Ο ρόλος του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στην αποδυνάμωση του ευρώ

Το τελευταίο δεκαήμερο έχουμε ασχοληθεί σε δυο σημειώματα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το καπιταλιστικό μοντέλο λόγω της εκφυλιστικής επίδρασης του νεοφιλελευθερισμού επάνω του.
Έπαιξαν κάποιο ρόλο οργανισμοί όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ; Υπάρχει περίπτωση να μακροημερεύσει το ευρώ σε μια ευρωζώνη που λειτουργεί με απερίσκεπτους κανόνες, αλλά και με παντελή έλλειψη σχεδίου αντιμετώπισης κρίσεων;
Γι'αυτά τα θέματα μιλάει ο ακαδημαϊκός Gérard Duménil στο παρακάτω απόσπασμα από μια συνέντευξή του στους Αρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη.

Επιπτώσεις από τη δράση του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στις χώρες της Ευρώπης και στο ευρώ

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΔΝΤ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχουμε, λόγου χάρη, τα παραδείγματα των κρίσεων που σημειώθηκαν στο τέλος της δεκαετίας του ’90 στην Ασία, την κρίση του Μεξικού το 1994, αλλά και την κρίση του 2001 στην Αργεντινή. Το ΔΝΤ υποστήριζε με όλες του τις δυνάμεις πολιτικές οι οποίες δεν ήταν βιώσιμες. Γενικότερα, το ΔΝΤ είναι ξεκάθαρα εκπρόσωπος της αμερικανικής ισχύος στον κόσμο, όπως είναι και ξεκάθαρα εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού. Δηλαδή, εκπρόσωπος των ανώτερων στρωμάτων στο νεοφιλελεύθερο εγχείρημα. Στόχος ήταν να αυξήσει το εισόδημά τους σε τρομακτικό βαθμό. Γεγονός που οδήγησε στη σημερινή κρίση. Το ΔΝΤ, λοιπόν, έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη.

Αντίστοιχα και η ΕΚΤ ήταν όργανο επιβολής νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, δημιουργήθηκε γι’ αυτό το λόγο. Οι στόχοι που έθεσε η ΕΚΤ κατά τη δημιουργία της αποτελούν τμήμα της προσπάθειας επιβολής του νεοφιλελευθερισμού.

Όταν ο κόμπος φθάνει στο χτένι… (του Στ.Λυγερού)

Φαίνεται ότι τελικά η μέρα που θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό οι εξελίξεις, τόσον όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις, όσο και τη σχέση της χώρας μας με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, θα είναι η 5η Ιουνίου. Προβλέψεις, αυτή τη στιγμή, δύσκολα μπορούν να γίνουν, αφού και το μέτωπο των "δανειστών" δεν εμφανίζεται αρραγές.
Πιο κάτω παραθέτω την προσπάθεια του κ.Σταύρου Λυγερού να ξεμπερδέψει το κουβάρι των αντικρουόμενων πληροφοριών που λαμβάνουμε, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό της χώρας.

Η προσπάθεια του πρωθυπουργού να υπερβεί τα εμπόδια στις διαπραγματεύσεις μέσω μίας άτυπης πολιτικής συμφωνίας με τη Μέρκελ και τον Ολάντ δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Το ομολογεί κυβερνητική πηγή, έστω κι αν προσθέτει πως το μήνυμα που εξέπεμψε αυτή η συνάντηση θα επηρεάσει θετικά το κλίμα στις διαπραγματεύσεις που διεξάγονται στο Brussels group.
Ο δημόσιος λόγος της ελληνικής κυβέρνησης συνεχίζει να αποπνέει αισιοδοξία, αλλά όταν κάποιος ξύσει την επιφάνεια διαπιστώνει πως μέχρι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα οριστικό όσον αφορά την επίτευξη συμφωνίας. Οι μεγάλες διαφωνίες που αφορούν τις συντάξεις και τα εργασιακά παραμένουν. Ακόμα όμως και τα ζητήματα, στα οποία έχει επέλθει σύγκλιση, δεν πρόκειται να κλείσουν μέχρι να κλείσει ολόκληρο το πακέτο. Αυτό σημαίνει –όπως χαρακτηριστικά αναφέρει πηγή που γνωρίζει καλά το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων– ότι «συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε κινούμενη άμμο».

