Η Νέα Τελική Λύση των Γερμανών (του Αλέξανδρου Μπούφεση)

Τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στο παρακάτω άρθρο (πρέπει σε όλους να) είναι γνωστά, αφού περιλαμβάνονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, που υπογράφηκε την 1η/12/2009. Τα επακόλουθα τα βιώνουμε τόσο οι Έλληνες όσο και άλλοι λαοί (κυρίως της Νότιας Ευρώπης). 
Μπορούμε να αποφύγουμε όσα μέλλουν να συμβούν; πάντα είναι δυνατόν να αποφευχθούν επερχόμενα δεινά, αρκεί να υπάρχει η σχετική βούληση (εκτός αν πιστέψουμε ότι "το μοιραίον φυγείν αδύνατον").
Το άρθρο που αναδημοσιεύω είναι του Αλέξανδρου Μπούφεση, γεωπολιτικού αναλυτή και συγγραφέα του βιβλίου "Οι θεοί του πολέμου" (εκδόσεις Λιβάνη).

Η ΝΕΑ ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

στην ευρωπαϊκή κρίση θεσμών και οικονομίας
Ανατριχίλα και αηδία προκαλούν σε αυ­τόν που «ερευνά τας γραφάς», σύμφωνα με το ιερό Ευαγγέλιο, ο ρόλος των ευρωπαϊκών αλλά και των εγχώριων παραγόντων στην «τελική ευθεία», στην οποία έχει εισέλθει η κρίση στην Ευ­ρωζώνη. Αμέτρητα ερωτήματα ταλανίζουν τους Έλληνες ειδι­κούς και μη, από τότε που άρχι­σε η μεγαλύτερη «γενοκτονία» από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σχετικά με το κατά πόσο ωφέ­λιμα είναι τα οικονομικά μέτρα και κατά πόσο οι κυβερνήσεις αργά ή γρήγορα ενδίδουν στις εντολές των Βρυξελλών. Είναι άγνωστο ακόμα γιατί, εφόσον υπάρχουν τα κατάλληλα έγγραφα, υπογε­γραμμένα και αναρτημένα στο Διαδίκτυο, τα εγχώρια ΜΜΕ προτιμούν εσκεμμένα το δρόμο της τρομολαγνίας από αυτό της αλήθειας η οποία δεν είναι άλλη από το ότι έχουμε απωλέσει την εθνι­κή μας κυριαρχία πολύ πριν οι συγκεκριμένες λέξεις βγουν από τα χείλη των ευρωαξιωματούχων. Η «νέα τελική λύση» είναι κανονικά υπογεγραμμέ­νη, ως να ήταν συνθήκη παραδόσεως άνευ όρων της χώρας μας, ήδη απ' όταν υπεγράφη η Συνθήκη της Λισαβόνας την 1η Δεκεμβρίου του 2009. Στη συνέχεια ακολούθησε αυτή η περίφημη «ευρωπαϊκή κρί­ση», προκειμένου να συμμορφωθούν κάποιες «ατίθασες» χώρες όπως το Ηνωμένο Βα­σίλειο, για παράδειγμα και, φυσικά, για να «ανταμειφθούν» οι κερδοσκόποι, οι γύπες και τα ερπετά των αγορών, που τόσο πολύ βοήθησαν τη Νέα Γερ­μανία αφότου ενοποιήθηκε.

Το ερώτημα όμως που παρα­μένει αναπάντητο είναι το εξής: Η χώρα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σ' ένα νέο εμφύλιο ή σε εξέγερση ή ακόμα και σε τρομοκρατικό χτύπημα από τα ακροϊσλαμικά στοιχεία τα οποία έχουν εισέλθει -παρανόμως αν και ο όρος πλέον καθίσταται πλεονάζων- στη χώρα. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κάνει κάτι για να το αποτρέψει; Η απάντηση είναι πως αυτό ακριβώς επι­διώκει προκειμένου να αρχίζει να προσαρτά de jure πλέον, ευρωπαϊκά εδάφη.

