Θα κάνουν την Ελλάδα, την κατώτερη κάστα στην Ευρώπη;

Τι θα γίνει η Ελλάδα, Βουλγαρία ή Ινδία;
Διάβασα ένα άρθρο του οικονομολόγου Θανάση Χατζή, από αυτά που, ενώ εκ πρώτης όψεως μου φαίνονται "τραβηγμένα", με κάνουν στη συνέχεια να καθίσω να σκεφτώ μήπως -αν όχι όλα τα αναγραφόμενα- τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από αυτά στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα.
Προτείνω να διαβάσετε το άρθρο αυτό με κριτική ματιά, όπως πάντα, ας παραβλέψετε εκφράσεις που μπορεί να σας ξενίσουν, όπως έκανα κι εγώ, και κρατήστε τις απόψεις του αρθρογράφου στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας, περιμένοντας να δείτε - να δούμε όλοι μαζί, αν θα επιβεβαιωθούν.  

Προς ένα ευρωπαϊκό Σύστημα Καστών

Βάσει σχεδίου, η Ελλάδα κατώτερη κάστα της Ε.Ε.! 

(του Θανάση Χατζή) 

«Δεν είμαστε Ινδία και ούτε πρόκειται να γίνουμε». Αν κάποιες αποφθεγματικές φράσεις έχουν μείνει σήμερα ιστορικές μόνο και μόνο επειδή τις ξεστόμισαν στο πα­ρελθόν Έλληνες πρωθυπουργοί, αναμφίβολα μία από αυτές είναι και η παραπάνω δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου, στις 3 Οκτωβρίου του 2011, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με βουλευτές της Κεντρικής Μακεδονίας. Αφορμή αυτής της δή­λωσης ήταν η απαίτηση της τρόικας για μεγάλες μειώσεις των κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Η πλήρης φράση ήταν: «Στην Ελλάδα έχουμε Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και θεσμούς που προστατεύουν τους εργαζόμενους. Δεν είμα­στε "Ινδία" και ούτε πρόκειται να γίνουμε!»

Η δήλωση αυτή, όμως, διαβάζεται ποικιλοτρόπως και πα­ρουσιάζει πολλαπλό ενδιαφέρον: Πρώτα από όλα, πρόκειται για μία από τις τελευταίες δηλώσεις που έκανε ο Γιώργος Πα­πανδρέου, ελάχιστες ώρες πριν γίνει γνωστό πως αποφάσισε να παραιτηθεί! Το ίδιο βράδυ, δηλαδή της Δευτέρας 3 Οκτω­βρίου 2011, δημοσιεύθηκε άρθρο στην ιστοσελίδα της εφημε­ρίδας Financial Times Deutschland περί επικείμενης παραί­τησης του Έλληνα πρωθυπουργού, «Οι πληροφορίες που λά­βατε είναι σκουπίδια», ήταν η νυχτερινή απάντηση της κυβέρ­νησης στο άρθρο. Κι όμως, ένα μήνα μετά, πρωθυπουργός της χώρας θα ορκιζόταν ο τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος.

Μη τυχαίες... συμπτώσεις 

Αρκετοί πολιτικοί παρατηρητές είχαν αναρωτηθεί τότε γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου είχε μιλήσει για «Ινδία». Γιατί, δηλαδή, ενώ όλοι εξέφραζαν λίγο-πολύ ανοιχτά τους φόβους τους να μη γίνει η Ελλάδα φτωχή σαν τη Βουλγαρία («βουλγαροποίηση» ήταν και παραμένει ο όρος που χρησιμοποιείται περισσότερο για να περιγράφει την προωθούμενη από την τρόικα βίαιη φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού) ή χρησιμοποιούσαν τον επίσης δόκιμο όρο «κινεζοποίηση», ο ΓΑΠ έκανε λόγο για... «ινδοποίηση». 

