30 Σεπτεμβρίου 2013

Η Γερμανία χειραγωγεί το ευρώ; (του Paul Krugman)

Συχνά πολλοί αναρωτιόμαστε: Ποιούς οφέλησε η κρίση στην ευρωζώνη; ή τη Γερμανία ποιό νόμισμα τη συμφέρει, το μάρκο ή το ευρώ;
Μια σύντομη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί να δοθεί από το παρακάτω σημείωμα του Paul Krugman στη γνωστή στήλη του στους New York times.

Germany As Currency Manipulator
A correspondent (update: And it was, in fact, Ian Fletcher. I’m not endorsing his overall views, but this was a good point) makes a good point. In talking about trade and secular stagnation, I described Germany, with its huge surpluses, as not a currency manipulator. As the correspondent said, however, the euro can be seen as a de facto foreign exchange intervention to keep the de facto Deutsche mark weak. Before 2008, the euro encouraged private capital outflows from Germany to the periphery. Since then, both official rescue packages and also lending among national central banks in the euro area can be seen as taking the place of these private flows.

29 Σεπτεμβρίου 2013

Η όψιμη κυβερνητική δημοκρατική ευαισθησία και κάποιοι προβληματισμοί

Με το πρόσχημα της διόγκωσης της επιρροής της Χρυσής Αυγής, η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να κάνει επίδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας. Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που δείχνει τη γνωστή ευαισθησία όταν αυτοκτονούν σχεδόν καθημερινά συμπολίτες μας, όταν τα ΜΑΤ ρίχνουν δακρυγόνα και ξυλοκοπούν τα γεροντάκια στο Σύνταγμα, που δεν μπόρεσε να συλλάβει τους δολοφόνους των τριών υπαλλήλων της MARFIN, που δεν μπορεί να συλλάβει τους μπαχαλάκηδες που διαλύουν με τα μολότωφ τους κάθε αξιόλογη απεργιακή κινητοποίηση, που κυβερνάει με αλλεπάλληλα νομοθετικά διατάγματα, που… που.. Ναι! Αυτή η κυβέρνηση έχει πραγματικά δημοκρατική ευαισθησία!
Για το θέμα της διόγκωσης της Χρυσής Αυγής έχω αναφέρει την άποψή μου, που δεν είναι μόνο άποψη, είναι θέμα παρατήρησης. Είναι φανερό πως προέκυψε από την εφαρμογή/επιβολή του "Δουβλίνο ΙΙ" και θέριεψε ως αποτέλεσμα της πολιτικής της λιτότητας. Όσοι μιλάμε με κόσμο και δεν ακούμε μόνο τα κανάλια, ξέρουμε περιπτώσεις ατόμων που την ψήφισαν χωρίς να έχουν φασιστικές αντιλήψεις. Απλά (απλά;) ήταν μια –λανθασμένη οπωσδήποτε- ανάγκη εκδήλωσης της διαμαρτυρίας τους για την πολιτική που στρέφονταν αποκλειστικά εις βάρος τους, εις βάρος των μικρομεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Πρόθεσή τους ήταν να εκδικηθούν το πολιτικό σύστημα που, ενώ χρέωσε τη χώρα με τεράστια ποσά, τα οποία σε μεγάλο βαθμό καρπώθηκε το ίδιο, και που, όταν δεν πήγαινε άλλο, έβαλε τους πολίτες να εξοφλήσουν τα δανεικά. Αυτοί οι πολίτες που -σχεδόν όλοι- είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι ή άνεργοι (τα γνωστά μόνιμα υποζύγια που τροφοδοτούν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα δημόσια ταμεία με τους φόρους που πληρώνουν), αλλά και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που η "κρίση" τούς στέρησε την πελατεία, βυθισμένοι στην εξαθλίωση, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι μαχαίρωναν τη - δεχόμενη πολλαπλά κτυπήματα κι από πολλές ακόμα πλευρές - ταλαίπωρη Δημοκρατία μας, προχώρησαν για λόγους εκδίκησης στη χειρότερη δυνατή επιλογή. Εναλλακτικές επιλογές υπήρχαν; Ναι, υπήρχαν! Αλλά με αυτές θα ασχοληθούμε σε προσεχές σημείωμά μας. Προς το παρόν θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες.

Για τη δολοφονία του Π.Φύσσα από τον οπαδό της Χρυσής Αυγής δεν θα πω κάτι, επειδή - στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον - υπάρχουν μερικά σκοτεινά σημεία, γι’αυτό θα περιμένω να διευκρινιστούν από την ανάκριση, αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος.
Θέλω να αναφερθώ σε δυο σημεία που με ανησυχούν: στο θέμα των εκλογών και στον τρόπο σύλληψης των επικεφαλής κόμματος (επικίνδυνου οπωσδήποτε για την κοινωνία, αλλά που εισήλθε στη Βουλή με νόμιμο τρόπο).

26 Σεπτεμβρίου 2013

Από την ενοχή στην κήρυξη πολέμου (του Σταύρου Λυγερού)

Τις τελευταίες ημέρες, μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα, την ειδησεογραφία μονοπωλεί το θέμα της Χρυσής Αυγής και οι παράνομες ενέργειές της.
Η ΝΔ, όπως είναι φυσικό, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός, στην προσπάθειά της να πάρει πίσω τις ψήφους του ακροδεξιού/φασιστικού κόμματος, οι οποίες, θεωρεί, ότι αφαιρέθηκαν κυρίως από εκείνη, άρα της ανήκουν.
Έχουμε ακούσει κι έχουμε διαβάσει αμέτρητα σχόλια επί του θέματος, εμείς όμως τώρα επιλέγουμε το σχετικό άρθρο/σχόλιο του κ.Σταύρου Λυγερού, που εξετάζει το θέμα με τη δική του ψύχραιμη ματιά.
Ας μου επιτραπεί μόνο να διατυπώσω τις αμφιβολίες μου, για το κατά πόσον το εν λόγω "κόμμα" θα κατόρθωνε να μπει στη Βουλή, αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια.
(H φωτογραφία από μια ταινία, που πρέπει να τη δει, όποιος δεν την έχει δει ακόμα) 


