Αν η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν είχε μετακινηθεί τόσο δεξιά, θα μπορούσε να έχει διατηρηθεί μέχρι τώρα στην εξουσία;
Τον αυταρχισμό που έχει επιδείξει η συγκυβέρνηση απέναντι στους διαφωνούντες πληττόμενους πολίτες υποβοηθάει η αδράνεια και τα υπολείμματα ραγιαδισμού μεγάλου τμήματος των συμπατριωτών μας;
Ίσως απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα μπορέσει να δώσει το άρθρο του Μ.Γκίβαλου που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ
Πολλοί θεωρούν ότι το φθινόπωρο θα δοθεί η πιο κρίσιμη, η τελική ίσως μάχη της τετραετούς μνημονιακής περιόδου. Τα στρατηγικά αδιέξοδα που συνιστούν η καταστροφή της παραγωγικής δομής η ανεργία, η απηνής φορολόγηση, η διάλυση των κοινωνικών θεσμών και των εργασιακών σχέσεων συμπυκνώνονται και συσσωρεύονται με εκρηκτικούς ρυθμούς. Τον «πυροκροτητή» των εξελίξεων θα αποτελέσει η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, όμως το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα ούτως ή άλλως επιβάλλει μια αντίστοιχη, ιστορικής σημασίας απάντηση.
Η συγκυβέρνηση, ωστόσο, παρά τη σοβαρή ήττα που υπέστη στις ευρωεκλογές του Μαΐου σε επίπεδο κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης δεν έχει διασφαλίσει μόνο την πλήρη υποστήριξη των δυνάμεων της διαπλοκής και των μνημονιακών συμφερόντων. Στην πράξη διαθέτει ακόμα δύο «εφεδρείες», τις οποίες θα επιδιώξει να αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό.
Το ένα της «πλεονέκτημα» είναι η διάλυση του πολιτικού συστήματος, η διάσπαση του παραδοσιακού δικομματικού συστήματος σε επιμέρους κόμματα κομματίδια και πρόσωπα που αναζητούν τη «μοίρα» τους και την πολιτική τους επιβίωση. Από αυτά τα «υλικά κατεδαφίσεως», που στην πλειονότητά τους στερούνται ιδεολογικοπολιτικών αρχών και δεσμεύσεων, αναζητούν οι Α. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος την πλειοψηφία των «180». Μπορεί σήμερα ο αριθμός αυτός να φαίνεται ανέφικτος, όμως το «μνημονιακό σύστημα» παίζει σ' ένα πεδίο πλήρους απαξίας της πολιτικής, με πρόσωπα και χώρους χωρίς αρχές και δεσμεύσεις.
Πριν από δυο τρία χρόνια θα ετίθετο ένα σοβαρό ερώτημα στην προσχώρηση στελεχών του ΛΑΟΣ (Καρατζαφέρης, Βορίδης, Γεωργιάδης) στη ΝΔ. Σήμερα δεν υπάρχει πια κανένα πρόβλημα, αφού η ΝΔ μετατοπίσθηκε στην Ακροδεξιά και στην πράξη ο Α. Σαμαράς και η ηγετική του ομάδα ταυτίζονται -αν δεν τις υπερβαίνουν- με τις ακροδεξιές αντιλήψεις του Γ. Καρατζαφέρη. Όσο για τους μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς και τα πρόσωπα που βρίσκονται στον χώρο της Δεξιάς έχει ήδη τεθεί σε ενέργεια ένα σύστημα εξαγοράς και εκμαυλισμού συνειδήσεων, άθλιων συναλλαγών και αλληλοεκβιασμών, το αποτέλεσμα των οποίων δεν μπορούμε να προδικάσουμε. Άλλωστε, ακόμα κι ένα τμήμα της ΔΗMAP αποτελεί ένα είδος «εφεδρείας» στις κρίσιμες ψηφοφορίες...
Κοινωνία υποτελών
Η δεύτερη σοβαρή παράμετρος, που αποκτά κρίσιμη κοινωνικο-πολιτική σπουδαιότητα, αφορά στη στάση ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από εκδηλώσεις παραίτησης και υποταγής.
Το μεγάλο «στοίχημα» της μνημονιακής εξουσίας είναι να μετατρέψει τον πολίτη σε συνειδητό «ραγιά», ώστε αυτός να θεωρήσει ότι η υποταγή, η απαξίωσή του δεν αποτελούν πράξη «κάθαρσης» και αυτοτιμωρίας -όπως αρχικώς προπαγάνδιζαν οι μνημονιακοί μηχανισμοί-, αλλά στάση ιστορικά αναγκαία, που ταιριάζει στους «δύσκολους καιρούς», στο «πνεύμα» της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας...
Ο πολίτης οφείλει, συνεπώς, να μετατραπεί σε άβουλο, σε υποταγμένο ιδιώτη. Πρόκειται για στρατηγικού τύπου αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας, σύμφωνα με την οποία οι ίδιοι οι πολίτες θα πρέπει να αποδεχθούν όχι καταναγκαστικά, αλλά συνειδητά την υποταγή και τη «ραγιαδοποίησή» τους και να τη «νομιμοποιήσουν» στην πράξη. Η υποταγή, η εθελοδουλία δεν αποτελούν προσωρινή, συγκυριακή στάση, αλλά συνδέονται με τον «θάνατο» της πολιτικής. Το παράδειγμα το δίνουν οι ίδιες οι μνημονιακές κυβερνητικές εξουσίες που εκχώρησαν ακόμα και τμήματα της εθνικής κυριαρχίας.
Ο ευτελισμός του Κοινοβουλίου, η παραβίαση των συνταγματικών ορίων, η κατάργηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων δεν αποτελούν, σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, απόκλιση, «αναγκαία» παράβαση, αλλά ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ που εκφράζει το «πνεύμα της εποχής». Αυτό είναι το «σαράκι», το «σκουλήκι» που επιχειρεί να αποδομήσει το δημοκρατικό φρόνημα το αξιακό περιεχόμενο της δημοκρατίας. Αυτή είναι η επιχείρηση «εκφασισμού», «ραγιαδοποίησης» της κοινωνίας ηθικής και πνευματικής εξαθλίωσής της. Σ' αυτό το «γήπεδο» επιδιώκουν να δώσουν την κρίσιμη, την τελική ίσως αναμέτρηση τα μνημονιακά συμφέροντα και οι πολιτικοί - κομματικοί υποτελείς τους.
Ο αγώνας για τη δημοκρατία για τη στήριξη και ανόρθωση του δημοκρατικού φρονήματος των πολιτών προσλαμβάνει σήμερα κρίσιμη ιστορική σημασία, μεγαλύτερη ακόμα κι από τα καλύτερα οικονομικά προγράμματα διεξόδου από την κρίση ή από τους όποιους κομματικούς συσχετισμούς ή κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες... Οι δημοκρατικές αξίες, η συνείδηση της ατομικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας, η συλλογική δράση αποτελούν τα πολυτιμότερα «πολιτικά εφόδια» για να υπάρξει ξανά προοπτική σ' αυτό τον τόπο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της 28-8-2014
Τον αυταρχισμό που έχει επιδείξει η συγκυβέρνηση απέναντι στους διαφωνούντες πληττόμενους πολίτες υποβοηθάει η αδράνεια και τα υπολείμματα ραγιαδισμού μεγάλου τμήματος των συμπατριωτών μας;
Ίσως απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα μπορέσει να δώσει το άρθρο του Μ.Γκίβαλου που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ
Πολλοί θεωρούν ότι το φθινόπωρο θα δοθεί η πιο κρίσιμη, η τελική ίσως μάχη της τετραετούς μνημονιακής περιόδου. Τα στρατηγικά αδιέξοδα που συνιστούν η καταστροφή της παραγωγικής δομής η ανεργία, η απηνής φορολόγηση, η διάλυση των κοινωνικών θεσμών και των εργασιακών σχέσεων συμπυκνώνονται και συσσωρεύονται με εκρηκτικούς ρυθμούς. Τον «πυροκροτητή» των εξελίξεων θα αποτελέσει η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, όμως το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα ούτως ή άλλως επιβάλλει μια αντίστοιχη, ιστορικής σημασίας απάντηση.
Η συγκυβέρνηση, ωστόσο, παρά τη σοβαρή ήττα που υπέστη στις ευρωεκλογές του Μαΐου σε επίπεδο κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης δεν έχει διασφαλίσει μόνο την πλήρη υποστήριξη των δυνάμεων της διαπλοκής και των μνημονιακών συμφερόντων. Στην πράξη διαθέτει ακόμα δύο «εφεδρείες», τις οποίες θα επιδιώξει να αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό.
Το ένα της «πλεονέκτημα» είναι η διάλυση του πολιτικού συστήματος, η διάσπαση του παραδοσιακού δικομματικού συστήματος σε επιμέρους κόμματα κομματίδια και πρόσωπα που αναζητούν τη «μοίρα» τους και την πολιτική τους επιβίωση. Από αυτά τα «υλικά κατεδαφίσεως», που στην πλειονότητά τους στερούνται ιδεολογικοπολιτικών αρχών και δεσμεύσεων, αναζητούν οι Α. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος την πλειοψηφία των «180». Μπορεί σήμερα ο αριθμός αυτός να φαίνεται ανέφικτος, όμως το «μνημονιακό σύστημα» παίζει σ' ένα πεδίο πλήρους απαξίας της πολιτικής, με πρόσωπα και χώρους χωρίς αρχές και δεσμεύσεις.
Πριν από δυο τρία χρόνια θα ετίθετο ένα σοβαρό ερώτημα στην προσχώρηση στελεχών του ΛΑΟΣ (Καρατζαφέρης, Βορίδης, Γεωργιάδης) στη ΝΔ. Σήμερα δεν υπάρχει πια κανένα πρόβλημα, αφού η ΝΔ μετατοπίσθηκε στην Ακροδεξιά και στην πράξη ο Α. Σαμαράς και η ηγετική του ομάδα ταυτίζονται -αν δεν τις υπερβαίνουν- με τις ακροδεξιές αντιλήψεις του Γ. Καρατζαφέρη. Όσο για τους μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς και τα πρόσωπα που βρίσκονται στον χώρο της Δεξιάς έχει ήδη τεθεί σε ενέργεια ένα σύστημα εξαγοράς και εκμαυλισμού συνειδήσεων, άθλιων συναλλαγών και αλληλοεκβιασμών, το αποτέλεσμα των οποίων δεν μπορούμε να προδικάσουμε. Άλλωστε, ακόμα κι ένα τμήμα της ΔΗMAP αποτελεί ένα είδος «εφεδρείας» στις κρίσιμες ψηφοφορίες...
Κοινωνία υποτελών
Η δεύτερη σοβαρή παράμετρος, που αποκτά κρίσιμη κοινωνικο-πολιτική σπουδαιότητα, αφορά στη στάση ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από εκδηλώσεις παραίτησης και υποταγής.
Το μεγάλο «στοίχημα» της μνημονιακής εξουσίας είναι να μετατρέψει τον πολίτη σε συνειδητό «ραγιά», ώστε αυτός να θεωρήσει ότι η υποταγή, η απαξίωσή του δεν αποτελούν πράξη «κάθαρσης» και αυτοτιμωρίας -όπως αρχικώς προπαγάνδιζαν οι μνημονιακοί μηχανισμοί-, αλλά στάση ιστορικά αναγκαία, που ταιριάζει στους «δύσκολους καιρούς», στο «πνεύμα» της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας...
Ο πολίτης οφείλει, συνεπώς, να μετατραπεί σε άβουλο, σε υποταγμένο ιδιώτη. Πρόκειται για στρατηγικού τύπου αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας, σύμφωνα με την οποία οι ίδιοι οι πολίτες θα πρέπει να αποδεχθούν όχι καταναγκαστικά, αλλά συνειδητά την υποταγή και τη «ραγιαδοποίησή» τους και να τη «νομιμοποιήσουν» στην πράξη. Η υποταγή, η εθελοδουλία δεν αποτελούν προσωρινή, συγκυριακή στάση, αλλά συνδέονται με τον «θάνατο» της πολιτικής. Το παράδειγμα το δίνουν οι ίδιες οι μνημονιακές κυβερνητικές εξουσίες που εκχώρησαν ακόμα και τμήματα της εθνικής κυριαρχίας.
Ο ευτελισμός του Κοινοβουλίου, η παραβίαση των συνταγματικών ορίων, η κατάργηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων δεν αποτελούν, σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, απόκλιση, «αναγκαία» παράβαση, αλλά ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ που εκφράζει το «πνεύμα της εποχής». Αυτό είναι το «σαράκι», το «σκουλήκι» που επιχειρεί να αποδομήσει το δημοκρατικό φρόνημα το αξιακό περιεχόμενο της δημοκρατίας. Αυτή είναι η επιχείρηση «εκφασισμού», «ραγιαδοποίησης» της κοινωνίας ηθικής και πνευματικής εξαθλίωσής της. Σ' αυτό το «γήπεδο» επιδιώκουν να δώσουν την κρίσιμη, την τελική ίσως αναμέτρηση τα μνημονιακά συμφέροντα και οι πολιτικοί - κομματικοί υποτελείς τους.
Ο αγώνας για τη δημοκρατία για τη στήριξη και ανόρθωση του δημοκρατικού φρονήματος των πολιτών προσλαμβάνει σήμερα κρίσιμη ιστορική σημασία, μεγαλύτερη ακόμα κι από τα καλύτερα οικονομικά προγράμματα διεξόδου από την κρίση ή από τους όποιους κομματικούς συσχετισμούς ή κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες... Οι δημοκρατικές αξίες, η συνείδηση της ατομικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας, η συλλογική δράση αποτελούν τα πολυτιμότερα «πολιτικά εφόδια» για να υπάρξει ξανά προοπτική σ' αυτό τον τόπο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της 28-8-2014