Η ορθολογικότητα του καπιταλισμού (του Κορνήλιου Καστοριάδη)

Στο προηγούμενο σημείωμα κατέγραψα μερικές αρχικές σκέψεις σχετικά με τη δυνατότητα ή όχι της επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος, μετά από τα απανωτά χτυπήματα που δέχτηκε από τις πρόσφατες αποτυχίες του νεοφιλελευθερισμού.
Στο σημερινό σημείωμα θα προστρέξω στη βοήθεια του Κορνήλιου Καστοριάδη, αναδημοσιεύοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο του με τίτλο "H Ορθολογικότητα του Καπιταλισμού"*.


 Κοινωνικοϊστορική ιδιαιτερότητα και σχετικότητα της καπιταλιστικής θέσμισης 

 Η καθολική εποπτεία της ιστορίας μάς επιβάλλει τη διαπίστωση ότι, απ’ όλες τις μορφές του κοινωνικοϊστορικού βίου, το κυριότερο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού είναι προφανώς το γεγονός ότι η οικονομία -η παραγωγή και η κατανάλωση, αλλά επίσης, και πολύ περισσότερο, τα οικονομικά «κριτήρια»- τοποθετούνται σε θέση κεντρική και ανάγονται σε ύψιστη αξία της κοινωνικής ζωής. Απόρροια τούτου είναι η ιδιαίτερη συγκρότηση του κοινωνικού «προϊόντος» στον καπιταλισμό. Συνοπτικά, όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες και όλες τους οι συνέπειες καταλήγουν να θεωρούνται κατά το μάλλον ή ήττον ως ουσιωδώς χαρακτηριζόμενες και αξιολογούμενες από την οικονομική τους διάσταση. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ότι αυτή η αξιολόγηση γίνεται αποκλειστικά με όρους χρηματικούς.

Έχει μέλλον αυτός ο καπιταλισμός;

Πολλοί είναι οι αναλυτές διεθνώς που υποστηρίζουν ότι η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση ξεγύμνωσε τον νεοφιλελευθερισμό, τον οποίον θεωρούν ως κύριο υπεύθυνο για τη μεταστροφή όλο και μεγαλύτερου αριθμού πολιτών, που από υποστηρικτές του καπιταλιστικού μοντέλου μεταβάλλονται σε αντιπάλους του.
Φυσικά δεν είναι δυνατή η σε σύντομο χρονικό διάστημα μετάλλαξη της μορφής του οικονομικού συστήματος που έχει επικρατήσει τις τελευταίες -αρκετές- δεκαετίες.
Ποιος είναι ο σκοπός, λοιπόν, της ενασχόλησής μας σε αυτή τη χρονική στιγμή με την επιβίωση ή όχι του καπιταλισμού; Σε μια εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός έχει προκαλέσει τόση δυστυχία, όπως η τεράστια και συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, η υπερχρέωση χωρών, επιχειρήσεων και ιδιωτών, η αποδυνάμωση - που σε πολλές περιπτώσεις αγγίζει την κατάργηση - της δημοκρατίας; (τον κατάλογο αυτό μπορεί να συνεχίσει ο καθένας από σας).

