Ελλάδα και Κύπρος, τα ευρωπαϊκά πειραματόζωα

Πολλοί πιστεύουν ότι το δρόμο για τη μοίρα που έλαχε στην Κύπρο, τον άνοιξε η απάθεια και η μοιρολατρεία των πολιτών της Ελλάδας. Φαίνεται ότι στη χώρα μας δεν εφαρμόστηκε ο Blietzkrieg (ο κεραυνοβόλος πόλεμος), επειδή ο νέος γερμανικός άξονας (συν το ΔΝΤ) φοβόταν τυχόν έντονη αντίδραση από τους "ατίθασους" Έλληνες (τους πολίτες βέβαια, όχι τους πολιτικούς, που τους είχαν δεδομένους). Όταν όμως διαπίστωσαν ότι οι φόβοι τους ήταν αβάσιμοι, και για να μη χάνουν χρόνο, η επέμβαση στην Κύπρο έγινε αστραπιαία. Μάλιστα, σε αυτή την περίπτωση έγινε προσπάθεια από την Κυπριακή Βουλή (αφουγκραζόμενη την επιθυμία των πολιτών) να αποσοβηθούν τα σχέδια των γερμανών, αλλά η απάντηση του "ισχυρού" παράγοντα ήταν παραδειγματικά τιμωρητική (αν και υπήρξε ένα όφελος για τους κύπριους μικροκαταθέτες, που γλύτωσαν το κούρεμα των καταθέσεών τους). Το γεγονός αυτό έδωσε την ευκαιρία στα θλιβερά ανθρωπάκια του "ναι σε όλα", τους κυβερνητικούς βουλευτές της ελληνικής βουλής (που επί μια σχεδόν βδομάδα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης), να θριαμβολογούν στα τηλεοπτικά παράθυρα για τα πάθη των Κυπρίων και να τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για την υποταγή τους στα ξένα κελεύσματα.
Στο παρακάτω άρθρο περιγράφεται η μοίρα των δύο ελληνικών χωρών, ποιοί άλλοι παράγοντες έχουν συμφέροντα και τι μέλλει γενέσθαι. 

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ, ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΕΙΜΑΤΟΖΩΑ

(του Οδυσσέα Διομήδους)

H Κύπρος ακολουθεί πλέον, την τραγική μοίρα της Ελλάδας. Στην Κύπρο έχει ανεβεί το έργο που παίζεται στην Ελλάδα τρία χρόνια τώρα: καταστρέφοντας ένα κράτος, εξοντώ­νοντας έναν λαό. Το φως στην άκρη του τούνελ, που μας υπό­σχονται καιρό τώρα, δεν φαίνεται. Και μάλλον το «φως» είναι η υπόσχεση-αναισθητικό για όσους ακόμη επιμένουν να ελπί­ζουν. Μόνο που αυτοί λιγοστεύουν.

Η Κύπρος, με ασπόνδυλη ηγεσία, στοιχίζεται πίσω από την Ελλάδα των μνημονίων - για το καλό μας-, όπως θα έλεγε ο παλιός ροκ στίχος του Γιάννη του Μηλιώκα.

Αυτή την ώρα, πρώτιστο μέλημα ενός ολίγιστου πρωθυπουρ­γού στην Ελλάδα και ενός εξίσου υποταγμένου προέδρου στην Κύπρο είναι η διατήρηση της χώρας μας στην ευρωζώνη και στο φετίχ που λέγεται «ευρώ». Οι εναλλακτικές απορρίπτονται, ακριβώς γιατί έτσι το θέλει και το απαιτεί ο σχεδιασμός των κέντρων που δίνουν τις εντολές. Απαγορεύεται κάθε σκέψη για στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς ή το ΔΝΤ, απαγορεύεται η, ανάγνωση έστω, της εναλλακτικής άποψης, δηλαδή της προετοιμασίας Ελλάδας και Κύπρου για συντεταγμένη και από κοινού έξοδο από το ευρώ (όχι από την Ευρωπαϊκή Ένωση!).

