Επιστροφή στις ρίζες της φιλοσοφίας για ένα καλύτερο μέλλον

Θα έλεγα ότι το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσο­φίας, που θα λάβει χώρα στην Αθήνα από τις 4 έως τις 10 Αυγούστου υπό την εποπτεία της Ελληνικής Οργανωτικής Επιτροπής που συγκροτείται από την Ελ­ληνική Φιλοσοφική Εταιρεία, διεξάγεται την κατάλληλη ώρα!

Αυτές τις μέρες, που ο τρόπος ζωής των Ελλήνων κατά τις τελευταίες δεκαετίες με οδηγό τον καταναλωτισμό έχει ξεγυμνωθεί κι έχει αποκαλυφτεί η ματαιότητά του, είναι ευκαιρία να δούμε τη ζωή με άλλα μάτια και -γιατί όχι- να υιοθετήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, με μια άλλη φιλοσοφία, που θα μας διδάξει και θα μας ανοίξει νέους ορίζοντες, διαφορετικούς από τη ρηχότητα του life style, που είχε επικρατήσει τα τελευταία χρόνια.

Η συνέντευξη που έδωσε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Οργανωτικής Επιτροπής και Καθηγητής της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Κωνσταντίνος Βουδούρης στην Όλγα Τάντου μας οδηγεί σε άλλα μονοπάτια, διαφορετικά από αυτά που -βομβαρδιζόμενοι από τα συστημικά ΜΜΕ της χώρας μας- αναγκαζόμαστε να διαβαίνουμε καθημερινά.

Με αφετηρία τη γε­νική θεματική του Συνεδρίου «Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής» γίνεται ένας διάλογος που "αναγκάζει" τον αναγνώστη να κάνει και τις δικές του σκέψεις και συγκρίσεις.

Κύριε Βουδούρη, ποιος είναι ο σκοπός και οι στόχοι του 23ου Παγκόσμιου Συ­νεδρίου Φιλοσοφίας;

0 σκοπός και ο στόχος του Συνεδρίου εί­ναι ο καθένας να απαντήσει σε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα γύρω από κάθε περιοχή της Φιλοσοφίας. Σε όλους τους βασικούς και δευτερεύοντες κλάδους της Φιλοσοφίας υπάρχουν ειδικοί οι οποίοι θα εκφέρουν τις απόψεις τους και εκεί φαίνεται πού πάει το ρεύμα, πού βρίσκεται η έρευνα και τι γίνε­ται από επιστημονικής πλευράς. Από εκεί και πέρα, ακούγονται και θέματα που είναι πρωτόφαντα. Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να προκύψει από ένα τέτοιο Συνέδριο, αφού είναι ελεύθερο από κάθε σκοπιά και ο καθέ­νας μπορεί να μετάσχει και να διατυπώσει, χωρίς να λογοκρίνεται, την άποψή του, τη φιλοσοφική του θέση, τις ιδεολογίες του.

Επομένως, ο σκοπός είναι να φωτίσει τα θέματα της φιλοσοφικής έρευνας και να δώ­σει ένα νέο σήμα για το πού πρέπει να πο­ρευτούμε. Κι αυτό είναι η γενική θεματική: ο τρόπος ζωής. Δηλαδή θα πρέπει κάποιος να ξέρει και τις πολύ γόνιμες και χρήσιμες φι­λοσοφικές ιδέες αλλά και τι τρόπο ζωής ζει ο φιλόσοφος. Για παράδειγμα, και ο Σωκρά­της και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ήταν υποδείγματα ανθρώπων που αγαπούσαν την πόλη και τη ζωή. Είχαν συνοχή βίου και θεωρητικών αντιλήψεων.

Έτσι σηματοδοτούμε μια νέα αφετηρία: την επιστροφή στις ρίζες της ελληνικής Φιλοσο­φίας για έναν καλύτερο κόσμο και ένα καλύ­τερο μέλλον. Το μέλλον αυτό τώρα έχει σχέ­ση με την κατάσταση της παγκοσμιοποίησης και της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης η οποία πραγματοποιείται. Η τεχνολογική επικοινωνία και οι δυνατότητες του κόσμου να έρθουν μαζί φέρνουν τους λαούς της Γης πιο κοντά. Σημασία έχει όμως πώς θα ζήσουν οι άνθρωποι.

Η καταγγελία των μνημονίων από πέντε καθηγητές συνταγματικού δικαίου

Κατηγορούμε συχνά τον πνευματικό και επιστημονικό κόσμο της χώρας μας ότι δεν αντιδρά στα όσα αντισυνταγματικά και αντικοινωνικά συντελούνται από τις "ελληνικές" κυβερνήσεις των τριών τελευταίων χρόνων. Αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια. Μπορεί να μη συμβαίνει στο βαθμό που θα επιθυμούσαμε, αλλά κάποιες κινήσεις έχουν γίνει. Κινήσεις που δεν νομίζω ότι θα περίμενε κανείς να τους δοθεί δημοσιότητα από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ!

Έτσι, την παραμονή της ψήφισης του δευτέρου μνημονίου, πέντε καθη­γητές του Συνταγματικού Δικαίου σε πανεπιστήμια της χώρας (οι Α. Δημητρόπουλος, Γ. Κασιμάτης, Γ. Κατρούγκαλος, Η. Νικολόπουλος και Κ. Χρυσόγονος) εξέδωσαν κοινή δήλωση-έκκληση με την οποία κατήγγειλαν τη συντελούμενη εκτροπή από τη συνταγματι­κή νομιμότητα και τη σιωπηρή μεταβολή της μορφής του πολιτεύματος από δημοκρατικό σε χρεοκρατικό.

Βέβαια, όταν απέναντί σου έχεις άλλους συνταγματολόγους, του είδους και του "επιπέδου" των Βενιζέλου και Λοβέρδου, τι τύχη έχουν να ακουστούν οι καταγγελίες σου ή -έστω- οι ανησυχίες σου;  

Παρακάτω παραθέτω το καταγγελτικό αυτό κείμενο των πέντε καθηγητών, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά ως οδηγός, όταν θα υπάρχει η δυνατότητα (μετά την αποτίναξη του υφιστάμενου ζυγού στη χώρα) να δικαστούν όσοι έχουν ψηφίσει τα μνημόνια. Όσον αφορά τους βενιζελικούς νόμους ασυλίας των πολιτικών, αυτοί μπορούν να παρακαμφθούν με τον τρόπο που έχουν υποδείξει οι κυβερνήσεις των μνημονίων: με ψήφιση νόμων με αναδρομική ισχύ! Υπάρχει "δεδικασμένο" πλέον...

