Μελέτη για την αποτροπή εξαφάνισης γλωσσών

Δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς πόσες γλώσσες ομιλούνται παγκοσμίως στην εποχή μας. Οι γλωσσολόγοι τις υπολογίζουν σε περίπου 6.000, αλλά δεν είναι σίγουρο πόσο κοντά στην πραγματικότητα βρίσκεται αυτό το νούμερο. Εξάλλου, είναι δύσκολη και η διάκριση μεταξύ γλώσσας και διαλέκτου. Από την άλλη όμως, υπάρχει και η αντίθετη όψη, αφού υπολογίζεται ότι κάθε τόσο, ίσως και κάθε λίγες βδομάδες, μια γλώσσα εξαφανίζεται σε κάποιο μέρος του κόσμου. Αυτό συμβαίνει όταν οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής που μιλούν μια γλώσσα, πεθαίνουν. Είναι δυνατόν όμως να δημιουργηθούν και νέες γλώσσες. Πώς; Ένας τρόπος είναι στη περίπτωση που κάποιοι εξερευνητές ανακαλύψουν μια νέα περιοχή, όπου οι ντόπιοι μιλάνε μια άγνωστη γλώσσα, κι ένας άλλος τρόπος αν σε κάποιο μέρος εγκατασταθεί μεγάλος αριθμός μεταναστών με αποτέλεσμα την πρόσμιξη τής "μεταφερμένης" γλώσσας με την εντοπίως ομιλουμένη. 

Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε, προκειμένου να γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι οι γλώσσες μοιάζουν με ζωντανό οργανισμό. Βρίσκονται σε διαρκή μετασχηματισμό με συνεχόμενες τροποποιήσεις και αυξομειώσεις. 

Εξάλλου, ιστορικά, είναι πολλές οι περιπτώσεις πολιτιστικών αλλαγών σε γειτονικές περιοχές είτε δια της επιβολής είτε δια της αφομοίωσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθειες της μιας περιοχής αντικαθίστανται από κάποιες συνήθειες της γειτνιάζουσας. Οι φυσικοί Joaquim Fort, του Πανεπιστημίου της Girona (UdG), και Neus Isern, του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης (UAB) είναι ειδικοί στη δημιουργία μοντέλων, τα οποία αναπαράγουν τέτοιου είδους επιδράσεις.

Ποιας δημοκρατίας την 40ή επέτειο γιoρτάζουμε;

Διάβασα το μήνυμα του προέδρου της Δημοκρατίας για την επέτειο της συμπλήρωσης 40 χρόνων από την “αποκατάσταση της δημοκρατίας”. Ποιας δημοκρατίας; Έτσι εννοεί τη δημοκρατία ο κ.Παπούλιας; Τέλος πάντων, γι’ αυτό το θέμα αναφέρθηκα και στο χθεσινό post. Θα σταθώ στο τέλος του κειμένου του, όπου προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις υπογραφές που έβαζε στα καταστροφικά για τους Έλληνες πολίτες νομοσχέδια, αναφέρθηκε στις δεσμευτικές για τη θέση του αρμοδιότητες με βάση το Σύνταγμα, το οποίο δεν επιθυμούσε, λέει, να παραβιάσει. Άραγε μέτρησε πόσα από τα νομοσχέδια που υπέγραψε παραβίαζαν άρθρα του

Συντάγματος; Η επιθυμία του να το τηρήσει εξαντλήθηκε μόνο στο θέμα των αρμοδιοτήτων του; Και τελικά, αν δεν μπορεί να αντιδράσει σε ενέργειες της κυβέρνησης που παραβιάζουν το Σύνταγμα, τι χρειαζόμαστε τον πρόεδρο της δημοκρατίας; Εδώ διώξαμε το βασιλιά για να μην τον πληρώνουμε τσάμπα (που τουλάχιστον μας προσέφερε και παραστάσεις με …couleur locale κάθε τόσο, ακριβοπληρωμένες έστω), γιατί να πληρώνουμε έναν πρόεδρο που προσφέρει στη χώρα όσα κι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους που προσέθεσαν στους ήδη υπάρχοντες οι (δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς) υπογραφές του; 
Υπάρχει πάντως μια υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει ακόμα έστω και την τελευταία στιγμή. Όχι ο ίδιος ο κ.Παπούλιας προσωπικά, (που θα μπορούσε να παραιτηθεί για να προκληθούν άμεσα εκλογές, όμως δεν φαίνεται να είναι στις προθέσεις του, αν και αυτό δεν το εμποδίζει το Σύνταγμα που τόσο ...τηρεί) αλλά η θέση του, στην περίπτωση που δεν προκύψει δυνατότητα εκλογής διαδόχου του, οπότε προβλέπεται να προκληθούν εκλογές, που είναι το τελευταίο και μοναδικό όπλο που έχει μείνει πλέον στα χέρια των Ελλήνων πολιτών. Ένα όπλο που -και αυτό- θα ήθελε να αφαιρέσει από το λαό η κυβέρνηση, όπως φαίνεται από τα τόσα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί για να το απαξιώσει, είτε όταν μέσω δημοσκοπήσεων στις οποίες σε αδιευκρίνιστα ερωτήματα απαντούν δήθεν οι πολίτες ότι δεν επιθυμούν εκλογές, είτε όταν βγάζει στα τηλεπαράθυρα τα γνωστά παπαγαλάκια τα οποία ανησυχούν από τηλεοράσεως μήπως ο λαός αναγκαστεί να …συρθεί σε εκλογές, βγάζοντας όση συμπόνια δεν βγάζουν λίγα λεπτά αργότερα, όταν υποστηρίζουν αποφάσεις της κυβέρνησης που καταστρέφουν οικογένειες και εξωθούν συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία. Ναι, οι εκλογές είναι το μοναδικό που έχει μείνει να φοβίζει μια κυβέρνηση υποχείρια ξένων συμφερόντων και μια μεγαλοαστική τάξη που έχει ωφεληθεί από το δράμα της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Γι’αυτό ας προετοιμαστούμε να ακούσουμε πολλές αναλύσεις για το πόσο βλαβερές είναι οι εκλογές για τη χώρα…

