Κυβέρνηση με Χρονικό Ορίζοντα τις Ευρωεκλογές (του Σταύρου Λυγερού)

Στο άρθρο/ανάλυση του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω σήμερα, γίνεται φανερή η εξάρτηση της κυβέρνησης από τη γερμανική εξουσία. Επίσης, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι γερμανοί θα προσπαθήσουν να τρενάρουν οποιαδήποτε συζήτηση για την τύχη του χρέους της χώρας μας μέχρι να περάσουν οι ευρωεκλογές - πάντα για το συμφέρον τους φυσικά -, όπως έκαναν και για τις τοπικές τους εκλογές.
Όσον αφορά την άποψη του καλού αρθρογράφου ότι ο ορίζοντας της κυβέρνησης είναι μέχρι τις ευρωεκλογές, διατηρώ κάποιες αμφιβολίες, αφού πιστεύω ότι η "μέθοδος Siemens" (λάδωμα, εξαγορά πολιτικών προσώπων) εξακολουθεί να έχει πέραση (απόδειξη ο τρόπος που ξέμπλεξαν με αυτό το θέμα) και ότι, σε περίπτωση που, για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να σταθεί η παρούσα κυβέρνηση, θα βρεθεί τρόπος να αντικατασταθεί από άλλη, υποτελή στους γερμανούς, από αυτή τη βουλή, χωρίς την προσφυγή στις κάλπες. Εύχομαι να είμαι εγώ, αυτός που θα έχει άδικο στο τέλος.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΧΡΟΝΙΚΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου να θριαμβολογεί για την επίσκεψη Σαμαρά στη Γερμανία, αλλά η πραγ­ματικότητα είναι πως το μόνο που απέσπασε είναι η πολιτική στή­ριξη της Μέρκελ στον ίδιο και στην κυβέρνησή του. Η καγκε­λάριος είχε κάθε συμφέρον να συμπεριφερθεί κατ' αυτό τον τρόπο. Πρώτον, δεν της κοστίζει τίποτα. Δεύτερον, γνω­ρίζει ότι δεν θα υπάρξει άλλη ελληνική κυβέρνηση που να είναι τόσο υπάκουη στα κελεύσματα του Βερολίνου και του ευρωιερατείου.
Το κρίσιμο είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν απέσπασε κανένα θετικό αποτέλε­σμα στα ζωτικής σημασίας για την Ελ­λάδα ζητήματα. Δεν είναι, βεβαίως, τυ­χαίο ότι απέφυγε επιμελώς να θέσει το θέμα της αποπληρωμής του κατοχικού δανείου και της καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων. Δεν χρειαζόταν ο Σαμα­ράς να ταξιδέψει στη Γερμανία για να ακούσει ότι η κυβέρνησή του πρέπει να εκτελέσει επακριβώς και στο ακέραιο τις εντολές της τρόικας.

Η έννοια του δικαίου κατά τον Πλάτωνα

Το θέμα της δικαιοσύνης, του ορισμού της, των ορίων της και του ρόλου που διαδραματίζει στην ισορροπία της φύσης, έχει απασχολήσει πολλούς φιλοσόφους κατά το παρελθόν. Σε πολλά έργα του Πλάτωνα γίνεται εμφανής η αναζήτηση των απαντήσεων στο ερώτημα «πόση αξία έχει η προσπάθεια ενός ανθρώπου να διάγει μια ζωή δίκαιη;» 

Η Πλατωνική φιλοσοφία θεωρεί ως δεδομένη την αθανασία της ψυχής, οπότε το ερώτημα «πού πηγαίνει ο δίκαιος και πού ο άδικος άνθρωπος όταν πεθαίνει;» γεννάται εύλογα.
Οι θρησκείες έχουν δώσει τις απαντήσεις τους σε αυτό το ερώτημα. Αιώνια ευτυχία για τον δίκαιο και αιώνια τιμωρία για τον άδικο. Τόσο απλά! Όμως ο φιλοσοφών νους μπορεί να ικανοποιηθεί με μια τέτοια απάντηση; 

Σε αυτό το θέμα ό Πλάτωνας κάνει τις δικές του σκέψεις και αναζητήσεις προσπαθώντας να δώσει τις δικές του απαντήσεις, που σε πολλές περιπτώσεις μοιάζουν ως συνένωση των πιστεύω γνωστών μας θρησκειών, αρκετές από τις οποίες δεν είχαν εμφανιστεί στην εποχή του.

Bitcoin Explained

Έχουμε ξαναγράψει σε αυτό το blog μερικές φορές για το ψηφιακό νόμισμα bitcoin κι έχετε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτό το θέμα.
Έτσι σήμερα έχω αναρτήσει ένα video, που είναι επίσης κατατοπιστικό και που πιστεύω ότι θα σας ικανοποιήσει.
Δυστυχώς, μόνο για αγγλομαθείς.

Ο ολοκληρωτισμός της ποταπότητας

Παραπονιόμαστε συνέχεια για το χαμηλό επίπεδο του σημερινού πολιτικού προσωπικού, τόσο στις συζητήσεις στο περιβάλλον μας, όσο και στο σύγχρονο χώρο ανταλλαγής απόψεων, το διαδίκτυο.