Πώς γεννήθηκε το ΔΝΤ

Ήταν γνωστό σε όλους μας ότι σε όποιες χώρες ανακατεύτηκε το ΔΝΤ, περισσότερες ζημιές προξένησε παρά τις ωφέλησε. Τώρα πλέον έχουμε αποκτήσει και δική μας εμπειρία.
Πώς κατάντησε όμως έτσι ώστε να αποτελεί το φόβο και τον τρόμο όσων κρατών αναγκάζονται να καταφύγουν σε αυτό. Θα ρωτούσα και πού βρίσκουν αυτούς τους οικονομολόγους που χρησιμοποιούν, αλλά υποθέτω ότι αυτοί δεν είναι τόσο άσχετοι στα οικονομικά όσο δείχνουν τα αποτελέσματα των προτάσεών τους. Μάλλον οι προτάσεις τους είναι τέτοιες που να προκαλούν προαποφασισμένα αποτελέσματα.
Και όμως, ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, όπως φαίνεται από το κείμενο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Το Μπρέττον Γουντς, το ΔΝΤ οι θεσμοί του και η οικονομική θεώρηση που το συνόδευσε
(του Γεωργίου Κ. Δάφνου*)

Σύμφωνα με τις αποφάσεις που ελήφθησαν το 1944 στη Συνδιάσκεψη του Μπρέττον Γουντς, το νέο διεθνές νομισματικό και οικονομικό σύστημα θα διοικείτο από τρεις οργανισμούς, οι οποίοι θα προωθούσαν την παγκόσμια οικονομική συνεργασία και ανάπτυξη. Οι δύο από τους τρεις αυτούς οργανισμούς -ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα (International Bank for Reconstruction and Development)- ιδρύθηκαν αμέσως μετά τη συνδιάσκεψη. Ο τρίτος οργανισμός, ο Διεθνής Οργανισμός Εμπορίου (International Trade Organization), δεν δημιουργήθηκε ποτέ, αλλά οι αρχές του ενσωματώθηκαν στη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (General Agreement on Tariffs and Trade), η οποία αργότερα μετεξελίχθηκε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (World Trade Organization). Παράλληλα, ιδρύθηκε και ένας ακόμα οργανισμός ο οποίος θα συνέδραμε στους παραπάνω στόχους: ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (Organization for Economic Co-operation and Development).

Tο διπλό μέτωπο του Τσίπρα (του Στ.Λυγερού)

Οι εξελίξεις τρέχουν μέρα με τη μέρα κι όμως μας φαίνεται ότι βρισκόμαστε συνεχώς στο ίδιο σημείο εδώ και κάποιους μήνες. Διαπραγματεύσεις γίνονται από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου, η νέα κυβέρνηση έχει κάνει υποχωρήσεις κι έχει αναβάλει (;) τις περισσότερες από τις εξαγγελίες που της χάρισαν τη νίκη, αλλά οι υποχωρήσεις της δεν βρίσκουν ανταπόκριση από την πλευρά των αντιπάλων, δηλαδή των "δανειστών", οι οποίοι μετά από κάθε υποχώρησή της προβάλλουν νέες απαιτήσεις με προφανή στόχο την μη επίτευξη τελικής συμφωνίας μέχρι να στερέψουν τα δημόσια ταμεία από ρευστό και να αναγκαστεί η χώρα να παραδοθεί άνευ όρων στους ..."εταίρους".

Ο κ.Σταύρος Λυγερός στην τακτική εβδομαδιαία του ανάλυση στο "Πρώτο Θέμα" - που αναδημοσιεύω πιο κάτω - παρουσιάζει τις τελευταίες εξελίξεις, καθώς και τις προβλέψεις του για τις επόμενες κινήσεις κυβέρνησης και δανειστών.

 

Η εναλλαγή του κλίματος ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή. Ενώ το γνωστό non paper του Μαξίμου και τα μηνύματα για τις απαιτήσεις των δανειστών προϊδέαζαν για δραματικές εξελίξεις, το κλίμα άλλαξε αιφνιδιαστικά και η επίτευξη συμφωνίας φαίνεται περίπου σαν δεδομένη. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, ρόλο καταλύτη έπαιξε ο Γιούνκερ, σε συνεννόηση με την Μέρκελ και τον Ολάντ.

