Οι πληροφορίες που έρχονται στην επιφάνεια κάθε τόσο μας ενημερώνουν για το σχέδιο που έχουν σκοπό να εφαρμόσουν στην ενωμένη Ευρώπη οι γερμανοί, συνεπικουρούμενοι σε κάποια σημεία και από τους Γάλλους. Αυτό το σχέδιο ελάχιστη σχέση έχει με τη δημοκρατία, αφού την πραγματική διοίκηση αυτής της - οικονομικής ουσιαστικά - ένωσης θα ασκεί το Eurogroup που θα αποτελείται από υπουργούς οικονομικών, που - προκειμένου να τοποθετηθούν σε αυτή τη θέση - θα έχουν την έγκριση του γερμανού υπουργού οικονομικών, όπως άλλωστε συμβαίνει και τώρα, με εξαίρεση την ελληνική ανορθογραφία που όμως γίνεται προσπάθεια να διορθωθεί.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Θανάση Χατζή για το Eurogroup διάβασα στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Nexus, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Η αντιμετώπιση της Ελλάδας πίσω από τις κλειστές πόρτες
Μέτρα σκληρά ύψους 65 δισ. ευρώ, στα μνημόνια της περιόδου 2010-2014... μέτρα εξοντωτικά 48,9 δισ. ευρώ μόνο για το 2010-2012... κάπου 11,4 δισ. ευρώ περικοπές δαπανών για τη διετία 2013-2014... ο εφιάλτης των μεσοπρόθεσμων... και ξανά μνημόνια... και χαράτσια... και νέες απολύσεις... απανωτές περικοπές μισθών... συνεχές κουτσούρεμα συντάξεων... PSI και λεηλασία των ταμείων... e-mail Χαρδούβελη... λίστα Βαρουφάκη... Grexit... δραχμή... χρεοκοπία εντός ευρώ... τρόϊκανοί... θεσμοί... αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ...
Αυτή είναι πάνω-κάτω η εικόνα ζόφου που αντικρίζουν καθημερινά, επί μισή δεκαετία πλέον, 10.000.000 'Ελληνες. Μια εικόνα που, πέραν των επιδράσεων στην τσέπη τους, έχει βλάψει ανεπανόρθωτα την ψυχολογία των περισσοτέρων ή ακόμη και την υγεία πολλών. «Ιθύνων νους» είναι, τυπικά και ουσιαστικά, το όργανο, το οποίο αποφασίζει για τις τσέπες και γενικότερα για το βιοτικό επίπεδο, αλλά και το μέλλον εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών: το διαβόητο Eurogroup.
.....
Προτού, όμως, σκιαγραφήσουμε τη λειτουργία αυτού του αντιλαϊκού θεσμού που λέγεται Eurogroup, ας δούμε πού βρίσκεται η «φωλιά του τέρατος».
«Μυστικιστικό» Αρχηγείο...
Αν η καρδιά της Ευρώπης χτυπά στις Βρυξέλλες, η καρδιά των Βρυξελλών χτυπά στο «European Quarter». Η δε καρδιά του «European Quarter» χτυπά σε ένα ψυχρό 15όροφο γυάλινο κτίριο της Rue de La Loi, το Lex Building. To μοντέρνο αυτό κτίριο, το οποίο χρησιμοποιείται από το 2006, έχει διπλό συμβολισμό: αφ’ενός βρίσκεται στην «Οδό Νόμου» (Rue de La Loi) -όπως άλλωστε και το «Lex», η ονομασία του κτιρίου, στα Λατινικά σημαίνει «Νόμος»- και, αφ’ ετέρου, είναι κατασκευασμένο από γυαλί για να συμβολίζει την «Διαφάνεια».
Με αυτές, λοιπόν, τις άμεσες και έμμεσες αναφορές περί «Νόμου» και τους εύλογους συνειρμούς περί «Dura Lex, sed Lex»(Σκληρός Νόμος, αλλά Νόμος), περί «Διαφάνειας» και περί σκληρότητας/ψυχρότητας, το περιβάλλον περισσότερο αποκτά «καφκικές» αναφορές και λιγότερο παραπέμπει στην «Ωδή της Χαράς», που είναι ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο κτίριο αυτό πραγματοποιούνται, ανάμεσα στα άλλα, και οι περισσότερες συνεδριάσεις του Eurogroup. Παρότι τα μέλη του είναι πολιτικά πρόσωπα, οι Υπουργοί Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης, το γκρίζο ζοφερό περιβάλλον, το τετράγωνο σχήμα των εδράνων (μια σημειολογία εντελώς αντίθετη με εκείνη της «στρογγυλής τράπεζας», που παραπέμπει σε ενοποίηση ισότιμων μελών), οι διπλές σειρές των εδράνων των προεδρευόντων και η πολύ ιδιαίτερη «τελετουργία» των συνεδριάσεων (που περισσότερο παραπέμπει σε «κλειστή λέσχη» και «αδελφότητα» που απαγορεύει να βγει παραέξω οτιδήποτε έχει λεχθεί στις συνεδριάσεις της), σκιαγραφούν το ιδιαίτερο περιβάλλον των συνεδριάσεων...
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του καθεστώτος αδιαφάνειας και συσκότισης που έχουν επιβάλει οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, απαγορεύοντας στις εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης να πληροφορούνται το τι συμβαίνει στα Eurogroup, είναι ο σάλος που ξεσήκωσε το δημοσίευμα των New York Times ότι ο κ. Βαρουφάκης είχε μαγνητοφωνήσει τις συνομιλίες του με τους 18 ομολόγους του στο Eurogroup, στη Ρίγα της Λετονίας. Ολόκληρο το «σύστημα», από τις Βρυξέλλες και τα εκδοτικά συγκροτήματα της Γερμανίας, μέχρι και τον τελευταίο επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας, αναπαρήγαγαν ένα δημοσίευμα που έθιγε «τα ιερά και τα όσια» της «αδελφότητας», ασχέτως αν αυτό διαψεύσθηκε.
Η τελετουργία των δηλώσεων
Η καταγραφή (ή δήθεν «καταγραφή») του Eurogroup της Ρίγας από τον κ. Βαρουφάκη έφερε στο προσκήνιο ένα θέμα-ταμπού: το Eurogroup δεν είναι θεσμικό όργανο, οπότε, όχι μόνο δεν ελέγχεται από κανέναν, αλλά δεν τηρούνται καν επίσημα πρακτικά. Έτσι, κανείς δεν θα μπορεί να πληροφορηθεί ποιος κάνει κουμάντο, ποιος προτείνει λύσεις, ποιος δυναμιτίζει τις συζητήσεις, ποιος υποχωρεί και ποιος εκβιάζει. Και το χειρότερο είναι ότι ο καθένας μπορεί να διασπείρει φήμες για ό,τι τον συμφέρει. Το όργανο που κυβερνά την Ευρωζώνη, το Eurogroup, κυβερνά στα μουλωχτά. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν προσέξει τη σχεδόν τελετουργική προπαγάνδα των ΜΜΕ πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του Eurogroup: οι μεταδόσεις και τα ρεπορτάζ αρχίζουν «παραδοσιακά» με το «αφεντικό» να καταφθάνει και, με ύφος σοφού, να απευθύνεται στους δεκάδες καμεραμέν, απεσταλμένους, ανταποκριτές, φωτογράφους, όλους σκυμμένους πάνω από το αναπηρικό αμαξίδιό του, να ακούσουν και να φωτιστούν από το καταστάλαγμα της σοφίας και της εμπειρίας του, που επί 5 χρόνια συμπυκνώνεται στη σχεδόν χαιρέκακη διαπίστωση-προτροπή: «Αναγνωρίζουμε τις θυσίες του ελληνικού λαού, αλλά πρέπει να γίνουν και άλλα πολλά ακόμη».
Ακολουθεί, 9 στις 10 φορές, ο «καλός ανακριτής» που, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ο έτερος πόλος του «γαλλογερμανικού άξονα». Στο υπονοούμενο του κ. Σόιμπλε ότι «δεν χάλασε κι ο κόσμος, αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ» (φροντίζοντας, όμως, πάντοτε να έχει πει προηγουμένως ότι αυτό είναι σενάριο που απεύχεται), ο κ. Μισέλ Σαπέν, ο Γάλλος Υπουργός Οικονομικών, συνήθως δηλώνει ότι δεν βλέπει έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, σχολιάζοντας και αυτός κάτι σαν «ε, ας κάνουν, όμως, κι αυτοί μερικές μεταρρυθμίσεις» - διότι κάποιος πρέπει να ηρεμεί και τις αγορές.
Συνήθως έπεται ο κ. Ντάισελμπλουμ (ο οποίος παραδοσιακά έχει δημιουργήσει το δυσμενές κλίμα για την Ελλάδα, ήδη από την προηγούμενη ημέρα), στη συνέχεια, με κυκλική σειρά «rotation», κάποιος -διαφορετικός κάθε φορά- Υπουργός Οικονομικών σχολιάζει εκνευρισμένος την κωλυσιεργία των Ελλήνων και, σχεδόν πάντα, οι μεταδόσεις πριν τη Σύνοδο κλείνουν με δηλώσεις κάποιου εκπροσώπου από τις λιγότερο πλούσιες χώρες της Ευρωζώνης (συνήθως από τη Βαλτική) που «υπενθυμίζει» ότι και η χώρα του, αν και φτωχότερη, έχει δανείσει και αυτή την Ελλάδα (υπονοώντας προφανώς ότι δίνονται βερεσέ τα λεφτά, σαν να μην επρόκειτο για κανονικό δάνειο, με επιτόκιο σαφώς μεγαλύτερο των μηδενικών ή και αρνητικών επιτοκίων, με τα οποία δανείζεται η Γερμανία!).
Υπό την εξουσία των τραπεζιτών
Η κυρίαρχη προτεσταντική ηθική που έχει επιβάλει τους δικούς της κανόνες, ακόμη και την αύρα της, στις συνεδριάσεις του Eurogroup, ιδίως, δε, όταν ατύπως το «μεγάλο αφεντικό» σε αυτές δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος, αλλά ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (ουσιαστικά υπερ-υπουργός Οικονομικών, Εργοδοτών και Βιομηχάνων της ευρωζώνης), είναι απολύτως συμβατή με το lobbying των τραπεζιτών και των εργοδοτών-βιομηχάνων που, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, είναι και οι ισχυροί «παίκτες» πίσω από αρκετά Υπουργεία Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης.
Με «κυρίαρχους του παιχνιδιού» το τραπεζιτικό τραστ, το βιομηχανικό καρτέλ, την ψυχρή γερμανική μεθοδικότητα, την άκαμπτη μέχρι φονταμενταλισμού προτεσταντική/καπιταλιστική ηθική και ένα ευρωπαϊκό «σύνταγμα» που, στο περιεχόμενο και την ουσία του, αποτελεί διακήρυξη μιας εξουσίας τραπεζιτών, γίνεται αμέσως κατανοητό το ποια αντιμετώπιση έχουν, από το 2010 που η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια, οι Υπουργοί Οικονομικών της χώρας σε αυτό το κλειστό, με σχεδόν μηδενικό βαθμό διαφάνειας κλαμπ, παρά τη σημειολογική προπαγάνδα του διάφανου κτιρίου.
Δεν είναι άσχετο λοιπόν το ότι, στα ευρωπαϊκά συμβούλια της εποχής των μνημονίων, έχουμε από ελληνικής πλευράς ένα έμφραγμα (στις 27 Οκτωβρίου 2011, υπέστη κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες έμφραγμα ο Γιώργος Γλυνός, σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου σε ευρωπαϊκά θέματα και επικεφαλής από ελληνικής πλευράς της «ομάδας Μπαρόζο») και τρία λιποθυμικά επεισόδια. Ειδικά τα τελευταία είναι μεν γνωστά στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» της Ε.Ε., αλλά για ευνόητους λόγους ουδέποτε είδαν το φως της δημοσιότητας, πέραν κάποιων πολύ «έμμεσων» υπονοούμενων υπό μορφή παραπολιτικού σχολίου «διαδρόμων» σε μια δυο εφημερίδες.
Οι εκπρόσωποι της Ελλάδας, τεχνοκράτες και υπουργοί, είτε προέρχονται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είτε σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ιδεολογικά κοντά στον κ. Σόιμπλε, είτε απέναντί του, αποτελούν για το ευρωπαϊκό σύστημα «στόχο». Η Ελλάδα παραμένει με στοχοπροσήλωση των ιθυνόντων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού το «πειραματόζωο» για πανευρωπαϊκό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, για ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων και για «κινεζοποίηση».
«Πολύ ενδιαφέροντα, αλλά...»
Το «γιατί η Ελλάδα;» έχει αναλυθεί κατ’ επανάληψη αυτά τα πέντε χρόνια από -κυριολεκτικά εκατοντάδες- αρθρογράφους και αναλυτές (για ένα σωρό λόγους που δεν χρειάζεται να επαναληφθούν). Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλη αστοχία πολλών αντιμνημονιακών αναλυτών. Απέφυγαν αρχικά να χρησιμοποιήσουν μαρξιστικά εργαλεία ανάλυσης. Φαντάστηκαν, δηλαδή, ότι θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εμφανίσει η κυβέρνηση κάποια ισοδύναμα μέτρα, ώστε να αλλάξει κάποια από αυτά του «e-mail Χαρδούβελη», με την αφελή βεβαιότητα ότι οι Ευρωπαίοι θα έλεγαν στον κ. Βαρουφάκη «μπράβο, είστε ευρηματικός, κύριε υπουργέ επί των Οικονομικών της Ελλάδας, που βρήκατε ευχάριστα μέτρα, που θα αναπληρώσουν τα δυσάρεστα που ζητήσαμε από τους προηγούμενους».
Λογιστικά, μεν, είχαν δίκιο. Η λίστα Βαρουφάκη θα μπορούσε όντως να δώσει καρπούς, ακόμη και με επαναφορά της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους, καθώς θα περιελάμβανε μέτρα για τη συγκέντρωση 6 δισ. ευρώ μέσα στο 2015: εντατικοποίηση των ελέγχων για τα εμβάσματα στο εξωτερικό και τις offshore εταιρείες (προσδοκώμενα έσοδα από 725 έως 875 εκατ. ευρώ), καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων, τσιγάρων, ποτών (250 έως 400 εκατ. ευρώ), ενίσχυση νομοθεσίας για τις ενδο-ομιλικές συναλλαγές (40-60 εκατ. ευρώ) καθιέρωση λοταρίας ως κίνητρο συλλογής αποδείξεων (270- 600 εκατ. ευρώ), καταπολέμηση φορολογικής απάτης στον ΦΠΑ (350 - 420 εκατ. ευρώ), βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού (225 - 235 εκατ. ευρώ), νέα ρύθμιση των 100 δόσεων (300 - 400 εκατ. ευρώ), εφαρμογή του φόρου στις τηλεοπτικές διαφημίσεις (50 - 70 εκατ. ευρώ), ενίσχυση του φόρου πολυτελείας που επιβάλλεται σε μεγάλα αυτοκίνητα, σκάφη και πισίνες (με έσοδα 20 εκατ. ευρώ), εκλογίκευση του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος με την κατάργηση φοροαπαλλαγών (300 - 400 εκατ. ευρώ), καταπολέμηση φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών και ατομικών επιχειρήσεων με προβλεπόμενα έσοδα 20 - 30 εκατ. ευρώ, δημόσιοι διαγωνισμοί για την παροχή αδειών στα τηλεοπτικά μέσα με προβλεπόμενα έσοδα 350 - 380 εκατ. ευρώ, μέτρα για την αδήλωτη εργασία κ.λπ.
Όλα αυτά πιθανόν να ακούγονταν ευχάριστα στα αυτιά πολλών ομολόγων του κ. Βαρουφάκη στο Eurogroup. Όπως, όμως, «διέρρευσε» στα ΜΜΕ, προφανώς από Υπουργό Οικονομικών κάποιας άλλης χώρας, όταν παρουσίασε αυτή τη λίστα ο Έλληνας Υπουργός, ο πρόεδρος του Eurogroup, κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ, φέρεται να του είπε: «Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας λέτε κ. Βαρουφάκη, αλλά δεν μας λέτε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε». Αυτό (ή, σωστότερα, και αυτό) ήταν ακόμη μία αφορμή να επιχειρηθεί η «αποδόμηση» του κ. Βαρουφάκη πως «μιλάει σαν καθηγητής», «υποτιμά τους συναδέλφους του» κ.λπ. Όσοι γνωρίζουν, όμως, τον μηχανισμό των Βρυξελλών και τη γλώσσα των πρωταγωνιστών τους, αυτό το «...αλλά δεν μας λέτε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε» μεταφράζεται σε «δεν υπακούτε στα τελεσίγραφα και θα το πληρώσετε».
Το νόημα της φράσης του κ. Ντάισελμπλουμ (προσωπική επιλογή του κ. Σόιμπλε για τη θέση του επικεφαλής του Eurogroup - άλλωστε, προσωπική του επιλογή λέγεται πως ήταν μέχρι και κάποιοι Υπουργοί Οικονομικών σε χώρες της Ευρωζώνης...) συνοψίζεται στο «Θα πάρετε μέτρα δυσάρεστα διότι, αφ’ ενός, μας είστε μια ιδεολογικώς εχθρική κυβέρνηση και, αφ' ετέρου, διότι έχουμε προαποφασίσει να σας αλλάξουμε μοντέλο οικονομίας» (με ό,τι ευνόητο μπορεί να συνεπάγεται το τελευταίο).
.....
Εν μέσω ενός τέτοιου -«αόρατου» για τους πολλούς- κλίματος και μιας περισσότερο «ορατής» ανθελληνικής προκατάληψης πανευρωπαϊκά, προκατάληψης για την οποία συνετέλεσαν τα μέγιστα τα γερμανικά ΜΜΕ και ο «φιλικός» (αυτή είναι η πιο κομψή λέξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί) στις εργοδοτικές και επιχειρηματικές ενώσεις ευρωπαϊκός Τύπος, όλες οι συνεδριάσεις του Eurogroup, ειδικά μετά από εκείνην της Τετάρτης 11 Φεβρουάριου 2015, εξελίχθηκαν σε Ρωμαϊκή Αρένα.
.....
Προς τι η άκαμπτη αυτή επιθετικότητα προς τη χώρα μας; Το ότι η Αθήνα αργεί να εισάγει τις μεταρρυθμίσεις που της ζητούν; Το ότι μόνη η Ελλάδα έχει αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη; (Σημ. Π.Σ.: Εδώ έχω να παρατηρήσω ότι παρόμοια αντιμετώπιση είχε και η προηγούμενη, περισσότερο ενδοτική στις απαιτήσεις των δανειστών κυβέρνηση και, φυσικά, συγγενής πολιτικά με τους "εξουσιαστές") Οι απαντήσεις είναι πολλές και σύνθετες, μπορούν όμως να συνοψιστούν σε ένα και μόνο σημείο: η Ελλάδα ήταν το «κακό παράδειγμα» για την σχεδιαζόμενη λιτότητα στην Ευρώπη («οι σπάταλοι Έλληνες» οι «τεμπέληδες» η «τελευταία Σοβιετία» και άλλα τέτοια, εξίσου γραφικά μεν για όσους γνωρίζουν, όσο και επικίνδυνα για όσους Ευρωπαίους αγνοούν την ελληνική πραγματικότητα). Και αν δεν μπορεί να γίνει το «καλό παράδειγμα» (συμμάζεμα δημόσιων οικονομικών, ευημερία δεικτών κ.λπ. ενός πρώην «ρέμπελου» κράτους), τουλάχιστον να μη γίνει «κακό παράδειγμα», όπου θα προστατεύεται η πρώτη κατοικία, όταν στην Ισπανία χιλιάδες κόσμος απομακρύνεται από τα ΜΑΤ από τα κατασχεμένα σπίτια του ή όπου επανέρχονται συλλογικές συμβάσεις και όπου ξαναγίνεται σύνθημα η «αξιοπρέπεια». Στόχος αυτής της «αδελφότητας» είναι να ταπεινωθεί και να απομονωθεί μια τέτοια χώρα. Με οποιονδήποτε τρόπο.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Θανάση Χατζή για το Eurogroup διάβασα στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Nexus, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Η αντιμετώπιση της Ελλάδας πίσω από τις κλειστές πόρτες
Μέτρα σκληρά ύψους 65 δισ. ευρώ, στα μνημόνια της περιόδου 2010-2014... μέτρα εξοντωτικά 48,9 δισ. ευρώ μόνο για το 2010-2012... κάπου 11,4 δισ. ευρώ περικοπές δαπανών για τη διετία 2013-2014... ο εφιάλτης των μεσοπρόθεσμων... και ξανά μνημόνια... και χαράτσια... και νέες απολύσεις... απανωτές περικοπές μισθών... συνεχές κουτσούρεμα συντάξεων... PSI και λεηλασία των ταμείων... e-mail Χαρδούβελη... λίστα Βαρουφάκη... Grexit... δραχμή... χρεοκοπία εντός ευρώ... τρόϊκανοί... θεσμοί... αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ...
Αυτή είναι πάνω-κάτω η εικόνα ζόφου που αντικρίζουν καθημερινά, επί μισή δεκαετία πλέον, 10.000.000 'Ελληνες. Μια εικόνα που, πέραν των επιδράσεων στην τσέπη τους, έχει βλάψει ανεπανόρθωτα την ψυχολογία των περισσοτέρων ή ακόμη και την υγεία πολλών. «Ιθύνων νους» είναι, τυπικά και ουσιαστικά, το όργανο, το οποίο αποφασίζει για τις τσέπες και γενικότερα για το βιοτικό επίπεδο, αλλά και το μέλλον εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών: το διαβόητο Eurogroup.
.....
Προτού, όμως, σκιαγραφήσουμε τη λειτουργία αυτού του αντιλαϊκού θεσμού που λέγεται Eurogroup, ας δούμε πού βρίσκεται η «φωλιά του τέρατος».
«Μυστικιστικό» Αρχηγείο...
Αν η καρδιά της Ευρώπης χτυπά στις Βρυξέλλες, η καρδιά των Βρυξελλών χτυπά στο «European Quarter». Η δε καρδιά του «European Quarter» χτυπά σε ένα ψυχρό 15όροφο γυάλινο κτίριο της Rue de La Loi, το Lex Building. To μοντέρνο αυτό κτίριο, το οποίο χρησιμοποιείται από το 2006, έχει διπλό συμβολισμό: αφ’ενός βρίσκεται στην «Οδό Νόμου» (Rue de La Loi) -όπως άλλωστε και το «Lex», η ονομασία του κτιρίου, στα Λατινικά σημαίνει «Νόμος»- και, αφ’ ετέρου, είναι κατασκευασμένο από γυαλί για να συμβολίζει την «Διαφάνεια».
Με αυτές, λοιπόν, τις άμεσες και έμμεσες αναφορές περί «Νόμου» και τους εύλογους συνειρμούς περί «Dura Lex, sed Lex»(Σκληρός Νόμος, αλλά Νόμος), περί «Διαφάνειας» και περί σκληρότητας/ψυχρότητας, το περιβάλλον περισσότερο αποκτά «καφκικές» αναφορές και λιγότερο παραπέμπει στην «Ωδή της Χαράς», που είναι ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο κτίριο αυτό πραγματοποιούνται, ανάμεσα στα άλλα, και οι περισσότερες συνεδριάσεις του Eurogroup. Παρότι τα μέλη του είναι πολιτικά πρόσωπα, οι Υπουργοί Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης, το γκρίζο ζοφερό περιβάλλον, το τετράγωνο σχήμα των εδράνων (μια σημειολογία εντελώς αντίθετη με εκείνη της «στρογγυλής τράπεζας», που παραπέμπει σε ενοποίηση ισότιμων μελών), οι διπλές σειρές των εδράνων των προεδρευόντων και η πολύ ιδιαίτερη «τελετουργία» των συνεδριάσεων (που περισσότερο παραπέμπει σε «κλειστή λέσχη» και «αδελφότητα» που απαγορεύει να βγει παραέξω οτιδήποτε έχει λεχθεί στις συνεδριάσεις της), σκιαγραφούν το ιδιαίτερο περιβάλλον των συνεδριάσεων...
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του καθεστώτος αδιαφάνειας και συσκότισης που έχουν επιβάλει οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, απαγορεύοντας στις εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης να πληροφορούνται το τι συμβαίνει στα Eurogroup, είναι ο σάλος που ξεσήκωσε το δημοσίευμα των New York Times ότι ο κ. Βαρουφάκης είχε μαγνητοφωνήσει τις συνομιλίες του με τους 18 ομολόγους του στο Eurogroup, στη Ρίγα της Λετονίας. Ολόκληρο το «σύστημα», από τις Βρυξέλλες και τα εκδοτικά συγκροτήματα της Γερμανίας, μέχρι και τον τελευταίο επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας, αναπαρήγαγαν ένα δημοσίευμα που έθιγε «τα ιερά και τα όσια» της «αδελφότητας», ασχέτως αν αυτό διαψεύσθηκε.
Η τελετουργία των δηλώσεων
Η καταγραφή (ή δήθεν «καταγραφή») του Eurogroup της Ρίγας από τον κ. Βαρουφάκη έφερε στο προσκήνιο ένα θέμα-ταμπού: το Eurogroup δεν είναι θεσμικό όργανο, οπότε, όχι μόνο δεν ελέγχεται από κανέναν, αλλά δεν τηρούνται καν επίσημα πρακτικά. Έτσι, κανείς δεν θα μπορεί να πληροφορηθεί ποιος κάνει κουμάντο, ποιος προτείνει λύσεις, ποιος δυναμιτίζει τις συζητήσεις, ποιος υποχωρεί και ποιος εκβιάζει. Και το χειρότερο είναι ότι ο καθένας μπορεί να διασπείρει φήμες για ό,τι τον συμφέρει. Το όργανο που κυβερνά την Ευρωζώνη, το Eurogroup, κυβερνά στα μουλωχτά. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν προσέξει τη σχεδόν τελετουργική προπαγάνδα των ΜΜΕ πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του Eurogroup: οι μεταδόσεις και τα ρεπορτάζ αρχίζουν «παραδοσιακά» με το «αφεντικό» να καταφθάνει και, με ύφος σοφού, να απευθύνεται στους δεκάδες καμεραμέν, απεσταλμένους, ανταποκριτές, φωτογράφους, όλους σκυμμένους πάνω από το αναπηρικό αμαξίδιό του, να ακούσουν και να φωτιστούν από το καταστάλαγμα της σοφίας και της εμπειρίας του, που επί 5 χρόνια συμπυκνώνεται στη σχεδόν χαιρέκακη διαπίστωση-προτροπή: «Αναγνωρίζουμε τις θυσίες του ελληνικού λαού, αλλά πρέπει να γίνουν και άλλα πολλά ακόμη».
Ακολουθεί, 9 στις 10 φορές, ο «καλός ανακριτής» που, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ο έτερος πόλος του «γαλλογερμανικού άξονα». Στο υπονοούμενο του κ. Σόιμπλε ότι «δεν χάλασε κι ο κόσμος, αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ» (φροντίζοντας, όμως, πάντοτε να έχει πει προηγουμένως ότι αυτό είναι σενάριο που απεύχεται), ο κ. Μισέλ Σαπέν, ο Γάλλος Υπουργός Οικονομικών, συνήθως δηλώνει ότι δεν βλέπει έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, σχολιάζοντας και αυτός κάτι σαν «ε, ας κάνουν, όμως, κι αυτοί μερικές μεταρρυθμίσεις» - διότι κάποιος πρέπει να ηρεμεί και τις αγορές.
Συνήθως έπεται ο κ. Ντάισελμπλουμ (ο οποίος παραδοσιακά έχει δημιουργήσει το δυσμενές κλίμα για την Ελλάδα, ήδη από την προηγούμενη ημέρα), στη συνέχεια, με κυκλική σειρά «rotation», κάποιος -διαφορετικός κάθε φορά- Υπουργός Οικονομικών σχολιάζει εκνευρισμένος την κωλυσιεργία των Ελλήνων και, σχεδόν πάντα, οι μεταδόσεις πριν τη Σύνοδο κλείνουν με δηλώσεις κάποιου εκπροσώπου από τις λιγότερο πλούσιες χώρες της Ευρωζώνης (συνήθως από τη Βαλτική) που «υπενθυμίζει» ότι και η χώρα του, αν και φτωχότερη, έχει δανείσει και αυτή την Ελλάδα (υπονοώντας προφανώς ότι δίνονται βερεσέ τα λεφτά, σαν να μην επρόκειτο για κανονικό δάνειο, με επιτόκιο σαφώς μεγαλύτερο των μηδενικών ή και αρνητικών επιτοκίων, με τα οποία δανείζεται η Γερμανία!).
Υπό την εξουσία των τραπεζιτών
Η κυρίαρχη προτεσταντική ηθική που έχει επιβάλει τους δικούς της κανόνες, ακόμη και την αύρα της, στις συνεδριάσεις του Eurogroup, ιδίως, δε, όταν ατύπως το «μεγάλο αφεντικό» σε αυτές δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος, αλλά ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (ουσιαστικά υπερ-υπουργός Οικονομικών, Εργοδοτών και Βιομηχάνων της ευρωζώνης), είναι απολύτως συμβατή με το lobbying των τραπεζιτών και των εργοδοτών-βιομηχάνων που, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, είναι και οι ισχυροί «παίκτες» πίσω από αρκετά Υπουργεία Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης.
Με «κυρίαρχους του παιχνιδιού» το τραπεζιτικό τραστ, το βιομηχανικό καρτέλ, την ψυχρή γερμανική μεθοδικότητα, την άκαμπτη μέχρι φονταμενταλισμού προτεσταντική/καπιταλιστική ηθική και ένα ευρωπαϊκό «σύνταγμα» που, στο περιεχόμενο και την ουσία του, αποτελεί διακήρυξη μιας εξουσίας τραπεζιτών, γίνεται αμέσως κατανοητό το ποια αντιμετώπιση έχουν, από το 2010 που η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια, οι Υπουργοί Οικονομικών της χώρας σε αυτό το κλειστό, με σχεδόν μηδενικό βαθμό διαφάνειας κλαμπ, παρά τη σημειολογική προπαγάνδα του διάφανου κτιρίου.
Δεν είναι άσχετο λοιπόν το ότι, στα ευρωπαϊκά συμβούλια της εποχής των μνημονίων, έχουμε από ελληνικής πλευράς ένα έμφραγμα (στις 27 Οκτωβρίου 2011, υπέστη κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες έμφραγμα ο Γιώργος Γλυνός, σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου σε ευρωπαϊκά θέματα και επικεφαλής από ελληνικής πλευράς της «ομάδας Μπαρόζο») και τρία λιποθυμικά επεισόδια. Ειδικά τα τελευταία είναι μεν γνωστά στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» της Ε.Ε., αλλά για ευνόητους λόγους ουδέποτε είδαν το φως της δημοσιότητας, πέραν κάποιων πολύ «έμμεσων» υπονοούμενων υπό μορφή παραπολιτικού σχολίου «διαδρόμων» σε μια δυο εφημερίδες.
Οι εκπρόσωποι της Ελλάδας, τεχνοκράτες και υπουργοί, είτε προέρχονται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είτε σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ιδεολογικά κοντά στον κ. Σόιμπλε, είτε απέναντί του, αποτελούν για το ευρωπαϊκό σύστημα «στόχο». Η Ελλάδα παραμένει με στοχοπροσήλωση των ιθυνόντων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού το «πειραματόζωο» για πανευρωπαϊκό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, για ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων και για «κινεζοποίηση».
«Πολύ ενδιαφέροντα, αλλά...»
Το «γιατί η Ελλάδα;» έχει αναλυθεί κατ’ επανάληψη αυτά τα πέντε χρόνια από -κυριολεκτικά εκατοντάδες- αρθρογράφους και αναλυτές (για ένα σωρό λόγους που δεν χρειάζεται να επαναληφθούν). Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλη αστοχία πολλών αντιμνημονιακών αναλυτών. Απέφυγαν αρχικά να χρησιμοποιήσουν μαρξιστικά εργαλεία ανάλυσης. Φαντάστηκαν, δηλαδή, ότι θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εμφανίσει η κυβέρνηση κάποια ισοδύναμα μέτρα, ώστε να αλλάξει κάποια από αυτά του «e-mail Χαρδούβελη», με την αφελή βεβαιότητα ότι οι Ευρωπαίοι θα έλεγαν στον κ. Βαρουφάκη «μπράβο, είστε ευρηματικός, κύριε υπουργέ επί των Οικονομικών της Ελλάδας, που βρήκατε ευχάριστα μέτρα, που θα αναπληρώσουν τα δυσάρεστα που ζητήσαμε από τους προηγούμενους».
Λογιστικά, μεν, είχαν δίκιο. Η λίστα Βαρουφάκη θα μπορούσε όντως να δώσει καρπούς, ακόμη και με επαναφορά της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους, καθώς θα περιελάμβανε μέτρα για τη συγκέντρωση 6 δισ. ευρώ μέσα στο 2015: εντατικοποίηση των ελέγχων για τα εμβάσματα στο εξωτερικό και τις offshore εταιρείες (προσδοκώμενα έσοδα από 725 έως 875 εκατ. ευρώ), καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων, τσιγάρων, ποτών (250 έως 400 εκατ. ευρώ), ενίσχυση νομοθεσίας για τις ενδο-ομιλικές συναλλαγές (40-60 εκατ. ευρώ) καθιέρωση λοταρίας ως κίνητρο συλλογής αποδείξεων (270- 600 εκατ. ευρώ), καταπολέμηση φορολογικής απάτης στον ΦΠΑ (350 - 420 εκατ. ευρώ), βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού (225 - 235 εκατ. ευρώ), νέα ρύθμιση των 100 δόσεων (300 - 400 εκατ. ευρώ), εφαρμογή του φόρου στις τηλεοπτικές διαφημίσεις (50 - 70 εκατ. ευρώ), ενίσχυση του φόρου πολυτελείας που επιβάλλεται σε μεγάλα αυτοκίνητα, σκάφη και πισίνες (με έσοδα 20 εκατ. ευρώ), εκλογίκευση του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος με την κατάργηση φοροαπαλλαγών (300 - 400 εκατ. ευρώ), καταπολέμηση φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών και ατομικών επιχειρήσεων με προβλεπόμενα έσοδα 20 - 30 εκατ. ευρώ, δημόσιοι διαγωνισμοί για την παροχή αδειών στα τηλεοπτικά μέσα με προβλεπόμενα έσοδα 350 - 380 εκατ. ευρώ, μέτρα για την αδήλωτη εργασία κ.λπ.
Όλα αυτά πιθανόν να ακούγονταν ευχάριστα στα αυτιά πολλών ομολόγων του κ. Βαρουφάκη στο Eurogroup. Όπως, όμως, «διέρρευσε» στα ΜΜΕ, προφανώς από Υπουργό Οικονομικών κάποιας άλλης χώρας, όταν παρουσίασε αυτή τη λίστα ο Έλληνας Υπουργός, ο πρόεδρος του Eurogroup, κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ, φέρεται να του είπε: «Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας λέτε κ. Βαρουφάκη, αλλά δεν μας λέτε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε». Αυτό (ή, σωστότερα, και αυτό) ήταν ακόμη μία αφορμή να επιχειρηθεί η «αποδόμηση» του κ. Βαρουφάκη πως «μιλάει σαν καθηγητής», «υποτιμά τους συναδέλφους του» κ.λπ. Όσοι γνωρίζουν, όμως, τον μηχανισμό των Βρυξελλών και τη γλώσσα των πρωταγωνιστών τους, αυτό το «...αλλά δεν μας λέτε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε» μεταφράζεται σε «δεν υπακούτε στα τελεσίγραφα και θα το πληρώσετε».
Το νόημα της φράσης του κ. Ντάισελμπλουμ (προσωπική επιλογή του κ. Σόιμπλε για τη θέση του επικεφαλής του Eurogroup - άλλωστε, προσωπική του επιλογή λέγεται πως ήταν μέχρι και κάποιοι Υπουργοί Οικονομικών σε χώρες της Ευρωζώνης...) συνοψίζεται στο «Θα πάρετε μέτρα δυσάρεστα διότι, αφ’ ενός, μας είστε μια ιδεολογικώς εχθρική κυβέρνηση και, αφ' ετέρου, διότι έχουμε προαποφασίσει να σας αλλάξουμε μοντέλο οικονομίας» (με ό,τι ευνόητο μπορεί να συνεπάγεται το τελευταίο).
.....
Εν μέσω ενός τέτοιου -«αόρατου» για τους πολλούς- κλίματος και μιας περισσότερο «ορατής» ανθελληνικής προκατάληψης πανευρωπαϊκά, προκατάληψης για την οποία συνετέλεσαν τα μέγιστα τα γερμανικά ΜΜΕ και ο «φιλικός» (αυτή είναι η πιο κομψή λέξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί) στις εργοδοτικές και επιχειρηματικές ενώσεις ευρωπαϊκός Τύπος, όλες οι συνεδριάσεις του Eurogroup, ειδικά μετά από εκείνην της Τετάρτης 11 Φεβρουάριου 2015, εξελίχθηκαν σε Ρωμαϊκή Αρένα.
.....
Προς τι η άκαμπτη αυτή επιθετικότητα προς τη χώρα μας; Το ότι η Αθήνα αργεί να εισάγει τις μεταρρυθμίσεις που της ζητούν; Το ότι μόνη η Ελλάδα έχει αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη; (Σημ. Π.Σ.: Εδώ έχω να παρατηρήσω ότι παρόμοια αντιμετώπιση είχε και η προηγούμενη, περισσότερο ενδοτική στις απαιτήσεις των δανειστών κυβέρνηση και, φυσικά, συγγενής πολιτικά με τους "εξουσιαστές") Οι απαντήσεις είναι πολλές και σύνθετες, μπορούν όμως να συνοψιστούν σε ένα και μόνο σημείο: η Ελλάδα ήταν το «κακό παράδειγμα» για την σχεδιαζόμενη λιτότητα στην Ευρώπη («οι σπάταλοι Έλληνες» οι «τεμπέληδες» η «τελευταία Σοβιετία» και άλλα τέτοια, εξίσου γραφικά μεν για όσους γνωρίζουν, όσο και επικίνδυνα για όσους Ευρωπαίους αγνοούν την ελληνική πραγματικότητα). Και αν δεν μπορεί να γίνει το «καλό παράδειγμα» (συμμάζεμα δημόσιων οικονομικών, ευημερία δεικτών κ.λπ. ενός πρώην «ρέμπελου» κράτους), τουλάχιστον να μη γίνει «κακό παράδειγμα», όπου θα προστατεύεται η πρώτη κατοικία, όταν στην Ισπανία χιλιάδες κόσμος απομακρύνεται από τα ΜΑΤ από τα κατασχεμένα σπίτια του ή όπου επανέρχονται συλλογικές συμβάσεις και όπου ξαναγίνεται σύνθημα η «αξιοπρέπεια». Στόχος αυτής της «αδελφότητας» είναι να ταπεινωθεί και να απομονωθεί μια τέτοια χώρα. Με οποιονδήποτε τρόπο.