«Αισθανόμαστε την υποχρέωση να επισημάνουμε προς τη Βουλή και τον ελληνικό λαό ότι το κείμενο, το οποίο καλείται σήμερα να ψηφίσει η λαϊκή αντιπροσωπεία, παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου για τους λόγους που ακολουθούν: 

1. Η παρούσα Βουλή εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις και η λαϊκή εντολή προς αυτή, κατά την έννοια του άρθρου 41 του Συντάγματος, ήταν διαμετρικά αντίθετη από όσα προβλέπει τώρα το κατατεθειμένο κείμενο. Λείπει, συνεπώς, η δημοκρατική νομιμοποίηση για την ψήφισή του. 

2. Το περιεχόμενο του κειμένου, που καλείται να ψηφίσει η Βουλή, είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969). 

3. Το κείμενο που κατατέθηκε για ψήφιση δεν αποτελεί κατά το Σύνταγμα ούτε σχέδιο νόμου, δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνει διατάξεις νομοθετικού περιεχομένου, ούτε σχέδιο νόμου κυρωτικού διεθνούς σύμβασης, δεδομένου ότι δεν περιέχει το υπογεγραμμένο κείμενο της διεθνούς σύμβασης. Πρόκειται για κείμενο προγράμματος, που επιχειρείται να δεσμεύσει ανεπίτρεπτα επί δεκαετίες το μέλλον της χώρας. Παρουσιαζόμενο, συνεπώς, ως δεσμευτικό κείμενο νόμου, παραβιάζει την αντιπροσωπευτική αρχή και την κατά το Σύνταγμα άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας (άρθρο 26 του Συντάγματος). 

Δυο σχολιαστές (Στ.Λυγερός, Μ.Ιγνατίου) για δύο επισκέψεις (Σόιμπλε, Λιου)

Το τελευταίο δεκαήμερο είχαμε στη χώρα μας τις επισκέψεις των υπουργών οικονομικών των δύο αντιμαχόμενων οικονομικών δυνάμεων του πλανήτη.

Οι επισκέψεις αυτές δεν έγιναν φυσικά προς όφελος της χώρας μας. Το πρόβλημα είναι όμως ότι θα πρέπει κάποια στιγμή (και όχι πολύ αργά) να επιλέξουμε αν θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο ή αν μας συμφέρει να αλλάξουμε.

Σήμερα αναδημοσιεύω από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας τα σχόλια δυο έγκριτων δημοσιογράφων, του Σταύρου Λυγερού και του Μιχάλη Ιγνατίου, που αναφέρονται σ'αυτές τις δύο επισκέψεις.

Δύο επισκέψεις και η μετατόπιση του κέντρου βάρους της εξάρτησης
(του Σταύρου Λυγερού)

Πριν ακόμα εξατμιστούν οι εντυπώ­σεις από την ηχηρή επίσκεψη του Σόιμπλε, στην Αθήνα βρέθηκε για συνομιλίες με δική του πρωτοβουλία και ο Αμερικανός ομόλογός του, Λιου. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για σύμπτωση. Η επίσημη δικαιο­λογία ήταν η προετοιμασία της επικείμενης συνάντησης του Σαμαρά με τον Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Είναι σαφές, όμως, ότι γι' αυτή τη δουλειά δεν είναι ο πιο αρμόδιος ο υπουργός Οικονομικών. Και εν πάση περιπτώσει δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος που ο Λιου ήρθε στην Αθήνα. Ο κύριος λόγος ήταν μια έμμεση πλην σαφής αντιδιαστο­λή προς τη γερμανική πολιτική.
Οι ΗΠΑ του Ομπάμα έχουν ξεκάθαρα τοποθετηθεί εναντίον της μονοδιάστατης λιτότητας που επιβάλλει το ευρωιερατείο (με επικεφαλής το δίδυμο Μέρκελ - Σόι­μπλε) στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Υπεν­θυμίζουμε ότι τόσο ο προηγούμενος Αμε­ρικανός υπουργός Οικονομικών, Γκάιτνερ, όσο και ο σημερινός, Λιου, έχουν δημοσίως παρέμβει προς αυτή την κατεύθυνση, υπο­στηρίζοντας ότι η μονοδιάστατη λιτότητα πνίγει την ανάπτυξη και τροφοδοτεί τη διε­θνή κρίση. Υπενθυμίζουμε ακόμα ότι στις διαδοχικές εκείνες παρεμβάσεις ο Σόιμπλε είχε αντιδράσει σχεδόν σκαιά, συστήνο­ντας στους Αμερικανούς να κοιτάζουν τα του οίκου τους και να μην ανακατεύονται στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Ο πόλεμος δολαρίου-ευρώ μαίνεται (του Πάνου Παναγιώτου)

Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν (εδώ) στην πεποίθησή μας ότι ζούμε τις παρενέργειες ενός νομισματικού πολέμου που μαίνεται τα τελευταία χρόνια. Ενός πολέμου επικράτησης ανάμεσα στο δολάριο και το ευρώ.
Στο παρακάτω άρθρο ο Π.Παναγιώτου εξιστορεί διάφορες μάχες που έχουν γίνει στα πλαίσια αυτού του πολέμου, που ξεκίνησε το 2008, αν και σιγόβραζε από μερικά χρόνια νωρίτερα.
Συνδυάζοντας αυτά που αναφέρονται πιο κάτω με κάποιες άλλες εξελίξεις, είμαι σίγουρος ότι θα βγάλετε απρόσμενα συμπεράσματα.
Ανάμεσα στα άλλα θα απαντηθεί και το ερώτημα πολλών, αν είναι δυνατόν να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη.

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ για το αποθεματικό νόμισμα

Τον Αύγουστο του 2008 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, υπό την προεδρία του Ντομινίκ Στρος-Καν, πρότεινε την αποσύνδεση του νομίσματος της Σαουδικής Αραβίας από το «διαρκώς πτωτικό και αδύναμο δολάριο».

Ο ρόλος του Στρος-Καν στην προσπάθεια για την αντικατάσταση του δολαρίου έγινε καταλυτικός στις αρχές του 2009, όταν έθεσε το θέμα της πλήρους αποκαθήλωσής του. Σε δημοσίευμα του AFP στις 25 Μαρτίου του 2009 διαβάζουμε στον τίτλο: «Οι συζητήσεις για ένα νέο πα­γκόσμιο αποθεματικό νόμισμα είναι νομι­μοποιημένες, λέει ο διευθυντής του ΔΝΤ».