Και μετά διαβάζεις ένα άρθρο που σχολιάζει την πολιτική κατάσταση, και που, ενώ έχει γραφεί μερικά χρόνια πριν -προ κρίσης-, νομίζεις πως γράφτηκε σήμερα. Τόσο πολύ ταιριάζει στην τωρινή κατάσταση! Οπότε αναρωτιέσαι: μόνο οι σημερινοί πολιτικοί είναι άχρηστοι ή μήπως ποτέ στην Ελλάδα δεν ευδοκίμησε το είδος αυτό; Και συμφωνείς τελικά με αυτό το τελευταίο, όταν φέρεις στο μυαλό σου τους έλληνες πολιτικούς του παρελθόντος, εκείνους που θεωρούνται σπουδαίοι, και θυμάσαι τα λάθη τους, τα στραβά κι ανάποδα, τα δεινά που προκάλεσαν ακόμα κι αυτοί στη χώρα μας. 

Όλοι μπορείτε να θυμηθείτε αρκετά απ'αυτά...

Τις σκέψεις αυτές μου προκάλεσε ένα άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου που διάβασα κι έχει γραφτεί λίγα χρόνια πριν (το πότε θα το δείτε στο τέλος του). Διαβάστε και πείτε μου: Δεν μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα;

Ο ολοκληρωτισμός της ποταπότητας

Το περίφημο «Ιδιωτεύειν και ου δημοσιεύειν», που ξεστόμισε ο Σωκράτης μπροστά στο δικαστήριο της Αθή­νας, σηματοδοτούσε για την εποχή εκείνη ένα πρώτης τάξεως σκάνδαλο. Η απαξίωση του δημόσιου βίου, το σημείο αιχμής του αθηναϊκού τρόπου ζωής και η επίκληση του ιδιω­τικού ως χώρου προστασίας της αλήθειας και της ηθικής εί­ναι μάλλον βέβαιο ότι βάρυναν στην καταδικαστική απόφα­ση, η οποία τον ανάγκασε να πιει το κώνειο.
Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι η περίφημη ρήση απασχο­λεί ως τις μέρες μας ακόμη τους ερμηνευτές της σωκρατι­κής πρότασης. Έχω στον νου μου τον Καστοριάδη, ο οποίος στηλιτεύει τον Σωκράτη για τη στάση του, που τη θεωρεί ως άρνηση της πολιτικής δράσης, κατά συνέπεια ως απο­λιτική.

Ο Μύθος της Οικονομικής Εξυγίανσης (του Σταύρου Λυγερού)

Με το ότι τρέφει ελπίδες ο Σαμαράς πως, από τη σημερινή συνάντησή του με τη Μέρκελ, μπορεί να προκύψει κάποιο - έστω ελάχιστο - θετικό αποτέλεσμα, αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι ζει σε άλλο πλανήτη. Η Μέρκελ αφενός έχει τη σκοτούρα του σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού, που αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα γι'αυτήν, αφετέρου έχει βάλει την Ελλάδα στον αυτόματο πιλότο της αυστηρής λιτότητας και για τα περαιτέρω παραπέμπει τους ιθαγενείς υποτελείς της στην τρόικα. Στην ίδια τρόικα, που τελευταία έχουν εγερθεί ερωτήματα για την ψυχική ισορροπία κάποιων μελών της!
Κάτω από ποιές συνθήκες πηγαίνει ο Σαμαράς στη σημερινή συνάντηση με το αφεντικό του, περιγράφει στο άρθρο του - που αναδημοσιεύω παρακάτω - ο κ.Σταύρος Λυγερός.  

  Ο Μύθος της Οικονομικής Εξυγίανσης

Η ανελαστική στάση που τηρεί η τρόικα στις διαπραγ­ματεύσεις που πραγ­ματοποιούνται αυτές τις ημέρες επιβεβαιώ­νει ότι ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Η απροθυ­μία του ευρωιερατείου να διευκολύνει πολιτικά την κλυδωνιζόμενη κυβέρνηση δεν οφείλεται σε κά­ποιου είδους πολιτική αντιπάθεια προς τους Σαμαρά και Βενιζέλο. Το αντίθετο, μάλιστα. Στο Βερολίνο έχουν επίγνωση ότι τόσο υπάκουη κυβέρνηση δεν πρό­κειται να ξαναϋπάρξει στην Αθήνα. Θε­ωρούν, όμως, ότι δεν έχουν περιθώρια να κάνουν εκπτώσεις στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ένα πολιτικό προηγούμενο που θα υπονόμευε το δόγ­μα της μονοδιάστατης λιτότητας.

Ο Σαμαράς πηγαίνει στο Βερολίνο για να διαπραγματευτεί πολιτικά με τη Μέρκελ ένα συμβιβασμό στις τρέχουσες συ­ζητήσεις με την τρόικα και κυρίως μία σαφή δέσμευση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το επιχείρημά του είναι ότι η κυβέρνησή του έχει επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα. Υπενθυμίζου­με ότι πριν από ένα χρόνο το Eurogroup είχε θέσει ως προϋπόθεση για να συζη­τήσει μια νέα αναδιάρθρωση του ελλη­νικού χρέους την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος.