Πόση δημοκρατία έχουμε και πόση χρειαζόμαστε;

Η πρόσφατη περιφρονητική για τη δικαιοσύνη δήλωση του νέου (νέου; τρόπος του λέγειν, το όνομα άλλαξε μόνο) υπουργού οικονομικών δεν παραξένεψε κανέναν. Στη μνημονιακή μας χώρα, στην οποία το από συνήθεια επονομαζόμενο δημοκρατικό πολίτευμα έχει δεχτεί τόσα πλήγματα αυτά τα τέσσερα χρόνια, η περιφρόνηση της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση μοιάζει πλέον φυσιολογική, όπως και η περιφρόνηση της Βουλής από τον πρωθυπουργό, αλλά και τον πρόεδρό της (αλήθεια πόσες φορές έχουν εμφανιστεί αυτοί οι δυο στη Βουλή αυτά τα δυο χρόνια;). Οι δυο αυτοί πυλώνες της Δημοκρατίας έχουν μετατραπεί σε απλά εργαλεία εφαρμογής των εντολών των αφεντικών της "κυβέρνησης". Έτσι, φέρνουν στο κοινοβούλιο νομοσχέδια, τα οποία ψηφίζονται από τους ...εκπροσώπους του λαού χωρίς να διαβαστούν, ενώ από τις αποφάσεις της δικαιοσύνης εφαρμόζονται μόνο όσες συμφέρουν την τρόικα.
Σε αυτή την έλειψη δημοκρατίας αναφέρεται και το άρθρο του καθηγητή Μ.Γκίβαλου που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Η δημοκρατία στο απόσπασμα


Νεοφιλελευθερισμός και δημοκρατία δεν συνιστούν καν συμπληρωματικές έννοιες αλλά αντιμετωπίζονται ως ευθέως συγκρουσιακές και «ασύμμετρες». Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε σε θεωρητική βάση τις βασικές αρχές του νεοφιλελεύθερου επιχειρήματος απέναντι στη δημοκρατία όπως τις διατύπωσε ο «πατριάρχης» του F. A. Hayek*. Σήμερα τις βιώνουμε στην πράξη με τον πιο επώδυνο και απαξιωτικό για τους δημοκρατικούς θεσμούς τρόπο.

Η ολιγαρχία των μνημονιακών συμφερόντων

Η «είσοδος» στο Μνημόνιο αποτέλεσε και τυπικά το τέλος μιας δημοκρατίας, ενός πολιτικού συστήματος που ήδη βρισκόταν σε βαθιά κρίση. Στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν απορρίφθηκαν ακόμα και τα προσχήματα: διορίσθηκε πρωθυπουργός ένας τραπεζίτης το Κοινοβούλιο ευτελίσθηκε και εξελίχθηκε σ' έναν μηχανισμό «νομιμοποίησης» αντισυνταγματικού και αντιδημοκραιικού χαρακτήρα επιλογών.

Κύπρος, 40 χρόνια μετά: Ήταν όλα προδομένα... (;)

Χαμένοι μέσα στα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στη χώρα μας η οικονομική (γερμανική κατά βάση) κατοχή, έχουμε ξεχάσει τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει σε ένα κομμάτι του ελληνισμού, τους Κυπρίους, μια άλλη κατοχή, η, μετά από την τουρκική στρατιωτική εισβολή, παράνομη κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου. Έχουν περάσει 40 χρόνια και η αντιμετώπιση του θέματος από τους ευρωπαίους και τους αμερικανούς έχει καταφέρει να μετατρέψει το θέμα, από παράνομη εγκληματική ενέργεια ενός κράτους εναντίον ενός άλλου ανεξάρτητου κράτους, σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων.
Δεν έχω εντρυφήσει τόσο στο κυπριακό πρόβλημα ώστε να μπορώ να κάνω ουσιαστικά σχόλια και προτάσεις. Αντί γι'αυτό όμως, και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε το έγκλημα που έχει τελεστεί με τη διχοτόμηση της Κύπρου και με γνωστές τις τουρκικές προθέσεις σε περίπτωση που δεν δοθεί λύση που να τους αρέσει, αναδημοσιεύω στη συνέχεια κείμενο-παρέμβαση του Σωματείου "Αδούλωτη Κερύνεια"(*), που έλαβα μέσω mail, όπου αναφέρονται οι προβληματισμοί των μελών του από την τροπή που έχει λάβει το όλο θέμα και που πιστεύω ότι εκφράζει την πλειοψηφία των Κυπρίων.

ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ...

Με αφορμή τα 40 χρόνια κατοχής, αντί άλλης Διακήρυξης θέλουμε να προβληματίσουμε με τα εξής:
Θυμούμαστε την περίοδο μεταξύ του Πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974  και της εισβολής  20 Ιουλίου 1974 και τις προειδοποιήσεις ότι η Τουρκία συγκεντρώνει πολεμικά πλοία και στρατό απέναντι από την Κερύνεια. Κανείς δεν άκουε. Κανείς δεν ήθελε να ξέρει τίποτε. Αντίθετα εδίδοντο διαβεβαιώσεις ότι τίποτε το εχθρικό δεν συμβαίνει.
Θυμούμαστε επίσης τις κραυγές αγωνίας ότι τα Τουρκικά πλοία κινούνται προς τις ακτές της Κερύνειας και θυμούμαστε τις διαβεβαιώσεις ότι πρόκειται για απλή άσκηση. Τελικά όμως δεν επρόκειτο για άσκηση, αλλά για μια καλά σχεδιασμένη στρατιωτική εισβολή με πολιτικούς στόχους και επιδιώξεις σε βάρος της Κύπρου και του Λαού της.
Θυμούμαστε επίσης ότι όλοι εκ των υστέρων και αφού έγινε το κακό, καταλήξαμε να λέμε ότι όλα ήταν μέρος μιας καλά σχεδιασμένης συνωμοσίας, ότι ήταν όλα προδομένα. Οι ξένες πλάτες κάλυψαν και διαφύλαξαν τους προδότες οι οποίοι αφέθησαν ατιμώρητοι και συνέχισαν να πίνουν το αίμα του Κυπριακού Λαού.
Θυμίζουμε και σημειώνουμε το ρητό που λέει ότι «το πάθημα πρέπει να μας γίνεται μάθημα» και ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ  ανδρός σοφού», κ.λ.π., κ.λ.π.

Bank Run, ένα καθόλου απίθανο σενάριο (του Στ.Λυγερού)

Έχω διατυπώσει και άλλες φορές την άποψη ότι δεν πιστεύω πως οι ξένες δυνάμεις που επιβουλεύονται την Ελλάδα θα αφήσουν να χάσουν την εξουσία τα δυο κόμματα που είναι "του χεριού τους" και τους πουλάνε κομμάτι κομμάτι τη χώρα. 
Και δεν συμφωνώ με αυτούς που νομίζουν ότι οι γερμανοί θα διακινδυνεύσουν να χάσουν ότι έχουν καταφέρει να κτίσουν αυτά τα τέσσερα χρόνια, εξαιτίας ενός -ασήμαντου γι'αυτούς- γεγονότος, όπως η εκλογή του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι πολλά τα οφέλη τους που διακυβεύονται, ώστε να τσιγκουνευτούν κάποια ποσά που θα τους εξασφαλίσουν τις ψήφους που θα χρειάζονται. Άλλωστε τα ιστορικά προηγούμενα είναι χαρακτηριστικά. 
Και ο κ.Σταύρος Λυγερός, στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, πιστεύει ότι υπάρχουν πολλά προπαγανδιστικά βέλη στη φαρέτρα της δικομματικής κυβέρνησης, που θα χρησιμοποιηθούν ώστε να παραμείνει στην εξουσία όσο χρειάζεται για να ολοκληρώσει το έργο που έχει αναλάβει, αλλά αμφιβάλλει αν θα βρεθούν οι 180 πρόθυμοι. Σ'αυτό διαφωνούμε. 


Bank Run, ένα καθόλου απίθανο σενάριο

Παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ τον εμποδίζουν να δημιουργήσει διευρυνόμενο πλειοψηφικό εκλογικό ρεύμα, όλες οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι τουλάχιστον έχει καταφέρει να παγιώσει το εκλογικό προβάδισμά του ενόψει της μάχης για την εξουσία. Οι ευρωεκλογές το κατέδειξαν, αλλά ταυτοχρόνως κατέδειξαν ότι η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη, ώστε να αποκλείει ανατροπή.
Οι εξελίξεις, βεβαίως, δεν πρόκειται να αλλάξουν τη γνώμη των ψηφοφόρων για την κυβέρνηση Σαμαρά και για τα συγκυβερνώντα κόμματα. Δεν αποκλείεται όμως το ευρωιερατείο και οι εγχώριες άρχουσες ελίτ να καταφύγουν σε ακραία αθέμιτα μέσα, προκειμένου να αποτρέψουν την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ας σημειωθεί ότι έχουν ήδη διολισθήσει σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και σε εκβιαστική χρήση ελεγκτικών κρατικών μηχανισμών για να διατηρηθεί η εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Πτωχοτραπεζοκρατίας το ανάγνωσμα (άρθρο του Γ. Βαρουφάκη)