Η προσπάθεια για αλλαγή του διεθνούς νομισματικού συστήματος μετατράπηκε σε αγώνα δρόμου και πολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ Στρος-Καν και Σαρκοζί και έγινε ένα γαλλικό στοίχημα το οποίο προσπαθούσε ο καθένας απ' την πλευρά του να κερδίσει πρώτος. Ο Στρος-Καν, αντιλαμβανόμενος τον αυξανόμενο αντιαμερικανισμό στη γαλ­λική κοινωνία, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο στο Ιράκ και την παγκόσμια οικονομική κρί­ση και βλέποντας την προσπάθεια Σαρκοζί να χτίσει πάνω σε αυτόν κάνοντας σημαία της θητείας του την αλλαγή του διεθνούς νομισματικού συστήματος, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ιδιάζουσα θέση του ως διευθυντή του ΔΝΤ για να προωθήσει απ' την πλευρά του την ίδια ιδέα από διαφορε­τικό δρόμο.

Umberto Eco: Επικρίνοντας τα ΜΜΕ

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υπήρξαν ανέκαθεν αντικείμενο κριτικής - και όχι άδικα - τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες. 

Ο Umberto Eco έχει ασχοληθεί πολλές φορές με τα μέσα της χώρας του κι έχει επικρίνει τον τρόπο που λειτουργούν και επηρεάζουν τις μάζες.

Από το βιβλίο του "Κήνσορες και Θεράποντες" που κυκλοφόρησε στην Ιταλία το 1964, διάλεξα ένα τμήμα στο οποίο περιλαμβάνονται 15 επικριτικά σχόλια για τα mass media. Ο λόγος; Επειδή μοιάζουν να ισχύουν για τα Μέσα όλων των χωρών σε όλες τις εποχές.

Διαβάστε και κρίνετε αν κάτι από τα παρακάτω δεν ισχύει και σήμερα, μισό αιώνα μετά!

Από τις ποικίλες κριτικές για τη μαζική κουλτούρα υψώνονται ορισμένες κυρίαρχες επικρίσεις, τις οποίες θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. 

1) Τα mass media απευθύνονται σ’ ένα ετερογενές κοινό και ε­ξειδικεύονται βάσει «μέσων προτιμήσεων», αποφεύγοντας τις αυθεντικές λύσεις. 

2) Κατά την έννοια αυτή, με την παγκόσμια διάχυση μιας «κουλτούρας» «ομογενούς» τύπου καταστρέφονται τα επιμέρους πολιτιστικά χαρακτηριστικά κάθε εθνικής ομά­δας. 

3) Τα mass media απευθύνονται σ’ ένα κοινό που δεν έχει συ­νείδηση του εαυτού του ως κοινωνικής ομάδας με κάποια χαρακτηριστικά, επομένως, το κοινό δεν μπορεί να προ­βάλει απαιτήσεις από τη μαζική κουλτούρα, αλλά να υπο­ταχθεί στις προτάσεις της, χωρίς να ξέρει ότι υποτάσσε­ται. 

4) Τα mass media τείνουν να υποβαθμίσουν την υπάρχουσα καλαισθησία, δίχως να προωθούν μια ανανέωση των ευαι­σθησιών. Ακόμη κι όταν μοιάζουν να έρχονται σε ρήξη με τις παραδόσεις τεχνοτροπίας, στην πραγματικότητα προ­σαρμόζονται σε μια, κοινώς ομολογούμενη πλέον, διάδο­ση τρόπων έκφρασης και μορφών, οι οποίοι είναι από και­ρό διάχυτοι σ’ ένα επίπεδο ανώτερης παιδείας, μεταφέροντάς τους σ’ ένα κατώτερο επίπεδο. Ομολογώντας όσα ή­δη έχουν αφομοιωθεί, αναπτύσσουν λειτουργίες απλής συ­ντήρησης.

5) Τα mass media τείνουν να προκαλέσουν αισθήματα ζωηρά και αστόχαστα με άλλα λόγια, αντί να συμβολίσουν ένα συναίσθημα ή να το απεικονίσουν, το προκαλούν αντί να το υποδηλώσουν, το παραδίδουν συσκευασμένο εκ των προτέρων. Κατ’ αυτήν την έννοια, είναι τυπικός ο ρόλος της εικόνας σε σχέση με το νόημα επίσης της μουσικής ως ερεθίσματος των αισθήσεων, παρά ως μορφής που προκαλεί στοχασμό.

Η "στέψη" του Τσίπρα δεν λύνει το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ (του Στ.Λυγερού)

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες αναφέρεται με το άρθρο του αυτή τη βδομάδα ο κ.Σταύρος Λυγερός.
Ένα συνέδριο ομφαλοσκόπησης θα το χαρακτήριζα, του οποίου τα αποτελέσματα απογοήτευσαν πολλούς που περίμεναν να αντλήσουν κάποια ρεαλιστική προσδοκία, σε μια εποχή που ο περισσότερος κόσμος νιώθει ξεκρέμαστος και ψάχνει κάπου να στηριχτεί.
Διαβάζοντας τα σχετικά με την έλλειψη προγράμματος του κόμματος ή πολιτικού σχεδίου, όπως το γράφει ο αρθρογράφος, μου έρχονται στο μυαλό δύο σκέψεις : Η μία, ότι ποτέ το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές δεν εφάρμοσε μετά τη νίκη του το πρόγραμμα που είχε παρουσιάσει προεκλογικά (για όσους δεν θυμούνται πιο παλιά, υπάρχουν τα πρόσφατα του 2009 με το "λεφτά υπάρχουν" πριν και την προσφυγή στο ΔΝΤ μετά, αλλά και του 2012 με την "επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου" πριν και την πιστή εφαρμογή του μετά), η δεύτερη σκέψη είναι ότι ελάχιστοι ψηφοφόροι ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές με βάση το πρόγραμμα των κομμάτων, αλλά είτε φανατικά/οπαδικά (πάντα το ίδιο κόμμα) είτε τιμωρητικά (για να τιμωρήουν το κόμμα που κυβερνούσε), είτε τέλος δια της εις άτοπον απαγωγής (πχ θέλω κόμμα κατά του μνημονίου, οι βασικές μου επιλογές είναι ΑΝΕΞ του Καμμένου, Χρυσή Αυγή και ΣΥΡΙΖΑ, ...τι διαλέγω;). 
Περισσότερα όμως σε άλλο post, τώρα ας διαβάσουμε τι γράφει ο κ.Στ.Λυγερός. 

