Όταν, αμέσως μετά τη γνωστοποίηση του αποτελέσματος των ευροεκλογών ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα πρωτοκλασσάτα στελέχη των δυο κομμάτων που συγκροτούν τη μνημονιακή κυβέρνηση, προέβησαν στις πρώτες τους δηλώσεις είχε γίνει φανερό ότι το μήνυμα των εκλογών δεν τους είχε γίνει αντιληπτό (ή μπορεί να μην τους συνέφερε να το αντιληφθούν ή ακόμα ίσως να μην τους άφηναν τα ξένα αφεντικά τους να δείξουν ότι το έχουν αντιληφθεί).Απόδειξη είναι ο εκτεταμένος ανασχηματισμός, ο οποίος δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά, από όποια πλευρά και αν τον δούμε. Αν τον δούμε από τη σκοπιά της κυβέρνησης, γιατί να αλλάξει σχεδόν ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, αφού αυτό είναι που πέτυχε το πολυδιαφημισμένο ...success story! Αν το δούμε από αντιπολιτευτική σκοπιά, ποιο είναι το νόημα της αλλαγής τόσων υπουργών με άλλους που σίγουρα δεν υπερτερούν ποιοτικά (και μήπως υπάρχουν ποιοτικά στελέχη στα δυο μνημονιακά κόμματα;). Το μήνυμα των ευροεκλογών -ακούστηκε από όλες τις σοβαρές φωνές- ήταν η απαίτηση των πολιτών για αλλαγή πολιτικής.
Ο ανασχηματισμός αυτός έχει δυο πρόσωπα σύμφωνα με τον κ.Σταύρο Λυγερό. Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο του, θα καταλάβουμε τι εννοεί.
Ο Ιανός του ανασχηματισμού
Οταν ο πρωθυπουργός δήλωσε πως έλαβε το μήνυμα της ευρωκάλπης, πολλοί πίστεψαν ότι η εκλογική ήττα της ΝΔ θα τον οδηγούσε σε κάποιου είδους διαφοροποίηση της ασκούμενης πολιτικής. Ο ανασχηματισμός όμως δεν επιβεβαιώνει αυτές τις ελπίδες. Η επιλογή των προσώπων στα υπουργεία που συνδέονται με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών καταδεικνύει το αντίθετο. Στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης παρέμεινε ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης. Το ίδιο συνέβη με τον υπάκουο Βρούτση στο Εργασίας.
Στο υπουργείο Υγείας, που είναι πολιτικό ναρκοπέδιο, τον βασιλικότερο του βασιλέως Γεωργιάδη αντικατέστησε ο επίσης σκληρός μνημονιακός Βορίδης. Ο Σαμαράς συνειδητοποίησε ότι όσο τον κρατάει εκτός κυβέρνησης μάλλον ενισχύει τις αρχηγικές φιλοδοξίες του και γι' αυτό τού χάρισε μια προαγωγή-δηλητήριο. Στο υπουργείο Ανάπτυξης πήγε ο Δένδιας. Ο Κερκυραίος πολιτικός μπορεί να έγινε ευρύτερα γνωστός από τη θητεία του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, αλλά είναι γνωστός νεοφιλελεύθερος, που διατηρεί στενούς δεσμούς με την ολιγαρχία του χρήματος. Μ' αυτή την έννοια, η αντικατάσταση του μάλλον πολιτικά φθαρμένου Χατζηδάκη υπηρετεί τις εντυπώσεις και όχι την ουσία.
Το ευρωιερατείο και οι ελίτ
Αναμφίβολα, στο κέντρο αυτού του ανασχηματισμού ήταν εξαρχής το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών. Το όνομα του Γκίκα Χαρδούβελη δεν είχε ακουστεί και ως εκ τούτου αιφνιδίασε. Από πολιτικής απόψεως όμως δεν ήταν έκπληξη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου τοποθετήθηκε ένας Στουρνάρας με άλλο όνομα. Είναι κοινό μυστικό ότι το διαβατήριο που έκανε τον Χαρδούβελη τσάρο της οικονομίας είναι ακριβώς το ίδιο που είχε στείλει τον Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών δύο χρόνια πριν.