Οι ηγετίσκοι μας (εκλεγμένοι από εμάς, και αυτό ας μην το ξεχνάμε) αποκρύπτουν από τους Έλληνες ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα το έχει όχι αυτός που χρωστάει, αλλά αυτός που του χρωστάνε! Από τα πολλά και τεκμηριωμένα που ενισχύουν τον ισχυρισμό μας, επιλέγουμε τον οικονομικό Τύπο της Γερμα­νίας και τη βαριά Handelsblatt που, λέγοντας τα πράγματα με τ' όνομά τους, καταλήγει στο ότι το κόστος για τη Γερμανία από μια ελληνική έξοδο εκτιμάται ότι θα πλησιάσει στο ένα τρι­σεκατομμύριο ευρώ! Μπορεί να φαντάζει υπερβολικό το ποσό, όμως: βάσει των γερμανικών πάντα εκτιμήσεων, 75 δισ. ευρώ θα είναι οι άμεσες απώλειες από τα οφειλόμενα χρέη τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, 175 δισ. ευρώ θα είναι οι απώλειες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τον μηδενισμό της αξίας των ελληνικών ομολόγων που διατηρεί στο χαρτοφυλάκιό της, 380 δισ. ευρώ θα είναι το κό­στος για την στήριξη των πορτογαλικών και ιρλανδικών ομο­λόγων, των οποίων οι αγορές θα καταρρεύσουν άμεσα σε αντί­θετη περίπτωση, και 350 δισ. ευρώ θα απαιτηθούν για τη στή­ριξη των ισπανικών και των ιταλικών τραπεζών.

Ο Βρετανός ευρωβουλευτής Nigel Farage, από τις πιο ελεύ­θερες και μαχητικές φωνές μέσα στην Ευρωβουλή, επιβεβαιώνει τα παραπάνω: «Δεν συμφέρει τις Βρυξέλλες η πτώση της Ελλά­δας, της Κύπρου, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας ή της Ιρλαν­δίας. Ξέρουν ότι αν πέσει μια χώρα θα γκρεμιστούν όλα, και η Γερμανία θα έχει μεγάλες απώλειες, πιθανά και ένα τρισ. ευρώ. Αυτό που έκαναν στην Κύπρο τώρα είναι ικανοί να το κάνουν στην Ιταλία, στην Ισπανία κλπ. Η Ευρωζώνη διοικείται από άτομα που δεν σέβονται ούτε τη δημοκρατία, ούτε τους νόμους».

Ας δούμε, όμως, κάποια πράγματα στον κεραυνοβόλο πό­λεμο, τον Blietzkrieg, που δέχθηκε η Κύπρος: Η στάση της Αθήνας και της τρικομματικής συγκυβέρνησης υπήρξε πραγματικά θλιβερή. Την ώρα που η «ενωμένη» Ευρώπη έσερνε την ημικατεχόμενη Κύπρο, όπως ο τοκογλύφος τον ανυπεράσπι­στο δανειολήπτη από τα μαλλιά, τι έπραττε η μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά; Γιατί δεν άσκησε και βέτο ακόμη, προκειμένου να προστατέψει την Κυπριακή Οικονομία, εκθέτοντας τις επιλογές του Αναστασιάδη; Γιατί δεν έσπευσαν σε κοινές δράσεις Αθήνα και Λευκωσία, γιατί δεν προχώρησαν σε plan Β, μετά το ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής: Πού ήταν η πολυδιαφημισμένη ελλαδική συμπαράσταση και συμπαράταξη; Για πολλοστή φορά, για την ένοχη Αθήνα, η Κύπρος ήταν μακριά.