Είναι πλέον γνωστό σε όλους το γεγονός ότι η περιβόητη κρίση έχει να κάνει με τις Τράπεζες. Και φυσικά, όσον αφορά στη χώρα μας, από την πολιτική ξεπουλήματος των πάντων δεν θα μπορούσε να μην είναι κύριος στόχος ο τραπεζικός τομέας. Ακόμα,  αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός ότι σε κάθε τράπεζα-στόχο συναντάμε τα ίδια στελέχη να επιτελούν συγκεκριμένο έργο με τελικό σκοπό την παραχώρηση των ελληνικών τραπεζών στα ίδια ξένα κεφάλαια  που με πρόφαση την ...κρίση αποκτούν όποια ελληνική επιχείρηση δείχνει να έχει προοπτικές.
Όσον αφορά την Εθνική Τράπεζα Α.Ε., το σχέδιο αφελληνισμού της έχει ξεκινήσει πριν από καιρό, όταν ανάμεσα σε άλλα αφαίρεσαν από τον τίτλο της τη λέξη Ελλάδος (θυμάστε πως τη γνωρίζαμε μια ζωή;  Ως "Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος" Α.Ε., ενώ τώρα...). 
Πριν συνεχίσετε διαβάζοντας το άρθρο του Γ.Βαρουφάκη σχετικά με τα όσα σκανδαλώδη συνέβησαν πρόσφατα γύρω από τη μεγαλύτερη ελληνική τράπεζα, ρίξτε μια ματιά στο διαφωτιστικό διπλανό διάγραμμα, όπου φαίνεται το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Εθνικής Τράπεζας με ημερομηνία 31-12-2013.





Στο μεταξύ στην Εθνική Τράπεζα
 
Στο περασμένο HOT DOC αναφέρθηκα λεπτομερώς στον σκανδαλώδη τρόπο με τον οποίο το ελληνικό δημόσιο αποποιήθηκε τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα πάνω στην Eurobank, αφού η καλή τράπεζα πτώχευσε και αφού το ήδη πτωχευμένο κράτος μας ανέλαβε να την σώσει με χρήματα που όλοι μας δανειστήκαμε από την τρόικα (Διαβάστε το εν λόγω άρθρο εδώ). Κι όλα αυτά, όσο ο κ. Χαρδούβελης συμβούλευε τόσο την Eurobank όσο και τον πρωθυπουργό που οργάνωσε αυτό το αλισβερίσι.
Σήμερα, στρέφω την προσοχή σου, αγαπητέ αναγνώστη, σε αντίστοιχες «κινήσεις» στο μέτωπο της Εθνικής Τράπεζας. Ας αρχίσουμε με μια σύντομη καταγραφή των χρημάτων του φορολογούμενου πολίτη που το ελληνικό δημόσιο «επένδυσε» στην Εθνική το 2013, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και άλλων κονδυλίων με τα οποία το κράτος αγόρασε προνομιακές μετοχές:
-    Το ΤΧΣ συνεισέφερε 8,5 δις στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής της τάξης των 9,7 δις, με την κάθε κοινή μετοχή της Εθνικής να αγοράζεται προς 4,29 ευρώ
-    Το Δημόσιο δαπάνησε 1,35 δις για προνομιακές μετοχές
Το Δημόσιο έδωσε άλλα 50 εκατομμύρια ευρώ στην FBBank την οποία αμέσως μετά εξαγόρασε η Εθνική
-    Το ΤΧΣ κάλυψε το χρηματοδοτικό κενό της FBBank ύψους 107,4 εκατομμυρίων πριν την εξαγορά της από την Εθνική
-    Το ΤΧΣ κάλυψε το χρηματοδοτικό κενό ύψους 562 εκατομμυρίων της Probank που και αυτή εξαγοράστηκε από την Εθνική.

O Umberto Eco γράφει για την ελληνική γλώσσα

Τον Umberto Eco οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως μυθιστοριογράφο, δοκιμιογράφο, κριτικό τέχνης και λογοτεχνίας, είμαι όμως σίγουρος ότι τουλάχιστον οι αναγνώστες αυτής της σελίδας ξέρουν ότι είναι καθηγητής Σημειολογίας, ενώ ιδιαίτερη σχέση έχει αναπτύξει και με τη γλωσσολογία, ερευνώντας την επίδραση της γλώσσας στην κοινωνία, αλλά και την επίδραση της κοινωνίας στη γλώσσα. 
Ακολουθώντας το δρόμο πολλών σκεπτόμενων ανθρώπων, προσπάθησε να βρει στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στην ανακάλυψη της τέλειας γλώσσας. Τα αποτελέσματα αυτής του της έρευνας καταγράφει στο βιβλίο του με τίτλο "Η αναζήτηση της τέλειας γλώσσας". Σε αυτό, αφού, ξεκινώντας με ένα από τα αρχαιότερα κείμενα, τη Βίβλο, αναρωτιέται σε ποια γλώσσα είπε ο Θεός το "Γενηθήτω φως" και όσα άλλα αναφέρεται ότι είπε επικοινωνώντας με τους πρωτόπλαστους, συνεχίζει - με αφετηρία την Ευρώπη - να αναζητάει την τέλεια γλώσσα, ξεκινώντας (φυσικά!;) από την ελληνική.
Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω γιατί παρουσιάζει ενδιαφέρον να διαβάσουμε με ποιον τρόπο βλέπει ένας μελετητής-ερευνητής του επιπέδου του Eco την ελληνική γλώσσα!

