Τι θα γίνει συνέλληνες; Πόσο ακόμα; (του Άρη Δαβαράκη)

Είναι σίγουρο ότι τις σκέψεις που διατυπώνει ο Άρης Δαβαράκης στο κείμενό του που αναδημοσιεύω σήμερα, τις έχουμε κάνει οι περισσότεροι από εμάς αρκετές φορές. Δυστυχώς οι σκέψεις μόνες τους δεν αρκούν για να αποτινάξουμε το ζυγό που μας επέβαλαν οι γερμανοί με τη βοήθεια των ιθαγενών οργάνων τους. 
Θα σταθώ πάντως σε δυο σημεία του κειμένου αυτού.
Το ένα είναι οι ενοχές και ο τρόμος που μας έχουν γεμίσει οι δεσμοφύλακές μας. Πρόκειται για το "δόγμα του σοκ", στο οποίο είχε αναφερθεί και η Ναόμι Κλάιν, τόσο στο ομότιτλο βιβλίο της, όσο και σε συνεντεύξεις της, κάποιες από τις οποίες είχαν δοθεί και στη χώρα μας, την οποία είχε επισκεφτεί μερικές φορές. (έχουμε αναφερθεί στο θέμα από αυτή τη γωνιά εδώ, εδώ κι εδώ)
Το άλλο σημείο είναι ότι για τρίτη φορά σε 100 χρόνια προσπαθεί η Γερμανία να κυριαρχήσει στην ήπειρό μας, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά, όχι πυροβόλα όπλα, αλλά ένα νόμισμα, του οποίου τον έλεγχο κατέχει εξολοκλήρου. Η ουσία είναι ότι - επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται - η επίμονη αυτή χώρα θα ηττηθεί πάλι. Δυστυχώς όμως, όταν και αυτός ο πόλεμος θα έχει τελειώσει, οι ευρωπαϊκές χώρες θα είναι ερειπωμένες! Γι'αυτό, όσο γρηγορότερα αποτινάξουμε το γερμανικό ζυγό, τόσο λιγότερα ερείπια θα έχουμε να αποκαταστήσουμε. Το πρώτο βήμα για να τερματιστεί αυτή η κατοχή δεν μπορεί παρά να είναι η απαλλαγή μας από τα ιθαγενή όργανα των επικυρίαρχων. Και μετά, μακάρι να γίνει αυτό που ελπίζει και ο Άρης Δαβαράκης: να βρεθεί ένας άνθρωπος να βγει μπροστά και να δηλώσει πως δεν πάει άλλο!

Τι θα γίνει συνέλληνες; Πόσο ακόμα; 

