την 25η επέτειο της πτώσης του
τείχους και με το δίκιο της: η επανένωση τής έδωσε την ευκαιρία να
ξαναγίνει η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη. Ένα πρόσφατο άρθρο της γαλλικής
Liberation που είχε τίτλο "Bερολίνο, νέα πρωτεύουσα της Ευρώπης"
ξεκινούσε με την διαπίστωση ότι, όταν πρόκειται να ζητήσουν επιείκεια
για τις πολιτικές λιτότητας που καλούνται να εφαρμόσουν, ο Γάλλος
πρωθυπουργός και ο υπουργός του των Οικονομικών δεν ταξιδεύουν πλέον
στις Βρυξέλλες, αλλά στο Βερολίνο. (Σημ.Π.Σ.: Σχετικά είχα ασχοληθεί σε αυτό το post)
Η παλιά ισορροπία ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία έχει πλήρως
ανατραπεί. Από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέχρι την Ευρωβουλή, όλα τα βασικά
πόστα έχουν καταληφθεί από τους Γερμανούς, με καθοριστικό ρόλο στις
αποφάσεις για όλα τα κρίσιμα θέματα. "Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει
γίνει σχεδόν η τρίτη Βουλή της Γερμανίας", ήταν το μελαγχολικό
συμπέρασμα του άρθρου.
Η Άνγκελα Μέρκελ ήταν ευτυχισμένη στους εορτασμούς για την πτώση, επίσης με το δίκιο της: μια άσημη φυσικός από την Ανατολική Γερμανία που δεν είχε καμία ανάμιξη στο δημοκρατικό κίνημα, ενώ την μέρα που οι συμπατριώτες της έριχναν το τείχος προτίμησε να πάει στη σάουνα, είναι σήμερα η ισχυρότερη γυναίκα του πλανήτη. Ο καιροσκοπισμός της, η τάση της να αναβάλλει τις αποφάσεις μέχρι να δει προς τα που γέρνουν τα πράγματα, μετατράπηκε σε στρατηγικό πλεονέκτημα όταν, με το ξέσπασμα της κρίσης το 2008, η Γερμανία βρέθηκε να έχει τα περισσότερα χρήματα και η επιβίωση κρατών, όπως η Ελλάδα το 2009-10, να εξαρτάται από ένα νεύμα της.
Η Μέρκελ κατάλαβε τότε ότι μπορούσε να αξιοποιήσει την κρίση στην ευρωζώνη για να να εξασφαλίσει την ηγεμονία της χώρας της στην Γηραιά Ήπειρο και την διαιώνιση της δικής της προσωπικής εξουσίας. Η μεν Γερμανία έφτασε να δανείζεται με μηδενικό ή και αρνητικό επιτόκιο (να επιστρέφει δηλαδή λιγότερα χρήματα απ όσα είχε δανειστεί!) και να εκμεταλλεύεται το υποτιμημένο ευρώ για να αυξήσει τις εξαγωγές της. Η δε καγκελάριος, που στο γραφείο της έχει μια φωτογραφία της Αικατερίνης της Μεγάλης, κατάφερε να κερδίσει για τρίτη συνεχόμενη φορά, μετά από έναν ευχάριστο εκλογικό περίπατο.
Σε μια ανάλυση του για τα χρόνια που μεσολάβησαν από την πτώση του τείχους, το Spiegel περιέγραφε τον καθοριστικό ρόλο της Μέρκελ στην "ανατολικογερμανοποίηση" της δυτικής Γερμανίας.
"Υπάρχουν πλευρές στο τρόπο που διοικεί την χώρα, οι οποίες θυμίζουν την πρώην Ανατολική Γερμανία", έγραφε το γερμανικό περιοδικό. "Μια δικτατορία φοβάται τον ανοικτό διάλογο και τη σύγκρουση και ευδοκιμεί με την φαντασίωση της ενότητας …
...Ο κυβερνήτης ισχυρίζεται ότι εκτελεί τη βούληση του λαού , και επειδή αυτή υποτίθεται ότι είναι κοινή, όλοι είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν. Η σιωπή στη χώρα αντιμετωπίζεται ως συναίνεση. Η Μέρκελ μεγάλωσε σε αυτό το σύστημα και τα στοιχεία αυτά εκφράζονται στο πολιτικό της στιλ . Περιφρονεί τις ανοιχτές διαμάχες, αποφεύγει τον διάλογο και νιώθει άνετα όταν επικρατεί η σιωπή".
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότεροι Γερμανοί σήμερα, όχι μόνο αγνοούν τις αιτίες της κρίσης της ευρωζώνης και το πόσο κερδίζει η χώρα τους από αυτήν, αλλά αντίθετα πιστεύουν ότι οι ίδιοι υφίστανται στερήσεις, επειδή η χώρα τους βοηθά τους διεφθαρμένους και τεμπέληδες Νοτιοευρωπαίους.
Μαθημένη στο ολιγαρχικό κομουνιστικό καθεστώς, ότι η εξουσία είναι το παν και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, η Μέρκελ κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία προδίδοντας τον ευεργέτη της Χέλμουτ Κολ. Ο κυνισμός αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής της. Ο τρόπος που άδειασε τον Α. Σαμαρά, αφού προηγουμένως τον έβαλε να εφαρμόσει τα επαχθή μέτρα υποσχόμενη ότι θα τον βοηθήσει, είναι χαρακτηριστικός: η συζήτηση για το χρέος παραπέμπεται στις καλένδες και την καγκελαρία ελάχιστα ενδιαφέρει ότι ο εκλεκτός της αφήνεται να καταρρεύσει.