Με τη ματιά του ΚΥΡ

Τι πιστεύει ο Noam Chomsky για τα ΜΜΕ ;

Η κρίση, εκτός από την οικονομία, έχει γκρεμίσει και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας των ΜΜΕ, ιδιαίτερα των τηλεοπτικών. Ο κάθε απλός πολίτης που ζει την πραγματικότητά του, αντιλαμβάνεται πλέον ότι τα γεγονότα που μεταδίδουν, τού τα σερβίρουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκύψουν συμπεράσματα που συμφέρουν τα Μέσα και φυσικά τους χρηματοδότες τους, αφού ελάχιστη επαφή έχουν με αυτά που ο καθένας μας βιώνει.
Ο γνωστός μας Noam Chomsky έχει να πει δυο τρία ενδιαφέροντα πράγματα πάνω στον τρόπο που χειρίζονται οι τηλεοράσεις τους καλεσμένους τους.

Υπάρχει μια καλά τεκμηριωμένη διαδικασία που χρησι­μοποιούν τα πιο σύγχρονα μέσα ενημέρωσης. Την ονομάζουν συνοπτικότητα. Είναι ένας τεχνικός όρος που προέρχεται από τη διαφήμιση. Το να είσαι συνοπτικός, σημαίνει να πεις τρεις φράσεις ανάμεσα σε δυο διαφημιστικά σποτ. Είναι ένα πολύ καλό κόλπο για να ελέγχονται οι ιδέες.

Όταν σας δίνουν την ευκαιρία να πείτε τρεις φράσεις ανά­μεσα σε δυο διαφημιστικά σποτ, έχετε δυο επιλογές: Ή αρκείστε να επαναλάβετε ένα σλόγκαν με το οποίο υποτίθεται πως συμφωνεί όλος ο κόσμος ή λέτε ό,τι σκέφτεστε και σας παίρ­νουν για τρελό, γιατί δεν έχετε το χρόνο να παρουσιάσετε την ελάχιστη απόδειξη έτσι ώστε να υποστηρίξετε όσα έχετε πει.

300 βουλευτές είναι πολλοί !!!

Πολλή κουβέντα έχει γίνει τελευταία για τις βουλευτικές αποζημιώσεις.
Σε μια εποχή που υποτίθεται ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει οικονομίες μειώνοντας τους μισθούς οικογενειαρχών, κλέβοντας τις εισφορές των απόμαχων της εργασίας μειώνοντας τις συντάξεις που δικαιούνται, πνίγοντας το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού στους φόρους, -και άλλα και άλλα, που τα ξέρετε-, γιατί δεν προχωράει στη μείωση του αριθμού των βουλευτών; Πόσο στοιχίζει ένας βουλευτής στην ελληνική οικονομία μέσα σ'ένα χρόνο, αν συνυπολογίσουμε στην αμοιβή του, τους μισθούς των συμβούλων του, την αγορά πανάκριβου αυτοκινήτου, χώρια οι άλλες παροχές;
Εντάξει, μη γελάτε, το ερώτημα είναι ακαδημαϊκό! Γιατί ακολουθεί ένα άλλο ερώτημα με προφανή απάντηση: Ποιός θα ψηφίσει τη μείωση του αριθμού τους; 
Θα συμπληρώσω πάντως ότι καλό και ωφέλιμο θα ήταν να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών σε 200 (όπως μπορεί να γίνει με βάση το ισχύον Σύνταγμα) και, όταν με το καλό γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, να γίνουν 100 (και πολλοί μάς είναι). Πιστεύει κανείς ότι μας χρειάζονται περισσότεροι; 
Τη στιγμή που λόγω της κομματικής πειθαρχίας λειτουργούν σαν πιόνια/ψήφοι χωρίς δικαίωμα δικής τους γνώμης;

Σε αυτό το blog δεν συνηθίζω να αναρτώ λεγόμενα ή γραφόμενα βουλευτών, αφενός επειδή δεν τρέφω καμιά εκτίμηση για την παιδεία τους (πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων), αφετέρου για να μην χρωματιστεί (το blog) πολιτικά. Η μόνη σταθερή πολιτική γραμμή σ'αυτή τη σελίδα, άλλωστε, είναι η άποψη ότι τα μνημόνια βλάπτουν σοβαρά τους Έλληνες πολίτες, ...για τα υπόλοιπα το συζητάμε. 
Σήμερα όμως θα αναρτήσω την πρόταση του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ (της επονομαζόμενης και ΠΑΡΩΝ) Γιάννη Πανούση για τις βουλευτικές αποζημιώσεις, όχι επειδή έχω γι'αυτόν διαφορετική γνώμη (αφού κι αυτός στις κρίσιμες ψηφοφορίες στη βουλή δηλώνει απλά "παρών", παρόλο που τον πληρώνουμε για να έχει άποψη), αλλά επειδή πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο θα χρειαστεί στο μέλλον να ξαναθυμηθούμε αυτά που γράφει.

Η ανάρτηση του Γ.Πανούση:
"Βουλευτές και «βολευτικές» δια-κρίσεις
Την παραίτησή σου για παράδειγμα
που δεν σου δίδαξαν
οι χίλιες ήττες.
Λελή Πρωίμου, Θεός ένδον
Θαύματα δεν γίνονται. Ανατροπές όμως χρειάζονται. Προτείνω:
1. Οι βουλευτές να μην έχουν ειδική αποζημίωση αλλά να εισπράττουν το μισθό τους παρέχοντας σχετικές υπηρεσίες ή ν’ ασκούν το επάγγελμά τους. Μόνον έξοδα παράστασης μέχρι 500 € το μήνα επιτρέπονται όταν δικαιολογούνται (παρίστανται δηλαδή καθημερινά στις συνεδριάσεις της Βουλής).