Αντίθετα, όλοι οι «συνήθεις και λαλίστατοι», από τον Σαμαρά και τον Αβραμόπουλο μέχρι τον Στουρνάρα και τον Προβόπουλο, κρύφτηκαν. Διότι εκείνη την ώρα έδιναν εξετάσεις στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Και έπρεπε να τις περάσουν με καλό βαθμό. Και διαγωγή κοσμιοτάτη. Έπρεπε να περάσει η κατατρομοκράτηση όλων των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, μέσω της δοκιμασμένης συνταγής του σοκ και δέος: Δείτε τι έπαθε η απείθαρχη Κύπρος και προσέξτε, γιατί θα πάθετε τα ίδια και χειρότερα!

Το Βερολίνο και η Μέρκελ, έμπλεοι τευτονικής αλαζονείας, απλώς προελαύνουν ως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που θα ανοίξουν τον δρόμο για «άλλους», ακόμα πιο επικίνδυνους.

ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Οι Έλληνες της Κύπρου δεν δικαιούνται να έχουν άλλοθι! Για έναν απλό λόγο: Γνώριζαν ποιος είναι ο «πρόθυμος» Αναστασιάδης, τουλάχιστον από εποχής σχεδίου Ανάν. Γνώριζε και έβλεπε, όμως, ο κυπριακός Ελληνισμός και αυτό που έπαθε πρώτη η Ελλάδα. Γι’ αυτό, η ανάδειξη στο προεδρικό αξίωμα ενός ανθρώπου που εφαρμόζει στην Κύπρο τη «δοκιμασμένη συνταγή Γιωργάκη», συνιστά κατά τραγικό τρόπο (και με τρα­γική κατάληξη) συλλογική ευθύνη της κυπριακής κοινωνίας.

Ο Αναστασιάδης έπαιξε απόλυτα το παιχνίδι της Γερμανίας, σε έναν καλά προετοιμασμένο σκηνοθετημένο θάνατο της Κύ­πρου. Για να περάσει η μεθόδευση, έπρεπε να ακυρωθεί κάθε άλλη προοπτική. Έτσι, έκπληκτη η ρωσική αντιπροσωπεία που μετέβη στη Λευκωσία για να συζητήσει για λύση-πακέτο, είδε να έρχεται προς συνάντηση μαζί τους όχι ο νεοεκλεγείς πρό­εδρος της Κύπρου, αλλά ο Υπουργός Οικονομικών, συνοδευόμενος από δύο μέλη της εν Κύπρω... τρόικας! Και όταν, λίγες ημέρες μετά, ο Μιχάλης Σαρρής μετέβη στη Μόσχα, είπε απε­ρίφραστα στους Ρώσους, που ήθελαν ευρύτερη συμφωνία οικο­νομικής, ενεργειακής και αμυντικής συνεργασίας, πως «είχε σαφή εντολή από τον πρόεδρο της Κύπρου να συζητήσει μόνο για δάνειο».

Τα παραπάνω θυμίζουν καταπληκτικά κάποιο άλλο ταξίδι, λίγα χρόνια πριν. Εκείνο του Γιώργου Παπανδρέου που μιλού­σε σε έναν έκπληκτο Πούτιν για «πράσινη ανάπτυξη», την ώρα που ο Ρώσος ηγέτης τού έθετε ζήτημα στενότερης συνεργασίας των δύο χωρών. Είναι βέβαιο πως σήμερα οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν Ελλάδα και Κύπρο ως προτεκτοράτα, αφερέγγυα κρα­τίδια που δεν τολμούν να πουν ούτε «καλημέρα» αν δεν το ε­γκρίνουν οι προστάτες τους. Ουδέποτε η εξάρτηση, ειδικά της Ελλάδας, υπήρξε πιο βαθιά. Και θλιβερή...