Η παρατεινόμενη  ασταθής ισορ­ροπία στον πολιτικοεκλογικό συσχετισμό δυνάμεων αντανακλά την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τη διά­χυτη κοινωνική δυ­σαρέσκεια για να διαμορφώσει πλειο­ψηφικό ρεύμα. Η αδυναμία του αυτή οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν έχει παρουσιάσει ένα επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο για την υπέρβαση της κρίσης, με αποτέλεσμα να μην πείθει ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης.

Μπορεί να επαγγέλλεται ειλικρινώς την απεμπλοκή από το Μνημόνιο, αλλά δεν έχει πείσει ότι μπορεί να το πράξει χωρίς να προκληθεί οικονομική ασφυξία και χάος. Το γεγονός αυτό τροφοδοτεί το διά­χυτο φόβο μεσαίων στρωμάτων που ακό­μα δεν έχουν πέσει στον γκρεμό και τα ωθεί να παραμένουν στην πολιτική αγκα­λιά πρωτίστως της ΝΔ και δευτερευόντως του ΠΑΣΟΚ. Έτσι ερμηνεύεται η πολιτικοεκλογική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο που η μικρομεσαία θά­λασσα υφίσταται πρωτοφανή συμπίεση.

Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι εξ αντι­διαστολής αφενός να διευκολύνεται η κυβέρνηση Σαμαρά κι αφετέρου να ενισχύεται η Χρυσή Αυγή. Η διάχυτη εντύπωση ότι το εξαρτημένο εγχώριο πολιτικό σύστημα προδίδει την κοινωνία ριζοσπαστικοποιεί μικρομεσαία στρώ­ματα. Η ριζοσπαστικοποίηση ωθεί προς τα αριστερά, αλλά ταυτοχρόνως τροφο­δοτεί και τη ραγδαία ανάπτυξη αντιδημοκρατικών τάσεων.

Κατόπιν αυτών, θα περίμενε κανείς ότι το κεντρικό ζήτημα στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ακριβώς η επεξεργασία του σχεδίου που θα κάλυπτε το πολιτικό κενό και θα ωθούσε τη ζυγαριά να γύρει προς την πλευρά μιας αντιμνημονιακής διεξόδου. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Το κρίσιμο αυτό ζήτημα απουσίαζε παντελώς.

Γιατί δεν λυπάμαι τον κλάδο των ελλήνων επιχειρηματιών

Μόλις χθες ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από 23% σε 13% βεβαιώνοντάς μας ότι θα μειωθούν οι τιμές σε εστιατόρια, καφέ κλπ και ως επακόλουθο θα αυξηθεί η ζήτηση, άρα και τα φορολογικά έσοδα. 
Ήδη από σήμερα βγαίνουν εκπρόσωποι του κλάδου στα ΜΜΕ και αναφέρονται σε προηγούμενες αυξήσεις του ΦΠΑ, τις οποίες - ισχυρίζονται πως - απορρόφησαν χωρίς να προβούν σε ανάλογες αυξήσεις τιμών (λες και απευθύνονται σε ανθρώπους που μόλις σήμερα πρωτοήλθαν σε αυτή τη χώρα), άρα και τώρα δεν είναι υποχρεωμένοι να προβούν σε αντίστοιχες μειώσεις.

Όλοι κατηγορούμε το Δημόσιο, αφού όλοι έχουμε ταλαιπωρηθεί πολλές φορές κατά την επαφή με τις υπηρεσίες του. Είναι γνωστά τα προβλήματα, αφού και τα ζούμε και καταγράφονται συνεχώς. Κατ'αντιδιαστολή θεοποιείται ο ιδιωτικός τομέας. Αλλά...
Δεν είχα ποτέ εργασιακή σχέση με το Δημόσιο, είχα και έχω όμως, από πολλά χρόνια επαφή με πάρα πολλούς έλληνες επιχειρηματίες και δεν έχω την καλύτερη γνώμη γι'αυτούς (πάντα βέβαια υπάρχουν κι εξαιρέσεις, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τόσο λίγες...).

Για να μην επεκταθώ πολύ, θα αναφερθώ μόνο σε τρία σημεία και ίσως στο μέλλον επανέλθω.
1. Κατηγορούν, μαζί με τα μέσα που τους υποστηρίζουν, το Δημόσιο,  δίνοντας την εντύπωση ότι είναι θύματα της (πανθομολογουμένως στρεβλής) οργάνωσης και λειτουργίας του, ενώ και ο δικός τους τρόπος του επιχειρείν δεν στηρίζεται τόσο στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, αλλά η μακροημέρευσή τους (και η κερδοφορία τους) επαφίεται σε μεγάλο βαθμό είτε στο ίδιο Δημόσιο που κατηγορούν (περιμένοντας αναθέσεις έργων, επιστροφές φόρων κλπ), είτε στα δάνεια από τις Τράπεζες. Άλλα θέματα, όπως η καλή ποιότητα, η λογική τιμή κ.ά. έρχονται πολύ μετά στις προθέσεις τους.
2. Η κρατική ενίσχυση που ζητούσαν, προερχόταν από τους φόρους που πλήρωναν (και πληρώνουν) βασικά μισθωτοί και συνταξιούχοι, αφού είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο ποσοστό φορολογικών εσόδων προερχόταν (και προέρχονται) από την αφαίμαξη αυτών των δύο κατηγοριών, ενώ οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες και όσοι άλλοι επιχειρηματίες είχαν τη δυνατότητα, δήλωναν εισόδημα λίγο κάτω από το αφορολόγητο. 

Η φύση της κρίσης της Ευρωζώνης (του Γιάννη Βαρουφάκη, Stuart Holland και James K. Galbraith)

Πριν λίγες μέρες ο Γιάννης Βαρουφάκης παρουσίασε μαζί με τους Stuart Holland και James K. Galbraith μια νέα πρότασή τους για την έξοδο από την κρίση που μαστίζει την Ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια. 
Στο κείμενό τους, και πριν από την παρουσίαση της πρότασής τους, περιγράφουν τη φύση της κρίσης (που αποτελείται από την κρίση χρέους και επενδύσεων, την τραπεζική και κοινωνική κρίση) και αυτό το τμήμα αναδημοσιεύω σήμερα, καθώς το θεωρώ βασικό, για να προχωρήσουμε στην κατανόηση λύσεων που μπορεί να προταθούν από οποιαδήποτε πλευρά.

The nature of the Eurozone crisis

The Eurozone crisis is unfolding on four interrelated domains.

Banking crisis: There is a common global banking crisis, which was sparked off mainly by the catastrophe in American finance. But the Eurozone has proved uniquely unable to cope with the disaster, and this is a problem of structure and governance. The Eurozone features a central bank with no government, and national governments with no supportive central bank, arrayed against a global network of mega-banks they cannot possibly supervise. Europe’s response has been to propose a full Banking Union – a bold measure in principle but one that threatens both delay and diversion from actions that are needed immediately.