Σκεφτόμουνα την Πέμπτη καθώς προχωρούσε η μέρα πως όλο αυτό το σκηνικό της κρίσης και της δυσκολίας μέσα στο οποίο ζούμε τώρα και αρκετά χρόνια πιά, δεν κάνει να συνεχιστεί άλλο. Μας έχει εξοντώσει αυτή η επικίνδυνη θολούρα που ξεκίνησε από τη στιγμή που βρεθήκαμε ξαφνικά με κηδεμόνες και ελεγκτές να παρακολουθούν τις συμπεριφορές μας από κοντά και να επεμβαίνουνε διορθωτικά στην καθημερινότητά μας με τιμωρίες οικονομικές που, από ένα σημείο και μετά, ακόμα και με βασανιστήρια μπορείς να τις παρομοιάσεις. Είμαστε, ένας ολόκληρος λαός, υπό αυστηρή επιτήρηση, κάπως σαν φυλακισμένοι ομαδικά για οικονομικά εγκλήματα που έχουμε διαπράξει και έχουμε καταδικαστεί γι’ αυτά στα  eυρωπαϊκά δικαστήρια, με συνοπτικές, αλλά έγκυρες διαδικασίες τις οποίες, με σκυμμένο το κεφάλι, τις αποδεχόμαστε ως δίκαιη τιμωρία. Κανείς δεν διαμαρτύρεται γι’ αυτή την κατάσταση. Έχουμε όλοι αποδεχθεί την μοίρα μας και προσπαθούμε μέσα στις μικρές μας φυλακές που είναι τα σπίτια μας, να φτιάξουμε κάτι προς πώληση για να μπορέσουμε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα. Η ζωή μας, ξέρετε, μου θυμίζει πολύ το εξάμηνο που έζησα στις φυλακές Κορυδαλλού, το 2005. Υπάρχει μια αναλογία σε πολλά πράγματα. Αυτή η αίσθηση του περιορισμού και της «επιβίωσης», σαν ένστικτο πολύ ισχυρό στον άνθρωπο (που είναι από τα πιο προσαρμοστικά ζώα), ισχύει στην Ελλάδα των μνημονίων στον ίδιον περίπου βαθμό που ίσχυε και στις φυλακές Κορυδαλλού.
Η πιο ισχυρή αναλογία που εγώ μπορώ να την διακρίνω καθαρά, είναι πως ζούμε έτσι όπως ζούμε, με σκυμμένο το κεφάλι, τρομαγμένοι μη μας βρουν χειρότερα κακά, ενώ  μας πνίγει το άδικο. Αν είχαμε διαπράξει κάποια εγκλήματα, έστω οικονομικά κακουργήματα, με δόλο και επίγνωση του παρανόμου των πράξεών μας, θα νοιώθαμε πολύ διαφορετικά. Όταν όμως δεν καταλαβαίνεις, όσο και αν το προσπαθείς, γιατί υπόκεισαι αυτές τις όλο και πιο ζόρικες στερήσεις, η φυλακή γίνεται πολύ σκληρή. Ζούμε όλοι οι Έλληνες με μια ενοχή που μας φορτώσανε δικαστές και δικαστήρια που καμιά σχέση δεν έχουνε με την έννοια της δικαιοσύνης. Εκτίουμε μια ποινή που μας έχουν επιβάλλει δικαστές που εμπλέκονται με την διεθνή παρανομία, με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πλανήτη που μας φιλοξενεί. Δικαστές που χρηματίζονται οι ίδιοι, που είναι μπλεγμένοι μέχρι το λαιμό μέσα στην, παγκοσμιοποιημένη πια, διαπλοκή και διαφθορά. Και ενώ το ξέρουμε πως όλα αυτά τα ΔΝΤ και οι ΕΚΤ και οι «οίκοι αξιολόγησης» ελέγχονται από προσωπικότητες, άτομα, ανθρώπους πολύ ισχυρούς και, συχνά,( όχι πάντα), συνειδητούς εγκληματίες που καθόλου δεν ενδιαφέρονται αν σκοτώνονται (ή λιμοκτονούν και πεθαίνουν) χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη με δική τους ευθύνη κάθε μέρα, εμείς έχουμε αποδεχτεί την καταδικαστική τους απόφαση και ελπίζουμε να ξημερώσει η μέρα που θα μας πούνε πως έληξε η ποινή μας και μπορούμε να ζήσουμε ξανά ελεύθεροι, χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν (αν δεν θέλουμε) για τις επιλογές μας – φτάνει βέβαια να μην ενοχλούν αυτές οι επιλογές μας τον διπλανό μας.

Το μεγάλο όπλο των διεφθαρμένων που μας έχουνε βάλει στη γωνία να στεκόμαστε στο ένα πόδι και να λέμε και ευχαριστώ, είναι ο φόβος. Ο τρόμος. Η τρομοκρατία. Όταν ένας ολόκληρος λαός έχει ψαρώσει χρόνια τώρα και φοβάται μην πει καμιά λάθος κουβέντα και βρεθεί σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, στην πραγματική φυλακή, τον Κορυδαλλό όπου βρέθηκα εγώ για παράδειγμα, δεν γίνεται να προχωρήσει βήμα.

Όσο ζούμε καπελωμένοι από τον τρόμο της «ισχυρής Γερμανίδας» που αν δεν κάνουμε ότι μας πει θα μας στείλει ακόμα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης  αν χρειαστεί, τόσο θα μαραζώνουμε και θα πονάει η ψυχή μας.