Από την ενοχή στην κήρυξη πολέμου
Όσοι είχαν μάτια να δουν έβλεπαν και πριν από το 2010 ότι η Χρυσή Αυγή έβγαινε σταδιακά από το πο­λιτικό περιθώριο, στο οποίο φυτοζωούσε για δεκαετίες. Οι δημοτικές εκλογές του φθινοπώ­ρου του 2010 το επιβεβαίωσαν. Στο Δήμο Αθηναίων είχε αποσπάσει 5,3%, ενώ οι γειτονιές που έχουν κατακλυστεί από πα­ράνομους μετανάστες τής είχαν δώσει ποσοστά γύρω στο 20%!
Η πρωταρχική εκλογική συσσώρευ­ση της Χρυσής Αυγής προέκυψε από τα προβλήματα που προκάλεσε η μαζική παράνομη μετανάστευση. Αυτά της έδω­σαν την πρώτη ισχυρή πολιτικοεκλογική ώθηση. Ο στρουθοκαμηλισμός της ευ­ρύτερης Αριστεράς και η αδιαφορία των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων άφη­σαν ελεύθερο το έδαφος στο βίαιο και απεχθή ακτιβισμό των χρυσαυγιτών.
Τη δυναμική του νεοναζιστικού κόμ­ματος τροφοδότησε και η πρωτοφανής κρίση. Η πολιτική του Μνημονίου απονομιμοποίησε τους πυλώνες του πολιτι­κού συστήματος, γεγονός που φούσκω­σε τα εκλογικά πανιά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και έστειλε πολλούς ψηφοφόρους στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Η αιτία είναι ότι αυτοπροβάλλεται ως το κατεξοχήν αντισυστημικό κόμμα, επειδή βρίσκεται στον αντίποδα του αριστερόστροφου ιδεολογικού κλίματος της μεταπολιτευ­τικής περιόδου και δεν είχε ούτε έμμεση ευθύνη για την οικονομική κατάρρευση.

Θα ολοκληρωθεί η συγκυβέρνηση των δυο μεγάλων κομμάτων στη Γερμανία;

Έτσι όπως μας κατάντησαν, μεγαλύτερη σημασία για τη χώρα μας έχει το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών, παρά των ελληνικών.
Σε όλη την Ευρώπη - και όχι μόνο - παρακολουθούν με ενδιαφέρον και (γιατί όχι;) με αγωνία τις διεργασίες που γίνονται για να σχηματιστεί κυβέρνηση σ'αυτή τη χώρα.
Ο Γ.Δελαστίκ με δυο αξιοπρόσεκτα άρθρα στο ΕΘΝΟΣ χθες και προχθές παρουσιάζει αναλυτικά την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αναδρομή που κάνει σε προηγούμενες περιπτώσεις συνεργασίας των δυο μεγάλων γερμανικών κομμάτων.
Παρακάτω αναδημοσιεύω και τα δυο αυτά άρθρα, ώστε η εικόνα που προκύπτει να είναι κατά το δυνατόν ολοκληρωμένη.



Η Γερμανία οδεύει πάλι προς «μεγάλο συνασπισμό»

Αν κάποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία για το πόσο ελεγχόμενοι είναι από το σύστημα οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, αρκεί να κοιτάξει την κατανομή εδρών στο Κοινοβούλιο της ηγεμονικής χώρας της Ευρώπης που προέκυψε από τις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές και θα καταλάβει αμέσως τα πάντα. Οι δεξιοί χριστιανοδημοκράτες της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ πήραν τελικά 311 έδρες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πήραν περισσότερες - 192 οι Σοσιαλδημοκράτες, 64 οι Αριστεροί και 63 οι Πράσινοι, άρα συνολικά 319 έδρες!

Με δεδομένο ότι αυτή τη φορά το σύνολο των εδρών της ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας διαμορφώθηκε τελικά στις 630, ένας κεντροαριστερός συνασπισμός από τα τρία κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης όχι απλώς ξεπερνά τις έδρες της Δεξιάς, αλλά έχει και... κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, αφού ξεπερνά το κατώφλι των 316 εδρών που δίνει την αυτοδυναμία! Με άλλα λόγια, ο Σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος για την καγκελαρία Πέερ Στάινμπρουκ θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να αναδειχθεί καγκελάριος, διώχνοντας δημοκρατικότατα τη Μέρκελ από την εξουσία. Αυτό θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στη Γερμανία όμως ούτε καν συζητούν, έστω υπαινικτικά, το ενδεχόμενο οι Σοσιαλδημοκράτες να σχηματίσουν κυβέρνηση στην οποία να συμμετέχει και το κόμμα της Αριστεράς! Μιλάμε δε ότι η Αριστερά στη Γερμανία είναι ένα κόμμα τόσο δεξιό στις θέσεις του συγκριτικά με τα κόμματα της ελληνικής, της γαλλικής ή άλλης ευρωπαϊκής Αριστεράς, ώστε ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζει ως... αριστερίστικη οργάνωση μπροστά στην Αριστερά της Γερμανίας!

25 Σεπτεμβρίου 2013

Πού πηγαίνουν τα λεφτά που μας δανείζουν οι "σωτήρες" μας;

Όταν τα μνημονιακά κανάλια φιλοξενούν κάποιον πολιτικό από την αντιπολίτευση κι εκείνος προτείνει μια εναλλακτική των μνημονίων πολιτική, ο (ή η) δημοσιογράφος αντιτάσσει την ίδια ερώτηση: "και πού θα βρείτε τα λεφτά;", υπονοώντας ότι η χώρα ζει και πορεύεται (πληρώνει μισθούς, συντάξεις και άλλες υποχρεώσεις) με τα δάνεια που μας δίνουν οι "εταίροι" μας. Όποιος, βέβαια, έχει ασχοληθεί έστω και λίγο, γνωρίζει ότι τα νέα δανεικά πηγαίνουν, σχεδόν εξ ολοκλήρου, για την εξόφληση των παλαιών δανεικών, κάτι που προφανώς αγνοούν (δεν θέλω να σκεφτώ κάτι χειρότερο...) οι έγκριτοι ερωτώντες δημοσιογράφοι. 
Το παρακάτω άρθρο του Αντ.Παπαγιαννίδη απαριθμεί τους προορισμούς των δανεικών που έχουμε λάβει τα μνημονιακά χρόνια. Για να ενημερωθούμε όλοι μαζί, λοιπόν...