Δεν επαιτούμε, απαιτούμε

Με ξένισε ένα σχόλιο που διάβασα στη χθεσινή Real News, που έγραφε "Ο Β.Σόιμπλε δεν ζήτησε συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θυμάται ακόμα, προφανώς, τη δημόσια επίπληξη από τον Κ.Παπούλια το 2012".
Ίσως κάνω λάθος, μια και δεν είμαι ειδικός στις προσταγές του πρωτοκόλλου, αλλά δεν προβλέπεται η συνάντηση όποιου ξένου υπουργού Οικονομικών επισκέπτεται τη χώρα μας με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Κανονικά το πρόγραμμα επίσκεψης ξένου υπουργού πρέπει να προβλέπει συνάντηση με τον Έλληνα ομόλογό του. Ούτε καν με τον πρωθυπουργό!
Ακόμα και αν είχε τεθεί αίτημα συνάντησης του γερμανού υπουργού με τον Έλληνα Πρόεδρο, θα ήταν στην ευχέρεια του τελευταίου, αν θα έκανε δεκτό το αίτημα. 
Θα μου πείτε τι λέω, όταν έχουμε μια κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε ίχνος υπερηφάνειας, που φέρεται σαν υποχείριο των γερμανών επικυρίαρχων, ...και ίσως υπάρχει λόγος γι'αυτό.
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη δημόσια επίπληξη του Προέδρου το 2012, αφορά τη μόνη στιγμή - απ'όσο θυμάμαι τουλάχιστον - που ο Κ.Παπούλιας συμπεριφέρθηκε ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, δηλαδή ως εκπρόσωπος των Ελλήνων πολιτών!

Στην ίδια σελίδα με το παραπάνω σχόλιο δημοσιεύεται ανοιχτή επιστολή του Μανώλη Γλέζου απευθυνόμενη στον γερμανό υπουργό οικονομικών.
Αν και αποφεύγω να φιλοξενώ δηλώσεις πολιτικών, θα κάνω μια εξαίρεση, αφού τον Μαν.Γλέζο τον θεωρώ ιστορικό πρόσωπο, που "συμπτωματικά" εκλέχτηκε υπό τη σημαία κάποιου κόμματος, χωρίς αυτό απαραίτητα να τον χρωματίζει κομματικά (εδώ θα θυμίσω τη σύμπραξη του Μίκη Θεοδωράκη με τη ΝΔ το 1990, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο μεγάλος συνθέτης μας είναι δεξιάς τοποθέτησης).
Αυτή την ανοιχτή επιστολή ελπίζω να την προσυπογράφουν όλοι οι αναγνώστες αυτού του blog.

Η ανοιχτή επιστολή ξεκινάει έτσι:
"Κύριε Σόιμπλε, θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στην Ελλάδα, αν ερχόσασταν ως φιλοξενούμενος. Αλλά έρχεστε σαν επικυρίαρχος. Και δεν το δικαιούστε..."

Το Τρίτο Πρόγραμμα (του Τάκη Θεοδωρόπουλου)

Στην εποχή των μνημονίων που ζούμε την τελευταία τριετία, βιώνουμε την καταβαράθρωση της οικονομίας της χώρας μας κι επικεντρωνόμαστε σε αυτήν. Παράλληλα όμως και άλλοι τομείς γνωρίζουν από απαξίωση μέχρι εξαφάνιση. Ένας από αυτούς, ο τομέας του πολιτισμού είναι αυτός που - δυστυχώς - τραβάει τα λιγότερα φώτα. Πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει το βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου "Το Τελευταίο Τέταρτο", στο οποίο ο συγγραφέας εξιστορούσε την "περιπέτεια" της συνεργασίας του με τον Μάνο Χατζιδάκι για την έκδοση του περιοδικού "Τέταρτον" (από το οποίο περιοδικό έχουμε αναδημοσιεύσει σε αυτό το blog δύο από τα editorials του συνθέτη, εδώ κι εδώ). Διαβάζοντάς το, μαζί με τη γλυκιά αίσθηση της ανάμνησης της εποχής που διάβαζα κάθε τεύχος του περιοδικού (τα περισσότερα τα έχω φυλάξει μάλιστα), ένιωθα να με πλημμυρίζουν οι ήχοι κι από μια άλλη περιπέτεια του Μάνου Χατζιδάκι, από τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος. Υπήρξε μια εποχή που άκουγα το συγκεκριμένο σταθμό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, μια εποχή που αγάπησα την κλασσική μουσική και με βάση εκείνα τα "μαθήματα" έχω σχηματίσει την προσωπική μου κλασσική δισκοθήκη. Είναι όμως κρίμα - και το ομολογώ με ενοχή - που τα τελευταία χρόνια μόνο σπάνια και περιστασιακά στεκόμουν στη συχνότητα του Τρίτου. Θεωρώ όμως μεγάλο πλήγμα για την πολιτιστική ζωή της χώρας μας, να πάψει να υπάρχει αυτός ο σταθμός. Επειδή, με την ύπαρξή του, όλο και σε κάποιους - άσχετο σε πόσους - θα άνοιγε την πόρτα στο μαγικό κόσμο της κλασσικής μουσικής, όπως είχε συμβεί και σε μένα. Αυτές τις σκέψεις μου τις δημιούργησε η ανάγνωση, σήμερα, του άρθρου του Τάκη Θεοδωρόπουλου για το Τρίτο Πρόγραμμα. Το αναδημοσιεύω, επειδή θεωρώ ότι αφορά τους αναγνώστες αυτού του blog. Απλά, να θυμίσω, ότι προσπάθεια να κλείσει το Τρίτο Πρόγραμμα είχε ξαναγίνει. Το Τρίτο Πρόγραμμα (του Τάκη Θεοδωρόπουλου)

Το Τρίτο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας ήταν μια περιοχή πολιτισμού στην έρημη χώρα. Χωρίς πολιτική ειδησεογραφία, απαλλαγμένο από την υστερία των πολιτικών εκπομπών, σου θύμιζε ότι υπάρχει και μια ζωή, πιο πραγματική από το καταθλιπτικό κουτσομπολιό του δημόσιου βίου και την οικονομική παράνοια. Είναι αλήθεια ότι εδώ και πολλά χρόνια είχε μπει στο περιθώριο. Για τους περισσότερους υπήρχε καταναλώνοντας το κεφάλαιο που μάζεψε επί Χατζιδάκι, την ανάμνηση των καυστικών σχολίων του και τον προκλητικό συνδυασμό μετάδοσης κλασικής μουσικής με συνεντεύξεις του Ζαμπέτα ή του Φλωρινιώτη.