Πρέπει να σταματήσει επιτέλους αυτή η «τιμωρία» - και δεν θα σταματήσει αν δεν βρεθεί ένας άνθρωπος να βγει μπροστά και να δηλώσει πως δεν πάει άλλο. Ένας άνθρωπος που θα αναλάβει την ευθύνη να πει πως το Ευρωπαϊκό Όραμα ΔΕΝ είναι αυτό το κλουβί μέσα στο οποίο ασφυκτιούμε τώρα και χρόνια. Αυτό το κλουβί είναι άλλη μια γερμανική επινόηση κυριαρχίας επί των άλλων λαών.

Πρέπει ν’ αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε επιτέλους ότι για άλλη μια φορά η Γερμανία προσπαθεί να κυριαρχήσει σε όλη την ήπειρο.

Όταν το καταλάβουμε καλά και το χωνέψουμε, θα της κοπεί η όρεξη, όπως της κόπηκε και άλλες δυό φορές –στον 20ο αιώνα.

Είναι όμως πια καιρός να ανασκουμπωθούμε λίγο.

Αρκετά με την μοιρολατρία και το «τι να κάνουμε».

Πρέπει να κάνουμε κάτι.

Έν ανάγκη αυτό που κάνανε και οι παππούδες μας και οι προπαππούδες μας.

Να πούμε ένα όχι ρε αδερφέ – και να αναλάβουμε την ευθύνη του.

Θα το γιορτάζουνε εγγόνια και δισέγγονα πολύ περήφανα, σε μιαν μελλοντική Ελλάδα δημιουργική και ευτυχισμένη. Και, βεβαίως, ελεύθερη.