Μήπως και ο ίδιος δεν είναι γόνος μιας πολιτικής δυναστείας κεντροαριστερών, όπως οι Γκάντι του Κόμματος του Κογκρέσου; Ο πατέρας του δεν είχε συμμαχήσει με την 'Ιντιρα και τον Ρατζίβ Γκάντι στην «Πρωτοβουλία των 6»; Αλλά και ως επικεφαλής επί χρόνια, της ελληνικής διπλωματίας (έχοντας διατελέσει Υπουρ­γός Εξωτερικών επί κυβέρνησης Σημίτη), δεν γνωρίζει ότι ποτέ -μα ποτέ- ένας πρωθυπουργός δεν μιλά απαξιωτικά για μία άλλη χώρα: Πως θα ήταν unfair, και σε κάθε περίπτωση έξω από το άτυπο πολιτικό και διπλωματικό savoir vivre, να μιλήσει για Βουλγαρίες, Ινδίες, Μπανγκλαντές κ.λπ. για να περιγράφει μια χώρα με χαμηλά μεροκάματα και φτώχεια;

Πίσω από αυτή τη φράση του τότε πρωθυπουργού, πολλοί προχώρησαν και σε μια δεύτερη ανάγνωση. Πως ο ΓΑΠ, υπό τις διάφορες ιδιότητές του, πέραν του πρωθυπουργού, αντέδρασε και ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (θέση που του προσφέρει πληροφορίες για τα πολιτικά τεκταινόμενα από όλες τις γωνιές του κόσμου) και, ακόμη περισσότερο, ως μέλος της Λέσχης Bilderberg. Ας σημειωθεί ότι πολλοί είναι οι ασχο­λούμενοι με το κεφάλαιο «Λέσχη Bilderberg», οι οποίοι θεω­ρούν ότι η απόφαση του ΓΑΠ να μη μιλήσει τον Μάιο του 2009 (εν αναμονή πρωθυπουργός ήταν τότε και αυτό είχε προκαλέσει πλείστα όσα ερωτηματικά...) σε συνεδρίαση στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης, με το πρόσχημα πως θα έπρεπε να αναχω­ρήσει για την Κίνα, όπου θα πραγματοποιούσε επίσκεψη ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν ήταν τυχαία. Πόσω μάλλον, όταν το ίδιο βράδυ που θα μιλούσε, εάν δεν ακύρωνε την ομιλία του, εθεάθη να δειπνεί με τη σύζυγό του στο ίδιο ε­στιατόριο, όπου έτρωγαν και οι υπόλοιποι Έλληνες προσκεκλη­μένοι της Λέσχης, όπως ο Γιάννης Παπαθανασίου, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Στουρνάρας, ο Γιώργος Αλογοσκούφης και ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος. (Σημ. Π.Σ. Το γεγονός αυτό αναφέρεται σε άρθρο του Στ.Κασιμάτη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 2/9/2009)

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που διατυπώθηκαν, στη συγκεκριμένη συνεδρίαση της Λέσχης «ερρίφθη ο κύβος» για το μέλ­λον της Ελλάδας. Σχεδόν αμέσως μετά, άρχισαν να κυκλοφο­ρούν τα πρώτα δημοσιεύματα σε ελληνικά και ξένα ΜΜΕ για την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας. «Θα πεινάσουμε», έλεγαν μισοπροφητικά, μισο-εκ του ασφαλούς (γνωρίζοντας το τι διαμείφθηκε) όσοι πληροφορήθηκαν το τι αποφασίστηκε...

Οι τύχες των Ελλήνων είχαν αποφασιστεί από ένα ιερατείο και συνίσταντο στην ινδοποίηση της χώρας εντός της Ευρωζώ­νης, κάτι σαν τον «Τρίτο Κόσμο της πλούσιας Ευρώπης».

