Η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι προτεραιότητα;

Όλοι σχεδόν οι Έλληνες νιώσαμε θετικά συναισθήματα, όταν πληροφορηθήκαμε ότι υπάρχουν τόσα κοιτάσματα πετρελαίου, υδρογονανθράκων κλπ. Έστω κι αν η οικονομική εκμετάλλευση θα αργούσε, αντίστοιχα και οι όποιες πρόσοδοι. Με αυτό το θέμα συνδέθηκε και το θέμα της ανακήρυξης ΑΟΖ εκ μέρους της χώρας μας το γρηγορότερο δυνατό.
Είναι όμως έτσι; Ίσως ναι, ίσως όχι. Όπως σε όλα τα θέματα, έτσι κι εδώ χρειάζεται σφαιρική πληροφόρηση. Στο τεύχος του ΝΕΧUS Ιανουαρίου διάβασα το άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω.
Σε αυτό ο κ.Δημ.Κωνσταντόπουλος διατείνεται ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ δεν είναι προαπαιτούμενο, προκειμένου να προχωρήσουμε στην εξόρυξη και εκμετάλλευση των αναφερόμενων κοιτασμάτων. Παραθέτει μάλιστα ορισμένα επιχειρήματα για να υποστηρίξει την άποψή του. 
Ομολογώ ότι δεν έχω πειστεί με όλα όσα αναφέρει, αλλά κάθε επιχείρημά του είναι τόσο καλά τεκμηριωμένο, που είμαι πρόθυμος να πειστώ.
Πάντως το άρθρο αυτό προκαλεί προβληματισμό και αποτελεί τροφή για σκέψη. Γι'αυτό και το προτείνω για μια προσεκτική ανάγνωση.

 Γιατί δεν πρέπει να ανακηρύξουμε ΑΟΖ!  
 Το 2009, η κυβέρνηση, αφού φούσκωσε το έλλειμμα και επέ­τρεψε την κερδοσκοπία επί του ελληνικού χρέους πήγε στις Βρυξέλλες κατηγορώντας με όλους τους δυνατούς τρόπους τη χώρα της (στο αυτό «σπορ» είχε προηγηθεί ο κ. Αλογοσκούφης καθιστώντας ακόμα σοβαρότερες τις αυτοκατηγορίες Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου). Ως αποτέλεσμα, ή Αθήνα υπέγραψε δανειακή σύμβαση, πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας (Κασιμάτης), που εκχωρώντας ουσιαστικά όλο τον πλούτο της στους Πιστω­τές και θέτοντας την Ελλάδα στη σημερινή «δίνη θανάτου», προκάλεσε τη μεγαλύτερη οικονομική-κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του Δυτικού κόσμου, σε ειρηνική περίοδο.

Τρία χρόνια μετά, από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου πηγαίνουμε στο «πετρέλαια υπάρχουν και ΑΟΖ χρειάζεται», Ξε­σηκώνουμε έναν -ήδη διεθνή- τεράστιο θόρυβο περί υποτιθέμενων, κολοσσιαίων αποθεμάτων υδρογονανθράκων που δήθεν διαθέ­τουμε, το αποτέλεσμα του οποίου είναι να δυσκολέψουμε το απολύτως απαραίτητο κούρεμα του χρέους. Μειώνουμε τις πιθανότητες να πετύχουμε την όπτιμουμ στις σημερινές συνθήκες λύση, που είναι ένας συμβιβασμός με την Ευρωγερμανία (τύπου έστω «Μπρεστ-Λιτόβσκ», όχι «Βάρκιζας»), ενώ αυξάνουμε τις πιθα­νότητες σοβαρής έντασης με την Τουρκία, που είναι ένας από τους μηχανισμούς που η παρούσα οικονομική, μπορεί να γίνει και γεωπο­λιτική κρίση.

 Αν η καινούρια «απάτη» ολοκληρωθεί με όλα τα πιθανά απο­τελέσματα, θα αποδειχθεί χειρότερη αυτής του Γιώργου Παπανδρέου, ολοκληρώνοντάς την.

Δεν μας φτάνει η εθνική απελπισία, η κατάρρευση των νοσοκο­μείων, των σχολείων, των ασφαλιστικών ταμείων, του κράτους και της οικονομίας, έχουμε και τους Αη Βασίληδες που μας υπόσχονται να γίνουμε Κουβέιτ. Ξεχνάμε ότι, για το 90% των χωρών στις οποίες ανακαλύφθηκαν υδρογονάνθρακες απεδείχθησαν, από πάσης πλευράς κατάρα και καθόλου ευλογία.

