Οι εξελίξεις στη μνημονιακή Ελλάδα δεν παρουσιάζουν πλέον ενδιαφέρον. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω αραιώσει τις αναδημοσιεύσεις πολιτικών αναλύσεων. Όλα αυτά τα χρόνια συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια: προκειμένου οι "δανειστές" να μας δώσουν τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να πληρώσουμε τις δόσεις των δανείων που λήγουν, προβάλλουν καταστροφικές για τη χώρα και κυρίως για την πλειοψηφία των πολιτών αξιώσεις, που η εκάστοτε κυβέρνηση - υποτίθεται ότι - συζητάει μέχρι να "αναγκαστεί" να υποκύψει και να δεχτεί όλα τα υφεσιακά μέτρα που βουλιάζουν ακόμα περισσότερο την Ελληνική οικονομία, εφόσον πλησιάζει η ημερομηνία λήξης της επόμενης δόσης. Όλες αυτές οι προσπάθειες πασπαλίζονται με (δήθεν;) υποσχέσεις των ξένων για ελάφρυνση του χρέους, τις οποίες οι πολιτικοί μας καταπίνουν αμάσητες, μέχρι να αποδειχτεί ότι - για μια ακόμα φορά - μας κορόιδευαν.
Ας δούμε όμως αυτή τη φορά πώς βλέπει την μέχρι τώρα πορεία της κυβέρνησης του Τσίπρα ο κ. Σταύρος Λυγερός.
Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου – οι αυταπάτες
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να φιλοδόξησε με το
ελληνικό παράδειγμα να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τα γεγονότα απέδειξαν πως δεν
κατανοούσε επαρκώς τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο του
ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του 2012, όταν ο
ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί με μικρή διαφορά δεύτερο κόμμα.
Από τότε και καθ’
όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
κάποιοι εκ των συνομιλητών του έθεταν τον Τσίπρα αντιμέτωπο με την εξαιρετικά
δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν από
τότε προφανές πως οι δανειστές δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους
επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου. Αντιθέτως, θα
επιδίωκαν να «ξεβρακώσουν» πολιτικά την αριστερή κυβέρνηση.
Οι λόγοι ήταν
δύο:
- Πρώτον, για να μη ρηγματωθεί το κυρίαρχο
δόγμα της λιτότητας.
- Δεύτερον για να στείλουν ένα αποτρεπτικό
μήνυμα στους λαούς κυρίως της ευρωπαϊκής περιφέρειας για το τι τους περιμένει
εάν δώσουν την ψήφο τους σε αντισυστημικά κινήματα που αμφισβητούν την πολιτική
της λιτότητας και τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία.