Ινδοποίηση και Κοινωνία των Δύο Τρίτων

Γιατί, όμως, «ινδοποίηση»; Τι σημαίνει αυτός ο όρος; Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς αυτό το οποίο όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν; Ποιο είναι, δηλαδή, το κοινωνικό σύστημα της Ινδίας από αρχαιοτάτων χρόνων - ένα σύστημα καστών. Όπως, επίσης, πολλοί γνωρίζουν ότι το ιδανικό των ακραιφνών νεοφιλελεύθερων είναι η λεγόμενη «Κοινωνία των Δύο Τρίτων». Οι πιο αγαθοί μένουν στους αριθ­μούς: δύο τρίτα που περνούν καλά και ένα τρίτο που περνάει άσχημα, με κίνδυνο όταν «κάτι δεν πάει καλά» να συμβεί το αντίστροφο.

Οι πιo ψυλλιασμένοι, ωστόσο, ήδη από το 1979, τη χρονιά που ανέβηκε στην εξουσία η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία και έκανε σλόγκαν αυτή την αναλογία, δεν στάθηκαν απλώς στην παγίδα του αριθμού. Αντίθετα, στάθηκαν στο πρωτοφανές για τότε σύνθημα που διαχώριζε αξιωματικά τους πολίτες σε πρώτης και σε δεύτερης κατηγορίας, ανεξαρτήτως τού εάν επρόκειτο για κοινωνία των δύο τρίτων, των έξι εβδόμων ή των εννέα δεκάτων...

Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα,τα δύο τρίτα έχουν συρρικνωθεί στο... 1% των πλουσίων που ζουν σε μια προκλητική χλιδή, την ώρα που 22 εκατ. Αμερικανοί ζουν αποκλειστικά από το συσσίτιο που προσφέρεται περιστασιακά. Σχεδόν 50 εκατ. Αμερικανών ζουν σε συνθήκες φτώχειας (οι άνεργοι πέρυσι έφτασαν τα 49,7 εκατ., όπως αναφέρουν τα στοιχεία της απογραφής των ΗΠΑ). Παράλληλα, στη χώρα αυξάνονται δραματικά οι στρατιές των ανέργων.

Το ποσοστό της φτώχειας 16,1% στην καρδιά του καπιταλισμού, όπως και τα 16,4 εκατ. Αμερικανών που το 2011 εργάστηκαν λιγότερο από μία εβδομάδα, αναμφίβολα σοκάρουν. Όπως σοκάρει και το ότι στη Νέα Υόρκη, ο δήμαρχος της πόλης, Μάικλ Μπλούμπεργκ, έφθασε στο σημείο να αντιγράψει προγράμματα που είχαν εφαρμοστεί στις φαβέλες της Βραζιλίας, στα τροπικά δάση της Κολομβίας και τις παραγκουπόλεις της Νικαράγουας για τους κατοίκους της πόλης που αντιμετώπιζαν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης (θα λάμβαναν οικονομικά επιδόματα ανάλογα με τη συμμόρφωσή τους σε ορισμένους κανόνες συμπεριφοράς. Τα παιδιά της οικογένειας θα έπρεπε να γραφτούν στα σχολεία, να παρακολουθούν συστηματικά τα μαθήματά τους και να πραγματοποιούν ιατρικές εξετάσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα...)

Ο Νόαμ Τσόμσκι το είχε διατυπώσει πιο περιεκτικά όταν μιλούσε πριν δύο δεκαετίες για τον -ξεπερασμένο πλέον- αυστηρό διαχωρισμό σε Πρώτο, Τρίτο και Τέταρτο Κόσμο, με γεωγραφικά ή γεωοικονομικά κριτήρια: Πλέον, δεν είναι "Τέταρτος Κόσμος" οι πληθυσμοί που δεν αναγνωρίζονται καν ως οντότητα κρατική (όπως συμβαίνει π.χ. με την κατεχόμενη Δυτική Σαχάρα), αλλά άτομα και ομάδες ατόμων που δεν "αναγνωρίζονται" μέσα σε ένα κράτος ή ακόμη και σε μία πόλη. Ο παράνομος μετανάστης χωρίς χαρτιά, ταξιδιωτικά έγγραφα, κοινωνική ασφάλιση, νόμιμη μισθοδοσία, στη Σωκράτους και στην Μενάνδρου, είναι ο «Τέταρτος Κόσμος» της Αθήνας.