Από διετίας γίνεται συστηματική προσπάθεια μαζικής παραπλάνησης στηριζόμενη σε βουνό από ψέματα και ανακρίβειες σε ό,τι αφορά τα κοιτάσματα, αλλά και την ΑΟΖ. Δυστυχώς παρέσυρε και σοβαρούς, καλόπιστους ανθρώπους, που δεν είναι όμως ούτε μη­χανικοί πετρελαίων, ούτε ειδικοί στο Δίκαιο της Θάλασσας και των οποίων ο ενθουσιασμός ή η απελπισία οδηγούν συχνά να υποστη­ρίζουν, και αυτοί, απίθανες ανοησίες.

Ο δρόμος της σωτηρίας και οι παράδρομοι της καταστροφής

Ποιος δεν θα ήθελε να γίνει ξαφνικά η Ελλάδα Κουβέιτ ή Σαουδαραβία, να βρεθεί από μηχανής Θεός να διακόψει τον εθνικό εφιάλτη; Και μάλιστα άκοπα και ανώδυνα, αποφεύγοντας τους κινδύνους και τις δυσκολίες του κανονικού δρόμου, που για την Ελλάδα είναι η διεκδίκηση διακοπής του μνημονίου, μερικής διαγραφής του χρέ­ους ώστε να γίνει βιώσιμο και έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας, με την παράλληλη προειδοποίηση ότι, χωρίς αυτά, θα πάει σε στάση πληρωμών.                                                          

Δεν είναι εύκολος δρόμος. Το πολιτικό υποκείμενο που θα τον αναλάβει πρέπει να 'χει κότσια, να πει στον ελληνικό λαό ότι θα ζήσει, αν χρειαστεί, «με ψωμί κι αλάτι», ότι «θα μοιραστούμε εν ανάγκη το φαΐ τα φάρμακα και τα καύσιμα», για να επιζήσει η χώρα και να ξανασταθεί στα πόδια της. Δεν κάνεις έξοδο του Μεσολογ­γίου, σα νάτανε πικνίκ.

Ούτε μπορεί η χώρα να μπει σε τέτοιο δρόμο διατηρώντας τις νο­οτροπίες του κλεπτοκρατικού καπιταλισμού και τον απίθανο εγω­κεντρισμό και αναισθησία, που αυξήθηκαν αντί να μειωθούν στην κρίση. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να τα βάλει με τον γιατρό, τον εφοριακό, τον δικαστή, τον δικηγόρο που λαδώνεται, που δεν προ­σφέρει τίποτα, αλλά απαιτεί τα πάντα από το κράτος, δεν θα τα βάλει στα σοβαρά με τις υπερτράπεζες την Ευρώπη και την Αμερική, το ΔΝΤ. Κι επειδή το ξέρουμε, γι' αυτό είναι δημοφιλείς οι ιδέες να φέρουμε κάποιον «νταβατζή» να τα βάλει με τη Μέρκελ (Αμε­ρική, ΔΝΤ), να βρούμε μαγική λύση (πετρέλαια), να ξεσπάσουμε στους φουκαράδες τους μετανάστες (χωρίς να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα).

Γι'αυτό επίσης και ορισμένοι προτιμούν τη φυγή από την πραγ­ματικότητα προκρίνοντας ως plan Α, αν και το λένε Β, την έξοδο από το ευρώ, που ασφαλώς θα είναι μια τεράστια εθνική περιπέτεια υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Και στην οποία μπορεί μεν να αναγκαστεί η χώρα να πάει εκεί, στο χειρότερο - υπό τις παρού­σες συνθήκες, όμως δεν έχει κανένα λόγο να το επιλέξει μόνη της. Πλήρωσε, κακώς τεράστιο τίμημα για να μπει στη λέσχη, δεν έχει λόγο να φύγει απεκδυόμενη των θεσμικών, οικονομικών και πο­λιτικών χαρτιών που της παρέχει η συμμετοχή και υπό συνθήκες εθνικής τραγωδίας και με ένα κράτος που δεν μπορεί να προγραμ­ματίσει το σκάψιμο μιας λακούβας - όχι την εισαγωγή νέου νομί­σματος. Πρέπει να μείνει και να τους κάνει μπάχαλο, όχι στρε­φόμενη κατά, αλλά επικαλούμενη την ευρωπαϊκή ιδέα.