Κοινοτική πηγή υπογραμμίζει τη σημασία που είχε η αλλαγή της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας, η οποία και αντανακλά τη μετατόπιση του κέντρου βάρους στο οικονομικό επιτελείο από τον Βαρουφάκη στον Δραγασάκη. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η εν λόγω αλλαγή είχε τριπλή σημασία:

• Πρώτον, δημιούργησε μία εποικοδομητική ατμόσφαιρα στο Brussels group, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι για την προηγούμενη αρνητική ατμόσφαιρα έφταιγε μόνο ο Βαρουφάκης.
• Δεύτερον, με την παρέμβαση και του πρωθυπουργού άνοιξε ο δρόμος για να μπουν στο τραπέζι και ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό και τα εργασιακά, που μέχρι τώρα η Αθήνα δήλωνε πως σ’ αυτή τη φάση δεν τα αγγίζει. Ενδεικτική η κοινή δήλωση Τσίπρα-Γιούνκερ, η οποία διευκόλυνε την υπέρβαση του εμποδίου που αντιπροσωπεύουν οι σχετικές απαιτήσεις του ΔΝΤ. Η κυβέρνηση εμφανίζεται διατεθειμένη να κάνει και άλλα βήματα πίσω, με την έννοια ότι οι κόκκινες γραμμές της έχουν γίνει –τουλάχιστον διαπραγματευτικά– περισσότερο ευέλικτες.
• Τρίτον, πρόσφερε στον Σόιμπλε και στον σκληρό πυρήνα του Eurogroup μία νίκη στο επίπεδο του πολιτικού συμβολισμού.

Η φιλοσοφία ως κριτική θεωρία της σύγχρονης κοινωνίας

Η γεωγραφική περιοχή στην οποία ανέκαθεν ανθούσε η φιλοσοφία είναι η Ευρώπη με γενέθλια πηγή, φυσικά, την Ελλάδα. Για πολλούς αιώνες κατείχε κυρίαρχη θέση ανάμεσα σε εκείνους που διαπνέονταν από πνευματικές ανησυχίες. Η εποχή μας όμως έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει αναγκάσει τη φιλοσοφία να υποχωρήσει σε δεύτερο πλάνο. Σήμερα οι συζητήσεις γίνονται κατά κύριο λόγο στο οικονομικό, στο τεχνολογικό, καθώς και στο (ελάχιστα πνευματικό) πολιτικό πεδίο. Υπάρχει όμως (ευτυχώς) μεγάλος αριθμός συγχρόνων μας που επιθυμούν και προσπαθούν να αντισταθούν στο ξεπούλημα της πνευματικότητας και τη θυσία της στο βωμό της ενασχόλησης μόνο με οικονομικά και τεχνολογικά θέματα, ενώ αρνούνται να δεχτούν την αντικατάσταση της φιλοσοφίας από τον σύγχρονο εσωτερισμό και τον αποκρυφισμό. Αυτοί οι αρνητές της ισοπέδωσης των αιώνιων πνευματικών αξιών, προκειμένου να βρουν στήριξη, επιστρέφουν στις ρίζες, δηλαδή στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, μεταξύ των οποίων μια από τις κορυφαίες θέσεις κατέχει ο Πλάτωνας. Ποιον ρόλο μπορεί να παίξει πλέον η φιλοσοφία σήμερα, κυρίως μάλιστα σε μια Ευρώπη που ασχολείται κυρίως με οικονομικά θέματα;
Ο καθηγητής Δημ.Μαρκής στο βιβλίο του “Υπό τη σκιάν του Πλάτωνος” με υπότιτλο «δοκίμια ευρωπαϊκής φιλοσοφίας» ασχολείται με αυτό το θέμα. Από αυτό το βιβλίο αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από τον πρόλογο.  

