Κομβικό στοιχείο για τον έλεγχο της μεταναστευτικής ροής προς την Ευρώπη αποτελεί η θέληση της Τουρκίας να συνεργαστεί με τις χώρες της Ε.Ε. για την εξεύρεση λύσης. Είναι όμως γνωστό ότι η Άγκυρα εκμεταλλεύεται κάθε περίσταση, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της. Είναι πιθανή η τήρηση της συμφωνίας της Τουρκίας με την Ε.Ε.; Ας διαβάσουμε τι γράφει σχετικά ο κ.Σταύρος Λυγερός στο απόσπασμα που διάλεξα από το κυριακάτικο άρθρο του στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Όσοι προσπαθούν για μία ευρωπαϊκή λύση ουσιαστικά είχαν εναποθέσει
τις ελπίδες τους στην υλοποίηση της συμφωνίας με την Τουρκία. Η Άγκυρα,
όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν έχει κάνει τίποτα αξιόλογο για να
εμποδίσει το κύμα. Αντιθέτως, όπως αποκαλύπτεται και από τις συνομιλίες
του Ερντογάν με τους Γιούνκερ και Τουσκ τον περασμένο Νοέμβριο,
χρησιμοποιεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό κύμα για να εκβιάσει ωμά την
ΕΕ. Αυτός είναι ο λόγος που στο ευρωιερατείο έχουν πάψει πια να έχουν
μεγάλες προσδοκίες παρότι θα συνεχίσουν να πιέζουν την Άγκυρα.
Ας σημειωθεί ότι η Άγκυρα χρησιμοποιεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα και για να προωθήσει τις επεκτατικές βλέψεις της προς την Ελλάδα. Η διοχέτευση εκατοντάδων προσφύγων-μεταναστών στο Καστελόριζο είναι σαφής ένδειξη πως οι διακινητές λειτουργούν όχι μόνο με την ανοχή, αλλά και με εντολές των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας.
Από τη βούληση των Τούρκων εξαρτάται και η αποτελεσματικότητα της επιχείρησης του ΝΑΤΟ, η οποία άρχισε την Παρασκευή και αναμένεται να αναπτυχθεί πλήρως το επόμενο διάστημα. Θα χρησιμοποιήσουν, όμως, οι τουρκικές αρχές τις πληροφορίες που θα τους δίνει σε πραγματικό χρόνο η Συμμαχία για να εμποδίζουν τον απόπλου πλοιαρίων με πρόσφυγες-μετανάστες από τα μικρασιατικά παράλια ή για να τα υποχρεώνουν να επιστρέψουν πίσω;
Τόσο η στάση της Άγκυρας και στις διαπραγματεύσεις για τον σχεδιασμό της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης όσο και η απροθυμία της να δέχεται πίσω όσους ξεκινούν από τα μικρασιατικά παράλια δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η Τουρκία θα εκτεθεί πολιτικά εάν συνεχώς αδρανεί, αλλά ο Ερντογάν έχει δείξει πως δεν του αρέσει η τακτική του καλού παιδιού.
Εάν η Άγκυρα ήθελε να ανακόψει το προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ελλάδα θα το είχε κάνει, εμποδίζοντας το απόπλου των πλοιαρίων. Οι ελληνικές και ευρωπαϊκές υπηρεσίες γνωρίζουν επακριβώς και τα στέκια των διακινητών και τα σημεία συγκέντρωσης των προσφύγων-μεταναστών και τα λιμανάκια από τα οποία ξεκινούν τα πλοιάρια. Προφανώς, οι τουρκικές αρχές γνωρίζουν πολλά περισσότερα. Δεν έχουν, όμως, την πολιτική βούληση να ανακόψουν το ρεύμα.
Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, ο μόνος τρόπος της ΕΕ για να λύσει το πρόβλημα είναι να εξαντλήσει κάθε διαθέσιμο πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό μέσο για να πειθαναγκάσει την Άγκυρα. Να την πειθαναγκάσει να αποδεχθεί κοινή χερσαία και ναυτική επιτήρηση των μικρασιατικών παραλίων από την τουρκική ακτοφυλακή, την FRONTEX (με κατάλληλη αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας της) και ίσως το ΝΑΤΟ. Όσο η Κομισιόν και η Μέρκελ επιλέγουν να τάζουν και να εκλιπαρούν τον Ερντογάν τόσο θα προσκρούουν στον συνδυασμό υπέρμετρων απαιτήσεων για ανταλλάγματα και πενιχρών αποτελεσμάτων.
Είναι αληθές ότι η Τουρκία σηκώνει μεγάλο βάρος. Στο έδαφός της βρίσκονται περίπου δύο εκατομμύρια κυρίως πρόσφυγες από τη Συρία. Άλλοι τόσοι βρίσκονται στον Λίβανο και στην Ιορδανία. Οι περισσότεροι εξ αυτών ανέμεναν υπομονετικά τις σκληρές συνθήκες των πρόχειρων καταυλισμών, ελπίζοντας ότι ο πόλεμος θα τελείωνε γρήγορα και θα επέστρεφαν στις εστίες τους.
