Οι Ευρωσκεπτικιστές είναι οι μεγαλύτεροι φιλοευρωπαϊστές

Πριν λίγο καιρό, επισημαίνοντας τον αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό είχα αναφερθεί στην μέχρι προ τετραετίας πίστη μου στο εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης και την απογοήτευση που ένοιωσα τα τελευταία χρόνια από τις ερασιτεχνικές (ή υποκινούμενες με συγκεκριμένο σκοπό) ενέργειες των επικεφαλής των ισχυρών κρατών για την αντιμετώπιση της κρίσης. Εξέφρασα έτσι την απογοήτευσή μου για το πόσο έξω είχα πέσει σε αυτό το πιστεύω μου, φοβούμενος ότι ο σκεπτικισμός μου θα με οδηγήσει στο αντίθετο στρατόπεδο, αυτό των αντιευρωπαϊστών. 
Απάντηση όμως (και παρηγοριά) μου έδωσε το άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω. Σε αυτό ο αρθρογράφος αποδεικνύει πειστικά πως ευρωσκεπτικιστής δεν σημαίνει αντιευρωπαϊστής! Άρα, όλοι εμείς που πιστέψαμε στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και που δεν μας εκφράζει ο τρόπος που λειτουργεί αυτή σήμερα, δεν έχουμε παρά να χρησιμοποιήσουμε το σκεπτικισμό μας ως εργαλείο για να βρούμε τις λύσεις στα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι ανίκανες πολιτικές ηγεσίες. Γιατί τελικά, όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν τις ίδιες προσδοκίες, οι κυβερνήσεις έχουν διαφορετικά συμφέροντα.
 

Ζητούνται ευρωσκεπτικιστές

(του Κώστα Αργυρού)

Μια από τις πολλές και όχι ασήμαντες παρανοήσεις, που κυριαρχούν στην συζήτηση που (δεν) γίνεται για το μέλλον της Ευρώπης, δύο μόλις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, αποτελεί και η συχνή ταύτιση των όρων ευρωσκεπτικισμός και αντιευρωπαϊσμός. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ασήμαντο, αλλά είναι πολύ ουσιαστικό να καταλάβουμε ότι με βάση την εικόνα της σημερινής Ευρώπης οι μεγαλύτεροι φιλοευρωπαϊστές, ίσως να είναι τελικά οι ευρωσκεπτικιστές και όχι αυτοί που έχουν βολευτεί με το σημερινό της καθεστώς.

Όποιος αγαπάει την Ευρώπη, όποιος έχει μάθει να τη θεωρεί σπίτι του και να κινείται ελεύθερα σ' αυτή, αποκλείεται να είναι και πολύ ικανοποιημένος από τη σημερινή κατάστασή της. Άρα, το πιο λογικό είναι να είναι και σκεπτικός σε σχέση με το μέλλον της και να επιθυμεί να την αλλάξει. Και όχι φυσικά να την απορρίψει. Ούτε η αδιαφορία, ούτε η επιστροφή στα παλιά είναι λύση. Δείτε το απλά. Βλέπετε ένα ψεγάδι σε ένα φίλο σας, που απειλεί όχι μόνο την εικόνα του αλλά συνολικά την ύπαρξή του. Πώς θα αντιδράσετε;

α. Κάνετε ότι δεν το βλέπετε και τον αφήνετε να συνεχίσει έτσι προς μια σίγουρη καταστροφή.

β. Απομακρύνεστε απλά από κοντά του γιατί δεν σας είναι πια χρήσιμος.

γ. Του το επισημαίνετε εγκαίρως πείθοντάς τον να κάνει κάτι για να το καταπολεμήσει.

Και όταν μιλάμε για τη σημερινή κατάσταση της Ευρώπης, μπορούμε να της βρούμε πολλά τέτοια απειλητικά ψεγάδια. Εννοούμε κατ' αρχήν τα εκατομμύρια των ανέργων της αλλά και τους νεόπτωχους εργαζόμενους. Εννοούμε τις αντιθέσεις μέσα στις κοινωνίες αλλά και ανάμεσα στα κράτη-μέλη, που, σε αντίθεση με τις παλιότερες εξαγγελίες, όχι μόνο δεν μικραίνουν αλλά διευρύνονται. Εννοούμε τους νέους από την Ιρλανδία μέχρι την Ελλάδα, που δεν βλέπουν καμιά προοπτική σε αυτή την Ευρώπη και μεταναστεύουν σε άλλες ηπείρους για να βρουν ευκαιρίες αντάξιες με τα όνειρά τους και την εκπαίδευσή τους. Εννοούμε την καταστρατήγηση βασικών δημοκρατικών διαδικασιών, που έχουν πέσει θύματα παρασκηνιακών διακυβερνητικών διαβουλεύσεων και εντολών του χρηματοπιστωτικού λόμπι, μακριά από τον έλεγχο όχι μόνο των κοινωνιών αλλά και των κοινοβουλίων, μερικές φορές μάλιστα ακόμα και των ίδιων των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. Εννοούμε την πλήρη υποχώρηση της έννοιας της αληλλεγύης, όχι μόνο στο θέμα της αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά και σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, όπου ο Βορράς αδιαφορεί συστηματικά για τα προβλήματα του Νότου.

Είναι πολλά τα στρεβλά στη σημερινή Ευρώπη. Και όποιος δεν τα βλέπει, απλά δεν ενδιαφέρεται για αυτή. Όποιος τα καταγράφει και τα επισημαίνει έχει κάνει το πρώτο βήμα για να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της. Με αυτή την έννοια, αναζητούνται πραγματικοί ευρωσκεπτικιστές, οι οποίοι δεν θα βολευτούν απλά με τη σημερινή κατάσταση, αλλά θα σκεφτούν και θα μοχθήσουν για να την αλλάξουν προς όφελος όλων. Ακόμα και αυτών που την εχθρεύονται.