Η ευρωπαϊκή φιλοσοφία τελεί υπό την σκιά του Πλάτωνα ως τις μέρες μας. Ο Πλάτωνας δημιούργησε το φιλοσοφικό κώδικα με τον οποίο όλοι οι λαοί της Ευρώπης επικοινώνησαν μεταξύ τους. Ο κώδικας αυτός μεταφράστηκε, ερμηνεύτηκε, μεταποιήθηκε και αποδομήθηκε στη φιλοσοφική νεωτερικότητά μας, αλλά παρέμεινε παρ’ όλες τις ιστορικές του μεταμορφώσεις το βασικό εννοιολογικό σχήμα της ευρωπαϊκής ορθολογικότητας. Η φιλοσοφία εγκαθίδρυσε εκείνο τον πνευματικό χώρο όπου η Ευρώπη αναστοχάστηκε τον εαυτό της και αυτοεκπροσώπησε το αληθινό της κοσμοείδωλο παρ’ όλες τις επιμέρους πολιτικές διαφορές των λαών της. Η φιλοσοφία παρέμεινε έτσι ως τις μέρες μας ευρωκεντρική, άρα και ελληνοκεντρική. Εκτός Ευρώπης και Ελλάδας δεν υπήρξε ποτέ φιλοσοφία· υπήρξε μύθος, αλλά όχι λόγος, όπως λέγει ο Hegel. Η φιλοσοφία λειτούργησε ως ο τροφοδότης της Ευρώπης με όλες εκείνες τις λογικές και πολιτικές ιδέες που αποτέλεσαν την πνευματική φυσιογνωμία της και την κατέστησαν ηγετική πνευματική δύναμη στον κόσμο.

Η καταστροφή της Ελλάδας δια του ευρωπαϊκού χρήματος

Μετά τη διαφαινόμενη υποχώρηση και αυτής της κυβέρνησης απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών (δηλαδή των γερμανών), μήπως έφτασε η ώρα να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά της συμμετοχής μας στην ευρωζώνη, αλλά και γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Η ...καλή αρχή φάνηκε από την αρχή με την απότομη άνοδο των τιμών αμέσως με την είσοδό μας στην ευρωζώνη στην
αρχή του 2002, γεγονός που υποτίμησε σε μεγάλο βαθμό τα εισοδήματα των πολιτών, ενώ η αυξανόμενη εξάρτησή μας από τη ροή ρευστού, απαραίτητου για τις ανάγκες της χώρας μας, ροή που αποφασίζεται από εξωχώρια κέντρα, και έχει καταλήξει στον εκβιασμό που υφιστάμεθα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, καλό θα ήταν να οδηγήσει όσους έχουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους σε επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τους ευρωπαίους «εταίρους». 
Στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, ο Δρ Κων.Γρίβας* εξετάζει τη σχέση της χώρας μας με τις ευρωπαϊκές θέτοντας ορισμένους προβληματισμούς σε σχέση με τη συμμετοχή μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την (αμφίβολη) σπουδαιότητα των ωφελημάτων που έχουμε αποκομίσει από τη συμμετοχή μας αυτή.

Ενώ η σύγκρουση με τους Ευρωπαίους «εταίρους» βρίσκεται σε τροχιά διαρκούς επιδείνωσης πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο οι πιέσεις ενός πανίσχυρου εγχώριου πλέγματος διανοουμένων και διαμορφωτών γνώμης για την αναγκαιότητα να παραμείνει η Ελλάδα στο «ευρωπαϊκό πλαίσιο». Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κομβικό κομμάτι της επιχειρηματολογίας των ανθρώπων αυτών δεν είναι τόσο τα υλικά οφέλη που (υποτίθεται ότι) θα έχει η Ελλάδα αν παραμείνει στην Ευρωζώνη και κατ' επέκταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή οι απώλειες που θα υποστεί αν εξέλθει από αυτή, αλλά πολιτισμικά στοιχεία. Κυρίως υποστηρίζεται ότι η παραμονή της Ελλάδας σε όλους τους ευρωπαϊκούς συλλογικούς θεσμούς θα την ωθήσει να ξεπεράσει τις παθογένειες που της άφησε η οθωμανική κατοχή -οι πιο φονταμενταλιστές στοχοποιούν και την ορθόδοξη παράδοση- και θα καταφέρει να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και κοινωνία.

Τελευταίο χαρτί και ύστατη κίνηση το δημοψήφισμα (του Στ. Λυγερού)

Η ρευστή πολιτικο-οικονομική κατάσταση συνεχίζεται (και ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμα θα συνεχίζεται). Και ως συνήθως, θα προσφύγουμε στην αναλυτική ματιά τού κ.Σταύρου Λυγερού για να πάρουμε μια γεύση των εξελίξεων και των προοπτικών που υπάρχουν με δεδομένη την υπάρχουσα εμπλοκή στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις.

