Είναι αυτή Ένωση των Ευρωπαϊκών Λαών;

Ομολογώ ότι είχα υπάρξει φανατικός ευρωπαϊστής μέχρι πριν λίγα χρόνια. Μέχρι τότε δηλαδή, που νόμιζα ότι Ενωμένη Ευρώπη σημαίνει ενοποίηση των λαών των διαφόρων κρατών, ώστε να ζουν κάτω από κοινές συνθήκες, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές. Πόσο έξω είχα πέσει! Αποδείχτηκε αφενός ότι δεν μπορούσε να υπάρξει ένωση λαών, όσο ο ένας από αυτούς τους λαούς είναι ο γερμανικός, ο οποίος έχει στο DNA του την επιθυμία κυριαρχίας πάνω στους άλλους, αφετέρου, ότι αυτό που κατασκευάστηκε δεν ήταν ένωση των ευρωπαϊκών λαών, αλλά ένωση άπληστων οικονομικών ολιγαρχιών, που βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τις όποιες δημοκρατικές ασφαλιστικές δικλείδες υπήρχαν, με σκοπό να προσποριστούν - τι άλλο; - περισσότερα κέρδη αρμέγοντας τους άτυχους λαούς, με τη βοήθεια πρόθυμων κυβερνητών που οι ολιγαρχίες αυτές "φύτευαν" σε όποια κράτη έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους.
Πιο κάτω αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη, στο οποίο βρήκα ενδιαφέρουσες τις περιγραφές της σημερινής πραγματικότητας στην ευρωπαϊκή ένωση, παρόλο που δεν συμφωνώ με την κατάληξη του άρθρου, συγκεκριμένα με τις δυο τελευταίες παραγράφους. 
Ναι μεν δεν μου αρέσει η διαιρεμένη κάθοδος εκείνων των δυνάμεων που έχουν αντιληφθεί πού οδηγούν οι μνημονιακές πολιτικές, αφού με αυτόν τον κατακερματισμό τους βοηθούν την επιβίωση των κομμάτων που τις εφαρμόζουν στην πατρίδα μας, τα οποία οσονούπω θα είναι το εξής ένα, η Ν.Δ., αλλά όσο βρισκόμαστε στο ευρωπαϊκό άρμα, θεωρώ ότι πρέπει πρώτα να εξαντλήσουμε και την τελευταία δυνατότητα που μας προσφέρει το τελευταίο - έστω και αποδυναμωμένο - μέσο που μας προσφέρει η δημοκρατία, προσερχόμενοι στις ευρωεκλογές του Μαΐου για να δώσουμε το μήνυμά μας. Αν δε, αυτό το μήνυμα δεν γίνει αντιληπτό από αυτούς που πρέπει, τότε να σκεφτούμε άλλες μεθόδους αντίδρασης. Η συμμετοχή μας όμως σε αυτές τις εκλογές είναι απαραίτητη.
  

ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΜΑΥΡΕΣ ΜΕΡΕΣ!

(του Λεωνίδα Αποσκίτη)

Το πιο ασταθές τμήμα της Παγκόσμιας Οικονομίας είναι, κατά κοινή ομολογία, η νότια Ευρώπη. Ανάμεσά της, ο ελλαδικός και κυπριακός χώρος βρίσκεται στην πιο εύθραυστη κατά­σταση, εξαιτίας της εσωτερικής σήψης και εκποίησης που εκ­πορεύεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του «ευρωπαϊκού μο­νόδρομου», όπως πλασσάρεται η ευρω-γερμανική κατοχή.

Ζούμε μαύρες μέρες, σε μια χώρα όπου οι ίδιοι οι τραπεζί­τες και μεγαλοεργολάβοι καταστρέφουν την Οικονομία, οι δικαστικοί διασύρουν τη Δικαιοσύνη, οι ιθύνοντες της δημόσιας Υγείας αποκλείουν την πρόσβαση του πολίτη στα νοσοκομεία, οι ακαδημαϊκοί αποδομούν την Ιστορία, οι υπεύθυνοι της ενη­μέρωσης είναι οι μεταμοντέρνες ρέπλικες του αείμνηστου ηθο­ποιού Δήμου Σταρένιου, όταν στον ρόλο του συνεργάτη της Κομμαντατούρ κραύγαζε εναγωνίως "μη φοβάστε, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας".

Ο εκτός πραγματικότητας και «κατά φαντασίαν θεραπευμένος», κατά το Spiegel, Αντώνης Σαμαράς υπόσχεται απίθανα πράγματα, νομίζοντας ότι ο κόσμος είναι εντελώς ανόητος. Οι Λευκές Νύχτες, η «λευκή εβδομάδα» και το... δωρεάν WiFi σε ένα «αποτυχημένο κράτος» (failed state), όπως το Αφγανιστάν, είναι αυτό που λέει ο λαός "άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώ­νες".

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, το πνεύμα της ανατροπής έχει εξαφανισθεί και το λαϊκό κίνημα συνεχώς αποδυναμώνεται μπρο­στά στην συμμετοχή στις επερχόμενες εκλογές.

'Ετσι, ενώ μετά τους Αγανακτισμένους η εκλογική διαδικασία αντιμετωπιζόταν με καχυποψία και ως εμπόδιο ή παγίδα για την ανατροπή του παρασιτικού κράτους των Μνημονίων, με την παράλληλη ανάπτυξη μιας νέας δημοκρατικής συνεί­δησης, σήμερα οι ευρωεκλογές χαρακτηρίζονται ως ορόσημο για «επίθεση στον εχθρό από τα μέσα». Και αυτή η λογική δεν επικρατεί μόνο στην κοινοβουλευτική, συστημική, αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, αλλά διαχέεται και στα κινήματα που πρωτοστάτησαν στην αφύπνιση των πολιτών, με συνθήματα για άμεση δημοκρατία και ενδυνάμωση της σύγκρουσης χωρίς πολιτικάντικους υπολογισμούς.

Αναρωτιέται κανείς τι έφταιξε και η κοινωνική διαμαρτυρία που ξεχύθηκε το '11 με τόσο πάθος και αισιοδοξία, που αντιμετώπισε στις αρχές του '12 την καταστολή με τόση ενέργεια και διάθεση, εγκλωβίστηκε σε κόμματα και κομματίδια, με ορίζοντα τη διεκδίκηση μιας αδύναμης παρουσίας στα, ούτως ή άλλως διακοσμητικά, όργανα των δανειστών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας παράνομος οργανισμός που δεν αντικατοπτρίζει την κοινωνική πραγματικότητα των ευρω­παϊκών χωρών, δεν είναι νομιμοποιημένη ούτε από τους δη­μοκρατικούς θεσμούς, ούτε από τους λαούς, στους οποίους δεν δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να αποφασίσουν για τίποτα, ούτε εκφράζει την ευρωπαϊκή πολιτιστική ταυτότητα και ιδι­αίτερα την δική μας πνευματική παράδοση.

Το ευρωπαϊκό Σύνταγμα δεν εγκρίθηκε ποτέ από τους Έλληνες πολίτες, ούτε από κανέναν άλλο Ευρωπαίο πολίτη. Α­ντίθετα, μάλιστα, όπου τέθηκε σε ψηφοφορία, όπως στην Ιρ­λανδία, τη Γαλλία και την Ολλανδία, καταψηφίστηκε συντρι­πτικά.

Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή που βρίσκεται σε φάση οικοδόμησης, ή μάλλον η Ευρώπη που στην ουσία καταποντίζεται, ιδρύθηκε με βάση την οικονομική απληστία και υπε­ροχή. Η ιδεολογική κυριαρχία των οικονομιστών δεν είναι τυ­χαία, γιατί η Ευρώπη προέκυψε ως επιθυμία των αδίστακτων επιχειρηματικών λόμπι και όχι των λαών.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός. Για να υπάρξει ευρωπαϊκός λαός, θα έπρεπε να είχε γίνει ένα ιστορικό γεγονός με το οποίο οι άνθρωποι θα είχαν γίνει λαός, όπως στην Ελλάδα το 1821, στη Γαλλία το 1789. Οι λαοί και τα έθνη είναι ιστορικές οντότητες και όχι καρικατούρες των τοκογλύφων και των συνωμοτών.

Τα πολύ μεγάλα αφεντικά της Ευρώπης είναι οι κλεπτοκράτες, οι γραφειοκράτες, οι διεφθαρμένοι και οι περιθωριακοί της «πολιτικά ορθής» κουλτούρας του μηδενισμού.

Το υποτιθέμενο Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι καν κοινοβού­λιο, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν εκπροσωπεί κανέναν λαό και δεν διαθέτει καμία εξουσία από αυτές που ορίζουν ένα ιστορικό κοινοβούλιο. Ούτε αποφασίζει τίποτα σαν ένα πραγ­ματικό κοινοβούλιο. Επισήμως διαθέτει κάποιες αρμοδιότητες για να συνδιασκέπτεται με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ενώ εκλέγει ορισμένες προσωπικότητες με πομπώδεις τίτλους, αλλά εντελώς ανύπαρκτες πολιτικά και χωρίς καμιά εξουσία.

Η Ε.Ε. λειτουργεί σαν μια μηχανή που καταλύει την εθνική κυριαρχία των ευρωπαϊκών λαών και δημιουργεί έναν πολτό καταναλωτών που εξυπηρετεί κυρίως τα συμφέροντα των Βορειοευρωπαίων κεφαλαιοκρατών και τραπεζιτών, οι οποίοι, πα­ρά την κρίση που μαστίζει τους λαούς, χρηματοδοτούνται αφει­δώς για να πάνε να επενδύσουν σε χώρες εκτός της ηπείρου.

Το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι ούτε ένα βήμα που θα μπο­ρούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος για να αγωνισθεί για μια άλλη πολιτική για να αντισταθεί στην τρόικα και την αντιλαϊκή καπιταλιστική «ανάπτυξη». Όλα περιστρέφονται γύρω από όσα ορίζουν τα μη εκλεγμένα σώματα των Επιτρόπων, όπου οι ευ­ρωσκεπτικιστές ή οι αντιευρωπαϊστές δεν έχουν καμία πρό­σβαση.

Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα του «συνταγματικού τόξου» έχουν ανασηκώσει τα μανίκια τους προκειμένου να συμμετέ­χουν στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, μετατρέποντάς τες σε δημοψηφισματική αναμέτρηση εν όψει των εθνικών εκλογών. Το ίδιο δυστυχώς κάνουν, όπως φαίνεται, και τα διάφορα κινήματα που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για την ανατροπή της κατοχής... συμμετέχοντας στο φιάσκο που σκοπό έχει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι εκλογές σημαίνουν δημοκρατία.

Αυτό που θα κληθούμε να κάνουμε στις 25 Μαΐου φέτος είναι να ψηφίσουμε για τη δόμηση του πιο αντιδημοκρατικού μοντέλου της παγκοσμιοποίησης που συγκροτήθηκε ποτέ, μακριά από όλους μας, στη Ρώμη, το Μάαστριχτ και τη Λισαββώνα. Να ξεχώσουμε τα χιλιάδες θύματα του ΔΝΤ και να συναινέσουμε στη μετατροπή της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ευρώπης.

'Οταν αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα είναι μια καταστροφή πολύ χειρότερη, σε βάθος χρόνου, από τους βομβαρδισμούς των ελληνικών πόλεων επί γερμανικής εισβολής, από τα ολοκαυτώματα της ελληνικής υπαίθρου από τους ναζί, γιατί ισοδυναμεί με κανονική γενοκτονία και καταστροφή της εθνικής μας οντότητας..., τότε, αν μιλάς για αντίσταση στην κατοχή, τι πας να κάνεις στο Στρασβούργο και σας Βρυξέλλες; Ο Βελουχιώτης θα πήγαινε ποτέ στο Ράιχσταγκ;