Τί θεωρεί ο νόμος ως «εγκληματική οργάνωση»;

Τις τελευταίες μέρες ακούγεται συχνά η χρησιμοποίηση του όρου «εγκληματική οργάνωση». Με βάση το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, που περιγράφει τη φύση της, γίνονται από χρόνια συλλήψεις με την επίκλησή του. Ο πολύς κόσμος έμαθε για την ύπαρξη αυτού του όρου τις τελευταίες βδομάδες, λόγω της σύλληψης των βουλευτών και άλλων μελών της Χρυσής Αυγής. Τις τελευταίες 3-4 μέρες προέκυψε συζήτηση και για το αν το ΠΑΣΟΚ είναι εγκληματική οργάνωση! Έψαξα λοιπόν, να βρω νομική διευκρίνιση για το πότε μια ομάδα που διαπράττει παρανομίες μπορεί να ενταχθεί στο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα. Πιο κάτω παραθέτω, όσο πιο συνοπτικά μπορώ, τα ευρήματά μου.

Μετά τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας που προέκυψε από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στη χώρα μας, εξαιτίας της κατακλυσμιαίας εισόδου μεταναστών, αρχικά από το πρώην ανατολικό μπλοκ και στη συνέχεια από ασιατικές και αφρικανικές χώρες (έστω και αν η παραβατικότητα δεν αφορά την πλειοψηφία των μεταναστών από αυτές τις χώρες), οι ελληνικές αρχές, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, ενέτασσαν τις ομάδες παρανόμων στο καθεστώς της εγκληματικής οργάνωσης, το οποίο προέβλεπε βαρύτατες κατηγορίες. Οπότε με μόνο αυτόν τον χαρακτηρισμό οι κατηγορούμενοι έχουν εξασφαλισμένη μια πρώτη ποινή που κυμαίνεται από πέντε έως δέκα χρόνια. Και αν κάποιος από αυτούς χαρακτηριστεί σαν αρχηγός της «εγκληματικής οργάνωσης», η ποινή του φτάνει έως και τα είκοσι χρόνια (εξ αιτίας αυτού και μόνο του χαρακτηρισμού που, κατά κανόνα, όσον αφορά ατυχείς αλλοδαπούς μικροπαραβάτες, γίνεται αυθαίρετα).

Σαμαράς - Βενιζέλος: Οι δύο δραπέτες (του Στέλιου Κούλογλου)

Όταν διάβασα το άρθρο του Στ.Κούλογλου που αναδημοσιεύω σήμερα, μου άρεσε, εφόσον συμφωνώ στα περισσότερα σημεία. Θα αναφερθώ μόνο σε δυο σημεία που έχω άλλη άποψη.
Πρώτον: Γράφει κάπου στο κείμενο ότι το πρώτο εξάμηνο του 2014 θα έχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η χώρα μας. Κάνει λάθος. Η Γερμανία θα έχει την προεδρία ! (...και ο νοών νοείτω).
Και δεύτερον: Θεωρεί δύσκολο να περάσουν νέα πακέτα λιτότητας από τη σημερινή βουλή. Δηλαδή πιστεύει ότι θα έχουν αντίρρηση οι βουλευτές του "ναι σε όλα", που ελέω κομματικής πειθαρχίας δεν χρειάζεται να χαλάνε φαιά ουσία για να διαβάσουν τα νομοσχέδια που καλούνται να ψηφίσουν, απλά κάνουν αυτό που τους προστάζει ο αρχηγός κι έτσι διατηρούν τη θέση και τα προνόμιά τους, τη στιγμή που είναι η μοναδική συντεχνία που τα χρόνια της λιτότητας, όχι μόνο δεν έχει χάσει, αλλά αντίθετα έχει αυξήσει τα προνόμιά της; Εξάλλου είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές φορές κυβερνητικοί βουλευτές καλεσμένοι σε τηλεοπτικές συζητήσεις εμφανίζονται να μη γνωρίζουν τί περιλαμβάνουν τα μνημόνια που έχουν ψηφίσει!

(Για να μη βάζουμε όλους τους βουλευτές στο ίδιο τσουβάλι, θα πρέπει να εξαιρέσουμε κυβερνητικούς βουλευτές που αρνήθηκαν να ψηφίσουν μέτρα εναντίον του λαού που τους ψήφισε, όπως τους Δημαρά, Σακοράφα, Οικονόμου (μνημόνιο 1) και Κουρουμπλή (μνημόνιο 2) που διαγράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τους βουλευτές της ΝΔ που έμειναν πιστοί στην αντιμνημονιακή τους θέση και κατόπιν σχημάτισαν τους Ανεξάρτητους Έλληνες (και πάλι θα πρέπει να εξαιρέσουμε όσους γύρισαν στο μαντρί). 

Σαμαράς - Βενιζέλος: Οι δύο δραπέτες 
Θα θυμάστε, ίσως, τον Απρίλιο που μας πέρασε, τα ταρατατζούμ με την επανέναρξη των εργασιών για την εθνική οδό Κορίνθου-Πάτρας. Το μακαρίτικο το success story ήταν ακόμα τότε στα ντουζένια του και Σαμαράς - Βενιζέλος είχαν ταξιδέψει μέχρι το Ζευγολατιό για το πανηγύρι. Στην πραγματικότητα, τα έργα δεν ξεκίνησαν ποτέ, επρόκειτο για στημένη παράσταση: οι οργανωτές είχαν επιστρατεύσει κάποιους Ρομά με τα Ντάτσουν τους, που παρίσταναν τους υποεργολάβους!