Η «Βολική» Θεωρία των Δύο Άκρων

Διάβαζα ένα άρθρο του κ.Θανάση Χατζή με τίτλο "Μετά την ακροδεξιά, εκτός νόμου και η αριστερά;", στο οποίο παραθέτει ορισμένες ενδιαφέρουσες σκέψεις, που γεννώνται από την κυβερνητική προπαγάνδα περί "δύο άκρων", μια θεωρία που μπορεί να οδηγήσει το δημοκρατικό μας πολίτευμα σε ακόμα πιο επικίνδυνες ατραπούς. Ήταν η (δικαιολογημένη) σύλληψη των βουλευτών και άλλων μελών της Χρυσής Αυγής μια πρόβα για τη μέθοδο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και εναντίον ενός (επικίνδυνου για τους "κυβερνώντες" και τους πάτρωνές τους) αριστερού κόμματος; Και μην απαντήσετε ότι το συγκεκριμένο κόμμα δεν έχει κάνει τίποτα παράνομο, ώστε να φοβάται, επειδή δεν είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν -λίγο πριν τις επόμενες εκλογές- τα στοιχεία (πραγματικά ή φυτευτά) που χρειάζονται οι λυμαίνοντες την εξουσία ώστε να απαλλαγούν από τον επικίνδυνο αντίπαλο!
Λόγω της μεγάλης έκτασης του άρθρου, διάλεξα μόνο ένα κομμάτι που αποτελεί και το ρεζουμέ.

Η «Βολική» Θεωρία των Δύο Άκρων

Η ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων δεν εξισώνει απλώς με τον πιο ισοπεδωτικό τρόπο τη μούντζα που τυχόν θα ρίξει λόγου χάριν ένας αγανακτισμένος πολίτης λόγω ανέχειας, λόγω υποβάθμισης του βιοτικού του επιπέδου ή λόγω ανεργίας στο μέγαρο της βουλής, με τη δολοφονία ενός ανθρώπου. Ούτε, έστω, το να εκσφενδονίζει κάποιος μια τούρτα εναντίον ενός πρύτανη, με το ξεκοίλιασμα με κατσαβίδι ενός φουκαρά οικο­νομικού μετανάστη. Κατά βάθος, επιχειρεί να «ποινικοποιήσει» τις αποκλίσεις ένθεν και ένθεν του μεσαίου χώρου - «μεσαίου χώρου» όχι απλώς ως αναφορά πολιτικών συμπεριφορών, αλλά ακόμη και λόγου (οσονούπω και σκέπτεσθαι...), είτε πολιτικού είτε κοινωνικού.

Η προφυλάκιση ορισμένων πρωτοκλασάτων Ελλήνων νεοναζί βουλευτών μπορεί να είναι κάτι πρωτοφανές (εφόσον πρόκει­ται για σύλληψη βουλευτών), ωστόσο αυτοί δεν διώκονται για πολιτική δράση, αλλά για σύσταση και λειτουργία εγκληματι­κής οργάνωσης. Προφυλακιστέοι κρίθηκαν οι Χρυσαυγίτες, όχι επειδή ο «X» είχε σπίτι του 3-4 μπουκάλια κρασί με τη φάτσα του Μουσολίνι στην ετικέτα ή ο «Ζ» είχε σπίτι του cd με ναζιστικά εμβατήρια, αλλά επειδή υπάρχουν ενδείξεις για σχέ­σεις με μαστροπεία, με «προστασία» με πληρωμένους μπρά­βους, με δολοφονίες, με κλοπές, με μαύρο χρήμα... Πιο απλά, το σύστημα κατάφερε να ταυτίσει τον νεοναζισμό με ό,τι πιο λούμπεν αντικοινωνικό στοιχείο υπάρχει, προκειμένου να α­παξιώσει στα μάτια του Έλληνα μικροαστού, ακόμη και πριν τη «δέσει» εισαγγελικά, τη Χρυσή Αυγή.

Απολογισμός μιας κατώτερης των περιστάσεων μονομαχίας (του Σταύρου Λυγερού)

Στο τριήμερο της συζήτησης στη Βουλή επί της πρότασης μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα στους λόγους που εκφώνησαν οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων την Κυριακή τη νύκτα, εστιάζει την κριτική του ο κ.Στ.Λυγερός μέσα από το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο χθεσινό τεύχος του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ.Ήταν μια συζήτηση όπου φανερώθηκε για μια ακόμα φορά το χαμηλό επίπεδο του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού.
Άσχημη εντύπωση έκανε η έλλειψη ουσίας στα λεγόμενα του πρωθυπουργού, που συνοδεύτηκαν από μη αρμόζον μάγκικο/κουτσαβάκικο ύφος, ενώ δυσμενώς σχολιάστηκαν και τα λάθη που έκανε ο κ.Τσίπρας όσον αφορά τόσο στην αποδοχή της πρόκλησης/πρόσκλησης του Βενιζέλου για μονομαχία, όσο και στην αποτυχημένη οργάνωση της συγκέντρωσης πολιτών στο Σύνταγμα κατά το τελευταίο βράδυ της ψηφοφορίας.
Ας συνεχίσουμε όμως με το άρθρο/σχόλιο του κ.Στ.Λυγερού:

Απολογισμός μιας κατώτερης των περιστάσεων μονομαχίας

H πολιτική ιστορία της μεταπολιτευτικής περιόδου διδάσκει ότι καμία πρόταση μομ­φής δεν είχε ως αποτέ­λεσμα την ανατροπή της κυβέρνησης. Παρ' όλα αυτά, όλα τα κατά καιρούς κόμματα αξιω­ματικής αντιπολίτευσης χρησιμοποίησαν αυτό το κοινοβουλευτικό όπλο. Προφανώς όχι επειδή είχαν ψευδαισθήσεις ως προς το αποτέλεσμα, αλλά επειδή εξυπηρετούσε την αντιπολιτευτική στρατηγική τους.