Απτόητοι συνεχίζουν την πορεία προς τον γκρεμό (του Σταύρου Λυγερού)

Για μια ακόμα φορά, στην εβδομαδιαία ανασκόπηση αυτών που συμβαίνουν στη χώρα μας και που αναδημοσιεύουμε σε αυτό το blog, ο κ.Στ.Λυγερός παρουσιάζει μια ρεαλιστική εικόνα των γεγονότων, σε αντιδιαστολή με την εικόνα που προσπαθούν να πλασάρουν κυρίως κάθε βράδυ, τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση και τους ξένους εντολοδότες της MME.
Πολλοί αναρωτώνται σε ποιούς απευθύνονται οι ιθαγενείς ινστρούχτορες κάθε βράδυ από τα δελτία ειδήσεων, αν δηλαδή υπάρχουν έλληνες πολίτες που πείθονται από όλη αυτή τη φτηνή προπαγάνδα. Φυσικά υπάρχουν! Αν δεν υπήρχαν αγοραστές δεν θα υπήρχαν και πωλητές πλαστής πραγματικότητας...

Απτόητοι συνεχίζουν την πορεία προς τον γκρεμό

Όπως αναμενόταν, η κυβέρνη­ση Σαμαρά συμφώνη­σε με την τρόικα για τις επόμενες κινήσεις στο πλαίσιο του Μνη­μονίου. Τμηματικά και πετσοκομμένη, η δό­ση θα καταβληθεί. Τί­ποτα, όμως, δεν πείθει ότι η ελληνική οικονομία εισέρχεται σε φάση σταθερο­ποίησης. Αντιθέτως, ακόμα και οι «προστάτες» μας ομολογούν ότι το πρόγραμ­μα κινδυνεύει με ναυάγιο. Στην πραγμα­τικότητα, το ναυάγιο έχει συντελεστεί.

Λόγω και της κρίσης στην Αίγυπτο και στην Τουρκία, μάλιστα, η φετινή τουρι­στική κίνηση είναι σημαντικά αυξημένη. Αυτό σημαίνει ότι η ασφυκτιώσα αγορά θα πάρει μια ανάσα. Κατά πάσα πιθανό­τητα, λοιπόν, η κυβέρνηση θα φτάσει στις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμ­βρίου. Έχοντας βάλει όλα τα αβγά του στο γερμανικό καλάθι, ο Σαμαράς ελπί­ζει ότι μετά την αναμενόμενη νίκη της, η Μέρκελ θα ανάψει το «πράσινο φως» για το «κούρεμα» και του ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των χωρών- μελών της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ.

Η προϋπόθεση να υπάρχει πρωτογε­νές πλεόνασμα δεν είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο. Συνεχίζοντας την παράδοση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, η σημερινή κυβέρνηση, παρά τις αντίθετες υποσχέσεις της, παρατείνει τη μερική στάση πληρωμών στο εσωτε­ρικό, γεγονός που μάλλον θα της επιτρέ­ψει να εμφανίσει πλασματικό πρωτογε­νές πλεόνασμα.

Διεφθαρμένοι θεσμοί στην Ελλάδα

Σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας για την Ελλάδα πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ θεωρούνται οι πιο «διεφθαρμένοι» θεσμοί. Ένας στους δύο παραδέχεται ότι έχει δωροδοκήσει δημόσιους λειτουργούς.

Τα αποτελέσματα της έκθεσης της Διεθνούς Διαφάνειας για την Ελλάδα αποτυπώνουν μια χώρα που βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της ΕΕ και όχι μόνο. Αυτή τη θέση η Ελλάδα τη διατηρεί και ανάμεσα στα 28 κράτη που ανήκουν στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) αναφορικά με την ερώτηση κατά πόσο η κυβέρνηση υποκινείται από «μεγάλα συμφέροντα». Αυτό το πιστεύει μόλις το 5% των Νορβηγών για την κυβέρνηση τους, το 55% των Γερμανών, το 70% των Ιταλών, αλλά και το 83% των ερωτηθέντων Ελλήνων.

Ο Εξουσιαστής (του Μάνου Χατζιδάκι)

Διαβάζοντας το παρακάτω σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τέταρτον" τον Αύγουστο του 1985, θα νόμιζε κανείς ότι κατέβηκε στη γη αυτές τις μέρες, για να σχολιάσει για μια ακόμα φορά αυτά που συμβαίνουν στην ταλαίπωρη χώρα μας, πριν γυρίσει πίσω στην ησυχία του.
Και μας γεμίζει απογοήτευση, αφενός το γεγονός ότι τέτοια κριτικά πνεύματα δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, αφετέρου αντιλαμβανόμενοι ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει, όσο είναι υποχρεωμένη να ανέχεται να κυβερνιέται από πολιτικούς τού ήθους και του επιπέδου, που περιγράφει στο κείμενό του ο Μεγάλος (σε πολλούς τομείς) Μάνος Χατζιδάκις.

Σαν εισαγωγή μεταφέρω τις 2-3 πρώτες παραγράφους του άρθρου και μετά αναρτώ φωτοτυπημένη τη σελίδα από το περιοδικό, ώστε να χαρείτε τη γραφή του και σε πολυτονικό που ο ίδιος το προτιμούσε θεωρώντας ότι με αυτό μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα. 

Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ

Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέ­ληση. Και όσο ασκεί την εξουσία, εξουσιαστής, γίνεται αυτός η λαϊκή θέλη­ση, έτσι που μέσω των κομματικών εντύ­πων και των δημοσίων σχέσεων - έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου - των – πολλών - η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με τη δική τους.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο ή φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούριος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγω­γής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα τελευταία χρόνια.

Άλμα προς το κενό οι εκλογές για το Σαμαρά (του Στ.Λυγερού)

Πολύς κόσμος έχει μεγάλη περιέργεια για τις συμμαχίες που θα διαμορφωθούν μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές εάν και όποτε μας επιτρέψουν οι επικυρίαρχοι να τις κάνουμε. Το πολιτικό τοπίο, βέβαια, είναι τόσο ρευστό που μόνο η καταγραφή των σημερινών δεδομένων είναι δυνατή. 
Στους συσχετισμούς που διαμορφώνονται σήμερα, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και ορισμένες αξιοπρόσεκτες δηλώσεις, αναφέρεται ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του αυτής της εβδομάδας στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ. 

