Η Συμφωνία Bretton Woods και η γέννηση του τέρατος ΔΝΤ

Πολλοί γνώστες των οικονομικών δρώμενων παγκοσμίως θεωρούν ότι η κρίση που ξεκίνησε το 2008 και παρατείνεται, άγνωστο μέχρι πότε, οφείλεται στον πόλεμο επικράτησης ανάμεσα στο δολάριο και το ευρώ. Με πρώτη μάχη σε αυτόν τον πόλεμο να μαίνεται στο πεδίο του νομίσματος που θα γίνονται οι συναλλαγές αγοραπωλησίας πετρελαίου. Αν δηλαδή θα συνεχίσει να είναι το δολάριο αυτό το νόμισμα ή θα αντικατασταθεί από το ευρώ, όπως φάνηκε να προωθείται σε κάποιες περιπτώσεις.
Έτσι, πολλοί θυμήθηκαν τη Συμφωνία Bretton Woods, πολλοί όμως είναι και αυτοί που δεν ξέρουν τι ήταν αυτή η Συμφωνία. Απαντώντας στα ερωτήματα αυτών των τελευταίων, παραθέτω παρακάτω εν συντομία το περιεχόμενό της.  

Από τη 1η έως τις 22 Ιουλίου του 1944, συναντήθηκαν 730 αντιπρόσωποι 44 συνολικά κρατών υπό την αιγίδα του Αμερικανού προέδρου Φ. Ρούσβελτ στο Bretton Woods του New Hampshire στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με σκοπό να προσδιοριστούν οι κανόνες εμπορικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των πιο προηγμένων βιομηχανικά κρατών.

Αποδοκιμάζουν Γερμανία και ΕΕ Ούγγροι και Ισλανδοί! (του Γ.Δελαστίκ)

Μπορεί οι μνημονιακοί υπουργοί και βουλευτές να τονίζουν σε κάθε ευκαιρία το παράδειγμα της Κύπρου, για να δικαιολογήσουν τη δουλικότητα που δείχνουν απέναντι στους ξένους εντολοδότες τους, αλλά αυτό δεν αποτρέπει εμάς τους Έλληνες πολίτες να χαιρόμαστε και να ζηλεύουμε τους λαούς που έχουν πολιτικούς που ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι σε κάθε ξένη επιβουλή, βάζοντας σε πρώτο πλάνο την ανεξαρτησία και τη δημοκρατική νομιμότητα του κράτους τους, έστω και αν αυτό μπορεί να έχει κόστος σε κάποιο άλλο τομέα.
Άλλωστε ο δικός μας λαός λίγες φορές στην ιστορία του έχει κάνει θυσίες κι έχει πληρώσει με αίμα τη διατήρηση της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας της χώρας μας; Ήταν τις εποχές που είχε ηγέτες αντάξιους της μακραίωνης ιστορίας του.
Τώρα που την Ελλάδα κυβερνούν "άλλου είδους" πολιτικοί έχουμε απομείνει να θαυμάζουμε λαούς που τις τύχες τους διαφεντεύουν ηγέτες σαν κι αυτούς που θα θέλαμε να έχουμε, όπως οι Ούγγροι και οι Ισλανδοί. Όχι πως πρόκειται για αμόλυντους και άφθαρτους, ούτε είναι σίγουρο πως η "αντίστασή" τους δεν θα έχει κάποιο κόστος, είναι όμως έτοιμοι να πάρουν δικές αποφάσεις και όχι να περιμένουν ξένους να τους υπαγορεύσουν εντολές. Και αυτά που σιχαίνονταν πάντα οι Έλληνες είναι η δουλικότητα και η υποτακτικότητα.
Το άρθρο του κ.Γ.Δελαστίκ που ακολουθεί είναι που μου προκάλεσε τα παραπάνω ζηλόφθονα σχόλια.

Αποδοκιμάζουν Γερμανία και ΕΕ Ούγγροι και Ισλανδοί! (του Γιώργου Δελαστίκ)

Διέκοψε επ' αόριστον -ίσως και για πάντα!- με μονομερή της απόφαση τις διαπραγματεύσεις ένταξης στην ΕΕ η νέα δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας. Πριν καν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από το κοινοβούλιο η κυβέρνησή τους, τα δύο κόμματα που θα τη συγκροτήσουν συμφώνησαν στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα ότι σταματούν τις ενταξιακές συνομιλίες που είχε αρχίσει το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που κυβερνούσε τη χώρα μέχρι τα τέλη Απριλίου σε συνεργασία με την Αριστερά και τους Πράσινους.

Ο κεντροαριστερός συνασπισμός συνετρίβη στις εκλογές λόγω της ενδοτικής του στάσης απέναντι στην ΕΕ και τη Βρετανία και έτσι πρωθυπουργός θα είναι τώρα ο Σίγκμουντουρ Νταβίδ Γκουνλόιγκσον του κεντροδεξιού Προοδευτικού Κόμματος, υποστηριζόμενος και από το δεξιό Κόμμα της Ανεξαρτησίας. Ο Γκουνλόιγκσον θα είναι ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της Ισλανδίας, ηλικίας μόλις 38 ετών. Ο αρχηγός του δεξιού κόμματος Μπγιάρνι Μπενεντίκτσον θα αναλάβει υπουργός Οικονομικών. Τα δύο κυβερνητικά κόμματα δεν έκαναν καν τον κόπο να διαβουλευθούν με την ΕΕ για τη διακοπή των διαπραγματεύσεων. Ούτε καν ενημέρωσαν επίσημα τις Βρυξέλλες, που πληροφορήθηκαν την είδηση από τα... τηλεοπτικά δελτία!

Ομπάμα, Ερντογάν, Συρία. Δύο άρθρα των Στ.Λυγερού & Μ.Ιγνατίου

Η επίσκεψη του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον και οι συνομιλίες του με τον Ομπάμα, είναι πιθανόν να επισπεύσουν τις εξελίξεις στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου με επίκεντρο τη Συρία.
Για το θέμα αυτό σήμερα αναρτώ τα άρθρα δυο έγκυρων αρθρογράφων/αναλυτών, του κ.Σταύρου Λυγερού και του κ.Μιχάλη Ιγνατίου, που οι πάντα ενδιαφέρουσες απόψεις τους θα μας δώσουν μια κατά το δυνατόν ολοκληρωμένη εικόνα για τα διαδραματιζόμενα αυτές τις μέρες στην περιοχή αυτή, καθώς και την επίδραση που μπορεί να έχει η συνάντηση Ομπάμα-Ερντογάν στις εξελίξεις.

                                          (του Σταύρου Λυγερού)

Μπορεί η επίσκε­ψη του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον να κέρδισε τις εντυπώσεις όσον αφορά στη σημα­σία που της απέδωσε ο Λευκός Οίκος, αλλά τελικώς η τουρκική πλευ­ρά έφυγε με άδεια χέ­ρια. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει καθόλου ότι η αμερικανική διπλωματία δεν λαμβά­νει υπόψη τις θέσεις της Άγκυρας. Απλώς ο Ομπάμα έχει αποφασίσει να μην εμπλακεί στο συριακό ναρκοπέδιο και ως εκ τούτου δεν είχε περιθώρια να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του Τούρκου συνομιλητή του. Οι ΗΠΑ, άλλωστε, αντιμετωπίζουν την Τουρκία όχι σαν κράτος-«πελάτη», στο οποίο δίνουν εντολές, αλλά ως κράτος με δικά του σεβαστά συμφέροντα, με το οποίο είναι υποχρεωμένες να διαπραγμα­τεύονται. Εκτός αυτού, η Άγκυρα εμπλέ­κεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα μεγάλα προβλήματα του μεσανατολικού χώρου. Έτσι, οι Αμερικανοί τη θεωρούν κράτος-κλειδί για τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή.

Ο πόλεμος στη Συρία έχει τρεις διαστά­σεις:

•       Πρώτον, είναι ένας πόλεμος για την εξουσία ανάμεσα στο καθεστώς Άσαντ και στους κάθε είδους αντικαθεστωτικούς αντάρτες.

Η Νέα Τελική Λύση των Γερμανών (του Αλέξανδρου Μπούφεση)

Τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στο παρακάτω άρθρο (πρέπει σε όλους να) είναι γνωστά, αφού περιλαμβάνονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, που υπογράφηκε την 1η/12/2009. Τα επακόλουθα τα βιώνουμε τόσο οι Έλληνες όσο και άλλοι λαοί (κυρίως της Νότιας Ευρώπης). 
Μπορούμε να αποφύγουμε όσα μέλλουν να συμβούν; πάντα είναι δυνατόν να αποφευχθούν επερχόμενα δεινά, αρκεί να υπάρχει η σχετική βούληση (εκτός αν πιστέψουμε ότι "το μοιραίον φυγείν αδύνατον").
Το άρθρο που αναδημοσιεύω είναι του Αλέξανδρου Μπούφεση, γεωπολιτικού αναλυτή και συγγραφέα του βιβλίου "Οι θεοί του πολέμου" (εκδόσεις Λιβάνη).

Η ΝΕΑ ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

στην ευρωπαϊκή κρίση θεσμών και οικονομίας
Ανατριχίλα και αηδία προκαλούν σε αυ­τόν που «ερευνά τας γραφάς», σύμφωνα με το ιερό Ευαγγέλιο, ο ρόλος των ευρωπαϊκών αλλά και των εγχώριων παραγόντων στην «τελική ευθεία», στην οποία έχει εισέλθει η κρίση στην Ευ­ρωζώνη. Αμέτρητα ερωτήματα ταλανίζουν τους Έλληνες ειδι­κούς και μη, από τότε που άρχι­σε η μεγαλύτερη «γενοκτονία» από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σχετικά με το κατά πόσο ωφέ­λιμα είναι τα οικονομικά μέτρα και κατά πόσο οι κυβερνήσεις αργά ή γρήγορα ενδίδουν στις εντολές των Βρυξελλών. Είναι άγνωστο ακόμα γιατί, εφόσον υπάρχουν τα κατάλληλα έγγραφα, υπογε­γραμμένα και αναρτημένα στο Διαδίκτυο, τα εγχώρια ΜΜΕ προτιμούν εσκεμμένα το δρόμο της τρομολαγνίας από αυτό της αλήθειας η οποία δεν είναι άλλη από το ότι έχουμε απωλέσει την εθνι­κή μας κυριαρχία πολύ πριν οι συγκεκριμένες λέξεις βγουν από τα χείλη των ευρωαξιωματούχων. Η «νέα τελική λύση» είναι κανονικά υπογεγραμμέ­νη, ως να ήταν συνθήκη παραδόσεως άνευ όρων της χώρας μας, ήδη απ' όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λισαβόνας την 1η Δεκεμβρίου του 2009. Στη συνέχεια ακολούθησε αυτή η περίφημη «ευρωπαϊκή κρί­ση», προκειμένου να συμμορφωθούν κάποιες «ατίθασες» χώρες όπως το Ηνωμένο Βα­σίλειο, για παράδειγμα και, φυσικά, για να «ανταμειφθούν» οι κερδοσκόποι, οι γύπες και τα ερπετά των αγορών, που τόσο πολύ βοήθησαν τη Νέα Γερ­μανία αφότου ενοποιήθηκε.

Το ερώτημα όμως που παρα­μένει αναπάντητο είναι το εξής: Η χώρα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σ' ένα νέο εμφύλιο ή σε εξέγερση ή ακόμα και σε τρομοκρατικό χτύπημα από τα ακροϊσλαμικά στοιχεία τα οποία έχουν εισέλθει -παρανόμως αν και ο όρος πλέον καθίσταται πλεονάζων- στη χώρα. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κάνει κάτι για να το αποτρέψει; Η απάντηση είναι πως αυτό ακριβώς επι­διώκει προκειμένου να αρχίζει να προσαρτά de jure πλέον, ευρωπαϊκά εδάφη.

Πώς φτάσαμε στη διεθνή ανυποληψία (του Πάνου Παναγιώτου)

Ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν ήταν αναγκαία, αλλά προαποφασισμένη, πρέπει να θεωρείται ως γεγονός βεβαιωμένο, αν λάβουμε υπόψη μας τα στοιχεία που έρχονται στο φως, το ένα μετά το άλλο. Δηλαδή από την παραποίηση των στατιστικών στοιχείων της ελληνικής οικονομίας για το 2009, προκειμένου να θεωρηθεί απαραίτητη η "διάσωση" της χώρας μας από τους "εταίρους" μας με τη συνδρομή του ΔΝΤ, μέχρι την αποκάλυψη του λάθους πολλαπλασιαστή, λάθους που έγινε άραγε αθέλητα; από άγνοια; ή μήπως σε σύμπνοια με τις επιταγές του ντουέτου Σόιμπλε-Μέρκελ;
Στο παρακάτω άρθρο ο Πάνος Παναγιώτου βασιζόμενος σε εμπιστευτικά έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας, στα οποία αναφέρονται οι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης την περίοδο που μας ενδιαφέρει, αποκαλύπτει τις ευθύνες αυτών που οδήγησαν τη χώρα και πιο συγκεκριμένα τους έλληνες πολίτες στη μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισαν τα τελευταία 60 χρόνια!
(Λόγω της έκτασης του άρθρου αναδημοσιεύω το δεύτερο μέρος του, που αναφέρεται στα αμερικανικά έγγραφα)

Πώς φτάσαμε στη διεθνή ανυποληψία (του Πάνου Παναγιώτου)

...Με δεδομένες τις προεκλογικές του υποσχέσεις ο Γ. Παπανδρέου δίσταζε να προ­χωρήσει σε ανακοίνωση πραγματικών μέτρων για τη χρηματοδότηση της επιβίωσης του κράτους και της παραμονής της χώρας στο ευρώ, «αποφεύγοντας να συγκεκριμενοποιή­σει μέτρα», όπως αναφέρεται σε εμπιστευτικό έγγραφο.

Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την αλλαγή πολιτικής του και να κάμψει τις αντι­στάσεις για προσφυγή στο ΔΝΤ, αναγκάστη­κε να προχωρήσει ένα επίπεδο παραπέρα, αμφισβητώντας το σύνολο των ελληνικών στατιστικών στοιχείων και αναδεικνύοντας ως πρωταρχικό, αν όχι μοναδικό, στόχο της κυβέρνησής του την απόδειξη ότι η ελληνική οικονομία ήταν κατεστραμμένη, στα πρόθυρα της πτώχευσης, και σχεδόν ανίκανη να χρημα­τοδοτήσει τα ελλείμματα και το χρέος της, κάτι το οποίο αποδεικνύεται πως δεν ίσχυε.

Πώς στήθηκε ο τραπεζικός μηχανισμός στήριξης

Όπως αποκαλύπτεται σε έγγραφο της αμερι­κανικής πρεσβείας στην Αθήνα με ημερομηνία 31 Δεκεμβρίου 2009 και το οποίο χαρακτηρί­ζεται «ευαίσθητο», οι ελληνικές τράπεζες εκ­μεταλλεύτηκαν το πρόγραμμα παροχής επεί­γουσας ρευστότητας από την ΕΚΤ για να αγο­ράσουν ελληνικό χρέος, χρηματοδοτώντας με το αζημίωτο τις ανάγκες του Δημοσίου και των ταμείων, με αποτέλεσμα τα επιτόκια των ελλη­νικών ομολόγων να αποκλιμακωθούν στα προ κρίσης επίπεδα και η πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας να παραμείνει στην κατηγορία Α μέχρι και τις 22 Οκτωβρίου 2009, δεκαοχτώ ημέρες μετά την εκλογή Παπανδρέου.

Όπως αναφέρεται στο έγγραφο, «οι ελλη­νικές τράπεζες είναι μεταξύ αυτών που δα­νείστηκαν περισσότερο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με αθροιστικό δανεισμό 47 δις ευρώ (από 53 δις ευρώ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού), τα οποία άντλησαν από το ειδικό παράθυρο ρευστότητας (συνολικού ύψους 680 δις ευρώ από περιουσιακά στοιχεία που δέχεται η ΕΚΤ), που άνοιξε για να βοηθή­σει τις ευρωπαϊκές τράπεζες να ξεπεράσουν την έλλειψη ρευστότητας που προκλήθηκε από τη χρηματοοικονομική κρίση».

Η Τουρκία, ο συριακός εμφύλιος και οι Κούρδοι (του Σταύρου Λυγερού)

Για μια ακόμα φορά θα ασχοληθούμε με τα συμβαίνοντα στη Συρία, αφού οι όποιες εξελίξεις εκεί, είναι φυσικό να επηρεάσουν τις ισορροπίες στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου, και κατ'επέκταση τη θέση της χώρας μας στην περιοχή.
Δυστυχώς, ενώ οι Τούρκοι δραστηριοποιούνται έντονα με σκοπό τον προσπορισμό όσο το δυνατόν μεγαλύτερου οφέλους (αυτή τη στιγμή δεν είναι γνωστά τα αποτελέσματα των συζητήσεων Ερντογάν-Ομπάμα), οι δικοί μας "κυβερνώντες", μαθημένοι μόνο να εκτελούν εντολές, απουσιάζουν από τις όποιες εξελίξεις.
Στο σημερινό του άρθρο ο κ.Σταύρος Λυγερός παρουσιάζει την εικόνα που έχει διαμορφωθεί μέχρι αυτή τη στιγμή στη Συρία και περιγράφει τις διαμορφούμενες ισορροπίες, όπως τις βλέπει το δικό του έμπειρο μάτι.

Η Τουρκία, ο συριακός εμφύλιος και οι Κούρδοι

Όταν το κύμα της αραβικής εξέγερ­σης έπληξε και τη Συρία, οι Τούρκοι φοβόντου­σαν ότι η ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ θα άνοιγε και νέο κουρδικό μέτωπο, λόγω της κυ­ρίαρχης θέσης που έχει το ΡΚΚ στο κουρδικό στοιχείο της Συρίας, το οποίο κατοικεί στην παραμεθόριο πε­ριοχή. Φοβόντουσαν επίσης ότι, εάν προκύψει ένα φιλοαμερικανικό καθεστώς στη Συρία, το κουρδικό κρατίδιο στο Βόρειο Ιράκ θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θά­λασσα και ως εκ τούτου δεν θα εξαρτάται, όπως σήμερα, από την Άγκυρα. Με άλλα λόγια, θα περιοριζόταν η σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και ταυτοχρόνως θα ευνοείτο το ΡΚΚ, αφού στα νώτα του (Ιράκ και Συρία) θα έχει πολιτικά αυτόνομους κουρδικούς πληθυσμούς.

Όταν, όμως, η Άγκυρα είδε ότι η Δύση ήταν αποφασισμένη να ανατρέψει το κα­θεστώς Άσαντ, η Τουρκία έκανε στροφή και ενεπλάκη βαθιά στο συριακό εμφύλιο πόλεμο. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός έχει τις βάσεις του στην τουρκική πλευρά της μεθορίου. Από εκεί προμηθεύεται, με τη βοήθεια δυτικών μυστικών υπηρεσιών και στρατιωτικών συμβούλων, οπλισμό και χρήματα και εκεί βρίσκει καταφύγιο. Χωρίς την υποστήριξη της Τουρκίας, οι Σύριοι αντικαθεστωτικοί δεν θα είχαν επι­βιώσει στρατιωτικά.

Το γερμανικό πλιάτσικο αρχαιοτήτων στην κατοχή με ντοκουμέντα!

Τις τελευταίες μέρες έχει ανοίξει και επεκταθεί η κουβέντα για τις γερμανικές αποζημιώσεις και τα δανεικά κι αγύριστα των γερμανών από τα χρόνια της κατοχής. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Εκείνα τα χρόνια οι κατακτητές εκτός των άλλων έκλεψαν και πολλές ελληνικές αρχαιότητες και όπως λέει ο Γιώργος Λεκάκης, ο συγγραφέας του βιβλίου «Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Ελλάδα επί κατοχής» όχι μόνο εκείνα τα χρόνια, αλλά ανέκαθεν οι γερμανοί είχαν στο μάτι την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά και σε κάθε ευκαιρία έβαζαν χέρι σε αυτήν. Όπως θέλουν – κατά τα φαινόμενα – να κάνουν και τώρα. 

Μάλιστα το πλιάτσικο που έχουν κάνει είναι σε τέτοιο βαθμό που έχει φτάσει η Γερμανία να έχει την τρίτη μεγαλύτερη συλλογή αρχαιοτήτων στον κόσμο, ενώ δεν έχει να επιδείξει αρχαίο πολιτισμό! Στις δυο πρώτες θέσεις βέβαια είναι η Βρετανία και η Γαλλία!

Αποκαλυπτικά στοιχεία παραθέτει ο Γιώργος Λεκάκης σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Onalert για το θέμα των κλεμμένων από τους γερμανούς ελληνικών αρχαιοτήτων.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:

•Υπάρχει το γνωστό θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Έχετε κάνει μια ολοκληρωμένη επιστημονική μελέτη με την οποία αποδεικνύεται με στοιχεία ,ότι οι Γερμανοί έκαναν ένα συγκλονιστικό πλιάτσικο αρχαιοκαπηλίας στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της κατοχής. Πως αποφασίσατε και από πότε ασχοληθήκατε μ΄ αυτό το ζήτημα;

-Αυτό το ζήτημα με βασάνιζε από παιδί (γεννήθηκα στο Μόναχο), όταν πηγαίναμε εκδρομές στην Γλυπτοθήκη του Μονάχου, θαυμάζαμε τα αρχαία ελληνικά αγάλματα (και όχι μόνο), τα κλεμμένα από την Αίγινα (και όχι μόνο), που αγόρασαν οι Γερμανοί, από πολυεθνική σπείρα αρχαιοκαπήλων, επί Λουδοβίκου, και οι Γερμανοί υπερηφανεύονταν γι’ αυτό! Πώς μπορείς να υπερηφανεύεσαι, για κάτι που έχεις, που ξέρεις ότι το κατέχεις παράνομα και είναι και κλεμμένο; Πόση μικρότητα πρέπει να έχεις για να κομπορρημονείς για κάτι τέτοιο! Και έκτοτε, από παιδί, αναδύθηκα σε σκέψεις, που μετουσιώθηκαν σε έρευνα, για τα κλεμμένα, λεηλατημένα, και κατεστραμμένα αρχαία μας. Ιδίως αυτά που επί Κατοχής, παρανόμως έκλεψαν οι Γερμανοί. Και κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτό. Κάποιοι απ’ έξω-απ’ έξω ψέλλιζαν κάποιες λέξεις, και κανείς δεν τολμούσε να κατηγορήσει τους Γερμανούς ως κλεπταποδόχους, αρχαιοκαπήλους και ληστές των πολιτιστικών αγαθών του πλανήτη! (Γιατί δεν λήστεψαν πολιτιστικά αγαθά μόνον από την Ελλάδα, και μόνον κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Από την Βολιβία έως το Θιβέτ, καταλήστευαν τα μνημεία τέχνης των λαών!). Δεν φθάνει δηλ. που αιματοκύλησαν δις αυτόν τον πλανήτη, που χρεοκόπησαν τρις στον αιώνα που πέρασε, θησαύρισαν με κλεμμένο πολιτισμό! Στην δε Γλυπτοθήκη τους, παραπλανούν τους επισκέπτες της, που πληρώνουν αδρό εισιτήριο, πως τα αρχαία της Αιγίνης «τα βρήκαν» στην Αίγινα οι κλέπτες και τα μετέφεραν στην Ζάκυνθο... Λες και τα αρχαία έχουν... ποδαράκια και περιφέρονταν στους δρόμους της Αίγινας κι εκεί, σε μια βόλτα τους, τα βρήκε η πολυεθνική σπείρα αρχαιοκαπήλων και τα μάζεψε σαν... αδέσποτα!... Τέτοια ψέματα! Και μετά, επί Κατοχής, ξεσάλωσαν! Βρήκαν σε αδύνατη θέση τον πολιτισμό που ζήλευαν όλα τους τα χρόνια και τον ξεκοκκάλισαν... Έκλεψαν αρχαία όλων των εποχών, βυζαντινά, εικόνες, μανουάλια, βιβλία, χειρόγραφα, κώδικες, ασημικά και χρυσά σκεύη από τα προικιά των κοριτσιών από σπίτια (έως και πιάνα!), και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε! Στο βιβλίο μου ασχολούμαι κυρίως με κλοπές αρχαιοτήτων (αρχαιοελληνικά, βυζαντινά και βιβλιοθήκες) και ετοιμάζω και δεύτερο με τις καταστροφές των υποδομών, των προϊόντων, κ.ά. αντικειμένων που γύρισαν πίσω την Ελλάδα 50 χρόνια!

Αν η Κυπριακή Βουλή είχε ψηφίσει "ΟΧΙ" στο μνημόνιο...

Ο γνωστός οικονομολόγος κ.Κ.Λαπαβίτσας στο άρθρο του, που αναδημοσιεύω σήμερα, απαριθμεί τις κινήσεις που θα μπορούσε να κάνει η Κύπρος, σε περίπτωση που η Βουλή της δεν αποδεχόταν το Μνημόνιο που της επέβαλαν οι ευρωπαίοι "εταίροι".
Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για την εξέλιξη ενός υποθετικού σεναρίου, όταν επικρατεί ένα τόσο ρευστό οικονομικό περιβάλλον γύρω μας, πάντως, επειδή ο κ.Λαπαβίτσας έχει δείξει ότι παρακολουθεί στενά τα συμβαίνοντα - έστω κι αν υποστηρίζει μια συγκεκριμένη άποψη στα άρθρα του και στις συνεντεύξεις του - η γνώμη του είναι πάντα χρήσιμη και μας κάνει πλουσιότερους σε γνώσεις.

Τα επίχειρα της πολιτικής αβουλίας στην Κύπρο

(του Κώστα Λαπαβίτσα)

Ψήφισε ‘ναι’ τελικά το κυπριακό κοινοβούλιο αποδεχόμενο το Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα γιγαντωθεί η ανεργία, θα συρρικνωθεί βίαια ο τομέας των υπηρεσιών, θα εκτοξευτεί η φτώχεια και θα γίνουν ακόμη πιο προβληματικά τα δημόσια οικονομικά. Προς το τέλος του 2013 θα έχει γίνει φανερό ότι η Κύπρος οδηγήθηκε σε οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό αδιέξοδο. Οι πολιτικοί που ψήφισαν ‘ναι’ δεν θα έχουν κανέναν άλλο να κατηγορήσουν εκτός από τη δική τους αβουλία. Γιατί εναλλακτική οδός υπήρχε και είναι χρήσιμο να καταγραφεί εδώ σε αδρές γραμμές.

Ψηφίζοντας ‘όχι’, η Κύπρος θα έπρεπε, πρώτον, να καταγγείλει τη συμφωνία για τις τράπεζες, περιλαμβανομένης της εξευτελιστικής πώλησης των κυπριακών υποκαταστημάτων σε ελληνικά αρπακτικά. Το τραπεζικό σύστημα θα επέστρεφε στο καθεστώς της 15ης Μαρτίου, αντιστρέφοντας το ληστρικό κούρεμα των καταθετών. Η Λαϊκή Τράπεζα και η Τράπεζα Κύπρου θα περνούσαν σε δημόσια ιδιοκτησία και έσπαζαν σε ‘καλή’ και ‘κακή’. Η ΄κακή’ θα αναλάμβανε τα προβληματικά δάνεια οι ζημίες των οποίων θα επιμερίζονταν με κοινωνικά κριτήρια. Η ‘καλή’ θα ανακεφαλαιωνόταν με κρατική στήριξη και θα γινόταν μοχλός για την ανασύνταξη της κυπριακής οικονομίας.

Naomi Klein: Ο νεοφιλελευθερισμός μετά τον Φρίντμαν

Έχει αναδημοσιευτεί και άλλη φορά σε αυτό το blog απόσπασμα από το βιβλίο της Naomi Klein "Το δόγμα του σοκ" (εδώ). Παρακάτω αναδημοσιεύω από το τελευταίο κεφάλαιο του ίδιου βιβλίου ένα ακόμα απόσπασμα, που αναφέρεται στην ανησυχία των οπαδών του νεοφιλελευθερισμού για το μέλλον του από τις επιπτώσεις που θα έχει σε αυτόν ο θάνατος του Φρίντμαν το 2006. 

Tον Δεκέμβριο του 2006, ένα μήνα μετά το θάνατο του Φρίντμαν, μια μελέτη του ΟΗΕ διαπίστωνε ότι «το πλουσιότερο 2% των ενηλίκων του πλανήτη κατέχει περισσότερο από το μισό παγκόσμιο κατά κεφαλήν πλούτο». Όταν τον Νοέμβριο του 2006 πέθανε ο Μίλτον Φρίντμαν, σε πολλές από τις νεκρολογίες κυριαρχούσε μια αίσθηση φόβου ότι ο θάνατός του θα σηματοδοτούσε το τέλος μιας εποχής. Ο Τέρενς Κόρκοραν, ένας από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές του, αναρωτιόταν στην καναδική National Post αν θα συνεχιζόταν το παγκόσμιο κίνημα που είχε ιδρύσει ο διάσημος οικονομολόγος: «Καθώς ήταν ο τελευταίος μεγάλος λέων των οικονομικών της ελεύθερης αγοράς, ο Φρίντμαν αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. [... ] Δεν υπάρχει σήμερα κανείς του ίδιου διαμετρήματος. Άραγε οι αρχές που διατύπωσε και για τις οποίες αγωνίστηκε ο Φρίντμαν θα επιβιώσουν σε βάθος χρόνου χωρίς μια νέα γενιά αταλάντευτων, χαρισματικών και ικανών πνευματικών ηγετών; Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς».

Η απαισιόδοξη αποτίμηση του Κόρκοραν ούτε καν προσέγγιζε την κατάστασή σύγχυσης στην οποία βρέθηκε εκείνο τον Νοέμβριο η σταυροφορία του αχαλίνωτου καπιταλισμού. Οι πνευματικοί κληρονόμοι του Φρίντμαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι νεοσυντηρητικοί που είχαν δημιουργήσει το σύμπλεγμα του καπιταλισμού της καταστροφής, βρέθηκαν στο χειρότερο σημείο της ιστορίας τους. Το κίνημα του νεοσυντηρητισμού είχε φτάσει στο αποκορύφωνα του το 1994, όταν οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν αποκτήσει την πλειοψηφία στο Κογκρέσο. Όμως εννέα μέρες πριν από το θάνατο του Φρίντμαν είχαν ηττηθεί και πάλι από τους Δημοκρατικούς. Τα τρία κομβικά ζητήματα που είχαν συμβάλει στην ήττα των Ρεπουμπλικάνων στις ενδιάμεσες κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006 ήταν η πολιτική διαφθορά, η αποτυχημένη διεξαγωγή του πολέμου στο Ιράκ και η αντίληψη ότι η χώρα διολίσθαινε «σε ένα ταξικό σύστημα που παρόμοιο του δεν έχουμε ξαναδεί από το δέκατο ένατο αιώνα», σύμφωνα με τη διατύπωση του Τζιμ Γουέμπ, του Δημοκρατικού υποψηφίου που είχε κερδίσει μια έδρα στη Γερουσία των ΗΠΑ. Το θεμελιώδες δόγμα των οικονομικών της Σχολής του Σικάγου, που συνίσταται στο τρίπτυχο «ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση και περικοπές στις δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες», υπήρξε η βασική αιτία για την κατάρρευση του νεοσυντηρητισμού.

Ελλάδα και Κύπρος, τα ευρωπαϊκά πειραματόζωα

Πολλοί πιστεύουν ότι το δρόμο για τη μοίρα που έλαχε στην Κύπρο, τον άνοιξε η απάθεια και η μοιρολατρεία των πολιτών της Ελλάδας. Φαίνεται ότι στη χώρα μας δεν εφαρμόστηκε ο Blietzkrieg (ο κεραυνοβόλος πόλεμος), επειδή ο νέος γερμανικός άξονας (συν το ΔΝΤ) φοβόταν τυχόν έντονη αντίδραση από τους "ατίθασους" Έλληνες (τους πολίτες βέβαια, όχι τους πολιτικούς, που τους είχαν δεδομένους). Όταν όμως διαπίστωσαν ότι οι φόβοι τους ήταν αβάσιμοι, και για να μη χάνουν χρόνο, η επέμβαση στην Κύπρο έγινε αστραπιαία. Μάλιστα, σε αυτή την περίπτωση έγινε προσπάθεια από την Κυπριακή Βουλή (αφουγκραζόμενη την επιθυμία των πολιτών) να αποσοβηθούν τα σχέδια των γερμανών, αλλά η απάντηση του "ισχυρού" παράγοντα ήταν παραδειγματικά τιμωρητική (αν και υπήρξε ένα όφελος για τους κύπριους μικροκαταθέτες, που γλύτωσαν το κούρεμα των καταθέσεών τους). Το γεγονός αυτό έδωσε την ευκαιρία στα θλιβερά ανθρωπάκια του "ναι σε όλα", τους κυβερνητικούς βουλευτές της ελληνικής βουλής (που επί μια σχεδόν βδομάδα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης), να θριαμβολογούν στα τηλεοπτικά παράθυρα για τα πάθη των Κυπρίων και να τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για την υποταγή τους στα ξένα κελεύσματα.
Στο παρακάτω άρθρο περιγράφεται η μοίρα των δύο ελληνικών χωρών, ποιοί άλλοι παράγοντες έχουν συμφέροντα και τι μέλλει γενέσθαι. 

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ, ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΕΙΜΑΤΟΖΩΑ

(του Οδυσσέα Διομήδους)

H Κύπρος ακολουθεί πλέον, την τραγική μοίρα της Ελλάδας. Στην Κύπρο έχει ανεβεί το έργο που παίζεται στην Ελλάδα τρία χρόνια τώρα: καταστρέφοντας ένα κράτος, εξοντώ­νοντας έναν λαό. Το φως στην άκρη του τούνελ, που μας υπό­σχονται καιρό τώρα, δεν φαίνεται. Και μάλλον το «φως» είναι η υπόσχεση-αναισθητικό για όσους ακόμη επιμένουν να ελπί­ζουν. Μόνο που αυτοί λιγοστεύουν.

Η Κύπρος, με ασπόνδυλη ηγεσία, στοιχίζεται πίσω από την Ελλάδα των μνημονίων - για το καλό μας-, όπως θα έλεγε ο παλιός ροκ στίχος του Γιάννη του Μηλιώκα.

Αυτή την ώρα, πρώτιστο μέλημα ενός ολίγιστου πρωθυπουρ­γού στην Ελλάδα και ενός εξίσου υποταγμένου προέδρου στην Κύπρο είναι η διατήρηση της χώρας μας στην ευρωζώνη και στο φετίχ που λέγεται «ευρώ». Οι εναλλακτικές απορρίπτονται, ακριβώς γιατί έτσι το θέλει και το απαιτεί ο σχεδιασμός των κέντρων που δίνουν τις εντολές. Απαγορεύεται κάθε σκέψη για στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς ή το ΔΝΤ, απαγορεύεται η, ανάγνωση έστω, της εναλλακτικής άποψης, δηλαδή της προετοιμασίας Ελλάδας και Κύπρου για συντεταγμένη και από κοινού έξοδο από το ευρώ (όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση!).

Ασταθείς οι πολιτικές ισορροπίες (του Σταύρου Λυγερού)

Για το ρευστό πολιτικό τοπίο, όπως διαμορφώνεται σήμερα, αν ληφθούν υπόψη οι τρέχουσες εξελίξεις, γράφει ο κ. Σταύρος Λυγερός στο σημερινό τεύχος του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
Πήρα την πρωτοβουλία να τονίσω με bold κάποια σημεία τα οποία επαναλαμβάνω κι εγώ σε συζητήσεις και θεωρώ κομβικής σημασίας, αλλά θα σχολιάσω το σημείο στο οποίο αναφέρεται ο καλός αρθρογράφος στην έλλειψη αξιόπιστου προγράμματος εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ για την υπέρβαση της κρίσης με το ερώτημα: "Στις προηγούμενες μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, τα κόμματα που κέρδιζαν τις εκλογές είχαν παρουσιάσει αξιόπιστα προγράμματα διακυβέρνησης; και αν ναί, τα εφάρμοσαν μετά την εκλογική τους επικράτηση;" Όλοι μας μπορούμε να δώσουμε την απάντησή μας.

Ασταθείς οι πολιτικές ισορροπίες

Το 2013 είναι ένα ιδιαιτέρως δύσκο­λο έτος για την κυβέρνηση, χωρίς να απο­κλείονται εξελίξεις, οι οποίες θα θέσουν σε δοκιμασία την ίδια την επιβίωσή της.

Ο πρωθυπουργός έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στο ενδεχόμενο «κούρεμα» του ελληνι­κού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των χωρών-μελών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το οποίο πιθανολογείται ότι θα πραγματο­ποιηθεί μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου. Τίποτα, ωστόσο, δεν είναι δεδομένο και βεβαίως δεν υπάρχει κα­μία ένδειξη ότι το Βερολίνο θα αλλάξει γραμμή πλεύσης, χαλαρώνοντας ή, πολύ περισσότερο, εγκαταλείποντας την πο­λιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που επιβάλλει στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι επιθυμούν να εξαντλήσουν την τετραετία, αλλά το φορτισμένο κοινωνικοοικονομικό τοπίο δεν αφήνει περιθώρια για ασφαλείς μα­κροπρόθεσμους σχεδιασμούς.Το πολιτικό τοπίο, άλλωστε, είναι πολύ ρευστό, χωρίς ακόμα να είναι σαφές πώς τελικώς θα δι­αμορφωθεί. Η κύρια διαχωριστική γραμ­μή δεν ορίζεται πια από το παραδοσιακό κομματικό δίπολο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Ορίζεται από τη στάση απέναντι στο Μνημόνιο.

Νόαμ Τσομσκι: Τα ΜΜΕ ως όργανο κοινωνικού ελέγχου

Πολλοί έχουμε παραξενευτεί, όταν ακούμε γνωστούς δημοσιογράφους σε μεγάλα ελληνικά κανάλια τηλεόρασης, αλλά και διαβάζουμε σε ιστορικά έγκριτα (κατά το παρελθόν τουλάχιστον) έντυπα να μας λένε και να γράφουν πράγματα εξόφθαλμα εξωπραγματικά. Απορούμε, σε ποιούς απευθύνονται, αν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πιστέψουν πράγματα που πολύ απέχουν από την αλήθεια (και απογοητευόμαστε όταν διαπιστώνουμε ότι, ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι).
Τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει κάποιους δημοσιογράφους, που δεν στερούνται ευφυΐας, να προσπαθούν να μας πείσουν για κάτι που είναι φανερό ότι απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα; Και ακόμα περισσότερο να δείχνουν ότι οι ίδιοι πιστεύουν αυτά που λένε (ή γράφουν);
Το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο "Τα ΜΜΕ ως όργανο κοινωνικού ελέγχου και επιβολής", που περιέχει τις απόψεις του Νόαμ Τσόμσκι πάνω σε αυτό το θέμα, δίνει κάποιες απαντήσεις.

Οι ειδικοί της νομιμοποίησης, αυτοί που εργάζονται για να προσδώσουν νομιμότητα στην όποια πράξη των ανθρώπων της εξουσίας, είναι κυρίως οι προνομιούχες, μορφωμένες ελίτ. Οι δημοσιογράφοι, οι ακαδημαϊκοί, οι δάσκαλοι, οι ειδικοί των δημοσίων σχέσεων. Όλη αυτή η κατηγορία ανθρώπων έχει ένα είδος θεσμικού στόχου και αυτός είναι η δημιουργία του συστήματος πειθούς, το οποίο θα διασφαλίσει τον αποτελεσματικό σχεδιασμό της συναίνεσης. Οι πιο εκλεπτυσμένοι απ’ αυτούς, το παραδέχονται. Στις ακαδημαϊκές κοινωνικές επιστήμες, για παράδειγμα, αποτελεί παράδοση να εξηγούν την αναγκαιότητα σχεδιασμού της δημοκρατικής συναίνεσης. Υπάρχουν ελάχιστοι επικριτές αυτής της θέσης. Ναι, υπάρχουν κάποιοι: υπάρχει ένας γνωστός κοινωνικός επιστήμονας ονόματι Ρόμπερτ Ντάλ που επέκρινε αυτή τη θέση και επισήμανε - καθώς είναι κάτι οφθαλμοφανές - ότι αν έχεις ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο αντιμετωπίζεις τις διάφορες επιλογές από μια προνομιούχο θέση και τέτοια είναι η δημοκρατία, τότε αυτή η θέση δεν διαφέρει από τον ολοκληρωτισμό. Πολύ σπάνια όμως το επισημαίνουν αυτό οι άνθρωποι. Στην βιομηχανία δημοσίων σχέσεων, που είναι μια μείζων βιομηχανία στις ΗΠΑ και υφίσταται εδώ και πολύ καιρό, 60 χρόνια ή και περισσότερο, αυτό είναι πλήρως κατανοητό: για την ακρίβεια, αυτός είναι ο σκοπός της. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η αμερικάνικη κοινωνία βομβαρδίζεται από τόσο μεγάλο αριθμό δημοσκοπήσεων, ώστε οι επιχειρηματίες να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή το σφυγμό του λαού και να αντιλαμβάνονται αν και πότε πρέπει να αλλάξουν την στάση του. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν οι δημόσιες σχέσεις - πολύ συνειδητός και απόλυτα κατανοητός ο ρόλος τους. 'Οταν αναζητήσεις αυτό το οποίο οι κύριοι εκείνοι ονομάζουν υπεύθυνοι θεσμοί «για την κατήχηση της νεολαίας», τα σχολεία και τα πανεπιστήμια δηλαδή, τότε το ζήτημα, απ’ αυτό το σημείο και μετά καθίσταται κάπως πιο λεπτό.

Πασχαλινές σκέψεις του Μάνου Χατζηδάκι

Όντας θαυμαστής της μουσικής του Μάνου Χατζηδάκι και επί πλέον έχοντας φυλάξει σχεδόν όλα τα τεύχη του περιοδικού "Τέταρτον", ειδικά αυτά που Εκδότης-Διευθυντής ήταν ο συνθέτης, δεν ήταν δυνατόν να μη διαβάσω το βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου "Το Τελευταίο Τέταρτο", στο οποίο ο συγγραφέας εξιστορεί την "περιπέτεια" της συνεργασίας του με τον μεγάλο (και ιδιόρρυθμο, όπως όλοι οι μεγάλοι) Μάνο, κατά την έκδοση αρκετών τευχών αυτού του περιοδικού. Ένα βιβλίο που ρούφηξα με μια ανάσα.
Επόμενο ήταν να αναζητήσω και να ξεφυλλίσω κάποια από τα τεύχη του περιοδικού. Διάβασα με ιδιαίτερη έκπληξη το editorial (φαντάζομαι πόσο θα μισούσε μια τέτοια λέξη ο συνθέτης) του πρώτου τεύχους (Μάιος 1985). Κάθε γραμμή, κάθε λέξη μου έδινε την εντύπωση ότι ο Μάνος ζούσε κι είχε γράψει κείμενο για τον Μάιο του 2013 (κείμενο που θα ταίριαζε βέβαια και στο 2012, 2011 κ.ο.κ.). Κι αυτό το γεγονός μου απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι τα μεγάλα πνεύματα ζουν αιώνια.
Θέλοντας να το μοιραστώ με όσο περισσότερους μπορώ, αναδημοσιεύω παρακάτω το συγκεκριμένο editorial (κατά σύμπτωση μεταπασχαλινό), σε μονοτονικό εκ μετατροπής (δικής μου, συγνώμη Μάνο) και στη συνέχεια φωτοκόπια της συγκεκριμένης σελίδας του περιοδικού σε πολυτονικό σύστημα, στο οποίο έγραφε όλα του τα κείμενα ο Χατζηδάκις.

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί;

Αντιπαρέρχομαι την αντιπάθεια που μου προκαλούσαν οι άδοντες παρελαύνοντες στρατιώτες, αστυνομικοί και πυροσβέστες, μαθητές και μαθήτριες, ναύτες και αεροπόροι κι όλοι μαζί μετά φανατισμού και πείσματος. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» - τί άραγε το άσμα να εννοεί; Βέβαια δεν μου διέφευγε η προκατασκευή και η επίπονη άσκηση πού απαιτούσεν ένας τόσος «φανατισμός» και τέτοιο «πείσμα» για να εκτοξευθεί εις τας εθνικάς εορτάς το περίφημον «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». 'Ομως αυτό δεν έχει τόση σημασία. Γεγονός ήταν πως η Ελλάδα, είτε με πείσμα είτε χωρίς, δεν εννοούσε να πεθάνει. Και το διαλαλούσε μετά χάλκινων και ξυλίνων πνευστών, καθώς και μ’ έναν αρκετά μεγάλον αριθμό τυμπάνων.

Στη Συρία εφαρμόζεται η γνωστή αμερικανική μέθοδος επέμβασης

Το ίδιο έργο το έχουμε ξαναδεί στο Ιράκ. Τότε το ΝΑΤΟ προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο ότι ο Σαντάμ διέθετε χημικά, βιολογικά και, γενικά, ποικίλα όπλα μαζικής καταστροφής. Με αυτή την πρόφαση έγινε η εισβολή στη χώρα, χωρίς να βρεθούν βέβαια τα φοβερά αυτά όπλα. Αλλά ποιός θα ασχολούταν πια, αφού η δουλειά που έπρεπε να γίνει, είχε γίνει.

Όταν ένα κόλπο πιάνει μια φορά, γιατί να μην ξαναχρησιμοποιηθεί; Επόμενο θύμα η Συρία! Ίδια είναι η μεθοδολογία, πρωτόγονη κατά τη γνώμη μου σε σχέση με την εφαρμοζόμενη από τους γερμανούς, δηλαδή την κατάληψη μιας χώρας με τη μέθοδο της σωτηρίας από το υπερβολικό δημόσιο χρέος. Βέβαια, η γερμανική είναι πιο χρονοβόρα, αφού θα πρέπει να σε φορτώσουν δανεικά, να φουσκώσει το χρέος σου, ώστε να έλθουν μετά να σε "σώσουν". Η αμερικανική μέθοδος είναι πιο γρήγορη: κατηγορούν τη χώρα-στόχο ότι είναι πιθανόν να διαθέτει επικίνδυνα όπλα και εισβάλλει σ'αυτή για να την αποτρέψει να τα χρησιμοποιήσει. Αν ο ισχυρισμός τους αποδειχθεί αληθινός, εναπόκειται στο μέλλον. Αλλά και να αποδειχτεί ότι δεν είχαν δίκιο, ποιος θα τους ψέξει;

Είναι φανερό πια, ότι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το  βάρος της γερμανοαμερικανικής αντιπαράθεσης πέφτει στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου.

Οι Γερμανοί έκαναν ήδη την επόμενη κίνησή τους καταλαμβάνοντας και την Κύπρο με τη γνωστή πια μέθοδο της διάσωσης, αφού την είχαν πρώτα δυσφημίσει με τον αστείο (αφού οι γερμανοί είναι πολύ μπροστά και σε αυτόν τον τομέα, όπως και στον τομέα λαδώματος πολιτικών) και ανυπόστατο (όπως πιστεύω θα αποδειχτεί πολύ σύντομα, τουλάχιστον στο βαθμό που την κατηγορούν ότι το έκανε) ισχυρισμό του ξεπλύματος χρήματος.

Η σειρά των αμερικανών τώρα να κάνουν τη δική τους κίνηση και να πατήσουν πόδι σε μια χώρα της περιοχής. Κι εφόσον οι χώρες που είναι μέλη της Ε.Ε. είναι γερμανικής επιρροής/κυριαρχίας, οι αμερικανοί βάζουν στο στόχαστρο χώρες του ισλαμικού κόσμου, με άλλοθι που έχουν υφάνει συστηματικά από την περίφημη μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οι εξελίξεις μπορούν εύκολα να προβλεφθούν από όποιον παρακολουθεί, έστω και λίγο, τον τρόπο που ενεργούν οι μεγάλες δυνάμεις του 21^ου αιώνα.

Το θέμα είναι, ότι οι εξελίξεις μας αφορούν άμεσα. Και όλα αυτά τυχαίνουν στην άσχημη για μας συγκυρία, που η ιθαγενής τρικομματική κυβέρνηση και οι βουλευτές της είναι υποχείρια των γερμανών. Οπότε μόνο ο θεός της Ελλάδας μπορεί να μας γλυτώσει.

Η ιδιότυπη ευστάθεια της "παραπαίουσας" κυβέρνησης Σαμαρά (του Σταύρου Λυγερού)

Πολλοί θεωρούν ότι οι εύθραυστες ισορροπίες που υπάρχουν στην τρικομματική κυβέρνηση δεν ευνοούν τη μακροζωία της. Είναι όμως έτσι; Υπάρχει κάποιος από τους συμμετέχοντες, που θα έπαιρνε το ρίσκο να τη ρίξει; Στα ερωτήματα αυτά απαντάει ο κ.Στ.Λυγερός με το άρθρο του που αναδημοσιεύω παρακάτω από τα σημερινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Η ιδιότυπη ευστάθεια της "παραπαίουσας" κυβέρνησης Σαμαρά

Αυτή τη φορά η ΔΗMAP δεν συ­γκέντρωσε τους προβολείς της δημοσιό­τητας λόγω της αντίρ­ρησής της για κάποια απαίτηση της τρόικας, όπως είχε συμβεί προσφάτως με το χαράτσι.

Τους συγκέντρωσε λό­γω της δημόσιας σύγκρουσης δύο στε­λεχών της, του υπουργού Δικαιοσύνης, Α. Ρουπακιώτη, με τον υπουργό Δημόσι­ας Διοίκησης, Α. Μανιτάκη, σε συνδυα­σμό με την παρέμβαση της υφυπουργού Υγείας, Φ. Σκοπούλη, στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Τα δύο αυτά επεισόδια καταδεικνύουν ότι η ΔΗΜΑΡ έχει καταστεί ο αδύναμος κρίκος του κυ­βερνητικού συνασπισμού.

Το πρόβλημα με την κυβέρνηση Σαμα­ρά δεν είναι μόνο ότι τρία κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές ορίζουσες υποχρεώθηκαν από τις περιστά­σεις να σχηματίσουν κυβέρνηση και ως εκ τούτου είναι αναπόφευκτο να προκύ­πτουν πολιτικές τριβές. Είναι, επίσης, ότι αυτή η κυβέρνηση οικοδομήθηκε κατά τρόπο που να μην εξασφαλίζει την ταχεία και δημιουργική επίλυση των διαφορών.

Η πρακτική που κατά κανόνα ακολου­θείται στις ευρωπαϊκές χώρες είναι οι αρχηγοί των μικρότερων κυβερνητικών εταίρων να ορίζονται αντιπρόεδροι και να αναλαμβάνουν σημαντικά χαρτοφυλάκια. Αυτό γίνεται κυρίως επειδή η λειτουργική παρουσία των πολιτικών αρχηγών προ­σφέρει τη δυνατότητα διαρκούς διαβούλευσης εντός των κυβερνητικών οργά­νων, ώστε να αποφεύγονται οι συγκρού­σεις και να επιτυγχάνεται συντονισμός.