Να τι κάνουμε τα δανεικά
(του Αντώνη Παπαγιαννίδη)

Το γεγονός ότι κατά καιρούς έχει ακουστεί -με τον πιο άγαρμπο τρόπο από τους Αν. Έλληνες, κάπως πιο «δουλεμένα» από τον ΣΥΡΙΖΑ- ότι το σύνολο της στήριξης (=δανείων) που έχει λάβει η Ελλάδα από το 2010 και έως σήμερα από τους Ευρωπαίους «εταίρους» της και το ΔΝΤ έχουν πάει «για να αποπληρωθούν τα οφειλόμενα στους διεθνείς τοκογλύφους και τις τράπεζες» δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει, δεν έχουμε (έναντι του εαυτού μας του ίδιου) το χρέος να ξέρουμε, αληθινά, «τι τα κάναμε».
Λοιπόν: είναι ενδιαφέρον ότι μόλις τώρα -μεσοκαλόκαιρα- αφέθηκαν να διαρρεύσουν, επεξεργασμένα, στοιχεία για το πώς ακριβώς διατέθηκαν τα σκάρτα 210 δισ. ευρώ που μέχρι τώρα έχουν εκταμιευθεί. (Μας έχουν έρθει από τον EFSF, από τα Κράτη-μέλη ή τους φορείς που αυτά έχουν ορίσει όπως η Γερμανία την KfW. Άλλα 100 δισ. ελληνικού χρέους βρίσκονται -ως έντοκα ή ως ομόλογα- στα χέρια ιδιωτών επενδυτών, ένα 30%, στα χέρια της ΕΚΤ ή άλλων Κεντρικών Τραπεζών τα υπόλοιπα).

23 Σεπτεμβρίου 2013

Απλά μαθήματα οικονομίας: Η καμπύλη του Laffer

Υπάρχουν μερικά απλά πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζουν όσοι καθορίζουν τα οικονομικά μιας χώρας, που όμως φαίνεται να μην τα γνωρίζουν αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για την ελληνική οικονομία και εννοούμε τόσο τους μνημονιακούς υπουργούς οικονομικών, όσο και τους ..."ειδικούς" της τρόικας.
Ένα από τα βασικά μαθήματα, στα οποία όλοι οι παραπάνω έχουν μείνει (τουλάχιστον) μετεξεταστέοι είναι αυτό που αφορά την καμπύλη του Laffer. Η καμπύλη αυτή δείχνει ποιός είναι ο ιδανικός φορολογικός συντελεστής, που θα μεγιστοποιήσει τα φορολογικά έσοδα ενός κράτους.
Διαβάστε το παρακάτω άρθρο, που εξηγεί με απλά λόγια αυτό που αγνοούν τα αρμόδια οικονομικά επιτελεία. 


Η καμπύλη του Laffer και η Ελλάδα!
Η καμπύλη του Laffer πρωτοέγινε γνωστή διεθνώς τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.Η καμπύλη στηρίζεται σε μια απλή λογική διαπίστωση:

Όταν ο φορολογικός συντελεστής είναι μηδέν, το κράτος δεν εισπράττει καθόλου έσοδα.
Το ίδιο ισχύει αν ο φορολογικός συντελεστής είναι ίσος με 100%, για τον απλούστατο λόγο ότι ο φορολογούμενος δεν έχει κανένα κίνητρο να δουλέψει από τη στιγμή που το κράτος θα του πάρει όλα τα λεφτά.
Σύμφωνα με τον κ. Laffer, υπάρχει ενδιάμεσα ένας ιδανικός φορολογικός συντελεστής, π.χ. για κεφάλαιο ή εισόδημα, που μεγιστοποιεί τα έσοδα του κράτους.
Αν ο ισχύων συντελεστής, π.χ. εισοδήματος, είναι μεγαλύτερος από τον ιδανικό, ο κρατικός κορβανάς θα εισπράττει λιγότερα έσοδα από αυτά που θα μπορούσε. Αν είναι μικρότερος, το κράτος θα μπορούσε να τον αυξήσει για να πλησιάσει τον ιδανικό συντελεστή και να μεγιστοποιήσει τα φορολογικά του έσοδα.

20 Σεπτεμβρίου 2013

Η Ελλάδα στην Ευρωζώνη - Τα χρόνια πριν την κρίση

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς βλέπει ένας γερμανός ιστορικός την πορεία της χώρας μας από την είσοδό της στην ευρωζώνη μέχρι την έναρξη της κρίσης. Γι'αυτό το λόγο αναδημοσιεύω από το βιβλίο του Karl Heinz Roth με τίτλο "Η Ελλάδα κι η κρίση", ένα απόσπασμα που αναφέρεται σε αυτήν ακριβώς την περίοδο.
Κι έχει ενδιαφέρον γιατί δεν κρύβει λόγια και περιγράφει την κατάσταση όπως την βλέπει κάποιος "ειδικός" από μια απόσταση ασφαλείας, ώστε να μην επηρεάζεται από τα συμβαίνοντα στον ελληνικό χώρο.