Οι νόμιμοι «απόκληροι», όπως είναι οι μακροχρόνια άνεργοι ή όπως είναι οι λεγόμενοι «νεόπτωχοι» ή ακόμη και οι άστεγοι του κέντρου της Αθήνας, είτε στρώνουν τα βράδια να κοιμηθούν στην Κοραή, είτε πίσω από την Πλατεία Πρωτομαγιάς, είναι οι άνθρωποι που παλεύουν απλώς για μια ευκαιρία επανένταξης, είναι ο «Τρίτος Κόσμος» της Αθήνας. «Πρώτος Κόσμος» είναι κατ' αντιστοιχία οι κατέχοντες και «Δεύτερος Κόσμος» (όπως ονομαζόταν ως το 1990 η ΕΣΣΔ και εν γένει το Ανατολικό Μπλοκ, ο λεγόμενος «Υπαρκτός Σοσιαλισμός») είναι σήμερα στην Ελλάδα ο κόσμος που «τα καταφέρνει» μεν με την επιβίωση, αλλά διαμαρτύρονται - εκείνοι που αντιδρούν στη γενικευμένη βάρβαρη φτωχοποίηση και, εν γένει, στο νεοφιλελεύθερο πείραμα που συντελείται στις πλάτες εκατομμυρίων Ελλήνων.

Μπορεί αυτό να σοκάρει τους Έλληνες. Όμως παρότι έχουν περάσει σχεδόν 2,5 αιώνες από την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση που δέχθηκαν την επιρροή του Διαφωτισμού, και παρότι γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια πλείστα όσα «φιλικά προς τον πολίτη» κοινωνικοπολιτικά ρεύματα, σε όλο το πολιτικό φάσμα μεταξύ φιλελεύθερης Δεξιάς και ριζοσπαστικής Αριστεράς, επανέρχεται δριμύτερος ο διαχωρισμός των πληθυσμών σε κάτι πιο ευδιάκριτο και πιο χονδροειδές από τις τάξεις, όπως τις ξέραμε: ο διαχωρισμός σε κάστες.

Το Σύστημα των Καστών

Το σύστημα της διαίρεσης της ινδικής κοινωνίας σε Βραχμάνους (ιερείς, λόγιοι), Κσατρίγιας (πολεμιστές), Βαϊσίγιας (έμποροι) και Σούντρας (χειρώνακτες) δεν είναι κάτι και τόσο ξένο, όπως πολλοί θα φαντάζονταν, στον Δυτικό κόσμο. Το ανάλογο σύστημα της εξουσίας των «κλήρων» είναι γνωστό, από την αρχαία Ελλάδα και τους Ινδοευρωπαίους, μέχρι σήμερα. Ο «κληρωτός» (στρατιώτης), ο «κληρικός» (ιερέας) και ο «κληρούχος» (γαιοκτήμονας) -έννοιες πίσω από τις οποίες κρύβεται η ίδια η λέξη «άριος» (1: καλλιεργητής, από τη ρίζα «αρ-» εξ ου και άρωσις, άροτρο κλπ. 2: πολεμιστής, Άρης και Άρειος, Ραμ, Μαρς κλπ, και 3: Ιερέας-πολεμιστής, μια ερμηνεία ιδιαίτερα προσφιλής στους ναζί τη δεκαετία του 1930)- συνθέτουν τις τρεις πραγματικές εξουσίες σήμερα, που είναι στην παγκόσμια σκηνή το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα («κληρωτοί»), οι κατέχοντες, τραπεζίτες, επιχειρηματικά λόμπι κλπ. («κληρούχοι») και τα ιερατεία, think-tanks, «λέσχες» κλπ. («κληρικοί»).

Ο διαχωρισμός αυτός και τα προνόμια αυτών των εξουσιών συναντώνται ακόμη στις παραμικρές λεπτομέρειες της καθημερινής ελληνικής ειδησεογραφίας: τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα που «έσκασαν» στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια ήταν των εξοπλισμών («κληρωτοί»), του Βατοπεδίου («κληρικοί») και τραπεζικοχρηματιστηριακά - από της Τράπεζας Κρήτης, μέχρι του Χρηματιστηρίου («κληρούχοι»).