Ούτε φύλλο δεν κουνιέται σήμερα στην –ο Θεός φυλάξοι– εθνική. Όταν φυσάει πολύ, τα μπάζα και οι σκόνες από τα παρατημένα εργοτάξια σχεδόν τυφλώνουν τους οδηγούς, που εξακολουθούν φυσικά να πληρώνουν 3 ευρώ και 10 λεπτά για διόδια ενός δρόμου που για να τον διασχίσεις, καλό είναι να έχεις 3 ζωές, όπως στα PlayStation.

Η Ανώμαλη Προσγείωση των Κυβερνητικών Ψευδαισθήσεων (του Σταύρου Λυγερού)

Κάθε λίγο και λιγάκι η κυβέρνηση μας ξεφουρνίζει κι ένα καινούριο παραμύθι. Τη μια είναι το success story, την άλλη το μοίρασμα του πρωτογενούς πλεονάσματος, μετά η ξαφνική ανακάλυψη του "ναζιστικού μορφώματος"... Επειδή εκείνη πετάει στα σύννεφα (αν δεν πρόκειται απλά για προπαγανδιστικά κόλπα που μετέρχεται μετά από προτροπή του "Γραφείου της Αλήθειας" που την καθοδηγεί), νομίζει πως και το σύνολο των πολιτών πετάει στα σύννεφα.
Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται η ώρα της σκληρής αλήθειας. Και η προσγείωση της κυβέρνησης στην πραγματικότητα καθίσταται αναπόφευκτη. Σε αυτή την προσγείωση αναφέρεται και ο κ.Στ.Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω σήμερα από τα χθεσινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Η Ανώμαλη Προσγείωση των Κυβερνητικών Ψευδαισθήσεων

Έχοντας βάλει όλα τα αυγά του στο γερμανικό καλάθι, ο Σαμαράς προσδοκού­σε ότι μετά τις γερμανι­κές εκλογές η Μέρκελ θα άναβε το «πράσινο φως» για την αναδιάρ­θρωση του ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των χω­ρών-μελών της Ευρωζώνης και της Ευρω­παϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Τώρα που το οικοδόμημα των αβάσιμων προσδοκιών δοκιμάζεται από την πραγματικότητα καταρρέει σαν πύργος από τραπουλό­χαρτα.

Η κυβέρνηση ισχυριζόταν μέχρι τώρα ότι η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσμα­τος δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά είναι και ικανή συνθήκη για την αναδιάρθρω­ση του ελληνικού χρέους. Γι' αυτό και έκανε τα πάντα για να το επιτύχει, έστω και πλασματικά. Μπορεί για τους δικούς της λόγους η τρόικα να αναγνωρίζει ότι το 2013 θα κλείσει με ένα ελάχιστο πρωτογενές πλεόνασμα αλλά η στάση της αποδεικνύει πως η προσδοκία των Σαμαρά - Βενιζέλου είναι ψευδαίσθηση.

Ανοίξτε λογαριασμό σε bitcoins

Στο ψηφιακό νόμισμα bitcoin έχουμε αναφερθεί και άλλες φορές από αυτή εδώ τη γωνιά. Σήμερα θα αναφερθούμε και σε πιο πρακτικά θέματα, όπως το βασικό: πώς μπορούμε να έχουμε ένα λογαριασμό σε bitcoin.

Επίσης, να πούμε ότι κυκλοφορεί και περιοδικό για το ψηφιακό αυτό νόμισμα (βρείτε το στο bitcoinmagazine.com/). Δείτε και το εξώφυλλο ενός από τα πρόσφατα τεύχη του:

Λίγα εισαγωγικά για το bitcoin

Ο πιο απλός τρόπος να καταλάβουμε τον μηχανισμό του Bitcoin είναι να φανταστούμε το Διαδίκτυο σαν ένα τραπέζι όπου παίζουν Monopoly: Οι παίκτες είναι συνδεδεμένοι χρήστες που ξεκινούν με ένα αρχικό απόθεμα ψηφιακών χρημάτων. Από τη στιγμή που κάποιος από αυτούς εκδηλώσει την πρόθεση να πληρώσει έναν συμπαίκτη του για οποιονδήποτε λόγο (αγορά αντικειμένου ή υπηρεσίας), μια πολύπλοκη διαδικασία κρυπτογράφησης αρχίζει να εκτυλίσσεται στους υπολογιστές χρηστών-παικτών που έχουν δεχθεί αυτόν τον ρόλο. Οι συγκεκριμένοι εργολάβοι κρυπτογράφησης αποκαλούνται miners, κατ' αντιστοιχία προς τους χρυσωρύχους που παρείχαν παραδοσιακά την πρώτη ύλη για τα χρυσά νομίσματα. Και ο τίτλος τους είναι αντιπροσωπευτικός, καθ' όσον για την κάθε επιτυχή κρυπτογραφική εργασία των υπολογιστών τους ανταμείβονται με έως και 50 νέα ψηφιακά νομίσματα. 

Μήπως πράγματι οι υπουργοί είναι εξωγήινοι; (ξαναρωτάω...)