Το 2001, η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ευρωζώνη, η οποία είχε εν τω μεταξύ συσταθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ είναι αλήθεια ότι τα βασικά στατιστικά στοιχεία που παρείχε η Αθήνα στις Βρυξέλλες απέκρυπταν την έκταση των ανισορροπι­ών στην ελληνική οικονομία, όλοι οι εμπλεκόμενοι γνώριζαν ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τα κριτήρια που ορίζονταν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ιδιαίτερα όσα αφορούσαν τις δημοσιονομικές πα­ραμέτρους της Συνθήκης. Το γιατί η πορεία για την εισαγωγή της Ελλάδας στην ευρωζώνη είχε προαποφασιστεί, είναι κάτι που θα γνωρίζουμε με βεβαιότητα μόνο όταν δημοσιοποιηθούν τα σχε­τικά έγγραφα. Μπορούμε όμως με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι γεωστρατηγικοί και άλλοι βραχυπρόθεσμοι πολιτικοί στόχοι έπαι­ξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτή την απόφαση. Δύο χρόνια μετά την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, η Ελλάδα ήταν ένα σημαντικό εφαλτήριο από το οποίο μπορούσε να ξεκινήσει η ενσωμάτωση των βαλκανικών κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξασφάλιζε επίσης τη νοτιοανατολική πλευρά της σχεδιαζόμενης «προς Ανατολάς δι­εύρυνσης» της Ε.Ε. Αλλά και βραχυπρόθεσμοι πολιτικοί στόχοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Το Ελληνικό Ανώτατο Δικαστήριο είχε μόλις δεχθεί αξιώσεις αποζημίωσης από τα θύματα της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, και είχε κηρυχτεί νόμιμη η κατάσχεση γερ­μανικών περιουσιακών στοιχείων. Κανείς εκτός από την ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούσε να σταματήσει αυτή τη διαδικασία. Το έπραξε, όταν η γερμανική κυβέρνηση υποσχέθηκε να υποστηρίξει την αίτηση της Ελλάδας για προσχώρηση στην ευρωζώνη.

19 Σεπτεμβρίου 2013

Τα ψέματα τελειώνουν για την κυβέρνηση Σαμαρά (του Σταύρου Λυγερού)

Η μια κοινωνική ομάδα μετά την άλλη ξεσηκώνεται για να διαμαρτυρηθεί μόνο - προς το παρόν - για την λαίλαπα που σαρώνει την ελληνική κοινωνία, λόγω της πολιτικής που εφαρμόζει η υπάκουη κυβέρνηση, κάτω από τις σοφές εντολές της αλάνθαστης τρόικας.
Με την αλλαγή πρωθυπουργού που έγινε πέρσι μετά τις εκλογές δεν άλλαξε τίποτα. Τα ίδια θύματα, οι ίδιοι θύτες. Μόνο υποσχέσεις για καλυτέρευση της ζωής μας στο μέλλον ακούσαμε, ένα μέλλον που μοιάζει συνεχώς να απομακρύνεται.
Η πίεση λοιπόν από την κοινωνία εντείνεται, η κυβέρνηση άραγε θα αντέξει; Ας δούμε την απάντηση που δίνει σ'αυτό το ερώτημα ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του στα σημερινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ. 

Τα ψέματα τελειώνουν για την κυβέρνηση Σαμαρά
Οι πρώτες ενδείξεις καταδεικνύουν ότι το εν εξελίξει απεργιακό κύμα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχει βά­θος και δυναμική. Αυτό, ωστόσο, δεν προεξο­φλεί τη γενίκευση και κλιμάκωση των λαϊκών κινητοποιήσεων. Στο Μέγαρο Μαξίμου ελπίζουν ότι και αυτή τη φορά θα καταφέ­ρουν, με την αμέριστη βοήθεια των κατε­στημένων ΜΜΕ, να τις τεμαχίσουν και να τις εξουδετερώσουν. Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, αλλά είναι σαφές ότι η περίοδος της νηνεμίας έχει τελειώσει.
Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγορεύει η τρόικα και εφαρμόζει η κυβέρνηση προσκρούει πλέον σε σο­βαρές κοινωνικές αντιδράσεις. Με αυτή την έννοια, η τακτική του οδοστρωτήρα χάνει ολοένα και περισσότερο την αποτελεσματικότητά της. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κι αλλιώς. Η ανάγκη επιβίωσης υποχρεώνει τα μικρομεσαία στρώματα να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Επει­δή, μάλιστα, αυτή η διαδικασία δεν είναι συντεταγμένη, το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης καθίσταται ολοένα και πιο πιθα­νό. Η κυβέρνηση, άλλωστε, δεν πλήττει μόνο έναν επαγγελματικό κλάδο. Πλήττει σχεδόν τους πάντες.

17 Σεπτεμβρίου 2013

Αφιερωμένο σε όσους λένε πως οι γερμανοί μας σώζουν

Μπορεί η γερμανική προπαγάνδα να προσπαθεί να πείσει τους γερμανούς πολίτες και μέσω των ιθαγενών φερεφώνων της τους έλληνες πολίτες, ότι τα μνημόνια που μας επιβάλλει με πόνο ψυχής και προτίθεται να συνεχίσει να μας επιβάλλει η μεγάλη προστάτις των αδυνάμων χωρών Γερμανία (με τους δυο συνεταίρους της) είναι απαραίτητα για τη "σωτηρία" της χώρας, λόγω της κρίσης, τα στοιχεία όμως δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.
Στο άρθρο του Γ.Βαρουφάκη, που αναδημοσιεύω από το τελευταίο HOT DOC, αποδεικνύεται (αν και κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν κάποιες παραδοχές υπερβολικές) ότι η κρίση που επικαλείται η φίλη χώρα, την έχει οφελήσει πέραν πάσης αμφιβολίας και κατά δική της ομολογία, παρόλο που στο άρθρο δεν αναφέρεται και το άμεσο όφελός της από τα δάνεια αυτά καθεαυτά.

Το νέο κατοχικό δάνειο
(του Γιάννη Βαρουφάκη)

Το Κατοχικό Δάνειο μόνο δάνειο δεν ήταν, όπως όλοι γνωρίζουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με το Νέο Κατοχικό Δάνειο. Αυτό που έμμεσα προσφέρουν οι λαοί των υπό τροϊκανής κατοχής χωρών της περιφέρειας στο Γενικό Λογιστήριο του γερμανικού κράτους. Σύμφωνα με στοιχεία που πρόσφατα δημοσιοποίησε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών (τα οποία δημοσίευσε το Der Spiegel στις 19 Αυγούστου), η γερμανική κυβέρνηση υπολογίζει πως, στη διάρκεια της περιόδου 2010-2014, θα έχει εξοικονομήσει κατ’ ελάχιστον €41 δισ. λόγω της κρίσης.