Σκεφτόμουνα την Πέμπτη καθώς προχωρούσε η μέρα πως όλο αυτό το σκηνικό της κρίσης και της δυσκολίας μέσα στο οποίο ζούμε τώρα και αρκετά χρόνια πιά, δεν κάνει να συνεχιστεί άλλο. Μας έχει εξοντώσει αυτή η επικίνδυνη θολούρα που ξεκίνησε από τη στιγμή που βρεθήκαμε ξαφνικά με κηδεμόνες και ελεγκτές να παρακολουθούν τις συμπεριφορές μας από κοντά και να επεμβαίνουνε διορθωτικά στην καθημερινότητά μας με τιμωρίες οικονομικές που, από ένα σημείο και μετά, ακόμα και με βασανιστήρια μπορείς να τις παρομοιάσεις. Είμαστε, ένας ολόκληρος λαός, υπό αυστηρή επιτήρηση, κάπως σαν φυλακισμένοι ομαδικά για οικονομικά εγκλήματα που έχουμε διαπράξει και έχουμε καταδικαστεί γι’ αυτά στα  eυρωπαϊκά δικαστήρια, με συνοπτικές, αλλά έγκυρες διαδικασίες τις οποίες, με σκυμμένο το κεφάλι, τις αποδεχόμαστε ως δίκαιη τιμωρία. Κανείς δεν διαμαρτύρεται γι’ αυτή την κατάσταση. Έχουμε όλοι αποδεχθεί την μοίρα μας και προσπαθούμε μέσα στις μικρές μας φυλακές που είναι τα σπίτια μας, να φτιάξουμε κάτι προς πώληση για να μπορέσουμε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα. Η ζωή μας, ξέρετε, μου θυμίζει πολύ το εξάμηνο που έζησα στις φυλακές Κορυδαλλού, το 2005. Υπάρχει μια αναλογία σε πολλά πράγματα. Αυτή η αίσθηση του περιορισμού και της «επιβίωσης», σαν ένστικτο πολύ ισχυρό στον άνθρωπο (που είναι από τα πιο προσαρμοστικά ζώα), ισχύει στην Ελλάδα των μνημονίων στον ίδιον περίπου βαθμό που ίσχυε και στις φυλακές Κορυδαλλού.
Η πιο ισχυρή αναλογία που εγώ μπορώ να την διακρίνω καθαρά, είναι πως ζούμε έτσι όπως ζούμε, με σκυμμένο το κεφάλι, τρομαγμένοι μη μας βρουν χειρότερα κακά, ενώ  μας πνίγει το άδικο. Αν είχαμε διαπράξει κάποια εγκλήματα, έστω οικονομικά κακουργήματα, με δόλο και επίγνωση του παρανόμου των πράξεών μας, θα νοιώθαμε πολύ διαφορετικά. Όταν όμως δεν καταλαβαίνεις, όσο και αν το προσπαθείς, γιατί υπόκεισαι αυτές τις όλο και πιο ζόρικες στερήσεις, η φυλακή γίνεται πολύ σκληρή. Ζούμε όλοι οι Έλληνες με μια ενοχή που μας φορτώσανε δικαστές και δικαστήρια που καμιά σχέση δεν έχουνε με την έννοια της δικαιοσύνης. Εκτίουμε μια ποινή που μας έχουν επιβάλλει δικαστές που εμπλέκονται με την διεθνή παρανομία, με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πλανήτη που μας φιλοξενεί. Δικαστές που χρηματίζονται οι ίδιοι, που είναι μπλεγμένοι μέχρι το λαιμό μέσα στην, παγκοσμιοποιημένη πια, διαπλοκή και διαφθορά. Και ενώ το ξέρουμε πως όλα αυτά τα ΔΝΤ και οι ΕΚΤ και οι «οίκοι αξιολόγησης» ελέγχονται από προσωπικότητες, άτομα, ανθρώπους πολύ ισχυρούς και, συχνά,( όχι πάντα), συνειδητούς εγκληματίες που καθόλου δεν ενδιαφέρονται αν σκοτώνονται (ή λιμοκτονούν και πεθαίνουν) χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη με δική τους ευθύνη κάθε μέρα, εμείς έχουμε αποδεχτεί την καταδικαστική τους απόφαση και ελπίζουμε να ξημερώσει η μέρα που θα μας πούνε πως έληξε η ποινή μας και μπορούμε να ζήσουμε ξανά ελεύθεροι, χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν (αν δεν θέλουμε) για τις επιλογές μας – φτάνει βέβαια να μην ενοχλούν αυτές οι επιλογές μας τον διπλανό μας.
Το μεγάλο όπλο των διεφθαρμένων που μας έχουνε βάλει στη γωνία να στεκόμαστε στο ένα πόδι και να λέμε και ευχαριστώ, είναι ο φόβος. Ο τρόμος. Η τρομοκρατία. Όταν ένας ολόκληρος λαός έχει ψαρώσει χρόνια τώρα και φοβάται μην πει καμιά λάθος κουβέντα και βρεθεί σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, στην πραγματική φυλακή, τον Κορυδαλλό όπου βρέθηκα εγώ για παράδειγμα, δεν γίνεται να προχωρήσει βήμα.
Όσο ζούμε καπελωμένοι από τον τρόμο της «ισχυρής Γερμανίδας» που αν δεν κάνουμε ότι μας πει θα μας στείλει ακόμα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης  αν χρειαστεί, τόσο θα μαραζώνουμε και θα πονάει η ψυχή μας.
Πρέπει να σταματήσει επιτέλους αυτή η «τιμωρία» - και δεν θα σταματήσει αν δεν βρεθεί ένας άνθρωπος να βγει μπροστά και να δηλώσει πως δεν πάει άλλο. Ένας άνθρωπος που θα αναλάβει την ευθύνη να πει πως το Ευρωπαϊκό Όραμα ΔΕΝ είναι αυτό το κλουβί μέσα στο οποίο ασφυκτιούμε τώρα και χρόνια. Αυτό το κλουβί είναι άλλη μια γερμανική επινόηση κυριαρχίας επί των άλλων λαών.
Πρέπει ν’ αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε επιτέλους ότι για άλλη μια φορά η Γερμανία προσπαθεί να κυριαρχήσει σε όλη την ήπειρο.
Όταν το καταλάβουμε καλά και το χωνέψουμε, θα της κοπεί η όρεξη, όπως της κόπηκε και άλλες δυό φορές –στον 20^ο αιώνα.
Είναι όμως πια καιρός να ανασκουμπωθούμε λίγο.
Αρκετά με την μοιρολατρία και το «τι να κάνουμε».
Πρέπει να κάνουμε κάτι.
Έν ανάγκη αυτό που κάνανε και οι παππούδες μας και οι προπαππούδες μας.
Να πούμε ένα όχι ρε αδερφέ – και να αναλάβουμε την ευθύνη του.
Θα το γιορτάζουνε εγγόνια και δισέγγονα πολύ περήφανα, σε μιαν μελλοντική Ελλάδα δημιουργική και ευτυχισμένη. Και, βεβαίως, ελεύθερη.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.kosmos&id=5690#sthash.1x0ZlAaO.S2cqDHin.dpuf