Δεν παρακολούθησα χθες την εκπομπή του Ν.Χατζηνικολάου, επειδή αρνούμαι από πολύ καιρό να ακούσω αυτά που λέει ο επαγγελματίας τηλεπωλητής, πολιτικός κι εσχάτως υπουργός (για 2^η φορά μάλιστα), ιδιαίτερα από τότε που εντασσόμενος στη Ν.Δ. επιδεικνύει μια συμπεριφορά αυταρχική του ύφους «εγώ τα ξέρω όλα, εσείς μη μιλάτε γιατί δεν ξέρετε». Είναι παράδοξο, που όταν ήταν στο ΛΑΟΣ δεν είχε τόσο επιθετική συμπεριφορά! Εξάλλου, ούτε σε αυτό το blog, ούτε στα twits μου θα βρείτε να αναφέρω κάπου το όνομά του. Κι αυτό, επειδή πιστεύω ότι θα πρέπει να αρχίσουμε κάποια στιγμή να είμαστε επιλεκτικοί σε πολλά πράγματα, αν και θα χρειαστεί κάποιες φορές για λόγους απαραίτητης πληροφόρησης να παραβαίνουμε αυτόν τον κανόνα. Για χθες, δεν έκρινα ότι χρειαζόταν. Θα μου πείτε, ασχολούμαι με Βενιζέλο, Βορίδη και άλλους παρόμοιους… Σωστά, θα κοιτάξω να το διορθώσω! Με τον πρώτο, πάντως, ασχολούμαι επειδή τον θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνο, εξαιτίας των νόμων που έχει κάνει και με φοβίζει το γεγονός ότι μπορεί να είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα ασχοληθούν με την επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, κάτι που θεωρώ – λαμβανομένων υπόψη των πεπραγμένων του – ότι θα έχει ολέθριες συνέπειες για το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Τα νομικά κατορθώματα του Βενιζέλου (μέρος Β΄)

Πριν από αρκετό καιρό είχα αναδημοσιεύσει από το περιοδικό ΗΟΤ DOC ένα άρθρο με τα νομικά κατορθώματα του Ευ.Βενιζέλου. Λίγα τεύχη μετά, στο ίδιο περιοδικό, δημοσιεύτηκε ένα ακόμα άρθρο με τα επιτεύγματα του "απόλυτου συνταγματολόγου" επικαιροποιημένο. Για να διατηρήσουμε, λοιπόν, κι εμείς το αρχείο αυτού του blog ενημερωμένο, αναδημοσιεύω σήμερα και αυτό το δεύτερο άρθρο. 
Όσο για το ερώτημα, γιατί ασχολούμαι με τον συγκεκριμένο πολιτικό πάλι, η απάντηση είναι, επειδή τον θεωρώ βασικό - αν όχι τον βασικότερο - υπαίτιο για την απαξίωση των πολιτικών στα μάτια των πολιτών. Έστω και αν δεν είχε κάνει όλους αυτούς τους "περίεργους" νόμους, που αναφέρονται σε αυτά τα δυο άρθρα, αλλά μόνο τον "Νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, πάλι την ίδια γνώμη θα είχα γι΄αυτόν. Και όσο θα υπάρχει αυτός ο συγκεκριμένος νόμος, με τις εξωφρενικές διατάξεις παραγραφής που περιλαμβάνει, όλοι οι πολιτικοί να ξέρουν ότι θα θεωρούνται ύποπτοι στα μάτια των πολιτών, εφόσον νιώθουν την ανάγκη να διατηρούν τέτοιον προστατευτικό γι΄αυτούς νόμο σε ισχύ.

Επιτεύγματα Πολιτικού Ανδρός

(της Εύας Μανωλαράκη)

Στο βιογραφικό του ο Ευάγγελος Βενιζέλος εμφανίζε­ται ως ένας πολιτικός με γρήγορη εξέλιξη και σημαντικό έργο. Η αλήθεια είναι πως ο Βενιζέλος έχει πραγμα­τικά μια εντυπωσιακή επαγγελματική και πολιτική εξέλιξη, που μάλλον είναι ασυνήθιστη για πολλούς λόγους. Πέρα από την αστραπιαία εξέλιξή του στις πανεπιστημιακές βαθμίδες, το ίδιο το νομικό του έργο σε όσα πόστα υπηρέτησε ως υπουργός είναι εντυπω­σιακό. 0 Βενιζέλος θα μείνει πραγματικά αξέχαστος για νομοθετήματα που τον συνδέουν με τις πιο εκτρωματικές αλλαγές στην ελληνική νομική και πολιτική πραγματικότητα. Πίσω από όλα -ξεκινώντας από τον αντισυνταγματικό νόμο του Συντάγματος για την ατι­μωρησία των υπουργών μέχρι και το αντισυνταγματικό χαράτσι που βάφτισε ασφάλιστρο κινήτρου- υπάρχει ένας Βενιζέλος. Τελικά, μάλλον είχε δίκιο ο «πρύτανης» των συνταγματολόγων, Αριστόβουλος Μάνεσης, όταν έγραφε για τον κ. Βενιζέλο: «Το γεγονός ότι υπήρξε μαθητής μου με έκανε να ελπίζω ότι θα μπορούσα να αναμείνω εκ μέρους του περισσότερο μέτρο στην προ­πέτεια και ολιγότερη μετριότητα στα νομικά του». Ιδού μερικά από τα πιο ευφάνταστα επιτεύγματά του.

Η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό χρέος

Τον τελευταίο καιρό ακούμε συχνά, ιδιαίτερα από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, την προτροπή να επιδιώξει η ελληνική πλευρά μια συμφωνία παρόμοια με αυτή που ίσχυσε για τα χρέη της Γερμανίας με βάση τη Συμφωνία του Λονδίνου το 1953. Ας δούμε, λοιπόν, τι προβλεπόταν σ'αυτήν και σε κάποιο μελλοντικό σημείωμα θα τη συγκρίνουμε με τα μνημόνια "διάσωσης" που έχουν επιβάλλει οι ξένοι (και βασικά οι γερμανοί) στη χώρα μας. 