Όπως αναφέρει το υπουργείο στο πόρισμα που είδε τη δημοσιότητα, η κρίση στις χώρες της περιφέ­ρειας συμπίεσε τα επιτόκια δανεισμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας, με αποτέλεσμα αυτή την εξοικονόμηση. Πώς μετρούν τον βαθμό συμπίεσης του κόστους δανεισμού του γερμανικού κράτους; Αν και κανείς δεν μπορεί να ξέρει ακριβώς σε ποιο επίπεδο θα κυμαίνονταν τα επιτόκια δανεισμού της Γερμανίας αν δεν είχε ξεσπάσει η κρίση του ευρώ, η μεθοδικότητα των γερμανών αξιωματούχων βοηθά να κάνουμε έναν ενδιαφέροντα υπολογισμό αυτών των οφελών: Κάθε χρόνο, υπηρεσία του υπουργείου του κ. Σόιμπλε προβλέπει το ύψος των επιτοκίων δανεισμού για την επόμενη περίοδο, έτσι ώστε ο υπουργός να έχει μια γενική εποπτεία, βασισμένη σε προβλέψεις της εξέλιξης του κόστους δανεισμού της χώρας για τα επόμενα, π.χ., τέσσερα χρόνια. Έτσι λοιπόν, ήταν δυνατόν να γίνει η σύγκριση μεταξύ (α) των επιτοκίων δανεισμού της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης που κατέ­βαλε στους δανειστές του κράτους κατά την περίοδο 2010-2014 και (β) των επι­τοκίων όπως είχαν προβλεφθεί από την υπηρεσία του υπουργείου το 2009. 

15 Σεπτεμβρίου 2013

Περί της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών

Συχνά κατηγορούμε τους εκπρόσωπους του πνευματικού κόσμου και, ειδικότερα, τους έλληνες συγγραφείς (όσους, τουλάχιστον, από αυτούς μπορούν να θεωρηθούν ότι ανήκουν στον πνευματικό κόσμο) ότι δεν παρεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα, για να καυτηριάσουν την καταβαράθρωση της ελληνικής κοινωνίας και, γενικότερα, το γκρέμισμα του ελληνικού κράτους, που συντελείται αυτά τα μνημονιακά χρόνια. 
Ίσως όμως, η πολιτική να μην είναι η ειδικότητά τους. Τις τελευταίες μέρες που η κουβέντα περιστρέφεται πιο κοντά στο πεδίο γνώσης τους, την ελληνική γλώσσα, με ικανοποίηση διαβάσαμε άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στο protagon.gr, που μας εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό (το άρθρο, όχι το site) και γι'αυτό θεωρούμε ότι πρέπει να το αναδημοσιεύσουμε και σε αυτό το blog, που φιλοδοξεί να αποτελεί συλλογή ενδιαφερόντων κειμένων.
Περί της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών 
(της Σώτης Τριανταφύλλου)
Άλλη μια άσκεπτη πρόταση, άλλη μια επίδειξη ψευτοπροοδευτισμού από τα έδρανα της αριστεράς και μάλιστα από εκείνα της λογικής και μετριοπαθούς ΔΗΜΑΡ: η κ. Ρεπούση, εγχώρια εκπρόσωπος μιας παρωχημένης σχολής ιστορικών, προτείνει την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στο σχολείο. Η στάση αυτή είναι από τη μία πλευρά δήθεν προκλητική (του τύπου épater le bourgeois) κι από την άλλη λαϊκιστική εφόσον γονείς, μαθητές και μέρος των καθηγητών επιζητούν την ελάφρυνση από τα μαθητικά βάρη.
Πρόκειται για μια τακτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ από τις πρώτες ημέρες της ανόδου του στην κυβέρνηση: «διευκόλυνση» του σχολείου, απαλλαγή από τα δυσνόητα μαθήματα καθώς κι από οτιδήποτε συνδεόταν –κακώς- με συντηρητισμό, ελιτισμό, εθνικισμό και προγονολατρία. Ήδη, μετά τα γεγονότα του Μαΐου 1968, οι ανθρωπιστικές επιστήμες σε όλον τον κόσμο υπέστησαν μεγάλη ήττα ακριβώς μέσα από τον υποτιθέμενο θρίαμβό τους: η γνώση εκλαϊκεύτηκε, το επίπεδο των σπουδών έπεσε ώστε να αντιστοιχεί στην κοινωνική ισοπέδωση. Το κύρος των διδασκόντων κατέρρευσε και το μάθημα έγινε «διάλογος» χωρίς ωστόσο να μπορεί, εκ των πραγμάτων, να γίνει διάλογος ανάμεσα σε κάποιον που «ξέρει» και σε κάποιον που «δεν ξέρει». Κάτι ανάλογο συνέβη στην Ελλάδα μετά το 1974 και, κυρίως, μετά το 1981.

13 Σεπτεμβρίου 2013

Η προπαγάνδα των μετρημένων προσδοκιών (του Σταύρου Λυγερού)

Παραδοσιακά οι πρωθυπουργοί με την ομιλία τους στη Διεθνή Έκθε­ση Θεσσαλονίκης έδιναν το στίγμα της οικονομικής πολιτικής που θα ακολουθούσαν τους επόμενους μήνες.
Τώρα πια όμως δεν χαράσσουν οι πρωθυπουργοί -με τους αρμόδιους υπουργούς- την οικονομική πολιτική της χώρας, αλλά απλά εκτελούν τις εντολές των ξένων τοποτηρητών. Γι'αυτό και δεν δόθηκε η καθιερωμένη συνέντευξη τύπου. Τι να απαντούσε στις όποιες ερωτήσεις;
Ίσως, τον επόμενο χρόνο, αντί μιας ολιγόωρης πρωθυπουργικής επίσκεψης, θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν στα εγκαίνια ανέβαινε ο Τόμσεν, που θα είχε κάποια πράγματα να πει και όχι ένας τύποις πρωθυπουργός, που θα εκτοξεύσει κάποιο κούφιο πυροτέχνημα, αντίστοιχο του φετινού "πρωτογενούς πλεονάσματος"...
Ας δούμε όμως και το σχόλιο του κ.Σταύρου Λυγερού για την πρωθυπουργική επίσκεψη στη Διεθνή Έκθε­ση Θεσσαλονίκης.