Σκεφτόμουνα την Πέμπτη καθώς προχωρούσε η μέρα πως όλο αυτό το σκηνικό της κρίσης και της δυσκολίας μέσα στο οποίο ζούμε τώρα και αρκετά χρόνια πιά, δεν κάνει να συνεχιστεί άλλο. Μας έχει εξοντώσει αυτή η επικίνδυνη θολούρα που ξεκίνησε από τη στιγμή που βρεθήκαμε ξαφνικά με κηδεμόνες και ελεγκτές να παρακολουθούν τις συμπεριφορές μας από κοντά και να επεμβαίνουνε διορθωτικά στην καθημερινότητά μας με τιμωρίες οικονομικές που, από ένα σημείο και μετά, ακόμα και με βασανιστήρια μπορείς να τις παρομοιάσεις. Είμαστε, ένας ολόκληρος λαός, υπό αυστηρή επιτήρηση, κάπως σαν φυλακισμένοι ομαδικά για οικονομικά εγκλήματα που έχουμε διαπράξει και έχουμε καταδικαστεί γι’ αυτά στα  eυρωπαϊκά δικαστήρια, με συνοπτικές, αλλά έγκυρες διαδικασίες τις οποίες, με σκυμμένο το κεφάλι, τις αποδεχόμαστε ως δίκαιη τιμωρία. Κανείς δεν διαμαρτύρεται γι’ αυτή την κατάσταση. Έχουμε όλοι αποδεχθεί την μοίρα μας και προσπαθούμε μέσα στις μικρές μας φυλακές που είναι τα σπίτια μας, να φτιάξουμε κάτι προς πώληση για να μπορέσουμε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα. Η ζωή μας, ξέρετε, μου θυμίζει πολύ το εξάμηνο που έζησα στις φυλακές Κορυδαλλού, το 2005. Υπάρχει μια αναλογία σε πολλά πράγματα. Αυτή η αίσθηση του περιορισμού και της «επιβίωσης», σαν ένστικτο πολύ ισχυρό στον άνθρωπο (που είναι από τα πιο προσαρμοστικά ζώα), ισχύει στην Ελλάδα των μνημονίων στον ίδιον περίπου βαθμό που ίσχυε και στις φυλακές Κορυδαλλού.
Η πιο ισχυρή αναλογία που εγώ μπορώ να την διακρίνω καθαρά, είναι πως ζούμε έτσι όπως ζούμε, με σκυμμένο το κεφάλι, τρομαγμένοι μη μας βρουν χειρότερα κακά, ενώ  μας πνίγει το άδικο. Αν είχαμε διαπράξει κάποια εγκλήματα, έστω οικονομικά κακουργήματα, με δόλο και επίγνωση του παρανόμου των πράξεών μας, θα νοιώθαμε πολύ διαφορετικά. Όταν όμως δεν καταλαβαίνεις, όσο και αν το προσπαθείς, γιατί υπόκεισαι αυτές τις όλο και πιο ζόρικες στερήσεις, η φυλακή γίνεται πολύ σκληρή. Ζούμε όλοι οι Έλληνες με μια ενοχή που μας φορτώσανε δικαστές και δικαστήρια που καμιά σχέση δεν έχουνε με την έννοια της δικαιοσύνης. Εκτίουμε μια ποινή που μας έχουν επιβάλλει δικαστές που εμπλέκονται με την διεθνή παρανομία, με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πλανήτη που μας φιλοξενεί. Δικαστές που χρηματίζονται οι ίδιοι, που είναι μπλεγμένοι μέχρι το λαιμό μέσα στην, παγκοσμιοποιημένη πια, διαπλοκή και διαφθορά. Και ενώ το ξέρουμε πως όλα αυτά τα ΔΝΤ και οι ΕΚΤ και οι «οίκοι αξιολόγησης» ελέγχονται από προσωπικότητες, άτομα, ανθρώπους πολύ ισχυρούς και, συχνά,( όχι πάντα), συνειδητούς εγκληματίες που καθόλου δεν ενδιαφέρονται αν σκοτώνονται (ή λιμοκτονούν και πεθαίνουν) χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη με δική τους ευθύνη κάθε μέρα, εμείς έχουμε αποδεχτεί την καταδικαστική τους απόφαση και ελπίζουμε να ξημερώσει η μέρα που θα μας πούνε πως έληξε η ποινή μας και μπορούμε να ζήσουμε ξανά ελεύθεροι, χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν (αν δεν θέλουμε) για τις επιλογές μας – φτάνει βέβαια να μην ενοχλούν αυτές οι επιλογές μας τον διπλανό μας.
Το μεγάλο όπλο των διεφθαρμένων που μας έχουνε βάλει στη γωνία να στεκόμαστε στο ένα πόδι και να λέμε και ευχαριστώ, είναι ο φόβος. Ο τρόμος. Η τρομοκρατία. Όταν ένας ολόκληρος λαός έχει ψαρώσει χρόνια τώρα και φοβάται μην πει καμιά λάθος κουβέντα και βρεθεί σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, στην πραγματική φυλακή, τον Κορυδαλλό όπου βρέθηκα εγώ για παράδειγμα, δεν γίνεται να προχωρήσει βήμα.
Όσο ζούμε καπελωμένοι από τον τρόμο της «ισχυρής Γερμανίδας» που αν δεν κάνουμε ότι μας πει θα μας στείλει ακόμα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης  αν χρειαστεί, τόσο θα μαραζώνουμε και θα πονάει η ψυχή μας.
Πρέπει να σταματήσει επιτέλους αυτή η «τιμωρία» - και δεν θα σταματήσει αν δεν βρεθεί ένας άνθρωπος να βγει μπροστά και να δηλώσει πως δεν πάει άλλο. Ένας άνθρωπος που θα αναλάβει την ευθύνη να πει πως το Ευρωπαϊκό Όραμα ΔΕΝ είναι αυτό το κλουβί μέσα στο οποίο ασφυκτιούμε τώρα και χρόνια. Αυτό το κλουβί είναι άλλη μια γερμανική επινόηση κυριαρχίας επί των άλλων λαών.
Πρέπει ν’ αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε επιτέλους ότι για άλλη μια φορά η Γερμανία προσπαθεί να κυριαρχήσει σε όλη την ήπειρο.
Όταν το καταλάβουμε καλά και το χωνέψουμε, θα της κοπεί η όρεξη, όπως της κόπηκε και άλλες δυό φορές –στον 20^ο αιώνα.
Είναι όμως πια καιρός να ανασκουμπωθούμε λίγο.
Αρκετά με την μοιρολατρία και το «τι να κάνουμε».
Πρέπει να κάνουμε κάτι.
Έν ανάγκη αυτό που κάνανε και οι παππούδες μας και οι προπαππούδες μας.
Να πούμε ένα όχι ρε αδερφέ – και να αναλάβουμε την ευθύνη του.
Θα το γιορτάζουνε εγγόνια και δισέγγονα πολύ περήφανα, σε μιαν μελλοντική Ελλάδα δημιουργική και ευτυχισμένη. Και, βεβαίως, ελεύθερη.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.kosmos&id=5690#sthash.1x0ZlAaO.S2cqDHin.dpuf