Η Συμφωνία του Λονδίνου

Με το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία βρέθηκε με μια αδύναμη οικονομία, από την οποία έλειπε εκείνο που την χαρακτήριζε προπολεμικά, η βαριά βιομηχανία. Επιπρόσθετα είχε την υποχρέωση να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος που κουβαλούσε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα δάνεια που είχε πάρει κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τα δάνεια που είχε πάρει (αρπάξει) από τις διάφορες χώρες που είχε καταλάβει κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Είναι προφανές ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να ανακάμψει οικονομικά η χώρα, αφού δεν θα είχε τη δυνατότητα να παράξει επαρκές πρωτογενές πλεόνασμα. Παρ’όλα αυτά κατάφερε να ξεπεράσει αυτά τα προβλήματα και μετά από αρκετά χρόνια να κυριαρχεί οικονομικά στην Ευρώπη.

Το ερώτημα είναι πώς; Η απάντηση είναι: Αρχικά χάρη στη Συμφωνία του Λονδίνου της 27ης Φεβρουάριου του 1953.

Τι ακριβώς προέβλεπε αυτή η συμφωνία;

Για να πάρουμε το θέμα από την αρχή, θα πρέπει να αναφερθούμε πρώτα στην Τριμερή Επιτροπή για το Γερμανικό Εξωτερικό Χρέος, που δημιούργησαν η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Αυτή η επιτροπή ξεκίνησε από τον Ιούνιο του 1951 – σε συνεργασία με τη γερμανική πλευρά – την καταμέτρηση των συνολικών υποχρεώσεων της ηττημένης πλευράς, καθώς και την έρευνα τρόπου αποπληρωμής αυτών. Επειδή οι τρεις παραπάνω χώρες θεωρούσαν πρωταρχικό στοιχείο να καθοριστεί το ποσό που θα μπορούσε να καταβάλλει η Γερμανία ετησίως έναντι της συνολικής της οφειλής.

Η συμφωνία κατέληξε στην εντυπωσιακή μείωση του χρέους κατά περίπου 60% και υπογράφηκε από τις   κυβερνή­σεις του Βελγίου, του Καναδά, της Δα­νίας, της Γαλλίας, της Ελλάδας, του Ιράν, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, του Λουξεμ­βούργου, της Νορβηγίας, του Πακιστάν, της Ισπανίας, της Σουηδίας, της Ελβε­τίας, της Νοτίου Αφρικής, του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ και της (ενωμένης τότε) Γιουγκοσλαβίας.

Με χρέος 129% του ΑΕΠ χρεοκοπήσαμε, με χρέος 175% του ΑΕΠ σωθήκαμε!

Οποιαδήποτε μελέτη γίνει για την πορεία της ελληνικής οικονομίας από οποιοδήποτε αρμόδιο γραφείο, οργανισμό κλπ, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: Το μνημόνιο δεν βγαίνει και με την ίδια πολιτική να συνεχίζεται, δεν πρόκειται να βγούμε στις αγορές, όχι το 2014, όπως προσπαθούν να μας πείσουν η κυβέρνηση και οι παπαγάλοι της, αλλά ούτε στο ορατό μέλλον.
Πριν λίγες μέρες δημοσιοποιήθηκε έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους, που καταλήγει στα ίδια παραπάνω συμπεράσματα.
Στη συνέχεια αναδημοσιεύω άρθρο/σχόλιο του Γ.Δελαστίκ που αναφέρεται σε αυτή την έκθεση.

Κανείς δεν πιστεύει πια την κυβέρνηση για την οικονομία

(του Γιώργου Δελαστίκ)

Ούτε καν το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους, που έχει συσταθεί στη... Βουλή (!), δεν μπορούν πλέον να πείσουν οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας βάσει της μνημονιακής πολιτικής που εφαρμόζεται. Καταπέλτης είναι η έκθεση του Γραφείου αυτού.

Τινάζει στον αέρα τις κυβερνητικές εκτιμήσεις. «Είναι ψευδαίσθηση να αναμένουμε ότι η χώρα θα επιστρέψει στις αγορές μετά το 2014 για να καλύψει με λογικούς όρους τις ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους», τονίζει χωρίς περιστροφές. «Η χώρα είναι σε χειρότερη θέση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της, αφού έχει καταρρεύσει η παραγωγική της βάση», υπογραμμίζει η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους του Κοινοβουλίου.

Η παιδεία, στήριγμα του πολίτη σε περιόδους κρίσης

Το παρακάτω κείμενο αποδεικνύει πόσο θεμελιώδη ρόλο στη ζωή είναι πολίτη διαδραματίζει η Παιδεία και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. 
Ξεκινώντας από τη Θεωρία των Αναγκών, όπως διατυπώθηκε από τον ψυχολόγο Α.Maslow, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η παιδεία αποτελεί το θεμέλιο, πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχτεί ο πολίτης για να ικανοποιήσει οποιαδήποτε άλλη ανάγκη.

Μία άλλη προσέγγιση της Θεωρίας των Αναγκών 

(του Γιώργου Κ. Γάκη, BSC, M.B.A.)

Η παρακίνηση είναι μία διαδικασία μέσω της οποίας προτρέπεται κάποιος να προχωρήσει σε μία ενέργεια. Για να λάβει χώρα η διαδικασία αυτή πρέπει να υπάρχει μία εμφανής ή μη εμφανής αιτία, το κίνητρο.

Σύμφωνα με έναν από τους ορισμούς που έχουν δοθεί, «κίνητρο είναι κάθε παράγοντας που επιτρέπει να κινητοποιεί μια συγκεκριμένη πορεία δράσης, ή υφίσταται ως αιτία, για την προτίμηση μίας επιλογής από άλλες εναλλακτικές λύσεις. Πρόκειται για μια προσδοκία που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με έναν ορισμένο τρόπο».