Η πρόταση μομφής μπορεί να έγινε με λάθος αφορμή, αλλά είχε διπλό στόχο:

•         Πρώτον, να υπογραμμίσει στα μάτια της κοινής γνώμης την κατηγορηματική αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερ­νητική πολιτική. Η κατάσταση είναι πε­ρισσότερο από δραματική και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εκφράσει πολιτικά και να κεφαλαιοποιήσει εκλογικά την απόγνωση και την οργή που σαρώνει τη μικρομεσαία θάλασσα. Ο Τσίπρας το προσπάθη­σε, αποδομώντας με αρκετή επιτυχία όχι μόνο γενικά την κυβερνητική πολιτική, αλλά και προσωπικά τον πρωθυπουργό.

Κι Όμως ... Λεφτά Υπάρχουν, συμφωνεί κι ο Ν.Μπογιόπουλος

Το έχω ξαναγράψει και σε αυτό το blog και στο twitter, επειδή το πιστεύω: Λεφτά Υπάρχουν! Είναι ίσως το μόνο σωστό που είχε πει ο ΓΑΠ. Η παραπλάνηση φανερώθηκε μετά τη νίκη του στις εκλογές. Φέρνοντας την τρόικα στη χώρα μας, τα πήρε από τους (μικρομεσαίους) πολίτες και τα έδωσε στην τραπεζική και επιχειρηματική ελίτ (και στους δανειστές, αν κι εκεί πηγαίνουν βασικά τα ποσά από τα δάνεια που δίνουν), ενώ η προεκλογική του καμπάνια προδιέθετε τους πολίτες για την αντίστροφη πορεία των χρημάτων!
Η αλήθεια αυτού του "πιστεύω" μου επιβεβαιώθηκε και προχθές. Πώς; Τα εξηγεί πιο κάτω επακριβώς ο Ν.Μπογιόπουλος.

«Δεν υπάρχουν λεφτά»; Κι αυτά, τότε, τι είναι;

Ο ήρωας του Μπρεχτ, ο Μακχίθ, αναρωτιόταν στην «Όπερα της Πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας»...

Τα συγκλονιστικά στη Βουλή άργησαν μια μέρα! Αλλά ήρθαν! Την Κυριακή που μας πέρασε ακούσαμε για «τρύπια δολάρια» και για «μονομαχίες στο Ελ Πάσο», απολαύσαμε πρωθυπουργικούς κουτσαβακισμούς και κοινοβουλευτικές «μαγκιές». Αλλά τα σπουδαία – τα πραγματικά σπουδαία – συνέβησαν τη Δευτέρα. Χωρίς κάμερες. Χωρίς απευθείας μεταδόσεις. Χωρίς πολλά- πολλά…

Τη Δευτέρα το βράδυ, λοιπόν, ο κ.Σταικούρας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, μετά από σχετική ερώτηση του Μανώλη Γλέζου, διαβίβασε στη Βουλή τον αναλυτικό κατάλογο, ο οποίος περιλαμβάνει τα ποσά με τα οποία έχει τροφοδοτήσει το κράτος τις τράπεζες από την έναρξη της κρίσης, το 2008. Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται για πρώτη φορά είναι πλέον και επίσημα! Είναι δικά τους! Έχουν την εγκυρότητα και την σφραγίδα των «σωτήρων»! Δεν πρόκειται για «συνωμοσιολογία»! Ούτε για ευφάνταστα σενάρια των «ψεκασμένων»!

Tο άλμα από τον κομματάρχη στον ηγέτη (του Χρήστου Γιανναρά)

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάλυση του Χρ.Γιανναρά για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας διάβασα και θεωρώ απαραίτητο να αναρτήσω σε αυτό το blog. Με το δικό του ξεχωριστό τρόπο γραψίματος, περιγράφει τα κέντρα εξουσίας και συμφερόντων που επηρεάζουν τη ζωή μας. 

Η εμμονή στην κριτική του πολιτικού συστήματος, της λειτουργίας και της παθολογίας του, ενδέχεται να απηχεί παγίδευση στη μονομερή εκτίμηση ή και απολυτοποίηση του πολιτικού παράγοντα στη ζωή μας. Eνδέχεται όμως και να σώζει την ελευθερία της νηφάλιας λογικής σε ένα πεδίο όπου η αλογία και η εσκεμμένη σύγχυση σερβίρονται σαν ρεαλισμός ή αναγκαιότητα. Πάντως η επιφυλλίδα παραμένει δοκιμιακό είδος που υπηρετεί πρωτίστως τη γλώσσα, δηλαδή τη λογική των σχέσεων κοινωνίας, και κρίνεται ως προς αυτό το «πρωτίστως». Όχι για «θέσεις» και «απόψεις» αυτονομημένες χρηστικά, ωφελιμοθηρικά. Λέγεται και γράφεται ότι στο στελεχικό δυναμικό της N.Δ. η συγκυβέρνηση με το ΠAΣOK δημιουργεί «σημαντικότατες εντάσεις». Kαι αυτό, επειδή το ΠAΣOK, στην πέμπτη πια θέση της προτίμησης των ψηφοφόρων και με μονοψήφιο ποσοστό στις εκλογικές προβλέψεις (δηλαδή πολιτικά ανύπαρκτο), ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό με το ποσοστό κοινοβουλευτικής ισχύος που διέθετε μετά τις εκλογές του 2009 («K» 31.10.2013 - πρώτη σελίδα) – ποσοστό, τότε, 43,92% έναντι 33,47% της N.Δ. και 4,60% του ΣYPIZA.