Αλλά και από την πιο πρόσφατη ειδησεογραφία υπάρχουν παραδείγματα των προνομίων τους: το καλοκαίρι, επί ένα μήνα, η κυβέρνηση, έχοντας ξεπουλήσει στους τροϊκανούς τους Έλληνες εργαζόμενους, έδωσε τη μάχη μόνο για τα «ειδικά μισθολόγια των ένστολων», σε μια εποχή φορολόγησης των πάντων η Εκκλησία διατηρεί προνόμια, ενώ εκατοντάδες δισεκατομμυρίων έχουν δοθεί στις τράπεζες ως στήριξη, ακόμη και υπό μορφή δανείων μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, τα οποία θα βαρύνουν τους Έλληνες φορολογούμενους.

Το σύστημα των καστών, με άλλη μορφή, προωθεί κυρίως μέσα από το πειραματόζωο «Ελλάδα», όχι τυχαία, μια χώρα η οποία είχε αποπειραθεί να το εισάγει και πριν 70 χρόνια: η Γερμανία. Η σκοτεινή φιγούρα που ακούσει στο όνομα «Σόιμπλε» κατά κύριο λόγο εκφράζει όλον τον επιχειρηματικό κόσμο και τη βιομηχανία της Γερμανίας, η οποία διαπνέεται από τα ίδια «ιδανικά» της μεγαλοαστικής τάξης που συνέπραξε το 1933 με τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος μαζί με το Ναζιστικό Κόμμα ανέλαβαν να αναβιώσουν το σύστημα των καστών στη Γερμανία:

Στην κορυφή της «άριας» κοινωνικής διαστρωμάτωσης βρέθηκε το «ανακτοβούλιο» των Βραχμάνων, και η ευγενής τάξη των Κσατρίγιας αποδόθηκε στους «ευγενείς» πολεμιστές των SS. Ο ρόλος των Νταλίτ ή «ανέγγιχτων» (όπως ονομάστηκαν οι Παρίες από τον Γκάντι) επιφυλάχθηκε στους «κατώτερους» λαούς, όπως οι Σλάβοι, οι Εβραίοι, οι Ρομά, αλλά και οι κομμουνιστές και οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα κρεματόρια.

Η κατώτερη κάστα του ευρωπαϊκού Ράιχ

Σήμερα, η γερμανοποίηση της Ευρώπης διαπνέεται από τα ίδια οράματα και οι τέσσερις Κόσμοι θα ζουν και θα δραστηριοποιούνται «λειτουργικά» και «αρμονικά» όπως σχεδιάζουν μέσα στα σύνορα της ηπείρου, της ΕΕ, ακόμη δε και της Ευρωζώνης: στη βάση της πυραμίδας που οικοδομείται από τους σύγχρονους κουστουμαρισμένους τεχνοκράτες Ναζί, θα βρίσκονται οι «κατώτεροι Νότιοι» και στον πάτο οι Έλληνες. «Ο Μύθος του 21ου Αιώνα» (κατά το Ο Μύθος του 20ου Αιώνα - Der Mythus des 20. Jahrhunderts) που ήταν το «ευαγγέλιο» των γκουρού της πολιτικής κοσμοθεωρίας (Weltanschauung) του Ναζισμού που είχε γράψει ο Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ, θέλει τον Έλληνα τεμπέλη.

Τι και αν οι Έλληνες όχι μόνο δουλεύουν, αλλά εργάζονται περισσότερο και από όλους τους ομολόγους τους σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα; (Σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ [Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης], ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος δουλεύει 2.017 ώρες τον χρόνο, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη, με άλλους 2 «PIGS» στη 10άδα, την Ιταλία στην 7η θέση και την Πορτογαλία στην 9η. Ενώ μεταξύ των χωρών με τις λιγότερες ώρες εργασίας για το σύνολο της απασχόλησης φιγουράρουν στην 1η θέση η Ολλανδία και στη 2η οι... «εργατικοί» Γερμανοί!) Ο «Μύθος» των Νεοταξιτών θέλει τους Έλληνες «τεμπέληδες», «αμόρφωτους» και «κηφήνες». Η κατώτερη κάστα του Ευρωπαϊκού Ράιχ έχει βρεθεί.

