Αντι-λαϊκισμός, ο εχθρός είναι ο λαός (του Μενέλαου Γκίβαλου)

Πόσες φορές δεν ακούμε στα μνημονιακά μέσα τούς "αμερόληπτους" δημοσιογράφους να κατακεραυνώνουν συνομιλητή τους, που τόλμησε να αμφισβητήσει την ορθότητα των επιβαλλόμενων μέτρων (ναι, αυτών που ακόμα και αυτοί που τα επέβαλαν τα βρίσκουν λάθος) αποκαλώντας τον λαϊκιστή; Πρόκειται για έναν από τους προπαγανδιστικούς όρους που χρησιμοποιούν στην προσπάθειά τους να κρατήσουν υπνωτισμένους όσους ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στη χώρα μας.
Στο άρθρο που ακολουθεί ο Μενέλαος Γκίβαλος αντιστρέφει τον όρο και αποκαλεί αντι-λαϊκιστές ή μνημονιακούς λαϊκιστές όλους αυτούς - δημοσιογράφους ή πολιτικούς - που χρησιμοποιούν τον όρο "λαϊκισμός" για να αποκρούσουν τα επιχειρήματα όσων ξεσκεπάζουν τα μνημονιακά μέτρα.

Αντι-λαϊκισμός, ο εχθρός είναι ο λαός

Ποιος είναι, άραγε, ο ισχυρότε­ρος ιδεολογικοπολιτικός «κρίκος» που συν­δέει τους δύο «εταί­ρους» της μνημονιακής συγκυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, τόσο στην εκπλήρωση του ιστορικού τους «πεπρωμέ­νου», που αφορά στη σωτηρία της χώρας, όσο και στο «καθήκον» τους να διαμορ­φώσουν τη μεγάλη Κεντροαριστερά, όπως και το «χώρο» του δημοκρατικού Σοσιαλισμού;

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό τη διατύπωσε ο γραμματέας της ΔΗΜΑΡ, κ. Σπύρος Λυκούδης, με απόλυτη σα­φήνεια στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ: «Πρέ­πει, εξ αντικειμένου, να συναντηθούμε, να αντιρροπήσουμε το δυναμισμό του λαϊκισμού»... Τι σύμπτωση: Και από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάθε πολιτικός ή κοινωνικός φορέας, κάθε πολίτης που διαφωνεί και αντιδρά στη «μνημονιακή ορθοδοξία» εντάσσεται στη χορεία των ανεύθυνων λαϊκιστών που απεργάζονται την κατα­στροφή της χώρας... Ο αντι-λαϊκισμός, λοιπόν, είναι «ο κοινός γεωμετρικός τό­πος» των μνημονιακών.

Ο αντι-λαϊκισμός αποτελεί σήμερα το ιδεολογικο-πολιτικό προκάλυμμα των συστημικών συμφερόντων του νεοφιλελεύθερου προτύπου τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Επι­διώκει να επιβάλει ένα ορθολογικό πλαί­σιο πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης και δράσης, σύμφωνα με το οποίο κάθε παρέκκλιση από το πλαίσιο και τις ιστορικές επιλογές των μηχανισμών της Αγοράς και της ακώλυτης οικονομικής δραστηριότητας θεωρείται ανορθολογική και καταστροφική συμπεριφορά, γι' αυτό και θα πρέπει να κατασταλεί.

Η κλασική ερμηνεία του λαϊκισμού αφο­ρά στην άμεση σχέση πολιτικής εξουσίας κοινωνίας καθ' υπέρβασιν του θεσμικού

-   κανονιστικού πλαισίου, στη δημαγωγία, στις μη εκπληρούμενες υποσχέσεις κ.λπ.

Όμως, πέραν της παραδοσιακής αυτής ερμηνείας, θα πρέπει να εκκινήσουμε από την παραδοχή ότι το θεμελιώδες περιεχόμενο της Δημοκρατίας είναι η λαϊ­κή βούληση, η έκφραση της κοινωνικής πλειοψηφίας... Αυτή η βούληση αποτελεί την πραγματική εξουσία, την οποία, όταν μια εκτελεστική εξουσία την παραβιάζει, ο ίδιος ο J. J. Rousseau προτείνει την ανα­τροπή της με λαϊκές εξεγέρσεις.