Η προπαγάνδα των μετρημένων προσδοκιών
Μπορεί ο πρωθυπουργός να απέφυγε στην ομιλία του στη Διεθνή Έκθε­ση Θεσσαλονίκης δι­θυραμβικούς τόνους, αλλά και πάλι η εικόνα που σκιαγράφησε για την ελληνική οικονο­μία απέχει πολύ από την πραγματικότη­τα. Για το περιβόητο πρωτογενές πλεό­νασμα, το οποίο έσπευσε να μοιράσει στους χαμηλοσυνταξιούχους και στους ενστόλους, αξίζει να επαναλάβουμε το προφανές: Όταν το Δημόσιο δεν εξοφλεί ληξιπρόθεσμες οφειλές προς ιδιώτες, συνολικού ύψους αρκετών δι­σεκατομμυρίων ευρώ, το πρωτογενές πλεόνασμα είναι πλασματικό.
Στην κυβέρνηση δεν αγνοούν, βε­βαίως, την εξόφθαλμη αυτή αλήθεια. Προβάλλουν τη μαγική εικόνα για δύο λόγους:
•       Πρώτον, για να δημιουργήσουν εντυπώσεις στο εσωτερικό με σκοπό να ανασχέσουν τη συνεχή συρρίκνωση τής έτσι κι αλλιώς μειοψηφικής επιρ­ροής της «παράταξης του Μνημονίου». Επιδιώκουν να πείσουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά που δοκιμάζονται σκληρά ότι η δύσκολη περίοδος σε λίγο τελειώ­νει και κατ' αυτό τον τρόπο να αγορά­σουν πολιτικό χρόνο.
•       Δεύτερον, για να δείξουν ότι η Ελλάδα έχει ανταποκριθεί στον όρο που της είχε τεθεί προκειμένου να αντιμετωπιστεί εκ μέρους της Ευρωζώνης το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Η τρόικα, βεβαίως, έχει καθαρή εικόνα της πραγματικότητας, αλλά σ' αυτή τη φάση το ευρωιερατείο, και ειδικότερα η κυβέρνηση Μέρκελ, έχει λόγους να μην διαψεύδει τη ρητορική περί success story. Οι λόγοι δεν αφορούν μόνο στις εσωτερικές σκοπιμότητες των Χριστια­νοδημοκρατών ενόψει γερμανικών εκλογών. Αφορούν και στην ευρύτερη πολιτική σκοπιμότητα του Βερολίνου να δείξει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που επιβάλλει παράγει κάποια θετικά αποτελέσματα.

12 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Ηγεμόνας του Νικολό Μακιαβέλλι (αποσπάσματα)









Η κατάκτηση της εξουσίας:

Να ξέρεις πως για να αποκτήσεις την εξουσία

Δύο τρόποι ανέκαθεν υπάρχουν:
να την κληρονομήσεις
ή
να την κατακτήσεις.

Δύο μέσα ανέκαθεν υπάρχουν:
τα όπλα τα δικά σου
ή
τα όπλα των άλλων.

Δύο προϋποθέσεις ανέκαθεν υπάρχουν:
η τύχη
ή
η ικανότητα.

.......

Όσοι γίνονται Ηγέτες βασίζονται κυρίως στις ικανότητές τους, κατακτούν την εξουσία με λίγο κόπο, αλλά χρειάζονται πάρα πολύ κόπο για να τη διατηρήσουν.
Με έναν τρόπο διατηρείται η εξουσία: με τη σωστή διαχείρισή της.
Πιο δύσκολο και πιο επικίνδυνο πράγμα δεν υπάρχει από το να αλλάξεις τους θεσμούς τής εξουσίας που μόλις απέκτησες.

........

Εκείνος που στηρίζει την αναρρίχηση ενός επίδοξου Ηγέτη, εργάζεται για την αυτοκαταστροφή του. Επειδή η δύναμη, που από αυτήν του την προσπάθεια αποκτά, αρχίζει να μοιάζει ύποπτη, ακόμη και για εκείνον τον οποίο βοήθησε κι έγινε Ηγέτης.

.........

10 Σεπτεμβρίου 2013

Οι Ευρωπαϊκές Αξίες Καταρρέουν (του Ulrich Beck)

Δεν είναι όλοι οι γερμανοί τυφλοί, ώστε να μη βλέπουν ότι η σκληρή λιτότητα, όχι μόνο δεν "βοηθάει" τους λαούς της νότιας Ευρώπης, αλλά τους καταστρέφει και, εκτός αυτού, διαλύει και τον όποιον συνδετικό κρίκο είχαν τα κράτη που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη.
Ο Ulrich Beck, καθηγητής κοινωνιολογίας σε γερμανικά πανεπιστήμια, αλλά και στο London School of Economics, στο νέο βιβλίο του με τίτλο "Από τον Μακιαβέλλι στη Μερκιαβέλλι" περιγράφει τόσο ρεαλιστικά την κατάσταση που έχει επικρατήσει στην Ευρώπη, που απορεί κανείς, πώς μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι (ακόμα και στην Ελλάδα) που υποστηρίζουν τα αντίθετα.
Ένα δείγμα από το βιβλίο του, που αξίζει να το διαβάσει κάθε έλληνας, είναι το παρακάτω κεφάλαιο.

