Σχόλια σε μερικά κυριακάτικα πρωτοσέλιδα

Τελικά φαίνεται πως οι εκλογές είναι πιο κοντά από όσο νομίζαμε.
Ξεκίνησε η κινδυνολογία και τα διλήμματα, μόνο που η αρχή δεν έγινε από εφημερίδα που θα περίμενα να ξεκινήσει. Όχι ότι και η συγκεκριμένη αποτελεί έκπληξη.
Εξάλλου, όσο θα πλησιάζουν οι κάλπες, ο πόλεμος συμφερόντων θα εντείνεται και μαζί οι συμφωνίες με την οικονομική ολιγαρχία για υποστήριξη των εκπροσώπων της, έναντι ανταλλαγμάτων οπωσδήποτε. Ο νόμος για την χρηματοδότηση των κομμάτων και από επιχειρηματίες βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση και σίγουρα δεν είναι τυχαία η επιλογή της χρονικής στιγμής της ψήφισής του.
"320 επενδυτές περιμένουν 180 βουλευτές" λοιπόν (ας τους δώσουν τουλάχιστον χαρτάκια με αριθμούς προτεραιότητας για να μη σπρώχνονται). Τι μας λέει δηλαδή αυτός ο τίτλος; Ότι η ανάπτυξη είναι στα σύνορα και περιμένει καμιά τριανταριά πρόθυμους Τσιριμώκους για να μπει στη χώρα μας. Οπότε η ευθύνη είναι εκείνων που δεν θα ψηφίσουν το οποιοδήποτε άτομο προταθεί για πρόεδρος της δημοκρατίας κι εκείνοι θα φταίνε αν γίνουν εκλογές και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι επενδυτές πάνε τα λεφτά τους αλλού (μαζί φυσικά με ακροδεξιούς έλληνες πολιτικούς - όσους από αυτούς δεν τα έχουν βγάλει ήδη).

Δημοσκοπικά νέα και μετεκλογικό αύριο του ΣΥΡΙΖΑ (του Στ.Λυγερού)

Μετά τη συζήτηση που ακολούθησε την παρουσίαση στη ΔΕΘ του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ.Σταύρος Λυγερός προσπαθεί να ακτινογραφήσει την πολιτική κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί πλέον, καθώς και να εκτιμήσει πώς θα διαμορφωθεί το κλίμα τους επόμενους μήνες, γύρω κυρίως από τα δυο κόμματα που θα διεκδικήσουν την εξουσία, όποτε στηθούν οι επόμενες κάλπες.

Τα καλά δημοσκοπικά νέα και το δύσκολο μετεκλογικό αύριο του ΣΥΡΙΖΑ

Η διάψευση των προσδοκιών για βελτίωση της οικονομίας κλιμακώνει την αντίθεση της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών προς τις ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές, γεγονός που εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την κυβέρνηση. Το ενδεχόμενο κατάρρευσής της δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά το πιθανότερο είναι να «σέρνεται» μέχρι την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο Σαμαράς δεν πρόκειται να στήσει κάλπες. Θα προσπαθήσει πάση θυσία να συγκεντρώσει τις αναγκαίες 180 βουλευτικές ψήφους για να παρατείνει τη ζωή τής κυβέρνησής του μέχρι τον Ιούνιο του 2016. Η επιδίωξή του αυτή επικροτείται από το ευρωιερατείο κι από τις εγχώριες άρχουσες ελίτ. Τον τελευταίο καιρό όμως γίνονται δεύτερες σκέψεις. Αν και το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα δυσκολεύεται να πείσει ως εναλλακτική λύση, κατ' αντιδιαστολή κερδίζει συνεχώς έδαφος. Η εδραίωση και διεύρυνση του δημοσκοπικού προβαδίσματός του ωθεί κάποιους κύκλους σε Ευρώπη και Ελλάδα να θεωρούν ότι όσο καθυστερούν οι εκλογές τόσο θα πλησιάζει προς την αυτοδυναμία.
Μια τέτοια εξέλιξη θα άλλαζε ριζικά τα τωρινά πολιτικά δεδομένα. Οι εγχώριες άρχουσες ελίτ ποντάρουν πολύ στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ανάγκη από εταίρο για να σχηματίσει κυβέρνηση. Θεωρούν ότι μέσω αυτού θα μπορούν να επηρεάσουν όχι μόνο την πολιτική μιας μελλοντικής συμμαχικής κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά και τις ισορροπίες στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου.

Έχει μέλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται, ιδιαίτερα όσο η κρίση που φουντώνει εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλουν οι γερμανοί στα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επιτρέπει στις εθνικές οικονομίες να ορθοποδήσουν. 
Από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του ολλανδού δημοσιογράφου και συγγραφέα Geert Μak με τίτλο "Τι γίνεται αν η Ευρώπη διαλυθεί;"*, που ασχολείται με το συγκεκριμένο πρόβλημα, διαλέγω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.

Η δημόσια υπομονή με το ευρωπαϊκό εγχείρημα κοντεύει να εξαντληθεί. Τώρα η κρίση κινείται αργά από μια οικονομική καταστροφή προς μια πολιτική καταστροφή. Απαιτείται από τους ψηφοφόρους και τους πολίτες της Ευρώπης υπομονή, αφοσίωση και διορατικότητα που σιγά σιγά γίνεται σχεδόν υπεράνθρωπη — κάτι που το κύκλωμα διαβουλεύσεων των Βρυξελλών συνειδητοποιεί μόνο εν μέρει. Το δίκαιο δημιουργεί ηρεμία, λέει ένα ρητό, και δυστυχώς και το αντίθετο είναι αλήθεια· το άδικο δημιουργεί χάος και αποξένωση. Τα αποτελέσματα της σημερινής κρίσης μπορεί μεν να εξηγούνται οικονομικά και οικονομικοτεχνικά, δεν δημιουργούν ωστόσο δίκαιο αλλά άδικο.
Πριν από αρκετά χρόνια, το 2000, ο βρετανός ιστορικός Λάρι Σίντεντοπ προειδοποίησε για τους μεγάλους κινδύνους στην περίπτωση που μια λίγο πολύ ομοσπονδιακή δομή απλωθεί πάνω από την Ευρώπη με υπερβολικά γρήγορο ρυθμό. Τότε θα γεννηθεί ένα επιπόλαιο υπερέθνος - έγραφε στο βιβλίο του Δημοκρατία στην Ευρώπη - το οποίο δεν θα βρει υποστήριξη από τον πληθυσμό, μα που μπορεί ωστόσο να διαταράξει με καταλυτικό τρόπο τον πολύπλοκο ιστό των εθνικών κοινωνιών. Αυτό το υπερέθνος και αυτή η ομοσπονδιακή δομή δεν δημιουργήθηκαν τελικά, αλλά κατ’ έναν άλλο τρόπο η προφητεία του βγήκε ωστόσο αληθινή. Όντως έχει απλωθεί κάτι σαν υπερσύστημα πάνω από την Ευρώπη, ένα σύστημα που σιγά σιγά έχει φτάσει να επεμβαίνει βαθιά στην καθημερινή ζωή του καθενός μας, που εγείρει μάλιστα ερωτήσεις για την ταυτότητά μας ως Ευρωπαίων, και που παρ’ όλα αυτά δεν βρίσκει έρεισμα στους ευρωπαίους πολίτες και, ακόμα χειρότερα, ούτε καν το επιδιώκει.

Ο Γ.Βαρουφάκης γράφει για την επιστροφή των δομημένων ομολόγων

Είναι φανερό ότι η κρίση που διαλύει την Ευρώπη - και βασικά τους ευρωπαίους πολίτες - δεν φαίνεται ότι θα αντιμετωπιστεί στο εγγύς μέλλον με κύρια αιτία την ανικανότητα αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις στο Βερολίνο, τις Βρυξέλες, τη Φραγκφούρτη... Το τραγικό είναι ότι λύσεις υπάρχουν (από τις οποίες η κοπή χρήματος είναι η πιο εύκολη, αλλά όχι η μόνη) και προτείνονται συνεχώς από έγκριτους οικονομολόγους, όμως οι γερμανοί επικυρίαρχοι λόγω της γνωστής στενής αντίληψης που τους διακρίνει δεν τις δέχονται, αλλά μένουν προσκολλημένοι στο γράμμα των ευρωπαϊκών συνθηκών (το οποίο γράμμα άλλωστε, ήταν οι πρώτοι που είχαν καταπατήσει, όπως έχω δημοσιεύσει σε προηγούμενα posts).

Μια καινούρια δοκιμασία περιμένει, όπως φαίνεται, την ευρωζώνη, μετά την απόφαση του Μ.Ντράγκι να αναβιώσει τα δομημένα ομόλογα. Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο του Γ.Βαρουφάκη που αναδημοσιεύω από το πιο πρόσφατο τεύχος του HOT DOC.

Η ΕΚΤ αναβιώνει τα μέσα μαζικής οικονομικής καταστροφής

Θυμάστε τα δομημένα ομόλογα που έφεραν την καταστροφή στη Lehman Brothers και στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα το 2008; Θυμάστε ότι οι δικοί μας τραπεζίτες ωρύονται πως εκείνοι δεν είχαν επενδύσει σε δομημένα ομόλογα και πως, συνεπώς, δεν ευθύνονται για την μετά το 2008 πτώχευση των τραπεζών τους η οποία, ισχυρίζονται (ψευδώς βέβαια) ότι οφειλόταν στην πτώχευση του σαθρού κράτους μας; Πώς θα σας φαινόταν αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), έξι χρόνια μετά τη Lehman Brothers αποφάσιζε πως μια καλή «λύση» για την κρίση του Ευρώ θα ήταν να δοθούν κίνητρα στους τραπεζίτες μας (και εκείνους της λοιπής Ευρώπης) να δημιουργήσουν πολλά δισεκατομμύρια νέων... δομημένων ομολόγων;

Δεν χρειάζεται κάποια νοσηρή φαντασία για να φανταστεί κανείς ένα τέτοιο αποτρόπαιο σενάριο. Ο λόγος; Η ΕΚΤ, μέσω του προέδρου της, του Μάριο Ντράγκι, ανακοίνωσε ακριβώς αυτή την πολιτική «καταπολέμησης» της κρίσης την περασμένη βδομάδα.

Οι εξαγγελίες Τσίπρα ...και το κόλπο του Βενιζέλου (του Στ.Λυγερού)

Στο πρώτο μέρος του τακτικού εβδομαδιαίου άρθρου του, που αναδημοσιεύω από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ο κ.Σταύρος Λυγερός σχολιάζει το θέμα των ημερών, δηλαδή τις εξαγγελίες του Αλ.Τσίπρα κατά τη διάρκεια της ΔΕΘ.
Στο δεύτερο μέρος αναφέρεται στις προσπάθειες της κυβέρνησης να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τρόπο, κρίνοντας - σε αυτή τη φάση - πως ο προσφορότερος είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου, ένα έργο που έχει αναλάβει ο "ειδικός" στην κατάρτιση "περίεργων" νόμων Ευ.Βενιζέλος. Και αυτές οι ενέργειες επιβεβαιώνουν αυτό που αρκετές φορές έχω υποστηρίξει σε προηγούμενα posts, ότι δηλαδή οι δυνάμεις που έχουν επιβάλλει στους έλληνες πολίτες τα μνημόνια δεν πρόκειται να παραχωρήσουν την εξουσία έτσι εύκολα σε χέρια μη ελεγχόμενα πλήρως.

Η επόμενη μέρα της ΔΕΘ

Είναι ενδεικτικό του κράματος πολιτικού αυτισμού και κραυγαλέας πολιτικής σκοπιμότητας το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση για την ομιλία Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη εστιάστηκε στο εάν οι εξαγγελίες του ήταν σωστά κοστολογημένες και εάν μπορεί να βρει τους πόρους για να τις χρηματοδοτήσει. Τα όσα εξήγγειλε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι το ελάχιστο που χρειάζεται όχι μόνο για να αμβλυνθεί η κλιμακούμενη κοινωνική εξαθλίωση, αλλά και για να σταθεί στα πόδια της η οικονομία.
Μεγάλες άμεσες ξένες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα παραγάγουν πλούτο δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα ότι η Ελλάδα θα γινόταν ελκυστική για τους ξένους επενδυτές με την κατακρήμνιση του κόστους εργασίας και με τη μαζική κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων διαψεύδεται στην πράξη.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει ελκυστική επειδή υπάρχει υπερφορολόγηση, επειδή οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, επειδή οι μνημονιακές κυβερνήσεις ελάχιστα έκαναν για να ανασυγκροτήσουν παραγωγικά τον δημόσιο τομέα, επειδή η εγχώρια οικονομική ολιγαρχία έχει συνηθίσει να ελέγχει και να απομυζά ποικιλοτρόπως το κράτος, επειδή το μιντιακό σύστημα λειτουργεί εξόφθαλμα σαν στυλοβάτης και μακρύ χέρι της «παράταξης του Μνημονίου», επειδή το πολιτικό κατεστημένο τώρα πλέον αθροιστικά εκφράζει μια μειοψηφία και, βεβαίως, επειδή η εξαθλίωση της κοινωνίας τροφοδοτεί αυτό που οι επενδυτές αποκαλούν «πολιτικό κίνδυνο».

Ο Γ.Βαρουφάκης σχολιάζει το εξαγγελθέν πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Η κουβέντα για την κοστολόγηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για αρκετές μέρες ακόμα. Προσωπικά τη βρίσκω άνευ ουσιαστικού περιεχομένου για διάφορους λόγους, όπως - πέραν αυτών που αναφέρει ο Γ.Βαρουφάκης στη συνέντευξή του στο tvxs που αναδημοσιεύω στη συνέχεια - επειδή αφενός δεν είμαι σίγουρος ότι ένα κόμμα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση έχει γνώση των οικονομικών δεδομένων του κράτους, τόσο κατά την περίοδο που ανακοινώνει το πρόγραμμά του, όσο και την περίοδο που θα βρεθεί στην εξουσία, αφετέρου, επειδή οι πολιτικοοικονομικές συνθήκες είναι τόσο ρευστές, ώστε τα δεδομένα στα οποία βασίστηκαν τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ κατά την κατάρτιση του προγράμματος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα ισχύουν σε λίγους μήνες που θα γίνουν οι εκλογές - όπως ευελπιστεί τουλάχιστον το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσον αφορά τη διαφορά στα ποσά που αναφέρονται από τους δυο μονομάχους είναι αστεία, αν σκεφτούμε τα πολλαπλάσια ποσά που έχουν δοθεί αφενός στην ΕΚΤ για αποπληρωμή ομολόγων που με κατάλληλη διαπραγμάτευση θα είχε αποφευχθεί, όσο και σε αυτά που έχουν δοθεί τα τελευταία χρόνια για τη στήριξη των τραπεζών, έστω και ως εγγυήσεις.
Ας μείνουμε όμως στο παιχνίδι εντυπώσεων που παίζεται με την κοστολόγηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, διαβάζοντας και την άποψη του έγκριτου Γ.Βαρουφάκη.

Πώς αξιολογείτε την κριτική που ασκείται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με την οποία το κυβερνητικό πρόγραμμα που εξήγγειλε από τη ΔΕΘ θα οδηγήσει σε έκρηξη των δημοσίων δαπανών και οι χρηματοδοτικές πηγές στις οποίες βασίζεται είναι επισφαλείς;

Έκρηξη δημοσίων δαπανών δεν θα δημιουργήσει. Ότι όμως τα προβλεπόμενα έσοδα είναι επισφαλή, αυτό είναι γεγονός σε μια οικονομία που βρίσκεται στην μέγγενη της γενικευμένης και κλιμακούμενης πτώχευσης κράτους-τραπεζών-ιδιωτών-οργανισμών. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ήμουν υπέρ της παρουσίασης, από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενός ισοσκελισμένου προγράμματος: στην παρούσα συγκυρία κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί να ισοσκελιστεί χωρίς πρώτα να συνάψουμε, μέσα από αιματηρή διαπραγμάτευση, μια νέα συμφωνία με το τρίγωνο Βερολίνου-Βρυξελλών-Φραγκφούρτης όσον αφορά το χρέος, τις τράπεζες και τις επενδύσεις. Για αυτό επαναλαμβάνω μονότονα: πρώτα η διαπραγμάτευση και κατόπιν εξαγγελίες, προϋπολογισμοί και κοστολογήσεις.

Κριτική διπλής όψεως στις εξαγγελίες του κ.Τσίπρα στη ΔΕΘ

Οι εξαγγελίες του κ.Τσίπρα στη διάρκεια της ΔΕΘ έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις, όπως ήταν αναμενόμενο. Η κριτική από την πλευρά της φιλοκυβερνητικής πλευράς ήταν από πανικόβλητη έως αστεία, οπότε δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε.
Προσπαθώντας από αυτή τη γωνιά να προβάλλω μια ολοκληρωμένη άποψη για τα θέματα της επικαιρότητας διάβασα διάφορα άρθρα ψύχραιμων σχολιαστών και αναδημοσιεύω στη συνέχεια δυο από αυτά, ένα που αντιμετωπίζει θετικά και ένα που αντιμετωπίζει κριτικά τις εν λόγω εξαγγελίες.
Πρώτα το άρθρο του Γ.Δελαστίκ στο ΕΘΝΟΣ και μετά εκείνο του Ν.Μπογιόπουλου στο enikos.gr



Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε δεσμεύσεις πολύ συγκεκριμένες
(του Γ.Δελαστίκ) 

Απολύτως συγκεκριμένες και πλήρως ελέγξιμες ανά πάσα στιγμή είναι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο. Ακούγοντας τι είπε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταλάβαμε καλύτερα γιατί η κυβέρνηση απαγόρευσε στο θλιβερό όργανο προπαγάνδας της, την κρατική τηλεόραση, να μεταδώσει την ομιλία Τσίπρα με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύγκριση των δεσμευτικών εξαγγελιών Τσίπρα με την ασκούμενη πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου λειτουργεί καταλυτικά εις βάρος των ηγετών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τι δεσμεύτηκε, λοιπόν, ότι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση; Εχουμε επιλέξει από όσα είπε εκείνα που ο καθένας μπορεί να ελέγξει αν τα υλοποίησε, μέσα σε έναν... μήνα (!) το πολύ από τότε που θα αναλάβει πρωθυπουργός. 

Το μεγάλο ψέμα του τέλους του Μνημονίου... (του Στ.Λυγερού)

Ο λόγος που αναδημοσιεύω τα εβδομαδιαία άρθρα του κ. Στ.Λυγερού από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ είναι ότι ταυτίζονται σχεδόν εντελώς με τις απόψεις μου. Αυτή τη φορά όμως, θα ήθελα να τονίσω περισσότερο κάποια από τα γραφόμενα στο τελευταίο άρθρο του ή και να διαφοροποιηθώ ελαφρά.
Πρώτον, δεν θεωρώ ότι ο λόγος που μας επιβλήθηκαν τα μνημόνια είναι η (αναμφισβήτητα) άσχημη πορεία της ελληνικής οικονομίας και το υψηλό ποσοστό χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε γιατί, παρά τα έξωθεν επιβληθέντα μνημόνια, η πορεία της οικονομίας μας χειροτερεύει (και με την έννοια οικονομία εννοώ τη μη βελτίωση λειτουργίας της και όχι τα δήθεν πλεονάσματα που οφείλονται στο στράγγισμα των πολιτών) και γιατί το ποσοστό χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ έχει αυξηθεί σε μη αντιμετωπίσιμα επίπεδα;
Δεύτερον, τα όποια βήματα μεταρρυθμίσεων προς τη σωστή κατεύθυνση θα μπορούσαν να έχουν γίνει και χωρίς μνημόνια, αν λάβουμε υπόψη ότι και κατά την προ κρίσης περίοδο, μέσα σε όλα τα στραβά, γίνονταν και κάποια βήματα προς τα εμπρός. Οπότε τα όποια θετικά βήματα, που πιθανόν θα εγίνονταν ούτως ή άλλως,  χρησιμεύουν μόνο ως άλλοθι σε "αναλυτές"/οπαδούς των μνημονίων τύπου Μπάμπη και των παρομοίων.
Όσον αφορά το παραμύθι για το τέλος των μνημονίων, το αποκαλύπτει πολύ καλά, όπως πάντα, στο άρθρο του ο κ.Στ.Λυγερός.
Ως προς το τι σημαίνει για μένα "τέλος μνημονίων" (θέμα στο οποίο σκοπεύω να επανέλθω πιο αναλυτικά σε προσεχές post) θεωρώ ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για τέλος, όσο συνεχίζουν να εφαρμόζονται οι καταστροφικοί νόμοι που μας επιβλήθηκαν δι'αυτών.

Το μεγάλο ψέμα του τέλους του Μνημονίου και των δεινών του
Η αισιόδοξη εικόνα που παρουσιάζουν Σαμαράς-Βενιζέλος ελάχιστη σχέση έχει με την κατάσταση στην οικονομία

Μπορεί η κυβέρνηση να διαβεβαιώνει σ' όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να υπάρξει νέο Μνημόνιο, αλλά το ευρωιερατείο δεν φαίνεται να έχει παραιτηθεί από την πρόθεσή του να κρατήσει την Ελλάδα στον ίδιο ασφυκτικό έλεγχο. Το είχε δηλώσει προ καιρού ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και το επαναλαμβάνουν με πιο τεχνοκρατικό τρόπο στελέχη της τρόικας. Ο μοχλός πίεσης που διαθέτει το ευρωιερατείο είναι το περιβόητο χρηματοδοτικό κενό. Η όχι αβάσιμη εκτίμηση, δηλαδή, ότι το ελληνικό Δημόσιο δεν θα είναι σε θέση να πληρώνει τους τόκους και τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα.

Ποιος έχασε το φιλότιμο; (άρθρο του Ν.Μπογιόπουλου)

Για να είμαι ειλικρινής δεν παρακολούθησα καθόλου τις ομιλίες των δυο συνεταίρων της κυβερνητικής οργάνωσης το Σαββατοκύριακο στη ΔΕΘ. Σήμερα αφέθηκα να ενημερωθώ είτε από κάποια sites, είτε από τα πρωτοσέλιδα, που εκτείνονταν από τη γελοιότητα (ΤΑ ΝΕΑ: "Λεφτά στην Τσέπη" [!!!] - Ελεύθερος Τύπος: "Πόσα κερδίζουν μισθωτοί, συνταξιούχοι από τις φοροελαφρύνσεις" [!!!]) μέχρι το ρεαλισμό (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: "Παίζουν τα ρέστα τους" - Δημοκρατία: "Τίποτα! Με άδεια χέρια ο Σαμαράς στο Βελλίδειο..." - Η Εφημερίδα των Συντακτών: "Ασήκωτες ...ελαφρύνσεις"). 
Νομίζω ότι με την ανάγνωση του άρθρου τού Νίκου Μπογιόπουλου που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το enikos (συμπληρώνοντας κάποια δικά μου σχόλια) πήρα μια εικόνα του λαϊκισμού που ξέβρασε για μια ακόμα φορά ο πρωθυπουργός (παρόλο που εξακολουθώ να θεωρώ τα Ζάππεια αξεπέραστα δείγματα πολιτικαντισμού, λαϊκισμού και ψευδολογίας).


 Περί “Αλήθειας” και “Φιλότιμου”…  

Μέχρι τώρα είχαν σμπαραλιάσει έννοιες όπως «πατρίδα», «σωτηρία», «ανάπτυξη», «ελπίδα» κοκ. Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές φαίνεται ότι αποφάσισαν να αποκολοκυνθώσουν λέξεις και έννοιες όπως «αλήθεια» και «φιλότιμο».
   Μάρτυς μας ο κύριος Σαμαράς, ο οποίος κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Θεσσαλονίκη εμφανίστηκε ως ο αυθεντικότερος πρεσβευτής της Αλήθειας. Της «ακατανίκητης» και «ανελέητης Αλήθειας», όπως δήλωσε…
   Στην ίδια αυτή ομιλία, ο πρωθυπουργός είχε μια ακόμα εξαιρετική έμπνευση: Αποφάσισε να εισάγει στην πολιτική αντιπαράθεση την έννοια «Φιλότιμο»...  
   Θα ‘λεγε κανείς κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ποιός μπορεί να έχει αντίρρηση οι πολιτικοί μας ταγοί να ενεργούν με κριτήριο το «φιλότιμο». Με μια διαφορά: Η έννοια «φιλότιμο» υπήρχε στην Ελλάδα και πριν ακόμα ο κ.Σαμαράς την επιλέξει  για να την υποβιβάσει σε πλαστική προεκλογική σημαία.
   Η έννοια «φιλότιμο» υπήρχε, για παράδειγμα, και τότε που ο κ.Σαμαράς όταν ρωτήθηκε να εξηγήσει γιατί πριν γίνει πρωθυπουργός εμφανιζόταν σαν «αντιμνημονιακός», απαντούσε - ενώπιον της Μέρκελ –«Ουδείς αναμάρτητος»… (Π.Σ.: το είχε θεωρήσει μάλιστα ως ευφυολόγημα)

Η ανώμαλη προσγείωση των μεγάλων προσδοκιών (του Στ.Λυγερού)

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω σήμερα έχει γραφτεί πριν από τη συνάντηση της αντιπροσωπίας της κυβέρνησης με τους εκπροσώπους της τρόικας, κάθε άλλο παρά ανεπίκαιρο φαντάζει, αφού είναι πλέον τόσο προβλέψιμες οι αποτυχίες της οργάνωσης "Σαμαράς-Βενιζέλος & ΣIA", ιδιαίτερα στον τομέα που οι ίδιοι αποκαλούν ...συζητήσεις!
Ευτυχώς πάντως, που υπάρχουν και τα συστημικά ΜΜΕ που μας παρουσιάζουν κάθε βράδυ μια ψεύτικη - ευχάριστη όμως και διασκεδαστική - εικόνα της διακυβέρνησης και ξεχνάμε για λίγο την πίκρα μας .

Η ανώμαλη προσγείωση των μεγάλων προσδοκιών
 
Αν και η διαπραγμάτευση στο Παρίσι είναι προπαρασκευαστική του ελέγχου που θα πραγματοποιήσει η τρόικα τον Οκτώβριο, η κυβέρνηση αρχικά προσπάθησε να καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες. Στην πραγματικότητα εκλιπαρεί τους δανειστές να της δώσουν κάτι που να μπορεί να το «πουλήσει» πολιτικά στην ελληνική κοινή γνώμη. Το επιχείρημα του Σαμαρά και του Βενιζέλου είναι αφοπλιστικό: μόνο εάν προκύψει κάτι εντυπωσιακό είναι δυνατόν να αντιστραφεί το πολιτικό κλίμα και να εξασφαλισθούν οι 180 βουλευτικές ψήφοι που μπορούν να παρατείνουν τη ζωή του παρόντος κυβερνητικού σχήματος κατά 15 μήνες.
Το αρχικό αίτημα της Αθήνας ήταν να δρομολογηθεί κατά τρόπο συγκεκριμένο η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ, άλλωστε, πιέζει εδώ και πολύ καιρό προς αυτή την κατεύθυνση, ζητώντας, μάλιστα, γενναίο «κούρεμα» κι όχι απλώς επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου. Το ευρωιερατείο, όμως, δεν θέλει ούτε να ακούσει για «κούρεμα». Έχει κατ' αρχήν αποδεχθεί την αναδιάρθρωση, αλλά δεν πρόκειται να την δρομολογήσει πριν ξεκαθαρίσει ο πολιτικός ορίζοντας, προτού δηλαδή φανεί εάν η εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας θα προκαλέσει ή όχι πρόωρες εκλογές. Με άλλα λόγια, αυτό που η κυβέρνηση ζητάει για να φτιάξει κλίμα και να ξεπεράσει τον σκόπελο της προεδρικής εκλογής, το ευρωιερατείο το θέτει ως προϋπόθεση!

Η κουλτούρα του ραγιαδισμού (του Μεν.Γκίβαλου)

Αν η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν είχε μετακινηθεί τόσο δεξιά, θα μπορούσε να έχει διατηρηθεί μέχρι τώρα στην εξουσία;
Τον αυταρχισμό που έχει επιδείξει η συγκυβέρνηση απέναντι στους διαφωνούντες πληττόμενους πολίτες υποβοηθάει η αδράνεια και τα υπολείμματα ραγιαδισμού μεγάλου τμήματος των συμπατριωτών μας;
Ίσως απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα μπορέσει να δώσει το άρθρο του Μ.Γκίβαλου που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ
 
Πολλοί θεωρούν ότι το φθινόπωρο θα δοθεί η πιο κρίσιμη, η τελική ίσως μάχη της τετραετούς μνημονιακής περιόδου. Τα στρατηγικά αδιέξοδα που συνιστούν η καταστροφή της παραγωγικής δομής η ανεργία, η απηνής φορολόγηση, η διάλυση των κοινωνικών θεσμών και των εργασιακών σχέσεων συμπυκνώνονται και συσσωρεύονται με εκρηκτικούς ρυθμούς. Τον «πυροκροτητή» των εξελίξεων θα αποτελέσει η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, όμως το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα ούτως ή άλλως επιβάλλει μια αντίστοιχη, ιστορικής σημασίας απάντηση.
Η συγκυβέρνηση, ωστόσο, παρά τη σοβαρή ήττα που υπέστη στις ευρωεκλογές του Μαΐου σε επίπεδο κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης δεν έχει διασφαλίσει μόνο την πλήρη υποστήριξη των δυνάμεων της διαπλοκής και των μνημονιακών συμφερόντων. Στην πράξη διαθέτει ακόμα δύο «εφεδρείες», τις οποίες θα επιδιώξει να αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό.

Ένα διασκεδαστικό κείμενο 40 χρονών

Σήμερα, μέρα που είναι, σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω ένα κείμενο που θα μας κάνει να ευθυμήσουμε λίγο. Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιοποιήθηκε τέτοια μέρα πριν 40 χρόνια ακριβώς, λίγο μόνο καιρό μετά την πτώση της χούντας και κατάφερε να προσελκύσει αρκετό κόσμο με τις διακηρύξεις που περιλαμβάνει.
Διαβάζοντάς το ξανά σήμερα με την εμπειρία αυτών των 40 χρόνων και ιδιαίτερα των τελευταίων τεσσάρων, μας γεμίζει και μελαγχολία και θυμηδία. 
Δεν το αναδημοσιεύω ολόκληρο, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα του.

...Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ' άκρου εις άκρο της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.
Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Τα επτά μεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν με τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά μια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Μεταβλήθηκε η Ελλάδα σε προχωρημένο πυρηνικό φυλάκιο του Πενταγώνου, για να εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά τα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων.
Διαβρώθηκε ο κρατικός μηχανισμός, οι ένοπλες δυνάμεις, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός, η πολιτική ηγεσία του τόπου έτσι, ώστε να καταστεί δυνατή η επιβολή ξενοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας, όταν αυτό κρίθηκε πως συνέφερε την Ουάσιγκτον.

Φθινοπωρινοί στοχασμοί για την πολιτική κατάσταση

Τις τελευταίες εβδομάδες η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τη δυνατότητα εξασφάλισης από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ 180 βουλευτών που θα ψηφίσουν όποιο πρόσωπο προτείνουν για πρόεδρο δημοκρατίας, προκειμένου να μείνουν νόμιμα στην εξουσία για δυο ακόμα χρόνια, ώστε να φέρουν εις πέρας το έργο που τους έχει ανατεθεί. Την άποψή μου γι'αυτό το θέμα την έχω εκφράσει και είναι η πίστη μου ότι (λαμβάνοντας υπόψη το ποιόν της πλειοψηφίας των βουλευτών, που μοναδικό μέλημά τους έχουν αποδείξει πως είναι ο προσπορισμός όσον το δυνατόν μεγαλύτερου -οικονομικού βασικά- προσωπικού οφέλους) θα καταστεί δυνατή η εξαγορά του απαραίτητου αριθμού βουλευτικών ψήφων (αφού σαν ψήφους τους βλέπουν και οι κυβερνώντες και όχι σαν σκεπτόμενα άτομα, όπως έχει φανεί στις κατά καιρούς ψηφοφορίες εχθρικών προς το λαό νομοσχεδίων), ανεξάρτητα από το πρόσωπο που θα προταθεί για το υπέρτατο -θεωρητικά- πολιτειακό αξίωμα. 
Το πρόσωπο δεν έχει σημασία. Ακόμα και τον μανάβη της γειτονιάς μου να προτείνουν (ο οποίος σημειωτέον είναι αξιολογότατος άνθρωπος με σωστή σκέψη και κρίση, αλλά οπωσδήποτε άγνωστος στο πλατύ κοινό, εξ ού και τον έφερα ως παράδειγμα) θα βρεθούν 180 ...βουλευτές να τον ψηφίσουν, εφόσον θα έχουν πειστεί για τη "χρησιμότητα" της πράξης τους αυτής. Χρησιμότητα για την οποία θα ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια, παρέα με τα γνωστά παπαγαλάκια, προκειμένου να μας πείσουν ότι ήταν αναγκαία για να συνεχίζουν να μας σώζουν. Οπότε θεωρώ δύσκολο να μην εξαντλήσει αυτή η φιλογερμανική κυβέρνηση την τετραετία, και αν τούτο δεν συμβεί θα οφείλεται σε άλλους λόγους. Ο καιρός περνάει και θα φανεί αν έχω δίκιο.