Για να γίνει πιο καταληπτό το σύστημα των καστών, θα πρέπει να αναφερθεί ότι με τον όρο «κάστα» περιγράφεται ο θεμελιώδης θεσμός της κοινωνικής οργάνωσης και διάρθρωσης της Ινδίας. Ο όρος προέρχεται από την λατινική λέξη «castus», που σημαίνει καθαρός, αμόλυντος, χωρίς αναμείξεις. Στην απλούστερη μορφή του, ο όρος ταυτίζεται με το χρώμα του δέρματος, που αποτελεί και το βασικό στοιχείο της ινδικής κοινωνικής ταξινόμησης. Το σύστημα των καστών, στην πληρέστερη ανάπτυξή του, το συναντάμε στον Ινδουισμό, παρότι παρόμοιες μορφές συναντάμε και σε άλλους θρησκευτικούς πληθυσμούς, στο Ισλάμ, στον Χριστιανισμό, στους Σιχ και σε άλλες θρησκευτικές ομάδες στη Νότια Ασία.

Η λέξη «κάστα» στη Σανσκριτική αποδίδεται ως «βάρνα». Η λέξη «βάρνα» (χρώμα) υποδεικνύει ένα ιδεατό μοντέλο, έναν τρόπο σχεδιασμού της κοινωνίας. Οι βάρνα είναι τέσσερις, από αρχαιοτάτων χρόνων: Μπραχμάν, Κσατρίγια, Βαϊσύγια και Σούντρα. Πολλές φορές, ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά για να υποδείξει κοινωνικές διακρίσεις ή έντονο κοινωνικό αποκλεισμό των κατώτερων τάξεων και όχι των ανώτερων, όπως συνέβαινε με τις φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ, τη Νότια Αφρική και άλλες χώρες.

Το σύστημα είναι γνωστό τουλάχιστον 2.000 χρόνια προ Χριστού, όταν οι ανοιχτόχρωμοι Άριοι εισέβαλαν στην Ινδική Υποήπειρο και υπέταξαν τους Δραβίδες σκουρόχρωμους ιθαγενείς που ήταν και οι ιδρυτές του ινδικού πολιτισμού. Για να διαιωνίσουν την υποδούλωση των αρχικών κατοίκων της Ινδίας, οι Άριοι δημιούργησαν το σύστημα των καστών. Η ιεραρχία των καστών εξαρτάται από το σημείο του σώματος του Βράχμα (του Θεού-Δημιουργού του Ινδουισμού) από το οποίο βγήκαν. Στην κορυφή είναι οι Βραχμάνοι που βγήκαν από το στόμα του, ακολουθούν οι Kshatriyas που βγήκαν από τα χέρια του, οι Vashyas που βγήκαν από το μηρό και οι Sudras που βγήκαν από τα πόδια του. Στο κατώτερο σημείο είναι οι Ανέγγιχτοι (Νταλίτ).

Αυτή η προέλευση συναντάται και στους ελληνικούς μύθους. Οι Αθηναίοι, για παράδειγμα, για να προπαγανδίσουν την πνευματική ανωτερότητά τους και τη σοφία τους, δημιούργησαν τον μύθο της πολιούχου τους, θεάς Αθηνάς, που γεννιέται από το κεφάλι του Δία. Αντίθετα, ο κατ’ εξοχήν θεός των απλών ανθρώπων, ο Διόνυσος, γεννήθηκε σύμφωνα με τη μυθολογία από τον μηρό του Δία στη Νάξο, από το ίδιο δηλαδή μέρος του σώματος του Βράχμα που γεννήθηκαν οι Vashyas! Έξω από την πυραμίδα είναι οι ατυχείς Νταλίτ, των οποίων το άγγιγμα και μόνο προκαλεί μόλυσμα για τις άλλες κάστες. Για τον λόγο αυτόν πάντα μένουν σε αρκετή απόσταση από αυτούς.