Η κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι κρίση χρέους 
(του Ulrich Beck)

Η δημοσιονομική κρίση δημιούργησε ένα ρήγμα μεταξύ των κρατών του Βορρά και κρατών του Νότου της ΕΕ, ρήγμα που βαθαίνει ακόμα περισ­σότερο με τα κύματα προσφύγων και το κόστος που συνδέεται με την υποδοχή τους. Γιατί όλοι αυτοί που εγκαταλείπουν τη χώρα τους εξαιτίας των διώξεων, του εμφυλίου πολέμου ή του χάους δεν επιβαρύνουν την Ευρώπη συνολικά, αλλά κατά κύριο λόγο τους τελωνειακούς και συνοριακούς υπαλλήλους στα ήδη εξασθενημένα κράτη της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας. Στην κρατούσα συνοριακή τάξη της ΕΕ ισχύει ο εξής κανόνας: Το κράτος στο οποίο φτάνουν οι πρόσφυγες είναι και το κρά­τος στο οποίο θα πρέπει να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί η διαδικασία του ασύλου. Παρά το γεγονός ότι παίρνουν κάποια αποζημίωση από την ΕΕ, τα νοτιοευρωπαϊκά κράτη νιώθουν ότι τα εκμεταλλεύονται και αισθάνονται προδομένα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί έχουμε, στα οικο­νομικά ασθενή συνοριακά κράτη της ΕΕ, συνεχή αύξηση της ξενοφοβίας και των επιθέσεων κατά των προσφύγων, που φτάνουν ακόμη και σε επει­σόδια απροκάλυπτης βίας.

8 Σεπτεμβρίου 2013

Η κεντρική ιδέα στο Inferno του Dan Brown είναι φανταστική;

Πριν λίγες μέρες, διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Dan Brown με τίτλο Inferno - στο οποίο ο "κακός" ήταν ένας επιστήμονας γενετιστής που είχε σκοπό να βρει τρόπο να προκαλέσει τη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού με το επιχείρημα ότι εξαιτίας της ανεξέλεγκτης αύξησής του σε συνδυασμό με το πεπερασμένο της διαθέσιμης τροφής, του νερού, αλλά και της αύξησης περιβαλλοντικών προβλημάτων και κινδύνου επιδημιών, οδηγούνταν στην καταστροφή - θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει πριν από αρκετούς μήνες, που αναφερόταν στη διατροφή ως μέσον ελέγχου της πληθυσμιακής αύξησης.
'Εψαξα, το βρήκα και το αναδημοσιεύω στο σημερινό post.


Σύγχρονη Διατροφή, Το μυστικό όπλο ελέγχου του πληθυσμού
(του Σπύρου Μακρή)

Το Διεθνές Συνέδριο Σχετικά με τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη (ICPD), που πραγματοποιήθηκε στο Κάιρο το 1994, ήταν μια επίσημη προπαγάνδα της ατζέντας των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Το συνέδριο παρέπεμπε σε μια ωραιοποιημένη εικόνα ενός υγιέστερου παγκόσμιου πληθυσμού, με καλύτερη ποιότητα ζωής και, άρα, μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. Παρόμοια συνέδρια έχουν γίνει πολλά και όλα συνοδεύονται από μελέτες και εκθέσεις, που μέσα από ωραιόσχημες λέξεις και αισιόδοξα οράματα πείθουν ΜΜΕ και Κοινή Γνώμη να στηρίξουν έναν «οικογενειακό προγραμματισμό» με πρόσχημα τον υπερπληθυσμό στα υπανάπτυκτα έθνη, ενώ ουσιαστικά αποβλέπουν στη μαζική μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού κατά 80%. Ένας τρόπος επίτευξης είναι η στείρωση της Ανθρωπότητας μέσω διατροφής - ένα σχέδιο που μελετάται και μεθοδεύεται εδώ και δεκαετίες.

ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΜΕΣΩ ΣΤΕΡΕΑΣ ΤΡΟΦΗΣ
Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (ΓΤΤ), γνωστά ως «μεταλλαγμένα», είναι προϊόντα τα οποία έχουν προέλθει από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (GMO), στο γενετικό υλικό (DNA) των οποίων έχουν πραγματοποιηθεί συγκεκριμένες αλλαγές, με τεχνικές Γενετικής Μηχανικής. Πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και οι εφαρμογές ήταν κυρίως σε προϊόντα γεωργικής προέλευσης (σόγια, καλαμπόκι, καλαμποκέλαιο κ.λπ.), ενώ στις μέρες μας υπάρχει πλέον ακόμα και ΓΤ χοιρινό, ΓΤ σολομός κ.α. Οι όποιες αμφιβολίες εκφράζονται για τα ΓΤΤ από τον χώρο της κατεστημένης επιστήμης αφορούν μόνο στην ποιότητά τους και περιορίζονται κυρίως στη διατροφική τους αξία, στον περιβαλλοντικό κίνδυνο, στο αν προκαλούν αλλεργίες και στη μεταφορά DNA από αυτά στον άνθρωπο. Κατά τα άλλα, οι επίσημες έρευνες φαίνονται καθησυχαστικές.

6 Σεπτεμβρίου 2013

Το Ρήγμα, η Έξοδος και οι Κάλπες (του Σταύρου Λυγερού)

Να προσγειωθούμε στη σημερινή πραγματικότητα μας βοηθάει το άρθρο του κ.Στ.Λυγερού που αναδημοσιεύω σήμερα από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
Δυο επισημάνσεις μπορώ να κάνω διαβάζοντάς το: 
1) Προκύπτει ότι βασικό μέλημα των Σαμαρά-Βενιζέλου είναι για πόσο χρονικό διάστημα θα καταφέρουν να παραμείνουν στην κυβέρνηση ή σε περίπτωση που θα αναγκαστούν να πάνε σε εκλογές, με ποιά κόλπα θα καταφέρουν να υφαρπάξουν πάλι την ψήφο των πολιτών.
2) Αμφιβολίες έχω για το σημείο που γράφει ότι υπάρχουν βουλευτές - του ΠΑΣΟΚ κυρίως - που δεν θα ψηφίσουν κάποια μέτρα. Όταν έχουν ψηφίσει τόσους καταδικαστικούς νόμους για τους συμπολίτες μας, πώς είναι δυνατόν να αποκτήσουν τώρα ευαισθησίες; Όσο κι αν η φυσιολογική απάντηση είναι: για το καλό τους και την πολιτική τους επιβίωση, θα αντέτεινα: τώρα το σκεφτήκανε;