Πολλές μυθολογίες και θεογονίες διαθέτουν ιστορίες που εξηγούν την πολλαπλότητα των γλωσσών. Άλλο όμως είναι να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλές γλώσσες και άλλο να θεωρούμε ότι αυτή η πληγή θα θεραπευτεί με την εξεύρεση της τέλειας γλώσσας. Για να αναζητήσουμε την τέλεια γλώσσα, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η δική μας δεν είναι τέλεια.
Ας περιοριστούμε, όμως, στην Ευρώπη. Οι Έλληνες της κλασικής περιόδου γνώριζαν λαούς που μιλούσαν διαφορετικές από τη δική τους γλώσσες και τους αποκαλούσαν βαρβάρους, δηλαδή ανθρώπους που τραύλιζαν (βαρ-βαρ-ιζαν) μιλώντας με ακατανόητο τρόπο. Οι Στωικοί με τη σαφή σημειωτική τους ήξεραν πολύ καλά ότι, αν στα ελληνικά ένας συγκεκριμένος ήχος αντιστοιχούσε σε μια ιδέα, αυτή η ιδέα υπήρχε ασφαλώς και στο μυαλό ενός βαρβάρου· ο βάρβαρος όμως αγνοούσε τη σχέση του ελληνικού ήχου και της δικής του ιδέας, επομένως από γλωσσολογική άποψη το περιστατικό ήταν άνευ σημασίας.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι ταύτιζαν την ελληνική γλώσσα με τη γλώσσα της λογικής και ο Αριστοτέλης συντάσσει τον κατάλογο των κατηγοριών του πάνω στη βάση των γραμματικών κατηγοριών της ελληνικής γλώσσας. Βεβαίως αυτό δεν αποτελεί αδιάψευστη επιβεβαίωση του αρχέγονου της ελληνικής γλώσσας- απλώς ταυτίζει τη σκέψη με το φυσικό μέσον εκφοράς της. Λόγος ήταν η σκέψη, Λόγος και η ομιλία. Λίγα ήταν γνωστά για την ομιλία των βαρβάρων και επομένως δεν μπορούσε κανείς να σκεφτεί μαζί τους, έστω κι αν δεχόταν ότι οι Αιγύπτιοι, λόγου χάρη, είχαν αναπτύξει μια δική τους αρχαιότατη σοφία, ωστόσο υπήρχε η πληροφόρηση για την ύπαρξή της μέσα από ομιλίες που γίνονταν στην ελληνική.

Ο ασύμμετρος οικονομικός πόλεμος στην Ευρωζώνη (του Στ.Λυγερού)

Πολλοί είμαστε αυτοί που πιστεύουμε ότι αν συνεχιστεί η από τους γερμανούς εκπορευόμενη πολιτική λιτότητας, οι μέρες της ευρωζώνης είναι μετρημένες. Τα ποσοστά των φίλων της ενωμένης Ευρώπης και της ευρωζώνης συνεχώς μειώνονται και κάποιοι ηγέτες (θιγόμενων) κρατών βλέπουν πού οδηγεί αυτή η κατάσταση και ζητούν αλλαγή πορείας. Οι γερμανοί όμως είναι αποφασισμένοι να τραβήξουν μέχρι τέλους το σχοινί, έως ότου δεν θα έχει μείνει σταγόνα στους υποταγμένους λαούς.
Το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που παραθέτω στη συνέχεια αναλύει από όλες τις πλευρές αυτήν την κατάσταση.

Ο ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Η ραγδαία επέκταση του ευρωσκεπτικισμού, την οποία κατέγραψαν οι ευρωεκλογές, είναι το αλάνθαστο σημάδι ότι η Ευρωζώνη δεν έχει καθόλου αφήσει πίσω την υπαρξιακή κρίση της. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι ο νέος ευρωσκεπτικισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παραδοσιακό των Βρετανών. Βρίσκει εύφορο έδαφος σε χώρες-μέλη οι οποίες μέχρι πρότινος εμφάνιζαν τεράστια ποσοστά ευρωπαϊσμού.
Ενδεικτικό του κλίματος είναι το διάβημα του Ιταλού πρωθυπουργού και του Γάλλου Προέδρου, που συζητήθηκε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής. Οι δύο ηγέτες ζητούν το Σύμφωνο Σταθερότητας να αναγνωσθεί πιο «ευέλικτα», με σκοπό να χαλαρώσει η πολιτική της λιτότητας και να τροφοδοτηθεί η ανάπτυξη με ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Τα όρια του 3% για το έλλειμμα και του 60% για το δημόσιο χρέος άλλωστε, έχουν προ πολλού και μαζικά παραβιαστεί.

Πως φούσκωσαν το έλλειμμα του 2009 για να μας βάλουν στα μνημόνια

Όσοι παρακολουθείτε τακτικά αυτό το blog θα έχετε διαπιστώσει ότι πεποίθησή μου είναι ότι η περιβόητη "κρίση χρέους" δεν ήταν παρά ένα εφεύρημα προκειμένου κάποιες ξένες (και όχι μόνο) οικονομικές δυνάμεις να βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και στις κερδοφόρες επιχειρήσεις της αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις αυτής της "διαδικασίας" πάνω στους έλληνες πολίτες. Βασιζόμενοι σε κυβερνώντες υποχείριά τους και βουλευτές πρόθυμους (ελπίζω κάποτε να ερευνηθεί ο λόγος) να ψηφίσουν οτιδήποτε προσκομιστεί στη βουλή, μετέτρεψαν τους περισσότερους κατοίκους (όχι όλους, αφού υπάρχουν κι αυτοί που ωφελούνται από όλες τις καταστάσεις) αυτής της χώρας σε δουλοπάροικους.
Πριν λίγες μέρες είχα αναδημοσιεύσει (εδώ) απόσπασμα από το διαφωτιστικό βιβλίο του Π.Ρουμελιώτη "Το Άγνωστο Παρασκήνιο της Προσφυγής στο ΔΝΤ". Την Κυριακή η εφημερίδα Real News βασιζόμενη σε σχετική απόρρητη έκθεση στελεχών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους επανέφερε το θέμα της σκόπιμης διόγκωσης του ελλείμματος του 2009, προκειμένου - σε συνδυασμό με άλλες, προφανώς, προσχεδιασμένες κινήσεις - να βρουν την πρόφαση-επιχείρημα να θέσουν τη χώρα υπό την κυριαρχία ξένων, κυρίως, οικονομικών συμφερόντων.
Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στα βασικά σημεία αυτής της έκθεσης.

Πως φούσκωσαν το έλλειμμα το 2009

Την τεχνητή διόγκωση του δημοσίου ελλείμματος το 2009, η οποία οδήγησε τη χώρα στη μέγκενη της τρόικας και τους πολίτες στην απόγνωση, επιβεβαιώνει απόρρητη έκθεση που συνέταξαν στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ) και της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ). Σύμφωνα με την έκθεση, μια σειρά από λογιστικές «αλχημείες» -η διαδοχική αύξηση στις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού κατά 5,6 δις ευρώ, η διόγκωση των εξοπλιστικών δαπανών (στην αρχική εκτίμηση κατά 657 εκατ. ευρώ και στη συνέχεια, στο στάδιο της πραγματοποίησης, κατά 230 εκατ. ευρώ), η μείωση στο πλεόνασμα μιας σειράς οργανισμών που «εξωράιζαν» το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης, καθώς και η ανεξήγητη «πρεμούρα» τόσο για την αποπληρωμή χρεών προς νοσοκομεία ύψους 1,5 δις ευρώ όσο και για την ένταξη μέρους του επιδόματος αλληλεγγύης του 2010 στον προϋπολογισμό του 2009- προκάλεσαν την εκτόξευση του ελλείμματος στα 36,2 δις ευρώ ή στο δυσθεώρητο 15,8% του ΑΕΠ!
Η έκθεση συγκεκριμενοποιεί, επεξηγεί με πίνακες και ομαδοποιεί τα στοιχεία που έχουν παρουσιάσει κατά καιρούς τα πρώην στελέχη της διοίκησης της ΕΛΣΤΑΤ Ζωή Γεωργαντά και Νίκος Λογοθέτης, ο πρώην γενικός γραμματέας της Στατιστικής Αρχής Μανώλης Κοντοπυράκης, υπουργοί της κυβέρνησης Καραμανλή αλλά και ξένοι οικονομολόγοι που ασχολήθηκαν με το θέμα. Παράλληλα, έρχεται να προστεθεί σε μια πλειάδα αποκαλύψεων σχετικά με την έναρξη του ελληνικού δράματος, το πώς, δηλαδή, εισήλθαμε στη δίνη των Μνημονίων, την ώρα που η υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ οδεύει στο αρχείο.
……………..

Γιατί αξίζει να μελετάμε τη γλώσσα (του Noam Chomsky)

Τον Noam Chomsky τον έχουμε φιλοξενήσει και άλλες φορές σε αυτή τη γωνιά, αναδημοσιεύοντας όμως, σχόλιά του πολιτικού περιεχομένου. Βέβαια, ως γνωστόν, η αρχική και βασική του ειδικότητα είναι η γλωσσολογία, μια επιστήμη πολύπλευρη και μαγευτική κατά τη γνώμη μου. Και αυτός είναι ένας λόγος που θα μας κάνει να ασχοληθούμε και άλλες φορές σε αυτό το blog.
Το θέμα είναι ότι στην εποχή μας, κατά την οποία τα σύνορα επικοινωνίας μεταξύ των κατοίκων διαφορετικών χωρών - κοντινών ή απομακρυσμένων, δεν έχει σημασία - που μιλάνε διαφορετικές γλώσσες έχουν εξαφανιστεί λόγω της διαδικτυακής διείσδυσης (και της σε μεγάλο βαθμό κοινής χρήσης της γλώσσας των social media από πολίτες διαφορετικών εθνικοτήτων), οι άνθρωποι έχουν πάψει να ενδιαφέρονται τόσο για τη διατήρηση της εθνικής τους γλώσσας, όσο και για την ορθή χρήση της. Λάθος, κατά τη γνώμη μου, αλλά και του Noam Chomsky, ο οποίος εξηγεί τους λόγους στο πιο κάτω σύντομο κείμενό του.