Η Μέρκελ ήταν 35 όταν έπεσε το τείχος, που αποτελούσε μέρος της ζωής της. Το νέο τείχος που τώρα χτίζει, χωρίζει την Γερμανία και τους βόρειους συμμάχους της, από τον νότο που δεινοπαθεί. Αδιάφορη για το γεγονός ότι η διάλυση της ευρωζώνης, αναπόφευκτη με τις πολιτικές που υποστηρίζει, θα πλήξει και την ίδια την Γερμανία.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Πολιτική και Οικονομική Αγορά".
Η Άνγκελα Μέρκελ ήταν ευτυχισμένη στους εορτασμούς για την πτώση, επίσης με το δίκιο της: μια άσημη φυσικός από την Ανατολική Γερμανία που δεν είχε καμία ανάμιξη στο δημοκρατικό κίνημα, ενώ την μέρα που οι συμπατριώτες της έριχναν το τείχος προτίμησε να πάει στη σάουνα, είναι σήμερα η ισχυρότερη γυναίκα του πλανήτη. Ο καιροσκοπισμός της, η τάση της να αναβάλλει τις αποφάσεις μέχρι να δει προς τα που γέρνουν τα πράγματα, μετατράπηκε σε στρατηγικό πλεονέκτημα όταν, με το ξέσπασμα της κρίσης το 2008, η Γερμανία βρέθηκε να έχει τα περισσότερα χρήματα και η επιβίωση κρατών, όπως η Ελλάδα το 2009-10, να εξαρτάται από ένα νεύμα της.
Η Μέρκελ κατάλαβε τότε ότι μπορούσε να αξιοποιήσει την κρίση στην ευρωζώνη για να να εξασφαλίσει την ηγεμονία της χώρας της στην Γηραιά Ήπειρο και την διαιώνιση της δικής της προσωπικής εξουσίας. Η μεν Γερμανία έφτασε να δανείζεται με μηδενικό ή και αρνητικό επιτόκιο (να επιστρέφει δηλαδή λιγότερα χρήματα απ όσα είχε δανειστεί!) και να εκμεταλλεύεται το υποτιμημένο ευρώ για να αυξήσει τις εξαγωγές της. Η δε καγκελάριος, που στο γραφείο της έχει μια φωτογραφία της Αικατερίνης της Μεγάλης, κατάφερε να κερδίσει για τρίτη συνεχόμενη φορά, μετά από έναν ευχάριστο εκλογικό περίπατο.
Σε μια ανάλυση του για τα χρόνια που μεσολάβησαν από την πτώση του τείχους, το Spiegel περιέγραφε τον καθοριστικό ρόλο της Μέρκελ στην "ανατολικογερμανοποίηση" της δυτικής Γερμανίας.
"Υπάρχουν πλευρές στο τρόπο που διοικεί την χώρα, οι οποίες θυμίζουν την πρώην Ανατολική Γερμανία", έγραφε το γερμανικό περιοδικό. "Μια δικτατορία φοβάται τον ανοικτό διάλογο και τη σύγκρουση και ευδοκιμεί με την φαντασίωση της ενότητας …
...Ο κυβερνήτης ισχυρίζεται ότι εκτελεί τη βούληση του λαού , και επειδή αυτή υποτίθεται ότι είναι κοινή, όλοι είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν. Η σιωπή στη χώρα αντιμετωπίζεται ως συναίνεση. Η Μέρκελ μεγάλωσε σε αυτό το σύστημα και τα στοιχεία αυτά εκφράζονται στο πολιτικό της στιλ . Περιφρονεί τις ανοιχτές διαμάχες, αποφεύγει τον διάλογο και νιώθει άνετα όταν επικρατεί η σιωπή".
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότεροι Γερμανοί σήμερα, όχι μόνο αγνοούν τις αιτίες της κρίσης της ευρωζώνης και το πόσο κερδίζει η χώρα τους από αυτήν, αλλά αντίθετα πιστεύουν ότι οι ίδιοι υφίστανται στερήσεις, επειδή η χώρα τους βοηθά τους διεφθαρμένους και τεμπέληδες Νοτιοευρωπαίους.
Μαθημένη στο ολιγαρχικό κομουνιστικό καθεστώς, ότι η εξουσία είναι το παν και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, η Μέρκελ κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία προδίδοντας τον ευεργέτη της Χέλμουτ Κολ. Ο κυνισμός αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής της. Ο τρόπος που άδειασε τον Α. Σαμαρά, αφού προηγουμένως τον έβαλε να εφαρμόσει τα επαχθή μέτρα υποσχόμενη ότι θα τον βοηθήσει, είναι χαρακτηριστικός: η συζήτηση για το χρέος παραπέμπεται στις καλένδες και την καγκελαρία ελάχιστα ενδιαφέρει ότι ο εκλεκτός της αφήνεται να καταρρεύσει.
Η Μέρκελ ήταν 35 όταν έπεσε το τείχος, που αποτελούσε μέρος της ζωής της. Το νέο τείχος που τώρα χτίζει, χωρίζει την Γερμανία και τους βόρειους συμμάχους της, από τον νότο που δεινοπαθεί. Αδιάφορη για το γεγονός ότι η διάλυση της ευρωζώνης, αναπόφευκτη με τις πολιτικές που υποστηρίζει, θα πλήξει και την ίδια την Γερμανία.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Πολιτική και Οικονομική Αγορά".