Τα Οικονομικά της Γερμανίας του Μεσοπολέμου

Η ιστορία διδάσκει. 
Τα τελευταία τρία χρόνια ακούγεται πολύ συχνά η σύγκριση της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας με τη γερμανική Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Πολλοί είναι αυτοί που δεν ξέρουν τί ακριβώς συνέβαινε εκείνα τα χρόνια, που ακολούθησαν την ήττα της Γερμανίας στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Βρήκα ένα άρθρο του Γιώργου Καρακατσάνη που περιγράφει πολύ συνοπτικά την οικονομική κατάσταση της Γερμανίας μεταξύ 1919 και 1933. Το αναδημοσιεύω για όσους δεν αρέσκονται στις λεπτομερείς ιστορικές εξιστορήσεις.

Ανάμεσα στις άλλες σκέψεις που μου γεννήθηκαν ξαναδιαβάζοντας για εκείνη την περίοδο, είναι και αυτή: "Η Γερμανία τότε ηττήθηκε σε έναν πόλεμο που η ίδια προκάλεσε και γι'αυτό αναγκάστηκε να αποζημιώσει τους νικητές για την οικονομική ζημιά που τους είχε προκαλέσει. Σήμερα, πάλι η Γερμανία έχει προκαλέσει έναν (οικονομικό) πόλεμο που έχει καταστρέψει τα κράτη της νότιας Ευρώπης, μέχρι στιγμής. Όταν θα ηττηθεί και σ'αυτόν τον πόλεμο, θα κληθεί να αποζημιώσει τα κράτη που κατέστρεψε;" Τι ρωτάω; σκέφτεστε τώρα. 'Ονειρα φθινοπωρινής νυκτός.   
Και μια άλλη σκέψη: "Η Γερμανία έζησε αυτή την "περιπέτεια", επειδή έχασε έναν πόλεμο. Η Ελλάδα ποιόν πόλεμο έχασε; Ο δικός της πόλεμος ήταν η εναλλαγή στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα δυο κόμματα που συνεχίζουν το έργο τους ενωμένα πλέον".
Και μην πει κάποιος ότι τα μνημόνια είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης, γιατί υπάρχουν και άλλα κράτη που αντιμετωπίζουν τις ίδιες "δυσκολίες", αλλά δεν τους έχουν επιβληθεί μνημόνια υποτέλειας.
Ας δούμε, όμως, τι γράφει στο άρθρο του ο Γ.Καρακατσάνης...

Η κρίση που περνάει η χώρα περιγράφεται από πολλούς σαν πρωτόγνωρη και συγκρίνεται μόνο με την καταστροφή που επιφέρει ένας πόλεμος. Η Ελλάδα παρουσιάζεται σαν τον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης. Μια χώρα πλήρως αφερέγγυα και ανάξια της εμπιστοσύνης των εταίρων της. Τα χρέη της χώρας είναι αδύνατο να αποπληρωθούν και οι δανειστές μας αναγκάζονται να επιβάλλουν αποικιοκρατικούς όρους για να εισπράξουν τα χρήματα που τους οφείλονται. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση πολλές φορές στο παρελθόν. Δεν είναι όμως μόνο η Ελλάδα που έχει βρεθεί σε παρόμοια δύσκολη θέση. Ακόμα και η Γερμανία, η οποία σήμερα κρατάει τα σκήπτρα της ηθικής στην Ευρώπη και είναι υπέρμαχος της σωστής δημοσιονομικής διαχείρισης έχει βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση στο παρελθόν. Οι ομοιότητες μάλιστα με τη σημερινή Ελλάδα είναι συγκλονιστικές.

Μάννα εξ "ουρανού" για τη Χρυσή Αυγή το αίμα των μελών της (του Σταύρου Λυγερού)

Το επίκαιρο σχόλιο του κ.Σταύρου Λυγερού σχετικά με τη δολοφονία των δυο νεαρών μελών της Χρυσής Αυγής, αναδημοσιεύω στη συνέχεια από τα σημερινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
Με την ψύχραιμη ματιά που τον χαρακτηρίζει, περιγράφει τη δράση της "νέας τρομοκρατίας", όπως την ονομάζει, και σχολιάζει την απροσδόκητη χείρα βοηθείας που προσέφερε με τη συγκεκριμένη δολοφονία στη Χρυσή Αυγή. 

ΜΑΝΝΑ ΕΞ «ΟΥΡΑΝΟΥ» για τη Χρυσή Αυγή ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ THΣ

Το καινοφανές στοιχείο της επίθεσης πριν από μία εβδομάδα στο Νέο Ηράκλειο είναι ότι δεν στράφηκε ενα­ντίον κάποιων εκπρο­σώπων της εξουσίας ή του κράτους. Έπληξε μέλη της Χρυσής Αυ­γής. Αν και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν υπήρχε προκήρυξη, κατά πάσα πιθανότητα οι δράστες θα δώσουν στην πράξη τους το νόημα της εκδίκησης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Αυτά σε πρώτο επίπεδο, επειδή στο σκο­τεινό κόσμο της τρομοκρατίας υπάρχουν πολλά επίπεδα.