Οι Έλληνες που προπηλάκισαν τον Γερμανό πρόξενο δεν ξέχασαν «όλως αιφνιδίως» τον Ξένιο Δία. Ούτε, πάλι, έγιναν ξαφνικά Ταλιμπάν στο Πακιστάν, για να καίνε ευρωπαϊκές σημαίες και να κουνούν κρεμάλες. Αυτό που δεν αποδέχονται ως συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι μόνο η φτώχεια (άλλωστε, την έχουν ξαναπεράσει), αλλά η νοοτροπία να αντιμετωπίζονται ως ο παρίας, το μίασμα της Ευρώπης. Και αναγκάζονται σε συνεχείς ταπεινώσεις, προκειμένου από «Σούντρα», δηλαδή γκαρσόνια και εσωτερικοί μετανάστες της Ευρωζώνης, να μη γίνουν ο «Νταλίτ», ο παρίας ο Απόβλητος (που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η έξοδος από το Ευρώ και η επιστροφή στην Δραχμή, όπου θα «πεινάσουν». Και μέσα από μια εκδικητική αυτοεκπληρούμενη προφητεία των υπολοίπων, τους γίνεται σαφές πως θα «τιμωρηθούν» - θα υποτιμηθεί το νόμισμά τους).

Ακριβώς η ίδια πρακτική είχε ακολουθηθεί και στη Λατινική Αμερική το 2001, με την απόφαση του ΔΝΤ να οδηγήσει σε χρεοκοπία την Αργεντινή, αλλά και με τον οικονομικό πόλεμο που δέχθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1990 η Ιαπωνία, για να πάρει το πάνω χέρι στην Ασία η Κίνα, με αντάλλαγμα τις επενδύσεις του Πεκίνου σε αμερικανικά ομόλογα, με τις εξελίξεις να φέρνουν μια στρατιά «Τρίτου Κόσμου» (άνεργους, άστεγους, νεόπτωχους) ακόμη και μέσα στο θεωρούμενο τότε «Νο 2» του καπιταλισμού, Τόκυο.

Η επιλογή αυτή για κάποια νεοταξίτικα ιερατεία είναι θεμελιώδης για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Αναφέρουν πως χάρη και στο σύστημα των καστών η Ινδία παρέμεινε συγκροτημένη ως ενιαίο κράτος, αντί να διαλυθεί σε εκατοντάδες κρατίδια εκατοντάδων γλωσσών, όπως η Ταμίλ, η Χίντι, η Μπενγκάλι... πολλών διαφορετικών θρησκειών, όπως Σιχ, Μπαχάι, Χίνιου, Ισλάμ, Χριστιανοί, Βουδιστές και πλείστων όσων φυλών (οι κάστες, η αγγλική γλώσσα και οι σιδηρόδρομοι, λένε πολλοί πως ενοποίησαν τη «μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου»). Την έχουν, λοιπόν, ως υπόδειγμα λειτουργικής για το όλο σύστημα συνύπαρξης των τάξεων, των οποίων τα μέλη, αντί να αναλώνονται στο πώς θα διαπηδήσουν από τη μία τάξη στην άλλη, θα επιτελούν το καθήκον τους απέναντι στο σύστημα. Με μισθούς πείνας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα (η... «ευελφάλεια» για την οποία είχε μιλήσει η Άννα Διαμαντοπούλου), με ασυδοσία των εργοδοτών (απολύσεις χωρίς αποζημίωση) κλπ.

Η Ελλάδα μεταλλάσσεται γοργά στην κατώτερη κάστα της Ευρωζώνης. Δρόμος επιστροφής υπάρχει μόνο εάν επικρατήσουν ξανά πανευρωπαϊκά οι αρχές του Διαφωτισμού, που θα εναντιωθούν στον νεοταξίτικο σκοταδισμό των επικυρίαρχων. Το εάν αυτό είναι πιθανό ή απίθανο να συμβεί, το γνωρίζει μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος.