Ο Μύθος της Οικονομικής Εξυγίανσης (του Σταύρου Λυγερού)

Με το ότι τρέφει ελπίδες ο Σαμαράς πως, από τη σημερινή συνάντησή του με τη Μέρκελ, μπορεί να προκύψει κάποιο - έστω ελάχιστο - θετικό αποτέλεσμα, αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι ζει σε άλλο πλανήτη. Η Μέρκελ αφενός έχει τη σκοτούρα του σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού, που αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα γι'αυτήν, αφετέρου έχει βάλει την Ελλάδα στον αυτόματο πιλότο της αυστηρής λιτότητας και για τα περαιτέρω παραπέμπει τους ιθαγενείς υποτελείς της στην τρόικα. Στην ίδια τρόικα, που τελευταία έχουν εγερθεί ερωτήματα για την ψυχική ισορροπία κάποιων μελών της!
Κάτω από ποιές συνθήκες πηγαίνει ο Σαμαράς στη σημερινή συνάντηση με το αφεντικό του, περιγράφει στο άρθρο του - που αναδημοσιεύω παρακάτω - ο κ.Σταύρος Λυγερός.  

  Ο Μύθος της Οικονομικής Εξυγίανσης

Η ανελαστική στάση που τηρεί η τρόικα στις διαπραγ­ματεύσεις που πραγ­ματοποιούνται αυτές τις ημέρες επιβεβαιώ­νει ότι ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Η απροθυ­μία του ευρωιερατείου να διευκολύνει πολιτικά την κλυδωνιζόμενη κυβέρνηση δεν οφείλεται σε κά­ποιου είδους πολιτική αντιπάθεια προς τους Σαμαρά και Βενιζέλο. Το αντίθετο, μάλιστα. Στο Βερολίνο έχουν επίγνωση ότι τόσο υπάκουη κυβέρνηση δεν πρό­κειται να ξαναϋπάρξει στην Αθήνα. Θε­ωρούν, όμως, ότι δεν έχουν περιθώρια να κάνουν εκπτώσεις στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ένα πολιτικό προηγούμενο που θα υπονόμευε το δόγ­μα της μονοδιάστατης λιτότητας.

Ο Σαμαράς πηγαίνει στο Βερολίνο για να διαπραγματευτεί πολιτικά με τη Μέρκελ ένα συμβιβασμό στις τρέχουσες συ­ζητήσεις με την τρόικα και κυρίως μία σαφή δέσμευση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το επιχείρημά του είναι ότι η κυβέρνησή του έχει επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα. Υπενθυμίζου­με ότι πριν από ένα χρόνο το Eurogroup είχε θέσει ως προϋπόθεση για να συζη­τήσει μια νέα αναδιάρθρωση του ελλη­νικού χρέους την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος.

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι προϊόν πρωτοφανών πρακτικών. Εκτός από την επιβολή νέων αφόρητων φόρων, εκτός από την κατά κανόνα οριζόντια περικο­πή δημοσίων δαπανών, ψαλίδισαν και τις δημόσιες επενδύσεις. Στο οκτάμηνο του 2013 οι δημόσιες επενδύσεις είναι κατά 1,3 δις ευρώ λιγότερες από το ποσό που προβλέπει το ίδιο το Μνημόνιο. Το κόστος αυτής της περικοπής αντιστοιχεί σε μια μείωση του ΑΕΠ πάνω από μισή μο­νάδα, σύμφωνα με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς.

Σαν να μην έφταναν αυτά, παραβίασαν τη δέσμευσή τους ότι μέχρι το τέλος του 2013 θα έχουν εξοφλήσει όλες τις ληξι­πρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου. Αν και ως συνολικό ποσό οι οφειλές αυτές έχουν μειωθεί κατά περίπου 2 δις από το τέλος του 2012, τον Αύγουστο του 2013 ανέρ­χονταν σε 6,159 δις ευρώ. Με άλλα λόγια, η μερική στάση πληρωμών του Δημοσίου συνεχίζεται. Αν το Δημόσιο ήταν συνεπές στις υποχρεώσεις του στο οκτάμηνο του 2013, αντί για το μικρό πρωτογενές πλεό­νασμα, θα είχε καταγραφεί πρωτογενές έλλειμμα 2,458 δις ευρώ.

Η τρόικα, βεβαίως έχει επίγνωση ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πλασματικό. Ο λόγος που το αναγνωρίζει είναι ότι το ευρωιερατείο έχει ανάγκη να δείξει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη πως η μονοδιά­στατη λιτότητα φέρνει και θετικά αποτε­λέσματα. Η Ελλάδα, άλλωστε, είχε εξαρχής μετατραπεί στο πειραματόζωο της κρίσης του ευρώ.

Αυτή την περίοδο, οι Σαμαράς και Βενιζέλος διαβεβαιώνουν ότι δεν θα λάβουν νέα οριζόντια μέτρα, ακόμα και εάν η απόφασή τους αυτή οδηγήσει σε αδιέξοδο τις συνο­μιλίες με την τρόικα. Το σχέδιο του προϋ­πολογισμού, όμως είναι αποκαλυπτικό. Σε σύγκριση με το 2013 προβλέπει μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 3,1 δις ευρώ. Οι δραστικές και κατά κανόνα οριζόντιες μειώσεις των δημοσίων δαπανών τα τε­λευταία τέσσερα χρόνια έχουν κατεδαφί­σει το όποιο κοινωνικό κράτος και έχουν αποδυναμώσει σημαντικές λειτουργίες του κράτους. Σε αυτές τις συνθήκες, είναι προφανές ότι η νέα μείωση θα επιδεινώσει μια ήδη δραματική κατάσταση.

Προβλέπεται και αύξηση των δημοσίων εσόδων κατά 2,5 δις πάντα σε σύγκριση με το 2013. Από πού, άραγε, θα προκύψουν τα πρόσθετα αυτά έσοδα; Ακόμα και στη μάλλον απίθανη περίπτωση που επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη για αύξηση του ΑΕΠ το 2014 κατά 0,6%, και πάλι τα προβλεπόμενα έσοδα δεν μπορούν να αντληθούν από την αύξηση των εισοδη­μάτων. Με άλλα λόγια, θα αντληθούν με υπερφορολόγηση.

Η αύξηση των δημοσίων εσόδων το τε­λευταίο διάστημα οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι το Δημόσιο μπορεί πλέον να αφαιρεί από τους τραπεζικούς λογαρια­σμούς των φορολογουμένων τα ποσά ληξιπρόθεσμων οφειλών, ενώ επικρέμαται και η απειλή της φυλάκισης. Οταν το κράτος επιστρατεύει την εξουσία του για να εισπράξει, ο φορολογούμενος κατά κανόνα υποχρεώνεται να θέσει σε προ­τεραιότητα την πληρωμή των οφειλών του προς το Δημόσιο. Για πόσο όμως; Οι αποταμιεύσεις των μικρομεσαίων εξα­νεμίζονται για να χρηματοδοτήσουν τη διαβίωση αλλά και την πληρωμή φόρων που δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από το συρρικνωμένο εισόδημα.

Τα δημόσια έσοδα είναι υγιή, με την έν­νοια ότι έχουν διάρκεια, μόνο όταν προ­έρχονται από μια λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν, δηλαδή, προέρχονται από τον παραγόμενο πλούτο. Τα δημόσια οικονομικά δεν μπορεί να είναι υγιή, όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυ­ξίας. Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας μέσω της υπερφορολόγησης, μόνο προ­σωρινά μπορεί να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα. Βιώσιμη λύση μπορεί να προκύψει μόνο εάν σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, εάν η πραγματική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτήσει αναπτυξια­κή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας, όμως κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της 21/11/2013