Ο προφανής κοινός παρονομαστής είναι το γεγονός ότι και οι δυο τους είναι τέκνα του «εκσυγχρονισμού» και έχουν θητεύσει στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Σημίτη. Στην πραγματικότητα όμως το διαβατήριο και των δύο είναι οι προνομιακές σχέσεις τους και με την εγχώρια ολιγαρχία του χρήματος και με το ευρωιερατείο. Υπενθυμίζουμε ότι όταν ο Στουρνάρας έφυγε από τα δημόσια αξιώματά του, ο ΣΕΒ τον τοποθέτησε επικεφαλής του ΙΟΒΕ. Όσο δε για τον Χαρδούβελη, αυτός προτίμησε τη Eurobank.
Είναι γνωστό ότι ο Στουρνάρας ήθελε να πάει στην Τράπεζα της Ελλάδος και, βεβαίως, το χατίρι τού έγινε. Όχι μόνο επειδή όσοι εκτελούν την αποστολή τους ανταμείβονται. Υπάρχει και πρόσθετος πολιτικός λόγος. Το ευρωιερατείο και οι εγχώριες άρχουσες ελίτ θέλουν πολύ να έχουν τον δικό τους άνθρωπο στην κρίσιμη θέση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, ειδικά για την περίπτωση που κερδίσει τις επόμενες εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα δύο πρόσωπα
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη μία όψη του ανασχηματισμού. Αυτή που συνδέεται με την αυστηρή εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη, δεδομένου ότι αυτός ο ανασχηματισμός είναι Ιανός, έχει δύο πρόσωπα. Ο Σαμαράς φρόντισε να βάλει στην κυβέρνηση γνωστά στελέχη της λαϊκιστικής Δεξιάς, με θορυβώδη θητεία στα τηλεοπτικά παράθυρα, με σκοπό να λειτουργήσουν σαν κράχτες για τους παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους ενόψει των εθνικών εκλογών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η τοποθέτηση του Ντινόπουλου στο υπουργείο Εσωτερικών, της Βούλτεψη ως κυβερνητικού εκπροσώπου και του Γιακουμάτου ως υφυπουργού Ανάπτυξης.
Κατά τα άλλα, το γεγονός ότι ο Αβραμόπουλος παρέμεινε στο απυρόβλητο του υπουργείου Άμυνας επιβεβαιώνει ότι ορισμένοι κύκλοι εντός και εκτός της χώρας τον θεωρούν πολιτική εφεδρεία. Και, βεβαίως, δεν ετέθη ποτέ θέμα αντικατάστασης της Ολγας Κεφαλογιάννη από το υπουργείο Τουρισμού.
Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο Σαμαράς δεν συμπεριέλαβε στο κυβερνητικό σχήμα καραμανλικούς βουλευτές. Είναι προφανές ότι αυτή η επιλογή του θα βαθύνει το υφιστάμενο χάσμα στους κόλπους της ΝΔ, αλλά η αντίθεση δεν πρόκειται να εκδηλωθεί άμεσα. Θα εκδηλωθεί όταν η σημερινή κυβέρνηση σκοντάψει πολιτικά και ο πρωθυπουργός αμφισβητηθεί.
Τέλος ο Βενιζέλος επέλεξε να τοποθετήσει στο κυβερνητικό σχήμα όσους του έχουν παραμείνει πιστοί. Αυτό, ωστόσο, δεν πρόκειται να τον ενισχύσει στο εσωκομματικό πεδίο. Το κλίμα στους κόλπους των «πρασίνων» είναι κακό. Η στρατηγική επιλογή του Βενιζέλου να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε δορυφόρο της ΝΔ αμφισβητείται από μια πτέρυγα, η οποία θέλει για το άλλοτε κραταιό Κίνημα τον ρόλο της ενδιάμεσης πολιτικής δύναμης η οποία κοιτάζει και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά της.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της 12/6/2014