Η Συνθήκη και οι τροποποιήσεις

Όπως και με κάθε άλλη αλήθεια που ελ­λοχεύει κάτω από το απίστευτο βάρος των ψευδών πληροφοριών, της προπαγάνδας και του information warfare εν γένει, έτσι και το ανίερο modus operandi συγκαλύφθηκε εντέχνως από τα εγχώρια ΜΜΕ. Ας δούμε όμως και «επί χάρτου» τις «ασκήσεις της επερχόμενης δικτατορίας» στις οποίες επιδίδονταν οι παράγοντες της ΕΕ. Ας αρχίσουμε με πρώτο και καλύτε­ρο το κείμενο εισαγωγής της Συνθήκης «Η αυτού μεγαλειότης ο βασιλεύς των Βέλ­γων, η αυτής μεγαλειότης η βασίλισσα της Δανίας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο πρόεδρος της Ιρλανδίας, ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, η αυτού μεγαλειότης ο βα­σιλεύς των Ισπανών, ο πρόεδρος της Γαλλι­κής Δημοκρατίας, ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, η αυτού εξοχότης ο δούκας του Λουξεμβούργου, η αυτής μεγαλειότης η βασίλισσα της Ολλανδίας, ο πρόεδρος της Πορτογαλικής Δημοκρατίας και η αυτής μεγαλειότης η βασίλισσα του Ηνωμένου Βα­σιλείου και Βορείου Ιρλανδίας αποφάσισαν την απαρχή μιας νέας εποχής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης [ΣΣ.: Ο γράφων δεν χρησιμο­ποιεί επ' ουδενί την αντίστοιχη έννοια του «integration» ως «ενοποίηση», διότι ο όρος αυτός δεν συνάδει με όλους τους παραπάνω τίτλους βασιλέων και αρχιδουκών, που πα­ραπέμπουν στην προ υπογραφής της Magna Carta εποχής! Αντίθετα ο όρος «ολοκλήρω­ση» ταιριάζει εξαιρετικά σε ένα εν δυνάμει διαμορφωμένο ολοκληρωτικό σύμπλεγμα κρατών στη μορφή της συνομοσπονδίας με τελικό στόχο τη διαμόρφωση μιας ενιαίας κυβέρνησης], η οποία άρχισε με τη διαμόρφωση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (European Communities)».

Από την εισαγωγή, λοιπόν, κάποιοι βασιλείς και αρχιδούκες συν κάποιους προέδρους κρατών που έχουν ιστορία στην «ολοκλή­ρωση», καθώς επίσης και κάποιοι πρόεδροι άλλων κρατών που απλά παρίσταντο (Ελλη­νική, Πορτογαλική Δημοκρατία), στο πλαί­σιο του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αποφάσισαν να «ξαναολοκληρώσουν» την Ευρώπη όχι ακριβώς όπως παλαιά, αυτή τη φορά πιο «δημοκρατικά». Στις αποφάσεις που αναφέρονται συνοπτικά στην αρχή του κειμένου παρατηρούμε και «κά­ποιες» που μέλλει να παίξουν εξαιρετικά δραματικό ρόλο στα γεγονότα που θα ακολου­θήσουν τις επόμενες ημέρες, ε­βδομάδες ή μήνες (maximum).

«Αποφάσισαν να θέσουν κοινή υπηκοότητα στους πολίτες των χωρών τους»

«Αποφάσισαν την εφαρμογή μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, η οποία δύναται να αποτελέσει, σύμφωνα με το άρθρο 42, το υπό­στρωμα για μια ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα, συνεπώς στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής ταυτότητας και ανεξαρτησίας, ούτως ώστε να προωθήσουν την ειρήνη, την πρόοδο και την ανάπτυξη τόσο στην Ευ­ρώπη όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο». Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετούνται οι αξιωματούχοι των άνω κρατών συνιστά τα εξής:

•      Η Ευρώπη ήταν ένα σύνολο κρατών με δεδομένη την πολιτική ανομοιομορφία, εντούτοις αυτή η ανομοιομορφία μαζί με άλλου είδους πολιτισμικές - πολιτικές δια­φορετικότητες θα πρέπει να παύσει να υφίσταται. Τούτο καθίσταται ευθέως με τον όρο «κοινή υπηκοότητα», ο οποίος προϋ­ποθέτει κοινές υποχρεώσεις όχι με δύο μέτρα και δύο σταθμά (εθνικό - ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο π.χ.), αλλά βασισμένες πάνω σε έναν ενιαίο πολιτικό άξονα.