Το ίδιο θέατρο έπαιξε η κυβέρνηση της Κύπρου και με την Κίνα. Υπήρξε πρόταση από το Πεκίνο για προπώληση φυσικού αερίου, ύψους περίπου 10 δισ., που θα απομάκρυνε τον κίν­δυνο του μνημονίου. Σύμφωνα με τον υποψήφιο πρόεδρο και τέως Υπουργό Εξωτερικών, Γιώργο Λιλλήκα, ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης του είχε αποκαλύψει ότι υπήρξε πρόταση για προπώληση φυσικού αερίου στην Κίνα, ύψους 10 δισ., αλλά την απέρριψε. Ως δικαιολογητικό, ο Κύπριος πρόεδρος επικαλέστηκε πιθανή παραβίαση των ευρωπαϊκών οδηγιών. Ο Γιώργος Λιλλήκας ανταπάντησε πως οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν αυτοί πρώτοι παραβιάσει κάθε αρχή και αξία της ΕΕ, όμως ο Αναστασιάδης ήταν «αλλού». Ο νοών νοείτω...

Ο «ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ» ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ

Η μερκελική Γερμανία, όπως προαναφέραμε. προελαύνει ως ο «καταστροφέας» της Κυπριακής Οικονομίας, όμως έπονται «άλλοι» που θα αποτελειώσουν την Κύπρο σε πολιτικό πλαίσιο.

Η Λευκωσία έστειλε το μήνυμα: Δεν θα έχουμε αντιστάσεις, υποκύπτουμε εύκολα, δεν θα σας δημιουργήσουμε προβλήματα. Εδώ είναι το πιο τραγικό. Διότι, πίσω από τους Γερμανούς που εκτέλεσαν την Κύπρο οικονομικά, καραδοκούν και αδημονούν οι Άγγλοι, που θα αναλάβουν τη «λύση» του Κυπριακού, και οι Αμερικανοί, που θα χειριστούν το κεφάλαιο «ενέργεια». Υπάρχει, δηλαδή, ένας άτυπος «καταμερισμός» εργασίας, ώστε στο τέλος της ημέρας η Κύπρος (παρέα εννοείται με την Ελλάδα) να είναι πλήρως και σε κάθε επίπεδο προτεκτορατοποιημένη.

Η υποταγή της Κύπρου στο μνημόνιο, το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες θα κοστίσει πολύ ακριβά. Τώρα οι Δυτικοί, και ακόμη πιο συγκεκριμένα τα κέντρα που ετοιμάζουν τη «λύση», γνωρίζουν ότι το έργο τους θα είναι εύκολο. Το θλιβερό παράδειγμα της Ελλάδας συνιστά τώρα τον οδικό χάρτη: όπως εκβιάζεται η Ελλάδα, ως «ναρκομανής» για να πάρει κάθε φορά τη δόση της, και της ζητάνε απολύσεις, μειώσεις μισθών και χαράτσια, έτσι θα εκβιάζεται από τούδε και η Κύπρος. Στην περίπτωσή της, όμως, προαπαιτούμενο για την επόμενη δόση θα είναι κάθε φορά «μια καλή κίνηση» στο Κυπριακό και, εν τέλει, μια καταστροφική-διαλυτική λύση

Και επειδή το «δέσιμο» του ασθενούς στην καρέκλα του «ψυχιατρείου» πρέπει να είναι σφιχτό, θα δεσμευτεί από τους σωτήρες και δανειστές μας αυτό που συνιστά την τελευταία μα και μεγαλύτερη ελπίδα μας: ο ενεργειακός μας πλούτος - πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Σε Ελλάδα και Κύπρο. Ειδικά για τη Μεγαλόνησο, που σε τρία ή τέσσερα χρόνια θα μπορεί να αντλήσει ζεστό χρήμα από το φυσικό αέριο, προέχει να προσδεθεί ταχύτατα, εδώ και τώρα ώστε να μην έχουν οι «εταίροι» μας προβλήματα αύριο, και να συρθεί η Κύπρος στα νέα «σχέδια Ανάν».

Ο αρχιμάγειρας της «λύσης» που σιγοψήνεται στο Κυπριακό, ο απεσταλμένος του ΟΗΕ και πάντα φιλότουρκος Αλεξάντερ Ντάουνερ, ξεκαθαρίζει το τοπίο: «Oι δύο πλευρές έχουν ισχυρούς οικονομικούς λόγους να συμφωνήσουν για επανένωση της Κύπρου, καθώς κάτι τέτοιο θα βοηθήσει στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων και στη γρήγορη εκμετάλλευση (σ.σ. από ποιούς;) του φυσικού αερίου στο νησί».

Η αισιοδοξία είναι διάχυτη και στην Άγκυρα Ο τουρκικός Τύπος, με ασυνήθιστη πυκνότητα, παρουσιάζει δημοσιεύματα περί επικείμενης λύσης στην Κύπρο, η οποία λύση «...θα είναι προϊόν του παράθυρου ευκαιρίας που δημιούργησε το αποτέλεσμα των εκλογών στην Κύπρο, σε συνάρτηση με την ψυχολογική κατάσταση των Κυπρίων ένεκα της οικονομικής κρίσης».

Τα τουρκικά δημοσιεύματα βρίσκουν βολική την εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη. Οι Τούρκοι θεωρούν τον χρόνο κατάλληλο για λύση συγκεκαλυμμένης διχοτόμησης, με ταυτόχρονη επίλυση του διαμοιρασμού των κερδών από τα κοιτάσματα της κυπριακής ΑΟΖ στην αυθαίρετη λογική του 50:50.

Μετά τη γερμανική επίθεση, ακολουθεί μία βρετανικής εμπνεύσεως «λύση» που θα ικανοποιεί απόλυτα τους Τούρκους, με δύο ιδρυτικά συνιστώντα κράτη με ισχυρές εξουσίες, που στην ουσία θα είναι συνομοσπονδία - δηλαδή καθαρή διχοτόμηση. Να σημειωθεί ότι ήδη το 2011 ο Αναστασιάδης είχε προτείνει, στην παραπάνω γραμμή, τα συνιστώντα κράτη να έχουν διευρυμένες εξουσίες για αποκέντρωση εξουσιών και καλύτερη διακυβέρνηση.

Μετά το πρώτο μνημόνιο για την Κύπρο (η ελλαδική εμπειρία πιστοποιεί πως θα ακολουθήσουν κι άλλα), είναι ζήτημα χρόνου, ίσως ολίγων μηνών, να μπουν μπροστά τα ιδεολογικά και πολιτικά δρεπανηφόρα που θα «τακτοποιήσουν» την Κύπρο και πολιτικά. Όπως έπραξαν με την Οικονομία της. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς ως 'Ελληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο. Ήδη κουβαλάμε τόνους ευθύνης, ιδίως με την εκλογική μας συμπεριφορά. Μόνο που τώρα ο χρόνος μετρά αντίστροφα...

ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ

Τα «αφεντικά» δεν ξέχασαν το κυπριακό ΟΧΙ του 2004, σε μια μεθόδευση και ένα σχέδιο που διέλυε την Κύπρο. Ιδίως στο Λονδίνο. «Χίλια κεραμίδια θα πέσουν στα κεφάλια σας», απειλούσε ο Λιν Πάσκοε μετά το δημοψήφισμα, ενώ έτερος προαγωγός του σχεδίου Ανάν, ο Ντέιβιντ Χάνει, δήλωνε πως «θα το φέρνουμε και θα το ξαναφέρνουμε, μέχρι να ψηφίσετε ναι»! Ένας τρίτος της «παρέας», ο Πίτερ Μίλετ, είπε το πιο προφητικό: «Την επόμενη φορά δεν θα αφήσουμε τίποτε στην τύχη». Ακριβώς γι’ αυτό, και μη αφήνοντας τίποτα στην τύχη, ξεκινούν τώρα από την οικονομική άλωση (μέσω των Γερμανών), ώστε γονατισμένη η Κύπρος να δεχθεί και τα επόμενα.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι όλοι οι υπαίτιοι της οικονομικής καταστροφής, από τον Χριστόφια που την ξεκίνησε μέχρι τον Αναστασιάδη που την ολοκλήρωσε, συν οι «παρελκόμενοι», ήταν υποστηρικτές του διαλυτικού σχεδίου Ανάν.