Απίθανα ψέματα

Πριν ανιχνεύσουμε τις προθέσεις του ετερόκλιτου λόμπι «της ΑΟΖ και των πετρελαίων», ας αναφερθούμε στους βασικούς μύθους του: 

Α. Η Ελλάδα έχει αμύθητο ενεργειακό πλούτο. Μπορεί και να 'χει, μπορεί και όχι, εμείς προτιμάμε να κρατάμε «μικρό καλάθι», αλλά χωρίς εκτεταμένες, συστηματικές σεισμικές έρευνες δεν έχουμε σοβαρές ενδείξεις και χωρίς γεωτρήσεις δεν έχουμε βεβαιότητες. Ακόμα κι αν τον έχουμε, θα χρειαστούμε πολλά χρόνια για να τον βγάλουμε από εκεί που είναι. Στο μεταξύ τι θα γίνει; Θα μείνουμε χωρίς νοσοκομεία, θα στείλουμε όλους τους νέους στο εξωτερικό και θα πηδάμε απελπισμένοι από τις ταράτσες; 

Το «λόμπι» ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία από νορβηγικές, αμερικανικές γαλλικές και δεν ξέρω ποιες άλλες πηγές, που καθιστούν βέβαιη την ύπαρξη τεραστίων κοιτασμάτων. To μόνο που δεν μας λένε είναι για ποιο λόγο τους δίνουν τέτοια στοιχεία. Κρίση φιλελληνισμού έπαθαν;

Β. Ο πλούτος μας ανήκει. Αυτός είναι ο πυρήνας της απάτης, γιατί κάνει αφαίρεση των δανειακών συμβάσεων που υπέγραψε η χώρα και όλου του νομοθετικού πλαισίου «αποικίας χρέους» που εισάγεται τώρα με κατεπείγουσες διαδικασίες. Δεν είμαστε πια κανονικό κράτος, που ό,τι παράγει και εξάγει γίνεται σε όφελός του. Ο εξωτερικός οικονομικός καταναγκασμός (προσπάθεια εξυπηρέτησης μη βιώσιμου χρέους) σε συνδυασμό με τις πρωτοφανείς νομικές δεσμεύσεις έχουν το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα που θα είχε η κατοχή της χώρας από ξένη δύναμη. Αν είμαστε, όμως, υπό το ισοδύναμο κατοχής, και είμαστε, είναι έγκλημα η εξαγωγή-εκποίηση των πόρων, που φυσικά θα διατεθούν στις «κατοχικές δυνάμεις», εν προκειμένω στους πιστωτές, και όχι για τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Αν ζούσαμε στα 1943, θα ανατινάζαμε τις πλατφόρμες πετρελαίου, δεν θα φωνάζαμε τους Γερμανούς να αρχίσουν την άντληση!

Γ. Υποστηρίζεται, τελείως ανακριβώς, ότι απαιτείται για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων η ανακήρυξη ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα, την κυριότητα επί των υδρογονανθράκων εξασφαλίζει πλήρως η ισχυρότερη της ΑΟΖ έννοια της υφαλοκρηπίδας, που μπορεί να εκτείνεται μάλιστα και πέραν των 200 ν.μ. της ΑΟΖ. Αυτό που απαιτείται είναι η οριοθέτηση, που ακολουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες με αυτούς της ΑΟΖ.

Δ. Λέγεται ότι οι «διεθνείς νταβατζήδες» εμπόδισαν την Ελλάδα να προχωρήσει στην αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου. Αν δεχθούμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τι κάνει αυτές τις δυνάμεις να διευκολύνουν τώρα μια τέτοια «αξιοποίηση» και να διοχετεύουν πραγματικά ή ψεύτικα στοιχεία στους εγχώριους «σωματοφύλακες» της ΑΟΖ και των πετρελαίων, τους οποίους μάλιστα η κυβέρνηση έχρισε αρμόδιους για την ενεργειακή πολιτική της χώρας; Γιατί αυτή η κυβέρνηση, που κόπτεται τόσο πολύ για τους υδρογονάνθρακες, δεν στελεχώνει την εθνική αρχή διαχείρισης υδρογονανθράκων, που νομοθετήθηκε πέρυσι, αλλά έμεινε στα χαρτιά; Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου γίνεται εθνική ενεργειακή πολιτική από άτομα που το παίζουν «ειδικοί» και «σωτήρες»; Ποιος έστησε όλο αυτό το απίθανο θέαμα;

Θα πείτε ίσως: «Εντάξει. Και τι σε πειράζει εσένα, αν εγώ θέλω να πιστεύω στον Αη Βασίλη; Κάνω κακό σε κανένα;» Δυστυχώς δεν είναι έτσι, για τους εξής λόγους:

1. Ήδη ο διεθνής θόρυβος περί τα αμύθητα ενεργειακά αποθέματα της Ελλάδας που διακινεί η Ντόιτσε Μπανκ, στηριζόμενη αποκλειστικά σε εκθέσεις Ελλήνων επιστημόνων ή «επιστημόνων», δημιουργεί ένα σοβαρό επιχείρημα αύριο για τους Πιστωτές, αν αίφνης θελήσουν να αντικρούσουν μια ελληνική κυβέρνηση, π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, που πάει στην Ευρώπη να ζητήσει μερική διαγραφή χρέους και διακοπή Μνημονίου. Θα πουν τότε: «Μα εσείς πλέετε στο αέριο και το πετρέλαιο, γιατί να σας κουρέψουμε το χρέος»

2. Παρεκτρέπεται ο ελληνικός λαός από τον αγώνα που οφείλει να δώσει μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ όπου βρέθηκε, καλώς ή κακώς, σε διάφορες δήθεν «μαγικές λύσεις», προκειμένου να δημιουργήσει η κυβέρνηση μια ευφορία γύρω από την πραγματική, τραγική κατάσταση της χώρας και να διασκεδάσει την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισής της

3. Αν πάμε υπό τις παρούσες συνθήκες σε εκμετάλλευση τυχόν υδρογονανθράκων, αυτό δεν θα μας απαλλάξει από τον βραχνά του χρέους θα επιτρέψει όμως τη λεηλασία των φυσικών μας πόρων.

4. Η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν θα προσφέρει τίποτα ως προς τη διεκδίκηση της κυριότητας των υδρογονανθράκων (άλλωστε γίνονται ήδη έρευνες στο Λιβυκό και το Ιόνιο χωρίς καμιά ΑΟΖ, ενώ ο νόμος για τους υδρογονάνθρακες που ψηφίστηκε πέρυσι σχετικά αθόρυβα, προβλέπει τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης όλων των θαλασσίων ζωνών, αν δεν προβλέπεται διαφορετικά από άλλη συμφωνία οριοθέτησης). Αν η ανακήρυξη ΑΟΖ γίνει μόνο μακράν των θαλασσών που ευλόγως ενδιαφέρουν την Τουρκία (Αιγαίο, περιοχή Καστελόριζου), συνιστά έμμεση αναγνώριση από την Ελλάδα τυχόν τουρκικών αμφισβητήσεων για το Αιγαίο και το Καστελόριζο. Αν γίνει για όλες τις θάλασσες που αφορά, τότε εμπεριέχει τον κίνδυνο έντασης με την Τουρκία, στις δυσμενέστερες δυνατές συνθήκες για την Ελλάδα.

Ο γράφων υποστήριξε επί πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής έναντι της Άγκυρας. Αλλά βέβαια, κανένας λογικός και πατριώτης άνθρωπος δεν θα επέλεγε αυτή τη στιγμή -ιστορικά πρωτοφανούς διεθνούς απομόνωσης, βαθιού κλονισμού των σχέσεών μας με την ΕΕ, εξασθένισης που δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στις κινήσεις του Στόλου και της Αεροπορίας- για να ανοίξει τα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα κατά προτεραιότητα την κύρια απειλή, που είναι οικονομική, για την επιβίωση του ελληνικού λαού και του κράτους του. Πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει εντάσεις με την Τουρκία και εμπλοκές με τα εκρηκτικά πολεμικά σχέδια του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Προς την Άγκυρα το μήνυμα πρέπει να είναι «σεβόμαστε το modus vivendi, περιμένουμε να το κάνετε κι εσείς. Φυσικά, αν επιδιώξετε να εκμεταλλευθείτε την παρούσα κρίση, η απάντησή μας, μην έχετε αμφιβολία, θα είναι συντριπτική, ανεξαρτήτως κόστους για σας και για μας».

[*] Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε Δίπλωμα Εμπεριστατωμένων Σπουδών (DEA) στην «Επε­ξεργασία Πληροφορίας» από το πανεπιστήμιο της Ρεν στη Γαλλία. Διετέλεσε σύμβουλος του υφυπουργού Άμυνας για θέματα ελληνοποίησης των προ­μηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ από το 1985 έως το 1988 εργάστηκε ως ειδικός συνεργάτης στο γραφείο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Από το 1989 έως το 1998 εργάστηκε στη Μόσχα ως ανταποκριτής της Deutsche Welle, του ΑΠΕ και των εφημερίδων Τα Νέα και Ελευθεροτυπία.  Από το 1998 εργάστηκε ως πολιτικός και διπλωματικός συντάκτης στην εφημερίδα Επενδυτής και, στη συνέχεια, Κόσμος του Επενδυτή και στο ΑΠΕ.