•      Η μελλοντική σύσταση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού στρατού είναι μεν θέμα, συζητείται, ωστόσο ακροθιγώς. Μεγαλύτερη σημασία έχει η ενιαία εξωτερική πολιτική -για παράδειγμα αποκηρύσσομεν διά κοι­νού στόματος τον «Σατανά» που ονομάζε­ται ΗΠΑ ή οποιονδήποτε άλλο «Σατανά» εμποδίσει τα συμφέροντά μας- αλλά και η ενιαία «ασφάλεια», όρος ο οποίος παραμέ­νει θολός καθότι δεν αναφέρεται στα σύ­νορα της Ευρώπης μόνο, αλλά κάνει λόγο για εδραίωση/ενοποίηση (consolidation), προώθηση κλπ. ενός ευρωπαϊκού status quo τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο τελευταίος όρος «τρομάζει» αρκετά. Ποιος είναι αυτός ο φορέας-θεσμός ο ο­ποίος δεν είναι τόσο ενισχυμένος ώστε να έχει μορφή στρατού, αλλά ούτε και τόσο περιορισμένος ώστε να δρα όπως η Europol για παράδειγμα - υπόψη υπηρεσία που ήδη υπάρχει, δεν κατονομάζεται όμως ως Europol στην άνω ευρωπαϊκή χάρτα, που σημαίνει πως η αναφορά δεν γίνεται στην εν λόγω υπηρεσία. Με λίγα λόγια εκείνο το οποίο απασχολεί τις ευρωπαϊκές κυβερνή­σεις είναι η ύπαρξη ενός εκστρατευτικού σώματος πολλαπλών ρόλων, του οποίου το δόγμα να βασίζεται πρωτίστως στην ικανό­τητα παράταξης δυνάμεων και να μπορεί να ανταποκριθεί τόσο σε εσωτερικές όσο και σε εξωευρωπαϊκές προκλήσεις - επα­ναλαμβάνουμε, χωρίς να είναι στράτευμα ή αστυνομική δύναμη.

Η ευρωπαϊκή ασφάλεια

Προτού όμως προβούμε σε περαιτέρω ανάπτυξη αυτής της περίεργης αντίληψης περί ευρωπαϊκής ασφάλειας, ας δούμε τι προβλέπει η χάρτα για τα «εθνικά Κοινο­βούλια» (ο όρος σε εισαγωγικά, γιατί μετά την παράθεση ο καθείς καταλαβαίνει πως μόνο ως εθνικά δεν θεωρούνται).

«Λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο τα εθνικά Κοινοβούλια αναλύουν εξονυχιστικά τις αποφάσεις των κυβερνή­σεων σε σχέση με την ΕΕ και θέλοντας να 'ενθαρρύνουμε' τον ευρύτερο ρόλο των Κοινοβουλίων πάνω σε ευρωπαϊκά ζητή­ματα, αποφασίσαμε όλα τα white και green papers, καθώς και οποιοδήποτε άλλο έγ­γραφο νομικού περιεχομένου να μοιράζο­νται ταυτόχρονα στο ευρωπαϊκό και στα εθνικά Κοινοβούλια».

Κάποιος ξέχασε να «ευχαριστήσει τους εκλεκτούς εταίρους μας» που μας δίνουν αυτή τη δυνατότητα, αλλά το ανεκδιήγητο, το πρω­τάκουστο και πραξικοπηματικό ακολουθεί:

«Τα εθνικά Κοινοβούλια έχουν δικαίωμα να αποστείλουν στον πρόεδρο της Κομι­σιόν, του Συμβουλίου και του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την άποψή τους σχετικά με το κατά πόσο το κάθε νομοθετικό διάταγμα συνάδει με το βαθμό εξάρτησης της κάθε χώρας από την ΕΕ».

Με λίγα λόγια είχαμε (διότι τώρα το απωλέσαμε κι αυτό) το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε για το αν ένα νομικό διάταγμα της Ένωσης «υπερβαίνει» τις δεσμεύσεις μας προς την ΕΕ, δηλαδή σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας (που εμπράκτως ακόμα και στη χάρτα φαίνεται πως θα πρέπει να αρχί­σουν να «αραιώνουν σιγά σιγά») είχαμε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε.