Πώς διαμορφώνεται όμως ένα κίνητρο;
Οι περισσότερες από τις σύγχρονες θεωρίες συνδέουν το κίνητρο με την ανάγκη.
Πώς ορίζεται όμως η ανάγκη;

ανάγκη, η: 1. κατάσταση που επιβάλλεται από πιεστικές συνθήκες 2. καθετί που χρειαζόμαστε ή επιθυμούμε έντονα.

Η Ανάγκη, κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν θεά και συμβόλιζε αυτό ακριβώς που εννοούμε και σήμερα, ενώ ο Διογένης ο Λαέρτιος στο έργο του Βίοι Φιλοσόφων αναφέρει πως ο φιλόσοφος, και ένας από τους επτά σοφούς Πιττακός είχε πει πως «Ανάγκα ουδέ θεοί μάχονται» (εναντίον της Ανάγκης ούτε οι θεοί μπορούν να δώσουν μάχη).

Η ανάγκη απασχόλησε πολλούς φιλοσόφους, τον Πυθαγόρα, τον Σόλωνα, τον Δημόκριτο, τον Ξενοφώντα, τον Θαλή, τον Φιλόλαο, τον Αισχύλο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη κ.ά.
Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη ασχολήθηκε εμπεριστατωμένα τόσο με τις ανάγκες όσο και με τα κίνητρα.

Γεωπολιτικό τρίγωνο Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ (του Σταύρου Λυγερού)

Έχουμε ασχοληθεί και άλλες φορές με τις γεωπολιτικές ισορροπίες που τείνουν να διαμορφωθούν στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αφού θεωρούμε κομβικό σημείο για το μέλλον της χώρας μας την κατάληξη που θα έχουν οι συνεχιζόμενες διακρατικές επαφές μεταξύ των χωρών της γειτονιάς μας, αλλά και των μακρινών "συμμάχων" τους.
Η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού Σαμαρά στο Ισραήλ, θα μπορούσε να παίξει θετικό ρόλο για τη θέση της χώρας μας στο μελλοντικό περιβάλλον, όπως και όποτε αυτό διαμορφωθεί. Παρόλο που δεν είμαστε αισιόδοξοι, λαμβάνοντας υπόψη τις μηδαμινές του επιτυχίες κατά το 15μηνο της πρωθυπουργίας του, ελπίζουμε οι συμφωνίες που υπεγράφησαν να αποδειχτούν επωφελείς για τη χώρα μας.
Στο παρακάτω άρθρο του, ο κ.Σταύρος Λυγερός αναλύει τα συμπεράσματά του από αυτή την πρωθυπουργική επίσκεψη στο Ισραήλ, συσχετίζοντας την επιθυμία του εν λόγω κράτους για συμφωνίες με την ελληνική και την κυπριακή πλευρά με τις τεταμένες σχέσεις του με την Τουρκία, που είναι πολύ πιθανόν να παίξουν θετικό ρόλο για τις θέσεις της χώρας μας.

Η επίσημη επίσκε­ψη του Σαμαρά στο Ισραήλ και η συ­νεδρίαση του πρώτου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας επιβε­βαιώνει την πρόθεση των δύο πλευρών να εδραιώσουν και να α­ναπτύξουν τη στρατηγική σχέση τους, η οποία συμπεριλαμβάνει την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι συμφωνίες για συνεργα­σία σε επιμέρους τομείς που υπογρά­φηκαν από τους αρμόδιους υπουργούς, είναι το θεσμικό συμπλήρωμα της πολι­τικής βούλησης των τριών κρατών της Ανατολικής Μεσογείου να συμπορευτούν και στο γεωπολιτικό και στο ενερ­γειακό επίπεδο.

Ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη;

Είναι ένα ερώτημα που το ακούμε συχνά. Πολλούς έχει απασχολήσει και πολλές απαντήσεις έχουν δοθεί. Σήμερα φιλοξενούμε εδώ τον προβληματισμό του Μιχάλη Κόκκινου, που πηγάζει από την συνεχώς αυξανόμενη διαφοροποίηση της Γερμανίας από τις υπόλοιπες χώρες της ..."Ενωμένης" Ευρώπης. 

Μπορεί η Γερμανία να βάλει νερό στο κρασί της; Mπορούν οι χώρες του νότου να ακολουθήσουν δική τους κοινή πολιτική/στρατηγική; Υπάρχουν λύσεις ώστε να μην οδηγηθούμε σε διάσπαση της ευρωζώνης;

Αυτό και πολλά άλλα ερωτήματα είναι που μας προβληματίζουν. Θα προσπαθούμε με άρθρα σαν κι αυτό να βρίσκουμε κάποιες απαντήσεις.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ Ή ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ; 

Το 1953, από το βήμα του πανεπιστημίου τον Αμβούργου, ο Τόμας Μαν καλούσε τους Γερμανούς να μην επιδιώξουν ξανά τη δημιουργία μιας «γερμανικής Ευρώπης». Τώρα, όμως, ως αποτέλεσμα της κρίσης του ευρώ, φαίνεται να έχουμε οδηγη­θεί ακριβώς εκεί: η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευ­ρώπης είναι σήμερα σε θέση να επιβάλλει τους όρους της, ώστε οι αδύναμες χώρες του ευρώ να συνεχίσουν να δανείζονται, σε τέτοιο βαθμό που η δημοκρατική αυτονομία των Κοινοβουλίων της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας -και τελικά και της ίδιας της Γερμανίας- γκρεμίζεται.
Η αυξανόμενη γερμανική ισχύς, σε συνδυασμό με την επίσης αυξανόμενη δυσαρέσκεια απέναντι σε αυτήν την ισχύ, αποτε­λούν επί του παρόντος τις δυο βασικές θεματικές της ευρω­παϊκής πολιτικής. Αυτό από ιστορική σκοπιά αποτελεί ειρω­νεία, δεδομένου ότι ο βασικός σκοπός του κοινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος από τη δεκαετία του 1950 και μετά ήταν να δοθεί ένα οριστικό τέλος στην ιδέα ότι η Γερμανία είναι πολύ ισχυρή για να συνυπάρχει άνετα με τους γείτονές της.