Ο πόλεμος, όμως, συνεχίζεται αμείωτος, γεγονός που εξωθεί ολοένα και περισσότερους πρόσφυγες να πάρουν τον επικίνδυνο δρόμο προς την Ευρώπη. Ενώ δεν κινδυνεύουν στην Τουρκία, στην Ιορδανία και στον Λίβανο, όπου έχουν καταφύγει, τελικώς φεύγουν από εκεί με την προσδοκία μίας καλύτερης ζωής.
Ας σημειωθεί ότι η Άγκυρα χρησιμοποιεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα και για να προωθήσει τις επεκτατικές βλέψεις της προς την Ελλάδα. Η διοχέτευση εκατοντάδων προσφύγων-μεταναστών στο Καστελόριζο είναι σαφής ένδειξη πως οι διακινητές λειτουργούν όχι μόνο με την ανοχή, αλλά και με εντολές των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας.
Από τη βούληση των Τούρκων εξαρτάται και η αποτελεσματικότητα της επιχείρησης του ΝΑΤΟ, η οποία άρχισε την Παρασκευή και αναμένεται να αναπτυχθεί πλήρως το επόμενο διάστημα. Θα χρησιμοποιήσουν, όμως, οι τουρκικές αρχές τις πληροφορίες που θα τους δίνει σε πραγματικό χρόνο η Συμμαχία για να εμποδίζουν τον απόπλου πλοιαρίων με πρόσφυγες-μετανάστες από τα μικρασιατικά παράλια ή για να τα υποχρεώνουν να επιστρέψουν πίσω;
Τόσο η στάση της Άγκυρας και στις διαπραγματεύσεις για τον σχεδιασμό της ΝΑΤΟϊκής επιχείρησης όσο και η απροθυμία της να δέχεται πίσω όσους ξεκινούν από τα μικρασιατικά παράλια δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η Τουρκία θα εκτεθεί πολιτικά εάν συνεχώς αδρανεί, αλλά ο Ερντογάν έχει δείξει πως δεν του αρέσει η τακτική του καλού παιδιού.
Εάν η Άγκυρα ήθελε να ανακόψει το προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ελλάδα θα το είχε κάνει, εμποδίζοντας το απόπλου των πλοιαρίων. Οι ελληνικές και ευρωπαϊκές υπηρεσίες γνωρίζουν επακριβώς και τα στέκια των διακινητών και τα σημεία συγκέντρωσης των προσφύγων-μεταναστών και τα λιμανάκια από τα οποία ξεκινούν τα πλοιάρια. Προφανώς, οι τουρκικές αρχές γνωρίζουν πολλά περισσότερα. Δεν έχουν, όμως, την πολιτική βούληση να ανακόψουν το ρεύμα.
Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, ο μόνος τρόπος της ΕΕ για να λύσει το πρόβλημα είναι να εξαντλήσει κάθε διαθέσιμο πολιτικό, διπλωματικό και οικονομικό μέσο για να πειθαναγκάσει την Άγκυρα. Να την πειθαναγκάσει να αποδεχθεί κοινή χερσαία και ναυτική επιτήρηση των μικρασιατικών παραλίων από την τουρκική ακτοφυλακή, την FRONTEX (με κατάλληλη αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας της) και ίσως το ΝΑΤΟ. Όσο η Κομισιόν και η Μέρκελ επιλέγουν να τάζουν και να εκλιπαρούν τον Ερντογάν τόσο θα προσκρούουν στον συνδυασμό υπέρμετρων απαιτήσεων για ανταλλάγματα και πενιχρών αποτελεσμάτων.
Είναι αληθές ότι η Τουρκία σηκώνει μεγάλο βάρος. Στο έδαφός της βρίσκονται περίπου δύο εκατομμύρια κυρίως πρόσφυγες από τη Συρία. Άλλοι τόσοι βρίσκονται στον Λίβανο και στην Ιορδανία. Οι περισσότεροι εξ αυτών ανέμεναν υπομονετικά τις σκληρές συνθήκες των πρόχειρων καταυλισμών, ελπίζοντας ότι ο πόλεμος θα τελείωνε γρήγορα και θα επέστρεφαν στις εστίες τους.
Ο πόλεμος, όμως, συνεχίζεται αμείωτος, γεγονός που εξωθεί ολοένα και περισσότερους πρόσφυγες να πάρουν τον επικίνδυνο δρόμο προς την Ευρώπη. Ενώ δεν κινδυνεύουν στην Τουρκία, στην Ιορδανία και στον Λίβανο, όπου έχουν καταφύγει, τελικώς φεύγουν από εκεί με την προσδοκία μίας καλύτερης ζωής.
