Μια πολύ ρεαλιστική περιγραφή της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας κάνει με το παρακάτω άρθρο του ο Γ.Λούλης. Κυρίαρχο στοιχείο είναι τα επαναλαμβανόμενα λάθη της συγκυβέρνησης, που αποδεικνύουν ότι δεν είναι ικανή να διαχειριστεί την κρίση που έχει οδηγήσει στην καταστροφή τους έλληνες πολίτες. Πόσο κοντά είναι οι εκλογές; Αυτό κανένας δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα σήμερα, όσο είναι σε εξέλιξη διάφορες κινήσεις προκειμένου να ψηφιστεί ή να μην ψηφιστεί ως πρόεδρος δημοκρατίας το όποιο πρόσωπο θα εμφανίσει ο Βενιζέλος (!).
Το να έρθουν πιο κοντά οι πρόωρες εκλογές ήταν εξ αρχής άμεσα συνδεδεμένο με την εικόνα της δικομματικής κυβέρνησης στην κοινωνία. Όσο φθειρόταν η εικόνα αυτή, τόσο μειώνονταν οι πιθανότητες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συγκεντρώσουν 180 βουλευτές. Η καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν ήταν από μόνη της ο κεντρικός καταλύτης. Ήταν απλώς ένα σημαντικό βήμα. Ο καταλύτης εντοπίζεται στα αλλεπάλληλα λάθη, που διέπραξαν οι ηγεσίες της δικομματικής κυβέρνησης μετά τις ευρωεκλογές. Αυτά στρώνουν τον δρόμο προς πρόωρες εθνικές εκλογές.
Την επομένη των ευρωεκλογών οι αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων κομμάτων δεν είχαν κανένα σχέδιο στρατηγικής αντεπίθεσης. Αντί να διαμορφώσουν μια αξιόπιστη εικόνα με ένα ριζικό κυβερνητικό ανασχηματισμό άρχισαν να αναζητούν σπασμωδικά τους βουλευτές εκείνους, που θα συμπλήρωναν το μαγικό αριθμό. Έβαλαν έτσι την άμαξα πριν το άλογο. Ανερμάτιστα άρχισαν να διακινούν την πιθανότητα να προτείνουν τον Φώτη Κουβέλη για Πρόεδρο με τα γνωστά αποτελέσματα. Η ματιά τους ήταν αμιγώς μικροκομματική. Δεν είχαν το βλέμμα στραμμένο στην ευρύτερη πολιτική εικόνα. Και όμως, από αυτή κρίνονταν οι πρόωρες εκλογές.
Η ευρύτερη εικόνα απαιτούσε κυβερνητικές κινήσεις οι οποίες να σηματοδοτούν υπέρβαση. Αυτό με τη σειρά του απαιτούσε να αλλάξει συθέμελα το κυβερνητικό σχήμα με άνοιγμα σε υπουργούς εκτός των κομματικών τειχών. Μόνο αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει θετική αίσθηση. Αντ' αυτού ακολούθησε ένας θλιβερός ανασχηματισμός με τριτοκλασάτους λαϊκιστές της ΝΔ και τα συνήθη υλικά του τοξικού ΠΑΣΟΚ. Μετά ήρθε η πρόκληση του ΕΝΦΙΑ και το φιάσκο των «κόκκινων γραμμών» στο επικοινωνιακό σόου της διαπραγμάτευσης στο Παρίσι. Ακολούθησε η ολοκληρωτική επικοινωνιακή ήττα στη ΔΕΘ. Ενώ τέλος, έχουμε μπει στον αστερισμό της υπερεπένδυσης στο «φεύγουμε από το μνημόνιο», που κανέναν δεν πείθει. Άλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν πως οι έλεγχοι θα συνεχιστούν με άλλη μορφή.
Μέσα Ενημέρωσης που στηρίζουν άκριτα την κυβέρνηση επετέθησαν εμπαθώς στον Φώτη Κουβέλη, που πολιτικά έκανε τη μόνη αυτονόητη επιλογή η οποία πλέον του απομένει: Δηλαδή να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι χάθηκε για την κυβέρνηση μια δεξαμενή την οποία, για ακατανόητους λόγους, θεωρούσε δεδομένη. Άλλωστε, η κυβερνητική πλευρά είχε ξεχάσει τις πληγές, που άκριτα άνοιξαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη σχέση τους με τον Κουβέλη, όταν τον οδήγησαν εκτός κυβέρνησης. Επίσης, υπερεκτιμήθηκε η κυνική σιγουριά, ότι «ρευστοί» βουλευτές θα κάνουν οτιδήποτε για να αποφύγουν τις πρόωρες εκλογές φοβούμενοι τη μη εκλογή τους. Ενώ υποτιμήθηκε η εξίσου κυνική επιλογή τους να μετακινηθούν μακριά από ηγεσίες και κόμματα, που πλέον παίρνουν την κάτω βόλτα.
Εν κατακλείδι: Ευρύτερα πολιτικά φαινόμενα συνήθως έχουν ευρύτερες και ταυτόχρονα σημαντικές επιπτώσεις. Η ραγδαία φθορά της κυβέρνησης είναι ένα τέτοιο ευρύ φαινόμενο με σοβαρή επίπτωση την ενίσχυση της δυναμικής για πρόωρες εκλογές. Έτσι έγειρε η πλάστιγγα που σήμερα παρατηρούμε. Μάλιστα, η φθορά της κυβέρνησης αποδείχθηκε σαφώς πιο καταλυτική από την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, με την έννοια αυτή, είναι η ίδια η κυβέρνηση που κυρίως συντελεί στο να έρθουν πιο κοντά οι εκλογές, την ώρα που η ίδια θέλει με κάθε τρόπο να τις αποφύγει.