Δημοσκοπήσεις: μια άλλη ματιά

Οι δημοσκοπήσεις διαδέχονται η μια την άλλη ασταμάτητα. Οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων τους από τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους των ΜΜΕ και τους συνεργάτες τους των εταιριών δημοσκοπήσεων κατευθύνονται προς τα συμπεράσματα που επιθυμούν οι ιδιοκτήτες των μέσων που τα δημοσιοποιούν. Ανάλογα εξυπηρετική είναι και η διατύπωση των ερωτημάτων σε αυτές τις δημοσκοπήσεις. Όπως, η αστεία ερώτηση για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, που σήμερα αφορά τη σύγκριση ανάμεσα σε έναν που έχει δοκιμαστεί σε αυτή τη θέση και σε έναν αδοκίμαστο. Και που στο παρελθόν αυτή η ερώτηση έχει δώσει την πρώτη θέση με διαφορά στο Γιώργο Παπανδρέου, προηγουμένως στον Κώστα Καραμανλή και πάει λέγοντας...
Η αξία των δημοσκοπήσεων μπορεί να φανεί, αν συγκρίνουμε αυτές που διενεργήθηκαν πριν από εκλογές με τα εκλογικά αποτελέσματα που προέκυψαν από την κάλπη. Ας πάμε λοιπόν δοκιμαστικά, ενάμιση χρόνο πίσω για να δούμε μια δημοσκόπηση της MARC που δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ της 18/04/2012 (τυχαία επιλογή) και τι προέκυψε από τις κάλπες της 06/05/2012. 

Ποιό συμπέρασμα βγάζετε για την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων;

Μήπως οι υπουργοί είναι εξωγήινοι;

Πριν από 6-7 χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο του David Icke (γνωστού Άγγλου ερευνητή-συνομωσιολόγου) στο οποίο διατεινόταν ότι αυτοί που εξουσιάζουν τις περισσότερες χώρες στον πλανήτη (πολιτικοί και επιχειρηματίες) είναι εξωγήινοι. Έγραφε ότι, αν τους έβγαζες το ανθρώπινο περίβλημα, θα έβλεπες το πραγματικό τους σώμα, που ήταν φολιδωτό και παρέπεμπε σε ερπετοειδή. Όπως ήταν φυσικό δεν συνέχισα το διάβασμα, αφού μου φάνηκε πολύ τραβηγμένη η θεωρία του εν λόγω συγγραφέα.

Χθες το βράδυ όμως, παρακολουθώντας στο Star την εκπομπή του Ν.Χατζηνικολάου, στην οποία είχε καλεσμένο τον Υπουργό Οικονομικών Στουρνάρα και ακούγοντας τον τελευταίο να μιλάει, θυμήθηκα εκείνο το βιβλίο του David Icke. Σκέφτηκα, «λες να είχε δίκιο; λες πράγματι αυτοί που κυβερνούν να έχουν έλθει από άλλο πλανήτη;». 

Επί τρεις ώρες παρακολουθούσα έναν άνθρωπο (;) να αραδιάζει στους παρευρισκόμενους και στους τηλεθεατές αριθμούς, που δεν έλεγαν τίποτα στους ανέργους, στους συνταξιούχους, στους πολίτες που ψάχνουν στα σκουπίδια, στους συγγενείς αυτών που αυτοκτόνησαν, σε αυτούς που οι φόροι που πρέπει να πληρώσουν είναι περισσότεροι από τα (ανύπαρκτα πολλές φορές) εισοδήματά τους, σε αυτούς που περιμένουν με τρόμο το χειμώνα, στους νέους που έχοντας πάρει ένα πτυχίο δεν έχουν τι να το κάνουν, στους… στους… Αράδιαζε αριθμούς με ένα πανηγυρικό ύφος, λες και είχε καταφέρει κάτι σε όφελος των πολιτών που περίμεναν μια αχτίδα φωτός και αντί γι’αυτό είδαν μια ακόμα μαύρη κουρτίνα να τους κρύβει την ελάχιστη υποψία φωτός.

Mήπως «πλαφόν» και στα εγκλήματα; (του Χρήστου Γιανναρά)

Ο Χρήστος Γιανναράς, στο άρθρο του που αναδημοσιεύω σήμερα, σχολιάζει όσα ζούμε αυτές τις μέρες με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Έστω και αν δεν συμφωνεί κάποιος με τα γραφόμενά του 100% (προσωπικά με ξένισε η αναφορά του στις απεργίες, τις οποίες θεωρώ ως το έσχατο αμυντικό όπλο των εργαζομένων, έστω και αν δεν χρησιμοποιείται πάντα με την απαραίτητη σύνεση - όμως αυτές είναι μόνο πέντε λέξεις στο κείμενό του), αξίζει να διαβάζει τη γνώμη του, έστω και αν ο μόνος λόγος είναι (που δεν είναι ο μόνος) η τεράστια διαφορά του από τους τηλεοπτικούς σχολιαστές.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά του στις κομματικές συντεχνίες και η ταύτιση των δυο κομμάτων που κυβερνούν, αναφέροντάς τις με το ίδιο όνομα, αλλά με διαφορετικό χρώμα.  