Όταν το εξεγερσιακό κύμα του Δεκεμ­βρίου του 2008 υποχώρησε, η φαντα­σίωση μιας δυναμικής συνέχειας με άλλα μέσα τροφοδότησε τη δεξαμενή απ'όπου αντλούν σε πρώτο επίπεδο οι οργανωμέ­νες ομάδες των κουκουλοφόρων και σε δεύτερο επίπεδο οι οργανώσεις ένοπλης δράσης Η «νέα τρομοκρατία» έχει δια­φορετική ρητορική και διαφορετικό τρό­πο δράσης από οργανώσεις όπως ο ΕΛΑ και η 17 Νοέμβρη. Οι επιθέσεις της είναι πιο συχνές, είναι μάλλον πρόχειρες αλλά έχουν ποικιλία και αρκετές απ' αυτές είναι «τυφλές».

Άρθρο του Paul Krugman για τους συμφεροντολόγους Γερμανούς

Στο προχθεσινό του άρθρο στους New York Times o Paul Krugman ασκεί κριτική στη γερμανική πολιτική. Όλοι ξέρουμε, βέβαια, για τα οικονομικά και γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται αυτόν τον καιρό ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, όμως το κείμενο του βραβευμένου οικονομολόγου, ακόμα και αν χαρακτηριστεί μονόπλευρο, είναι σωστό, όσον αφορά τη γερμανική συμπεριφορά.  

Those Depressing Germans

By PAUL KRUGMAN

Οι Γερμανοί αξιωματούχοι είναι έξαλλοι με την Αμερική και όχι μόνο εξαιτίας της ιστορίας με το κινητό της Άνγκελα Μέρκελ. Αυτό που τους έχει εξοργίσει τώρα είναι μια (μακροσκελής) παράγραφος σε μια έκθεση του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ για την εξωτερική οικονομική και νομισματική πολιτική. Σε αυτή την παράγραφο, το υπουργείο υποστηρίζει ότι το τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας – ένα ευρύ μέτρο του εμπορικού ισοζυγίου – είναι επιβλαβές, δημιουργώντας «μια αποπληθωριστική διαστρέβλωση στην ευρωζώνη, καθώς και στην παγκόσμια οικονομία».

Οι Γερμανοί χαρακτήρισαν θυμωμένα αυτό το επιχείρημα «ακατανόητο». «Δεν υπάρχουν ανισορροπίες στη Γερμανία, που να απαιτούν τη διόρθωση της φιλικής προς την ανάπτυξη οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής μας», δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών της χώρας. 

Τι θα έπρεπε να διαπραγματεύεται η κυβέρνηση (του Κώστα Λαπαβίτσα)

Ο καθηγητής Κώστας Λαπαβίτσας έχει γνωστές θέσεις για την πολιτική και την οικονομία, μερικές από τις οποίες δεν ασπάζομαι, όπως και αρκετοί άλλοι. Όμως, υπάρχουν και απόψεις του με τις οποίες συμφωνώ, σαν αυτές που αναφέρει στο παρακάτω άρθρο του, το οποίο καθίσταται επίκαιρο μετά την εκ νέου άφιξη της τρόικας.
Το γενικό συμπέρασμα που βγαίνει, τόσο από αυτό το άρθρο, όσο και από άλλα που έχω αναδημοσιεύσει  σε αυτό το blog, μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση του Κ.Λαπαβίτσα, που αναφέρεται προς το μέσον του κειμένου: "Η χώρα χρειάζεται επειγόντως απαλλαγή από την αυτοκτονική πολιτική που της έχει επιβάλλει η τρόικα".
Το άρθρο παρουσιάζει ενδιαφέρον, αφού δεν κάνει μόνο διαπιστώσεις, αλλά και προτάσεις, συνοπτικά μεν, καίριες δε! 

Τι θα έπρεπε να διαπραγματεύεται η κυβέρνηση

Πολεμικός πυρετός εμφανίστηκε στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς έρχονται οι εχθροί - και σωτήρες - της τρόικας. Κόκκινες γραμμές αναγγέλλονται, αλλά δεν ξέρουμε που θα χαραχτούν. Πώς να ξέρουμε, αφού δεν υπάρχει στρατηγική εξόδου από την κρίση εκτός από αυτήν της τρόικας; Η Ελλάδα δεν έχει δικιά της.

Στην ουσία η κυβέρνηση κάνει τακτικούς ελιγμούς επειδή στα ταμεία υπάρχουν χρήματα που της δίνουν ένα περιθώριο μηνών. Ελπίζει να πετύχει κάποια ελάφρυνση της δημοσιονομικής λιτότητας, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα υπαναχωρήσει σε ήδη συμφωνημένα μέτρα, όπως για το ασφαλιστικό. Νομίζει ότι έτσι προετοιμάζει το έδαφος για την πολυπόθητη λύση στο χρέος, αλλά και για άλλη δημοσιονομική πορεία, που ίσως έχουν την καλοσύνη να μας παραχωρήσουν οι δανειστές μετά τις ευρωεκλογές, μιας και οι γερμανικές εκλογές αποδείχτηκαν απατηλό ορόσημο. Πέφτει έξω γιατί το πρόβλημα της Ελλάδας δε λύνεται με τακτικισμούς. Απαιτεί διαφορετική στρατηγική.