Εκλογές: Γιατί έρχονται πιο κοντά
(του Γιάννη Λούλη)Το να έρθουν πιο κοντά οι πρόωρες εκλογές ήταν εξ αρχής άμεσα συνδεδεμένο με την εικόνα της δικομματικής κυβέρνησης στην κοινωνία. Όσο φθειρόταν η εικόνα αυτή, τόσο μειώνονταν οι πιθανότητες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συγκεντρώσουν 180 βουλευτές. Η καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν ήταν από μόνη της ο κεντρικός καταλύτης. Ήταν απλώς ένα σημαντικό βήμα. Ο καταλύτης εντοπίζεται στα αλλεπάλληλα λάθη, που διέπραξαν οι ηγεσίες της δικομματικής κυβέρνησης μετά τις ευρωεκλογές. Αυτά στρώνουν τον δρόμο προς πρόωρες εθνικές εκλογές.
Την επομένη των ευρωεκλογών οι αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων κομμάτων δεν είχαν κανένα σχέδιο στρατηγικής αντεπίθεσης. Αντί να διαμορφώσουν μια αξιόπιστη εικόνα με ένα ριζικό κυβερνητικό ανασχηματισμό άρχισαν να αναζητούν σπασμωδικά τους βουλευτές εκείνους, που θα συμπλήρωναν το μαγικό αριθμό. Έβαλαν έτσι την άμαξα πριν το άλογο. Ανερμάτιστα άρχισαν να διακινούν την πιθανότητα να προτείνουν τον Φώτη Κουβέλη για Πρόεδρο με τα γνωστά αποτελέσματα. Η ματιά τους ήταν αμιγώς μικροκομματική. Δεν είχαν το βλέμμα στραμμένο στην ευρύτερη πολιτική εικόνα. Και όμως, από αυτή κρίνονταν οι πρόωρες εκλογές.
Η ευρύτερη εικόνα απαιτούσε κυβερνητικές κινήσεις οι οποίες να σηματοδοτούν υπέρβαση. Αυτό με τη σειρά του απαιτούσε να αλλάξει συθέμελα το κυβερνητικό σχήμα με άνοιγμα σε υπουργούς εκτός των κομματικών τειχών. Μόνο αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει θετική αίσθηση. Αντ' αυτού ακολούθησε ένας θλιβερός ανασχηματισμός με τριτοκλασάτους λαϊκιστές της ΝΔ και τα συνήθη υλικά του τοξικού ΠΑΣΟΚ. Μετά ήρθε η πρόκληση του ΕΝΦΙΑ και το φιάσκο των «κόκκινων γραμμών» στο επικοινωνιακό σόου της διαπραγμάτευσης στο Παρίσι. Ακολούθησε η ολοκληρωτική επικοινωνιακή ήττα στη ΔΕΘ. Ενώ τέλος, έχουμε μπει στον αστερισμό της υπερεπένδυσης στο «φεύγουμε από το μνημόνιο», που κανέναν δεν πείθει. Άλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν πως οι έλεγχοι θα συνεχιστούν με άλλη μορφή.
Μέσα Ενημέρωσης που στηρίζουν άκριτα την κυβέρνηση επετέθησαν εμπαθώς στον Φώτη Κουβέλη, που πολιτικά έκανε τη μόνη αυτονόητη επιλογή η οποία πλέον του απομένει: Δηλαδή να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι χάθηκε για την κυβέρνηση μια δεξαμενή την οποία, για ακατανόητους λόγους, θεωρούσε δεδομένη. Άλλωστε, η κυβερνητική πλευρά είχε ξεχάσει τις πληγές, που άκριτα άνοιξαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη σχέση τους με τον Κουβέλη, όταν τον οδήγησαν εκτός κυβέρνησης. Επίσης, υπερεκτιμήθηκε η κυνική σιγουριά, ότι «ρευστοί» βουλευτές θα κάνουν οτιδήποτε για να αποφύγουν τις πρόωρες εκλογές φοβούμενοι τη μη εκλογή τους. Ενώ υποτιμήθηκε η εξίσου κυνική επιλογή τους να μετακινηθούν μακριά από ηγεσίες και κόμματα, που πλέον παίρνουν την κάτω βόλτα.
Εν κατακλείδι: Ευρύτερα πολιτικά φαινόμενα συνήθως έχουν ευρύτερες και ταυτόχρονα σημαντικές επιπτώσεις. Η ραγδαία φθορά της κυβέρνησης είναι ένα τέτοιο ευρύ φαινόμενο με σοβαρή επίπτωση την ενίσχυση της δυναμικής για πρόωρες εκλογές. Έτσι έγειρε η πλάστιγγα που σήμερα παρατηρούμε. Μάλιστα, η φθορά της κυβέρνησης αποδείχθηκε σαφώς πιο καταλυτική από την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, με την έννοια αυτή, είναι η ίδια η κυβέρνηση που κυρίως συντελεί στο να έρθουν πιο κοντά οι εκλογές, την ώρα που η ίδια θέλει με κάθε τρόπο να τις αποφύγει.