Η δήλωση-πρόταση του Β. Πολύδωρα για κυβερνητική συνερ­γασία με τη Χρυσή Αυγή μπορεί να προκάλεσε την αντίδραση της ΝΔ, αλλά είναι κοινό μυστι­κό ότι ορισμένοι «γαλά­ζιοι» κύκλοι ερωτοτρο­πούν με αυτή την ιδέα. Στην πραγματικότη­τα, αυτό το ενδεχόμενο υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού όσων υποστηρίζουν ότι ο Α. Σαμαράς δεν φοβάται τις εκλογές.

Εμπόδιο για την προσφυγή στις κάλπες δεν είναι μόνο η κατηγορηματική αντίθε­ση της τρόικας. Είναι και το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν έναν εκλο­γικό συσχετισμό δυνάμεων που δεν αφή­νει πολλές επιλογές. Στην καλύτερη περίπτωση γι' αυτή, η ΝΔ θα κερδίσει την πρώ­τη θέση. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, όμως, να προσεγγίσει την αυτοδυναμία.

Στο Μέγαρο Μαξίμου φαντασιώνονται ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα γίνουν κινή­σεις που θα μεταστρέψουν το κλίμα στην οικονομία και κατ'επέκταση θα ενισχύσουν πολιτικοεκλογικά τον Α. Σαμαρά. Εάν, όμως, ο σημερινός συσχετισμός αλλάξει, θα γίνει πιο δυσμενής για τους «γαλάζιους». Κι αυτό επειδή το Μνημόνιο όχι μόνο δεν ξαναστήνει την οικονομία στα πόδια της, αλλά τη βυθίζει στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Είναι κοινό μυστικό ότι το φθινόπωρο οι ανα­πόφευκτες αποκλίσεις και το χρηματοδο­τικό κενό θα οδηγήσουν σε νέο Μνημό­νιο και στη λήψη πρόσθετων επώδυνων μέτρων.

Με τα οικονομικά ερείπια να συσσωρεύο­νται και με τις αντοχές της κοινωνίας να εξαντλούνται, η ΝΔ διατηρεί το ποσοστό της επειδή ο συρρικνούμενος χώρος του Μνημονίου συσπειρώνεται γύρω της. Με άλλα λόγια, συντηρεί το ποσοστό της, απο­μυζώντας εκλογικά το ΠΑΣΟΚ και τη μνημο­νιακή πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ.

Πολιτιστικός εκβαρβαρισμός και η επίθεση κατά της γλώσσας

Καταπιεσμένοι από τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματά μας, παραβλέπουμε άλλα θέματα που παίζουν βασικό ρόλο, προκειμένου να επιβιώσουμε ως έθνος.
Πρωταρχικής σημασίας είναι φυσικά η ελληνική γλώσσα. Αυτή η τόσο περιεκτική γλώσσα που υπήρξε θεμελιακό συστατικό στην οικοδόμηση του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, που αποτελεί σημαντικό τμήμα όλων των γλωσσών που ομιλούνται στο δυτικό κόσμο και που είναι σεβαστή από τους εκπροσώπους του πνευματικού κόσμου σε ανατολή και δύση και που μόνο ένας λαός δεν της δίνει τη σημασία που της αξίζει. Ξέρετε ποιός!
Στο σημαντικό άρθρο που παραθέτω στη συνέχεια, ο καθηγητής κ.Βασ.Φίλιας αναλύει και μας θυμίζει αυτό το παραμελημένο συστατικό της ύπαρξής μας.

Πολιτιστικός εκβαρβαρισμός και η επίθεση κατά της γλώσσας

του καθηγητή Βασίλη Φίλια *

Η βαθύτατη οικονομική κρίση που διανύει η χώρα έχει ως «παράπλευρη» απώλεια οδηγήσει στην τοποθέτηση του πολιτισμού και της γλώσσας σε δεύτερη μοίρα από πλευράς «προτεραιοτήτων».

Ωστόσο, με τον τρόπο αυτόν παραβλέπεται ότι υπάρχει μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ οικονομικής κρίσης και πολιτιστικής παρακμής.

Η αμάθεια και η αγραμματοσύνη των πολιτικών ηγεσιών, που είναι συνέπεια της πολιτιστικής παρακμής, άνοιξε διά­πλατα την πύλη του Ρωμανού, από την οποία εισέδυσε το διε­θνές χρηματοπιστωτικό και τοκογλυφικό κεφάλαιο που λεη­λατεί τη χώρα και αποσυνθέτει συστηματικά τον κοινωνικό ιστό του λαού μας.

Αμαθείς και αγοραίοι χρεωκόποι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια και ευθύνονται στο ακέραιο για την εμφάνιση πρωτοφανών μορφών παθογένειας της ελληνι­κής κοινωνίας. Μορφών παθογένειας, που Θα ήταν αδύνατο να πάρουν την έκταση που πήραν, αν είχαν λειτουργήσει ανα­χώματα όπως ο πολιτισμός, η παράδοση, η γλώσσα, η συνεί­δηση εθνικής ταυτότητας και συμφέροντος. Το ότι δεν λειτούρ­γησαν οφείλεται στην ανεπάρκεια της άλλης μεγάλης κατηγο­ρίας ηγεσιών - των καλούμενων πνευματικών και των Μ.Μ.Ε.

Μια γενικευμένη αντίληψη ασυδοσίας και επιτρεπτικότητας, που καλλιέργησαν αυτές οι ηγεσίες προλείανε το πεδίο για τη σχετικοποίηση της έννοιας της διαφθοράς στην αντίληψη του μέσου ανθρώπου, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση υπονόμευσε το ηθικό ανοσοποιητικό του σύστημα.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η απαξίωση της Ιστορίας. Ανιστόρητοι «ιστορικοί» επιδόθηκαν συστηματικά στην αποδόμηση της ελληνικής Ιστορίας, ιδιαίτερα της νεότε­ρης, από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα. Άλλοι του λεγάμενου «κοσμοπολίτικου» κυκλώματος έκαναν ό,τι μπο­ρούσαν για να «αποδείξουν» ότι Βλάχοι, Αρβανίτες, Πομάκοι και Σαρακατσάνοι δεν είναι 'Ελληνες, αλλά ιδιαίτερες «εθνότη­τες», ενώ μία τρίτη κατηγορία, οι Δυτικοφρενείς, διακήρυξαν ότι δεν υπάρχει ελληνική ετερότητα, αλλά ότι ο σημερινός ελ­ληνικός λαός είναι ένα ακαθόριστο υποπροϊόν της Δυτικής κουλτούρας.

Ακριβώς γι' αυτό στη μεταδικτατορική Ελλάδα λειτούργησε η αποτελεσματικότερη ίσως παγκοσμιοποιητική πέμπτη φά­λαγγα, που ενστερνίζεται τα «ιδεώδη» της παγκοσμιοποίησης: υπέρβαση της έννοιας του έθνους, πολιτισμική ισοπέδωση, γλωσσική εξομοίωση κ.ο.κ., ώστε να διευκολυνθεί η παγκυριαρχία του ζωογόνου και δυναμικά αναπτυξιακού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (το κατά πόσον είναι ζωογόνο και δυ­ναμικά αναπτυξιακό «αποδεικνύει» η σημερινή ευρωπαϊκή κρίση και η υφέρπουσα παγκόσμια κρίση!)

Καθρεπτάκια για ιθαγενείς (του Γιάννη Βαρουφάκη)

Αν όλοι καταλάβαιναν τα αυτονόητα δεν θα υπήρχε η ανάγκη να γράφονται άρθρα σαν αυτό του Γιάννη Βαρουφάκη που αναδημοσιεύω σήμερα από το τελευταίο τεύχος του HOT DOC. Παρακολουθώντας όμως τα σχόλια τόσο σε διάφορα sites, όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολλοί αυτοί που δεν θέλουν να καταλάβουν τί συμβαίνει γύρω τους. Τί τους εμποδίζει; Ο φανατισμός; η προπαγάνδα των MME; ...!
Έτσι όμως καθίστανται χρήσιμα άρθρα σαν αυτό που θα διαβάσετε πιο κάτω, κυρίως σαν αντίβαρο στην προπαγάνδα, αφού ο φανατικός είναι πιο δύσκολο να πεισθεί και συνήθως ως μέσον άμυνας χρησιμοποιεί τις ύβρεις εναντίον αυτών που εκφράζουν απόψεις αντίθετες από τις δικές του.

Καθρεπτάκια για ιθαγενείς

Δύο είναι οι ελπίδες που πλασάρουν τα καθεστωτικά μέσα τώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός τρύπησε τη φούσκα του Greek Success Story. Και οι δύο αφορούν «δωράκια» της κυβέρνησης που θα προκύψει στο Βερολίνο, μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, προς το χαϊδεμένο του παιδί, τον κ. Σαμαρά. Αν «κάτσουμε καλά» και δεν κλονίσουμε την «ισορροπία» που με τόσο κόπο δημιούργησαν για εμάς, τότε θα δεχτούμε αυτά τα σωτήρια «δωράκια». Αν όχι, απλώς δεν θα τα λάβουμε ποτέ, και θα το μετανιώσουμε πικρά.

Ποια «δωράκια»;

Το πρώτο δωράκι είναι το πολυπό­θητο κούρεμα χρέους. Το δεύτερο είναι η «έκπτωση» από το δημόσιο ελληνικό χρέος των 50 δισ. που δανειστή­καμε υπέρ των τραπεζιτών μας από την Ευρώπη. Εδώ υπάρχουν δύο ζητήματα. Πρώτον, έστω ότι τα παίρνουμε αυτά τα δωράκια. Θα σωθούμε; Δεύτερο ζήτημα: Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να τα πάρουμε;
Το πρώτο ερώτημα απαντιέται εύκολα: Όχι! Θυμάστε τους ακραιφνείς μνημονιακούς που κατηγορούσαν όσους απαιτούσαν κούρεμα ή στάση πλη­ρωμών ότι αγνοούμε το γεγονός πως, ακόμα και να μας διέγραφαν μεγάλο μέρος του χρέους, το πρόβλημα δεν θα λυνόταν, καθώς η οικονομία μας παρήγαγε συνεχώς ελλείμματα; Εμείς δεν το αγνοούσαμε βέβαια αυτό. Λέγαμε ότι το κούρεμα είναι μεν αναγκαία συνθήκη για τη σταθεροποίηση, αλλά δεν είναι ικανή συνθήκη. Σήμερα το ίδιο ισχύει. Και να μας κουρέψουν το χρέος, με αυτά τα δύο δωράκια πάλι δεν είναι εξασφαλισμένη η σταθεροποίηση. Αυτοί που φαίνεται να το ξέχασαν είναι οι ακραιφνείς μνημονιακοί, οι οποίοι σήμερα θεωρούν ότι με αυτά τα δωράκια καθαρίσαμε.

Μίνι ανασκόπηση: ΕΡΤ, ανασχηματισμός, Βορίδης και άλλα ...ελληνικά

Είναι γεγονός ότι τον μήνα που πέρασε - όπως και κάθε μήνα άλλωστε - δεν έλειψαν τα γεγονότα στη χώρα μας.

Ο Ιούνιος σίγουρα σημαδεύτηκε από το κλείσιμο της ΕΡΤ. Βέβαια όχι τόσο από το γεγονός καθαυτό, όσο από τον τρόπο που έγινε. Έναν τρόπο που χαρακτηρίζει άλλου τύπου καθεστώτα, που ελάχιστη σχέση έχουν με τη δημοκρατία. ‘Έναν τρόπο που δεν είχαν τολμήσει να ακολουθήσουν στο παρελθόν στη χώρα μας ούτε δικτατορικά καθεστώτα!

Για το λόγο που η κυβέρνηση – για την ακρίβεια ο πρωθυπουργός – προχώρησε σ’αυτή την ενέργεια έχουν γραφεί διάφορα. Πάντως,

·      είτε φταίνε οι απεργίες των εργαζομένων σε ημερομηνίες που η κυβέρνηση θα ήθελε την ΕΡΤ σε λειτουργεία,

·      είτε φάνηκε η εύκολη λύση προκειμένου να μειωθούν οι υπάλληλοι του δημοσίου (είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι της ΕΡΤ;) κατά έναν αριθμό που είχε απαιτηθεί από την τρόικα (πέσαμε όλοι στην παγίδα να μην βλέπουμε πια τους εργαζόμενους ή τους άνεργους σαν ανθρώπινες ψυχές, αλλά σαν αριθμούς),

·      είτε επειδή η κυβέρνηση δεν χρειάζεται κρατικό κανάλι για να προπαγανδίζει το – ανύπαρκτο - έργο της, εφόσον υπάρχουν 3-4 κανάλια που κάνουν πολύ καλά αυτή τη δουλειά,

·      είτε για κάποιους πολιτικούς λόγους, αφού οικονομικοί λόγοι έχει αποδειχθεί ότι δεν υπήρχαν, εφόσον η ΕΡΤ ήταν πλεονασματική,

η κίνηση αυτή περισσότερο από τις οθόνες στα σπίτια μας αμαύρωσε την εικόνα του πρωθυπουργού.