Υπάρχει αναρίθμητος αριθμός ερωτημάτων που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον στη μελέτη της γλώσσας. Προσωπικά, γοητεύομαι κατ’ αρχήν απ’ την πιθανότητα να μάθω κάτι, απ’ αυτή τη μελέτη, που θα φέρει στο φως εγγενείς ιδιότητες του ανθρώπινου ψυχισμού. Προς το παρόν, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα ιδιαίτερα διαφωτιστικό σχετικά με τη φυσική, δημιουργική χρήση της γλώσσας καθ’ εαυτήν. Αλλά νομίζω, πως σιγά-σιγά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τους μηχανισμούς που κάνουν δυνατή αυτή τη δημιουργική χρήση της γλώσσας, τη χρήση της γλώσσας σαν εργαλείου της ελεύθερης σκέψης και της έκφρασης. Μιλώντας πάλι προσωπικά, για μένα, οι πιο ενδιαφέρουσες απόψεις των σύγχρονων ερευνών στη γραμματική είναι οι προσπάθειες να διατυπωθούν οι αρχές της οργάνωσης της γλώσσας που, όπως λέγεται, είναι παγκόσμιες αντανακλάσεις των ιδιοτήτων του ψυχισμού κι ακόμη, με συγκινεί η προσπάθεια να δειχτεί πως, στη βάση αυτής της υπόθεσης, μερικά γεγονότα σχετικά με τις ιδιαίτερες γλώσσες μπορούν να εξηγηθούν. Αν τη θεωρήσει κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο, η γλωσσολογία είναι απλώς ένα μέρος της ανθρώπινης ψυχολογίας: το πεδίο που αναζητεί να προσδιορίσει τη φύση των ανθρώπινων ψυχικών ικανοτήτων και να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι ικανότητες μπαίνουν σε λειτουργία.

Πίσω από την πλασματική εικόνα για την οικονομία (του Στ.Λυγερού)

Τελικά, ποιος ήταν ο στόχος της επιβολής στη χώρα μας των μνημονίων; Για ποιο λόγο με πρόφαση το χρέος, μάς επέβαλλαν τη διαπιστωμένη και πανθομολογουμένη (αλλά εφαρμοζόμενη κατ'εξακολούθηση) "λάθος συνταγή", όπως πολύ σωστά την ονόμαζε ο Σαμαράς πριν βρεθεί στην κυβέρνηση;
Τις απαντήσεις του στα πιο πάνω ερωτήματα προσπαθεί να βρει, στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από τα τελευταία ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ο κ.Στ.Λυγερός. Επίσης, σ'αυτό καταγράφονται οι διαπιστώσεις του από την επίδραση των μνημονιακών πολιτικών στην ελληνική κοινωνία καθώς και οι επιπτώσεις τους στην οικονομία της χώρας μας.

 Η συζήτηση για το εάν θα υπάρξει και νέο Μνημόνιο έχει οπωσδήποτε το ενδιαφέρον της, αλλά δεν είναι το κρίσιμο ζήτημα. Οι κυβερνώντες προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι εάν τελειώσει το Μνημόνιο θα τελειώσουν και τα δεινά της κοινωνίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ακόμα κι αν ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ διαψευστούν και δεν υπογραφεί νέο Μνημόνιο, οι μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων τεσσάρων ετών έχουν κληροδοτήσει ένα πυκνό πλέγμα νομοθετικών ρυθμίσεων και αλλαγών. Για την ακρίβεια, τα Μνημόνια έχουν σε μεγάλο βαθμό επιτελέσει την αποστολή τους. Χωρίς να υποβαθμίζονται ορισμένες θετικές παρεμβάσεις ως σύνολο οι μνημονιακές πολιτικές έχουν προκαλέσει βαρύτατες βλάβες στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Η «παράταξη του Μνημονίου» ισχυρίζεται ότι στο σημείο που είχε φτάσει η Ελλάδα το 2010 η εφαρμογή των εντολών της τρόικας ήταν μονόδρομος εάν όχι «ευλογία», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Πάγκαλος. Είναι αληθές ότι υπήρχαν πολλές και μεγάλες παθογένειες, ότι το δημόσιο χρέος είχε φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα και κυρίως αυξανόταν με ταχύ ρυθμό. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τους χειρισμούς της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, οδήγησαν στην άρνηση των αγορών να δανείσουν την Ελλάδα το 2010.

Ο Ταλαντούχος Οικονομικός Σύμβουλος της Eurobank (του Γ.Βαρουφάκη)

Έχει γίνει πια εμφανές ότι το προσόν που πρέπει να έχει το στέλεχος που θα επιλεγεί για τη θέση του υπουργού οικονομικών δεν είναι η επιτυχημένη καριέρα του αλλά η διάθεση συμμόρφωσης προς τις εντολές των δανειστών. Έτσι, κατά τα μνημονιακά χρόνια ευτυχήσαμε να χαρούμε τις υπηρεσίες των μη εκλεγμένων Γ.Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμου, Στουρνάρα και λίαν προσφάτως μας προέκυψε Χαρδούβελης. Όλοι αυτοί έχουν κάτι κοινό. Όλοι το ξέρετε, ας μην το επαναλαμβάνω.
Ο Γ.Βαρουφάκης μας συστήνει το νέο υπουργό οικονομικών μέσα από τα πεπραγμένα του και θέτει κάποια ερωτήματα, τα οποία, πάντως, θεωρώ εκτός πραγματικότητας, εφόσον αναφέρονται στο πώς συμβιβάζονται οι ενέργειες που ο Χαρδούβελης έκανε είτε ως σύμβουλος της Eurobank, είτε ως σύμβουλος του Παπαδήμου, είτε (που καλείται να κάνει) τώρα ως υπουργός. Μα πού έγκειται η απορία του αρθρογράφου; Αφού και στις τρεις περιπτώσεις τα ίδια αφεντικά υπηρετούσε και υπηρετεί.