Παιδεία και Δημοκρατία (του Κορνήλιου Καστοριάδη)

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από διάλεξη που δόθηκε στις 24 Φεβρουάριου 1993 στην Αλεξανδρούπολη κατά τη διάρκεια τελετής, στην οποία ο Κ. Καστοριάδης αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
Λόγω της έκτασης της εν λόγω διάλεξης, έχω επιλέξει μόνο τα εισαγωγικά του σχόλια, στα οποία εξηγεί πώς εννοεί τους όρους "παιδεία" και "δημοκρατία", τους θεμέλιους λίθους, δηλαδή, μιας ευνομούμενης πολιτείας.

Κ.Καστοριάδης: Θέλω να σας μιλήσω για ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί όλους μας και πνευματικά και πολιτικά. Το θέμα της παιδείας μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία. Πρώτα πρώτα μια επεξήγηση για τον όρο παιδεία. Εάν μιλούσα ξένη γλώσσα, θα έλεγα κουλτούρα αλλά αυτός o όρος και ξενικός είναι και κάπως κακόηχος στα ελληνικά και λίγο κακόφημος τα τελευταία χρόνια. Θα εξηγηθώ πιο κάτω για  το τι εννοώ με τη λέξη παιδεία και θάθελα να σας υπενθυμίσω ότι κατ’ αρχήν τίποτε δεν θα έπρεπε να είναι πιο αυτονόητο από το θέμα αυτής της συζήτησής μας.

Ο γερμανικός ηγεμονισμός, οι ευρωπαϊκές άρχουσες ελίτ και η Ελλάδα (του Σταύρου Λυγερού)

Είναι χαρακτηριστικό το πώς τα εβδομαδιαία σχόλια του κ.Στ.Λυγερού που αναδημοσιεύουμε, έχουν μια συνέχεια και μοιάζουν με ένα σήριαλ, όπου κάθε νέο επεισόδιο καταδείχνει με ολοένα και πιο φανερό τρόπο την πτωτική πορεία αυτής της κυβέρνησης. Κάθε βδομάδα κι ένα σκαλί πιο κάτω. Και η μόνη αγωνία των πολιτών είναι πότε θα φτάσει στο τελευταίο σκαλί για να ξέρουμε ότι δεν πάει πιο κάτω.
Σχεδόν κάθε βδομάδα το "γραφείο της αλήθειας" της ΝΔ μας σερβίρει μέσω των δουλικών της ΜΜΕ ένα καινούριο αισιόδοξο σενάριο, το οποίο - μετά την επαφή του πρωθυπουργού με τους δανειστές ή τους υπαλλήλους τους - καταλήγει σε γελοιοποίησή της.
Και το δούλεμα των δυο τής συγκυβέρνησης από τα αφεντικά τους πάει σύννεφο. Όπως αυτό με τις συνεχείς αναβολές της συζήτησης για την αναδιάρθρωση του χρέους. Τους έλεγαν να περιμένουν να γίνουν οι γερμανικές εκλογές, περίμεναν, τώρα τους λένε να περιμένουν να περάσουν οι ευρωεκλογές, περιμένουν, μετά θα τους πουν να περιμένουν επειδή θα έχουν περιφερειακές εκλογές κάπου στη Γερμανία, θα περιμένουν ...και το μαρτύριο των ελλήνων πολιτών θα συνεχίζεται.
Αλλά και το άλλο με τον Τοτό και το "όχι άλλα μέτρα" το ξέρετε;
Τι να περιμένει όμως κανείς; Αυτό δεν χαρακτηρίζει τις μαριονέτες;
Ας διαβάσουμε πάντως το άρθρο του κ.Στ.Λυγερού, που εξετάζει τις τελευταίες εξελίξεις σε βάθος.

Ο γερμανικός ηγεμονισμός, οι ευρωπαϊκές άρχουσες ελίτ και η Ελλάδα

Αν και σε τηλεφωνική επικοινωνία με τη Μέρκελ πριν από τη Σύνοδο Κορυφής ο Σαμαράς είχε πάρει το μήνυμα, πήγε στις Βρυξέλλες με τις ψευδαισθήσεις του ακόμα ζωντανές. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Η καγκελάριος δεν περιορίστηκε μόνο να απορρίψει κάθε συζήτηση για πολιτική διαπραγμάτευση, αλλά φρόντισε και να «αδειάσει» τον Έλληνα ομόλογό της κατά τρόπο που μάλλον δεν έχει προηγούμενο. Δήλωσε ότι η συνάντηση διήρκεσε πέντε λεπτά (!) και όχι είκοσι, όπως είχε ισχυριστεί η ελληνική πλευρά.

Το χειρότερο είναι ότι η συζήτηση -όχι η απόφαση- για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους παραπέμπεται οριστικά στο καλοκαίρι του 2014, γεγονός που σημαίνει ότι μέχρι τότε η ελληνική οικονομία θα «σέρνεται». Η διαφωνία της Ευρωζώνης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την αναδιάρθρωση, όμως δεν τους εμποδίζει να ασκούν συντονισμένες ασφυκτικές πιέσεις για την εντατικοποίηση της μονοδιάστατης λιτότητας.