Ο αντι-λαϊκισμός στη μνημονιακή μας εποχή εκφράζει ευθέως την άρνηση στην έννοια του λαού, στην έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας και σε όλους όσοι την αντιπρο­σωπεύουν. Ο σύγχρονος αντι-λαϊκισμός αποτελεί την αυθεντική έκφραση και μορφοποίηση ενός ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ, που όχι μόνο καταλύει κάθε θεσμικό / συνταγματικό / κανονιστικό πλαίσιο, αλλά έχει επιβάλει ένα αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης, μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δικτατορία.

Ποιος είναι ο «ιδεώδης τύπος» του πο­λίτη, σύμφωνα με τους αντι-λαϊκιστές; Μα εκείνος που δεν αντιδρά όταν χάνει τη δουλειά του, όταν «εξαφανίζεται» ο μισθός και η σύνταξή του, όταν βγαίνει σε πλειστηριασμό το σπίτι του, όταν δεν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του... Αντι- λαϊκισμός σημαίνει παθητική υποταγή της κοινωνίας, «συνειδητοποίηση» των καταχρήσεων και των οικονομικών ανο­μημάτων τα οποία διέπραττε τόσα χρόνια και μετάνοια και «συντριβή», οι οποίες συντελούνται μέσω των προγραμμάτων λιτότητας.

Οι ιδεολογικές «ανησυχίες», οι εντάσεις, οι αντιδράσεις για απώλεια «παρωχη­μένων» και «ζημιογόνων» κοινωνικών θεσμών, συμβάσεων και δικαιωμάτων θεωρούνται λαϊκιστικές παρεκκλίσεις και εντάσσονται στο πολιτικο-ιδεολογικό πεδίο των «άκρων»...

Ο αντι-λαϊκισμός ως πολιτική ορθοδοξία αποδέχεται ως «νόμιμο» το χώρο του Κέντρου (κι ας διέλυσε τη μεσαία τάξη), όπου επικρατεί η «ουδετερότη­τα», η μεσότητα συμφερόντων, ώστε να διασφαλίζεται η αβίαστη συναίνεση... Σ' αυτό το «ουδετεροποιημένο» και «αποστειρωμένο» πεδίο μπορεί η χρη­ματοπιστωτική εξουσία να «εμφυτεύει» τους εκπροσώπους της (Λ. Παπαδήμος, Μ. Μόντι) χωρίς να διαταράσσει τις κομ­ματικές ισορροπίες, χωρίς να προκαλεί ιδεολογικά προβλήματα... Ο πολιτικός «τεχνοκρατισμός» αποτελεί, άλλωστε, το κομματικό διαβατήριο του νεοφιλελευθερισμού.

Οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι λαϊκές κινητοποιήσεις κατά των εξοντωτικών προγραμμάτων λιτότητας, κατά της επιβολής του Δ' Ράιχ, η «αντισυμβατική» ψήφος που εκφράστηκε στην Ιταλία στο Κίνημα Πέντε Αστέρων δεν αποτελούν, φυσικά, εκδηλώσεις «λαϊκισμού», αλλά γνήσιες πολιτικές δράσεις για την προάσπιση μιας αξιοπρεπούς ζωής, των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, για την ανόρθωση μιας Δημοκρατίας που καταρρέει... Απέναντί τους και ενα­ντίον τους βρίσκεται ο νεοφιλελεύθε­ρος «αντι-λαϊκισμός», που όσο βαθαίνει η κρίση εμφανίζεται με το γνήσιο, το στυγνό πρόσωπό του, αυτό της Ακρο­δεξιάς, που θεωρεί ότι η αξιοπρέπεια, η ηθική, οι κοινωνικές αξίες, η ίδια η Δη­μοκρατία αποτελούν «εμπόδια» στην επιβολή της αγοραίας - οικονομιστικής ορθοδοξίας.