Η πρακτική που ακολουθείται από τον περασμένο Αύγουστο να πληρώνονται οι δανειακές υποχρεώσεις, απορροφώντας τη ρευστότητα από την οικονομία έχει φθάσει στα όριά της. Ακόμα και εάν η Αθήνα συγκεντρώσει μέχρι τις 12 Μαΐου τα 750 περίπου εκατ. για να πληρώσει το ΔΝΤ, δεν θα έχει καταφέρει τίποτα περισσότερο από το να αγοράσει ακριβά λίγο χρόνο, για την ακρίβεια μερικές ημέρες. Και μάλιστα κατά τρόπο που σπαταλάει τα κάθε είδους διαθέσιμα, χωρίς να διαλύει το κλίμα αβεβαιότητας που σκοτώνει την οικονομία.

Είναι δεδομένο πως ο κόμπος φθάνει στο χτένι. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα πρέπει να λάβει κρίσιμες αποφάσεις. Προς το παρόν εκφράζει την αισιοδοξία της πως τις αμέσως επόμενες ημέρες θα προκύψει συμφωνία με τους δανειστές. Τα μηνύματα, όμως, από την άλλη πλευρά είναι σε άλλο μήκος κύματος. Αν και κάνουν λόγο για βελτίωση του κλίματος στις διαπραγματεύσεις, δεν βλέπουν τουλάχιστον άμεσα συμφωνία.

Το παιχνίδι με τη λίστα μεταρρυθμίσεων και τα καψώνια των δανειστών

Όχι πως δεν ήταν αναμενόμενο, ακόμα και πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, ότι οι επιεικώς αποκαλούμενοι ως "δανειστές" θα προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας να της δώσουν χρήματα και καταφεύγοντας σε διαρκείς κωλυσιεργίες, μέχρι να στερέψουν τα ταμεία του ελληνικού κράτους και να αναγκαστεί ο Τσίπρας σε συνθηκολόγηση. Η όλη διαδικασία των διαπραγματεύσεων αυτό φανερώνει και δείχνει ότι ο στόχος του Σόιμπλε (αφού αυτός διατάζει και τα τσιράκια του των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης απλά σιγοντάρουν) είναι να εγκαταλείψει η νέα ελληνική κυβέρνηση και την τελευταία προεκλογική υπόσχεσή της. Αυτά - και μερικά άλλα - διαφαίνονται και στα γραφόμενα της Βασιλικής Σιούτη στο άρθρο της που αναδημοσιεύω στη συνέχεια. 

Στην τελική ευθεία για την «υποταγή» της ελληνικής κυβέρνησης βρίσκεται ο σχεδιασμός της γερμανικής πλευράς, που καθορίζει και την στάση των υπολοίπων εταίρων, ενώ σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τις επόμενες ώρες θα εντείνουν ακόμα περισσότερο τις πιέσεις τους για να το πετύχουν. Θα τα καταφέρουν; Η ελληνική κυβέρνηση τρεις μήνες τώρα, παρά τα λάθη που έχει παραδεχθεί, μάχεται για να μην το πετύχουν.

Τις τελευταίες μέρες ωστόσο, οι δανειστές υπό τη μπαγκέτα του μαέστρου Β.Σόιμπλε κατάφεραν να απομονώσουν τον έλληνα υπουργό Οικονομικών και να αντιστρέψουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Η πραγματικότητα είναι ότι παρά την απειρία και την έλλειψη προετοιμασίας με την οποία όντως εμφανιζόταν αρχικά η ελληνική κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις, είτε με τους τρεις θεσμούς , είτε στο Eurogroup, είτε στο Euroworking group, στη συνέχεια κατέβαλε σκληρές προσπάθειες για να το αλλάξει αυτό και να προσαρμοστεί σε ό,τι της ζητούσαν.