Το Ρήγμα, η Έξοδος και οι Κάλπες
     Στα τέλη του 2012, ο Σαμαράς φιλο­δοξούσε η κυβέρνησή του να φτάσει μέχρι αυτό το φθινόπωρο. Στο Μαξίμου προεξο­φλούσαν ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα γίνουν κινήσεις που θα μεταστρέψουν το κλίμα στην οικονομία και κατ' επέκταση θα τους ενισχύσουν πολιτικοεκλογικά. Για την ακρίβεια, προεξοφλούσαν ότι το Βε­ρολίνο θα δεχόταν το «κούρεμα» του ελ­ληνικού χρέους που έχουν στα χέρια τους οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και η Ευ­ρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Θεωρούσαν ότι μια τέτοια εξέλιξη όχι μόνο θα έδινε μια ριζική λύση στο πρόβλημα της βιωσι­μότητας του χρέους, αλλά θα άλλαζε και την εικόνα για την ελληνική οικονομία, με αποτέλεσμα να δρομολογήσει αναπτυξι­ακή δυναμική.
Αν κρίνουμε από τις επανειλημμένες επίσημες δηλώσεις, το ενδεχόμενο ενός τέτοιου «κουρέματος» έχει αποκλειστεί από το Βερολίνο. Όλα δείχνουν ότι αντί αυτού θα επιλεγεί τελικά ο μηδενισμός του επιτοκίου για τα επόμενα χρόνια και η επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής των ομολόγων. Ο τρόπος αυτός ανακουφίζει, αλλά δεν λύνει οριστικά το πρόβλημα, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να παραμείνει για τα επόμενα χρόνια στα γόνατα, ανίκανη να ορθοποδήσει. Αυτό φαίνεται όχι μόνο να μην ενοχλεί, αλλά και να βολεύει τη γερμανική στρατηγική για την Ευρωζώνη.

5 Σεπτεμβρίου 2013

Κυβέρνηση-Έρμαιο των Γερμανών (του Σπ.Γκουτζάνη)

Βρισκόμαστε πια στις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, στις πρώτες μέρες ενός φθινοπώρου που από τους περισσότερους αναλυτές θεωρείται κρίσιμο, όχι τόσο για την επιβίωση της κυβέρνησης (αυτό ενδιαφέρει μόνο τους βολεμένους οπαδούς των δύο κομμάτων που την απαρτίζουν), όσο για την επιβίωση της χώρας (και όταν εμείς λέμε "χώρα" εννοούμε τους Έλληνες πολίτες).
Το παρακάτω άρθρο, που αναδημοσιεύω σήμερα, δίνει την εικόνα που βρισκόμαστε αυτές τις μέρες, έτοιμοι για την εκκίνηση μιας δύσκολης πορείας με άγνωστο τερματισμό! 

Κυβέρνηση-Έρμαιο των Γερμανών
  Ήταν αρκετό ένα φύσημα από την πλευ­ρά του Βερολίνου για να καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα πριν καλά καλά στηθεί το νέο προπαγανδιστικό οικοδό­μημα της κυβέρνησης περί «απαλλαγής από τα Μνημόνια και τους δανειστές το 2014».
Η κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως ένα «αφήγημα» σαν επικοινωνιακό αντίβαρο στα νέα και παλαιά μέτρα που θα συνεχίσει να επιβάλλει το επόμενο εξάμηνο. Η αδυνα­μία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί, υποστηρίζει το κυβερνητικό επιτελείο· χρειάζεται και ένα θετικό πρόταγμα στην κοινωνία. Αυτό βασί­ζεται στο τρίπτυχο: πρωτογενές πλεόνασμα - έξοδος στις αγορές με αμερικανική βοήθεια - απαλλαγή από την τρόικα. Παράλληλα, μια ρύθμιση που θα κάνει βιώσιμο το δημόσιο χρέος μακροπρόθεσμα, ώστε ο πρωθυπουρ­γός πριν από τις εκλογές, οψέποτε γίνουν -κανείς όμως δεν προβλέπει ότι θα αργή­σουν και πολύ-, να έχει τη δυνατότητα να επικαλεστεί ότι «μπορεί να μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις, μπορεί το ένα τρίτο του ενερ­γού πληθυσμού να είναι άνεργοι, μπορεί τα νοσοκομεία να μην έχουν κλινοσκεπάσμα­τα και τα σχολεία να μην έχουν δασκάλους, όμως οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες, απαλλά­ξαμε τη χώρα από την τρόικα και κάναμε βι­ώσιμο το μέλλον για τις επόμενες γενιές».

3 Σεπτεμβρίου 2013

Το bitcoin μπορεί τελικά να μην είναι τόσο ανώνυμο

Το Bitcoin ενδιαφέρει πολλούς ανθρώπους για διάφορους λόγους. Κάποιοι αναρχικοί, πολλοί παράνομοι και οι συναλλασσόμενοι κρυφά από το νόμο μαζί τους, το βλέπουν κυρίως ως τρόπο να κάνουν υπογείως οικονομικές συναλλαγές. Επίσης είναι ένα βολικό μέσο για τολμηρούς κερδοσκόπους και μια αποτελεσματική μέθοδος για να στέλνεις χρήματα εδώ κι εκεί. 
Το Bitcoin Foundation, που πήγε την περασμένη Δευτέρα στην  Washington να συναντήσει τις αρμόδιες ρυθμιστικές αρχές, θα προτιμούσε να εστιάσει σ’αυτό το τελευταίο σημείο ενώ οι αρχές ενδιαφέρονται περισσότερο με ποιο τρόπο θα φέρουν στο φως παράνομες δραστηριότητες.
Αυτό μπορεί να είναι ευκολότερο από όσο φαίνεται. Ειδικοί εργάζονται σε τεχνικές που θα βοηθούν την ανίχνευση της πορείας των συναλλαγών σε Bitcoin και —όπως πολλές φαινομενικά ιδιωτικές δραστηριότητες στο Internet— οι μεταβιβάσεις ποσών είναι προσιτές σε μεθόδους παρακολούθησης. 
GreekBloggers.com