Στην Αθήνα, η εξάρτηση είναι ακόμη πιο βαθιά, γιατί βρίσκεται εν εξελίξει τουλάχιστον από τριετίας. Φρόντισαν και φροντίζουν γι’ αυτό τα συνεχή μνημόνια. Οι κάθε λογής «ενοχλητικοί» βρίσκονται εκτός εξουσίας, ή και εκτός ζωής, όπως ο Μακαριστός Χριστόδουλος. Ο λαός δεν πρέπει να τρέφει ψευδαισθήσεις. Ειδικά στην Κύπρο, αποκλείεται να του δώσουν ξανά την ευκαιρία να αποφασίσει για το μέλλον του. Δεν θα έχει δημοψήφισμα αυτή τη φορά, η λύση-διάλυση θα επιβληθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν είναι διόλου τυχαίο που ο -φιλότουρκος και αυτός- Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζων Κέρρυ, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες μετέβη στην Άγκυρα.

Μόνο αν επιλεγούν και ανέλθουν στην εξουσία πατριωτικές δυνάμεις και αληθινοί ηγέτες υπάρχει μια ελπίδα. Πάμε, δηλαδή, ξανά στη συλλογική μας ευθύνη ως κοινωνία πολιτών και στην τραγικότητα των πολιτικών μας επιλογών. Αν δεν αλλάξουμε τώρα μυαλά και τα πράγματα γύρω μας, σύντομα δεν θα έχουμε -Ελλαδίτες και Κύπριοι- κράτη για να σώσουμε. Κάποιος, όμως, από τους δύο πρέπει να κάνει την αρχή, να δώσει το φιλί της ζωής στον άλλο. Θα είναι ο Ελληνισμός της Κύπρου ή οι Ελλαδίτες;

Λύσεις ανάγκης υπάρχουν, χωρίς να υποστηρίζουμε πως πρέπει απαραίτητα Ελλάδα και Κύπρος να αλλάξουν στρατόπεδο και γεωστρατηγικό προσανατολισμό. Εκβιαζόμενοι, όμως, ας υψώσουμε ανάστημα και εμείς. Πρέπει να επιδιωχθεί η εμπλοκή όσο το δυνατόν περισσότερων «παικτών» στην εξίσωση, ώστε να πάψουν να μας θεωρούν δεδομένους. Να διαμορφωθούν συνθήκες νέων συμμαχιών που θα προστατεύσουν τους πολίτες, στα πλαίσια του εφικτού εννοείται, από τα χειρότερα που έρχονται. Προέχει να μείνει ο ενεργειακός πλούτος της Κύπρου και της Ελλάδας έξω από τις αρπακτικές δαγκάνες μνημονίων και δανειστών. Αν θέλουμε να διαμορφωθούν συνθήκες οικονομικής ανάκαμψης και αναστήλωσης.

Αν δεν κάνουμε τις μικρές και μεγάλες μας υπερβάσεις, ατομικά και συλλογικά, θα σφραγίσουμε την ιστορία του έθνους μας ως η γενιά που υπέγραψε την καταστροφή και των επομένων. Και ήδη το μελάνι στις υπογραφές των μνημονίων στεγνώνει. Και το μελάνι το διαδέχεται το αίμα.

Ζητείται ηγεσία, ζητείται ηγέτης, ζητείται σωτηρία, ζητείται όραμα. Οι επιλογές ανήκουν στον ελληνικό λαό, επαφίενται -όπως και το Σύνταγμα- στον πατριωτισμό του. Στον δικό μας πατριωτισμό, που πρέπει να ανακαλύψουμε και να βγάλουμε ξανά από τα μέσα μας. Όπως συμβαίνει, αδιάλειπτα, τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα.

Το άρθρο δημοσιεύεται στο περιοδικό NEXUS που κυκλοφορεί