Τα κουρέλια αυτοκτονούν ακόμα... (του Στάθη)

Η αυτοκτονία της 42χρονης εργαζόμενης από τα Γιαννιτσά, που ήταν απλήρωτη για 15 μήνες, δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία αυτοκτονία στη μνημονιακή Ελλάδα. Δεν θα ασχοληθώ με τον εργοδότη που δεν την πλήρωνε, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω κάτι για τον συγκεκριμένο και δεν θέλω να γράψω κάτι που υπάρχει (αμυδρή) πιθανότητα να είναι άδικο. Έχω όμως ακούσει (όπως θα έχει σίγουρα ακούσει και όποιος έχει έστω και ελάχιστη επαφή με τα οικονομικά δρώμενα) για πολλούς εργοδότες - την πλειοψηφία θα τολμούσα να πω - που εκμεταλλεύονται την υπάρχουσα κατάσταση και προσποιούνται αδυναμία καταβολής των οφειλομένων μισθών, ενώ, πάλι, απολύουν εργαζόμενους για να προσλάβουν άλλους με ελάχιστα χρήματα, που και αυτά προσπαθούν να μην τα δίνουν. Μια σημαντική μερίδα αυτών είναι εκείνοι που όταν - προ κρίσης - υπήρχε το αφορολόγητο των €12.000, δήλωναν γύρω στα €11.900, ώστε να μην πληρώνουν φόρους. Κοντολογίς αυτοί αποτελούν τον κύριο κορμό του περιβόητου ιδιωτικού τομέα, για τον οποίο κόπτονται στα κανάλια πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες, η νομενκλατούρα δηλαδή της μνημονιακής Ελλάδας. Για αυτές τις συμπεριφορές θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες (δεν αναφέρθηκα καν στους επιχειρηματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό), αλλά ας γυρίσουμε στην επικαιρότητα.
Με αφορμή, λοιπόν, την αυτοκτονία της εν λόγω εργαζόμενης, ο Στάθης Σταυρόπουλος έγραψε χθες με το γνωστό του σατυρικό ύφος το καθημερινό του σχόλιο στο enikos.gr με τίτλο "Τα κουρέλια αυτοκτονούν ακόμα...", καταλήγοντας με αναφορά στην διαφημιζόμενη έξοδο στις αγορές, η οποία θα γίνει (αν γίνει) με  την ελληνική κοινωνία (την πλειοψηφία της τουλάχιστον) να βρίσκεται σε επίπεδα χειρότερα από εκείνα μιας τριτοκοσμικής χώρας. Όμως, η εγχώρια νομενκλατούρα προβάλλει αυτό το γεγονός με διθυράμβους, ωσάν μετά από αυτό τα εκατομμύρια ανέργων θα εύρισκαν δουλειά ή οι συνταξιούχοι θα κατάφερναν να επιζήσουν με τα μερικές δεκάδες ευρώ που τους επιτρέπουν να παίρνουν μετά την πρωτοφανή και ατιμώρητη μέχρι τώρα κλοπή των κρατήσεων δεκαετιών εργασίας.
Ας δούμε όμως πώς αναφέρεται σε αυτό το γεγονός ο Στάθης... 

... Παίζουμε τις πιτσικουλιές, αλλά τις παίζουμε στην Επίδαυρο. Με το δέον τελετουργικό που κάνει ο Τσίπρας τις εξαγγελίες του – μια ωδή στη σοβαροφάνεια. Ω ναι! βγαίνουμε (ίσως) στις αγορές αλλά χωρίς την εργαζόμενη που αυτοκτόνησε.

Βγαίνουμε στις αγορές με πετσοκομμένους συνταξιούχους κι ευέλικτους εργαζόμενους, βγαίνουμε στις αγορές με τη μισή αγορά κλειστή, βγαίνουμε στις αγορές με όλη τη χώρα λάφυρο για τους επενδυτές. 

Βγαίνουμε στις αγορές με την κυβέρνηση να πλακώνεται με τον κ. Στουρνάρα, αν βγαίνουμε παράωρα ή στην ώρα μας.

Βγαίνουμε στις αγορές με τον κ. Μοσκοβισί και κάθε άλλον κανίβαλο ευχαριστημένους που μας κατάντησαν μεζεδάκια για το μεγάλο φαγοπότι που έχουν στήσει στην Ένωση. 

Με τον Τσίπρα να πανηγυρίζει – τι πανηγυρίζει ο χριστιανός; τις ευλογίες του ΟΑΣΑ που εξόρκιζε; την αποπομπή του ΔΝΤ που παρακαλάει να μείνει; (Σαν τον Ανδρέα, που έδιωχνε τις βάσεις που έμεναν.) 

Τι πανηγυρίζει ο Τσίπρας; τον επανυπολογισμό των συντάξεων; (τον Δεκέμβρη) – ή μήπως για το άλλο αλλούτερο ον πάνω στο οποίο στηρίζεται – τον γενναίο αγωγάκια Καμμένο που κατηγορούσε τους μισούς Συριζαίους με το όνομά τους ως μέλη της 17Ν; Η ακροδεξιά επίθεση εναντίον της Αριστεράς για σχέσεις με την τρομοκρατία μάς μάρανε κι όχι ο Καμμένος που κατηγόρησε τους μισούς αριστερούς για τρομοκράτες;

Όμως, το θέμα δεν είναι ούτε ο οχετός εκ δεξιών, ούτε ο βόρβορος εξ ευωνύμων – και οι δύο Ηρακληδείς του ιδίου γκροτέσκ στέμματος, το θέμα είναι ότι τα ερείπια βγαίνουν στις αγορές, ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα σταθεροποιείται. Ότι έρχεται η ανάπτυξη. 

Κύριοι, ιδού οι σκλάβοι σας, νεαρός πτυχιούχος με 500 ευρώ και γερά δόντια, θα ζήσει καιρό, θα βγάλει πολλά ετήσια πλεονάσματα, ιδού οι εποχιακοί, και οι ευέλικτοι και οι ενοικιαζόμενοι – ό,τι πάρετε, δώστε τους όσα θέλετε, ίσα να ζουν για να δουλεύουν, αγάδες μου. 

Πού αλλού θα βρείτε «πιτσιρικάδες» με 250 ευρώ, πού αλλού θα βρείτε κουρέλια τόσον πολύ απελπισμένα;..