Mήπως «πλαφόν» και στα εγκλήματα;

Το έγκλημα, η βία, ο τραμπουκισμός, η παντοδαπή κακουργία στο όνομα ιδεολογικών αντιθέσεων ή πολιτικών στοχεύσεων δεν μπορούν να απειλήσουν τη δημοκρατία (την ομαλότητα του πολιτικού βίου), όταν λειτουργεί δημοκρατία. Tέτοια συμπτώματα, εμφανιζόμενα κατά συρροήν, μάλλον αποκαλύπτουν τη δημοκρατία καταργημένη, προσχηματική, σκιώδη. Όσο ο πολιτικός βίος υπηρετεί το κοινωνικό γεγονός και όχι ιδιωτικά-συντεχνιακά συμφέροντα, όσο δεν έχει αυτονομηθεί η πολιτική από την κοινωνία και οι θεσμοί της δημοκρατίας λειτουργούν, κανένας δεν διανοείται ότι μπορούν κακουργήματα ατόμων ή συσπειρωμένων οπαδών οποιασδήποτε ολοκληρωτικής ιδεολογίας να καταλύσουν τη δημοκρατία.

H φρικτή δολοφονία εν ψυχρώ ενός τριαντατετράχρονου παλικαριού από μέλος του κοινωνικού αποστήματος που αυτοτιτλοφορείται «Xρυσή Aυγή» λειτούργησε σαν θρυαλλίδα για μια επιπλέον παταγώδη έκρηξη της αηδιαστικής υποκρισίας των συντεχνιών που αυτο-ονομάζονται «κόμματα»: Ωρύονται και ολολύζουν ότι κινδυνεύει η δημοκρατία, απειλείται το πολίτευμα της χώρας από τον ψυχανώμαλο δολοφόνο και τη συμμορία των περιθωριακών που αναμασούν παραληρήματα νεκρών ιδεολογημάτων φρίκης εφιαλτικής.

Οι κίνδυνοι που παραμονεύουν στη γωνία (του Σταύρου Λυγερού)

Πριν λίγες μέρες είχαμε διατυπώσει κάποιους προβληματισμούς, σχετικά με τις διαδικασίες που χρησιμοποιήθηκαν για τη δίωξη των στελεχών της Χρυσής Αυγής (εδώ). Στο παρακάτω άρθρο του ο κ.Σταύρος Λυγερός κινείται στο ίδιο κλίμα προβληματισμού, από το οποίο διαφαίνονται επιπλέον αφενός η κοντόφθαλμη ματιά του ΣΥΡΙΖΑ, που χειροκροτεί μεθόδους, που αργότερα ίσως χρησιμοποιηθούν και εναντίον του, αφετέρου η κοντόφθαλμη στρατηγική της κυβέρνησης, που αντί να πολεμήσει τις αιτίες που θέριεψαν το ακροδεξιό κόμμα, προβαίνει σε κινήσεις πρόσκαιρου εντυπωσιασμού (όπως είχα γράψει σε κάποιο twit προ ημερών, "καταστρέφει τους καρπούς και αφήνει απείραχτες τις ρίζες").

Οι κίνδυνοι που παραμονεύουν στη γωνία

Μπορεί η θεατρι­κή σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής να χάιδεψε το αντιφασιστικό αίσθημα της πλειονότη­τας των πολιτών, αλλά η όλη διαδικασία προκαλεί σοβαρά ερωτήματα. Οι δημοκρατικοί κανόνες δεν έχουν εγκαθιδρυθεί για να εφαρμόζονται αλά καρτ και βεβαίως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ούτε η δημοκρατική ευαισθησία μπορεί να έχει ιδεολογικό πρόσημο. Με αυτή την έννοια είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό το γε­γονός ότι η κυρίαρχη τάση (ακόμα και στο χώρο της Αριστεράς που έχει επώδυνη πείρα) είναι να παραβλέπει την εξόφθαλ­μη παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμά­των, επειδή αυτή στρέφεται εναντίον του νεοναζιστικού κόμματος.

Είναι αξιοσημείωτο ότι κόμματα, ΜΜΕ και κοινωνία των πολιτών πρακτικά απο­δέχονται, π.χ., το ομολογημένο γεγονός ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τις τηλεφωνι­κές συνδιαλέξεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Κι όλα αυτά πριν από τη δολοφο­νία κι όταν κανένας δεν είχε εκφράσει τη θεωρία περί εγκληματικής οργάνωσης. Η αποδοχή, όμως, ουσιαστικά παράνομων μεθόδων δημιουργεί ένα εξαιρετικά αρ­νητικό προηγούμενο. Ο Βορίδης άλλω­στε, έχει προαναγγείλει ότι η κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης δεν επι­στρατεύτηκε για να χρησιμοποιηθεί μόνο εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Είναι ανεξάρτητη η δικαστική εξουσία στην Ελλάδα;

Πόσο ανεξάρτητη είναι άραγε η δικαστική εξουσία στην Ελλάδα; Πολλοί προβληματισμοί προέκυψαν τις τελευταίες μέρες από τις ενέργειές της σε σχέση με το θέμα της Χρυσής Αυγής.

Αρχικά οι δικαστές προέβησαν στη σύλληψη αριθμού στελεχών όλων των βαθμίδων του ακροδεξιού κόμματος/μορφώματος/οργάνωσης μετά από «προτροπή» της κυβέρνησης, όπως τουλάχιστον έχει φανεί από τις δημοσιοποιημένες πληροφορίες. Σε αυτό το σημείο φάνηκε πως χειραγωγείται η δικαστική εξουσία.