Ο ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΗΣ EUROBANK*

«Όλοι πρέπει να κρινόμαστε από το έργο μας και την αποτελεσματικότητά μας». Αυτή δεν είναι η βασική αρχή της αξιολόγησης που με ενθουσιασμό προωθούν οι θιασώτες των μεταρρυθμίσεων στην χώρα μας; Η αρχή αυτή δεν πρέπει να ισχύει για τους άρτι διορισθέντες υπουργούς, ιδίως για τους «τεχνοκράτες» που χειρίζονται τα πιο λεπτά και καίρια ζητήματα - όπως, π.χ., την διαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος;

Στον πρόσφατο ανασχηματισμό, υπουργός οικονομικών ανέλαβε ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης. Από όλες του τις ιδιότητες επιτρέψτε μου να εστιάσω σε δύο:
(Α) Εκείνη του Οικονομικού Σύμβουλου και επικεφαλής του τμήματος Οικονομικών Μελετών της τράπεζας Eurobank, την οποία κατείχε συνεχώς από το 2000 έως το 2014 - μια μακρά περίοδο που καλύπτει όλες της φάσεις της ελληνικής τραγωδίας: από την είσοδό μας στην Ευρωζώνη έως και την τετραετή εθνική μας μνημονιακή περιπέτεια.
(Β) Του συμβούλου του κ. Παπαδήμου κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας τού τελευταίου, τότε που σχεδιαζόταν το PSI και δη, η ανακεφαλαιοποίηση της Eurobank και των υπόλοιπων τραπεζών.
Στο άρθρο που ακολουθεί δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την ακολουθία των μακρο-οικονομικών αστοχιών του κ.Χαρδούβελη σε όλη αυτή την περίοδο.

Η αδιάκοπη γερμανοκρατία στην Ελλάδα

Με πολλά παραμύθια μας γεμίζουν κάθε μέρα όλη μέρα οι εκπρόσωποι των γερμανικών συμφερόντων που παριστάνουν την ...ελληνική κυβέρνηση μέσω των εξαρτημένων και συγγενικών συμφερόντων ΜΜΕ.
Σε αυτή τη γωνιά προσπαθώ να αναδημοσιεύω άρθρα που βασισμένα σε αδιαμφισβήτητα στοιχεία από επίσημες πηγές φανερώνουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Δυστυχώς, τόσο μέσα από συζητήσεις με συμπολίτες μας, όσο και παρακολουθώντας ανταλλαγή απόψεων σε κανάλια ανάμεσα σε άτομα καλών προθέσεων (υπάρχουν και τέτοια) διαπιστώνω ότι η τροϊκανή/κυβερνητική προπαγάνδα επηρεάζει και άτομα πληροφορημένα σε ικανοποιητικό βαθμό. Γι'αυτό θα συνεχίζω να αναρτώ κείμενα που βασιζόμενα σε στοιχεία θα φανερώνουν την πραγματικότητα, με την ελπίδα να τα διαβάζουν και να ενημερώνονται όλο και περισσότερα καλοπροαίρετα άτομα.
Όπως το παρακάτω κείμενο του Γιώργου Δελαστίκ, που δανείζομαι από τον πρόλογό του στο βιβλίο του Μιχάλη Ψύλου "Από τον Ράιχενμπαχ του Όθωνα στον Ράιχενμπαχ της Μέρκελ", ένα βιβλίο που παρουσιάζει τη συνεχή επί 180 χρόνια υποταγή της Ελλάδας σε ξένα συμφέροντα από την απελευθέρωση από τους Τούρκους μέχρι σήμερα.

Καμιά χώρα της νότιας Ευρώπης δεν «εξαπάτησε» τους Γερμανούς μέσω του δανεισμού της με χαμηλά επιτόκια του ευρώ, σπαταλώντας τα χρήματα που δανειζόταν. Απολύτως συνειδητά το Βερολίνο ενθάρρυνε το δανεισμό και την επακόλουθη ιλιγγιώδη αύξηση των τιμών σε όλες σχεδόν τις υπόλοιπες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης με στόχο να φτάσουν όλες οι τιμές των προϊόντων σε όλα τα κράτη του ευρώ σε επίπεδα εφάμιλλα των γερμανικών, όπως και έγινε. Αποτέλεσμα αυτού είναι από εκεί που η Γερμανία εξήγε στις ευρωπαϊκές χώρες πρωτίστως αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές, εργαλεία και εν γένει προϊόντα τεχνολογίας, τώρα να μας εξάγει τα πάντα: από χαρτί υγείας έως... φασόλια Πακιστάν που αγοράζουν μερικοί Γερμανοί «σούπερ-χονδρέμποροι» και προμηθεύουν τους χονδρεμπόρους όλης της Ευρώπης. Μέχρι αγροτικά προϊόντα δηλαδή πουλάνε οι Γερμανοί σε όλη την Ευρώπη!
 
Η γερμανική πολιτική πέτυχε. Μία μία οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης υποτάσσονται στο Βερολίνο. Τα Μνημόνια που υπογράφουν σήμερα οι κυβερνήσεις είναι το οικονομικό ισοδύναμο των συνθηκών παράδοσης που υπέγραφαν τα διάφορα κράτη κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μετά την ήττα τους από τα ναζιστικά στρατεύματα.