Τελικό συμπέρασμα; Δεν ήταν το Μνημό­νιο που μας στέρησε την εθνική κυριαρχία- το Μνημόνιο μας την εξαφάνισε εντελώς, αν φυσικά υποθέσουμε πως υπάρχει κά­ποιο μέτρο σε αυτό που ονομάζουμε εθνική κυριαρχία. Με άλλα λόγια, με την υπογρα­φή της Συνθήκης περάσαμε αυτομάτως σε καθεστώς ημιαυτονομίας -στην καλύτερη περίπτωση-, τότε όμως μόνο οι Βρετανοί αντέδρασαν έντονα οι οποίοι παρεμπιπτό­ντως δεν έδωσαν carte blanche ως άλλοι Ιάπωνες για να υπογραφεί μια ντροπιαστική συνθήκη άνευ όρων. Εμείς από την άλλη μεριά, σε ένα ρεσιτάλ δουλοπρέπειας δηλώσαμε «πίστη και υποταγή (allegiance) στα ευρωπαϊκά ιδεώδη, στη σημαία της Ευ­ρωπαϊκής Ένωσης, στο ευρώ, στον ύμνο της ΕΕ, που είναι ο Ύμνος στη Χαρά, γραμμένος από τον Μπετόβεν, και αναγνώριση της 9ης Μαΐου ως ημέρας γιορτής για την ΕΕ και για τους Έλληνες» (αυτολεξεί μετάφραση sector C52 declaration by Member States).

Βέβαια, οι Βρετανοί αναμένεται να «πλη­ρώσουν πολύ άσχημα» αυτή τους την «απειθαρχία» στο Νέο Ράιχ, χάνοντας εν τω μέλλοντι τη Σκωτία. Να σημειώσουμε πως είναι παλαιά τακτική των Γερμανών -τουλάχιστον από το '90- να χρηματοδο­τούν και ακροδεξιούς και αποσχιστικούς πυρήνες με τρανότερο παράδειγμα αυτό της Τσεχοσλοβακίας, όταν οι Γερμανοί επι­δότησαν τους εθνοκεντρικούς αποσχιστικούς πυρήνες των Σλοβάκων προκειμέ­νου να σπάσουν τη χώρα στα δύο. Για να μην αναφέρουμε και την περίπτωση του υιού ακρογωνιαίου στελέχους στο CDU επί κυβερνήσεως Χέλμουτ Κολ, ο οποίος αφού τελείωσε την αντίστοιχη Ευελπίδων στη Γερμανία μετανάστευσε στην Αμε­ρική και πλαισίωσε τις φασιστικότερες και πλέον περιθωριακές οργανώσεις της χώρας επιδοτώντας τες. Ήταν η δεύτερη φορά που οι γερμανικές Ειδικές Δυνάμεις δρούσαν εκτός εδάφους τους -η πρώτη ήταν στην Αφρική, όταν είχε καταληφθεί επιβατικό αεροπλάνο της Λουφτχάνσα από τρομοκράτες- προκειμένου να κά­νουν extract το συγκεκριμένο άτομο, από νατοϊκό έδαφος αυτή τη φορά, και μά­λιστα από τις ΗΠΑ, οι οποίες ούτε καν διαμαρτυρήθηκαν γι' αυτό το πρωτο­φανές θράσος από μεριάς Γερμανών.

Φυσικά, επίσης δεν πρέπει να ξε­χνάμε πως πρώτοι οι Γερμανοί επιδό­τησαν την Κροατία και προμήθευσαν στους Κροάτες όπλα προκειμένου να αρχίσει ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος στον οποίο, να θυμίσουμε, σφαγιά­στηκαν χιλιάδες Σέρβοι της Κράινα (ας αφήσουμε για λίγο τη Σρεμπρένιτσα και τους «μύθους» που έχουν πλεχθεί γύρω από τα πραγματικά γεγονό­τα), όταν ο «συγχωρεμένος» Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ δομούσε τη Συνθήκη του Ντέιτον, απαγορεύοντας στον Μιλόσεβιτς να στείλει στρατό προς υπερά­σπιση της σερβικής περιοχής.