Παγκόσμια έκρηξη χρεών

Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό και διαφωτιστικό άρθρο είναι αυτό που αναδημοσιεύω σήμερα και που αναφέρεται στα προβλήματα από χρέη που έχουν τεράστιες οικονομίες, όπως των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Κίνας, αλλά και του συνόλου της Ευρώπης. 
Στο τέλος, βέβαια, απομένει για μια ακόμα φορά το ερώτημα "γιατί εμάς;"

Παγκόσμια έκρηξη χρεών

Το βουνό των χρεών αυξάνεται συνεχώς, με τον κίνδυνο να καταλήξουμε σε ένα παγκόσμιο κραχ, το οποίο θα καταστρέψει ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, να είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Σε σχέση με το 2007 δεν έχουμε μόνο υψηλότερο χρέος κατά 30%, αλλά και ένα καινούργιο πρόβλημα – την κρίση των αναπτυσσομένων οικονομιών (Τουρκία, Βραζιλία, Ινδονησία, Ν. Αφρική κλπ.). Ειδικότερα τα εξής:

(α) Ιαπωνία: Το χρέος της έχει ξεπεράσει κατά πολύ το 200% του ΑΕΠ της (πάνω από 10 τρις $), ενώ ακολουθεί δυστυχώς έναν δρόμο, ο οποίος την οδηγεί στην απόλυτη χρηματοοικονομική καταστροφή.
Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας δαπανά σήμερα το 50% των φορολογικών της εσόδων για την πληρωμή τόκων (συγκριτικά θα ήταν σαν η Ελλάδα να πλήρωνε ετήσιους τόκους της τάξης των 25 δις €, αντί των 9 δις € που δαπανά σήμερα, παρά το ότι το επιτόκιο δανεισμού της είναι περίπου 2,3%, ενώ της Ιαπωνίας κάτω από 1%).
Για να μπορέσει τώρα να επιβιώσει, αναγκάζεται να δανείζεται όλο και περισσότερα χρήματα – αφού το 46% του ελλειμματικού προϋπολογισμού της, χρηματοδοτείται με νέα δάνεια. Κατά την άποψη δε πολλών, η Ιαπωνία θα οδηγηθεί στη μεγαλύτερη χρεοκοπία όλων των εποχών.

(β) Κίνα: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της είναι το ιδιωτικό χρέος (επιχειρήσεις, τράπεζες και νοικοκυριά), το οποίο έχει ξεφύγει από τον έλεγχο του κράτους. Από 9 τρις $ το 2008, έχει ξεπεράσει σήμερα τα 23 τρις $, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα (έκθεση).

(γ) Ευρώπη: Παρά το ότι τα περισσότερα κράτη ακολουθούν προγράμματα λιτότητας, κατ’ εντολή της Γερμανίας, τα χρέη τους συνεχίζουν να αυξάνονται. Μέσα σε ένα χρόνο, το δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης αυξήθηκε από το 88,2% του ΑΕΠ, στο 92,2% (διάγραμμα που ακολουθεί).

Όπως φαίνεται από το παραπάνω διάγραμμα, το δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης εκτοξεύθηκε στα ύψη, μετά το 2008 – ενώ οι αλλαγές στα πρόσφατα τρίμηνα ανά χώρα (πρώτο του 2013 σε σχέση με το πρώτο του 2012), φαίνονται από το επόμενο διάγραμμα. 

(δ) Η.Π.Α.: Η υπερδύναμη ευρίσκεται στη χειρότερη θέση, συγκριτικά με όλη τη Δύση – γεγονός που επεξηγεί τη χθεσινή απόφαση της Fed να αφήσει αμετάβλητα τα επιτόκια, καθώς επίσης το πρόγραμμα παροχής ρευστότητας (τύπωμα χρημάτων της τάξης των 85 δις $ μηνιαία), με κίνδυνο να καταρρεύσει το δολάριο και να προκληθεί υπερπληθωρισμός, παρά το ότι οι αγορές περίμεναν κάποιον περιορισμό του.

Το κατά κεφαλήν χρέος των Αμερικανών είναι υψηλότερο από αυτό των Ελλήνων, των Πορτογάλων, των Ιταλών, των Ιρλανδών ή των Ισπανών. Μόνο το χρέος της κυβέρνησης έχει φτάσει στα 17 τρις $  (διάγραμμα εξέλιξης του χρέους που ακολουθεί). 

Ένα επί πλέον πρόβλημα των Η.Π.Α. (ολόκληρης της Δύσης ουσιαστικά), είναι η γήρανση του πληθυσμού – γεγονός που αυξάνει σημαντικά το κόστος μίας οικονομίας (συντάξεις, ιατρική περίθαλψη κλπ.).

Ίσως οφείλει να σημειωθεί εδώ το ότι, η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας αγόρασε τον Ιούνιο μακροπρόθεσμα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, ύψους 52 δις $ – ένα ρεκόρ για τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Εκτός αυτού, το 33% περίπου του αμερικανικού χρέους ευρίσκεται στα χέρια τρίτων – κυρίως της Κίνας και της Ιαπωνίας, οι οποίες θα μπορούσαν να καταστρέψουν σε χρόνο μηδέν τις Η.Π.Α., πουλώντας απλά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά.

Συμπέρασμα

Η Ελλάδα δεν έχει ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα προβλήματα, σε σχέση με πολλές άλλες χώρες. Είναι λοιπόν άδικο να τοποθετείται στο στόχαστρο, για να κρυφτούν πίσω από αυτήν τα τεράστια προβλήματα των υπολοίπων – με κίνδυνο να οδηγηθεί σε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, στην αναρχία, στο χάος, στη χρεοκοπία και στη δικτατορία.

Σε κάθε περίπτωση, το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος, σε απόλυτα νούμερα, είναι σχεδόν αμελητέο – ενώ είναι μία από τις ελάχιστες χώρες, η οποία έχει πρόβλημα μόνο δημοσίου χρέους και όχι ιδιωτικού, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Ιρλανδία κοκ.

Το άρθρο είναι από το site analyst.gr